Het Wachten Voorbij

Ach ja.. Genoeg is genoeg. Ik zal zelf mijn eigen weblog nog het meest missen waarschijnlijk. Zo kan ik deze week niks vertellen over die geweldige Enrico Caruso en een of andere aria uit Manon van Massenet.. En ook niet babbelen over het behoorlijk geniale Twelve Monkeys van Gilliam, vanaf de accordeon-muziek in de opening kan het niet meer misgaan.
Neen, het is tijd voor wat anders. Geen woorden maar daden. Dank voor het lezen en tabee!
(En wees gerust, ik blijf schrijven voor File Under en Rommelhok en wie weet kan ik nu ook weer 'ns het Subs-forum lezen)

De Mix van het Jaar 2006

Gedurende het jaar dacht ik bij elke goede track: Ha, die kan straks fijn in de mix. Naarmate de "deadline" naderde, stelde ik het "mixen" steeds uit. Was de vorige mix geen beginnersgeluk? Uiteindelijk aan begonnen en het ging gelukkig weer soepeltjes. 76 minuten, 26 absolute knallers. Helaas dook er toen een ander probleempje op.. Ergens is iets misgegaan met de audio-instelling. Het geluid is nu wat soeperig. U moet zich maar inbeelden dat u naar een uitstekend internet radiostation luistert. Veel plezier.
Klik! (nieuwe link)

Ingrediënten:
1.Guillemots - Trains To Brazil
2.Mew - Special
3.Cat Power - Could We
4.Amy Winehouse - Rehab
5.El Pino & The Volunteers - Antwerp
6.Graham Lindsey - Winterim
7.Midlake - Van Occupanther
8.Ghostface Killah - Big Girl
9.DJ Shadow - This Time
10.The Veils - A Birthday Present
11.The Whitest Boy Alive - Burning
12.Thione Seck - Ballago
13.Rhymefest - Devil's Pie
14.Loose Fur - Stupid As The Sun
15.J Dilla - The New
16.J Dilla - Stop
17.iLiKETRAiNS - A Rook House For Bobby
18.Lenine - Paciência
19.Beirut - After The Curtain
20.Casiotone For The Painfully Alone - Bobby Malone Moves Home
21.Fort Minor - Where'd You Go
22.Ramblin' Jack Elliott - Woody's Last Ride
23.Vetiver - Double
24.Songs Of Green Pheasant - Brody Jacket
25.M. Ward - Chinese Translation
26.Nizlopi - JCB

De 2006 Jaarlijst Bonanza!

Niet alleen op The Gone Wait.. Leest ook de lijstjes van..
Marieke, Bas, Joris, Roy, Willem, Jenneke & Gerard.

1. Midlake - The Trials Of Van Occupanther

Zo, het is weer volbracht. Al mag je dat geloof ik niet zeggen van verstokte katholieke Volkskrant-lezers. Buiten knalt het alweer, mensen die voor 1000 euro aan vuurwerk hebben gekocht zullen wel vroeg moeten beginnen. Hadden ze maar een euro(o)tje of 15 uitgespaard voor dit plaatje van Midlake.
Ach ja, zoals gebruikelijk in de laatste week van zo'n lijstjes-bonanza, kwamen de woorden schaarser, of in elk geval moeizamer en ging ik natuurlijk twijfelen. Hadden iLiKETRAiNS en Vetiver echt geen plaatsje in de lijst verdient? Om iLiKETRAiNS enkel uit de lijst te houden omdat ik nu eenmaal nooit van Joy Division-achtige bandjes houd.. En verdienden de Guillemots wegens die grote emotionele impact echt de nummer 1 positie niet? Wie weet is Midlake op 1 wel een staaltje objectivisme, omdat ze zo'n fijn consistent plaatje hebben gemaakt, waarin geen grote niveau-verschillen zijn te bespeuren. Nou ja, zo gaan die dingen.. En bovendien was Midlake (naast Loose Fur) een van de 2 albums die vanaf het moment dat ik ze hoorde van een positie in deze lijst verzekerd waren. Bovendien was dit jaar een Fleetwood Mac-jaar, de band waar Midlake wat mij betreft het meest mee verwant is. Niet alleen draaide ik de hele zomer Mac's Greatest Hits, ook kwam Lindsey Buckingham met een aardige solo-plaat en werd een van zijn liedjes ook nog heel aardig gebruikt in het verder niet al te beste Elizabethtown. (Dat al voor dit jaar uitkwam, overigens) Ook schiet me ineens te binnen dat er een vrij foute dance-remix met Stevie Nicks op de radio te horen was. Thunder only happens when it rains. Deze remix klonk wel heel wat beter dan de wanstaltige bewerking van Racoon's Love You More, die ook nog wel 'ns voorbijkwam. (Maar dat liedje was sowieso niet te redden)
Maar goed, Midlake.. Zoals elk jaar heb ik dit jaar weer honderden mp3-albums gedownload en zoals altijd ook braaf een paar favorieten gekocht, om die vermaledijde muziekindustrie maar overeind te houden. Wie weet dat de volgende generatie (zeg maar na '90 geboren) overigens weer wel een brave consument wordt, want mijn zuster koopt alles en zegt zich zelfs te schamen voor de Muse-kopietjes die ze ooit van mij kreeg. Mij maakt een kopietje of de "real thing" weinig uit, dit echte exemplaar van Midlake bewijst dat weer. Leuk zo'n tekstboekje, maar volgens mij heb ik 't er maar 1 keer uitgehaald, toen het ceedeetje net binnenkwam. Een nieuwe kans dan.
Aah, Roscoe. When they got here all exhausted, on the roof leaks they got started, and now when the rain comes, we can be thankful. Heck, wat maken de teksten uit. Het gaat om de samenzang, de gitaarsolo (of is het keyboard) en die heerlijke piano-lijn.Whenever I was a child, I wonder what if my name had changed into something more productive, like.. Roscoe. Okay, die is dan weer wel erg leuk.. Zelfs een van de eerste dingen die aan Midlake en deze knaller van een single opvallen. Wat een nummer als Roscoe zo aantrekkelijk maakt is de hypnotiserende kwaliteit. Een dik, vet geluid van, ook wel eens lekker, perfect opgenomen instrumenten die maar doorgrooven.
Als ik toch op zoek was naar mooie tekstregels.. Eentje die ik nooit echt tot me had laten doordringen: Did you ever want to be overrun by bandits, to hand over all of your things and start over new?
De zanger blijft een aangenamere versie van Rufus Wainwright. Net wat minder prikkelende harmonieën, maar daarvoor is het ook middle of the road-pop. Check die korte gitaarsolo in Bandits, even wat fijne blues-noten.
Ik weet niet of het ergens op slaat, maar goed, ik moet denken aan A Midsummer Night's Sex Comedy van Woody Allen.. De magische zomerse sfeer die daar hing, had iets even vederlichts als deze muziek. (Wie weet schiet het me te binnen omdat Gerard de plaat ook al met de zomer vergeleek)
Maar: When the winter comes and the greenery goes we wil make some shelter.
Voor een warm geluid heb je fris fluitende synthesizers nodig. En daar is Head Home al. En weer die samenzang. Ik kan nu eigenlijk beter niet aan Midlake live denken, maar als ze ooit echt groot willen worden zullen ze daaraan moeten werken. Ik bedoel, live is het helemaal niks.. Maar in de studio: magnifiek! En de kleine crescendo's die toewerken naar "during harvest time". Leviathan? Is dat een gedeelte uit de bijbel? Komisch, want ik verstond dus altijd: She never mentions a word to me, she reads the bible. Hehe. I think I'll head hoo-wehoo-ho-hooooome. Solo! Pwieew.
Was eerst mijn favoriete nummer Roscoe, later verschoof dat naar het compacte Van Occupanther. Bij de jongens thuis in Texas opgenomen, maar nog steeds lo-fi. (En natuurlijk denk ik dan graag dat toch die gemoedelijke thuis-sfeer op een of andere manier in de opname terecht is gekomen) De drum-fill die het nummer opent is het zoveelste Fleetwood Mac-element. Ik zei al eerder dat harmonie-vocalen een van mijn nieuwe "hobby's" waren van dit jaar. En deze titeltrack is bij uitstek geschikt om een nieuwe melodie "tegenaan" te zingen. Het klinkt voor geen meter, maar het is leuk om te proberen. My science is waiting, nearly complete. Hoor ik daar een dwarsfluit? Respect voor wie dat instrument kan inzetten zonder foute associaties met Barry Hay op te roepen. I could ask these people, but I shouldn't bother.. I'm Van Occupanter, I'm Van Occupanther. Ja, het wordt me steeds duidelijker dit is het jaar van de ware zangmelodie. Vast geen toeval dat ik ook wat Enrico Caruso beluisterde, de laatste week.
Ach ja, moet ik nog beginnen over de Oosterse viool in Young Bride? Het ultieme Rufus Wainwright-moment. Erg Greek Song. (van Poses) Zelfs de licht verwrongen drums doen eenzelfde klepje hersenen opengaan. My young bride why aren't you moving at all? Helps to make the day seems shorter. Een wijze les.
Als je 6 (7,8, 9?) nummers achter elkaar onverwoestbaar goed kunt klinken, verdien je op nummer 1 te staan. Ook Branches mag er wezen.. Die korte pauze en dan die briljante bas-opmaat voor het heerlijk desolate: We won't get married 'cause she won't have me. She wakes up awfully early, these days.. These days. And there's no one else so kind. Hamerende piano-akkoorden, een zachtjes wandelend gitaartje en dan de ultieme zin die ik maar al te duidelijk verstond: It's hard for me but I am trying. It's hard for me but I am trying. It's hard for me but I am trying. Haal de zakdoeken maar tevoorschijn, ze zetten daarvoor ook alles op alles met al die Franse hoorns. (Of whatever) Het was een bombastisch jaar. Maar zonder valsheid. Het grote gebaar klein gehouden.
Proost op een hoopvol 2007 dan maar.
I'm not sure where this river goes, but we have no choice but to follow, there is smoke in the sky over those trees, let us hope they are kind to you and me.

Hoogtepunten:
*Roscoe
*Head Home
*Van Occupanther
*Young Bride
*Branches

Een jaar vol films

En hier weer een post vol overbodige meningen. Gratis en voor niets. Het is lijstjestijd, dus heb ik maar 'ns bekeken welke films ik dit jaar zag. Hier de resultaten. Allereerst top "drietjes" van regisseurs waarvan ik 3 of meer films zag. (Ja, dit wordt een lange zit)

*Jim Jarmusch

1. Night On Earth, 2. Coffee & Cigarettes, 3. Broken Flowers

*Gus van Sant

1. Elephant, 2. Drugstore Cowboy, 3. Last Days

*Wes Anderson

1. Rushmore, 2. Bottle Rocket, 3. Royal Tenenbaums

*Cameron Crowe

1. Almost Famous, 2. Singles, 3. Elizabethtown

*Richard Linklater

1. Dazed and Confused, 2. Before Sunrise, 3. A Scanner Darkly

*Coen Bros

1. The Hudsucker Proxy, 2. Barton Fink, 3. The Big Lebowski

*Todd Solondz

1. Welcome to the Dollhouse, 2. Palindromes, 3. Happiness

*Kim Ki-Duk

1. The Bow, 2. Spring, Summer, Fall, Winter, 3. Bin-Jip

*Werner Herzog

1. Grizzly Man, 2. Stroszek, 3. Cobra Verde

*Takeshi Kitano

1. Sonatine, 2. Hana-Bi, 3. Takeshis'

*Aki Kaurismäki

1. Shadows in Paradise, 2. Ariel, 3. Take Care of Your Scarf, Tatiana

*Woody Allen

1. Bullets Over Broadway, 2. Sweet and Lowdown, 3. Deconstructing Harry

*Robert Bresson

1. Mouchette, 2. Au Hasard Balthazar, 3. Pickpocket

*Steve Buscemi

1. Lonesome Jim, 2. Trees Lounge, 3. Animal Factory

*Martin Scorsese

1.After Hours, 2. Taxi Driver, 3. The King of Comedy

*Sidney Lumet

1. Dog Day Afternoon, 2. 12 Angry Men, 3. Serpico

*Alfred Hitchcock

1. Rear Window, 2. Strangers on a Train, 3. Rope

*Ingmar Bergman

1. The Passion of Anna, 2. Wild Strawberries, 3. Persona

*Stanley Kubrick

1. Dr. Strangelove, 2. Killer's Kiss, 3. The Killing

*Michael Mann

1. Collateral, 2. Thief, 3. The Insider

*Terrence Malick

1. The New World, 2. Badlands, 3. The Thin Red Line

*Roman Polanski

1. Le Locataire, 2. Rosemary's Baby, 3. Chinatown

*Terry Gilliam

1. Brazil, 2. Twelve Monkeys, 3. The Fisher King

*Robert Altman

1. Short Cuts, 2. The Long Goodbye, 3. Gosford Park

*David Lynch

1. Blue Velvet, 2. Mulholland Drive, 3. Wild at Heart

Excuses voor de schots en scheve plaatjes. Hopelijk heeft u als lezer nog een filmpje erbij opgemerkt die u nog eens (opnieuw) moet zien. Alle nummers 1 zijn in elk geval warm aanbevolen, met uitzondering misschien van The New World. (Maar ja, ik had nu eenmaal 3 films van Malick gezien) De 3 slechtste films waren overigens Along Came Polly, met een zweterig basketballende PS Hoffman, Kids Return, een ontzettend slecht werkje van Beat Takeshi en The Perfect Score, een irritant moraliserende ode aan The Breakfast Club. Verder lijkt me dit de juiste plaats om iedereen te bedanken die me een film heeft getipt, Vido Liber bijvoorbeeld en niet te vergeten Martijn, die met 1 "commentaartje" mij op 3 prima regisseurs wist te wijzen. (Anderson, Kaurismäki en toch ook Takeshi)
En dan nu het grote moment.. (En een winnaar uit 1985, wat een toeval!)

De 10
beste films, gezien in 2006



1. After Hours
2. Baisers Volés
3.Grizzly Man
4.The Hudsucker Proxy
5.Dog Day Afternoon
6. Bullets Over Broadway
7. Rear Window
8. Delicatessen
9. Brazil
10. Harold and Maude

2. Guillemots - Through The Windowpane

2005 was, voor mij persoonlijk, al een vrij waardeloos jaar, maar in 2006 ging het van kwaad tot erger. Het laagste punt werd bereikt in november, precies toen ik het album van de Guillemots had "ontdekt" en dus vaak draaide. Er is ongetwijfeld een verband tussen mijn staat en de hoge positie van de band, maar ze verdienen het ook wel. Gelukkig gaat het nu wel weer wat beter met me en het is dan ook vrij logisch dat ik de laatste paar weken de plaat eigenlijk niet meer gedraaid heb. Aangezien een jaarlijst echter ook een soort persoonlijk jaarverslag is hoort ie er toch echt in. En hoog ook!
Hét kippenvel-nummer van dit jaar was voor mij Little Bear. Bijna zo goed als de vierde symfonie van Mahler, ook een "nieuwe" ontdekking. De ijle strijkers en dan die mooie akkoorden. (In beide werkjes, eigenlijk) Ik heb het allemaal al eerder gezegd, maar ach, voor mij is dit het Eternal Sunshine Of The Spotless Mind-gevoel. Little Bear bestaat uit 2 gedeelten, de briljante en heerlijk ambitieuze orkest-opening en dan die valse (?) piano en nog een ander onduidelijk instrument, die samen het zang-gedeelte begeleiden. De strijkers zwellen weer aan, ben ik ook altijd gevoelig voor.. Little bear you know me too well anyway. Too well every day I'm going home, I am going beneath the stars, I am going under the soil again and I woooon't be back in a long time, so get out! Get out of this old house, before I burn it down. Één groot drama, ik houd toch elke keer weer mijn adem in. Wat een stem. En ik weet niet eens de naam van de zanger. Nog een klein uitstekend detail niet vergeten, de extreem hoge piano-nootjes die aan het eind "klakken" zoals dat gaat als je bij de hoge toetsen aankomt. (En stiekem denk ik aan mijn eigen gesamplede orkest/piano-werkje Buoy Lake, wat hopelijk nog 'ns verschijnt. Ooit.)
Aan het slot van Little Bear zakken de strijkers in, als een computer die vastloopt. Game over. Dit is irritant, maar zeer noodzakelijk, als het nummer op het mooie laatste piano-akkoord was geëindigd, had iedereen die plaat meteen afgezet. Dit is zo mooi, laat de rest maar zitten. Nu heb ik toch zoiets van: Grr.. Verder!
En dat is maar goed ook.. Want de volgende 2 nummers zijn al even geniaal. Made-up Lovesong #43 brengt chaos, synthesizers en maffe drumgeluiden. Now there's poetry in an empty Coke can. De Guillemots zijn zo goed omdat ze "gewoon" doen waar ze zin in hebben. Eerst wat orkest-werk vol drama en dan een zwoele dans-track. Ze beknibbelen nergens op. Veel geluiden en dan nog maar wat meer vrolijke geluiden. Romantiek en veel levensvreugde. You got me of the sofa, just sprang out of the air! Best things come from nowhere, I can't believe you caaaaare. En dan die hoge gilletjes, yeah baby, Lambchop-stijl. Yes I believe you zingt een koortje eindeloos en onvermoeibaar.
Trains to Brazil is The Sporting Life (van de Decemberists) van dit jaar. Even aanstekelijk, tekstueel minder grappig, maar deze zanger is van een heel ander niveau. Geen applaus maar wel enthousiast gejoel van publiek, dat is even goed. It's 1 o'clock on a friday morning, I am trying to keep my back from the wall. Pomp die bas.. I wonder why we bother at all.. And I think of you on cold winter mornings, darling, they remind me of when we were in school. (Schoolbel!) Nothing really matters, when you call down my name, in fact nothing really mattered at all. Hoera, sneeuwbellen! Er zijn al genoeg elementen voor een waanzinnige track, maar onze vrienden gooien er ook nog geniale blazers bij. Ik moet ophouden met "van het jaar" zeggen.. Dus vul het zelf maar in. En dan allemaal: Cause you live and be thankful you're here.. See it could be you tomorrow, next year! Taaaa-taa! Vuist in de lucht. Laat de zingende zaag gillen.
Tijd voor een diepe zucht. Verder dan hier kom ik met deze plaat eigenlijk nooit. Deze 3 nummers zijn meer dan genoeg voor een nummer 2 positie.
Toch eens kijken wat er allemaal nog meer gebeurd.. Oh ja! Een Bruce Springsteen-orgel. This is where we fall from the trees, this is were the sky covers up.. You know I love you.. You know I love you. Joan de politievrouw zingt mee, waarvan de Guillemots hier ook een melodie lijken te hebben geleend. (Wie maalt erom) Weer het juist gevoel voor dramatiek: Pour a little whiskey out for me, would it be the last bottle we share? Oh en belletjes natuurlijk!
Come Away With Me heeft een mooi klein trompet-accentje na Would you recognize my face? David Sylvian-stijl. Diens Waterfront is even perfect. (En goed vergelijkbaar met Little Bear, overigens)

Vervolgens zet de titeltrack een Brazil-swing inzet met ratels en de hele mikmak, waar, zoals in alle nummers, weer een leuk detail inzit, een stukje "reverse"-vocalen, waardoor de melodie ineens iets Afrikaans krijgt.
De vaste lezer weet dat ik lang gepiekerd heb over het stukje plagiaat in If The World Ends, maar dat is niet zo belangrijk. Interessanter is de ontzettend foute, maar stiekem heel aantrekkelijke Simple Minds-sfeer. De Simple Minds ten tijde van bombastische singles als Biko. Op het randje, maar 't kan net. Ook is er die vuurpijlen-melancholie. Nieuwjaar in Outer Space. Waar is Daniel Bedingfield (die broer van Natasha) eigenlijk gebleven? Hij had ook een geniale single waar dat soort melancholie aanwezig was. And if the world ends, I hope you're here with me. Als de verhalen van Asimov waar de zon langzaam de aarde opslokt.
And I don't think I ever heard you speaking, 'cause I was too wrapped up in the dream I was dreaming.

Hoogtepunten:
*Little Bear
*Made-Up Lovesong #43
*Trains To Brazil
*Redwings
*If The World Ends

3. Loose Fur - Born Again In The USA

Er zijn dit jaar eigenlijk twee platen geweest waarvan ik constant wist dat zij de top 10 zouden halen. Dit is de eerste, tegen het eind van het jaar nog net voorbijgestreefd door een late ontdekking. Born Again is de Pig Lib van dit jaar. Net als dat album eigenlijk een minder in het oog springend werkje in het oeuvre van een "artiest". Een zij-projectje of een solo-project, uiteindelijk heeft het allebei de schijn tegen. Vóór iemand solo gaat is het belangrijkste (meestal) al bereikt. (In het geval van Malkmus de albums van Pavement) En voor iemand aan iets wat als een zij-project wordt gepresenteerd begint, moet ie eerst wel succes hebben gehad met het hoofdbandje. Dat is hier dus Tweedy's Wilco. Toch jammer dat, bijvoorbeeld in Vrij Nederland, wel uitgebreid (en enthousiast) werd stilgestaan bij de recente live-plaat van Wilco en dit album werd vergeten. (Of ik moet de recensie daarvan gemist hebben, wat me sterk lijkt) Logisch is het wel. Als ik (zoals nu) heel geconcentreerd luister vraag ik me ook af of ik deze plaat niet puur op "wilskracht" als een van de beste werken van het jaar heb gezien. Gelukkig zijn er 2 waanzinnig goede nummers die de twijfel kunnen wegnemen.
De kracht van Loose Fur zit 'm in het all-star-kaliber. Ik deed nu ook al even alsof het Tweedy's zij-projectje is, maar Jim O'Rourke en Glenn Kotche zijn natuurlijk minstens zo belangrijk. Meer dan de som der delen, zeggen we dan.
Voor rock loop ik al jaren niet echt meer warm, als ik het al ooit deed. Loose Fur heeft, van de platen hier aanwezig, nog het meeste gitaargeweld.. Dat echt schuurt, zeg maar. Rock is toch altijd synoniem voor dansen en dat gaat op een hoekige manier ook wel hierop. Met dank aan Kotche en zijn magnifieke drumbreaks. Hij blijft maar bezig met fills zonder ergernis te wekken. Opener Hey Chicken behoort zowaar níet tot mijn favorieten van de plaat, het is meer een voorstudie naar het beste nummer. Voordat dat aan de buurt is eerst nog een lekker staaltje slacker-pop. Ik ben wat betreft Pavement nooit verder gekomen dan Brighten The Corners. The Ruling Class kan daar zo op staan. Een olijk en flauw gefloten melodietje. (Mijn Young Folks van dit jaar) De akoestische gitaarakkoorden zorgen voor nog meer luiheid. Alsof een stel waggelende eendjes in een Disney-film op weg zijn naar de vijver. Tekstueel houdt de band zich echter vooral met God bezig. Er zullen wel wat harde ironische noten gekraakt worden, maar het gemompel van Tweedy en het gebrom van O'Rourke werkt voor mij toch meer als instrument.
I finally found it in my heart to forgive you, bromt O'Rourke in de met belletjes (hoera!) opgetuigde ballade Answers to your Questions. Ook de minimalistische gitaar mag er zijn. Terzijde: Volgens smoeder is deze hele plaat een Zappa/Beefheart-achtige affaire, wat ik ergens ook wel weer stoer vind. Zonder dat ik me ooit uitgebreid in die twee verdiepte hebben ze voor mij (nog) wel een cool aura. Hoewel.. Zappa met zijn foute "slechte humor"-snor..
Het snellere gedeelte in Apostolic is een van de vele progrock-fases. Het moge dan slackers zijn, technisch zijn ze natuurlijk erg goed bezig. Wat ook wel eens lekker is. De Tool van de indierock, zeg maar.
Zonder goede liedjes ben je vanzelfsprekend nergens, waarmee we aankomen bij Stupid As The Sun, het nummer waar alles op zijn plaats valt. Na het ruige Apostolic wat vrij snel eindigt, gaan ze meteen door met die super-riff. De riff van het jaar zelf. Every little hair on my neck is a wreck.. Come on let me down! Bem, bem, bem, break.. aanzwellende gitaren. Even het beste stuk uitstellen en nog snel een nieuw coupletje. Ja, een perfect popliedje. Ik geloof dat ik eerder al heb gememoreerd hoe die gitaarakkoorden kort en bondig als geweerschoten om je oren vliegen terwijl Kotchke nog even snel wat extra bass-drums erin moffelt. Erg aanstekelijk. Tweeënhalve minuut "gaan" met hoofdletters.
De plaat duurt nog geen 38 minuten en weet gelukkig het aantal mindere tracks tot 1 te beperken. Pretty Sparks is te zeikerig, te "A Ghost Is Born".
Snel vergeten met An Ecumenical Matter. Naar aanleiding van dit instumentaaltje en zijn soundtrack-werk voor Love Liza haalde ik elk O'Rourke dreutel-plaatje binnen wat ik kon vinden, die vervolgens een jaar lang in een "nog te beluisteren"-mapje bleven zitten. Zo gaan die dingen nou altijd en dat is precies wat er zou gebeuren als ik zou beginnen met die Zappa.
Maar goed An Ecumenical Matter dus, het lijkt in eerste instantie niet meer dan een aardige verweving van piano en vibrafoon, maar dan eist de piano ineens veel nadrukkelijker de hoofdrol op, wat een melodie! Minstens zo mooi is de zonnig zoemende gitaar die het stokje meteen daarna overneemt.
Het tweede superieure nummer is Wreckroom. Dit is de goede kant van Wilco: Yankee Hotel Foxtrot, de plaat waarop O'Rourke ook al een belangrijke rol speelde. De altijd snotterig klinkende Tweedy heeft hier wel wat weg van Bob Dylan, die zijn neus dichtkneep op Spirit On The Water, van zijn amusante recente album. (Let wel niet meer dan amusant!)
Gitaarsolo's.. Houd ik er wel of niet van? Door de muziekpolitie staan ze in zo'n waanzinnig slecht daglicht. Maar de solo die hier in Wreckroom klinkt verdient echt geen boete. Dubbelloops is dubbel zo goed. En dan herrie en weer opnieuw op gaan bouwen richting deel 2 van de solo, nu slim onderbroken door nog wat noise. En fijn nog maar een gitaartje erbij, blijven stapelen jongens. Tot alle vastigheid wegvalt, radio's op tilt slaan en enkel nog ijle tonen voortbrengen. De Twin Towers zijn ingestort en de chaos is verlaten. Er brandt nog wat licht en de zwerfhonden van New York zitten onder het stof. Destructie als nieuw begin. Born Again In The USA. En daarbij hoort vrolijkheid, pompidom. Die paar krassen op de ziel overleven we wel. She's not so well-rounded, she has points you don't see, she does whatever she wants, oh I swear she wanted me.

Hoogtepunten:
*The Ruling Class
*Stupid As The Sun
*An Ecumenical Matter
*Wreckroom
*Wanted

4. Sufjan Stevens - The Avalanche

Poeh.. Het is een hele klus tien platen (te) uitgebreid bespreken. En zou het toeval zijn dat ik alweer bij Sufjan Stevens geen idee heb wat ik er nog over moet zeggen? Ik heb al zovaak op dit weblog enthousiast over die man gedaan.. Vorig jaar stond ie natuurlijk op 1 en als deze plaat pakweg Wyoming had geheten zou dat weer het geval zijn geweest. (Al hadden de teksten dan ook aangepast moeten worden, vanzelfsprekend) In eerste instantie had ik The Avalanche zelfs op 3 gezet, maar op het laatste moment toch nog een plekje naar beneden gestuurd. Het leek me toch wat teveel eer om een kliekjesplaat die heus niet barst van de hoogtepunten in de top 3 te zetten. Tijdens deze luisterbeurt eens kijken of er 5 nummers aanwezig zijn die ook op Illinois tot de beteren zouden behoren. (Een nummer zo goed als Palisades is er in elk geval niet)
Bij vrijwel alle albums uit deze top 10 behoort het eerste nummer tot de beste, kennelijk weet iedereen dat je met een klapper moet beginnen. Alhoewel The Avalanche een winterse titel heeft en in de hete zomer verscheen heeft de plaat iets vrolijks en springerigs als een fris lentebriesje. Een pluim voor Sufjan wat betreft de titeltrack, die hij zowaar kort houdt. Ook wel eens fijn. Wat kan die man toch arrangeren. I took a train from Virginia, to Illinois my home. Terwijl ik afgelopen zomer deze plaat beluisterde, werkte ik ook aan een (nooit afgeraakt) nummer waar Pien Feith vocalen voor had opgenomen. Het lukte me maar niet de juiste timing te vinden, wat ik maar snel aan de software weet. (Goed voornemen: Cubase kopen/kraken) Hoe dan ook, Sufjan heeft zich weer omringd door achtergrondzangeressen waarvan er een dezelfde stem als Pien heeft. Altijd leuk. Come on life, come on Lord!
Weinig zap-momenten in het oeuvre van deze held, maar Dear Mr. Supercomputer is er een. Het nummer swingt wel, maar mist een goede zanglijn, een melancholische melodie die al de vrolijke waanzin wat diepte kan geven. Uiteindelijk is dat waaraan je merkt dat dit een b-kantjesplaat is. Meer zap-momenten dan gebruikelijk, bedoel ik. Ik noem ook nog een Carlyle Lake,de derde versie van Chicago en de Palm Sunday Tornado. Waar ik het de Hidden Cameras wel vergeef dat ze vooral een intro-band zijn, is het wel jammerlijk dat Sufjan the Pick-Up en The Perpetual Self niet helemaal van de grond krijgt.
Terug naar het begin, Adlai Stevenson begint met een erg zoet "marching band" gedeelte, ik zie de majorettes al lopen. Maar deze melodie heeft wél een vleugje treurnis, wat past bij de man die een grote jeugdzonde met zich meedroeg. (Hij schoot per ongeluk een vriendje dood)
Ondertussen blijf ik hoofdschuddend grijnzen. Sufjan is echt de enige muzikant die met restmateriaal nóg een 75 minuten plaat kan samenstellen, die de moeite waard is. Volgens mij heeft hij er echt lol in gehad om de plaat te creëren naar het voorbeeld van het origineel. (Als God!) Zelfde soort nummers op dezelfde plekken.
Na het mooiste instrumentaaltje met een te lange titel, iets met Vivian Girls, volgt de eerste versie van Chicago. Nog altijd denk ik daar aan John Wayne Gacy. Op dat moment was ook ik om wat betreft Chicago. (Leek me altijd een zwakke track, maar als je de melodie maar vaak genoeg hoort en dat gebeurt vanzelf dankzij deze plaat..)
I made a lot of mistakes in my mind, in my mind! Deze plaat is vrolijker en tegelijk ook devoter. (Of ligt het aan mij) Een soort handen naar de hemel soort-vervoering.
The Henney Buggy Band is een van de momenten dat ik denk: Op nummerrrr 1 met deze plaat. Let the bugles play the sermon on the raid! Forget about yourself and all your pla-a-a-ans. (Typisch hoge noot, verveelt kennelijk nooit) Zo mooi, zo nostalgisch, er schiet zelfs een herinnering aan een heel oud cassettebandje met een vreemd hoorspel door mijn hoofd. (Was dat van Ellie en Rikkert!?)
Nooit was Sufjan zo dichtbij Neil Young als in het nummer Springfield. Dat komt goed uit want mijn favoriete oude LP die ik dit jaar op oma's gammele pick-up draaide was Neil's Comes a Time. Een even lullige als aanstekelijke Brokeback Mountain-country plaat. Running out of Springfield. I found a woman there, who said she had a mind to make me a messenger man. En even later die krassende dissonante gitaarsolo. Zowaar iets nieuws! Ja!
Ik dacht altijd dat na de 2e versie van Chicago, die wel aardig begint maar verzandt in langdradigheid, de plaat wel zo'n beetje gedaan was. De tweede helft ís ook aanmerkelijk minder, maar er zijn 2 niet te missen uitzonderingen. Op de eerste werd ik gisteren nog door Little Miss Sunshine gewezen.. This land is yours, this land is mine! Een feel-good nummer, al heet het dan No Man's Land, in de aftiteling van een waanzinnige feel-good film. Hoera. Dat zachte effectje op de gitaar, zo vriendelijk. I'm working it out inside. Klap in je handen en zeg Ja. I am counting it ouuut-oeeee.
Het is een goed gebruik om elke, dus ook deze, plaat op die typisch bombastische wijze af te sluiten. Veel crescendo's, hi-hats die aanzwellen. Dat werk. En de piano niet vergeten. De ware emotionele Avalanche van deze plaat is Pittsfield. I am not afraid of you now, I know, so I climb down from my bunk bed this slow. En dan de kerstbellen en die kleine synthesizer. Since that time we meant to say much more, unsaid things begin to take their toll. I am not afraid you anymooooore (Daar gaat ie weer, 3e keer van de plaat en weer raak hoor)
En nog maar 'n oehoee-tje.. Zo zuiver gezongen, bijna robot-achtig goed. Daar is de trompet al.. Catharsis!

Hoogtepunten:
*The Avalanche
*Chicago (Acoustic version)
*Springfield, or, Bobby Got A Shad-Fly Caught In His Hair
*No Man's Land
*Pittsfield

De Week (van 26-12-06)

*Sufjan Stevens - Songs For Christmas
Nog niet eens toegekomen aan het lezen van het boekje en strip en God weet wat er allemaal nog meer in die box zit. De 5 "albums" zijn in elk geval de moeite waard. Stiekem vond ik het eerste ceedeetje nog het leukst. Daar is de sfeer het vrolijkst en zingt ene Matt Morgan met aandoenlijke stem: "It's Christmas let's be glad". Oh en dat eerste ep'tje heeft ook nog eens het altijd geweldige (...) Silent Night.

*Kante - Die Tiere Sind Unruhig
Zit paradoxaal genoeg al ontzettend lang in mijn "recent neergehaald" mapje op de computer. En ik luisterde 'm (dan) ook wel. Ik weet alleen niet wat erover te zeggen of wat ervan te denken. Hooguit dat het wel fascinerend is hoe Kante elke plaat een behoorlijke wisseling van stijl weet te ondergaan. Eerste (en beste) plaat Zweilicht was indierock.. Toen kwam trippy jazzrock en nu dan vrij harde (maar tegelijk gladde) rock. Ofzo, want wat er hier gebeurd is echt lastig te definiëren. Naast de monster-riffs horen we ook nog ergens (nee in één nummer) een rap, een duimpiano, een melig gesproken refrein en toch ook wel weer die heerlijke Duitse melancholie.

*Black Sun Ensemble - Bolt Of Apollo
Hier.

*Broken Flowers
*The Gangs Of New York
*Planes, Traines & Automobiles
*13 (Tzameti)
*Wild At Heart
*McCabe & Mrs. Miller
*Little Miss Sunshine
De eerste film die ik dit jaar zag (ook op de eerste dag van het jaar) was Broken Flowers. De man met de mijter was zo goed mij de dvd te schenken, al moest ik tot mijn teleurstelling constateren dat een commentaar-track ontbrak. Ik had graag Murray en Jarmusch horen ginnegappen over het maken van de film. De paar kleine extraatjes stellen nu weinig voor, al vertelt Jarmusch nog wel ergens dat hij zijn eigen films nooit meer bekijkt en er ook niet graag over praat. Jammer. De film zelf was een stuk grappiger dan ik me herinnerde. Dramatisch meest interessante scène blijft het etentje bij de vrouw van Six Feet Under en haar overdreven beschermende man.
And now for something completely different. The Gangs of New York is vooral bloederig. Pin me niet vast op jaartallen, maar waarschijnlijk valt deze film wel te zien als counterpart van The Age of Innocence. Daar verkeerden we in het gezelschap van de upper class, die volledig in hun eigen wereldje zaten. Nu zien we hoe Cameron Diaz zich als dienstmeisje verkleed en snel hun huizen leegrooft. (Een van de momenten dat de werelden van die 2 films kruizen) The Gangs of New York is in wezen een ordinair wraak-verhaaltje. Een jongens (DiCaprio) wiens vader door een grote gang-leader is vermoord, infiltreert en wordt diens vertrouweling. Ja, dat wordt spannend. Uiteindelijk wordt hun grote confrontatie overschaduwd door massale rellen, wegens de dienstplicht die jonge immigranten richting dood stuurt. Het toont wrang de onzin aan van die gang wars.
Ik dacht altijd dat Thanksgiving in het voorjaar viel. April ofzo, een soort feest ter gelegenheid van het ontwaken van de natuur. Maar dat zal dan wel Pasen zijn. Thanksgiving valt in november en daarmee is Planes, etc. eigenlijk een soort Kerstfilm. Steve Martin wil dolgraag naar huis voor zijn kalkoen en familie, maar belandt in een vicieuze cirkel van verkeerspech. Bovendien zit hij opgescheept met de joviale, flauwe grappenmakende John Candy. Steve Martin is de hele film bezig de man te lozen, en elke keer als dit weer 'ns lukt krijgt hij binnen no time gewetenswroeging. Een beetje saai is het wel, maar ook wel lief. Bovendien stopt regisseur John Hughes altijd wel de juiste muziek in zijn films. In dit geval lekker bombastische jaren '80 deuntjes en John Candy gaat ook nog ergens los op een swingend Ray Charles-nummer.
Ik houd wel van de eenvoud van een korte film. 13 is weer een goed voorbeeld van 1 simpel, maar geniaal idee, wat anderhalf uur lang uitstekend wordt uitgebuit. Een jonge Georgische bouwvakker werkt in Frankrijk als de man wiens huis hij opknapt sterft aan een overdosis. Toevallig hoorde hij dat de man voor een "opdracht" ergens naartoe moest. Hij jat de aanwijzingen en gaat op weg. Onderweg komt hij ene Ludo tegen die later nog een belangrijke rol zal spelen. (Volgens mij de eerste Ludo in de 300 films van dit jaar) Natuurlijk belandt hij in een hel, dat is allang duidelijk door de duistere zwart-wit beelden en de figuren die 'm schaduwen. Het zou stom zijn alles te verklappen, maar laat ik 't erop houden dat hij een bizarre variant van Russisch roulette dient te gaan spelen. (Let ook op de scheidsrechter van dienst, die hysterisch "kalmte" blijft schreeuwen.)
Van die paar Lynch-films die ik tot nu toe zag is Wild at Heart de minste. Een flauwe freakshow, die allerlei elementen (of bedoel ik gewoon acteurs?) uit Blue Velvet echoot, zonder zo boeiend te worden. In elk geval kijkt Julie Dern nu vanaf het begin zo hysterisch als toen ze daar vermoedde dat Rossellini en haar vriendje wat hadden. In deze film begint ze samen met Nicholas Cage een roadtrip. Hij is "on parole" uit de gevangenis, maar de politie zal ze (vreemd genoeg) niet lastigvallen. Het is haar moeder die vreest dat Cage meer weet dan goed voor haar is. Waarschijnlijk een onterechte angst want het personage van Cage is een complete mafketel die weinig hersens lijkt te hebben. Hij praat liever over zijn bijzondere jack (slangenleer, geloof ik) en zingt liedjes. Love me Tender is de In Dreams van deze film. Twee elementen zijn nog wel de moeite waard. Tijdens de road trip komt het duo (dit is typisch Lynch?) langs enkele autowrakken tegen, waartussen een hevig bloedend (stervend) meisje op zoek is naar haar handtasje. Prachtig pijnlijke scène, die eigenlijk volledig uit de toon valt in de groteske chaos. Goed/leukste voorbeeld daarvan is de rol van Willem Defoe (een van zijn betere) als "vieze man", die uiteindelijk bepaald niet zachtzinnig aan zijn einde komt.
McCabe & Mrs. Miller lijkt in 't begin ook wel een soort kerstfilm. Er rijden mensen op ezels rond, op weg naar een dorpje, terwijl Leonard Cohen over Jozef zingt. Altman doet hier eigenljk hetzelfde als later in Gosford Park. Hij begint met een lange sfeerschets, in dit geval van een nederzetting ergens in de Amerikaanse geschiedenis. Ene McCabe begint een saloon en bordeeltje, waarna Mrs. Miller uit het niets ten tonele verschijnt. Zij heeft duidelijk meer verstand van bordelen en wordt zijn handelspartner. (Waarna er langzaam wat opbloeit) Waar Gosford Park overschakelt op een moord-mysterie, verandert deze film, voor mij, vrij plotseling in een échte Western met een shoot-out in de sneeuw. En dat allemaal is te wijten aan de onhandige koppigheid van McCabe, die niet naar Mrs. Miller wil luisteren.
Wat kan er misgaan met een film als je op een cruciaal moment een instrumentaal stukje van Sufjan's Chicago laat horen? Niks. En Godzijdank vermijdt de film het (ook echt) onmogelijke einde. Plotje? Een blije miep van zes, die op Ireen Wüst lijkt, wil meedoen aan een beauty contest. Samen met haar gestoorde familie, waaronder een vijftienjarige "Antony" en een suïcidale Ahmadinejad, rijdt ze daarvoor in een gammele VW-bus naar Californië. Hilariteit verzekerd.

5. El Pino And The Volunteers - Molten City

Molten City heb ik dit jaar erg vaak gedraaid en het waarom daarvan is een typisch staaltje Ludo-paranoia. Als ik weer 'ns een dag zat te "verniksen" achter de computer had ik niet altijd zin om mp3's te draaien, aangezien die door Last.fm werden opgepikt. Nu was dit Nederlandse album wat lastig te vinden via Soulseek en vond ik het uiteindelijk slechts in M4A-formaat. (Het bestandsformaat van iTunes) Hoe dan ook.. Last.fm heeft daar kennelijk moeite mee, merkt niet dat je die nummers draait en zo kwam het, lieve lezertjes, dat ik dit plaatje (veel te) vaak hoorde. Helemaal gestoord ben ik natuurlijk niet, die draaibeurten verveelden namelijk niet. Molten City is uitstekend album vol instant meezingbare country-pop. Country? Ze zullen het zelf liever Americana noemen. Wat mij betreft had El Pino al lang nationale bekendheid moge genieten en ik heb een aantal theorietjes over het uitblijven daarvan. Ten eerste die country-associatie. Ik lees bijna nooit interviews, maar als je het over commercie en in de markt zetten hebt, heb ik het gevoel dat Excelsior iets teveel heeft benadrukt dat dit een folky/americana/country-plaat is. Niks om je voor te schamen, maar even goed kun je dit bandje beluisteren als een Britpopbandje met een cowboyhoed. Niet voor niets vergeleek ik ze eerder met Travis én zei mijn zuster vandaag nog: "Dit lijkt Coldplay wel". Een andere reden voor het voorlopige ontbreken van massale hits en flauwvallende fans is de idiote bandnaam. In wat ik wél las werd altijd vermeld dat de zanger een punkverleden had.. Misschien schaamde hij zich voor zijn nieuwe country-act en besloot het beestje maar een absurde naam te geven. Alsof het een carnavalsgrap is. El Pino.. Pff. (Gemopper op het lelijke hoesje zal ik maar voor me houden)
Laat ik het over muziek proberen te hebben. Hoe groter de pophits, hoe lastiger ze te beschrijven worden, merk ik. Sodium Soaked Streets heeft naast een mooie "oeeeh"-harmonie vooral een fijne snare-drum. Op electronische ambient & beats-fora sta ik bekend als de man die geen snare-drum plezieren kan, welnu El Pino heeft hier een fijne te pakken. Niet eens zozeer het geluid, maar het moment dat de noisy gitaren wegvallen en de snare rustig tikt. Hoe een snare-drum een belangrijk melodieus element in een nummer kan vormen. Ook hulde voor het geluid an sich, dit is waarschijnlijk de best geproduceerde plaat op Excelsior ooit.
De Travis-banjo zal vaker opduiken, voor het eerst in Impatiently. Flowers in the window, the grass is greener on the other side, dat soort teksten zou Fran Healy erbij zingen. David Pino houdt het op Come with me tonight, there'll be a 1000 stars.. She breaks my heart in two. Ik aarzel altijd wat over teksten te gaan zeggen, maar Pino's teksten doen me soms aan die la-di-da platen uit Oma's platenkast denken. Wie weet is El Pino wel de nieuwe Tumbleweeds.
Ik blijf bezig met die fascinatie voor succes, wat betreft deze band nog één ding dan.. Tijdens Heads or Tails vroeg ik me ineens af of het had geholpen als er een mooie jongedame had gezongen. Een nieuwe Carol van Dyk zeg maar. David heeft een vrij vrouwelijke, lieve en verlegen stem, dus het had best gepast.
Het absolute hoogtepunt van de plaat en het beste Nederlandse nummer van dit jaar is, leuk zo'n titel, Antwerp. El Pino verspilt nergens tijd en introduceert ook nu dus al snel de belangrijkste fase van het nummer, een soort crescendo-refrein. Eerst alleen nog met een mandoline, maar later met hardere gitaren. Love is swell, love is hell. Soms is het eenvoudig de kracht van een nummer te situeren. (En het is de beste seconde van de plaat) 2.36: This town never let me down, een gitaar begint te "ringen", David zingt niet eens zoveel harder, maar het is een enorm jaaa-moment. Gekromde tenen van plezier. Heel wijs is het nummer daarna ook binnen een halve minuut om.
Moody Street is waarschijnlijk het meest Coldplay-achtig, met name dankzij het elektrische gitaargeluid. Hadden Chris Martin en zijn mannen maar een plaat zo goed als deze na Parachutes gemaakt. Helaas. Is someone screaming his lungs out, out of hope and out of fear? Is someone paying his dues. Samenzang, tweede stemmen ik ben er dit jaar helemaal in gaan geloven.
Nu die Coldplay-hit voorbij is kan het masker wel af.. Klikke-die-klak, Buck Owens is gearriveerd met zijn paard in de gang. Hoera, een mondharmonica, prima hoor. Goodbye Mary.. I just had to see the road again. Burn out diesel en dan nog wat. Klikke-die-klak. Mijn favoriete Samson-nummer was ook al altijd dat ze in het Wilde Westen zijn belandt. Plienk-ploink. Krek, speciaal voor mij nog even een Casio-ruisfluit. Dank u, dank u. Leuke break, de banjo zegt we moeten verder.. En hop. Iemand nog een marshmallow?
Ik wilde mijn stukje al afronden, maar om nog even in Oma's platenkast-thematiek te blijven. Wat misten we nog? Teengg-tenng.. Mexico! Niet alleen in het instrumentale Calxico-vullertje Molten City. De zanger begint er zelf over in El Degas.. De coupletten versta ik nooit maar bijna elk refrein heeft 1 fijn romantische regel. In El Degas klinkt die het lekkerste in een a capella-break: Hey hey hey let me take you away, I'd die if I left you today. I'll buy us some strings and we'll play the night away. Klikke-die-klak.

Hoogtepunten:
*Sodium Soaked Streets
*Heads or Tails
*Antwerp
*Goodbye Mary
*El Degas