2. Guillemots - Through The Windowpane

2005 was, voor mij persoonlijk, al een vrij waardeloos jaar, maar in 2006 ging het van kwaad tot erger. Het laagste punt werd bereikt in november, precies toen ik het album van de Guillemots had "ontdekt" en dus vaak draaide. Er is ongetwijfeld een verband tussen mijn staat en de hoge positie van de band, maar ze verdienen het ook wel. Gelukkig gaat het nu wel weer wat beter met me en het is dan ook vrij logisch dat ik de laatste paar weken de plaat eigenlijk niet meer gedraaid heb. Aangezien een jaarlijst echter ook een soort persoonlijk jaarverslag is hoort ie er toch echt in. En hoog ook!
Hét kippenvel-nummer van dit jaar was voor mij Little Bear. Bijna zo goed als de vierde symfonie van Mahler, ook een "nieuwe" ontdekking. De ijle strijkers en dan die mooie akkoorden. (In beide werkjes, eigenlijk) Ik heb het allemaal al eerder gezegd, maar ach, voor mij is dit het Eternal Sunshine Of The Spotless Mind-gevoel. Little Bear bestaat uit 2 gedeelten, de briljante en heerlijk ambitieuze orkest-opening en dan die valse (?) piano en nog een ander onduidelijk instrument, die samen het zang-gedeelte begeleiden. De strijkers zwellen weer aan, ben ik ook altijd gevoelig voor.. Little bear you know me too well anyway. Too well every day I'm going home, I am going beneath the stars, I am going under the soil again and I woooon't be back in a long time, so get out! Get out of this old house, before I burn it down. Één groot drama, ik houd toch elke keer weer mijn adem in. Wat een stem. En ik weet niet eens de naam van de zanger. Nog een klein uitstekend detail niet vergeten, de extreem hoge piano-nootjes die aan het eind "klakken" zoals dat gaat als je bij de hoge toetsen aankomt. (En stiekem denk ik aan mijn eigen gesamplede orkest/piano-werkje Buoy Lake, wat hopelijk nog 'ns verschijnt. Ooit.)
Aan het slot van Little Bear zakken de strijkers in, als een computer die vastloopt. Game over. Dit is irritant, maar zeer noodzakelijk, als het nummer op het mooie laatste piano-akkoord was geëindigd, had iedereen die plaat meteen afgezet. Dit is zo mooi, laat de rest maar zitten. Nu heb ik toch zoiets van: Grr.. Verder!
En dat is maar goed ook.. Want de volgende 2 nummers zijn al even geniaal. Made-up Lovesong #43 brengt chaos, synthesizers en maffe drumgeluiden. Now there's poetry in an empty Coke can. De Guillemots zijn zo goed omdat ze "gewoon" doen waar ze zin in hebben. Eerst wat orkest-werk vol drama en dan een zwoele dans-track. Ze beknibbelen nergens op. Veel geluiden en dan nog maar wat meer vrolijke geluiden. Romantiek en veel levensvreugde. You got me of the sofa, just sprang out of the air! Best things come from nowhere, I can't believe you caaaaare. En dan die hoge gilletjes, yeah baby, Lambchop-stijl. Yes I believe you zingt een koortje eindeloos en onvermoeibaar.
Trains to Brazil is The Sporting Life (van de Decemberists) van dit jaar. Even aanstekelijk, tekstueel minder grappig, maar deze zanger is van een heel ander niveau. Geen applaus maar wel enthousiast gejoel van publiek, dat is even goed. It's 1 o'clock on a friday morning, I am trying to keep my back from the wall. Pomp die bas.. I wonder why we bother at all.. And I think of you on cold winter mornings, darling, they remind me of when we were in school. (Schoolbel!) Nothing really matters, when you call down my name, in fact nothing really mattered at all. Hoera, sneeuwbellen! Er zijn al genoeg elementen voor een waanzinnige track, maar onze vrienden gooien er ook nog geniale blazers bij. Ik moet ophouden met "van het jaar" zeggen.. Dus vul het zelf maar in. En dan allemaal: Cause you live and be thankful you're here.. See it could be you tomorrow, next year! Taaaa-taa! Vuist in de lucht. Laat de zingende zaag gillen.
Tijd voor een diepe zucht. Verder dan hier kom ik met deze plaat eigenlijk nooit. Deze 3 nummers zijn meer dan genoeg voor een nummer 2 positie.
Toch eens kijken wat er allemaal nog meer gebeurd.. Oh ja! Een Bruce Springsteen-orgel. This is where we fall from the trees, this is were the sky covers up.. You know I love you.. You know I love you. Joan de politievrouw zingt mee, waarvan de Guillemots hier ook een melodie lijken te hebben geleend. (Wie maalt erom) Weer het juist gevoel voor dramatiek: Pour a little whiskey out for me, would it be the last bottle we share? Oh en belletjes natuurlijk!
Come Away With Me heeft een mooi klein trompet-accentje na Would you recognize my face? David Sylvian-stijl. Diens Waterfront is even perfect. (En goed vergelijkbaar met Little Bear, overigens)

Vervolgens zet de titeltrack een Brazil-swing inzet met ratels en de hele mikmak, waar, zoals in alle nummers, weer een leuk detail inzit, een stukje "reverse"-vocalen, waardoor de melodie ineens iets Afrikaans krijgt.
De vaste lezer weet dat ik lang gepiekerd heb over het stukje plagiaat in If The World Ends, maar dat is niet zo belangrijk. Interessanter is de ontzettend foute, maar stiekem heel aantrekkelijke Simple Minds-sfeer. De Simple Minds ten tijde van bombastische singles als Biko. Op het randje, maar 't kan net. Ook is er die vuurpijlen-melancholie. Nieuwjaar in Outer Space. Waar is Daniel Bedingfield (die broer van Natasha) eigenlijk gebleven? Hij had ook een geniale single waar dat soort melancholie aanwezig was. And if the world ends, I hope you're here with me. Als de verhalen van Asimov waar de zon langzaam de aarde opslokt.
And I don't think I ever heard you speaking, 'cause I was too wrapped up in the dream I was dreaming.

Hoogtepunten:
*Little Bear
*Made-Up Lovesong #43
*Trains To Brazil
*Redwings
*If The World Ends