De Week (van 31-05-05)

*Tom Mc Rae - All The Maps (correctie: All Maps Welcome)
Arme Tom, Ik kan de titel van zijn plaat niet eens onthouden: Burn the Maps? Nee, dat waren the Frames.. All The Maps! Het is dan ook een slaapverwekkend werkje. Bovendien sneeuwde zijn cd deze week onder tussen het grof geweld van de nieuwe Sufjan (gisteren binnengekomen) en Okkervil River (zie hieronder) Om terug te keren op McRae, het is eigenlijk pure middle of the road muziek. Volgesmeerde arrangmenten, een beetje zoals Bruce Springsteen die maakt, twang met die zeikerige synths weet u wel. Andere vergelijking: Josh Rouse die met het verkeerde been uit bed is gestapt. Ik was trouwens een paar weken terug wat al te onaardig over de nieuwe Rouse. Aan het eind van deze plaat van McRae zit je echt te smeken om wat rauwe emotie.

*Four Tet - Everything Ecstatic
Elke artiest werkt toe naar het maken van zijn perfecte album. Hij slijpt aan zijn vaardigheden tot DE plaat die deze artiest in huis heeft, is gemaakt. Om het einde der ideeën te maskeren keert de artiest zich op de volgende plaat naar de hardere kant van zijn muziek. Powerplay. Niet alleen hardere muziek gaan maken is een slimme move, ook alles nog een tikkeltje experimenteler doen is een goed idee, zodat je in elk geval de schrijvende "kenners" meekrijgt.
Dit is precies wat Four Tet op zijn nieuwe plaat doet en of het te generaliseren valt, weet ik niet. Wie weet.. Als je een kopje boven mijn Everything Ecstatic recensie zou willen hebben zijn er 2 mogelijkheden: Spelplezier of Broddelwerk. Het is maar hoe je het bekijkt. Want ja, de plaat straalt wel lol uit, maar melodisch stelt het niet veel voor.

*Okkervil River - Black Sheep Boy
Okkervil River moet na de vorige klapper net als Dybdahl de schade zien te beperken. (Verwachtingspatronen zijn hun grootste vijand) Dat lukt ze aardig. Het openingssalvo is indrukwekkend. Het begint met een mooie cover van Black Sheep Boy van Tim Hardin, over deze figuur draait de hele plaat, zonder dat ik voorlopig nog echt een lijn in de teksten heb gevonden. Daarna volgt de "single" Get Right, waarvoor een mooie tekenfilmclip is gemaakt, alleen ik weet even niet meer waar ik die vandaan heb. Get Right is een wat hysterisch rocknummer met hele grote dynamiekverschillen. Eigenlijk wel een exemplarisch nummer voor de hele plaat. Okkervil River rockt wat harder en raakt me daardoor wat minder. Het is allemaal wat meer geschreeuw, wat meer emo. Dat geldt niet voor In A Radio Song, want dat is een ietwat lange ballad, met verkeersgeluiden op de achtergrond. Ik word altijd melancholisch van field recordings, maf eigenlijk. De echte wereld bevalt beter op een cd, ofzo. Black is een geweldig wraakzuchtig nummer met goed toetsenwerk en teksten als Though I tell you, like before, that you should wreck his life the way that he wrecked yours, you want no part of his life anymore. Ik moest denken aan dat meisje uit Eibergen. (I can still see where you loved yourself before he tore it all down. April 12th, with nobody else around; you were outside the house (where’s your mother?), when he put you in the car, when he took you down the road.) Na dit nummer volgt het eerste dipje, met de wat saaie ballad Get Big. Zelfs back-up vocalen van een zangeres kunnen het nummer niet redden. Eigenlijk hebben we na die eerste 4 nummers nog maar 2 echt goede nummers te gaan: A King and a Queen en The Latest Toughs. Vooral die laatste behoort tot het beste wat Okkervil River ooit op cd heeft gezet. Het nummer heeft een soort van postmodernistisch tintje als de zanger schreeuwt: can't think what lines you'd like me to sing or say, and I'm not sure what subjects you want mentioned. So pause and add your own intentions: ----------------------------------------: (Best komisch, zo staat het echt in het tekstboekje) Het is een bijzonder enthousiast up-tempo nummer met tamboerijntjes en een koortje. Het probleem met deze plaat zit 'm in het klapstuk, het 8 minuten durende So Come Back, I am Waiting. Dat nummer is gewoon saai en het heeft een irritante modulatie. Jammer. Al met al een half uur aardige tot goede muziek. Geen teleurstelling, maar ook geen superplaat. Tekenend is dat ik bij de vorige plaat onbedwingbaar steeds vaker ging luisteren en we nu de omgekeerde weg afleggen.

Jandekdag: #0756

Een warme dag en een warme plaat. Laatste plaat in de jaren '80. ('89, maar dat is vanzelfsprekend) Het is de blues: zwaar, log, heet en zuidelijk. Zoiets. Erg lo-fi ook, het kraakt en het piept af en toe. Loom en een tikkeltje verveeld mogen ook nog bij dat rijtje adjectieven. Wel aangenaam loom, op een of andere manier geeft het niks dat na opener Niagra Blues(!) dezelfde riff gewoon weer wordt ingezet. We hebben hier weer te maken met een groepsplaat met een band die de min of meer gebruikelijke set-up van drums, gitaarakkoorden (obligate bluesjes) en eindeloos gesoleer heeft. Jandek zingt op deze plaat voor het eerst in tijden weer eens in de hogere regionen van zijn stem. Op Slinky Parade lijkt het wel of de groep in een bedompt cafeetje staat te spelen. In de intro klinkt zelfs het ketsen van wat biljartballen. Maar het zal mijn verbeelding wel zijn. Maffe tekst weer, onnavolgbaar:

Jesus Christ, Randolph Scott Bob Dylan and his mother, Dusty Springfield
Came on the road one day
Marched a slinky parade into my eye
Faster picture lit a match
You’re mine forever

Er is niet veel opvallends te melden. Een hoop van de nummers worden bruut afgekapt. Soms denk ik dat dit een plaat is die geconstrueerd is uit eerdere jams. Zo klinkt Start the Band ineens als iets wat met gemak op Blue Corpse had kunnen staan en doet Nancy mee op aan het einde van de plaat. Een andere reden voor mijn theorietje is dat na de 2 vorige platen, die beiden uit 1988 stamden, dit de enige plaat is die verschenen is in 1989. Alleen in '79 en '84 gebeurde het eerder dat Jandek slechts 1 plaat uitbracht en dat het rond '79 bij 1 bleef was niet zo gek, want toen had hij de belangstelling voor zijn muziek overschat. (Luister daarvoor het interview met Trubee op die befaamde dvd) Het zal overigens tot '94 duren tot Jandek zijn oude onwezenlijke release-tempo weer oppakt. We zullen zien wat de komende platen dan brengen, ik verwacht toch iets anders dan groepsjams. Nadat de plaat al snel een beetje inkakte is er een opleving in License to Kill. Dit nummer groovet behoorlijk. Het daaropvolgende Talk That Talk is vooral keihard opgenomen. Het nummer is vooral memorabel doordat uit het niets een waanzinnige riff opduikt. Ik heb het gevoel dat ik die riff al eerder heb gehoord, maar kan niet plaatsen waar. (een vergelijkbare riff buiten het oeuvre van Jandek) In elk geval is het goed voor een korte grijns. De rest van de track is daarvoor en daarna trouwens een hoop chaos.

When you talk that talk: ha!
When you say we’re through
I know all I gotta do
Is not listen to you

Nu nog iets zeggen over het slotdrieluik, waarop een zuchtende Nancy terugkeert. De 1e luisterbeurt merkte ik het niet ineens, ik was denk ik een beetje in slaap gevallen. Als excuus mag gelden dat de vocalen behoorlijk ver naar achter zijn gemixt. Matig smoesje hoor. Erg bijzonder zijn de 3 tracks niet. In zijn geheel is dit gewoon niet zo'n sterke plaat. Het blijft als opgewarmde kliekjes voelen. Alhoewel ik blijf vinden dat die Eddy heerlijk speelt.

Come on downstairs
I’m fallin’ nowhere
Please help me through
There are circles of mystery fallin’ all around me
Fallin’ all around me
I can feel them, I can touch them,
I can see I can see the mystery

Mandoleo Mandoludo

Wel, na Suf-Jan van Hamel heb ik nu ook een banjo. Althans, het blijkt een mando (banjo mandoline, zie boven..) te zijn. Ook leuk en je moet je altijd naar het toeval schikken. Blijft de vraag, welke muziek speelt men normaal op zo'n ding? Bluegrass? Dixieland? Wie het weet mag het zeggen, ik zal toch een of ander boek in de bieb moeten lenen om dit instrument onder de knie te krijgen.

De Week (van 24-05-05)

*South San Gabriel - The Carlton Chronicles
Prachtig artwork, alternatief geurend als in Godspeed's beste dagen. Een conceptplaat over een kat, zoals u nu wel overal gelezen zult hebben. Een leuke invalshoek en ook leuke teksten. Jammer dat de muziek van South San Gabriel altijd zo saai en vooral zo uitgesponnen is. Misschien wel weer passend bij een plaat over een kat, die beesten slapen het liefst de hele dag. De kat op de plaat echter niet en hij maakt daardoor heel wat mee. Hij kilt een vogel, die hem vervolgens achtervolgt in zijn dromen. Loopt weg van huis en komt kapot en ziek terug, met de staart tussen de benen. Einde. Een plaat vanuit het perspectief van een kat blijft een verfrissend idee, maar de uitvoering is op zijn best aangenaam gemoedelijk te noemen. Toch wordt het weer eens tijd voor een plaatje van Centro-Matic, het enige project waarin Will Johnson echt excelleert. Het lijkt zelfs wel of zijn stem me dit keer minder raakt.

*Thomas Dybdahl - Stray Dogs
Ik ben even kwijt of That Great October Sound het debuut van deze Noor was. Het doet er ook niet toe, wat het ook was, behalve fantastisch, dit is op zeker de 2e plaat die ik van de man hoor en dan is er maar 1 devies: de schade beperkt houden. En het valt tegen. Dybdahl lijkt in Van Morrison-sferen te verkeren. Hoeft niet slecht uit te pakken, maar het is een beetje van Van in de Here. Ook het slechtst zingende Gospelkoor ever doet mee op deze plaat, gelukkig maar op 1 track, dus dat valt nog wel mee. Dybdahl heeft alweer een nieuwe plaat uit in zijn thuisland, dus hopen hij daarmee revanche kan nemen.

*Soccer Committee - Soccer Committee
Het artwork voor deze mini-cd is even fragiel en teer als de muziek. Daar is goed over nagedacht. Eigenlijk klopt alles wel, behalve misschien de "band"naam. Niet alleen is committee altijd zo lastig te spellen (wel leuk dubbel m,t & e), maar deze muziek staat wel heel erg af van voetbal.. Marisque Perche zou beter passen. (Hoewel, dat klinkt weer als een zusje van Franske Bauer) De vergelijking met Julie Doiron in de recensie in FRET is terecht. Dezelfde emotionele eenvoudige muziek en zelfs ook een nummer in het Frans. De eerste paar draaibeurten zocht ik dan ook naar iets eigens, iets nieuws. En ik vond het. Mariska Baars zingt namelijk wat niveautjes beter dan Julie. Vervolgens bedacht ik dat dit ook weer niet helemaal klopt, want ze klinkt ook nog af en toe als Joanna Newsom. Wat trouwens ook als een positieve vergelijking moet worden gezien.

*Garden State OST
Ik heb hier in Nederland eigenlijk weinig gehoord over Garden State. Toch was deze film een succes onder hippe mensen in Amerika. Met dank aan de soundtrack. Coldplay, The Shins, Iron & Wine doet The Postal Service, dat werk. Een beetje als Vanilla Sky, alleen was dat een betere film. Garden State zwabbert allerlei kanten op en er worden geen keuzes gemaakt. U weet welke etenswaren we er dan nu bij moeten halen. De film straalt pretenties en klasse uit en probeert de "The Graduate" van deze generatie te zijn. Helaas wil de film uiteindelijk toch teveel tearjerker en soap zijn. Nu lukt het dus geen van beiden. Natalie Portman speelt niettemin goed, of is ze gewoon zo lief dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe ze speelt. Ene Zachary Braff schijnt het nieuwe indie wunderkind te zijn in Amerika. Hij schreef en regisseerde de film en speelde ook nog de hoofdrol. Dat laatste had hij aan iemand anders moeten laten want het is juist zijn matige spel dat de film de nek omdraait. Gezwollen zinnen worden door hem niet van de juiste geloofwaardigheid en/of diepte voorzien, met als dieptepunt de dialoog die de key scene had moeten zijn, die tussen de hoofdrolspeler en zijn vader. Matig einde ook, de film kiest(!) uiteindelijk voor soap maar aangezien er geen goede spanningsboog was blijft enige emotie weg. Zonde, want potentie en ambitie waren wel aanwezig.

Through the ages without industry

Dingen die je doet when you're bored en je eigenlijk tentamens zou moeten leren...
http://www.throughtheageswithoutindustry.tk/
De slechtste html-site in de geschiedenis van de mensheid.
Hopelijk wordt de nieuwe plaat snel aangekondigd, dan kondig ik nu alvast aan dat er op dat moment een nieuw tijdelijk reeksje* wordt gestart op dit weblog.

*voor dat reeksje transcribeerde ik de teksten van Merry Pierce, daar begon het allemaal mee..

Dit is de post waarin ik anticipeer en daarna flip over hoe GROOT Sufjan's 'Illinois' is

Juist!
Net ge-pre-ordered. Zal worden verscheept op 3 Juni. En dan kamperen bij de brievenbus. Yay. :)
Sufjan Superman & his adventures in the Prairie State.

Jandekdag: #0755

Nu beginnen we dan toch langzaam maar zeker terug te keren naar het aardoppervlak. On The Way is een vrij "gewone" plaat, die past in de dissonante drums & electrische gitaar periode. (Een uitspraak die dan zoals gewoonlijk op de 2e helft van de plaat weer ontkracht wordt)
Give a Message to the Clerk krijgt wederom een uitvoering. Een erg toegankelijke zelfs. Fijne bluesriff, agressief maar betrekkelijk goed gezongen en vooral erg leuk mondharmonica-spel.
Een ander opvallend nummer is getiteld Ambient Instrument. Erg ambient is het nummer niet, maar de titel lijkt toch maar weer eens aan te geven dat Jandek geen echte kluizenaar is. De track bestaat uit een lange, niet zo boeiende, gitaarsolo, rammelende drums en Jandek die in het begin cha-cha-cha zingt. Hij lijkt de hi-hats te willen imiteren. Voor de rest is het de blues die klok slaat. Van mij mag Jandek echter wel weer eens naar de folky tunes terugkeren. En die komen er! De hoofdmoot van de plaat wordt namelijk daardoor gevormd. I'll Sit Alone and Think a Lot about You is een nummer van dik 8 minuten, wat getokkeld wordt op een gestemde akoestische gitaar én gezongen door.. Door iemand anders dan Jandek. De feedback zingt rond in dit epische nummer. Het had zo in Eternal Sunshine of the Spotless Mind gekund, denk ik. Emotierijk en ook erg.. ssst... Zacht opgenomen. Jandek doet wel wat op de achtergrond. Hij bespeelt de drums. Dat doet hij goed. De toms geven melodische accenten die prima passen. De akkoorden die de gitarist af en toe aanslaat zouden eigenlijk ook wel in een postrocknummer passen. Ik stel me zo voor dat deze "gast" op een dag bij Jandek's postbus stond te wachten. Hij spreekt hem aan en zegt: ik schrijf ook nummers, wil je er eens 1 horen? Jandek stemt toe en is onder de indruk. Hij laat de totale onbekende bij hem thuis in zijn studio het nummer spelen en neemt het op. "Ik zal je de plaat opsturen." En de man vertrekt weer.

I sit alone, and I think a lot
Sometimes when I am looking out my front window I see the people there
They all breathe the air, the same as you and I do
But yet when I have said goodbyes
There’s only one thing I can do, is think of you
Sometimes I sit and think alone
I have daydreams and memories, right here with me at home
I sit alone, and think a lot about you
You

Geheel volgens de gewoonte is plaatkant 1 dus electrisch en overheersend terwijl plaatkant 2 rustig en akoestisch is. Mijn hele theorietje gaat de mist in tijdens de 2 nummers na I'll Sit Alone and Think a Lot about You. (Want de gitarist (Eddy*?) is gewoon gebleven) Jandek kreunt, zucht en treurt zich door wat interessante teksten terwijl de gitarist nog maar een akoestisch bluesje speelt.

I see your face in every feature
Your hand in every glove
Girls don’t wanna be a man, just want to have one
You know I’m captured in your theater
And I still don’t know what goes on below
But if you got to be with him I’ll say goodbye

*De algemene gedachte onder Dekkies dat Eddy de man op gitaar is in de "middle period". Waarmee niet gezegd is dat de gitarist op deze plaat ook werkelijk Eddy is. Het is wel waarschijnlijk. Alleen op Blue Corpse is dit zeker, want daar zegt Jandek: Take It Eddy!

De Week (van 17-05-05)

Dankzij Pinksteren helemaal van slag en zeker niet de geest gekregen. Hier dan toch het weekoverzichtje..

*Andrew Bird - & the Mysterious Production of Eggs
2e poging. De context is in elk geval goed. Recensies die de naam Gerrit Achterberg noemen, Sufjan Hamel die applaudisseert en het artwork dat werkelijk magistraal is. De tekeningen daarin zijn van dezelfde kunstenaar die ook de nieuwe I am Kloot verzorgde. Van het voorkantje van die cd was ik niet zo onder de indruk, maar voor deze cd heeft hij zich overtroffen. Glorieus mooi, duur boekje. Deze 2e luisterpoging heeft ook wel wat opgeleverd, ik was op mp3 nooit bij de laatste paar nummers aanbeland, terwijl die zeker de moeite waard zijn. There will be snacks! De melodieën van Bird zijn uitdagend en niet 1,2,3 te behappen. Het enige wat me blijft kwellen is een zekere verveling. Misschien is de plaat te lang. Aan de andere kant je kunt van elke plaat wel zeggen: "als die en die nummers er niet op hadden gestaan was het perfect geweest". Platen zonder mindere nummers zullen wel niet bestaan. Goede platen zijn platen waarbij het gewoon niet in je opkomt dat een minder nummer eraf moet.De conclusie moet dus zijn dat Bird er nog niet helemaal is.

*Stephen Malkmus - Face The Truth
Ik ben aan het worstelen met deze plaat. Begin ik op de NME te lijken nu ik iedere artiest na 1, door mij juichend ontvangen, plaat als een baksteen laat vallen? Het duurde wel lang voordat bij Pig Lib het kwartje viel, maar het viel magistraal. Wat een swingende, vrolijke plaat. Misschien profiteerde Pig Lib van het feit dat het mijn eerste echte kennismaking met Malkmus was. Deze nieuwe plaat klinkt ook na pakweg 5 luisterbeurten als een ongeïnspireerd werkje. (Merk op: pas 5, dus wie weet) Het midden van de plaat kan er nog wel mee door, onder andere dankzij de hoogtepunten Freeze The Saints en Mama.

*Jan A.P. Kaczmarek - Finding Neverland OST
Nu ik zelf films aan het downloaden ben is het einde van de entertainmentindustrie weer een stapje dichterbij gekomen. Finding Neverland is een tearjerker die het niet lukt om tears te jerken. Johnny Depp, die ik pas herkende op de aftiteling, speelt nochtans goed. Kate Winslet overtuigt dit keer niet echt. De muziek is zweverige New Age klassiek met een hoop witte toetsen. Toch, over films kan ik nooit echt kritisch zijn, ik vermaak me er altijd wel mee.

*Martha Wainwright - Martha Wainwright
Queen of the Audioscrobbler!

Jandekdag: #0754

Na Blue Corpse dacht ik dat het hoogtepunt van Jandek achter ons zou liggen. Dus ik zet, ietwat down, de volgende plaat You Walk Alone aan en zie dat er slechts 8 nummers opstaan, inclusief nummers van 7 en 9 minuten en denk: nu begint de laatste periode. De terugkeer naar lonely folk tunes, maar dan met nummers van eposlengte. Niet iets waar ik echt naar uitkijk eigenlijk. Maar je voelde het al aankomen, niets blijkt minder waar. Jandek doet Velvet Underground op deze plaat en het is verbazingwekkend goed! Ik denk dat zelfs Eddy nog even gebleven is. De hele plaat bestaat uit 2 gitaren die door elkaar kringelen. 1 gitaar speelt constant bluessolo's en de ander speelt schone akkoorden. Verder wordt er op zijn Tuckers op drums geramd en is het Jandek die zingt. Zou het Eddy zijn die allebei de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt? Of heeft Jandek heel hard geoefend? Dit is werkelijk de meest toegankelijke Jandekplaat tot nu toe, vooral dankzij aangenaam gestemde, vrolijke gitaren.
De plaat begint met een instrumentaal werk getiteld Lavender. Vooral het begin is erg mooi, ook dankzij de totaal verrassende stijlbreuk die zich voor je oren afspeelt. Time and Space heeft de meest obligate bluesriff die je ooit gehoord hebt en op een Jandekplaat is dat een bizar wondertje. Echt een must-hear met een associatieve en vooral komische tekst.

He said show up wearing black or white
I looked at my clothes and it seemed
Ahhh, they were all black

Maar vooral hoe Jandek "He said show up" zingt, het lijkt verdomme John Fogerty wel. Even voor de goede orde, Jandek zingt zoals altijd vals, maak je geen zorgen maar dankzij de begeleiding moet ik toch de hele plaat ook aan Lou Reed denken. Meesterlijke nonchalance. Was Time and Space al een aangenaam nummer, het volgende nummer heet The Cat That Walked From Shelbyville en dat is mijn vanaf nu mijn favoriete Jandeksong.

For today I’ll smoke a cigar
For today I’ll play your guitar
For today I’ll be real nice
For today I’ll cut you thrice
For today I’ll cup your eyes
For today make no disguise

Jandek zingt tenenkrommend naast de goede noten, de gitaarpartijen zijn magistraal mooi: 1 solo vol melodie, fijne akkoorden en de drums.. De drums geven de juiste maffe accenten. Na dit hoogtepunt kan het alleen maar wat bergaf gaan en zo is het ook. Kant 2 van de plaat is wat lawaaiig met onder andere een Indianen War Dance, maar voor kant 2 begint krijgen we nog Quinn Boys part deux. Lees het verhaaltje van vorige week en je weet dat ik over deel 1 al zeer tevreden was, deel 2 deelt enkel de tekst met het "origineel" maar het houdt de sfeer van The Cat That Walked From Shelbyville nog even vast en bij momenten is het nummer zelfs even goed, het is muzikaal dan ook identiek. Geweldig.

Deliver me and see the sun, see the moon in dark June
Kiss the sand and ocean salt
Take my brother by the hand
It’s you, and I demand
(of.. It's you, and I'm the man)

De Week (van 10-05-05)

*Josh Rouse - Nashville
Rouse doet nog steeds in kundig plagiaat. Prima, maar een nummer zo goed als Miracle ontbreekt. Dat wordt weer geen doorbraak, jammer maar helaas, Josh!

*eels - Blinking Lights and Other Revelations
Bruce Springsteen mag een held zijn uit mijn vroege jeugd, eels is dat in een wat latere fase. In de tijd dat ik nog bijna wekelijks een cd'tje aanschafte, kocht ik eens Novocaine For The Soul. Ik had die in winkel staan luisteren nadat ik er een advertentie voor had gezien in het top 50 foldertje. Het voorkantje van een kat met grote ogen sprak me kennelijk aan. Na aanschaf was ik thuis niet echt tevreden, het was wel een leuk liedje maar er zaten kraakjes doorheen. Het ging dan ook om de "lp version". Ik vond het maar een kat in de zak. Maar wat maanden later zag ik eels op Pinkpop '97, vauit mijn zetel natuurlijk, en toen was ik helemaal om. Ik maakte toentertijd wekelijks een top 20 en in die week zie je mijn hele muziekbeleving op zijn kop staan en slaan. Coco Jamboo wordt ingeruild voor eels, Skik en zelfs Lim Biskit. Ik was de eerste die de nu-metallers voor hun massale doorbraak ontdekte, na Jan Smeets dan toch...Over de 2e plaat van eels had ik zulke nare dingen gelezen (kanker, dood, drama) dat ik 'm niet durfde te kopen. Volgens mij heb ik die plaat uiteindelijk pas na Daisies for the Galaxy ontdekt. Ik weet het niet helemaal zeker meer, want, en dit klopt niet helemaal, ik weet nog wel dat ik erg naar Daisies of the Galaxy heb uitgekeken. En wat een meesterwerk was dat!
Fast-forward naar nu, E heeft 2 slechte platen gemaakt maar dit keer heeft hij gelukkig iets van zijn urgentie teruggevonden. Zo goed als vroeger kan het niet meer worden, maar dat geeft ook niet. Disc 1 van deze dubbel-cd kent een wat trage start. Anderhalf niet zo boeiend instrumentaaltje tot we er echt voor gaan zitten met A Magic World, een Beach Boys-achtige geboortesong. Meteen is er weer het vertrouwde filtertje op de stem van E. Zoals alles eigenlijk vertrouwd aanvoelt, zowel tekstueel als muzikaal. Ik spot meteen een verwijzing naar ouder werk (vader is een "most unpleasant man") De nieuwe urgentie zit ook in de ambitie van dit project. Het is dus een dubbel-cd, met vele instrumentale passages en (te vaak) terugkerende muzikale themaatjes, als ware het een soundtrack.
Een 1e versnelling vindt plaats in Trouble With Dreams, waar Butch ook weer opduikt, gelukkig! Shakerige drums, gillende zagen en creepy kermisorgeltjes. Het spook van Flyswatter waart rond. Het mooiste instrumentaaltje is opgedragen aan E's tragische zusje. (Mary Floating Over the Backyard) Dit is E's eigen Our Prayer. Disc 01 bevat de beste instrumentaaltjes, op disc 02 was ik die dingen echt helemaal zat. Ze zijn ook allemaal wat aan de lange kant, 40 seconden in plaats van 2 minuten zou vaak beter geweest zijn. De 2 mooiste liedjes van het hele album staan na elkaar op disc 1. In the Yard, Behind the Church heeft een magnifieke soundscape als intro en een fijn huilende gitaar. Railroad Man is de These are Rock Hard Times (Shootenanny!) van de plaat. The Other Shoe representeert dan weer een irritante kant van diezelfde plaat, namelijk Lone Wolf. Going Fetal is een melige grap met Tom Waits dat ook Mr. E's & Tom's Beautiful Blues had kunnen heten. Meest sympathieke grap is Blinking Lights (for you), nadat we eerder al Blinking Lights (for me) hadden gehad. U raadt wat er daar gebeurt.
Disc 2 voelt wat optimistischer aan. Shake off the dust! No more fucking around! I am tired of the old shit, let the new shit begin! Die gevoelens dus. Old Shit/New Shit is de kraker van kant 2, vooral dankzij een heerlijke gitaarlijn. De vrolijke vaart wordt er even helemaal uitgehaald via weer een instrumentaaltje. Die vaart had ons meteen naar de single Hey Man moeten voeren. Shalalala-koortjes + handclaps, jawel! Toch maakt disc 2 een wat minder geïnspireerde indruk. Er zijn nog wel 3 goede pianoballads: If You See Natalie, (vanaf de titel al Randy Newmaniaans) Ugly Love en The Stars Shine in the Sky Tonight, die laatste inclusief de beste strijkerpartij. Het leukste op plaatkant 2 is echter het up-tempo liefdesliedje Sweet Lil' Thing waarin E een nieuwe frisse manier van zingen uitvindt. Het slotnummer, Things the Grandchildren Should Know, lijkt over mij te gaan, behalve dan dat mijn pa nog leeft en ik nooit vroeg opsta..
De boodschap en vooral de flow van Electro-Shock-Blues worden op Blinking Lights als het ware over 2 cd's uitgesmeerd. Ook daar eindigden we met een melancholische glimlach met P.S. You Rock My World en dat doen we nu weer.
Ik ben tevreden.
Maar.. De gebruikelijke "ik koop een cd dus er is een materiële ergernis": Het boekje is zo dik dat het maar amper terug in de cd valt te schuiven. Grom.

*Martha Wainwright - Martha Wainwright
(delete een lap tekst)
Rufus en Loudon kunnen inpakken! Ik wacht op een verdiende hype.

*Jon Brion e.a. - Eternal Sunshine of the Spotless Mind OST
Het was ook de week van ergerniswekkende geldverspillingen. Eerst leen ik bovenstaande film op dvd bij de videotheek voor 3,5 euro voor 1 dag. Zie ik later dat de gesubsidieerde bieb 'm ook heeft voor 2,5 voor een week. Daar viel nog wel mee te leven, maar vervolgens verlies ik een tientje op weg naar de... slager. Dat zijn 22 keiharde guldens. En ik altijd maar heel matig mijn geld aan cd's spenderen en dan maar strooien.Maar goed, eindelijk DE film van vorig jaar gezien. Bijzonder. Alhoewel als we er meteen een punt op moeten plakken ik toch voor een 8 zou gaan en geen 9. De film raakte me niet keihard in het gezicht namelijk, zelfs niet na 2 keer kijken. Ergens vond ik dat de film in het strandhuis had kunnen eindigen, waar Clementine "Meet me at Montauk" zegt. Maar goed, daarna moet er nog een belangrijke boodschap worden overgebracht aan de kijkers, die de film misschien wel meer laag verschaft, maar toch.
De soundtrack is ook genietbaar. Het mooie aan soundtracks is dat je door middel van die dingen nog een paar dagen in de film kunt blijven wonen, zoals je ook een week of wat in een boek woont. Een film is na 2 uur om, maar de soundtrack verlengt de levensduur aanzienlijk. Er staat ook een fijne Beck song op trouwens, notabene in "Beck in Mineur" modus, normaal reden genoeg om hard weg te rennen.

1 theorie & 2 campagnes

1 theorie:
Het zijn niet de Duitsers die altijd in de laatste minuut scoren, het zijn de Nederlanders die er altijd op dat moment een tegenkrijgen.

2 campagnes:
1) Dubbeltellers in uitwedstrijden dienen z.s.m. te worden afgeschaft, want enkel verdedigende ploegen profiteren ervan.
2) Het fenomeen blessuretijd dient zo mogelijk nog sneller te verdwijnen, er zijn genoeg sporten waarin tijd gewoon tijd is.
(Deze laatste campagne is eigenlijk nutteloos, want het zal den Vaderlandsche teams er niet van weerhouden tegengoals in minuut 44 te krijgen)

Oh en in de categorie had ik maar..
Had ik maar nooit gezegd dat ik Ricardo, de keeper van Sporting die naar voren stormde, geen doelpunt gunde. Anders had hij de bal gewoon op zijn hoofd gekregen en had OF de uitschakeling iets moois gekregen, OF hij had gewoon over gekopt. Shit.

p.s: ik realiseer me dat Sporting gisteren aanvallend speelde. (wat betreft campagne #1)

Jandekdag: #0753

Hier zijn we dan bij het hoogtepunt van het oeuvre. Althans zo staat Blue Corpse bekend. Ik wilde flink uitpakken met hopelijk het beste stukje in de Jandekreeks, maar zulke platen komen altijd op de verkeerde momenten zullen we maar zeggen. En van uitstel komt afstel. Eddy is terug en Nancy is weg. Dat is het verhaal van de plaat. Aangezien er al zoveel over geschreven is lijkt het lastig om er iets nieuws aan toe te voegen. Dit is een break-up plaat. Een opvallend werelds thema voor Jandek. Een ander unicum: Eddy speelt niet alleen gitaar, hij zingt ook nog.
Hij doet dat verdienstelijk, hij huilt net zoals Jandek maar met een diepere stem en zonder zoveel valse noten te raken.
Wat is er zo goed aan deze plaat? De teksten, de humor (House Of The Rising Sun, manisch gelach en Jandek die "Take it Eddy" zegt!) en de geweldige route naar het absolute topstuk Only Lover. Ook de lengte van de nummers is ideaal: veel korte nummers en 3 grote kernnummers.
De meeste teksten draaien als gezegd om het verliezen van een relatie. Aangezien Nancy niet meer meedoet lijkt het logisch te concluderen dat het om haar gaat.

I passed by the building you were working in
I wanted to step inside it
I wanted to lie in your arms again
I passed by the building that you live in
And I wanted to die

Ik vind dat Jandek op Blue Corpse zijn meest eenvoudige teksten schrijft, die ergens toch allemaal raak zijn. Helemaal zeker dat ze van zijn hand zijn ben ik trouwens niet altijd aangezien in het hier volgende citaat Eddy zingt en speelt. Maar ze ademen wel een typische Jandeksfeer.

And so we go
Like times of old
To stay on one road
Or choose another
I just don’t know
Which way to go

Zou Nancy vreemdgegaan zijn?

Well, I guess your mind’s made up
Well, I guess there’s not much left to do
Go on, see your other man
Walk up the stairs
That’s where the stars are

Net als Jandek lijkt Eddy 1 riff erg goed te kunnen, er was al een glimp van te horen 2 platen terug en deze plaat keert de riff een aantal malen terug. Misschien is dat wat ik hier riff noem wel gewoon Eddy's stijl van spelen, ik denk in open stemming. In elk geval voelt het logisch dat nadat we al een paar keer aan de ultieme crescendo hebben geroken in een paar kortere nummers die uiteindelijk ook min of meer krijgen in het 10 minuten durende magnum opus van Jandek: Only Lover.
Het contrast tussen de brede woest aangeslagen akkoorden van Eddy en een zuchtende Jandek werkt overal echt onbeschrijflijk goed.
Het is dat terugkerende gitaarthema waar ik op doelde toen ik in de inleiding sprak over een route naar Only Lover.
Maar daarvoor is het nog tijd voor kermis in Harmonica. Je verwacht elk moment attracties te horen en groepen kinderen die op suikerspinnen staan te sabbelen. Eddy begint op de achtergrond ook maar wat te tokkelen. Het is de gebruikelijke chaos inclusief slotzang dat een vliegtuig imiteert, maar dit keer wordt ik er erg gelukkig van, althans voor een paar minuten.
House Of The Rising Sun is ook onwerkelijk goed. Jandek die langs alle juiste noten scheert en toch, het is echt wailing op zijn best. Tijdens dit nummer merk je ook hoe goed de zanger van Okkervil River hem af en toe nadoet.
Voor Only Lover keren we dan voor de 2e keer op de plaat terug naar het aloude rivierenthema, gecombineerd met de thematiek van de rest van de plaat.

You never smoke a cigarette when you are doing something..

De eerste paar luisterbeurten, alweer maanden geleden, dacht ik dat alles en werkelijk alles aan dit nummer klopte. Het is een nummer met veel pijn en veel "lucht". Langzaam bouwt de spanning zich op. En dan wordt het tempo flink opgevoerd vanaf:

A-kiss me, kiss me, kiss me
Ahh it’s my time to die
When I think of your black lips
Gone floatin’ down a river to Madrid
Found a painted pony in your breast

Maar dat was nog een schijnbeweging, de ware ontlading komt pas in een magnifiek instrumentaal tussenstuk, dankzij Eddy dus, maar het zal Jandek zijn die op het drumstel begint te rammen.

Like a kangaroo I’m only half doing what I do
Jesus stares at me from the wall
And I think I like your bosom
Aw gone floatin’ down a river to Madrid

En toch.. Hij zegt het zelf al. Hij doet het maar half. De ontlading komt niet echt. Juist hier had een van die dissonante drumverbouwingen wel gepast. Maar nee en misschien hoort het ook wel zo. Een beetje ergernis hangt er toch altijd wel om deze muziek heen.
Na Only Lover zijn 2 heel korte stukjes die beiden even vreemd aanvoelen als de rest van de plaat. Het moet die waanzinnige combinatie zijn van slordig doch mooi gitaarspel, toevalligheden en magie. Luister maar eens na het geweldige intro van Quinn Boys.
Al met al zoals stiekem al verwacht toch niet de perfecte plaat. Maar dat is ook niet iets wat Jandek in zich heeft. Hij is te wispelturig, te grillig en uiteindelijk gaat hij altijd de andere kant op, tegenovergesteld waar je hem hebben wil.
Het slotstukje dat correct One Minute getiteld is, is een laatste voorbeeld van de leipe humor die tussen alle zware stukken op deze plaat staat.

Just relax folks, just relax
That’s right, settle back in your chair
Listen to the music
Close your eyes and watch the pretty colors dancing around in your hair
Follow the music

En dan wordt de opname grof afgekapt.

De Week (van 03-05-05)

*Bonnie "Prince" Billy & Matt Sweeney - Superwolf
Ik ben niet zo'n grote Will Oldham fan. Master and Everything kan rustig tot een van de slechtste platen in mijn collectie gerekend worden. Dit duo-project is gelukkig wat beter. Her en der een goed nummer. (Met name Bed Is For Sleeping) Maar echt enthousiast kan ik er niet van worden, maar dat kan ook aan de week zelf liggen, denk ik.

*Bruce Springsteen - Devils & Dust
Springsteen is mijn jeugdheld. Mede daardoor kan ik hier wel weer van genieten. Mooie teksten, alhoewel hopeloos gezongen, mompelend en 30 % van de lettergrepen blijven onuitgesproken. De liedjes zijn melodisch niet echt sterk, maar ze hebben wel sfeer. De titelsong is wel een sterk liedje, maar een treurige drumloop verpest het een beetje. Ook kan The Boss zijn the Rising neigingen niet helemaal inhouden: vooral Long Time Comin' getuigt daarvan. Die moet geskipt worden, evenals de tracks (2) waarin hij falsetto gaat. Met name All I'm Thinking About is echt een disgrace voor zijn talent. Wat er na dit schrapwerk nog overblijft is schoon. Met name Silver Palomino. Eigenlijk komt Bruce met deze plaat een beetje in Michael de Jong vaarwater terecht met expliciete teksten aan de zelfkant van de maatschappij. Hoewel zelfkant? Hij bezoekt verbazingwekkend dure hoeren! Ook opgemerkt door een Amerikaan die Amsterdam recent bezocht, op de website van Springsteen. Waar de forums trouwens opvallend "open" zijn, kritiek wordt niet gecensureerd. Maar om nog even terug te komen op Michael de Jong, hij heeft wel meer kwaliteit in huis, zelfs diens stampers zijn tegenwoordig beter dan die van The Boss. Een ander voorbeeld is The Hitter, met een tekst over een bokser. Mooie tekst, minimalistisch gitaarspel, maar bij Micheal de Jong zou de gitaarmelodie zo goed zijn dat het voor 5 minuten zou blijven boeien. Een tekstvoorbeeldje dan nog: "If you're a better man than me then just step to the line, Show me your money and speak out your crime." Dat is zo De Jong! Maar goed, ze staan natuurlijk allebei in Americana tradities en wat De Jong doet, deden ongetwijfeld tientallen voor hem, die zitten alleen niet in mijn denkraam.

*Vic Chesnutt - Ghetto Bells
Het eerste wat ik van Chesnutt hoorde was de cd Silver Lake. Een draak van een plaat. Vooral een erg kloterig geluid. Heel lelijk, cheap. Er stond 1 goed nummer op die ging van Fa-la-la is running around. Mooie tekst had die track ook over een meisje en Vic in het ziekenhuis. Is er sprake van verbetering op deze nieuwe cd? Jawel, maar eigenlijk ook niet want er is weer maar 1 echt goed nummer. Dankzij Frissell ook nog. Hij tilt Fortright boven alles uit, hoewel Vic meehelpt door daar met zijn meest emotionele zanglijn aan komen zetten. De gehele 2e helft van de plaat is eigenlijk wel ok. Van Dyke Parks doet ook mee, maar doet dat een beetje onopvallend. Dus gaat de twijfel toeslaan, Merriment vind ik namelijk ook een uitstekend Chesnutt album, maar daar heeft hij de muziek niet voor geschreven. Misschien heeft hij de stem maar niet schrijftalent. Voordat die conclusie getrokken kan worden moet eerst zijn oudere werk geluisterd worden, maar zijn nieuwe platen zorgen er niet voor dat ik daar tijd voor ga maken.

*Great Lake Swimmers - Bodies and Minds
Ook rond deze 2e cd van Tom Dekker hangt een zweem van saaiheid. Het is te schoon, te engelachtig. Wel schreef hij zijn beste nummer tot nu toe: Let's Trade Skins. Eigenlijk kun je hier gewoon het stukje over Superwolf plakken. Mijn reactie is vergelijkbaar en de muziek ook. Al zou ik Bodies and Minds boven Superwolf verkiezen.

*Snoop Dogg - Signs (ft. Justin Timberlake, e.a.)
"You gotta have cake, you'll have Sunday's with chiquitas, you'll see Venus and Serena in the Wimbledon arena."
Worden die hardhittende meiden toch ineens een stuk cooler!
Benieuwd of Snoop die lijn echt zelf heeft bedacht of dat hij er een ghostwritertje op nahoudt.