3. Loose Fur - Born Again In The USA

Er zijn dit jaar eigenlijk twee platen geweest waarvan ik constant wist dat zij de top 10 zouden halen. Dit is de eerste, tegen het eind van het jaar nog net voorbijgestreefd door een late ontdekking. Born Again is de Pig Lib van dit jaar. Net als dat album eigenlijk een minder in het oog springend werkje in het oeuvre van een "artiest". Een zij-projectje of een solo-project, uiteindelijk heeft het allebei de schijn tegen. Vóór iemand solo gaat is het belangrijkste (meestal) al bereikt. (In het geval van Malkmus de albums van Pavement) En voor iemand aan iets wat als een zij-project wordt gepresenteerd begint, moet ie eerst wel succes hebben gehad met het hoofdbandje. Dat is hier dus Tweedy's Wilco. Toch jammer dat, bijvoorbeeld in Vrij Nederland, wel uitgebreid (en enthousiast) werd stilgestaan bij de recente live-plaat van Wilco en dit album werd vergeten. (Of ik moet de recensie daarvan gemist hebben, wat me sterk lijkt) Logisch is het wel. Als ik (zoals nu) heel geconcentreerd luister vraag ik me ook af of ik deze plaat niet puur op "wilskracht" als een van de beste werken van het jaar heb gezien. Gelukkig zijn er 2 waanzinnig goede nummers die de twijfel kunnen wegnemen.
De kracht van Loose Fur zit 'm in het all-star-kaliber. Ik deed nu ook al even alsof het Tweedy's zij-projectje is, maar Jim O'Rourke en Glenn Kotche zijn natuurlijk minstens zo belangrijk. Meer dan de som der delen, zeggen we dan.
Voor rock loop ik al jaren niet echt meer warm, als ik het al ooit deed. Loose Fur heeft, van de platen hier aanwezig, nog het meeste gitaargeweld.. Dat echt schuurt, zeg maar. Rock is toch altijd synoniem voor dansen en dat gaat op een hoekige manier ook wel hierop. Met dank aan Kotche en zijn magnifieke drumbreaks. Hij blijft maar bezig met fills zonder ergernis te wekken. Opener Hey Chicken behoort zowaar níet tot mijn favorieten van de plaat, het is meer een voorstudie naar het beste nummer. Voordat dat aan de buurt is eerst nog een lekker staaltje slacker-pop. Ik ben wat betreft Pavement nooit verder gekomen dan Brighten The Corners. The Ruling Class kan daar zo op staan. Een olijk en flauw gefloten melodietje. (Mijn Young Folks van dit jaar) De akoestische gitaarakkoorden zorgen voor nog meer luiheid. Alsof een stel waggelende eendjes in een Disney-film op weg zijn naar de vijver. Tekstueel houdt de band zich echter vooral met God bezig. Er zullen wel wat harde ironische noten gekraakt worden, maar het gemompel van Tweedy en het gebrom van O'Rourke werkt voor mij toch meer als instrument.
I finally found it in my heart to forgive you, bromt O'Rourke in de met belletjes (hoera!) opgetuigde ballade Answers to your Questions. Ook de minimalistische gitaar mag er zijn. Terzijde: Volgens smoeder is deze hele plaat een Zappa/Beefheart-achtige affaire, wat ik ergens ook wel weer stoer vind. Zonder dat ik me ooit uitgebreid in die twee verdiepte hebben ze voor mij (nog) wel een cool aura. Hoewel.. Zappa met zijn foute "slechte humor"-snor..
Het snellere gedeelte in Apostolic is een van de vele progrock-fases. Het moge dan slackers zijn, technisch zijn ze natuurlijk erg goed bezig. Wat ook wel eens lekker is. De Tool van de indierock, zeg maar.
Zonder goede liedjes ben je vanzelfsprekend nergens, waarmee we aankomen bij Stupid As The Sun, het nummer waar alles op zijn plaats valt. Na het ruige Apostolic wat vrij snel eindigt, gaan ze meteen door met die super-riff. De riff van het jaar zelf. Every little hair on my neck is a wreck.. Come on let me down! Bem, bem, bem, break.. aanzwellende gitaren. Even het beste stuk uitstellen en nog snel een nieuw coupletje. Ja, een perfect popliedje. Ik geloof dat ik eerder al heb gememoreerd hoe die gitaarakkoorden kort en bondig als geweerschoten om je oren vliegen terwijl Kotchke nog even snel wat extra bass-drums erin moffelt. Erg aanstekelijk. Tweeënhalve minuut "gaan" met hoofdletters.
De plaat duurt nog geen 38 minuten en weet gelukkig het aantal mindere tracks tot 1 te beperken. Pretty Sparks is te zeikerig, te "A Ghost Is Born".
Snel vergeten met An Ecumenical Matter. Naar aanleiding van dit instumentaaltje en zijn soundtrack-werk voor Love Liza haalde ik elk O'Rourke dreutel-plaatje binnen wat ik kon vinden, die vervolgens een jaar lang in een "nog te beluisteren"-mapje bleven zitten. Zo gaan die dingen nou altijd en dat is precies wat er zou gebeuren als ik zou beginnen met die Zappa.
Maar goed An Ecumenical Matter dus, het lijkt in eerste instantie niet meer dan een aardige verweving van piano en vibrafoon, maar dan eist de piano ineens veel nadrukkelijker de hoofdrol op, wat een melodie! Minstens zo mooi is de zonnig zoemende gitaar die het stokje meteen daarna overneemt.
Het tweede superieure nummer is Wreckroom. Dit is de goede kant van Wilco: Yankee Hotel Foxtrot, de plaat waarop O'Rourke ook al een belangrijke rol speelde. De altijd snotterig klinkende Tweedy heeft hier wel wat weg van Bob Dylan, die zijn neus dichtkneep op Spirit On The Water, van zijn amusante recente album. (Let wel niet meer dan amusant!)
Gitaarsolo's.. Houd ik er wel of niet van? Door de muziekpolitie staan ze in zo'n waanzinnig slecht daglicht. Maar de solo die hier in Wreckroom klinkt verdient echt geen boete. Dubbelloops is dubbel zo goed. En dan herrie en weer opnieuw op gaan bouwen richting deel 2 van de solo, nu slim onderbroken door nog wat noise. En fijn nog maar een gitaartje erbij, blijven stapelen jongens. Tot alle vastigheid wegvalt, radio's op tilt slaan en enkel nog ijle tonen voortbrengen. De Twin Towers zijn ingestort en de chaos is verlaten. Er brandt nog wat licht en de zwerfhonden van New York zitten onder het stof. Destructie als nieuw begin. Born Again In The USA. En daarbij hoort vrolijkheid, pompidom. Die paar krassen op de ziel overleven we wel. She's not so well-rounded, she has points you don't see, she does whatever she wants, oh I swear she wanted me.

Hoogtepunten:
*The Ruling Class
*Stupid As The Sun
*An Ecumenical Matter
*Wreckroom
*Wanted