Oma's Platenkast: Damburst

Een nieuwe progrock-kans! Ik dacht eerst dat de band Damburst heette en de plaat Water, maar het is dus vice versa.. De band moet op een dag hebben bedacht dat Earth, Wind and Fire een element waren vergeten. Het is zo'n simpele bandnaam dat ik me afvraag of er nog meer bands zijn die zo heten. Juist niet vermoed ik. Handig googlen ook straks. Het album heeft een van de meest bizarre hoesjes uit de hele reeks.. In een blauwe gloed (tegen een zwarte achtergrond) ligt een viswijf. Een creepy dode vissenkop die langzaam overgaat in een voluptueus vrouwenlijf, met figuurlijke zwembandjes. De voeten gaan dan weer richting vis. (Vervagende tenen) De visvrouw heeft potige armen en enorme handen. De vrouw ligt natuurlijk in 't water natuurlijk, dat is weggelopen uit de gebroken dam. Naast de dam ligt een blikkerig wrak. Is het een caravan! Of een busje? In de lucht zweeft het rokerig witte silhouet van een vogel.. De vogel lijkt op weg naar de vreemd gloeiende bol, die achter de dam opkomt.. De achterkant van de hoes is dan ineens opvallend gewoontjes. 6 mannen: de onderste 3 met dikke brillen. De foto doet aan die beroemde clip van Queen denken waar de mannen op een bepaald moment als zingende hoofden in beeld verschijnen. Een tracklist ontbreekt, althans op de achterkant.. Slechts op de lp zelf zijn de titels afgedrukt. Toch wat onhandig. Groot (nou ja) is mijn verbazing/enthousiasme, als ik daar ontdekt dat de liedjes zijn gepend door ene R. Westerbeek. Dat zal wel een Nederlander zijn! Hoe kan het ook anders met zo'n bandnaam eigenlijk.. Dit zou wel 'ns een plaat kunnen zijn die ook in de krochten van audiotheek Fonos nog te vinden is. (Inderdaad) Een vergeten juweeltje? Eens luisteren.. Eerst nog even vermelden dat de platenmaatschappij Vertigo Records is, met zo'n eeuwig draaiend cirkeltje als logo, dat in de Hitchcock film te zien is.
Het begint allemaal met (What has happened to) Your Dreams. Een prima klinkende akoestische gitaar en een werkelijk geweldige melodie. Beetje Eagles of toch Pink Floyd. Een drumslag en, erg verrassend, een Toots harmonica, weeeh jengel.. De blues baby. De drummer zet een ongebruikelijke maatsoort in. Een voorzichtige latin-swing. Dan weer snel terug naar het getokkelde intro. Een orkest, dat later een synthesizer blijkt te zijn, zoemt zachtjes. Zou er nog iemand gaan zingen? Het geluid is echt bijzonder goed, de kleine accentjes van een elektrische gitaar mengen precies met de (nu toch al wel wat saai wordende) mondharmonica. Eh, gaan ze nou 'ns echt beginnen? Het nummer blijft maar voorzichtig opbouwen om dan weer schielijk gas terug te nemen. Nou ja, misschien hoort zo'n langdradig intro erbij op een progrock plaat.
De wind blaast nu in The Whisper of Doom. Ta-taaa.. De piano plingt als een horror-film. De wind ruist nog steeds om het verlaten huis. Een dreigende bastoon. Een onweer barst los (Wat een cliché) Het is de korte opmaat naar Damburst (part 1) dat 1 minuutje later begint.. On the mountain I will crush you. Een zwoele Rhodes.. De harmonica keert terug, de drummer speelt weer voor donderslag. BENG. Prima zanger trouwens, ietwat aarzelend, zoals het hoort. You won't hurt me! Hij is wel ver naar achter gemixt. Damburst is het code-woord voor een fijne gitaarsolo.
Feeling's Real zet er zowaar een funky rechttoe rechtaan beat in.. You were running from the thunderstorm. De zanger klinkt wat als die van Karate. Het orgel begint te gillen. Overigens zou dit nummer gebruik hebben gemaakt van Händel's Watermusic.. Maar ik kan nog niet ontdekken welk gedeelte dat zou moeten zijn.Tijd voor wat mathrock.. Razendsnelle noisy akkoorden, de drummer die een eeuwig durende fill speelt. De Dillinger Escape Plan is er niks bij. Ben even kwijt of dit al het 5e nummer moet wezen. Oh, hier is het stukje Händel met pastoraal dwarsfluitje. Over een contrast gesproken.
Up The Ladder is een wat vriendelijker nummer.. Up the ladder, to the end.. Time and time again, I try, try to.. (Een drumbreak overstemt de zanger) De akkoorden lijken wel uit Imagine van Lennon te komen.. Dat was in '71 een hit en deze plaat stamt uit '76, dus wie weet.. You know, I am a dreamer.. Hier gaat het als volgt: All the children born today, you hold the (hoger) key.. Wise and free, you will be.
Het slot is voor Message. (Don't Break Me) Don't forsake me, I'll always pull you through.. You can't live without me (!) My power is fading, I can't hold out so much more. Snif. Vreemd Engels.. Dit slotnummer van kant 1 volgt een bekend patroon.. Eerst een aangenaam sentimenteel Fender-stukje en dan mag de drummer weer los gaan op krankzinnige ritmes, terwijl ook de mondharmonica speler de draad oppakt. Het is soms iets teveel van het goede.
Kant B dan.. Schrijf je Aggression met 2 G's? Verrek ja, waarom dan niet in het Nederlands? Hmm. Een baslijn als Rage Against The Machine, Killing In The Name Of.. Mogelijk is de tune van Mission Impossible een betere vergelijking. De electrische gitaar "wah-waht" funky. Gezongen wordt er niet. Het dwarsfluit-outro is bepaald niet gevaarlijk. Ah, daar begint de mondharmonica weer zo'n sympathieke Center Parcs melodie te spelen. Volgens mij zijn de nummers in elkaar overgelopen en moet dit de sprookjesachtige wereld van Water zijn. Ja, Water het nummer. Als ze nu ook nog een album met de titel Water hadden.. Dat ziet er altijd leuk uit op MTV. Inmiddels is de band echt in Arrow Jazz Fm vaarwater gekomen.. Wel lekker, maar een beetje suf.
De zanger lijkt bijna te schrikken als hij dan eindelijk moet beginnen op deze kant. Enigszins gehaast raffelt hij zijn regels af.. Reflections of the Sun. Memories of Grass (!?) Books you never read.. Hij houdt al snel maar weer op om ruimte te geven aan de gitarist, (mits hij dat niet zelf is) die een eindeloze razendsnelle solo inzet. Knap, maar overbodig. Voorlopig bestaat kant b uit vullers. (De arrangementen steken wel nog altijd goed in elkaar)
Benieuwd of de harmonica-speler een meeuw gaat imiteren in The Last Seagull. In elk geval horen we echte meeuwen. Een akoestische gitaar. Een folkdeuntje? De branding.. Dit heeft weer de juiste sfeer. The last seagull, is a lonely, helpless, lost in the sky.. Ik begin te vermoeden dat er iemand anders zingt op deze kant. De vocalen zijn echt slordiger. Verbazend genoeg zijn de spaarzame falset stukjes dan weer wel goed. Hmm.
Dacht ik eerst dat in veel meer tracks een orkest was te horen.. Nu lees ik dat dit enkel in Damburst (part 2) het geval is. Wederom onweer natuurlijk. Bubbelend water. Ah daar is het orkest, pizzicato strijkers, zuchtende glissando's. On the mountain I will crush you. Inderdaad dezelfde tekst & melodie. Poison in my bed. Ik kan de trots bijna voelen van de zanger.. Dat heeft ie toch mooi voor elkaar.. Een heel orkest achter hem. Hij zet er maar een rauwere stem voor op. Oh God, een koor. Damburst the musical.. Decorstukken beginnen om te vallen. De dam breekt.. Een held zwemt met zijn bewusteloze vriendinnetje door het water. Ze klimmen op het wrak van die caravan. Oohooooh.. I'm the ocean gromt de zanger. (Of zoiets) Wat een bombast. Heerlijk. Make your dam burst once again!
Tijd voor de aftiteling met It's Over. Goodbye.. It's over. This feeling of loneliness, I've had before. I'll start again, build creatures.. In the future. I wonder if I can create a wiser man.. Zingt God hier zelf? I've got time to try it once again. Ik zie Noach al in de caravan over de ondergelopen aarde dobberen.. Hoe het ook zit, ik heb er van genoten, ook al lijkt deze melodie weer gejat.. Nu van Queen's Bohemian Rhapsody. Was dat ook het nummer met die hoofden-clip?
Nou, de plaat heeft in elk geval een Musicmeter-entry, waar een fan hoopt op een re-release. De hoes heeft daar ineens wél kleur. Het harmonica-werk blijkt van ene John Lagrand. Een geweldige kerel, dat zie ik meteen. Hij maakte ook deel uit van Cuby & The Blizzards. Ron Westerbeek was in Water de zanger en pianist. Klaarblijkelijk vooral bekend van Hans Vermeulen's Sandy Coast, maar dat zegt me niks. Het drumwerk valt ook bij rare groove dj's in de smaak. En die hebben gelijk, wat een plaat!