De Week (van 29-11-05)

*Spinvis - Dagen van Gras, Dagen van Stro
Spinvis is weer terug op aarde. Zijn nieuwe plaat is een stuk gewoner dan het debuut. Misschien komt dat doordat we inmiddels zijn stijl kennen. Misschien is het gewenning. Wacht, dat is hetzelfde. In elk geval heeft hij het buitenaardse niveau even losgelaten en verkeert hij nu in de buurt van Sprankelpaard. Daarover later meer.
De plaat opent met 1 van de 3 echt goede nummers: Ik Wil Alleen Maar Zwemmen. Spinvis had aangekondigd dat de plaat in elk geval poogde wat vrolijker te zijn. Ik vind dat dit redelijk gelukt is. Dat ik 'm liever droeviger zie is 'n tweede. Ik Wil Alleen Maar Zwemmen heeft een Boards of Canada-fluit en een fantastisch electro-basje, dat mij sterk doet denken aan de bas die opdook in het slotnummer op het debuut van Merry Pierce. (Toen bespeeld door JB Meyers, overigens)
Kom in de Cockpit is een van die gewonere nummers. Misschien is het enigszins paradoxaal dat een "simpel" popliedje, tegelijkertijd gewoner aanvoelt en toch moeilijker te schrijven is. Denk ik. Kom in de Cockpit is mij te punky, het outro met de beruchte speelgoedgitaar is wel hilarisch en erg catchy.
Aan de Oevers van de Tijd is het 2e hoogtepunt van de plaat. Dit nummer is 1 van de 2 redenen dat ik Sparklehorse noemde. Het nummer ademt eenzelfde soort sfeer, zeker als na een minuut of 2 de celliste Saartje van Camp begint mee te zingen. Ook Mark Linkous mag graag een paar muzen inschakelen die zachtjes met hem meezingen. Het werkt altijd! Ook de tekst is fantastisch. Niet zozeer het gedeelte waar de titel naar verwijst, maar vooral het refrein, waarin een paar simpele zinnen een hele wereld doen opengaan. Misschien gaat het wel over kamperen. Zoals de meeste nummers bevat Aan de Oevers van de Tijd een heerlijk melodramatisch strijkersarrangement.
Het Voordeel van Video en Flamingo waren al bekend. Flamingo doet het in deze context wat beter dan op single. Misschien dat ik toen te snel oordeelde dat het een ultiem b-kantje was. De trompet is overigens niet gesampled maar wordt bespeeld door Hans Dagelet. Flamingo heeft een geweldige baslijn. Eigenlijk staat de hele plaat vol met goede baslijnen.
De uitzondering daarop is te vinden in het eerste gedeelte van Dagen van Gras, Dagen van Stro. Daarin is een pesterig dissonante noot te vinden. Ik ben altijd blij als dat "basloopje" de nek om wordt gedraaid, na een minuutje. Ik betrapte mezelf erop dat ik in feite dit titelnummer te schetsmatig vond. Terwijl ik eigenlijk tegelijkertijd wilde pleiten voor minder liedjes en meer sfeer, zoals op het debuut. Verwarring alom.
Het 2e gedeelte van dit nummer bevat ook het tweede Sprankelpaard moment. Luister maar eens naar de melodie rond 1.32.. "Je kon het zo goed" en even later "Alles opnieuw". Bingo.
De Zevende Nacht is tekstueel het zwakste nummer op de plaat. Nu komt Spinvis heel dicht bij de kleinkunstmuziek die hij verafschuwt. Ik hoor eigenlijk ook wel wat Henk Hofstede erin.
Het derde en meest geïnspireerde hoogtepunt van de plaat is Lotus Europa, het stuk waar ik van tevoren het meest voor had gevreesd. Ik verwachte 10 minuten doordenderende herrie en in het beste geval droge motorik-drums. Het pakt echter heel anders uit. We horen een perfect opgezet verhaal, vertelt in verschillende muzikale fasen. Spinvis bewijst niet alleen gewone zinnetjes te kunnen "samplen", hij kan ook interessante monologen schrijven. In het begint praat hij als een spraaksynthesizer, maar langzaamaan wordt het beter, op het einde begint het zelfs op enthousiast rappen te lijken. Hoogtepunt van de hele plaat is voor mij het gedeelte waarin de stervende man aan de rand van het zwembad zijn vroegste flashback beleefd. Hij denkt terug aan de zwemles op school. Niet alleen tekstueel maar vooral ook muzikaal klinkt het fantastisch. Een rinkelende beat, een Spinvis-koortje, wat toetsen en strijkers. Heerlijk. En nogmaals, niet alleen die fase, heel Lotus Europa zit geweldig in elkaar.
De eerste luisterbeurt keek ik op dat moment op de tracklist en dacht: Mooi, dit kan echt nog wat worden met nog 3 nummers te gaan. En daar gaat het allemaal een beetje mis. Bijt Mijn Tong Af, heeft wat van Astronaut weg. Ik moest helaas ook denken aan de gladheid van de moderne Green Day.
Explicateur is een instrumentaal nummer. Ik stel me zo voor dat Spinvis een nummer componeerde op de computer en dacht: Dit zou mooi zijn om door allemaal echte instrumenten te laten uitvoeren. Dat denk ik namelijk zelf ook wel eens.. En Spinvis heeft daar nu de kans voor, dus waarom zou hij het niet (laten) doen. De valkuil is dat je verwacht dat de melodieën dan pas echt mooi worden, terwijl je in werkelijkheid eerder met de neus op de feiten wordt gedrukt. Wat stelt het nou eigenlijk voor? Pauzemuziek.
1 nummer dan nog. De Tuinen van Mexico. Wederom een geweldig dramatische cello. Maar zowel de gitaarpartij als tekst hebben me eigenlijk niet geraakt.
Het is moeilijk om nu al een conclusie te trekken. Natuurlijk, de verwachtingen waren te hoog. Daar valt niet aan te voldoen. Je moet je helden ook niet meteen afserveren. Dat zou onverdiend en gemakzuchtig zijn. Ook van de mindere nummers valt heus wel te genieten. Laten we zeggen dat Spinvis misschien wel gewoner is, maar nog wel gewoon bijzonder.

*Salif Keita - M'Bemba
Keita is een ideale muzikant voor luie journalisten. Je kunt altijd beginnen over het feit dat hij een albino is. En, nog leuker wat mij betreft, vertellen dat hij een directe afstammeling is van een (de?) Malinese koning.
Ik maakte kennis met Keita toen hij in 2002 Moffou uitbracht. Een van mijn favoriete platen van dat jaar. Moffou is een aanstekelijke combinatie van geweldige ballades en opzwepende dansnummers, zoals die ook in Kirikou et la sorcière, een flauwe doch aanstekelijke Franse tekenfilm. M'Bemba kent helaas aanzienlijk minder ballades dan Moffou. De plaat is voller en drukker. Het is me wat te gelikt, hoewel het ergens allemaal ook erg aangenaam klinkt.
Er zit trouwens ook nog zo'n irritant "iemand roept me" moment in, aan het slot van Ladji.
Oh ja, wie deze plaat beluistert moet er rekening mee houden midden op straat ineens "Yambo, Yambo" tegen zichzelf te mompelen.

*Dietrich Buxtehude - Vocal Music Vol. 1
(Emma Kirkby, John Holloway, Manfred Kraemer, Jaap ter Linden & Lars Ulrik Mortensen)
Een tikkeltje te ouderwets voor mijn moderne oren. Meestal houd ik ook niet zo van orgelmuziek. Alhoewel ik wel 'ns een concert in een kerkje in Frankrijk (of was het Duitsland?) heb meegemaakt, waar die muziek toch erg meditatief en hemels was. Al met al een frisse ervaring, zo vaak luister ik niet naar cantates.

*The White Birch - Come Up For Fair
Van Star Is Just a Sun, het vorige album van The White Birch, herinner ik me eigenlijk alleen maar dat het wel ok was. Vaak heb ik 'm echter (dus?) niet gedraaid. Dit nieuwe werk doet me denken aan een betere versie van At The Close Of Every Day. Er wordt iets warmer en beter gezongen. Tegelijkertijd blijft het hele koele muziek. Een mooi contrast. De plaat zal hetzelfde lot treffen als zijn voorganger, maar wat geeft het. Verwachtingen zijn er in geval niet.

*I Heart Huckabees
*Before Sunset
Enkel voor de archieven, hier even genoteerd. I Heart Huckabees is bij vlagen best grappig.
Before Sunset deed me niets, maar ik kwam er pas na afloop achter dat het een vervolg is, op Before Sunrise die ik niet heb gezien. Dat verklaart misschien het enthousiasme op IMDB.

Jandekdag: #0778

Vorige week vond ik het ergens wel jammer dat dit project bijna om is. Deze week is dat wel anders, want we zijn toch echt aan de laatste en dus zware loodjes begonnen. Normaal tijd om een pauze in te lassen, maar ik heb geen zin om nog een week naar deze plaat te luisteren. When I Took That Train kwam ook op een ongelukkig moment. Iedereen zat toen op de release van het eerste optreden te wachten. En ik kijk daar deze week ook meer naar uit, eigenlijk.
When I Took That Train was de eerste cd van dit jaar. Op de mailinglist heb ik nooit enig enthousiasme voor deze plaat kunnen ontwaren. Het begon al met de titel, te flauw vond men. Bovendien is When I Took That Train een liefdesplaat. Een categorie met weinig fans. De akkoorden worden aangeslagen op orenschijnlijk dezelfde gitaar die op A Kingdom He Likes werd gebruikt. De stemming is natuurlijk wel anders. Duister, zou ik zeggen. Meer diepere lage tonen. Dat contrasteert eigenlijk met de vrolijke teksten. Af en toe kraakt de opname-apparatuur, zo dicht zit Jandek erop. Het probleem van de teksten die over een relatie gaan, bij Jandek althans, is dat je echt gaat denken dat de man aan het syndroom van Asperger lijdt.

I’m thinkin’ about you
I know there’ll be some changes, you and I
I gotta see if you can accept my requirements.
I gotta see if I can adjust myself to meet your requirements, but
I would like to try, definitely
It seems good to me — I want to try for sure

Het blijft een vreemde knakker, zo koud als hij over een relatie zingt. Tegelijkertijd heeft de plaat ook wel wat vrolijks. In The Image of You klinkt hij bijvoorbeeld als Abe uit het vrij bekende computerspelletje Abe's Odyssee. (Om eens 'n maf referentiekader te gebruiken) Abe is een soort vrolijke alien, die net als Jandek hier ook vrolijk "hello" zegt. (Alleen Jandek zegt geen "my name is ...")

You got inside me
And I like you bein’ there, and, uh
I’ll be inside you too, and all of a sudden
Guess what We’re in the same place
Where’s the rest of the world
I don’t know, I forgot all about it
I don’t care, but
Hey baby
Hello

In het hieropvolgende Close To You zit eigenlijk eenzelfde gedeelte:

Hello, your feet, hello
I’m, I’m at your feet
[laughs]

Stelt u zich van dat [laughs] niet al teveel voor. "Heh". Dat is het. Met al deze "lol" vind ik het zelf opvallend dat de teksten een beetje vervelen. Een hoop voorzetsels: op, naast, in etc.. De meeste van dat soort constructies heeft Jandek al zo vaak gebruikt.

I want you all around, and I promise,
I’ll be all around you
I think you’re gonna like it, too
[..]
You don’t know any other place that’s better
There is no other place that’s better
You’re in my world, and
You love it, and
I love you, and
What else is there

Een plaat die niks toevoegt aan het oeuvre. Van dit soort platen had Jandek er al 6 miljoen gemaakt.

There’s a thing called me
I’m inside you, I won’t go away
As a matter of fact I will stay
I’ve been here
Six million years
And more that I cannot recall

De Week (van 22-11-05)

*Devendra Banhart - Cripple Crow
Devendra overtreft zichzelf. Nooit gedacht dat ik een plaat van de man leuk zou vinden. Zijn eerdere werk klonken mij altijd in de oren als cursusboeken fingerpickin' waar geen goede melodie op te vinden was. Het roer is nu gelukkig omgegooid. Het geluid is voller en leuker. We horen Spaanse invloeden, piano, repeterende baslijnen en tabla's. Hoogtepunten zijn het trieste Heard Somebody Say (That the war ended today, but everyone knows it's going still) en het vrolijke Some People Ride the Wave. Dat laatste nummer lijkt rechtstreeks uit Jungle Book te komen, inclusief een blaasinstrument dat klinkt als een disney-Olifant. Of is het geen blazer maar iemand die een toeter nadoet? Het swingt in elk geval! Tot nu toe werd ik nukkig als Banhart met Nick Drake werd vergeleken, maar de titeltrack kan zo op Five Leaves Left. Eenzelfde lome en stonede gitaartrack met tabla's, erg goed gedaan. Heb ik dan niks te klagen? Jawel, 50% van de plaat had geschrapt kunnen worden. 74 minuten, au. Het best valt dit te illustreren met I Feel Just Like A Child en Chinese Children. 2 identieke tracks, allebei leuk, maar in principe was 1 van de 2 genoeg geweest. Een beetje meer zelfkritiek had wonderen gedaan.

*Chad VanGaalen - Infiniheart
Het was wel weer 'ns tijd om een cd aan te schaffen. Helaas blijkt dit zo'n digipack release te zijn en ook nog zonder boekje. Van binnen is het artwork ook nog eens roze als een zuurstok. Doet er niet veel toe als de muziek goed is. En dat is het geval natuurlijk. Ik merkte eerder over deze plaat op dat lo-fi platen me niet lang genoeg kunnen zijn. Daar kom ik op terug. Op cd gaat de extra kritische modus aan en dan blijkt dat Chad in het middengedeelte toch wel wat had mogen schrappen. Zeker in de nummers met een countrytic. Blijft een hele goede cd hoor.

*Dmitri Sjostakovitsj - Concert voor cello & orkest in Es groot
Kijk, het kan natuurlijk niet altijd raak zijn met dat Digileen. Het moderato gedeelte is wel mooi, de rest is me te druk. Wild als cartoons. Ik heb klassieke muziek misschien het liefst als rustgevend geluidsbehang.

*Kate Bush - Aerial
Een nummer over het getal Pi bedenken is echt geniaal. Gelukkig blijkt het ook bij beluistering een heel fijn nummer. Het beste van de plaat denk ik. Aan de tweede cd ben ik nog amper toegekomen. De eerste heeft in elk geval iets heel rustgevends, ook al heeft Kate niet zo'n rustgevende stem als bijvoorbeeld Vashti Bunyan. Vervolgens heb ik de plaat ook maar aan mijn moeder aangeraden, die vroeger groot fan was Kate Bush. Volgens mij vooral van haar dansstijl trouwens..

*DangerDoom - The Mouse and the Mask
Is MF Doom de Underworld van de hiphop? Is hij enkel geliefd bij blanke muziekliefhebbers die normaal weinig tot niks van hiphop moeten hebben, zoals ik? Best mogelijk. En waarom is hij dan populair? Misschien omdat hij de hiphopscene een beetje belachelijk maakt en niet constant over bitches en bling rapt? Zou kunnen. Maar hij werkt ook met de juist mensen. Ik dacht altijd dat Dangermouse een hypeje was, enkel aan het popfirmament verschenen door die flauwe Beatles/Jay Z mash-up. Een mash-up die ik overigens nooit heb beluisterd, want had ik dat gedaan dan had ik waarschijnlijk wel opgemerkt dat de man werkelijk talent heeft.
Merk ik het nu.
De beats zijn prima. Ze missen de melancholie van Madlib, maar ze zijn wel lekker funky. De skits gaan over ene Mastershake die steeds wanhopiger probeert Dangermouse en MF Doom telefonisch te bereiken om mee te doen op de plaat. Eerst is het erg grappig, daarna kreeg ik bijna medelijden. Arme, arme Mastershake. Leukste nummer van de plaat is Benzi Box. Daarin zit een musical-pianootje dat Dangermouse van Jay Z gejat heeft.
Een leuke en vrolijke cd.

VPRO's Song van het Jaar

1. New Order - Krafty
2. Daft Punk - Robot Rock
3. Sufjan Stevens - Chicago
4. Death Cab For Cutie - Soul Meets Body
5. Matt Sweeney & Bonnie 'Prince' Billy - My Home Is The Sea

Jawel, het lijstjesseizoen is weer geopend. Als gebruikelijk kunnen we weer stemmen voor de Song van het Jaar. Ook jaarlijkse kost is het mopperen op de selectie die door de VPRO is gemaakt. Aangezien ik daar vorig jaar al over geschreven heb, zal ik het dit jaar tot 2 voorbeelden beperken.
Allereerst is daar Jamie Lidell. Hij maakt een vrij zwakke plaat met 1 supergoed nummer. Voor dat nummer werd ook een video gemaakt, dus ik had erop gerekend Multiply op 1 in mijn lijstje kunnen zetten.
Het andere voorbeeld is natuurlijk Sufjan. Eigenlijk is het feit dat we nu voor Chicago moeten kiezen niet de fout van de VPRO, Chicago is namelijk inderdaad op single uitgebracht. Het blijft zonde, ik vond het stiekem een van de zwakkere tracks op Illinois. Op de radio werd ook vaak John Wayne Gacy Jr. gedraaid. Helaas is die het niet geworden..
Uiteindelijk heb ik er dus het bovenstaande van gebakken. New Order stelde zeer zwaar teleur met hun nieuwe cd, maar Krafty kwam als enige wel dicht bij hun oude niveau. Krafty is het enige nummer uit deze hele top 5 dat een soort van "wat is muziek toch geweldig" magie oproept. Daarvoor overigens meer leunend op oude trucs en het verleden dan dat er in Krafty nu zoveel bijzonders gebeurd. Hoewel die gitaar in het laatste gedeelte!
Robot Rock was de adrenalinestoot van het jaar op ook al een teleurstellende plaat. RRRAAFHAAH!!
Krafty en Robot Rock zijn ook de hoogtepunten op de desbetreffende albums, wat ik een mooi toeval vind.
Over Chicago heb ik het al gehad.
Plaatjes 4 en 5 zijn een beetje vullers. Death Cab maakte een hele leuke plaat, Soul Meets Body kan er wel mee door. Het intro heeft wel wat. Ok, dat is een beetje erg zuinig..
Tot mijn eigen verbazing staat die rare kwibus van een Oldham dan op 5, vooral te danken aan het leuke gitaarwerk en het lekker luie gevoel dat My Home Is The Sea uitstraalt.

Jandekdag: #0777

Een uniek moment. Voor het eerst en ook voor de enige keer kan ik tijdens dit project naar de cd-kast lopen en de release van deze week eruithalen. A Kingdom He Likes was de eerste cd die uitkwam nadat ik echt fan was geworden. Ten tijde van zijn eerste concert en The Door Behind had ik pas net een recensietje gelezen en een eerste mp3tje gehoord, dus die laat ik even buiten beschouwing.
Als we de fysieke release bekijken zien we een knalblauw schijfje in een goedkope cd-case. Er is slechts 1 simpel inlegvelletje waarop aan de voorkant, en dat is voor het eerst, een oude Jandek te zien is, en aan de achterkant de tracklist. Elke keer als ik dit velletje eruit haal denk ik: "Oh ja, het velletje is net iets te groot en dan moet ik weer moeite gaan doen om het er terug in te krijgen.. Oen!" Lekker nuttig. Het meest elegante is nog de achterkant van zowel de cd als de inlay, waarop de nummers staan vermeldt in een stijlvol lettertype, dat ook al jaren niet meer verandert is, geloof ik.
Ik denk er vaak genoeg over na om ook maar 'ns de andere cd's te kopen, maar waar ik in feite bang voor ben is dat dan de magie ineens verdwenen is. Dat leek te gebeuren nadat ik A Kingdom He Likes voor het eerst opzette. Bij een cd krijg je toch hogere verwachtingen, je wil je geld niet in een put hebben gegooid. Wat nu als ik hier zit met 20 cd's van Jandek en ineens hoor ik enkel een vals zingende gepensioneerde man met een ongestemde gitaar!? Dat zou nog kloppen ook.
Toch verandert er wel wat in mijn waardering van A Kingdom He Likes, nu ik dit album hoor nadat ik alle voorgaande heb beluisterd.
De cd is kort, nog geen 37 minuten. Jandek heeft zijn akoestische gitaar weer opgepakt. En dat is juist een van de redenen dat de cd me echt aanspreekt. De gitaar klinkt fantastisch. Het piept en het kraakt geweldig en tegelijkertijd klonk een release van Jandek nog nooit zo hi-fi.
De plaat begint met het minste en langste nummer: I Gave My Eternity. Toch zet het nummer natuurlijk wel de gebruikte fijne gitaarakkoorden in die het hele album terug zullen keren. Het mooie van zo'n plaat, die consequent dezelfde sfeer vasthoudt, is dat de meest opvallende gedeelten in je hoofd blijven steken en aan elkaar vast smelten tot 1 nieuw nummer, wat de plaat goed samenvat.
En er gebeuren best wat interessante dingen. Zo valt er in Real Afternoons ineens geklap te horen. Op een tafel? Of is het het doffe geluid van Jandek die in zijn handen klapt?

Build your blocks to stand up
Straight and erect
Skank, you skank
Leave

Je moet eens proberen Leave te zingen terwijl je gaapt. Dan klinkt het een beetje zoals Jandek dat zingt.
Ik heb het gevoel dat ik de vergelijking met Derek Bailey al eerder gemaakt heb. Zelden kwam Jandek zo dicht in de buurt van deze gitarist als in A Windy Time. Ok, Jandek zal wel niet in een
minutieuze micro-tonale gitaarstemming spelen, maar het klinkt even stekelig, en even leuk eigenlijk! Hooguit is het jammer dat Jandek niet de vocale talenten van een David Sylvian bezit. Hij doet wel zijn best, als hij vrolijk roept:

I just met the nicest of people
They only wanted to share business
There were some guests in the rain
Rotten windy time
But we’ll be talking
Forever in my day

In Your Own Little World schetst Jandek een horrorachtig scenerio met een hoop insecten in zijn huis. Hilarisch is zijn nog immer scherpe intuïtie om zodra hij een mooie toon voorbrengt, die zo snel mogelijk om zeep te helpen. Ergens halverwege slaat hij een fijne klank aan op de gitaar en zingt melodieus "I am part of their world".. Wacht 'ns even! En hij laat zijn stem overslaan.
Eindigen we deze week met slotnummer It Rang Eleven Times. Zelden zo'n vreemde tekst gezien.

I programmed my abdomen
I don’t think about it anymore
It doesn’t tell me what to do
I got the network to my nerves now
It’s oh so automatic
I just command the boat inside the house
You can’t chew well because it feels like a foreign object in your mouth
Well screw my brains

De Week (van 15-11-05)

*Eero Koivistoinen - Sometime Ago
*Gustav Holst - The Planets
(Dennis Russell Davies, Mozart Chor Linz & Bruckner Orchester Linz)
Koivistoinen was slechts een wilde gok uit het vakje Jazz op Digileen. Een toegankelijk werkje, bij vlagen zelfs wat te stroperig. Eero (leuke naam) is overigens een saxofonist. De titeltrack is mijn favoriet dankzij een paar fijne piano-akkoorden en marimba's. Ook komt Eero daar met zijn best en meest melodieuze stukkie blaaswerk.
Ik had nog nooit van Holst gehoord wiens werk mij werd aangeraden. The Planets vond hij zelf niet zijn beste werk, maar het is wel zijn meest bekende werk, dus dat leek mij een goed startpunt. (Oftewel wat me werd aangeraden was onvindbaar) Zoals de titel al aangeeft is het een orkestrale reis langs de planeten. De aarde, zon en maan doen om astrologische redenen niet mee en Pluto was ten tijde van het componeren nog niet ontdekt, dus het gaat hier om een zevendelig werk.
Het begint allemaal erg bombastisch met Mars, niet voor niets de Oorlogsgod. Heel wat aangenamer is Venus, het 2e deel, wat een zeer schone melodie bevat en overduidelijk het beste gedeelte is. Kan zeker wedijveren met My Heart's in the Highlands om het beste wat ik tot nu toe via Digileen ontdekt heb.
Eigenlijk heeft elk gedeelte van The Planets wel een mooie melodie. Ik zal er nog eentje uitlichten dan, sluitstuk Neptunus is een sprookjesachtige reis, die aan Mercury (!) Rev doet denken.
Puntje van irritatie is wel het grote verschil tussen hard en zacht, wat wel typisch klassiek zal zijn. De zachtere stukken zijn zo zacht dat ze op "normaal" volume amper hoorbaar zijn.
Wie weet komt dat door de conversie naar wma-files? Zal wel niet, maar toen ik klikte op "schaf deze release aan", bleek ie 30 euro te kosten op SACD.. Au.

*Spinvis - Het Voordeel van Video
Fijne actie van Excelsior. Koop de single en krijg je geld terug als je 't album aanschaft. Dat laatste was ik toch al van plan te doen, dus ook even de single opgepikt. Voor het eerst in jaren trouwens dat ik een singletje koop denk ik. De laatste moet wel Intergalactic van de Beastie Boys geweest zijn. Het Voordeel van Video had ik al als mp3 rip van KinkFM geplukt met dank aan File Under's Stonehead. Ik was er toen niet echt van onder de indruk. Het is een tamelijk eenvoudig up-tempo nummer, rechtdoor naar huis. Op cd is de geluidskwaliteit vanzelfsprekend aanmerkelijk beter en vallen o.a. de fijn knisperende drums wat beter op. Ook de Saz-solo is geslaagd en een goede inkapseling van het live geluid. Helaas is ook de tekst tamelijk eenvoudig met een eindeloze reeks vragen. Het meest poëtisch wordt het zodra daar in het refrein van wordt afgeweken: ik zie de kamer waarin u woont, u danst zo mooi soms, dat zie ik ook: Dat is het voordeel van video.
Er zijn 3 b-kantjes, dat was vroeger nou nooit. Allereerst is daar Ik Adem door Mijn Ogen. Spinvis goes Spongebob. Doet nog het meest denken aan zijn werk voor dat hoorspel over die verknipte Fransman. Kan er mee door, alhoewel de tekst te melig is. Dan is er Flamingo, wat mij betreft het ultieme b-kantje. Wederom zoekt Spinvis de wat hardere kanten van zijn muziek op met een psychedelische tabla/gitaar-groove en een gesamplede blazer. Iemand, van waarschijnlijk een hele oude LP zingt "Flaaaamingooo" Terwijl Spinvis in zijn tekst een beetje de druggy sfeer van Midden in de schaduw staat een reiger met een bijbel en een mes oproept. Tot slot is daar nog Eine Kleine Nachtmusik, geen song maar enkel sfeer.. Piano's en synths en Spinvis die welterusten zegt.
Leuk en aardig allemaal. Toch is het tekenend dat ik 1) niet echt de neiging had de single vaak op te zetten en 2) de single ook bijna vergeten te vermelden was in dit lijstje.
We houden natuurlijk wel de moed erin voor het album, je weet 't nooit.

*Vashti Bunyan - Lookaftering
Heel bijzonder. Na meer dan 30 jaar terugkeren voor je 2e plaat en er is niks wezenlijks aan je stijl verandert. Dat is bijzonder en dat is wat Vashti doet. Gelukkig zingt ze nog steeds hemels met de liefste stem van de wereld. In opener Lately gaan de gedachten naar Nick Drake dankzij zo'n typische Fagotpartij. Waarschijnlijk eerder een stijlkenmerk van de Britse folk. Het beste nummer op deze plaat heet Wayward en het heeft fenomenaal mooie gitaarpartij, die het nummer afsluit. Het enige probleem blijft net als op het debuut dat Vashti's muziek af en toe op de achtergrond belandt. Het zal wel heerlijke muziek zijn om mee in slaap te vallen. Toch vind ik dat Lookaftering wel wat progressie boekt ten opzichte van Just Another Diamond Day, op dat kritiekpuntje. Ik denk dat dit te danken is aan de subtiele ruwe hippe laagjes die her en der zijn aangebracht. (Omgekeerde belletjes om een voorbeeldje te noemen)

*My Morning Jacket - Z
In mijn herinnering werd My Morning Jacket in bepaalde kringen bekend, net toen ik diezelfde kringen (OOR, VPRO) begon te ontdekken. Toentertijd vond ik er geen klap aan, maar met It Still Moves kwam daar verandering is. Z heb ik daarom flink wat rondjes laten maken. Het is helaas een beetje een raak- en misaffaire. Het begint uitstekend met Wordless Chorus waarin Jim James de hogere regionen van zijn stem opzoekt. Dat gaat hem een stuk beter af dan Kurt Wagner (Lambchop) die hetzelfde probeerde op Nixon. It Beats For You doet lichtjes denken aan The Coral, een bandje waar ik wel wat werk van bezit, maar die ik toch stiekem haat, merk ik nu.
Ik ben te lui om elk nummer apart te gaan behandelen dus we skippen even: raak, mis en komen dan aan bij het interessante Off The Record. My Morning Jacket maakt een hit.. Een beetje reggae en ook een beetje de hippe bandjes van nu zeg maar. En het werkt wat mij betreft wel. Jammer dat het nummer zo lang doorgaat, bovendien is het outro een niet zo boeiende electronische brij. Verdomme, als ze dit nou 'ns wat puntiger hadden aangepakt. Deed It Beats For You al een beetje aan The Coral denken, Into The Woods doet er 3 scheppen bovenop. Snel verder. Anytime heeft stiekem wel wat van Bruce Springsteen's Wall of Sound periode. Lay Low is eindelijk een meer old school MMJ nummer met gesoleer op de gitaren. Wacht 'ns even dat is 2x raak achterelkaar. En het wordt 3 met hoogtepunt Knot Comes Loose. Ballade. Neil Young. Goed. Jammer dat slotstuk Dondante een beetje overbodig aanvoelt. Al met al.. Tsja.. De bieb heeft 'm al dus ik zal het nog wel eens keer op cd proberen.

*Crash
Tot slot nog kort wat over de film Crash, al is het meer (of maar, maar ik haat maar) om later nog 'ns terug te kunnen lezen dat ik Crash deze week gezien heb. Een interessante en bij vlagen aangrijpende raamvertelling over racisme, dat kennelijk/waarschijnlijk in ieder mens aanwezig is. De film roept in elk geval de nodige discussies op, die ook weer interessant zijn. Goed spel van Matt Dillon als Bad Cop en Terrence Howard die met deze racistische agent te maken krijgt.

Jandekdag: #0776

Net te vroeg is er juist nu op de Jandek mailing list een discussie (of thread) bezig waarin de leden hun top 10 van Jandek platen met elkaar delen. Daar zal ik pas aan het eind van dit project eens over na gaan denken. Tegelijkertijd moesten de deelnemers natuurlijk ook aangeven wat zij de minste plaat van Jandek vinden. En de eerste titels die werden genoemd waren.. The End of it All (vorige week) en The Door Behind (deze week). Reden: de "echte" Jandek-fan blijkt niet om te kunnen gaan met liefdesplaten.
Context en vooroordelen is een interessant aspect van recenseren, zoals iedereen weet. 2 interessante voorbeelden deze week. Dezelfde user die The End of It All en The Door Behind afbrandde noemde daarvoor als een van de redenen dat hij de teksten matig vond. (Jandek kan niet goed omgaan met geluk.. Liever misère) Nu vond ik de teksten op The End of it All prima te pruimen.. Maar dit keer op The Door Behind zijn ze toch minder. Of ben ik nu beter/scherper opgaan letten omdat dit nu eenmaal gezegd werd?
Een vergelijkbaar gevalletje van mogelijke vooringenomenheid. In deze periode van Jandek releases lijken "matig interessante" en "slechte" zich af te wisselen. Vorige week was ik best enthousiast, DUS is het deze week minder, om niet te zeggen slecht. Of is dat nu een self fulfilling prophecy en had het omgekeerd ook zo gewerkt.
Een ander punt is natuurlijk dat hele oeuvre van Jandek voornamelijk fascineert door de context, dus hij profiteert ook van dit soort gedachtekronkels.
Om terug te komen op de teksten, de teksten op The Door Behind zijn inderdaad concreter en een stuk minder poëtisch dan gebruikelijk. Het beste voorbeeld is Gate Strikes One, een nummer dat een high school feestje lijkt te beschrijven.

I found myself next to her
The other ones were giving me eyes
It seemed I liked all of them
They all went to talk together
When they came back they asked me if I liked her
And I said yes
Then she asked me if I liked her
I said yes I did
Her friends said bye bye, see you later
Then she took me by the hand

Het vervolg kunt u wel zo'n beetje raden.
Muzikaal gezien lijkt het allemaal wat op The End of it All hoewel de gitaar wat kouder klinkt. Dat rare warme geluidseffect van de vorige keer ontbreekt jammer genoeg. En de kwelende zang is er nog steeds en zal ook wel tot het einde der tijden blijven.

Are you married
Are you involved with another person
Do you live alone
I want to think about you
No one comes to my house
I take care of all the things
I need to kill those squirrels running around in the top of my head

De Week (van 08-11-05)

*Death Cab for Cutie - Plans
Ik was eigenlijk van plan(..) een tijdje geen cd's meer bij de bieb te lenen die ik al had besproken. Toch liet ik vandaag, bijvoorbeeld Cripple Crow nog even staan, want daarover een oordeel vellen in 1 dag is me wat te gortig.
Plans blijft ook op cd een fijne sfeerplaat. Er duiken nu, door de hoge geluidskwaliteit waarschijnlijk, nog meer lo-fi omgevingsgeluiden op, dat is altijd even wennen. Zal wel lukken.

*Arvo Pärt - Triodion
(Christopher Bowers-Broadbent, Stephen Layton & Polyphony)
*Nikolaj Rimski-Korsakov - Sheherazade, Le Coq d'Or en Sadko
(Lenárd, Ondrej, Tsjecho-Slowaaks Symfonie Orkest Bratislava)
De bibliotheek is een interessant en rijk instituut, zo leerden wij op informatiewetenschap. Dat blijkt maar weer. Via Digileen.nl kun je vanaf vrijdag namelijk digitaal muziek lenen. Voorlopig enkel klassiek en jazz. Het zou mooi zijn als ook wereldmuziek daarbij kwam. Ik dacht te hebben gelezen dat het om 256 kbps mp3's ging. Wat ik hier op mijn bord heb liggen zijn echter beveiligde wma-files die het best beste met de Digileen-speler zijn af te spelen. Werkt allemaal prima hoor. Een ander punt wat ik in mijn enthousiasme ook wel verkeerd gelezen zal hebben, is het feit dat dit om een proef ging die 1 jaar gratis was. Nu zie ik op mijn schermpje dat ik 100 credits voor niks heb gekregen.. En daarvan zijn er nu met deze 2 releases al 15 op. Zou het daarna al dokken worden? We zullen zien.
Van Arvo Pärt heb ik lang geleden wel wat "dingetjes" gehoord. Het ging toen volgens mij om Fratres en Für Alina. Triodion is een koorwerk. Het maakt een zeer archaïsche indruk. Mijn moeder speelde ooit de vertelster in een voorstelling van een Renaissance-koor en daar heeft deze muziek toch wel wat van weg. Ook Howard Shore zal wel goed naar Pärt hebben geluisterd, Nunc Dimittis kan zo in de Lord of the Rings. Mijn favoriete nummer (stuk?) is My Heart's in the Highlands, een van de stukken waarop ook een orgel is te behoren. Bovendien is het koor verdwenen ten faveure van een solist, wat ook een aangename variatie is. Er ligt namelijk wel een zeker langdradigheid op de loer.
Ik ben 1 keer in mijn leven naar een orkest wezen kijken, wat toen onder andere de Sheherazade van Rimski-Korsakov speelde. De eerste paar luisterbeurten greep het me niet zo als toentertijd. De truc bleek echter om het volume goed omhoog te schroeven. Dan begint het meer indruk te maken.
Beide releases komen trouwens van Naxos. Is dit nu een goed en gerespecteerd label of is het meer een soort Kruidvat?
Als er iemand nog muziektips heeft, van werken die mogelijk op Digileen te vinden zijn, moeten zij zich melden natuurlijk!

*Mount Eerie - No Flashlight (Songs of the Fulfilled Night)
Gleed ondanks het aangename geluidsbeeld volkomen langs mij heen. De stem van Phil Elvrum deed me dit keer heel sterk aan Will Oldham denken. Ik heb ooit heel erg van The Moon gehouden, een track van The Glow pt. 2. Toen ik eindelijk de hele plaat had te pakken viel ook die al tegen. De context, de enorme discografie en vooral de idolate recensies van en over Elvrum maken meer indruk dan de muziek zelf. Deze laatste zin komt mij verdacht bekend voor.

*Randy Newman - Songbook Vol. 1
Het wordt tijd dat Randy eens met volume 2 komt. Een release uit 2003 tenslotte. Hij doet een geweldige greep uit zijn eigen oeuvre, dit alles in zijn uppie spelend op de piano. Held. (Baas?)

Jandekdag: #0775

Het leek er deze week eventjes op alsof Jandek mijn post van vorige week had gelezen. Ik grapte toen over zijn te "lage" werktempo. Vervolgens werd op de mailinglist melding gemaakt van weer een nieuwe cd! Twee in twee weken. Een absoluut record. Later bleek het een "hoax" te zijn, gelukkig maar, want het in de grap was sprake van een spoken word album..
Ik probeerde de laatste paar weken niet meer over het artwork te praten. Deze keer toch een uitzondering. Een interessante voorkant namelijk waarop J. in een galakostuum staat. Ik stelde me altijd voor dat het een foto was van Jandek die naar zo'n typisch Amerikaanse high school proms night gaat. Toch niet zo'n loner misschien? Nu zie ik dat Seth, van de website, opmerkt dat we hier te maken hebben met een foto van een hedendaagse Jandek. Misschien heeft hij gelijk en werd ik in verwarring gebracht door het kortharige kapsel. Hoe het ook mogen zijn, ik spot ook een treffende gelijkenis met Erik Dekker, de wielrenner..
De plaat dan. The End Of It All, ook al komt er volgende week weer een nieuwe plaat.
De bas is weer opgeborgen en de electrische gitaar is uit de kast gehaald. Geen slecht idee, want dit instrument heeft toch mijn voorkeur boven de bas. Ik heb het gevoel dat het gitaargeluid ook nog door wat effectenkastjes wordt gehaald, maar ik heb niet de expertise in huis om daar iets zinnigs over te zeggen.
Het meest frappante en interessante van The End Of It All is ongetwijfeld dat het een liefdesplaat lijkt te zijn! Dat verklaart misschien het relatief warme gitaargeluid. (Al zouden de meesten geliefden waarschijnlijk hard wegrennen bij zo'n vals gezongen serenade)
De teksten maken ook een zeer vriendelijke en charmante indruk. Zoals bijvoorbeeld in One Of Those Moments (20 minuten..)

I’d like to be in your presence
Can I see you
Let’s set aside the time
I’ll fall into another one of those moments
Will you, will you fall into that same moment
I’m ready for all the different outcomes
At least I hope I’m ready
But you didn’t make me nervous before
You told everybody you liked me
You made me say I liked you

En in semi-titeltrack I Hadn't Been There Before lijkt Jandek te vertellen over een liefde zoals hij nog nooit beleefd heeft.

I said that I liked you, and that was the end of it all
And the beginning of everything else

Stel je voor, Jandek heeft het in nieuwe millennium, de plaat stamt uit 2004, eindelijk de liefde van zijn leven gevonden! Misschien is zijn nieuwe partner ook wel degene die hem heeft aangespoord om live op te treden. (Altijd leuk om de ik in de teksten en de schrijver door elkaar te gooien)
Het vreemde aan deze liefdesplaat, of eigenlijk niet, is dat de vocalen toch wie immer zijn. Ze lijken pijn te suggereren. Als ik de teksten goed interpreteer (en ze lijken mij toch helder) dan zou het toch gewaagd en heel wat interessanter zijn geweest als Jandek behalve naast all those soft words in de tekst, ook wat zachtheid in zijn stem had weten te leggen. Een gemiste kans.

I got a world, I found you on the periphery
Somehow I pulled you in
Now that you’re here, tell me
Is it the best place you ever know
Because I’m at the best place I ever knew
And it’s just after I met you

De Week (van 01-11-05)

*The Kinks - The Very Best Of
*The Kinks - The Village Green Preservation Society
*The Kinks - Lola Vs. The Powerman & The Money-Go-Round, Pt. 1
Een week gevuld met the Kinks. Allereerst hoorde ik Waterloo Sunset, wat ik een schokkend goed Beatles-nummer vond. Tot het van the Kinks bleek te zijn. Vervolgens 2 reguliere albums opgezocht, die me beiden eigenlijk beter bevallen dan de Best Of die ik later in de week uit de bieb leende. "Aus der TV und Radiowerbung" stond op die biebceedee. Dus dat moest wel goed zijn! Nou de 1e van de 2 cd's is nog wel aardig, maar de 2e wordt grotendeels gevuld door matige jaren '80 meuk. Zal ik zelf deze 2 cd's op mijn kopietje maar terugbrengen tot 1 schijfje, wat meestal 3 mislukte cdr's kost voordat het lukt.
Uiteindelijk vond ik op The Village Green dan toch nog een nummer dat in de buurt van het magistrale Waterloo Sunset mag verkeren: All Of My Friends Were There. Het begint als een flauw hoempaliedje. De Kinks hebben sowieso heel wat tongue-in-cheek liedjes vol "humor" en ze komen er zowaar mee weg. Na dat hoempagedeelte komt er gelukkig een leuk bruggetje, en het refrein is fantastisch. Geweldig orgeltje ook.
All of my friends were there. Not just my friends, but their best friends too.
Dit stukje tekst zette me ook aan het denken. Ik bedacht een soort chatbox annex kunstproject. Iedereen kan zich aanmelden en mag dan zijn of haar beste vrienden (max. 2 of 3) uitnodigen. Vervolgens mag je pas in de chatbox als minstens 1 van je vrienden ook online is. Maar die heeft mogelijkerwijs weer 1 of 2 andere beste vrienden opgegeven en als die weer online zijn, worden ze in dezelfde chatbox gestopt. Zo ontstaan er honderden afzonderlijke boxjes, maar af en toe komt er iemand online die de verbindende keten is tussen 2 boxjes waar inmiddels ieder 20 mensen inzitten. Dan worden ze allemaal automatisch bij elkaar gegooid. De lol zou er dan iemand moeten zitten om deel uit te maken van de recordgroep met 1000 mensen, ofzo. Die zouden dan allemaal een eervolle vermelding zou krijgen op de voorpagina van de site. De grootste menselijke keten. Zoiets. Doet me eigenlijk aan Orkut denken waar je ook gewoon door ketens van "friends" kan klikken, maar goed!

*Her Space Holiday - The Past Presents The Future
Ik ben gek op pathetische antwoordapparaatboodschappen. Dat komt goed uit want er zijn 2 fijn depressieve boodschappen te horen op deze plaat. Zelf kreeg ik er een keer een paar van een bevriende Amerikaanse muzikant toegespeeld. Er was een experimentele kunstinstallatie op de lokale tv te zien geweest en de rednecks trokken het helemaal niet. "What the hell have you put on tonight! No wonder people are going crazy on this earth!" Hilarisch. Wat ik dan weer fijn kon samplen in een, overigens nooit uitgebracht, nummer.
Het mooiste aan deze release is de wankelheid ervan. De beats zijn amateuristisch, de melodietjes komisch en de zanger zingt vals. En bij elkaar heeft het toch wel wat. Ik heb er in elk geval een paar dagen met plezier naar geluisterd.

*16 Horsepower - Folklore
*Bloem De Ligny - Zink
Vrijdag besloot ik een nutteloze dag nutteloos te besteden door mijn cd-collectie op Musicmeter in te voeren. Enige voordeel was dat ik nog wat platen ontdekte die ik al een tijdje niet meer had gehoord.
Zo is Folklore nog fijner dan ik dacht. Goed uitgevoerde traditionals met van die lekker gevaarlijke gristelijke teksten.
En Bloem.. Mijn cdr is nauwelijks nog afspeelbaar, aangetast door stof en zon, maar tussen het ruizen en glitchen door was het leuk om nog eens terug te horen. Met de jaren heen zakt de ergernis over dit ongelofelijke plagiaatwerkje ook wel. Het heeft ook wel 'n zekere kwaliteit.

*Sufjan Stevens - Live In Paradiso, Amsterdam (Bootleg)
De Illinoisemakers zijn aan het einde van de tour gelukkig uitstekend in vorm, zelfs de drukkere liedjes komen prima uit de verf. Geweldig.