De Week (van 05-12-06)

*Joanna Newsom - Ys
Tsja, lastig hoor. Die vorige plaat was een leuke en unieke combinatie van een bizarre stem en geweldig harpspel. De lol was er echter wel snel af. Ik draai 'm niet vaak meer. En liefst dan ook nog maar een paar nummers. Daarna wordt het irritant. Joanna heeft nu, heel slim, gekozen voor een soort grote sprong voorwaarts. De gimmick kan zo nóg een keer werken. En wat is die grote Barba-truc? Van Dyke Parks! Een garantie voor juichende recensies. Is de man dan zo goed? Ik betwijfel het. Eigenlijk geldt voor hem hetzelfde als voor Joanna zelf.. Leuk en apart, maar alsjeblieft niet te vaak of te lang horen. Ys is eigenlijk ook wel als een ep te benaderen. 5 nummers die weliswaar ellenlang duren, maar ik heb nergens het idee dat het songmateriaal werkelijk die lengte verdient. Aan de andere kant worden de nummers ook niet echt saai, afzonderlijk dan. Als ik Ys in een keer luister..Nou ja, u snapt het al.. Opener Emily en slot Cosmia zijn het leukst. Wegens respectievelijk een mooie opbouw en een uitgelaten springerigheid.

*Michael de Jong - The Great Illusion
"And now for something completely different" zegt de beste Nederlandse blueszanger in het eerste nummer en toch is dit alweer de tigste plaat waarop hij solo speelt. Na Last Chance Romance begonnen de label-problemen en er is kennelijk geen geld meer om hem nog eens met een band te laten spelen. Ik zou wel weer 'ns een contrabas in zijn muziek willen horen. Nu beginnen bepaalde maniertjes, zowel qua gitaarspel als vocalen, steeds meer op te vallen. En te ergeren. Unmarked Grave, vreselijk! En dat is nou net een nummer waar Michael zijn huidige liefdes-thematiek, met teveel tegeltjeswijsheden, achterwege laat. Misschien zou hij zich eens moeten wagen aan wat concrete fictieve verhaaltjes. De recensenten roepen nu al platenlang dat zijn thematiek steeds universeler wordt, maar mij begint het "oh baby I learned so much more from you" wat te vervelen.
En toch, na deze aanvankelijke teleurstelling wordt doorzetten beloond. Er staan zeer zeker weer goede nummers op.. Eigenlijk de hele eerste helft van de plaat is in al zijn vertrouwdheid toch weer, ehm, goed ja! Bovendien is Michael vocaal bijzonder goed in vorm. (Al lijkt dat misschien in tegenspraak met mijn opmerking over die maniertjes) The U Before The I bevat een van de mooiste melodieën die hij in tijden (ooit?) heeft gezongen.. En zijn hoog gezucht (als een kind) aan het slot van Graduation Day is zeer aandoenlijk.

*Sparklehorse - Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain
En deze plaat viel dan eigenlijk weer reuze mee. Tuurlijk, niks nieuws onder de zon, maar in een wedstrijdje met de laatste van Grandaddy zou ik voor deze gaan. Wat ontbreekt op Belly of a Mountain is een nummer dat er écht uitspringt, bovendien zijn er teveel noisy rocknummers. Opvallend is de ellenlange titeltrack, die bewijst dat een "loop" die eeuwig mooi lijkt te blijven, toch nog kan slijten.

*The Frames - The Cost
Hier.

*Another Woman
*Ashes and Diamonds
*Short Cuts
*Miami Vice
*The Age Of Innocence
*The Fisher King
*The Woodsman
Woody Allen is een harde, snelle werker en het blijft knap hoe hij met zijn films toch altijd een heel acceptabel niveau haalt. Another Woman is makkelijk af te doen als een kort tussendoortje, de film duurt net iets meer dan een uur, maar die korte speelduur heeft ook zijn voordelen. Alle "actie" en emoties worden gecomprimeerd. Geen tijd voor verveling. Leuke vondst ook, een schrijfster van middelbare leeftijd betrekt een kamer om daar aan haar boek te werken. Daar kan ze door een luik de gesprekken van een naastgelegen psychiater volgen. De bekentenissen van allerlei mensen (en met name een andere vrouw) laten haar nadenken over haar eigen keuzes. Ja, dat wordt een mid-life crisis. Goede rol van Gena Rowlands, de roodharige Lousewies van der Laan. Zou Allen expres alle personages in die vreemde, degelijke kleding hebben gehesen, zodat iedere pseudo-filmkenner weer gezellig de naam Bergman kan noemen? (Wiens "cinematographer" de beelden verzorgde, dus dat zal ook wel geholpen hebben) Wel jammer dat die klassieke werkjes, van Bach en Rachmaninov ofzo, die de beelden begeleiden, me nooit echt raken..
De NY Times top 1000 van beste films bevat, als ik 't goed gezien heb, geen Nederlandse films. Toch treurig. Ik vermoed dat Nederlandse filmers teveel naar Amerika hebben gekeken.. Terwijl ze zich wat meer hadden moeten laten inspireren door de Franse cinema. Zo ook deze Poolse film Ashes and Diamonds, die bij die Franse slag ook nog een flinke dosis Russische melancholie doet. Mooie shots in zwart-wit, ik zal de meeste religieuze verwijzingen wel gemist hebben, maar het is duidelijk dat de regisseur goed naar Tarkovsky heeft gekeken. Ashes and Diamonds speelt op de laatste dag van de 2e Wereldoorlog.. Een jongen in het Poolse verzet moet nog een of andere hoge piet liquideren, maar hij heeft er eigenlijk geen zin meer in. Deze knakker speelt trouwens opvallend modern, hij loopt bijna té stoer rond in de film. Hippe wapens in de aanslag, een zonnebril op de kop. Het lijkt niet bij die grauwe tijd te passen.
De beste film van de week was natuurlijk Altman's magnum opus. Ik zat zo halverwege de film wat aan Magnolia te denken, tot mijn eigen lichte ergernis, want ik vond dat een wat clichématige vergelijking, enkel gebaseerd op het feit dat er tig verhalen tegelijk spelen. Maar dan nadert de film zijn einde en volgt er een aardbeving, als een soort van, hmm, ontploffing van alle emoties. Net al de kikkerregen dus! En dan is daar ook nog het muziek-element, in dit geval verzorgd door een jazz-zangeres en een celliste. Achteraf lees ik dan ook nog dat de roodharige Chazia Mourali look-a-like Julianne Moore was! De conclusie moge duidelijk zijn. Ik heb het vast al 'ns eerder gezegd, maar hét voordeel van een lange film is dat je als het ware een 10-delige tv-serie kunt comprimeren tot een film van 3 uur. Short Cuts brengt een eindeloze stoet boeiende personages en allemaal "spelen" ze vroeg of laat een geweldige scène. (Al had ik nog wel meer van het bizarre echtpaar Chris Penn/ Jennifer Jason Leigh willen zien)
Ik dacht toch echt dat ik een juichende recensie in de Volkskrant had gelezen over Miami Vice.. "Michael Mann in vorm net als in Collateral." Zoiets. Ik kan het bijna niet geloven, want Miami Vice is barslecht. Niet voor niets slechts een krap zesje op IMDB. Al zullen de teleurgestelde kijkers wel in 2 groepen uiteenvallen. 1 groep klaagde, nadat de trailer ze naar de bios had gelokt, dat de film niet genoeg actie bevatte. Terwijl ik juist zou zeggen dat de film énkel afgezaagde actie bevat. Veel wapengekletter, snelle boten en een hoop mooie vrouwen! (Liefst tot de tanden bewapend) Zzz! Grootste fout van Mann is dat hij veel te veel tijd steekt in de verhouding tussen Miami Vice cop Colin Farrell en een of andere Aziatisch gangstermeisje. Ja, dat kan natuurlijk nooit wat worden, bovendien is er geen chemie. Wie weet was er wel chemie mogelijk geweest tussen Farrell en mede-agent Jamie Foxx, maar die 2 krijgen nauwelijks tijd samen.
Ach, laat ik ook eens een kostuumfilm maken, zal Scorsese hebben gedacht. Geeft alle kostuumfilm-liefhebbers de kans om ook te pochen dat ze Scorsese geweldig vinden. (Stel ik me zo voor) Mijn genre is het in elk geval niet. Is de hand van Scorsese te herkennen? Hm, nou ja, de film speelt in New York. Dat is iets. En anders dan de standaard tearjerker-kostuumfilm wordt het hoofdpersonage Newland Archer juist ongelukkiger en ongelukkiger. Hij wordt langzaam door zijn conservatieve familiekringen gedwongen een net en braaf leven te leiden. Geen passie, leven als een dode. Tot hij als het ware murw gebeukt is en slechts op zijn herinneringen van een liefde die niet mocht zijn teert. (Een vilein einde van Scorsese, die de naïeve kijkers, zoals ik, die denken dat alles goed komt, nog 1 keer op het verkeerde been zet) 1 verhaallijntje had ik niet helemaal opgepikt, Winona Ryder speelt de schattige, maar oerconservatieve/saaie echtgenote van Newland, maar is ze nou werkelijk lief, of is ze een uitgekiende feeks?
The Fisher King is gelukkig wat beter dan Tideland. Deze film is dan ook een stuk ouder. Het plot is niet eens zo boeiend. De woorden van een shock-jock (Jeff Bridges) worden iets te letterlijk genomen. (Een man knalt wat yuppen neer) De dj belandt in een depressie tot hij een hélemaal doorgedraaide zwerver tegenkomt, die op zoek is naar de Heilige Graal. Deze zwerver wordt vertolkt door Robin Williams, die de arme Bridges helemaal van het scherm speelt. Ze groeien langzaam nader tot elkaar, als de dj de arme zwerver aan een vrouw probeert te helpen. Eh. Het gaat dus echt niet om het plot, maar meer om een paar magische scènes. Een massale danspartij op een treinstation, bijvoorbeeld. Of naakt in het gras naar de sterren kijken. Of op een hilarische manier een gratis videotheek-lidmaatschap winnen. Gilliam was zelf tijdens Brazil niet tevreden over de vrouwelijke hoofdrol.. In dit geval zou ik zeggen dat Mercedes Ruehl, als vriendinnetje van de dj, de film wat minder maakt. Verbazingwekkend genoeg won ze voor die hysterische "performance" ook nog een Oscar. Ik dacht overigens Steve Buscemi in een leuke cameo als porno-videotheek-klant te zien. Dat bleek iemand anders, helaas! (Tom Waits heeft wel een cameo, als zwerver natuurlijk)
Tom Waits was ook al te zien in Short Cuts, maar echt acteren kan hij niet. (Waar in die film nog een (onbedoeld?) meta-grapje over gemaakt: don't act so stupid, ofzoiets) Maar goed.. In The Woodsman doet Mos Def mee, een muzikant die wel kan acteren. Om hem, hij speelt een agent, gaat het echter niet, Kevin Bacon is de man van de film. Met zijn altijd schuldig kijkende kop, is hij geknipt in een rol als pedofiel, die zichzelf met heel veel moeite onder controle houdt. Kort en klein Amerikaans, met "reverse"-gitaren-muziek.. Mijn favoriete genre. De film lijkt even te driftig te focussen op Bacon die een andere pedo bespiedt.. Verlossen door het kapot meppen van een andere schuldige.. Dat is te makkelijk toegeven aan wat de massa wil. Gelukkig weet de film daarvoor nog 1 werkelijk schitterend kippenvelscène te produceren. Die echt alles goedmaakt. Bacon met een klein meisje op een bankje in 't park. Uiterst pijnlijk.