De Week (van 26-12-06)

*Sufjan Stevens - Songs For Christmas
Nog niet eens toegekomen aan het lezen van het boekje en strip en God weet wat er allemaal nog meer in die box zit. De 5 "albums" zijn in elk geval de moeite waard. Stiekem vond ik het eerste ceedeetje nog het leukst. Daar is de sfeer het vrolijkst en zingt ene Matt Morgan met aandoenlijke stem: "It's Christmas let's be glad". Oh en dat eerste ep'tje heeft ook nog eens het altijd geweldige (...) Silent Night.

*Kante - Die Tiere Sind Unruhig
Zit paradoxaal genoeg al ontzettend lang in mijn "recent neergehaald" mapje op de computer. En ik luisterde 'm (dan) ook wel. Ik weet alleen niet wat erover te zeggen of wat ervan te denken. Hooguit dat het wel fascinerend is hoe Kante elke plaat een behoorlijke wisseling van stijl weet te ondergaan. Eerste (en beste) plaat Zweilicht was indierock.. Toen kwam trippy jazzrock en nu dan vrij harde (maar tegelijk gladde) rock. Ofzo, want wat er hier gebeurd is echt lastig te definiëren. Naast de monster-riffs horen we ook nog ergens (nee in één nummer) een rap, een duimpiano, een melig gesproken refrein en toch ook wel weer die heerlijke Duitse melancholie.

*Black Sun Ensemble - Bolt Of Apollo
Hier.

*Broken Flowers
*The Gangs Of New York
*Planes, Traines & Automobiles
*13 (Tzameti)
*Wild At Heart
*McCabe & Mrs. Miller
*Little Miss Sunshine
De eerste film die ik dit jaar zag (ook op de eerste dag van het jaar) was Broken Flowers. De man met de mijter was zo goed mij de dvd te schenken, al moest ik tot mijn teleurstelling constateren dat een commentaar-track ontbrak. Ik had graag Murray en Jarmusch horen ginnegappen over het maken van de film. De paar kleine extraatjes stellen nu weinig voor, al vertelt Jarmusch nog wel ergens dat hij zijn eigen films nooit meer bekijkt en er ook niet graag over praat. Jammer. De film zelf was een stuk grappiger dan ik me herinnerde. Dramatisch meest interessante scène blijft het etentje bij de vrouw van Six Feet Under en haar overdreven beschermende man.
And now for something completely different. The Gangs of New York is vooral bloederig. Pin me niet vast op jaartallen, maar waarschijnlijk valt deze film wel te zien als counterpart van The Age of Innocence. Daar verkeerden we in het gezelschap van de upper class, die volledig in hun eigen wereldje zaten. Nu zien we hoe Cameron Diaz zich als dienstmeisje verkleed en snel hun huizen leegrooft. (Een van de momenten dat de werelden van die 2 films kruizen) The Gangs of New York is in wezen een ordinair wraak-verhaaltje. Een jongens (DiCaprio) wiens vader door een grote gang-leader is vermoord, infiltreert en wordt diens vertrouweling. Ja, dat wordt spannend. Uiteindelijk wordt hun grote confrontatie overschaduwd door massale rellen, wegens de dienstplicht die jonge immigranten richting dood stuurt. Het toont wrang de onzin aan van die gang wars.
Ik dacht altijd dat Thanksgiving in het voorjaar viel. April ofzo, een soort feest ter gelegenheid van het ontwaken van de natuur. Maar dat zal dan wel Pasen zijn. Thanksgiving valt in november en daarmee is Planes, etc. eigenlijk een soort Kerstfilm. Steve Martin wil dolgraag naar huis voor zijn kalkoen en familie, maar belandt in een vicieuze cirkel van verkeerspech. Bovendien zit hij opgescheept met de joviale, flauwe grappenmakende John Candy. Steve Martin is de hele film bezig de man te lozen, en elke keer als dit weer 'ns lukt krijgt hij binnen no time gewetenswroeging. Een beetje saai is het wel, maar ook wel lief. Bovendien stopt regisseur John Hughes altijd wel de juiste muziek in zijn films. In dit geval lekker bombastische jaren '80 deuntjes en John Candy gaat ook nog ergens los op een swingend Ray Charles-nummer.
Ik houd wel van de eenvoud van een korte film. 13 is weer een goed voorbeeld van 1 simpel, maar geniaal idee, wat anderhalf uur lang uitstekend wordt uitgebuit. Een jonge Georgische bouwvakker werkt in Frankrijk als de man wiens huis hij opknapt sterft aan een overdosis. Toevallig hoorde hij dat de man voor een "opdracht" ergens naartoe moest. Hij jat de aanwijzingen en gaat op weg. Onderweg komt hij ene Ludo tegen die later nog een belangrijke rol zal spelen. (Volgens mij de eerste Ludo in de 300 films van dit jaar) Natuurlijk belandt hij in een hel, dat is allang duidelijk door de duistere zwart-wit beelden en de figuren die 'm schaduwen. Het zou stom zijn alles te verklappen, maar laat ik 't erop houden dat hij een bizarre variant van Russisch roulette dient te gaan spelen. (Let ook op de scheidsrechter van dienst, die hysterisch "kalmte" blijft schreeuwen.)
Van die paar Lynch-films die ik tot nu toe zag is Wild at Heart de minste. Een flauwe freakshow, die allerlei elementen (of bedoel ik gewoon acteurs?) uit Blue Velvet echoot, zonder zo boeiend te worden. In elk geval kijkt Julie Dern nu vanaf het begin zo hysterisch als toen ze daar vermoedde dat Rossellini en haar vriendje wat hadden. In deze film begint ze samen met Nicholas Cage een roadtrip. Hij is "on parole" uit de gevangenis, maar de politie zal ze (vreemd genoeg) niet lastigvallen. Het is haar moeder die vreest dat Cage meer weet dan goed voor haar is. Waarschijnlijk een onterechte angst want het personage van Cage is een complete mafketel die weinig hersens lijkt te hebben. Hij praat liever over zijn bijzondere jack (slangenleer, geloof ik) en zingt liedjes. Love me Tender is de In Dreams van deze film. Twee elementen zijn nog wel de moeite waard. Tijdens de road trip komt het duo (dit is typisch Lynch?) langs enkele autowrakken tegen, waartussen een hevig bloedend (stervend) meisje op zoek is naar haar handtasje. Prachtig pijnlijke scène, die eigenlijk volledig uit de toon valt in de groteske chaos. Goed/leukste voorbeeld daarvan is de rol van Willem Defoe (een van zijn betere) als "vieze man", die uiteindelijk bepaald niet zachtzinnig aan zijn einde komt.
McCabe & Mrs. Miller lijkt in 't begin ook wel een soort kerstfilm. Er rijden mensen op ezels rond, op weg naar een dorpje, terwijl Leonard Cohen over Jozef zingt. Altman doet hier eigenljk hetzelfde als later in Gosford Park. Hij begint met een lange sfeerschets, in dit geval van een nederzetting ergens in de Amerikaanse geschiedenis. Ene McCabe begint een saloon en bordeeltje, waarna Mrs. Miller uit het niets ten tonele verschijnt. Zij heeft duidelijk meer verstand van bordelen en wordt zijn handelspartner. (Waarna er langzaam wat opbloeit) Waar Gosford Park overschakelt op een moord-mysterie, verandert deze film, voor mij, vrij plotseling in een échte Western met een shoot-out in de sneeuw. En dat allemaal is te wijten aan de onhandige koppigheid van McCabe, die niet naar Mrs. Miller wil luisteren.
Wat kan er misgaan met een film als je op een cruciaal moment een instrumentaal stukje van Sufjan's Chicago laat horen? Niks. En Godzijdank vermijdt de film het (ook echt) onmogelijke einde. Plotje? Een blije miep van zes, die op Ireen Wüst lijkt, wil meedoen aan een beauty contest. Samen met haar gestoorde familie, waaronder een vijftienjarige "Antony" en een suïcidale Ahmadinejad, rijdt ze daarvoor in een gammele VW-bus naar Californië. Hilariteit verzekerd.