De Week (van 19-12-06)

*The Hold Steady - Boys And Girls In America
Nog wat meer Bruce Springsteen-invloeden constateerde ik grijnzend op Rommelhok. Mijn collega Matthijs aldaar, bleek 't album al gekraakt te hebben. Hij vergeleek 't toen met stadionrock van The Tragcally Hip. Misschien moet ik die band ook eens beluisteren dan. Zoals gezet hoorde ik vooral Springsteen's Asbury Park. Soms zelfs iets té veel, dan gaat het richting plagiaat. Gelukkig voegt de band er ook nog wat The Long Winters springerigheid aan toe. Matthijs had wel een beetje gelijk, soms klinken de gitaren als The Goo Goo Dolls, ook wel een band die stadions-aspiraties had/heeft. Of ze het ooit gelukt is er een te vullen? Wie weet ten tijde van "Iris".
The Hold Steady is glad, maar zeer aanstekelijk.

*Norfolk & Western - The Gilded Age
Net als bovenstaande album is ook dit een tip van Alexis. Ik had nog nooit van dit bandje gehoord, maar de belangrijkste figuur (erin) schijnt connecties met M. Ward te hebben. Dat zit wel goed dus. De muziek is wat lastig te omschrijven. Er zijn zeker country-invloeden, moet ook wel met zo'n bandnaam.. Er ploinkt een banjo en de violen huilen ook gepast. Aan de andere kant zijn er ook genoeg indierockende gitaren. Zoals vaker met dit soort Amerikaanse indie doet de stem van de zanger me aan van alles en nog wat denken. Ik hoor wat Death Cab For Cutie, wat Decemberists en, erg leuk, ergens ook nog Merry Pierce! (Alleen dan niet zo goed, natuurlijk) Vreemd is dat niet, want ik zag ooit op 3voor12 een foto van Merry Pierce's Volmanza met.. cowboyhoed.

*Micah P. Hinson And The Opera Circuit - Micah P. Hinson And The Opera Circuit En weer een werkje aan de randen van de country. Misschien is dit wel folk, ach weet ik veel. Ik hoorde She Don't Own Me langskomen in StuBru's Duyster en daar weten ze altijd de goede nummers te kiezen. Verreweg het leukste liedje. Heerlijk die zwierende Big Fish-violen. Ook aardig zijn de echt losse/verschillende gedeelten waaruit het nummer is opgebouwd.

*Piepschuim - Open Podium In De Kliniek
Hier.

*Lamps Of The Universe - From The Mystic Rays Of Astrological Light
Hier.

*Der Untergang
*The Thin Red Line
*The Long Goodbye
*A Scanner Darkly
*Blue Velvet
*The Brothers Grimm
*The Black Dahlia
Er zullen de komende jaren vast veel geschiedenislessen gevuld worden met 't kijken naar Der Untergang. Dat zal geen straf zijn, want 't is een, ehm, heel spektakel. Wie weet zal deze film voor veel mensen het beeld van deze historische figuren bepalen. Nou ja, dat is wat teveel eer. Maar bijvoorbeeld die rare Eva Braun, die als een soort hysterische optimist op tafels danst terwijl de bommen op Berlijn vallen.. Een interessant gegeven. Goebbels blijft ook een buitenaardse schurk, doodzonde dat de man echt bestaan heeft. Als filmschurk zou ie bijna genietbaar zijn. Wat een wankelmoedige mafiosi is dat. (Volgens de film dan!) Hij en ook Hitler worden naarmate het einde van de oorlog nadert steeds gekker en vooral komischer. Ik weet niet of dat de bedoeling was.. Net als die WTC-film van Stone creëert men een wat onnodige held. Een of andere nazi-arts die door Berlijn banjert om operaties en weet ik veel wat uit te voeren. De echte held is natuurlijk de dommige secretaresse van Hitler, Traudl, die in "echte" beelden aan het eind ware woorden spreekt. Ik had het wél kunnen weten. (Of iets in die trant)
Als ik toch in de oorlogsfilms zat, keek ik Michael Mann's The Thin Red Line maar.. Sjonge, die man doet een knappe Terrence Malick-imitatie, dacht ik. En toen bleek het dus een Malick-film. Wat dan weer teleurstellend was, want hier bleek toch dat die Pocahontas-film in feite een onbeschaamd rondje om de kerk was. Nou ja, het is de stijl van de man, met al die filosofische bespiegelingen. Niks voor mij. Op zich mooi hoe de gevechten aanzwellen en wegebben. Ook de vredige (flashback)scènes waarin een gedeserteerde soldaat in de jungle met wat inheemsen leeft, zijn fijn. Met dit soort "grote cast"-films heb ik altijd veel moeite om al de gezichten te herinneren. (En soldaten in pakkies maakt het nog minder eenvoudig) Al zag ik wel nog ergens Travolta met Freddie Mercury-snor.
Tot nu toe waren alle Altman-films die ik zag ook films met grote casts. Ensemble-casts heet dat dan, geloof ik. Dat is nu anders. The Long Goodbye is een Marlowe-avontuur. Best verrassend eigenlijk, nooit gedacht dat Altman zoiets zou doen. Niet dat het ene per definitie beter is dan het andere. Het lijkt alleen wat minder intellectueel. Hoe dan ook, wél een geweldige film. Elliot Gould speelt een zeer boeiende Marlowe. Deze Marlowe is werkelijk eenzaam, schrijnend bijna, hij sjokt door de stad, praat en grapt in zichzelf en mist zijn kat. Hij belandt natuurlijk weer in een gecompliceerd moord-plot met femme fatale, niks nieuws, maar het einde is verrassend grof en tegelijk aandoenlijk. (Maar ik ben gevoelig voor "echte" muziek in films, in dit geval een klein mondharmonica, of hoe zo'n ding ook heet, mondharp?)
Ik had al een tijdje geen Linklater gezien. Met A Scanner Darkly keert hij terug naar de Waking Life animatiestijl. In de jaren die tussen die films zijn verstreken, is de computerkracht vast weer flink opgekrikt, technieken zijn verbeterd, met als gevolg dat de vloeren niet meer op en neer gaan. Dat is een enorm voordeel. Ik hoop dat hij over een paar jaar nogmaals zal terugkeren,want nog steeds schijnen de echte acteurs af en toe teveel door de animatie heen. Hoe hoger de abstrahering, hoe mooier het wordt. Ooit moet het lukken een bijna Kuifje-achtige klare lijn met deze techniek op scherm te krijgen. Het verhaal is wat minder dan Waking Life, science fiction blijft (irriterend) verwarrend voor me. Dit verhaaltje van Philip K. Dick, moest ik echt 2x zien om het te kunnen volgen. Samenvatten zal ook pittig zijn. Keanu Reeves "speelt" in elk geval een narco-agent.. De hele wereld is verslaafd. Hij is geïnfiltreerd in een drugs-milieu, maar grijpt zelf ook naar de drugs. Wat zijn bazen niet leuk vinden. Op zijn werk loopt iedereen rond in bizarre pakken, waardoor niemand elkaar kan herkennen. Dat is de eerste aardige plottwist.. Wie komt er uit zo'n pak? En dan, wat is het doel eigenlijk van deze, in eerste instantie, schijnbaar nutteloze infiltratie? In het stoner-milieu loopt trouwens ook een gastje uit Dazed and Confused rond. Hij speelt in feite dezelfde sufgeblowde rol. Goed voor wat hilarische grappen. (Linklater lijkt zich er ook wel thuis in te voelen)
"Candy colored clown they call the sandman". Moet wel een van de beroemdste scenes uit de recente filmgeschiedenis zijn. Dennis Hopper als geëmotioneerde gangster, terwijl Dean"Erik van Muiswinkel" Stockwell het Roy Orbison-nummer playbackt. Geweldig. Ook daarvoor is Blue Velvet al een prima film. Gelukkig wat eenvoudiger te volgen als Mulholland Drive.. Een jongen vind een oor, een vriendinnetje en dan samen op onderzoek uit. De brute seksscène met Hopper en Isabella Rossellini deed me denken aan England, England een boek van Julian Barnes, waarin bepaalde hoge pieten een seksuele fetisj hebben om als baby rond te lopen. "It's a strange world!"
En de wereld is niet sprookjesachtig. Daarvoor moet je in die van de Grimms zijn. Qua opbrengt een van Gilliam's meest geslaagde films.. Niet vreemd, want het is een toegankelijke sprookjes-actiefilm, waar ook nog Matt Damon en Heath Ledger de hoofdrollen spelen. (En Monica Bellucci in een bijrol, helpt vast ook) Mij is het allemaal veel te lawaaiig, op het vermoeiende af. Als maar rennen door het bos, en dan maar weer wat knokken, begeleid door van dik hout-orkestmuziek. Enkel het basisidee is leuk: de Grimms zijn "con artists" die goedgelovige dorpjes van nep-heksen bevrijden.. Totdat ze een ware klus op moeten knappen. De Fransen komen er trouwens opvallend vaak slecht vanaf in de films van Gilliam. En hij is niet eens een Engelsman!
The Black Dahlia begint nog wel aardig, een bokswedstrijd in een film noir, lijkt wel een van die eerste films van Kubrick. Maar al snel verzandt deze film in hopeloze plotwendingen: te snel, te veel.. Personages schieten van de ene emotie in de andere en zijn wel erg rücksichtslos en kil.. De acteurs lijken er zelf ook niet echt in te geloven. (En de "oplossing" van de moordzaak is ook schouderophalend vreemd)