Jandekdag: #0748

Oh ja. De vorige plaat heette Interstellar Discussion, helemaal vergeten te vertellen. Deze heet Nine-Thirty. Het vorige stuk was een beetje een rommeltje, net als de muziek op dat album. Het schoot van hot naar her. Sowieso drukke tijden voor mij. Dat zorgt voor wat Jandekmoeheid. Misschien omdat ik voor een ander project ook al over Jandek geschreven heb. (Heb geduld, resultaten zeer binnenkort) De Jandek mailinglist discussies worden trouwen steeds interessanter. Hij gaat namelijk nog een concert geven, wederom in Engeland, maar nu is het aangekondigd. Aan de ene kant is dat natuurlijk best tof, maar het is natuurlijk ook een verdergaande demythologisering. Iemand verwees naar een recensie, die wat mij betreft heel aardig het probleem samenvat wat met deze "nieuwe openheid" samengaat. Zodra Jandek zich normaler gaat gedragen krijgt hij ook op een bepaald moment met normale muzikale spelregels te maken. Als de man geen gestoorde gek is, wie accepteert zijn absurde muziek dan nog? Er wordt zelfs voorzichtig geopperd dat Jandek de laatste pakweg 10 platen in een muzikale sleur verkeert. Wij zijn daar nog niet aangekomen gelukkig, hoewel ik A Kingdom He Likes bezit en het moet gezegd, dat is maar een matig werkje. Ik fantaseerde over hoe het zou zijn als Jandek tijdens dit nieuwe concert ineens zuiver zingt, of zijn gitaar volgens de spelregels gestemd heeft. Hoe zou dat vallen? Misschien zou dat het definitieve einde zijn. (niet dat iemand die dingen verwacht, hij kan het, wat zingen betreft, waarschijnlijk niet eens)
Met Nine-Thirty zijn we bij plaat nummer 10 aanbeland. Op een kwart van het oeuvre dus. Dit project wordt de Paris-Roubaix van dit weblog, het wordt een stoffige helletocht vrees ik. (Zolang er aan het end maar geen anonieme Zweed wint..) Nine-Thirty is weer een drumloze plaat. Ik heb het al eerder gezegd, ik dacht dat ik ergens had gelezen dat na de eerste paar platen er een knotsgekke drumsfase zou aanbreken die zou ophouden met Blue Corpse (daar zijn we al bijna) Wat dat betreft valt die drumsfase tot nu toe mee en tegelijkertijd tegen. Platen vol knotsgekke jams van J. + vrienden zouden misschien wel leuk zijn. Het kan nog, er zijn daar nog 4 kansen voor. De nummers zijn weer kort dit keer, misschien nog wel iets korter dan anders. 1 haalt de 5 minuten, de andere 14 halen de 3 minuten niet eens. De sfeer is bij vlagen opgefokt, het gitaarspel is woest en snel en Jandek praatzingt behoorlijk duidelijk. (weinig gehuil) Hoewel in Voices In The Dark klinkt hij als Frodo (Wood) die in paniek is.

There’s voices here in the dark
I have to beat them before it gets dark
I hear them now it’s true
They’re coming even out of you

De teksten op plaatkant 2 gaan over Georgia, South Carolina en Texaco. ("You people sure are strange to a city boy from up north") Een reislustig mensch die Jandek. Op de cd When I Took That Train, die net uit is, zie je hem staan op Picadilly Circus, London en een paar platen daarvoor leek hij in Ierland te zijn aanbeland. Het meest interessante stuk op deze plaat is het 5 minuten lange This Is A Death Dream. Een soort spoken word track met een lap tekst over begraafplaatsen, boeken en macaber dansende monsters. Het is weer eens wat anders.

In the daytime I go to the cemetery buildings
In search of books
And never do I find the right one
I just browse through death books
When it seems the ones I want are out
[..]
I should find a way to require that which I want

Aan het slot keert Oh Jenny terug. Een nummer dat eerder een uitvoering kreeg op Later On. Hij zingt het nu wat hoger, dankzij de andere gitaarstemming. Op Later On vond ik het een wat al te simpele liefdesverklaring, maar nu is diezelfde liefdesverklaring toch nog wat sterker aangezet dankzij de regel..

Oh Jenny, I love you with all my heart I’m just knowin’ it now

De Week (van 29-03-05)

*Elvis Costello with Burt Bacharach - Painted From Memory
Op papier staat het best goed. Dit zijn toch 2 grote namen uit de muziekwereld. Maar in de werkelijkheid is het tenenkrommend. Elvis Costello is totaal ongeschikt voor de muziek die hij hier probeert te zingen, echt te slecht voor woorden, voorbij een mogelijk komisch effect. Bacharach heeft goede zangeressen nodig of hij moet zelf zingen, met fragiele stem. Maar helemaal zonder blaam is ook Mister Toothpaste niet, zijn trucendoos komt veel te bekend voor.

*Robert Wyatt - Rock bottom
Is dit progrock? Ik denk het wel. Mike Oldfield doet ook nog eens mee. 2 redenen om deze plaat te verafschuwen en voor eeuwig te negeren. Maar ik vind 'm geweldig. Bizarre teksten, prachtige melodieën en een hele hoop laagjes instrumenten die schijnbaar achteloos doorelkaar heen spelen. Lang uitgesponnen nummers maar wel een bondig aantal (6). Uitstekende plaat.

*Scanner - Europa 25
Het leukste aan deze release is het piekfijne minimalistische artwork en het is allemaal nog gratis te verkijgen ook, via de British Council in Brussel. Cool. Jammer dat de muziek een zeer ongeïnspireerde indruk maakt. Het nieuwe Europese volkslied heeft geen goede melodie en het samplewerk erin klinkt ook alsof er 3 seconden aan besteedt is. De tweede helft van de 30 minuten durende ep belandt in Fennesz/Dark Ambient wateren, daar is het wat beter toeven maar het blijft dozijn-muziek.

*The Decemberists - Picaresque
Death Cab For Cutie covert Daniel Johnston meets Okkervil River. De zanger verenigt 300 zangers in zich en verveelt toch nog een beetje. Wat voor hem geldt, geldt ook voor de muziek. Het klinkt allemaal erg bekend. The Sporting Life was nochtans mijn hitje van de week.

*New Order - Waiting For The Sirens' Call
Get Ready was een ware eye-opener. Dankzij wat Moordlijst airplay leende ik die plaat toch maar eens in de bieb en ik bestempelde de plaat meteen tot de beste uit 2001, (ik hoorde 'm pas in 2002) Vooral de 2e helft stond vol fijn hemelse synthrockers. Hoewel ook Get Ready met de jaren en vooral ook met het horen van oude New Order klassiekers begon af te bladderen had ik toch verwachtingen van deze plaat. Helaas is het een bittere teleurstelling geworden. Wat mij betreft verwoordde The Guardian het uitstekend: de vertrouwde elementen zijn er, maar meer ook niet. Ik zou daaraan willen toevoegen dat juist die vertrouwde elementen nu op de zenuwen gaan werken, nu de nummers zo slecht zijn.Tijdens opener Who's Joe had ik het echt helemaal gehad met Hooky's bas. Daarna wordt het niveau gelukkig nog wel wat opgekrikt, maar in feite is alleen Krafty een nummer waar ik blij van wordt. Om een reggaerommeltje als I Told You So kun je lachen of huilen, goed wordt het nooit. Ook de eeuwige werkschuwe teksten van Sumner zorgen voor wat gegrimlach en wenkbrauwverplaatsingen. Op de vorige plaat stonden een paar aardige bijdragen van een (of meerdere) soulzangeressen. De zangeressen die ditmaal aanwezig zijn voegen niks toe. Jetstream klinkt eerder als een slechte Britney of Gwen Stefani single, maar ook dat is eigenlijk weer zo'n afschuwelijk mid-tempo doorslenterend nummer. Brrrr. Guilt Is A Useless Emotion heeft wel tempo en zorgt voor een grote grijns, het kan zo door naar het Eurovisie Songfestival. Turn is het eerste en het laatste goede nummer na Krafty, het refrein voelt enigzins bekend, dat wel. Dus laten we zeggen dat dit hele album kan worden gecomprimeerd tot een single: Krafty, met als b-kantje Turn. De enige song die dan nog tekort wordt gedaan is het titelnummer dat hele aardige coupletten heeft. (Gotta catch the midnight train/First to Paris then to Spain/Travel with a document/All across the continent, heerlijk nietszeggend optimistisch, net als de tekst van Krafty trouwens)
Tekenend is dat ik nu na 3 luisterbeurten al geen zin meer heb de plaat nog op te zetten. Zonde.
p.s. Teruggrijpen op Technique zou ook moeten betekenen dat de nummers de 3 minuten grens niet meer passeren.
p.p.s Het titelnummer is stiekem toch beter dan Turn dus wissel ze in gedachten even om.

Jandekdag: #0747

Het kan altijd gekker. Ik las een recensie waarin deze plaat "moeilijk voor Jandek begrippen" werd genoemd. Dus we gaan helemaal all the way nu. John ramt op de drums als ware hij de bastaardzoon van Moe Tucker. Had zij ook geen voorkeur voor tomritmes? De teksten bestaan uit onverstaanbare slogans en het gitaarspel is woest en meestal electrisch. Het gros van de 15 nummers is 2 minuut nog wat. Wel vernieuwend zijn dubbele vocalen. Dat klinkt best goed. Een andere vernieuwing is een nieuwe harmonica, of een nieuwe manier van bespelen. In plaats van lange ijle enkele tonen worden er nu meer tegelijk gespeeld. Klinkt wat kinderachtig maar tegelijkertijd krijg je een soort fantastisch kermisgevoel ervan. (Kom ik over een aantal platen nog op terug) Dit is een indianenrondedans in een kelder waar het naar wiet en aanstekerolie stinkt. Er staat een opnamerecordertje en een 2dehands drumstel. Het is half 5 in de nacht en het is tijd voor de maandelijkse uitklaatklepsessie. Klinkt fascinerend maar als Jandek deze stijl beoefent wreekt zijn non-instrumenten beheersing hem echt. Het zou goed kúnnen zijn als een soort voortbulderende stoommachine, maar het is een grote rommel. Wie weet zou het werken als de ritmes iets strakker en vooral langer werden gehouden. Misschien zouden de nummers in plaats van 2 minuten 3 keer zo lang moeten zijn. Wie weet zou het allemaal geen snars uitmaken.
Grappig terwijl ik de plaat luisterde zat ik de tekst te bekijken en ik dacht The Spirit heeft helemaal geen sloganeske tekst. Ben benieuwd hoe dat klinkt. The Spirit blijkt dus een nummer uit die andere categorie te zijn, namelijk de akoestische open gitaarstemming ballade. Mooie tekst, maar het voelt hier aan als een vreemde eend. Ik hoor zulke nummers graag, maar je hebt een paar nummers nodig om in de juiste stemming te komen, uit het niets werkt het niet echt. De eerste 2 nummers op de andere plaatkant zijn, jawel, akoestisch maar doen eerder denken aan het werk van Derek Bailey. Er heerst een andere sfeer die ik nog niet eerder tegen was gekomen. Fascinerend. Blijkt de plaat toch nog interessante verassingen te bevatten. Jandek zingt alsof hij wat gedronken heeft en nog wanhopiger is geworden dan gewoonlijk. Als het niet echt is kan de man fantastisch toneelspelen. Rifle In The Close is daarmee duidelijk het hoogtepunt van de plaat.

Hey John, John, John, John...
Hey John I'm walking on pins
My life is a lie and I’m telling you the truth
There’s nothing else I can do Except live another day
And find a way to tell you I’ve been doing what a good man should
[....]
Ah, hey John
The theater’s been dripping
The movie’s 3-D
There’s two rides to Texas
547-3668
Ah, hey John
The rifle in the closet is just the name of the song
The rifle in the closet is just the name of my song
Hey John

Na een pesterige harmonica solo, Ha Ha getiteld. Gaan we, wat mij betreft verrassend, door op de akoestische toer. Het gruizige Customary klinkt gevaarlijk paranoia met een monsterachtige akoestische gitaar. Er volgen nog wat meer onmemorabele nummers en dan zijn we er doorheen. Side 1 was me te rommelig, Side 2 begon goed maar zelfs het grote aantal akoestische nummers bereikte dit keer niet het gewenste effect. (Terwijl ik daar ten tijde van The Spirit nog op zat te hopen) Het 1-snarige einde Hey is wel genietbaar, dat moet gezegd. Maar daar blijft het ook bij.

De Week (van 22-03-05)

*Emiliana Torrini - Fisherman's Woman
Toch nog maar een keer geprobeerd, nu op cd, wat altijd goed is voor wat extra luisterbeurten. De plaat blijft een beetje saai maar ik heb nu toch wel wat uitstekende nummers ontdekt, te weten Nothing Brings Me Down, Sunny Road en Next Time Around. Dat laatste nummer viel altijd al op door zijn wat dramatische melodie en bleek toen een cover van een nummer van Sandy Denny.

*The Books - Lost And Safe
Ieders favoriete geluidscollagepopduo is weer terug voor plaat nummer 3 in het oeuvre. Helaas, het wordt een behoorlijke teleurstelling. Ze hebben de laatste stap naar een all-time klassieker niet kunnen maken. Ik had daar stiekem toch een beetje op gerekend. Maar helaas, ze dalen een niveautje en zitten nu ergens tussen hun debuutplaat Thought for Food, met daarop hun 2 beste nummers maar voor de rest vulling en The Lemon Of Pink, een goede coherente plaat zonder uitschieters. Dit Lost And Safe raakt gelukkig niet de laagten van Thought For Food maar ook niet de hoogten van The Lemon Of Pink. Het begint allemaal nog zeer aangenaam. De eerste 5 nummers zijn weer typisch fijne Books kwaliteitstracks. Subtiel verschil, er wordt gezongen! De zang klinkt een beetje als Pinback, vooral op een nummer in de tweede helft van de plaat getiteld None But Shining Hours. Gelukkig heeft hoogtepunt It Never Changes To Stop weer 2 magnifieke samples. Daar wordt aangetoond dat The Books toch nog steeds de allergrootsten zijn. Die track eindigt de goede helft van de plaat. Daarna komen we in te ritmisch of gewoon te matig vaarwater terecht. Het probleem met de plaat is dat de muzikale begeleiding voorspelbaar is en de collagesamples zich een beetje teveel op het komische richten. Hopelijk zal "de pers" niet net als bij Múm juist nu proberen de band te laten doorbreken cq. hypen, met een wat mindere plaat op zak zal dat toch niet slagen.

*Tunng - Mother's Daughter And Other Songs
Navolgers van The Books bestaan inmiddels ook. Enter Tunng. Zingen doen ze beter maar dat is dan ook het enige onderdeel waarop ze beter dan The Books scoren. De trucjes klinken op deze plaat cliché en de drumgeluiden bevallen me ook niet. Wel hebben ze een prachtige zangeres, zie de foto's van het D/wars festival.. Maar die zingt volgens mij alleen live mee. Of ik ben haar bijdrage alweer vergeten. (Was het eigenlijk wel een zangeres?)

*Vic Chesnutt & Mrs. Keneipp - Merriment
Fijn klein gehouden projectje van Vic Chesnutt. Hij zingt gezwollen en geweldig als altijd, niemand kan glorious glockenspiel zingen zoals hij. Drums komen amper op de plaat voor en vooral de piano speelt een grote rol. Wat me de kracht van dat instrument weer eens deed inzien. Mighty Monkey heeft een melodielijntje dat wel erg aan Heroes van Bowie doet denken en de reprise van Merriment had ook niet gehoeven. Verder niks dan lof, bij vlagen zelfs hartverscheurend mooi. Na wat gegoogle weet ik nu ook wat de Keneipps hebben bijgedragen: ze schreven de muziek! Dat had ik niet gedacht en dat zegt dan weer genoeg over de kwaliteit ervan.

*De La Soul - AOI: Bionix
Eigenlijk meer een veelgedraaide release van een week of wat terug. Het openingssalvo op deze plaat is fantastisch. Heerlijk zonnig.

*Jill Sobule - Underdog Victorious
Sinds Maart officieel in Nederland verschenen en was wat mij betreft een van de beste platen van vorig jaar. Voor iedereen die zijn pop mierzoet met een bitter nasmaakje wil.

*Andrey Kiritchenko - Fabelbuch
In de wereld van glitch en experimentele electronica is het een doolhof. Dit is de ware underground. Niet dat deze artiesten niet succesvol zijn, juist mensen als Frans De Waard (o.a. Beequeen en op deze release aanwezig als goem/fdw) treden overal op en hebben een stortvloed aan releases onder tientallen pseudoniemen op hun naam staan.Dit is een remixplaat van een album dat uitkwam op Ad Noiseam. Er is 1 track van Kiritchenko zelf en daarna zijn er 6 remixen. Alles bij elkaar een dik half uur glitch voor de liefhebbers van Pole en zijn ~scape kliek. De Oekrainer Kiritchenko heeft trouwens een paar absolute krakers op zijn naam onder het alias Sidhartha. Die release kwam uit op Wan records dat inmiddels overgegaan is in Laidback Electronica. (Zie vorige week) download Fabelbuch hier: http://www.nexsound.org/ns40.html

Jandekdag: #0746

The Rocks Crumble lijkt in eerste instantie op dezelfde voet verder te gaan als waar we vorige week gestopt waren. De gebruikelijke akoestische gitaarriedeltjes dus. Jandek herhaalt in Birthday nog maar eens zijn mooiste tekst, die van Nancy Sings. Maar dan slaat de vlam in de pan. Er wordt weer gedrumd en de electrische gitaar komt te voorschijn! Dat laatste was al weer een tijdje terug. Als ik het me goed herinner is het Jandek zelf die nu drumt. Ik meen dat hij daar een opmerking over maakte in het unieke telefonische interview dat John Trubee ( van novelty hit Blind Man's Penis) met hem had in 1985. Dit interview, van 49 minuten, staat op de documentaire dvd Jandek on Corwood en die is alleen daardoor al zijn geld waard. In het interview vertelt Jandek ook over zijn favoriete tekstregel als metafoor voor mensen die uit je leven verdwijnen:

The rocks crumble
Unto dust they die
Once hard stuff of mountains
Now soft powder among the sand

Dit komt uit Jandek's favoriete nummer I Knew You Would Leave. (Dat op Six and Six staat) De tekstregel keert nu dus terug als albumtitel. Helaas is de plaat niet zo mooi als de regel, of Six and Six. Sterker nog het motto voor deze plaat vinden we in het bijna onbeluisterbare Breathtaker:

Breathtaker, he took his toll
Microphone and rock ’n roll
Beat me up and take my time
Run up and down my scrambled spine

Berucht is het feit dat Jandek's electrische gitaar repertoire in feite uit 1 nummer, of 1 riff liever, bestaat: European Jewel. Hij speelt het nummer hier 3 keer achter elkaar! 1 maal met enkel gitaarbegeleiding, de 2e keer ook met drums, waarbij je terwijl je je een beetje verveelt op de subtiele tekstverschillen kunt letten. (You seem quite well versus You'll sing quite well) Het slot van de 2e uitvoering bevat wel een heel gave gitaarsolo, die ik zowaar onbewust in mijn cover van I Found The Right Change heb verwerkt. (Toen had ik deze European Jewel nog niet gehoord) De drumpartij in de 3e uitvoering bevalt me ook wel. Maar toch 13 minuten European Jewel, is veel teveel van het goeie. Gelukkig volgt de muzikale wraak meteen daarna: het ruige Message To The Clerk. Ook al lang en in 2 delen dit keer. Een ware verzetssong. Wild T(r)omgeroffel, een "funky" lickje en de Lou Reed arrogantie mode staat ook nog eens aan.

First I came to see the doctor, told him I was unemployed
Asked me what I did for money, told him I was overjoyed
To reach into the basket, and take a bunch of dimes
Drop them for the paper riddled with my rhymes
Take a message to the clerk, tell him not to work
Then I came to see the priest, said I knew God was alive
He looked at me quite solemn, said “Son don’t give me that jive”
I reached into my pocket, pulled out .45
Said “Priest I got your number, and this here ain’t no jive”
Take a message to the clerk, tell him not to work

(merk de ultieme Jandek-slogan op)
Dat was deel 1, deel 2 moet je zelf maar eens opsporen. De ik-persoon gaat dan langs bij de "burgemeester". Na Message To The Clerk heb ik het persoonlijk wel gehad met name de deksels en keteldrums op deze plaat. Even doorbijten nog dan, want na Branded on a Telephone en het eerder genoemde Breathtaker komt het manisch depressieve bluesje Lonesome Company, dat vooral erg mooi begint en daardoor de moeite van het doorbijten waard is. Overigens ook een nummer met drums!

I ain’t got no home
When I leave some place, I’m gone
Come back another time
To read the wanted sign

Het slotstuk is Same Road, ik rekende op een akoestisch nummer om een rondo'tje te maken. Maar neen, het is juist weer wat wilder dan Lonesome Company, die nummers hadden wat mij betreft omgewisseld kunnen worden. Of sterker gesteld: Same Road had beter helemaal niet op de plaat gestaan. Want de tekst is exemplarisch voor het ietwat vervelende karakter van dit album.

Walkin’ down the same road
Walkin’ down the same road
Walk down the same road everyday

De Week (van 15-03-05)

*Boulez: Marteau Sans Maitre; Messiaen: Sept haikai
Allemaal gedirigeerd door Pierre Boulez himself. Jammer dat ik er geen klap van snap. Modern klassiek daar kun je beter over lezen dan het beluisteren. Ooit wel eens een prachtige documentaire over Messiaen gezien en vorige week stond er in de Vrij Nederland een interessant stuk over Pierre Boulez. Heel boeiend allemaal, maar de muziek daar gaan we het niet over hebben.

*Doves - Some Cities
Fijn! Popmuziek! Schoenmaker houd je bij je leest. Over deze nieuwe Doves was ik eerst heel cynisch gestemd maar doordat hij per ongeluk ongewist bleef op mijn mp3-speler heeft het album meer draaibeurten gekregen. Dat heeft geholpen. Het is een mooie coherente sfeerplaat. Doves zijn meesters in het verzorgen van een ruimtelijke, rijke productie. Black and White Town is een extreem aanstekelijk hitje. Het niveau is ook constant in orde dus dat luistert fijn weg. The Storm is niet zo'n erg goed liedje maar het heeft een in- & outro dat klinkt als Joe Hisaishi, de man van de muziek in o.a. Spirited Away. Pluspuntje dus. Het tweeluik Shadows of Salford (Doves doet Mercury Rev en doet dat goed) en Sky Stars Falling (een fijne meestamper) vormen het fijne toetje. Ambition is een wat zeikerige slotballade, maar ach, zand erover want het gitaartje wat daar aanwezig is, vergoedt veel.

*Andrew Bird - & The Mysterious Production Of Eggs
Zijn vorige cd was dus een ep. Dat doet het label nu voorkomen in elk geval. Ik werd heel erg chagrijnig van die plaat. Hoewel.. Toen ik mijn commentaar op deze plaat terugzocht, bleek het toch weer niet zo hard te zijn als ik het me had herinnerd. Deze plaat begint als Andrew Bird's revanche op mijn chagrijn, maar stort dan in de tweede helft in. Het wordt werkelijk oersaai. 53 minuten duurt de plaat en dat zijn er minstens 20 teveel. Het beste nummer is dan ook nog Sovay, wat al op de vorige release stond. 2e hoogtepunt is A Nervous Tic Motion Of The Head To The Left. Als ik dat nummer hoor gaan er toch weer positieve gedachten in mijn hoofd rondzingen die fluisteren over het talent is aanwezig en dergelijke.

*Jóhann Jóhannsson - Englabörn
De grote hit van deze week. Een plaat die op zeer subtiele wijze een weg naar je hart zoekt. Englabörn stamt uit 2002, de meest recente plaat, van vorig jaar moet ik toch ook eens snel gaan horen. Deze oude plaat klinkt op en top IJslands, wat altijd goed is. (Een land als kwaliteitskenmerk, grappig eigenlijk) Wat ik me afvraag is: zou er aan een plaat als deze nu aandacht worden besteedt in de klassieke muziekbladen? Of wordt Jóhann Jóhannsson enkel door popnerds serieus genomen en klinkt het voor de mensen die diep in de klassieke muziek zitten als een ongelofelijk afgezaagd plaatje..

*Daft Punk - Human After All
De plaat waar het deze week in de blogcommunity omdraaide. Nu ben ik geen fan en geen hater dus tsja. De plaat mist de pop-appeal van de vorige, ik vrees dat mijn zusje er dit keer geen barst aan zal vinden. De goede en slechte nummers wisselen elkaar af. Extreem aanstekelijk is Robot Rock, maar zodra je het origineel van Breakwater hebt gehoord neem je dat nummer niet echt serieus meer. Blijft eigenlijk alleen nog het geweldige Emotion over met de machinale zuiggeluiden. Cheesy en over the top, maar een lekker sentimentele melodie.

*Kraftwerk - Tour de France Soundtracks
*Kraftwerk - The Man-Machine
Daft Punk is de opvolger van Kraftwerk naar het schijnt. Alleen ontbreekt bij Daft Punk volgens mij de vernieuwing, het ver voor de troepen uitlopen. Over 10 jaar is Daft Punk een groep die een paar mooie platen heeft gemaakt en Kraftwerk is nog steeds de groep die allerlei stromingen heeft beïnvloed. Toen Kraftwerk 2 jaar terugkeerde met Tour de France Soundtracks heb ik de plaat fijn genegeerd en terecht blijkt nu. Behalve Prologue waar die vervloekte robot zijn bek houdt is er niet veel an. The Man-Machine is een stuk beter, nog steeds zijn er de stemmetjes en al die andere trademarks, maar de melodieën zijn goed, vooral in het 2e gedeelte.

*Mercurial - Structure and Chaos
Idm/Breakbeat uit de underground. Denk Amon Tobin/Ninja Tune, zoiets. Bijzonder smaakvol.
Haal de mp3's + het prachtige artwork hier: http://www.laidbackelectronica.com/release.php?id=le005.

Jandekdag: #0745

Door Your Turn To Fall heb ik er weer zin in gekregen. Met Jandek's muziek is het altijd moeilijk te zeggen of de platen van de afgelopen weken nu slecht waren, of dat ik Jandek moe was. Ik denk het laatste. Alhoewel dat ook inherent is aan de stijl en de eindeloze herhaling. Maar goed, na wat rust is het nu weer optimaal genieten. Your Turn To Fall helpt daaraan toch ook echt zelf mee. Ten tijde van deze plaat moet Jandek betere "equipment" in huis hebben gehaald. Vooral de vocalen klinken een stuk beter. Een nummer heet "Echo" en dat is precies de verandering. Misschien bestaat de nieuwe apparatuur wel uit een Echo & Galmbox of iets dergelijks. Iedereen weet dat matige zangers hun beperkingen kunnen maskeren met wat echo of galm. U kunt zelf nagaan wat een vooruitgang het brengt als Jandek zich in galm dompelt. Hij heeft ineens "soul". En er is ineens een drummer! "John Plays Drums" terwijl Jandek de tekst van "Nancy Sings" schreeuwt. Als je oppervlakkig luistert is het een chaos, maar als je heel nauwkeurig luistert zit er zowaar een soort van "the train is rollin'" groove in. De plaat heeft ook iets aangenaams fragmentarisch. Eigenlijk een eigenschap van alle Jandek platen, maar vandaag bevallen de korte nummers me weer uitstekend. Subtiele en snelle veranderingen volgen elkaar op. De plaat heeft dit keer meer met water en zee van doen, dan met warme moerassen. Het regent ook veel. Het vierluik New String, Echo, Centaur Train en Dance of Death is een absoluut hoogtepunt in het oeuvre. De teksten zijn echter helaas weer vooral herhalend, beste uitzondering is Centaur Train, dat nummer heeft een wat uitgebreidere sfeerschets:

Bitter tears in shades of blue
I go to the Everglades for you
Ride a horse into the rain
Looking for a pony trail
Oh got up on some kind of rail
Some kind of rail I took a train tonight
I took a seat down in a chair
And death around me everywhere

Overigens klinkt ook de gitaar een stuk voller op deze plaat. Misschien is het een electrisch-akoestische, misschien komt het wederom door de opnametechniek. Vooral de lagere tonen gaan recht naar het hart.Ook erg goed is de tekst van They Knew My Game, het laatste nummer dat opnametechnisch de zwakke eend in de bijt is. Maar daardoor ook wel fascineert. (Te) zachte gitaar en Jandek die vanuit de bodem van een put een zeer exemplarische tekst voor de cultfiguur "Jandek" zingt. Voordat ik die tekst in zijn geheel citeer, nog een keer de benadrukking dat deze plaat op mijn lijst met Jandek-aanraders gaat.

This is my last game
I don’t have any money
They don’t treat you the same
I lost all my money In a poker game
Came home empty handed
I had to lie
Said I had no money
I couldn’t even get a job
They love me all the same
They might have even known my game
They probably even knew my game
But they love me all the same
They let me go my way
It was always the same
They love me anyway
They even knew my game

De Week (van 08-03-05)

*Coparck - Few Chances Come Once In A Lifetime
Coparck is een typisch voorbeeld van een ietwat omhooggeschreven en gehyped bandje. Hoewel ze in werkelijkheid de subtop niet ontstijgen wordt altijd gedaan alsof we hier te maken hebben met The Next Big Thing. Interessant. Het is bepaald niet een Nederlandse gewoonte om je "eigen" muziek een handje te helpen. (Ben er niet uit of ik voor of tegen dat muzikale chauvinisme ben..) Coparck omzeilt die klip echter handig. Ze klinken namelijk als het eerste de beste Belgische bandje.Dat verandert de zaak natuurlijk! Belgische bandjes hebben namelijk een speciale plek in het hart van de Nederlandse muziekjournalist. Leuk aan Coparck is in elk geval dat ze erg leuke klikjes-en-bleepjespop maken. Het grote probleem is de zanger, die slechts aan te horen valt in kleine doses. Daarna krijg ik dus echt moordneigingen. Hij kan af en toe echt best wel goed zingen, maar juist in de nummers waar hele goede zangpartijen aanwezig zijn, zitten ook hele slechte stukken. Ander probleempje.. Er zijn geen echte stand-out tracks. Dus kom je al snel in de verleiding het enige nummer ter sprake te brengen wat wel valt te onthouden, namelijk een nummer gezongen door Miss Bauer. Het is altijd al aangenaam haar te horen zingen, maar in deze context is het duidelijk een godsgeschenk. Toch en hier komt de positieve noot, met het verstrijken van de luisterdagen beginnen de minpunten wat weg te vallen. Niettemin blijf ik het gevoel houden dat dit een plaat is die aan het eind van de week in de kast verdwijnt en daar niet zo snel meer zal uitkomen.

*Pien Feith - Ep
Ze zingt mee op de nieuwe Multi-Panel cd. Een objectieve recensie valt dan ook niet te verwachten. Objectivisme kan natuurlijk ook niet in de popjournalistiek! Het is een zeer talentvolle ruwe ep. Zeer emotierijk. Het klinkt als Bright Eyes meets Anouk meets Erik Vandenberge. "Anouk!?" roept u verbaast. Ja, waarschijnlijk de oude blueshelden die Anouk dan weer beïnvloed hebben. (Maar die ken ik dan weer niet)

*The Afghan Whigs - 1965
*The Afghan Whigs - Gentlemen
*The Twilight Singers - She Loves You
Er moet voor de unief een website worden gemaakt. Als onderwerp koos het Kerouac-presentatie duo dit keer voor de Whigs en de Twilight Singers. Dus moet er huiswerk worden gemaakt.Best goede band eigenlijk, die Whigs. Ik kende van Dulli alleen nog Blackberry Belle, maar zijn werk met the Whigs is zeker beter. Wel fascinerend van the Twilight Singers is die coverplaat. Hyperballad is schoon in al zijn lelijkheid.

*Swamay - Dirty Midi
"What's Your Frequency?" vroeg Swamay ooit in misschien wel het beste nummer dat ooit enkel online verscheen. Een soort Boards Of Canada meets Prince, your P.I.M..P. Jammer dat ik het nummer niet meer terug kan vinden. Wel een ep gelukkig. Zeker de moeite waard maar met een stuk minder popgevoeligheid.Gratis via: http://c67.org/binkcrsh/BK011_SWAMAY_-_DIRTY_MIDI_EP/bk011.html en als je nog wat lof van iemand anders wil lezen probeer: http://www.de-bug.de/review/21562.html

Jandekdag: #0744

Ik was niet zo tevreden over de vorige Jandekdag. Het was allemaal een beetje op de automatische piloot geschreven. De week daarvoor dreigde dat ook al, maar toen kreeg ik op het laatste moment nog een "burst of inspiration". Maar goed, hoewel de schrijver altijd de hoofdschuldige is wil ik die arme Jandek ook een beetje verantwoordeljk stellen. Een paar weken terug zag ik erg op tegen de periode, die er schijnt te zijn, dat Jandek vrolijke noiseplaten begint te maken. Maar nu begin ik daar zowaar naar uit te zien. Tenslotte is Staring At The Cellophane, de plaat van vandaag, alweer de zesde op rij die in feite compleet identiek is aan al zijn 5 voorgangers. Is dat een beetje overdreven dan is hij nog altijd precies gelijk aan Living In A Moon So Blue, kijk alleen al naar de voorkantjes en je ziet het aankomen.
Aangezien ik bij deze plaat nog geen positieve luisterherinnering had, heb ik het moeilijk om er echt van te genieten. Om de vorige hing een fijne warme zomerherinnering, maar dit keer voelt het allemaal wat kil en koud aan. Niet voor niets gaat een van de nummers over Napoleon's veldtocht in Rusland. (Jandek noemt hem in de titel Nepoleon..)

Fall out a window, Napoleon
On your white horse
And with your sword
And your big hat
And half a right hand

Wat is er verder nog het memoreren waard? Misschien het hypnotisch repeterende Michael. Of het feit dat er instrumentale nummers op deze plaat staan. Hoewel, strict genomen is het er 1 instrumentaal nummer (This Is For You) en 1 zo goed als instrumentaaltje. (Basic Themes) In het laatste, zeer ruige nummer komt in het slot namelijk nog wat gezang voor: "paaadapedaaa". Ook nog het noemen waard is Rather Be Blind, een simpel bedwelmend nummer, met een Six And Six sfeertje.
Een typisch Jandek effect is waarschijnlijk dat ik nu het volgende op wil schrijven "de plaat stelt me teleur" en vervolgens wel de volgende week weer naar de volgende plaat uit ga zitten kijken. En dat niet alleen, dan denk ik ook allang weer redelijk positief over de plaat die de week ervoor aan de beurt is geweest. Zo gek is dat natuurlijk niet, de goede Jandek muziek bestaat tenslotte enkel in je eigen hoofd.

It was a minor theft
A small offense
So don’t get excited
Just settle down

De Week (van 01-03-05)

*Mercury Rev - The Secret Migration
Een paar weken terug al besproken. Nu opnieuw, maar dan de cd versie. Ik blijf met deze plaat worstelen. De plaat is niet slecht en niet super. Gewoon (redelijk) goed. Vreselijk frustrerend. Op een schaal van 1 tot 3 sterren scoren alle nummers 2 sterren. Oh toch nog 2 uitzonderingen: My Love en het prachtige Moving On, die verdienen er 3. Mercury Rev is sowieso een geweldige introotjesband en Moving On bestaat enkel uit intro. Een andere frustratie is het feit dat nummers zoals Lorelei hele mooie en hele lelijke momenten kennen. Wel een nieuwe mooiste zin ontdekt, wederom uit My Love: I've struggled with an old angel all night long.

*Beach Boys - Smile
De documentaire herbekeken en weer wat bootlegs opgeduikeld. Eigenlijk ben ik al te erg gewend aan de volgorde van de 2004 versie. Wat me nu inviel tijdens het bekijken van de docu was de vraag: Waarom moest Brian zonodig ook nog op tournee. Ik weet het antwoord best. Maar het is toch pijnlijk. De plaat afmaken was waarschijnlijk al een worsteling voor de man, maar vooral live-optreden, ik vraag me echt of hij dat uit zichzelf zou doen. Hij verdient het applaus natuurlijk wel, ik hoop maar dat hij ervan geniet.

*The Frames - Burn The Maps
Vorige week vergeten te noemen. Dat zegt alles. De plaat mist kwaliteit. Slechts her en der iets aanstekelijks. Het was een teken aan de wand dat de glans die ik eerst zag op For The Birds ook al vrij snel verdween.Het sfeervolle Ship Caught in the Bay is het hoogtepunt. (Weer eens wat anders dan die vermoeiende dynamiekspelletjes)

*The Beatles - Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band
Niet alleen deze maar ook stukken van het befaamde witte album. Al heel wat beter dan de meuk die ik vorige week van ze hoorde. Maar onder de indruk ben ik nog niet. Getting Better heeft wel iets.

*FreeZ - Seasons
Voor iedereen die sfeervolle kwaliteits-drum & bass will horen. Invloeden reiken van Idm en Ambient tot Jazz en Klassiek, met een grote K.. Zeer de moeite waard en in zijn geheel gratis te downloaden via: www.electronicscene.com/freez