donderdag, januari 27, 2005

Jandekdag: #0739

Vanaf nu is het donderdag Jandekdag. Een interessant experiment wat mij betreft. Krijg ik het voor elkaar pakweg een heel jaar elke week een plaat van Jandek te beluisteren, laat staan er iets over te schrijven.
Een mininieme introductie.
Jandek maakt atonale folk/blues en is een van de bekendste exponenten van het genre "Outsider music". Die naam zegt alles natuurlijk. Wie naar Jandek luistert is een pretentieuze klootzak of een sadomasochist. Maar toch, Jandek fascineert. Je zou het oeuvre van Jandek als 1 groot kunstproject kunnen zijn. Een oeuvre waarin de context een zeer belangrijke rol speelt. Wat dat betreft maakt Jandek pop. Het verhaal Jandek, de fotograaf Jandek, de man Jandek. Jandek is pas echt voer voor speculerende psychologen van de koude grond. Ik denk en pretendeer ook niet dat ik niet in de valkuil ga trappen. Zelfs bij debuutplaat Ready For The House schieten allerlei gedachten over Jandek's morbide fantasieën door je hoofd. Dat komt doordat Jandek een van de weinige artiesten is waarbij ook ik op de teksten ga letten, dat kan ook niet anders want hij kermzingt luid en duidelijk en bovendien speelt hij min of meer dezelfde "akkoorden" de hele plaat lang. Wat de focus vanzelf doet verleggen.
Ready For The House opent met een instant classic: Naked in the Afternoon.

I got a vision, a teenage daughter
Who’s growing up naked in the afternoon
I know a brother close to his mother
Who stays out late in the evening time

De muziek kun je haast Indisch meditatief noemen. De start doet me altijd denken aan een oriëntaalse sitar improvisatie. Je zou het rustgevend kunnen noemen.
Jandek heeft niet de neiging het fretboard van zijn gitaar te gebruiken, ook verandert hij per album haast niet van stemming. Niet van gitaarstemming en ook niet van gemoedsstemming. De plaat houdt consistent vast aan akoestisch gepluk en een bij tijd en wijle een stampende voet die alles een eigenaardige puls geeft.
Positief gezien zou je dit compromisloos kunnen noemen, maar het wreekt zich wel. Als je Ready For The House an sich op de muziek beoordeelt zijn er maar een stuk of 3,4 goede nummers. Toch is er altijd wel wat interessants te ontdekken, goede wil doet wonderen!
Zo is hij ook de koning van de zelfverwijzing. Teksten op Ready For The House worden later albumtitels en nummers krijgen meerdere uitvoeringen in zijn oeuvre.
Een goed voorbeeld van dat laatste is European Jewel (Incomplete) op Ready For The House. Dit nummer zullen we later nog vaak tegenkomen. Onder Jandek-fans is de riff beroemd. Het is namelijk de enige gitaarriff die de man lijkt te kennen. European Jewel vormt hier het slotstuk van de plaat en is meteen het tweede echte hoogtepunt op de plaat. Om Jandek valt ook te lachen, hoor hem jammerend schreeuwen in European Jewel:

There’s bugs in my brain
I can’t feel any pain

Een paradoxale glimlach is het gevolg.

dinsdag, januari 25, 2005

De Week (van 25-01-05)

*Joe Jackson - Night and Day
Ik denk niet dat er veel mensen zijn die net zoals ik eerst met Night and Day II kennismaakten, voordat ze de klassieker hoorden waarop die plaat is gebaseerd. Voor mij was het deze week dan eindelijk zover, ik weet niet meer hoe ik het op het idee kwam dan eindelijk maar eens de ware Night and Day te checken, maar goed, I did it. In eerste instantie viel het album, eigenlijk vanzelfsprekend, tegen. Pas bij meerdere luisterbeurten en ook bij nieuwe luisterbeurten van Night and Day II, ironisch genoeg, begon ik 'm dan toch te waarderen. Er staan een paar Joe Jackson classics op, die ik hier niet bij naam hoef te noemen en er staan een paar matige tracks op, maar die vergeef ik hem. Wat ik hem niet vergeef is dat Night and Day eigenlijk veel minder dan part II aan New York doet denken. Ik ben nooit in New York geweest maar ergens ademt II meer New York. Deel II is gemaakt voor de aanslagen (de torens staan op de voorkant van beide platen) maar toch lijkt het op die aanslagen te anticiperen. Het is een beetje een droevige plaat, met zeer mooie teksten.
2 minpunten die beide platen delen: te lange nummers en een te steriel geluid. Op II is het nog net niet erg genoeg om de plaat uit te zetten, maar de plaat blijft kandidaat voor "meest hopeloze drumsounds en programmering ever". Maar de latin-ritmes op part 1, die wel door echte instrumenten en met zweet zijn gegenereerd voelen bijna net zo steriel aan. Zal wel iets met de jaren '80 productie te maken hebben.

*Bright Eyes - I'm Wide Awake It's Morning
Ik twijfel of ik hier een potje Bright Eyes-bashen van moet maken. Het plaatje is in de verte ergens wel aangenaam namelijk. Maar aangenaam, tsja. Er zijn 100 platen per jaar aangenaam. Laat ik dan toch maar een beetje beginnen te mopperen. Mopperen is altijd fijn en er zijn natuurlijk veel te veel Bright Eyes fans.
Ok, het begint dus al hopeloos. Oberst zwamt een eindje terwijl hij ondertussen een wijntje probeert te drinken, of iets dergelijks. De Bright Eyes fans zeggen dan dat de briljante monoloog naadloos overgaat in een prachtig nummer. Naadloos!? Brr. Hij telt gewoon af en begint het liedje. Het zou leuk zijn als hij had blijven praten terwijl hij speelde en dan ineens vanuit een lopende zin noten was gaan raken etc. Deze half-monoloog-half-lied-opener At The Bottom Of Everything is, zoals de titel al voorspelde een van de dieptepunten op de plaat. Ik heb 'm na luisterbeurt 1 meestal overgeslagen. Ik zal maar linea recta naar het grote probleem met de plaat gaan, nee, de 2 grootste problemen.
1) Zijn stem is zo matig, geef mij maar de zanger van Okkervil River, in zijn stem zit zoveel emotie en hij zingt sowieso 100 maal beter. Check Bright Eyes' Old Soul Song en vergelijk het met alles van Okkervil River. Het IS inderdaad te vergelijken en Okkervil River wint glorieus. Het grootste probleem is echter wat anders, dat is namelijk de hopeloze grauwe middelmaat die de plaat uitstraalt. Echt. Het is niet meer en niet meer dan een kundig gemaakte, naar commercieel succes hunkerende country/americana plaat die afgezien van man's stem nergens ergert, maar ook nergens pakt. Het doet me wat denken aan Heartbreaker van Ryan Adams. Luister maar eens naar het aardige Landlocked Blues. Emmy Lou Harris deed toch ook op Heartbreaker mee? Origineel plan van Oberst, net zo orgineel als Tamborello (Dntel) voor zijn electronische plaat vragen. Wow, sowieso een goed idee, pop/rock "gigant" gaat de moelijke experimentele/electronische kant op.. Oeeeeh! Maar goed, Heartbreaker had ook nog Gillian Welch en een handvol goede nummers.Het zegt alles dat Lua, een nummer wat ik volgens mij vorig jaar al hoorde, en toen matig en flets vond, nu het hoogtepunt van de plaat blijkt te zijn. Lua is het enige nummer waarin Oberst slaagt zijn kampvuurakkoorden te laten uitstijgen boven wat ze zijn. Als hij de volgende keer er van dat soort 10 weet te brouwen zal ook ik hem in mijn armen sluiten.En wat dacht je van het volgende.. ELK nummer van Bright Eyes is 50% te lang. Het is een bijna een natuurkundige wet.
Nog 2 dieptepunten die genoemd dienen te worden en dan is het mooi geweest. Another Travelin' Song. Aargh! Aargh! Een travelin' song. Nee man, houdt op! Hey, maar die vibrato op zijn stem is wel geinig. Gelukkig staan de diepste dieptepunten aan het begin en het einde.. Kijk, het is fijn dat Oberst probeerde een Democratische president in het Witte Huis te krijgen, hoewel de Democratren een soort splintergroepering van de Republikeinen zijn. De saus verandert het vlees niet. Helaas, zijn protestlied Road To Joy is hopeloos, ook al heeft het urgente vocalen, daar is niks mis mee, maar ik krijg molesteerneiginen van het moment waarop hij schreeuwt: MAKE SOME NOISE.. Daar past alleen maar moedeloos het hoofd schudden bij. Is noise soms verzet, zie mij eens tegen Bush zijn, hier wat een lawaai, pak an! Tsja. Neen.

*Zea - Kowtow To An Idiot
Hier heb ik nostalgische herinneringen aan. Ik herinner me de tijd dat internet nog nieuw was voor mij. Dat ik albums downloadde via een website! Niks p2p. De website kreeg later problemen met Brein, vanzelfsprekend. Maar daarvoor had ik dus al die plaat van Zea(!) te pakken. Een lekker rommelige plaat met een paar absolute Nederlandse classics. Zoals daar zijn: Kinship Is Like Glue, Rudy en vooral Kiss and Dissapear.

dinsdag, januari 18, 2005

De Week (van 18-01-05)

*Madlib - Shades Of Blue: Madlib Invades Blue Note
Niet onaardig mixplaatje. Leukste momenten zijn als de tracks klinken als kale Madvillain beats. (Zonder vocalen bedoel ik) MF Doom heeft ook nog een gastrolletje van een enkele tientallen seconden waarin hij aangeeft niks te maken te hebben met Madlib. Het eigen nummer van Yesterday's New Quintet valt wel tegen.

*M.I.A. & Diplo - Piracy Funds Terrorism
Via Stereo, zie het linklijstje. Ik luister zelden mixcd's en nu dus ineens 2. Deze is wel geinig, maar niet zo dope en gestoord als ik had verwacht. Massa's tracks bij elkaar geluld door de vrouwelijke Dizzee Rascal. Is your dad a dealer? Cause you're dope to me!

*Savath & Savalas - Folk Songs For Trains, Trees And Honey
Kort en vrij krachtig. Aangenaam, blablabla. Fijn luistervoer gewoon.

*W/trem - D/Tremens
Ik sprak al over W/trem in het stuk over Keshco. Zeer aangename Britse pop. Britser dan Brits, maar doet de stem van zanger Dominic nu aan Jens Lekman denken, of is het toch iemand anders? Onmiddelijk vertrouwd, dat is zeker.

zaterdag, januari 15, 2005

Keshco

Memo aan mezelf: Schrijf stukjes op het moment dat je inspiratie hebt.

Tijdens mijn weeklijstje merkte ik op dat Blueberry Boat van The Fiery Furnaces me aan wat Engelse Lo-fi indiemuziek deed denken. In dit stukje zal ik dat eens wat nader specificeren:
Keshco.
Nadat ik Blueberry Boat een paar keer had beluisterd haalde ik dus mijn Keshco cd'rs onder een dikke laag stof vandaan. Keshco heeft de laatste paar jaar een sluimerende status. Het had sowieso nooit succes. Geen label, geen erkenning, geen recensies. (Trouwens, volgens mij ooit eens een concertbespreking in een lokaal Engels krantje.) Als mijn geheugen me niet in de steek laat ken ik Keshco via Vitaminic. Vitaminic is heel lang mijn favoriete muzieksite geweest, samen met Garageband. Via Vitaminic maakte ik behalve met Keshco ook voor het eerst kennis met Club Diana, Speedboat FC (ofzoiets, een Travoltas-zijproject in elk geval) en wat andere acts van het My First Sonny Weismuller label. Vitaminic had namelijk van die labelpages, die ik fanatiek browste. In die tijd had ik heel weinig mp3's denk ik, want al die nummers heb ik heel vaak gedraaid. Voor mij is Burt Skins A Rabbit van Club Diana een absolute klassieker. Een briljante nostalgietrip. Let op: die mp3 is nu nog te vinden op Vitaminic.nl
Zo ook met Keshco. Ik denk dat Keshco´s Vitaminicpagina een link bevatte naar hun mp3.com pagina. Van die mp3.com kan ik me nog heel goed het design herinneren. Een donkerrode achtergrond, bordeauxrood wellicht, en felgroene en paarse letters. Een kriebelig tekeningetje van de band en een hele hoop nummers. Die werden allemaal binnengehaald, want wat ik hoorde beviel me. Toen ik eens een keer met een maat zat te computeren kwam er een Keshco nummer langs, wat tot het volgende commentaar leidde: "mooie muziek, maar die stem van die gast is te homo."
Ok, wie weet zit er wat in. (Nou ja..) Andrew Brain zingt hoog, eigenlijk hoger dan hij kan, dus het vereist wat doorzettingsvermogen. Ik was toen en ben nu geen kenner van Daniel Johnston maar hij zingt ergens (Cemetery Sophie blijkt straks) op klagende en vanzelfsprekend hoge toon: Do you think i'm mentally deranged?, of iets van die strekking ... en dan komt hij toch zeker in de buurt van de grootste lo-fi held in de moderne geschiedenis.
Vanzelfsprekend mailde ik bandleider en componist Andrew mijn complimenten. Er is niks leukers dan fan zijn en welgemeende complimenten uitdelen. Vanzelfsprekend kreeg ik een album opgestuurd. (de oplage zal in 1 klap verdubbeld zijn..) Hoewel Andrew en Keshco dus Engels is doet me dat dan weer denken aan Amerikanen. Al die jaren dat ik me op het internet begeef kreeg ik de ene naar de andere cd opgestuurd, met name van Amerikanen. Tot op het punt dat ik er bijna zenuwachtig van werd: al die cd's, allemaal gratis, wat doe ik er eigenlijk voor terug, etc. Typisch Hollands.
Het album The Seeds Of Wom wat bij me op de mat plofte is FLAWLESS, echt waar. Ik kende de meeste nummers al via mp3.com, maar in deze volgorde, poeh. Ik was deze week aangenaam verrast toen ik het opnieuw hoorde. De volgende keer dat ik mijn kast opruim krijgt Keshco een plaatsje tussen de "echte" cd's en niet tussen de gratis compilaties van OOR en "demo's".
De plaat opent met een intro, zoals ook de 2 platen van Keshco die nog in de loop der jaren volgden zouden doen. Het bevat krakkemikkige drums, vreemde voices, een Casio-sfeer, synths, de hele mikmak, heerlijk. Die krakkemikkige drums zijn trouwens een van mijn favoriete onderdelen van de plaat. Ik las op de zo goed als dode Keshco homepage dat dit eerste album volledig met een Fostex 4 sporenrecorder is opgenomen, dat zouden meer artiesten moeten doen. (En Keshco had het ook moeten blijven doen, want de 2, helaas mindere platen die volgden klonken beter en tegelijkertijd ook veel slechter.)
Altijd als ik zo'n nummer-per-nummer bespreking doe ben ik het eigenlijk bij nummer 2 al zat. Geloof me, ik zei Flawless en ik meen het voorlopig.
Hoogtepunten die allen worden afgewisseld met korte sfeer en psychedelicastukjes zijn, Here We Go Again, dat aan de eerder genoemde elementen een gitaar toevoegd. Het blijft een gitaarbandje hoor. This Perfect Day dat nog beter is, een meezinger van formaat met potten en pannen drums en een fijn orgeltje. Het nummer daarna is de ware Keshco essential: Cemetery Sophie. Melancholisch en met het typische Casio toetsengeluid. En daarin zit dus:
Do you think I'm strange, cause there are people who think, that I'm mentally deranged.
Those Germs heeft ook weer hele aandoenlijke teksten. Journey To Inner Duvetland is het grootste drumplezier. Drums van karton en psychedelica van formaat. The Guest heeft briljante dubbelvocalen en is mijn 2e Keshco essential. Ik merk dat ik eigenlijk geen echte woorden heb om precies de kwaliteit van alles aan te geven. Misschien is het wel gewoon mijn hang naar nostalgie, misschien ook niet. Na The Guest volgt Death In The Family, aan die titel hoef ik niets meer toe te voegen hoop ik. Death In The Family had het einde van de plaat moeten zijn, maar is het niet. Er volgt nog een, eerlijk is eerlijk redelijk overbodige psychedelicatrip van zo'n 20 minuten, in 2 delen. Het heeft zijn momenten, zeker aan het begin. Ik probeer altijd te denken dat die erop staan om mensen die dan toch een Keshco album wat kwantitatieve waarde voor hun geld te geven. (De andere 2 platen vullen ook wat krampachtig het volle uur.)
Maar mijn goede gevoel over The Seeds Of Wom verdwijnt geenszins. Verre van dat. Daarom, als eerbetoon aan Keshco ben ik zo vriendelijk geweest de plaat te rippen en op Soulseek te plaatsen en roep ik nu: laadt hem neer, laadt hem neer! (mijn username is LudwA, de soulseek global search functie is niet veel meer denk ik, dus dat zou niet werken..)

Memo aan mezelf deel 2: Als je over Keshco schrijft komt de inspiratie vanzelf.

http://stage.vitaminic.nl/keshco/singles/
http://uk.geocities.com/keshco/
http://stage.vitaminic.nl/main/w_trem_meets_keshco/all_tracks/
(opnames van een lekker vals live concert samen met W/Trem, ze spellen trouwens Cemetary Sophie op deze pagina.. Hmm.. Check met name de W/Trem compositie: Drug Lyrics. Tranen in mijn ogen kreeg ik daarvan toen ik die jaren geleden voor het eerste hoorde.)
http://codepoetics.com/
(alle muziek van W/trem is hier te vinden, inclusief het eerder genoemde concert, maar ook leuke reguliere albums waar ik in mijn weeklijstje nog op terug zal komen.)

dinsdag, januari 11, 2005

De Week (van 11-01-05)

*The Fiery Furnaces - Blueberry Boat
En we gaan gewoon verder met het ontdekken van goede platen die in 2004 onterecht terzijde werden geschoven. Blueberry Boat is allereerst de plaat met het mooiste artwork van vorig jaar. Daarnaast is het ook een plaat vol ambitie. Ambitie roept bij mij altijd tegelijk weerzin en bewondering heb. Hetzelfde met iets dat door Pitchfork gehyped wordt. (Beide elementen zijn van toepassing op de Furnaces) Maar mijn haat voor ambitie is tegelijkertijd jaloezie voor de lef en het talent en mijn zogenaamde weerzin tegen Pitchforkhypes is helemaal nonsens, want ik ben het meestal met ze eens. Zo ook nu. Deze plaat is een groot avontuur vol modular music, zoals Brian Wilson die maakte op zijn Smile. Ik hoor ook wat Solex en ondefinieerbare Engelse amateur lo-fi psychedelica erin terug. (Ik bezit cd'rs van de meest maffe bandjes)
Het is overigens niet zomaar een avontuur, het is een piratenavontuur. Of, Alice in Piratenland. Als de piraten uit Zelda The Windwaker (tsja..) naar muziek zouden luisteren, zouden ze dit wel wat vinden. .
Een recept voor een Fiery Furnaces nummer, bestaat uit het volgende:
"Men neme een achter de piano geschreven nummer en vullen het aan met kekke keyboardgeluidjes. Na een tijdje voegt men een dissonante gitaarsolo toe. (liefst wat bluesy) Tot slot een geinige, meestal circulaire tekst en wat jongens en meisjes zang. Laat het meisje meer zingen dan het jongetje want de kracht van het jongetje zit in de korte gedeelten. Vervolgens prop je zoveel mogelijk nummers in een. En gaat met elk afzonderlijk nummer-in-een-nummer NET even te lang door (het grote nadeel). Uiteindelijk heeft men dan een bijzonder smakelijk, maar wat lastig verteerbaar gerecht. "

*Zeena Parkins & Ikue Mori - Phantom Orchard
Eftelingmuziek. Zeer te pruimen. Mooie geluidssculpturen met die typische Mego sound.

*Jandek - Blue Corpse
Over een paar weken op dit weblog: Jandekdag.
Voor nu. Blue Corpse is geweldig en One Lover is een instant-Jandek-classic. Ook een goede instapplaat voor beginners want in track 1 tot 3 lijkt er iemand anders te zingen, zodat je kunt wennen aan Jandek's gitaarspel en daarna ruilen ze om, wat tot het geweldige One Lover lijkt. Een huilende Jandek over een fantastische gitaarpartij. (Of is de gitaarpartij enkel zo mooi omdat alle gitaarspel mooi lijkt na Jandek's gitaarexercities?)

zondag, januari 09, 2005

Ik ga van mijn Stokje

Een stokje.. De "stuur dit door en je krijgt 3 paar sokken" van de weblogcommunity.

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
Het mapje c:/mp3's bevat bijna 28 Gigabyte aan mp3's. Op de rest van de computer slingert ook nog wel wat rond. Vrees niet, ik heb meer cd's dan ooit gekocht, het afgelopen jaar.

2. Wat is je laatst gekochte cd?
Dat zijn er 2 tegelijk.
Mijn nummer 1 en 9 van het afgelopen jaar: Julie Doiron - Goodnight Nobody & Karate - Pockets.

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?
De laatste mp3 was een sample van wat tinnen windchimes. Maar als we dat even vergeten was het Blue Moon van Zeena Parkins en Ikue Mori. Een aanrader trouwens.

4. Geef 4 nummers door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Hmm. Mooiste nummer van 2004: Julie Doiron - Snow Falls In November.
Het nummer dat mijn ogen opende voor de "underground"muziek: Eels - Novocaine For The Soul
Het mooiste nummer allertijden: Nick Drake - From The Morning.
Het mooiste nummer uit mijn jeugd: Bruce Springsteen - Dancing In The Dark.

5. Aan wie geef jij het stokje door en waarom?
Oh bah. Ik kan toch moeilijk aan weblogtoppers als Gerard en zijn Dronken Schip of Omar in Sporenburg vragen of ze een stokje gaan behandelen. Als ik 'm niet doorgeef krijg ik zeker nooit meer een stokje? Ik zal eerst eens wat figuren polsen..
Nou, het is Matthijs Rommelhok geworden. (zie rommelhok.com)
Waarom? Tsja. Ik bekeek gewoon mijn webloglinks en hij leek er zin in te hebben.
(+ dat Rommelhok is een aanrader.)

dinsdag, januari 04, 2005

De Week (van 04-01-05)

Allereerst 2 platen die misschien wat meer eer hadden moet krijgen in 2004.
Ja, waarom niet!
*Erik Vandenberge - Tent & Oily Smoke
Oily Smoke kun je vergeten, maar nogmaals dient benadrukt te worden hoe goed Tent is. Rudimentaire Folk uit de klei. Heel fijn.

*Kante - Zombi
Ik ben om. Ook ik heb een mp3-speler. Hoef ik in de trein niet meer naar wanstaltige 3fm programma's te luisteren. (De ontvangst met Studio Brussel begint net buiten Breda al te storen, helaas) Dus nu in de trein Marz. Maar terwijl ik zondagochtend mijn postronden (eh..) deed klonk Kante door de oortelefoontjes. Heerlijk. Als een soort Loladamusica aflevering.

*Dune - Greatest Hits
To all the ravers in the nation!

*Sage Francis - Personal Journals
Een gecombineerde Zinkstok/Teeling tip en wel een met een gouden randje. Het nummer Crack Pipes kan zo in de lijst all time hiphop favourites.

*Sufjan Stevens - Live From Judgon College, Elgin, Illinois
Kort en bondig en goooeeehoed. (Bootlegje vanzelfsprekend) Die R.E.M cover van The One I Love is essentieel.