Oma's Platenkast: Different Worlds

Om het tiental compleet te maken moest ik, naast het luisteren naar een compilatie, nog een kleine "concessie" doen.. Er ligt hier een plaat voor me zonder hoes. Althans, zonder zo'n kartonnen buiten-hoes. Gelukkig is het binnen-hoesje niet wit.. Er valt juist genoeg te zien.. Op de "voorkant" staat een collage van 7 foto's, afgedrukt in sepia-tinten. Eens kijken wat daaruit valt af te leiden. (Een bandnaam of iets dergelijks is nu nog niet te zien)
De band lijkt in eerste instantie uit 3 personen te bestaan. 2 schone zangeressen (een blondine en een brunette met een goede femme fatale blik) en een baardige man. Die man is echter slechts op 2 foto's te zien. Dus zal het wel de producer zijn geweest. Is het 'n gozer van de Cats? Niet onmogelijk, want het is vast een Nederlands duo. Er is namelijk een live-foto te zien waar de dames in korte rokjes voor het Kurhaus staan te swingen. Ze hebben flink wat succes. Ergens anders is een helikopter te zien.. De uitreiking van gouden platen en zelfs het opspelden van.. een lintje? Vreemd is een foto in de bovenhoek, daar duikt ineens nog een derde dame op, die nergens anders is te zien. Wie weet een of andere celebrity?
De "band" blijkt Maywood te heten.. En de plaat, dus, Different Worlds. De teksten staan alvast afgedrukt en ik krijg voor beluistering alweer een ongelofelijk déjà vu gevoel. Rio!? Pasadena!? Klinkt allemaal bijzonder vernieuwend. De man met baard zal wel producer en arrangeur Pim Koopman wezen. Eens luisteren of de plaat net zo meevalt als die andere Nederlandse jaren '80 lp. Hoe heette dat bandje ook alweer? Met die kat. Pussycat!
Zoals ik al zei.. Rio! Bleeenng. Dit rockt alvast een stuk harder. Saying goodbye to friends, saying goodbye to loneliness, I'm on my way to Rio.. Hoooo.. Rio. De gitaren rammelen snel en driftig. De zangeressen wisselen mooi de leads af, terwijl ze om en om de backing vocals verzorgen. (Die bijna net zo hard zijn als de leads, overigens) De 2e zangeres (de brunette vermoed ik dan) heeft een wat zwaardere, zwoelere stem. Maar dat zal ik er zelf wel bij denken. Hehe, vanzelfsprekend een spetterende latin-drums break. Jammer dat de voorzichtige elektrische gitaarakkoorden wat op de achtergrond blijven. Voor één keer vindt ik de orgelachtig steeldrum-melodie in het refrein ook een beetje te knullig, sullig. Maar het geluid is wel bijzonder goed. Geen jaren '80 foefjes. Droog en hard.
I had to fight for freedom.. That's okay! Driftige synth-basjes. Staat er een tijdbom op ontploffen? Het is een missie! It's a different world today.. Van Halen-achtige gitaarperikelen nu.. Ik vind de nerveuze begeleiding eigenlijk zo stoer, dat die zangeressen wat mij betreft wel even hun mond zouden mogen houden. Ze beginnen zichzelf te overschreeuwen. Het had zo'n mooie "loop" kunnen zijn. Ta-da-da-da-ta-da.
Ballade-tijd, ik voorspel het je. Jahoor, synthesizers en piano-akkoorden. You walked me home after school.. You carried my bag and jacket. Most of the children just envied my friend. They were so jealous of me at the end. Eerst het refrein 'n keer zonder drums en dan een hele eenvoudige elektronische beat en staccato synth-bas, die, doodzonde, binnen 10 seconden wordt ingeruild voor "echte" drums. Het refrein is wel heerlijk pathetisch. Somehow I feel that I lost a friend. Can I accept it? Maybe I can't! Gone without a reason, (dat is de titel) like the wind.. Vraag me niet waar die vriend is gebleven. De hints zijn Lynchiaans verstopt. Overigens is dit nummer wel typisch jaren '80. (Galmende snare en toms) Dit staat echt mijlenver van de jolige opener. Gelukkig nog een keer die break als outro, met een orgeltje dat langzaam aanzwelt.. IJle synthesizers.. Klasse hoor. Hier gaan ze op deze kant vast niet meer overheen.
Nee, nu weer Fransje Bauer vermengd met tribale drums. (Bijna Bløf-achtige Tibetaanse toestanden) Prachtige tekst ook. You're the one who gives my heart devotion, you're the one who brings out deep emotion..
Het slot van de eerste kant wordt bereikt met een nummer over de eenzaamheid van een kind. (Een geliefd thema) Maar, zo zegt de zangeres opgewekt "you get used to it".. Tsja, waar het vriendje eerder wegging, komt hij haar nu redden. You made everything complete! You're world, my soul, my treasure.. Het nummer is zo verschrikkelijk standaard, dat het medelijden opwekt. Je zult toch maar dit soort "moetjes" pennen.. Degene die deze vervelende taak op zich nam was ene A. May. Misschien was die man op de foto dus toch niet producer Pim Koopman.
Rio of Pasadena, wat zou u kiezen? Ik zou eerlijk gezegd niet weten waar Pasadena ligt. Het klinkt eigenlijk als een stad in Texas, maar ik vermoed dat wel een of andere Costa del Sol in Spanje zal zijn. Watch the dancing señoritas in the heat of the sun.. Je hebt in elk geval een vliegtuig nodig om er te komen.. Busritten naar Spanje lijken mij ook niks, nee. We are going to Greece, take a trip to Paris, to escape from the street and the strain. Toe maar, een hele wereldreis. Afgaande op de liedjes zou ik zelf toch voor Rio kiezen. De drums swingen daar werkelijk. Pasadena is op 't oor meer een toeristische kermis voor ouden van dagen. Tros-leden! Het volgende nummer brengt een van de meest fascinerende metaforen uit de hele reeks: I'm in love for the very first time, I'm like a shop in the general line. Huh!?! Ik ben een winkel?! In een.. eh wat voor lijn? Toch een van de betere nummers. De dwarsfluit helpt, de drums zijn eenvoudig en laten de rustige pianomelodie ademen. Om het af te maken misschien wel de aardigste samenzang. (Zoals al wel eerder aangegeven of geïmpliceerd, muzikaal stelt de zang niks voor.. En we hebben het hier echt niet over 2 perfect complementaire stemmen)
Please let the music play, schud de castagnetten, Mano, Mano, Mano! Trompetjes, Megggiicoooo. You will become a star. Zelden zo'n clichématige akoestische gitaarsolo gehoord, die toch als geroepen kwam. Pick up your old guitar, Mano..
Different Worlds had ik aan de hand van het tekstvel kunnen bespreken. Oef!
Er volgen nog 3 liedjes.. 2 teveel, had men de plaat maar afgesloten met het sentimentele (en geweldige) What A World. Bonuspunten voor de Franse Hoorn in het intro (en, natuurlijk: symmetrie, het outro) en dan zó'n eerste couplet:
Joyce had her birthday, she was such a dear.. She got a bird, she'll never forget, next morning.. the bird was dead!
Ok, breng de synthesizer-strijkers maar jongens.. En ook wat Arabische vibrato.. Smullen! Oh God, What a-a-a- world!
In de nabeschouwing bleken deze 2 dames zusjes te zijn! Alie en Doetie de Vries, maar ze noemden zichzelf Alice May en Caren Wood.. Wat de credits voor A. May verklaart. Later kregen ze natuurlijk ruzies (rechtszaken!) en mislukte solocarrières. De man met baard is inderdaad Pim Koopman, die men zou kunnen kennen als drummer van Kayak. Tegenwoordig doet hij stemmetjes in tekenfilms. (Onder anderen te horen in Disney's Lilo & Stitch)
In Duitsland zitten nog altijd fanatieke fans.. (Scroll naar beneden voor foto's van de webmasters met hun idool Alice)
Oh en Pasadena ligt in Californië, oei! Maar, ook een in Texas gelukkig..