7. Beirut - Gulag Orkestar

Weinig aansprekende "voorkantjes" in deze top 10, kan ik alvast wel verklappen.. De nummers 2, 5 en 10 zijn zelfs lelijk te noemen. En van de nummer 1 weet ik ook nog altijd niet wat te denken. Gelukkig is er nog deze plaat, zo zien we ze graag. Een leuk meisje, een mooie vergeelde foto en een auto die veel zegt over de sfeer van de plaat. Zanger/alleskunner Zach Condon staat er wat sullig bij te hangen, wie weet heeft hij wat teveel borsjt gegeten. Weet ik eigenlijk wel zeker of hij het is? Hij mag trots zijn, zo jong al zo'n bijzondere plaat maken. Khonnor kan wel inpakken, hij was toch een stuk minder origineel bezig als Zach hier.
Misschien moet ik, wegens gebrek aan woorden over deze bijzondere muziek, het ook nog over Beiroet hebben. Ik hoorde gisteren in Met het Oog op Morgen voor het eerst in tijden weer wat over die Hezbollah-Israël-oorlog van afgelopen zomer. (Er was een presentatoren-debat) Voor mij is het alweer een vergeten oorlog. Ik bedoel, de oorlog had al nauwelijks een aanleiding en had geen duidelijke uitkomst.. Compleet zinloos. Zijn die soldaten die Hezbollah had ontvoerd eigenlijk ooit vrijgelaten? Heb ik dat ook gemist? En als ze nog steeds in "hun" handen zijn.. Hoe leven ze dan? In een kelder met een emmer en af en toe wat brood. De dienstplichtige in Israel heeft toch wel pech..
Vreemd dat Zach zijn project Beirut heeft genoemd. De muziek klinkt eerder Oost-Europees, Arabische invloeden heb ik niet gespot. Om het goed te maken heeft hij wel zijn nummers passende titels gegeven. (Bratislava, bijvoorbeeld)

Net als Roy, die deze plaat op 10 plaatste, heb ik het "echte" exemplaar niet in mijn bezit. Ik heb 'm wel eerder deze week besteld, hoopte dat ik 'm nog binnen zou krijgen voor het nummer aan de beurt was. Helaas. Ik was vooral benieuwd naar het tekstboekje. (Mocht dat aanwezig zijn) Ik let al bijna nooit op teksten maar zeker in dit geval heb ik 't gevoel dat er nauwelijks woorden worden gezongen. Wie weet dat ik deze luisterbeurt nog wat op kan pikken.
Die opening met de droeve blazers blijft geweldig. De piano dendert, op de achtergrond een accordeon. Dit is een plaat met de juiste instrumenten, geen (?) gitaren, wel veel andere snaar-instrumenten, dronken piano's en vreemde percussie. Hoor je daar gaat ie alweer: oohwoooohoo. Gulag Orkestar heet (ook) het openingsnummer en dat is net zo'n juiste titel als Bitter Honey van Eef Barzelay. Het orkestje swingt zonder blij te zijn. Ik heb de vergelijking met de Kift al op 100 plaatsen gemaakt, die nieuwe plaat moet ik trouwens nog horen, maar deze opener swingt als een Nauwe Mijter. Rinkel met de schelpen en meedeinen maar. Een Nieuw-Mexicaan met een Oost-Europese ziel, over globalisering gesproken. (Wel jammer dat er geen ode aan de zwarte berg Montenegro aanwezig is)
Na het feestelijke (en ietwat identieke) openingsdrieluik dacht ik dat het tijd was voor een kleine liefdesballade: Postcards From Italy. Had hij dat niet beter Albania kunnen noemen, om in de thematiek te blijven? Muzikaal verandert er eigenlijk weinig. (Ik haal zeker weer een paar nummers door elkaar) Hoe dan ook, de openings-, ehm, mandoline (nee, ukelele eerder) is weer klasse. Verrek, ik heb al die tijd nog niks over dé stem gezegd. (Gepeins) Nou ja, zwelgend en vol pathos, niks op aan te merken. De eerste Rufus Wainwright-stem uit de lijst, er volgt er nog een. De grootste kwaliteit van Gulag Orkestar is dat elk element precies past. (De blazers blijven mijn favoriet, die "ten aanval"-lijn in Rhineland, weer zo lekker gedubbeld) Het enige wat de plaat dwarszit is wat eenvormigheid, altijd die opbouw vanuit een snaar-instrumentje naar zwierende swing met drums en weer terug. Ik heb (daarom?) moeite de hoogtepunten eruit te pikken, wie weet is dat ook wel goed, elk nummer heeft kwaliteit. Toch fijn dat Condon 2 afleidingsmanoeuvres heeft ingebouwd, die dan ook meteen tot de hoogtepunten horen. Vreemd, de plaat is zo goed dankzij het "schimmig Oost-Europees bordeel"-geluid en ik word blij van een goedkoop keyboardje. Tsja. Dan zitten we in Scenic World. Zach zet een zeurderige stemmetje op, het moment waarop zijn stem het meest aan die van synthpopper DoublePlusGood doet denken. De synthesizers bliepen krakend, ik denk aan een zwerver die ergens op de hoek in een gammel karretje zit te bedelzingen, zo'n bakje waar ook beenloze soldaten in rondrijden. Het keyboardje ruilde hij voor zijn ene houten poot met een zeeman uit Buenos Aires. De blazers die je hoort staan in het café aan de andere kant van de straat te spelen. Het mengt wonderlijk goed!
Dit is geen plaat die eenvoudig klinkt, maar hij nodigt wel uit tot meespelen. Iedereen kan meedoen, in The Bunker bijvoorbeeld, tik op je theeglas, trommel op tafel en bulder mee. (Of koop ergens een goedkope melodica en waan je accordeonist)
De plaat loopt alweer ten einde en ik heb weer bijna geen woord verstaan. Misschien nog een woordje meepikken uit After the Curtain. Ik merkte dat als ik dit jaar een film had gezien ik vaak nog even After the Curtain luisterde. Als extra aftiteling. Werkte altijd uitstekend. Hoera, nu heb ik een rondje gemaakt, want ik kan ook afsluiten met Khonnor. Ja, After The Curtain glitcht. What can you do when the curtain falls? What will you do when the curtain falls? You're left, right, left, right, leeeeft, right. Althans dat hoor ik altijd. Maar ik vrees dat hij geen "Right" zingt. (Toch leuk om te denken wat mij betreft) Ha, daar is die krakende synth weer. Het publiek klapt er terecht voor. (Samples van applaudiserend publiek, ook goed voor bonuspunten) En nu allemaal nog één keer: wooohooohoooh.
En als verzoekje voor de volgende plaat: een zangeres.

Hoogtepunten:
*Gulag Orkestar
*Postcards From Italy
*Rhineland (Heartland)
*Scenic World
*After the Curtain