4. Sufjan Stevens - The Avalanche

Poeh.. Het is een hele klus tien platen (te) uitgebreid bespreken. En zou het toeval zijn dat ik alweer bij Sufjan Stevens geen idee heb wat ik er nog over moet zeggen? Ik heb al zovaak op dit weblog enthousiast over die man gedaan.. Vorig jaar stond ie natuurlijk op 1 en als deze plaat pakweg Wyoming had geheten zou dat weer het geval zijn geweest. (Al hadden de teksten dan ook aangepast moeten worden, vanzelfsprekend) In eerste instantie had ik The Avalanche zelfs op 3 gezet, maar op het laatste moment toch nog een plekje naar beneden gestuurd. Het leek me toch wat teveel eer om een kliekjesplaat die heus niet barst van de hoogtepunten in de top 3 te zetten. Tijdens deze luisterbeurt eens kijken of er 5 nummers aanwezig zijn die ook op Illinois tot de beteren zouden behoren. (Een nummer zo goed als Palisades is er in elk geval niet)
Bij vrijwel alle albums uit deze top 10 behoort het eerste nummer tot de beste, kennelijk weet iedereen dat je met een klapper moet beginnen. Alhoewel The Avalanche een winterse titel heeft en in de hete zomer verscheen heeft de plaat iets vrolijks en springerigs als een fris lentebriesje. Een pluim voor Sufjan wat betreft de titeltrack, die hij zowaar kort houdt. Ook wel eens fijn. Wat kan die man toch arrangeren. I took a train from Virginia, to Illinois my home. Terwijl ik afgelopen zomer deze plaat beluisterde, werkte ik ook aan een (nooit afgeraakt) nummer waar Pien Feith vocalen voor had opgenomen. Het lukte me maar niet de juiste timing te vinden, wat ik maar snel aan de software weet. (Goed voornemen: Cubase kopen/kraken) Hoe dan ook, Sufjan heeft zich weer omringd door achtergrondzangeressen waarvan er een dezelfde stem als Pien heeft. Altijd leuk. Come on life, come on Lord!
Weinig zap-momenten in het oeuvre van deze held, maar Dear Mr. Supercomputer is er een. Het nummer swingt wel, maar mist een goede zanglijn, een melancholische melodie die al de vrolijke waanzin wat diepte kan geven. Uiteindelijk is dat waaraan je merkt dat dit een b-kantjesplaat is. Meer zap-momenten dan gebruikelijk, bedoel ik. Ik noem ook nog een Carlyle Lake,de derde versie van Chicago en de Palm Sunday Tornado. Waar ik het de Hidden Cameras wel vergeef dat ze vooral een intro-band zijn, is het wel jammerlijk dat Sufjan the Pick-Up en The Perpetual Self niet helemaal van de grond krijgt.
Terug naar het begin, Adlai Stevenson begint met een erg zoet "marching band" gedeelte, ik zie de majorettes al lopen. Maar deze melodie heeft wél een vleugje treurnis, wat past bij de man die een grote jeugdzonde met zich meedroeg. (Hij schoot per ongeluk een vriendje dood)
Ondertussen blijf ik hoofdschuddend grijnzen. Sufjan is echt de enige muzikant die met restmateriaal nóg een 75 minuten plaat kan samenstellen, die de moeite waard is. Volgens mij heeft hij er echt lol in gehad om de plaat te creëren naar het voorbeeld van het origineel. (Als God!) Zelfde soort nummers op dezelfde plekken.
Na het mooiste instrumentaaltje met een te lange titel, iets met Vivian Girls, volgt de eerste versie van Chicago. Nog altijd denk ik daar aan John Wayne Gacy. Op dat moment was ook ik om wat betreft Chicago. (Leek me altijd een zwakke track, maar als je de melodie maar vaak genoeg hoort en dat gebeurt vanzelf dankzij deze plaat..)
I made a lot of mistakes in my mind, in my mind! Deze plaat is vrolijker en tegelijk ook devoter. (Of ligt het aan mij) Een soort handen naar de hemel soort-vervoering.
The Henney Buggy Band is een van de momenten dat ik denk: Op nummerrrr 1 met deze plaat. Let the bugles play the sermon on the raid! Forget about yourself and all your pla-a-a-ans. (Typisch hoge noot, verveelt kennelijk nooit) Zo mooi, zo nostalgisch, er schiet zelfs een herinnering aan een heel oud cassettebandje met een vreemd hoorspel door mijn hoofd. (Was dat van Ellie en Rikkert!?)
Nooit was Sufjan zo dichtbij Neil Young als in het nummer Springfield. Dat komt goed uit want mijn favoriete oude LP die ik dit jaar op oma's gammele pick-up draaide was Neil's Comes a Time. Een even lullige als aanstekelijke Brokeback Mountain-country plaat. Running out of Springfield. I found a woman there, who said she had a mind to make me a messenger man. En even later die krassende dissonante gitaarsolo. Zowaar iets nieuws! Ja!
Ik dacht altijd dat na de 2e versie van Chicago, die wel aardig begint maar verzandt in langdradigheid, de plaat wel zo'n beetje gedaan was. De tweede helft ís ook aanmerkelijk minder, maar er zijn 2 niet te missen uitzonderingen. Op de eerste werd ik gisteren nog door Little Miss Sunshine gewezen.. This land is yours, this land is mine! Een feel-good nummer, al heet het dan No Man's Land, in de aftiteling van een waanzinnige feel-good film. Hoera. Dat zachte effectje op de gitaar, zo vriendelijk. I'm working it out inside. Klap in je handen en zeg Ja. I am counting it ouuut-oeeee.
Het is een goed gebruik om elke, dus ook deze, plaat op die typisch bombastische wijze af te sluiten. Veel crescendo's, hi-hats die aanzwellen. Dat werk. En de piano niet vergeten. De ware emotionele Avalanche van deze plaat is Pittsfield. I am not afraid of you now, I know, so I climb down from my bunk bed this slow. En dan de kerstbellen en die kleine synthesizer. Since that time we meant to say much more, unsaid things begin to take their toll. I am not afraid you anymooooore (Daar gaat ie weer, 3e keer van de plaat en weer raak hoor)
En nog maar 'n oehoee-tje.. Zo zuiver gezongen, bijna robot-achtig goed. Daar is de trompet al.. Catharsis!

Hoogtepunten:
*The Avalanche
*Chicago (Acoustic version)
*Springfield, or, Bobby Got A Shad-Fly Caught In His Hair
*No Man's Land
*Pittsfield