De Week (van 12-12-06)

*J Dilla - Donuts
Ga er niet al teveel over zeggen. Leukste mixtape van het jaar, juist op cd, geen skips in de "overgangen". Vraag me wel af, zoals gewoonlijk, hoe het kan dat al die samples nergens een "credit" krijgen. Zou je daar dan extra voor moeten betalen? (Om die info weg te laten) The Avalanches prin(t)ten tenslotte, in hele kleine lettertjes, wel de gebruikte samples. (Althans, de makkelijk herkenbare)

*The Hidden Cameras - Awoo
Dank u Oma-Sint. Na al die lp's ook nog een ceedeetje. Amusant hoor, al lijkt de plaat wel verdacht lang te duren, langer dan de 44 werkelijke minuten, bedoel ik.

*Amy Winehouse - Back To Black
Leuke recensie van André op File Under. Grappig genoeg bewees ik meteen zijn verhaal. Nadat ik de recensie een week of wat terug had gelezen, zou ik eigenlijk meteen even hebben moeten luisteren, maar dat vergat ik. Tot ik op de radio met Rehab werd geconfronteerd. Geweldige single! Uiteindelijk is de kracht van woorden (over muziek) toch niet al te groot. Je zult 't moeten horen.

*Andrew W.K. - I Get Wet
Dit is toch wel de ultiem vrolijkmakende plaat. (Ik vond 'm in de bieb-ramsj) Hij blijft maar doorgaan over feesten, feesten en feesten. En het blijft ook aanstekelijk. De terechte nummer 10 van mijn jaarlijstje uit, hmm, 2001 alweer! De man schijnt een comeback te plannen. 2 albums tegelijk, dat zal wel niks worden..

*(((stereofect))) - PING
*Nokalypse - Ocean of Inexistence
December is soundscape-maand. Vorig jaar was er al een release op een (ander) Grieks label van Michael Chocolak, wat aankwam een curieus zilver blikje. Deze cdr's zijn wat gewoner verpakt, maar de "voorkantjes" zien er (toch) magistraal uit. En tsja.. de muziek is doordringend, zoals het hoort. Vraag me af of de Canadees Steve Burr, de man achter (((stereofect))), de mede-haakjes-muzikanten van Sunn O))) kent.. Het laatste (derde) deel van zijn PING epos, is een ellenlange zware bastoon. Dat heeft er wel wat van weg, vermoed ik.. Radicaal.
Nokalypse is het project van labelbaas Themis Pantelopoulos, vroeger deed hij in industriële muzikale bouwwerken, nu handelt hij in spacy klanktapijten. Gelukkig wordt het af en toe ook nog vrij concreet, met een piano of zelfs wat knetterende beats. Wie weet vindt hij ooit nog eens zijn weg naar de soundtrackwereld. Hij heeft er de kwaliteiten voor.

*Unlucky Atlas - Unlucky Atlas
Hier.

*Men From S.P.E.C.T.R.E. - The Living Eye
*Nick Rossi Set - On The Outset
Hier.

*Inside Man
*The Insider
*The Player
*Cool Hand Luke
*Scoop
*The Adventures of Baron Munchausen
*All The King's Men
Ha fijn bankovervallen! Inside Man heeft echt "schwung" en flair. Het boefje van dienst waarschuwt de kijkers goed op te letten, want hij zal niks herhalen. "Dus je weet nu mijn naam". Oeps. Scherp blijven dus. Vervolgens start er een aanstekelijk Bollywood-beat-deuntje en gaat de bankoverval echt beginnen. De film kent haar voorgangers (Dog Day Afternoon!) waar dan ook enthousiast naar verwezen wordt. Ergens anders zegt een oud dametje als een van de overvallers haar bedreigd "Go ahead, make my day". Tragisch (en hilarisch) Mensen kijken teveel films..! Denzel Washington is de agent van dienst, die al snel te maken krijgt met Jodie Foster, die een eigen geheime agenda heeft. Zij is ingehuurd door de bejaarde directeur van de bank, die bepaalde zaken niet in de openbaarheid wil hebben. Zijn geheim is een beetje voorspelbaar, wat waarschijnlijk de enige misser van de film is. In het begin dacht ik niet dat Spike Lee nog een draai aan dit genre kon geven, maar het lukt hem. Hij maakt van de bankovervallers "con artists". Een leuke zet.
The Insider is best onderhoudend tijdens het kijken, maar meteen daarna is ie alweer vergeten. Een of ander klokkenluider (Russell Crowe, die kilo's aankwam en dan op Philip Seymour Hoffman lijkt) klapt uit de school over de sigarettenindustrie. Dat is toch een stuk minder boeiend dan All The President's Men. Ik bedoel, sigaretten waaraan extra-verslavende middelen zijn toegevoegd. So what. Al is het misschien wel een goed idee dat iedereen die de ironische (en eigenlijk vriendelijke) kijk op de tabaksindustrie van Thank You For Smoking heeft gezien, ook "even" hier naar kijkt.. Want ja, de tabaksindustrie is belachelijk rijk en machtig en gaat tot het uiterste. Zo gaan die dingen. Al Pacino mag als journalist de held uithangen.. Geen toeval want Michael Mann was bevriend met de "werkelijke" journalist, die al tijdens de zaak aantekeningen voor Mann maakte. Ook dat is eigenlijk best cynisch.
Als een satire slecht is noem ik het een flauwe komedie. Satire heeft voor mij, als woord al, een positieve connotatie. En The Player is geslaagd, al is de film onvermijdelijk wat afstandelijk. Het is eerder een feest van cameos en geintjes. Zo opent de film met een heel lang shot (een minuut of 8) terwijl de personages het hebben over beroemde lange openingsshots. (Orson Welles' Touch of Evil, bijvoorbeeld) Ik kwam er n.a.v. deze film achter dat Tim Robbins ook Dead Man Walking regisseerde. Toch verrassend, ook al is een oen spelen wat anders dan een oen zijn.. Hij is weer aardig op dreef als Hollywood-baas, die vermoed dat hij binnenkort eruitgewerkt gaat worden.. Extra zenuwachtig wordt hij van dreigbrieven, waarna hij de dader, een scenarioschrijver, opspoort (althans dat denkt hij) en van kant maakt. Maar ja, beroemde mensen kunnen met veel wegkomen en dat lukt 'm dan ook. (Al is dat meer geluk dan wijsheid) Leuke scènes in het bizarre politiebureau van Pasadena, met Whoopi Goldberg en de Herman Brood look-a-like (en ook muzikant) Lyle Lovett. Wat een held.
Cool Hand Luke (Paul Newman) is helemaal geen held. Eerder een onsympathieke blaaskaak. En hij moest dan Jezus Christus in deze allegorie voorstellen. Nee dank u. Ik ben niet bijbelvast, dus dat had ik gelukkig gemist. De film opent met een fijn gitaarriedeltje van Lalo Schifrin, lijkt daarna een soort Coen brothers Brother Where Art Thou te worden, met gevangenen die aan de weg werken. Even later lijkt de film dan toch voor weer serieus drama à la One Flew Over The Cuckoo's Nest te gaan, arme "gekken" (of gevangenen) contra de brute leiding. De film lijkt maar geen keuze te kunnen maken, tussendoor zijn bijvoorbeeld ook nog tenenkrommend flauwe scènes te zien waarin Luke 50 eieren (een mirakel!) eet, en daarvoor nog een pin-up die een auto wast. Hit & miss dus, waarbij nog wel raak is de scène waarin Luke hoort dat zijn moeder dood is en hij eenzaam op zijn banjo speelt.
Ik had zoveel slechte dingen over Scoop gelezen dat ie wel mee moest vallen. En dat deed ie ook. Het is geen goede film, maar toch wel aanstekelijk. Grote fout is helaas het inconsistente spel van Scarlett Johansson. De beste minuten uit de film zijn de eerste 8.. Een journalist blijkt gestorven, Scarlett is een dommige student ("Sondra") met foute bril die een regisseur interviewt, vervolgens gaat ze met wat mensen Woody als goochelaar zien, die haar het podium ophaalt, in een box stopt, waar de geest van die dode journalist verschijnt. Tot zover is het allemaal leuk. Maar 1 minuut later is Sondra onherkenbaar verandert in een doortastende journaliste. Als dat proces nou geleidelijk was gegaan, was het wel acceptabel geweest. Zo zijn er wel meer processen die rammelen in het script. Sondra heeft van de geest te horen gekregen wie er achter bepaalde moorden zit.. Ze gaat er samen met "Woody" achteraan (waarom eigenlijk met hem?) en natuurlijk wordt ze verliefd op deze charmeur/mogelijke moordenaar. Probleem is dat dit ook van het ene op het andere moment "uit het niets" het geval blijkt te zijn. Jammer, jammer. Het einde is gepast flauw als Woody in (een opvallende vorm van production placement?) met een Smart door Engeland scheurt.. Met niet al te beste gevolgen. Ondanks alle grote en kleine fouten toch goed voor een glimlach, en een mogelijke revival van het badpak! (Of dat moet worden toegejuicht is een ander verhaal)
Minstens zo verpletterend als Scarlett in een badpak, is Uma Thurman die als Venus uit een schelp komt. (Niet dat ik haar herkende) Een leuke enscenering van het beroemde kunstwerk. Ik zie ook ineens waarom Gilliam Don Quichote wilde verfilmen. Zoveel verschilt dat verhaal nu ook weer niet van die knotsgekke fantasierijke Baron.. Al lijkt me Don Quichote psychologische interessanter. Duisterder ook. Deze avonturen van de Baron lijken eerder op de tijdreizen die de Time Bandits ook al maakten. Het Klaas Jan Huntelaartje is hier vervangen door een tutterig meisje dat op Jane Banks van Mary Poppins lijkt. Time Bandits bevatte een stuk meer geslaagde grappen en valt daarom boven deze film te verkiezen. Al zijn de scènes op de maan (met de koning en rondvliegend hoofd Robin Williams) wel behoorlijk hilarisch.
"You give me the hammer and I'll do it!" Sean Penn leidt een ongelofelijke all-star cast, in dit geruisloos op dvd verschenen politieke drama. Als het al op dvd uit is.. Hoe dan ook, Penn schijnt ook in werkelijkheid politieke ambities te bezitten. Hier kan hij alvast oefenen. Hij speelt de Hugo Chávez van Louisiana, met qua uiterlijk ook wel wat nazistische trekjes. Geweldige speeches, het volk eet uit zijn hand, maar ja de elite.. Er volgt een gecompliceerd verhaal vol corruptie en afpersing. Daders en doelwitten zijn o.a. Mark Ruffalo (te weinig speeltijd) Kate Winslet, James "Leo Blokhuis" Gandolfini en een gezicht dat ik de hele film tot mijn ergernis niet thuis kon brengen: Patricia Clarkson. Zij schitterde in The Station Agent. All The King's Men verdient meer dan de 5.7 die het nu op IMDB krijgt. Minstens 3/10e erbij!