8. The Hidden Cameras - Awoo

Aha, het goede gedeelte van de lijst begint. (Al viel die plaat van Barzelay reuze mee!)
Van de Hidden Cameras had ik, voor dit jaar begon, nog niets anders meegekregen dan dat ze Gay Church Folk Music maakten, zoals ze het zelf noemen. Community singing over anale seks, vermoedde ik, en liet het maar aan me voorbijgaan. Bovendien ben ik de laatste paar helemaal "uit" Belle & Sebastian, waar ze (vaak?) mee vergeleken worden. Die gelijkenis ligt er op Awoo echter (gelukkig) niet dik op.
Silence from you is liiike the death of a tune. De Hidden Cameras zijn voor mij de koningen van de intro. Awoo staat vol goeie. Wat boeit het dat de nummers zich niet helemaal perfect ontwikkelen. (Blabla, potentie komt er niet helemaal uit, of iets dergelijks)
Terug naar een van de aller-allergrootste hits van het jaar: Death of a Tune. Dit is ook een plaat vol kreetjes, woohoo is de kreet van dienst tijdens de opener. Een ander memorabel element vormen de drums. Ze beginnen ineens als een gek te swingen in het tweede couplet. Hi-hats als treinen die voorbij zoeven..
Meer kreetjes in de titeltrack, dat kon ook niet anders met die titel. Nummers 2 in de lijst van leukste openingsregel van dit jaar: From the moment I was taught to resist the education. Ik vind 'm grappig. En dan als wolven huilen naar de maan, Awooooo.
Geen idee hoe de zanger eruitziet, maar als ik afga op zijn stem zie ik een goedmoedige dikzak met baard voor me. Tijdens concerten danst hij waarschijnlijk als een gek met een tamboerijn in het rond.
Ik kan het bijna bij elk nummer zeggen, maar ja het intro van She's Gone! 2 akkoorden met het juiste gevoel. Meer krassend geluid dan noten. En dan die stem. Zei ik niet eerder op dit log dat ie wat op die van Michael Stipe leek? Hoor ik eigenlijk helemaal niet meer.
Buddy Holly is 'n andere zanger waarvan ik ook niet al teveel gehoord heb. Maakte hij eigenlijk wel springerige muziek? Hoe dan ook, Lollipop, het woord alleen al doet me aan de jaren '50 denken en het nummer heeft een vrolijke naiviteit die ik bij de bubblegum-rock bandjes uit die tijd zou verwachten. Hilarisch flauw einde ook: Oh when the rhytm stops, when the rhytm stops: sneller en sneller.. Stop!
Meteen daarna de beste ballade, de woehoe-kreetjes zijn vervangen door melancholische toebidoes. Er klinkt een belletje en een orkestje begint te spelen. Daarmee heb ik 2 andere fijne elementen van de plaat te pakken. Veel belletjes! (Even nog de band Bellwether noemen, de naam alleen al, met het belletjesrijke Nothing's Wrong) Goed de belletjes dus, net als Buddy Holly's Everday. Awoo is geen hi-fi album, veel klinkt nogal lukraak opgenomen. Weinig takes, gewoon spelen, maar over het geluid van de strijkers is zeer goed nagedacht. Het mengt zeer goed met de andere instrumenten. Daar kan Joanna Newsom nog wat van leren.
Voorbeelden zijn overal te vinden.. Learning the Lie, de violen jengelen, en dan weer een even eenvoudige als doeltreffende riff. Wederom wordt gewoohoeeed, maar het leukste kreetje is hier "I thought". Klinkt meer als Ai-tauuuuw. Tsja. Ik word er blij van!
De meeste nummers zijn overigens wijselijk kort. (Als hele oude rock-hits inderdaad)
Het pleit voor de klasse van deze pleit dat ik bijna alle nummers ga bespreken. (Ach ja, als ik toch bezig ben)
Na de pophitjes van de eerste helft van de plaat volgen nu 2 tweelingtracks. Follow These Eyes en Heji vormen samen een garage-tweeluik. Ik zie de film Welcome to the Dollhouse voor me. Een paar nerds oefenen in de open deur van een garage in een suburban-wijk. Een drummer, een klarinettist en een orgelspeler. De grootste held is vanzelfsprekend de gitarist, op wie het hoofdpersonage, een meisje van een jaar of 12, meteen verliefd wordt. Mijn associatie met de film zit in 't beeld van een eenzame nerd die op een net iets te koude zomeravond in zijn garage driftig zijn kunsten zit te oefenen. (Wat dus niet in de film gebeurt) Het zou zo kunnen klinken. Eerst droevig, maar dan verandert de setting ineens en staat hij op een podium. Veel publiek, het houdt de adem in.. En dan schreeuwt hij het uit: Huuaah! Hejiiiii! Victorie! Er ontstaat chaos op het podium, het lawaai zwelt aan, een van de nerds klimt op het drumstel en begint met een grote grijns op een bel te rammen. Kleng, kleng, kleng. De trein vertrekt. (Die van middernacht?) Cody ChestnuTT grijnst intussen om het briljante hergebruik van zijn The Seed-riff.
De tweede tweelingtrack is totaal anders. De tot dan toe gehanteerde stijl had wel wat vluchterigs en beperkts. Wie weet dat zanger/bandleider Joel Gibb de komende jaren zijn Jens Lekman/Morrissey-kant zal gaan ontwikkelen. Een eerste bewijs van kunnen is Heaven Turns To. I'm in heaven, piewwaaa dwarrelt het orkestje naar beneden. Lonely heaven, when I turn to these, I turn to thee. Severance is the answer. Tell them you love the breeze! Tell them you're off to heaven, tell them you're remedieeeeed.
Wandering sluit daar (dus) naadloos op aan en komt het dichtst bij een perfect popliedje. (Zonder rafelrandjes) De snare ploft verbaasd terwijl de wind chimes klingelen.. Het doek gaat open. Sprookjesachtig. Aanstekers aan en zwaaien maar!
I had this feeling of life.. Wandering, through the field of an island, I'l be wondering, if it's a dream I'll be wise to keep slumbering!

Hoogtepunten:
*Death of a Tune
*She's Gone
*Fee Fie
*Follow These Eyes/Heji
*Heaven Turns To/Wandering