10. Eef Barzelay - Bitter Honey

Zo, het is weer Bonanza-tijd. Fijn. Wat was het voor platenjaar? Hmm. Niet al te best, leek mij. Met moeite schraapte ik afgelopen weekend 8 platen bij elkaar. En dan vond ik mezelf nog erg vriendelijk voor sommigen van die 8. Het ligt ook aan mijn luisterstijl. Meestal hoppen "we" van plaat naar plaat. Elke week een nieuwe (zeer tijdelijke) favoriet. Goede voorbeelden zijn de platen van Destroyer en Final Fantasy. Allebei best fascinerende werkjes met een apart geluid, maar ja, na een week weer terzijde geschoven voor iets nieuws. Gevoelsmatig lijkt dit platenjaar op 2004, alleen ontbreekt dit keer een duidelijke nummer 1, die toen in december tevoorschijn kwam. (Wat erg verdacht is overigens, dat moge duidelijk zijn) Destijds vond ik dat de lijst in 2 delen uiteenviel. Bovenste 5 prima, onderste 5 aardig. Nu kan ik hetzelfde zeggen maar dan delen we het door 4.
Maar ja, een top 8, dat is niks. Dus dacht ik dagenlang na over de onderste plaatsen. (Wat een hobby!) Voor plekje 9 vond ik uiteindelijk een soort gimmick. Er bleven 2 platen over voor plaats 10. M. Ward's Post War of toch dat rare korte werkje van Eef Barzelay? Wat vóór Ward zou pleiten is dat hij in elk geval een aardige plaat maakte, dat terwijl hij vorig jaar al op 2 stond. De trend van dit jaar was namelijk ook dat (zo goed als) alle platen van "gevestigde" artiesten me tegenvielen. Ach wie weet is dat al jaren zo, maar 't ergert me nog steeds. Hoe dan ook in de rest van de plaat vinden we 1 echte bekende en 2 "halfjes". Dat laatste zal nog wel duidelijk worden. Uiteindelijk heb ik zoals de lezer ziet toch maar voor Barzelay gekozen. Al was het maar omdat ik die vast nergens anders in lijstjes ga zien. Het is ook een ode aan korte werkjes. Leve de ep, al wordt dit album dan full-price verkocht. Een half uur is prima! Ook vind ik 't wel leuk om een van die eerste platen die me dit jaar bevielen, in de lijst te zetten.
Het belangrijkste is echter de energie. De beweging die uitgaat van zijn eenvoudige muziek. Een man en een gitaar. What else is new. Maar ik zie 'm al zitten op een simpele houten stoel, op een klein podium. Zijn voet stampt op de grond terwijl hij met overslaande stem zijn teksten in de microfoon brult. Brult? Nee het zijn eerder zachte mokerslagen. Because nothings means anything anymore.
Barzelay zou men kunnen kennen van zijn werk met Clem Snide, maar die band heb ik óf nooit gehoord óf maakte geen indruk op mij. En dat terwijl ze toch al 10 jaar of langer bezig zijn.
Mijn vermoedelijke eerste kennismaking met Barzelay was de titeltrack. Meteen een van de leukste nummers van het jaar. Ik heb de tekst toen ook al geciteerd, maar ach, nog maar een keer. That was my ass you saw bouncing next to Ludacris, it was only on the screen for a screen, but it was kinda hard to miss. Geweldig toch, zo'n openingszin. Ik zei in februari dat niemand daar nog overheen zou gaan.. En zo was het. Ya-da-pa-pa kermt Eef.. Over mooie zinnen gesproken: I tried to finish nursing school, I really wanted to, you see, but all those broken bodies, well, they, they really got to me. Harverscheurend. Kan mij het schelen dat de akoestische gitaarakkoorden recht van de camping komen. Eef is een nieuwe Loudon Wainwright III. Muzikaal misschien niet zo bijzonder, maar de teksten zijn fantastisch (En bitter, eigenlijk zegt de albumtitel alles en kon ik zwijgen)
Don't hate me cause I know just, what this world is all about.
Ik had het al over de energie en daarmee kom ik bij mijn laatste verkapte ode van deze plaat. The Mountain Goats! Daar kan ik nou van binnen om grinniken. Ik heb nooit een plaat van de Goats in een jaarlijstje gezet.. Zeker dit jaar was het gebruikelijke werkje niet al te best. Maar ik houd van de esthetiek van Darnielle. Tapes, Véél ruisende tapes met bizarre titels (Ghana ofzo?) en een man die op zijn gitaar slaat. Het is bijna jammer dat Eef's microfoons van acceptabele kwaliteit zijn. Dit is een ode aan al de tapes die ik nooit hoorde. Beeng beeng beeng, thanksgiving waves that caaaan cripple. Rettekeket. De man met de gitaar kijkt het publiek niet aan, hij kijkt naar de grond terwijl zijn hoofd woest hen een weer schudt. Hij haalt zijn vingers open.. Kijkt op en speelt een gevoelig "outro". 2 noten die langzaam wegsterven.
I am not surprised she left you and she found the nerve to tell.. The thing you claim to love so much, you don't do very well. Beng, beng. Eef grinnikt vilein. (Als Michael de Jong!) Het is de eenvoud die het aantrekkelijk maakt, blikkerige dissonante akkoorden, iets zachtere tussengedeelten en dan weer langzaam losgaan. De rake zinnen blijven komen: But in doing all those hateful things, you are unparallel. In doing all those hurtful things, you really do excel. Truthfulness must leave the room, if I ever wish you well!
Of: Sometimes I wish you would die, just to see how it would feel! To drown in an ocean of the pity I'd feel, for myself and the words that escape me. Als dat niet Loudon Wainwright op zijn best is.
Omdat een mens nu eenmaal niet altijd bitter en boos kan zijn, is er één hoopvol lichtpuntje. Little Red Dot. Vogeltjes fluiten, er klinkt een heel zacht trommeltje en ineens zitten we in dat geweldige debuut-album van Badly Drawn Boy: kamperen aan het water. Een schamel minuutje in het paradijs. Don't worry the water is not too deep, don't worry the hill is not too steep. Don't worry and don't be afraid. Het lijkt Damien Rice wel. (Ook al zo'n waardeloze tweede plaat)
Omdat het aangenamer is op een opbeurende noot te eindigen, laat ik het wederom snerende I Wasn't Really Drunk buiten beschouwing.
Eef is de tekstdichter van het jaar, de connaisseur van de zelfkant. Leve Bukowski, Leve Barzelay!

Hoogtepunten:
*Ballad of Bitter Honey
*Well
*Words That Escape Me
*Little Red Dot
*I Wasn't Really Drunk