Jandekdag: #0743

Ik denk dat er nooit zoveel liedjes op een Jandek plaat hebben gestaan, als op deze: Living In A Moon So Blue. 16 stuks maar liefst. Niet dat de speeltijd daar ook maar een minuut langer van wordt. Het is de gebruikelijke 40 minuten. Alle Jandek platen tot nu toe besproken zijn tussen de 35 en 45 minuten. Dit was een van de eerste Jandek platen die ik in zijn geheel downloadde. Voor mijn gevoel hing er altijd een warme gloed over de plaat. Vreemd, want het is vooral een erg rauwe, in your face plaat, merk ik nu. De snaren worden gegeseld als nooit tevoren, het kraakt en het piept. Een ware katharsis, zullen we maar zeggen. Het werkt wel, die korte venijnige uitbarstingen. In het algemeen wordt de plaat gezien als een van Jandek's beste, maar ik geloof niet dat ik het daar vandaag mee eens ben.

Walk out shut the door
It’s the same it was before
Walk out shut the door
Now it’s the same it was before

De teksten zijn in het begin kort, sardonisch en absurdistisch, daar boeien ze niet echt, hooguit af en toe goed voor een grijns.

Here’s looking at you kid
You got the German measles
It’s a comedy
Ha ha ha

Maar op het 2e gedeelte van de plaat wordt het een stuk leuker en poetischer. In dat gedeelte figureren gemene jongetjes, een struikelende moeder en nog meer jongens in een appelboomgaard. De mooiste tekst zit ook in All In An Apple Orchard.

In the middle of an apple orchard
There’s a small boy
Watching bees in the blossoms
In the middle of an apple orchard
There’s two boys
Climbing trees
In the middle of an apple orchard
There’s six boys
Making underground tunnels
In the middle of an apple orchard
There’s ten boys
Throwing apples at each other

Toch is dit nummer muzikaal ook weer niet zo mooi, als het in mijn hoofd was blijven hangen. Het nummer was in mijn hoofd blijven hangen als een soort verwikkende rustgevende oase in het oeuvre. Maar helaas. Dat bewijst maar weer eens hoe groot de momentopname een rol speelt tijdens het luisteren naar Jandek.
Al met al is het een vreemde verwarrende plaat. Na het ruige begin kom je in het midden van de plaat namelijk toch weer in rustige vaarwater terecht. Zonder dat het dit keer echt dat trippy effect heeft. Misschien zijn de nummers te kort, misschien hebben de eerdere venijnige nummers die kans ontnomen.
Een van de dingen die beginnen te vervelen ten tijde van deze plaat is die "strumming" gitaarstijl waar Jandek een paar platen geleden mee begon. Het moment is duidelijk gekomen dat hij weer eens wat anders moet gaan doen.
Misschien is de plaat nog het best te beschrijven als een dromerige. Slechte dromen, goede dromen en een hoop onverklaarbare zaken.

You’re pretty nonchalant
With your four arms
And your bleeding teeth
I think you’re pretty nonchalant
I’d have to say you’re quite nonchalant

Oh ja, voor ik het vergeet, er is zowaar een min of meer beluisterbare harmonica solo. Luister maar eens naar Alexandria Knows. Geen harmonica mishandeling maar een fijn Free Willy bluesje.

De Week (van 22-02-05)

*Tom Waits - Real Gone
Een lange grauwe reis door los zand naar het land Zelfoverschatting. Hoe kan zo'n plaat op 4 in de eindlijst van de OOR eindigen? Ik kan me herinneren dat na de bejubeling rondom Mule Variations er later toch weer flinke kanttekeningen werden geplaatst. Het bleek een holle plaat. En laat ik je nu vertellen dat Mule Variations een wereldplaat is vergeleken met Real Gone. 50% van de nummers hadden geschrapt kunnen worden en nog zou je een matige plaat overhouden. Een soort Tom Waits b-kantjes verzamelaar. Oude trucs en vooral slechte, identieke ballads. Ik begin over ballads omdat dat normaalgesproken zijn grootste kracht is. Nu houden we welgeteld 1 halve goede ballad over, het slotnummer, waarvan de tekst ook bepaald niet loopt en de melodie bekend aandoet. En ook slechts 1 goed ruiger nummer: Hoist That Rag.Had de hele plaat maar volgestaan met Hoist That Rag's! Schurende Tom Waits meets Orchestra Baobab muziek, opgenomen met goedkope equipment in een aftandse schuur. Andere lichtpuntjes zijn het marcherende Yes Sir No Sir gedeelte in Don't Go Into That Barn en Tom "Baloe" Waits die in Dead And Lovely solliciteert bij Disney, hoewel.. Een sinistere Disney dan.
Don't Let A Kiss Fool You en Don't Let A Fool Kiss You. Zo is het.

*Jandek - A Kingdom He Likes
De laatste nieuwe, aangeschaft via de Velvet. Het schijnt dat Bertus alle platen (weer?) in de distributie heeft opgenomen. Goed nieuws. Hoewel de platen pas echt spotgoedkoop zijn via Corwood zelf. De cd blijkt knalblauw te zijn, vrolijk zou je bijna zeggen. Maar wel dissonant met de rest van het stemmige, supercheape artwork. Wat de muziek betreft: Jandek maakt tegenwoordig opnames met uitstekende digitale apparatuur. Zijn gitaar klinkt bijzonder goed. (Het schijnt een dure electrisch-akoestische te zijn) Maar zijn vocalen worden minder met de jaren helaas. Tot het af en toe pijnlijk komisch wordt. Dit is dus bepaald niet een carriere hoogtepunt. Maar het kan ook niet altijd raak zijn met een output van meerdere releases per jaar.

*Beatles - A Hard Day's Night
*Beatles - Rubber Soul
Op gitaarles is er een Beatles-project. Hoera! Dus ik ontkwam er niet aan, ik moest eens wat dingen van de Beatles aan gaan horen. Rubber Soul & A Hard Day's Night zijn in elk geval niet echt mijn platen. Maar ik denk ook niet dat het sowieso de echte hoogtepunten in hun oeuvre waren.

*M Ward - Transistor Radio
M Ward is net als Phoenix een act die het zal moeten hebben van een greatest hits cd. Briljante uitschieters op deze plaat zijn Fuel for Fire en Paul's Song. Hoewel hij komt steeds dichter bij een echt consistent goede plaat en misschien is dit 'm al wel. Een prachtstem heeft die man, vooral dankzij de briljante echo/galm. Alsof er een transistor radio in een T-ford fabriek staat te spelen.Got 45's to play at night en gelukkig wezen.

*Matt Elliott - Drinking Songs
Gaap. Oh ja.. De naam Nick Drake valt ook te vaak in recensies tegenwoordig. Matt Elliott en Nick Drake. Ik hoor het niet, er is een muzikale wereld van verschil. Wat Elliott wel goed doet is het verwerken van wat Russische invloeden in zijn klankentapijt. Toch blijf ik het gevoel houden dat het niet meer is dan een matige soundtrack voor een film over de Kursk ramp. Dan maakte de Nederlandse band At The Close Of Every Day toch een betere plaat rond een vergelijkbaar thema.

*Stephen Malkmus - Stephen Malkmus
All kneel for the Ess-dog! Zijn nieuwe plaat schijnt Brighten The Corners part 2 te worden. Nog meer reden om daar dus enthousiast naar uit te kijken.

Een "grote" dag in het leven van een margemusicus

We are proud to announce the track listing for our brand new Jandek Tribute! The sequel to Naked In The Afternoon - A Tribute To Jandek is titled: Down In A Mirror - A Second Tribute To Jandek
(http://www.summerstepsrecords.com/)

1. "Crack A Smile" - Jeff Tweedy
2. "You Painted Your Teeth" - Live Show Rabbits
3. ""The Dunes" - Eric Gaffney
4. "Your Other Man" - Okkervil River
5. "Message To The Clerk" - Brother JT
6. "I'll Sit Alone And Think About You" - Six Organs Of Admittance
7. "Cave In On You / European Jewel (Incomplete)" - Home For The Def
8. "Down In Mirror" - The Marshmallow Staircase
9. "White Box" - The Mountain Goats
10. "Aimless Breeze" - George Parsons
11. "Nancy Sings" - Lewis and Clarke
12. "Naked In The Afternoon" - Jack Norton
13. "Sung" - Rivulets
14. "Babe I Love You" - Kawabata Makoto
15. "The Spirit" - Wayside Drive
16. "Just Die" - A Real Knife Head
17. "Van Ness Mission" - Ross Beach
18. "I Found The Right Change" - Multi Panel
19. "Babe I Love You" - Dan Melchior
20. "You Painted Your Teeth" - Pothole Skinny
21. "With U Icon (An Homage)" - Dirty Projectors

Hier zou ik bijna een traantje om laten. Okkervil River! Mountain Goats! Six Organs Of Admittance ! Jeff Tweedy! Multi-Panel!

*faints.

Studio Brussel 2

Geachte heer Maas,
De Programmaraad heeft gisteravond besloten om StuBru en Kink FM te adviseren aan Casema.
Met vriendelijke groeten,
secr. Reg.Prog.raad

Jandekdag: #0742

Chair Beside A Window (0742) heeft misschien wel het beste Jandek nummer aller tijden. Het probleem is alleen dat het betreffende nummer Nancy Sings is. In dat nummer vindt de eerste verschijning van "iemand anders" plaats, in het oeuvre van Jandek. Een magisch moment an sich al dus. Maar het is werkelijk magistraal! "Nancy" zingt hemels een prachtige tekst, die dat typische Haiku & Natuur-gevoel uitstraalt.

A dozen drops fall from your face
Shaking the rain in a quiet place
Shining clean a fresh new day
Wakes up the world in a fragrant bouquet
Listen to the sound of a constant fall
Skies give water for life of all
If you reach into the air
Rain will come to kiss your hair

Toch voelt het ergens als verraad om dit als het ultieme Jandek nummer te beschouwen, zoals een of andere journalist in die docu deed. Het draait in het oeuvre toch namelijk om DE stem, die van Jandek wel te verstaan. Maar goed, misschien is dat een beetje een flauwe gedachte. Mooi is mooi tenslotte.
De schoonheid van het nummer is "los" al te bevatten, maar nog beter en leuker is het om het nummer te horen nadat je de eerste paar platen hebt beluisterd. Dan voelt het echt aan als een, tsja, subliem moment. Er staat nog een hoogtepunt op deze plaat getiteld Down In A Mirror. Dat is een van de nummers die zeer effectief in de Jandek On Corwood documentaire werden gebruikt. Het minpunt van de documentaire is dat ze er niet in zijn geslaagd om nog wat meer van zulke perfecte beeld en geluid symbioses te bewerkstelligen. Iets van die magie die je bij de beeldervaring had blijft namelijk, zoals het een goede soundtrack betaamt, tijdens de gewone luistersessie hangen. Een effect wat Jandek zeker kan gebruiken, zo af en toe. Chair Beside A Window is namelijk een plaat die me verder wat tegenvalt helaas. Ik had er misschien te hoge verwachtingen van. Maar in zijn enorme oeuvre moet je echt rekenen op 1 a 2 krenten per papje. Wel grappig(!) is het nummer No Break, waar Nancy(?) of is het haar zus wat kreten mompelt in een beetje een bekakt accent. Wat Deerhoof gekte zit ook wel in.

Get up and go to work
You’re a jerk, go to work
[...]
You’re a jerk, go to work
You’re nuts, you’re nuts!

In tegenstelling tot de vorige plaat slaagt "The Man from Corwood" er dit keer wel in zijn bluesy repetieve teksten niet te laten vervelen. Een minpuntje van de vorige plaat, zoals u nog weet. Meest geslaagde voorbeeld is Unconditional Authority.

I ain’t gonna fool no more
Wah wah wah wah wah wah wah wah wah
You know I ain’t gonna fool no more, let me tell ya
I ain’t gonna fool no more

Het terugkerende European Jewel is me echter te noisy. Wacht eens even.. De vraag is of Jandek daar zelf drumt. Als dat niet zo is, was Nancy dus toch niet de eerste. Maar ik geloof dat de kenners pas een andere drummer opmerkten ten tijden van het nummer "John Drums", of iets dergelijks...
Poor Boy is Jandek's oervorm van de blues, extreem toegankelijk voor zijn doen. Toch straalt de hele plaat iets gemuetlichs uit. Ik zou het bijna warm willen noemen. Een rustige puls, een stampende voet en een tevreden lijdensweg.

Rain on my head and it’s mostly all from you
Rain on my head and it’s mostly all from you
Layin’ in bed and it’s mostly all from you

(later schatte ik voor Kindamuzik deze plaat toch weer wat hoger in..)

De Week (van 15-02-05)

*Bic Runga - Beautiful Collision
Bic is zo'n meisje dat eigenlijk in deze regionen overal tussen valt, dunkt mij. Succes heeft ze niet, zover ik weet. Maar ze maakt wel net even te gelikte pop voor de "serieuze" muziekliefhebber. Ik heb altijd wel een beetje een zwak voor haar gehad sinds ik dit album een paar jaar terug op mp3 ontdekte. Election Night blijft een heel mooi liedje en ze kan uitstekend zingen. Toch is ze geen Souad Massi, waarmee ze raakvlakken vertoond, hoewel die niet echt in de muziek zitten, maar meer in de "feel" eromheen.

*M83 - Before The Dawn Heals Us
*M83 - Dead Cities, Red Seas, & Lost Ghosts
Alles wat ik over M83 heb gelezen blijkt waar. De eerste plaat is een soort moderne My Bloody Valentine, nog gladder dan Schnauss, en de 2e plaat heeft inderdaad een ietwat spaceprogachtige sfeer. Helaas ben ik nog niet een ECHT goed nummer tegengekomen.

*Skum - Rollenspel
Ik verjaarde afgelopen donderdag en al het nu volgende, inclusief deze Skum, waren kadootjes. Skum kreeg een paar maanden terug een puike Oor-recensie voor zijn kiezen, zo eentje had ik er ook wel gewild. Genoeg reden om zijn cdr in de lokale cdwinkel op te pikken. (Hij komt namelijk ook uit Breda) Het is een kort album met 9 tracks. De cd begint fantastisch met een sfeervol intro waarin een sample is verwerkt die aan The Books' Bonanza doet denken maar dan in een horrorfilm. Misschien van dezelfde sprookjes-lp gesampled? Dan knalt er een dissonante basslijn in alsook de razendsnel rappende Skum. Hij rapt het zelf al, je wou dat ik een zanger was dan praatte ik wat langzamer. Van mij had dat best gemogen. Misschien ben ik ongeoefend maar het vereist behoorlijk wat inspanning om niet her en der de draad kwijt te raken. Dat zou zonde zijn want hij heeft een hoop interessante dingen te melden. De hele sfeer van de plaat doet denken aan die van een Sanctum cd, waar ik het een tijdje terug over had. Vrij duister en melancholisch dus. Wat Sanctum op Skum voorheeft is dat hij een tophit had (in mijn boek tenminste). Skum mist die op deze release nog. Wat het dichtst in de buurt komt is De Slijterij. Een nummer wat via ook Oor.nl te beluisteren is. Het nummer begint met een rap van Omi (Fair Play Committee) die ik eerst met Skum verwarde. Omi heeft een native tongue rapstijl die me beter ligt. Maar de kracht van dit nummer is niet alleen aan hem toe te schrijven, de muziek die ook door Skum wordt verzorgd is perfect: een trompetje, een pianootje en een goede beat. Muzikaal en ook tekstueel is De Slijterij (over een zwerver) het hoogtepunt van de plaat. Ik was altijd al vel over been, maar er zit nauwelijks nog vel over heen en even later ..steeds verder heen, mijn ogen puilen uit als die van Herman van Veen. 2 teksten die gerapt worden door Omi, geen idee of hij ze ook geschreven hebt, ik denk het wel. Maar ook Skum bezit de gave van het woord, wat ik zo nog wel even aan zal tonen. De Auditie heeft een gastproducer achter de knoppen en een afwijkende frisse, gelikte beat. Funky. Het refreintje balanceert wel erg op het randje van vreselijk, maar Skum deelt de kaarten uit: nooit geweten dat sommige mensen geen geweten hebben. Wij Woorden is het meest toegankelijke nummer, muzikaal gezien. Het is de 2e highlight op de cd en dat zou wel eens te maken kunnen hebben met de uitstekende bijdrage van ene Shycop op gitaar en bas. Zeker voor herhaling vatbaar. Doodsorzaak heeft DE tekstregel van de plaat prognose van een jaar maar we hadden al een kerstboom. Stroomafwaarts illustreert uitstekend de kracht van Skum's associatieve verhalen. Jij mag kiezen, voorin! Het hele nummer doet trouwens denken aan dat beroemde gedicht over een moeder die samen met haar zoon naar de wolken kijkt. (van Nijhoff)
Om niet te langdradig te worden nog 2 quotes en de mededeling dat hier zeker potentieel te vinden is.
Een stilleven in de sneeuw betekent hier dat iemand is overleden
En de komische noot mag ook niet ontbreken. Als je alles mocht wensen wat wens je dan? Een auto.. en mijn rijbewijs ook eigenlijk.

*Ochre - A Midsummer Nice Dream
Ochre is een idm-producer, moeilijke electronica dus. Hij is een producer die al jaren in "mijn" scene te vinden is. Na wat eigenbeheer en kleinschalige releases is dit zijn debuut op het relatief grote Toytronic. Probleem: het is meer een best-of, ik ken veel nummers al heel lang, sommigen misschien wel al jaren. Dat geeft niet want hij kan het wel. Alleen zou ik graag zien dat hij meer de grenzen van zijn vermogen opzoekt. Wie weet komt dat met de 2e plaat nog. Nu blijft hij in de beats steken die hij al jaren doet en de synths gebruiken die ik ook al zo lang van hem ken. Het is niet gek, zelfs begrijpelijk, maar ik hoorde laatst een simpel pianowaltzje van hem en dat doet gewoon naar meer verlangen. Risico graag! Hoe verleidelijk het ook is om dat niet te nemen.

*Kittridge Records - New Music Sampler
Is het een Valentijnskaart!? Nee een verlaat verjaardagskado van de Groothertog! Veel dank voor de aardige attentie en nog een aardig plaatje ook. Ik hoop dat hij hem dubbel had want het klinkt wel als typische ThinkSmall muziek. De sampler van ruim een half uur bevat Fiery Furnaces (veel j/m liedjes) meets Beach Boys meets al die andere gebruikelijke lo-fi-verdachten nummers en heeft een redelijk begin, een goed middenstuk en een vreselijk matig, melig einde. Heb ik nog iets ontdekt wat ik echt in de gaten moet houden? Ja, Girlboy Girl en vooral The National Splits. Zij (het blijkt inmiddels a one man band) brengen die typische zonnige Amerikaanse indiemeezingers. Zometeen maar eens alle artiesten op deze sampler op Think Small in de zoekfunctie intikken..

*Antony & The Johnsons - I A Bird Now
De ultieme test voor een plaat is hem afspelen in de buurt van je moeder. Geen goed idee met Antony, mijn moeder heeft zonder dat ze de artiesten zou herkennen een ongelofelijke hekel aan Jeff Buckley en vooral Rufus Wainwright. Nu doet die laatste mee en bevindt Antony zich een beetje in dezelfde categorie als deze mannen. Een golf van negatieve energie vulde de huiskamer. "Wat een stemmetje." "Wat een herrie." Een andere keer dan maar.

*Jandek On Corwood dvd
Amusante dvd. Zodoende wel wat teveel Jandek deze week. De film zorgt voor een normalisatie van het fenomeen Jandek. Hij is niet gek. Hij lijkt precies te weten wat hij wil. Dit concludeer ik uit het hoogtepunt van de film een opgedoken interview met Jandek uit 1985, toen hij zich zowaar nog liet interviewen, telefonisch althans. Ergens daarna heeft hij de (slimme) keuze gemaakt om een ware kluizenaar te worden. Al lieten de regisseur en producer van de film wel doorschemeren wat contact met hem te hebben gehad. De mythe valt dus misschien wel mee, de muziek wordt er niet minder boeiend door.

Studio Brussel

Beste programmaraad,
Ik lees vandaag in de krant dat het eigenlijk de bedoeling is om Studio Brussel van de kabel te gaan halen. Ik ben blij dat de krant er aandacht aan heeft besteedt, want ik heb de brief met de aankondiging kennelijk gemist en dit mag gewoon niet gebeuren! Ik weet dat mijn stem, wat ik ook probeer slechts 1 stem zal blijven maar niettemin wil ik een paar anekdotische redenen geven.
*Als je een schilder hebt ingehuurd om je huis een nieuw likje te geven wil hij natuurlijk ondertussen radio luisteren. Als zijn favoriete zender dan Studio Brussel blijkt te zijn schept dat meteen een band. Je weet dat je hier te maken hebt met een alternatieve muziekliefhebber en zodoende weet je dat de koffiepauzes gevuld kunnen worden met interessante gesprekken over gedeelde favoriete bands en bezochte concerten.
*Op zondagmiddag is er een programma op Studio Brussel waarin luisteraars een plaatje kunnen aanvragen. Het komt niet zelden voor dat er iemand belt met een duidelijk Brabants accent waarna er een gesprekje volgt met de presentator over het feit waarom deze Ollander dan toch naar een buitenlandse zender luistert. Antwoord: "Er is in Nederland geen zender die goede muziek laat horen, er is niks wat ook ook maar in de buurt komt van de kwaliteit van Studio Brussel".
*Mensen uit andere delen van Nederland zijn jaloers op de mensen in het zuiden die gewoon naar Studio Brussel kunnen luisteren via de radio en niet via het internet. Omgekeerd is er een soort van trots en tevredenheid. Gelukkig, ik woon in het zuiden van het land.
*De zondagavond zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn als ik niet via mijn stereo naast het bed naar Studio Brussel kan luisteren. Het programma Duyster, dat binnenkort 5 jaar bestaat is het beste programma op de radio, punt. Onafhankelijke muziek die je anders nooit hoort wordt daar met smaak aan de luisteraar voorgesteld en leidt zo de week uit.
*Als zowel KinkFm als Studio Brussel van de kabel verdwijnen kan de alternatieve muziekliefhebber zijn radio de deur uitdoen. Het is plan om beide zenders te verwijderen is lachwekkend. Ik kan ermee leven dat 1 van de 2 zou verdwijnen en dat zou dan het toch wat amateuristische KinkFm moeten zijn. Al is dit een merkwaardige concessie aan de 18 Skyradio's + klonen die wel allemaal op de kabel plaats zitten in te nemen. Het is werkelijk om te huilen.

Conclusie,1 ding is zeker: Studio Brussel MOET blijven. Het maakt deel uit van mijn muziekliefde en ook van de identiteit van de luisteraars in het zuiden.

vriendelijke groet,
Ludo Maas

Jandekdag: #0741

Allereerst nog wat opmerkingen over de vorige twee albums. Ik heb al verteld dat een van die befaamde geruchten die rond Jandek hangen is dat hij in de gevangenis zou hebben gezeten, tussen het uitbrengen van plaat 1 en 2. Een van de redenen die men daarvoor dan aanvoert is het feit dat er tussen die 2 platen een enorm gat in jaren zit, qua releasedatum. Dit is iets is wat later nooit meer voorkomt. Ik denk gewoon dat hij het aantal exemplaren wat hij zou gaan verkopen van Ready For The House overschat heeft en toen moest sparen voor hij Six And Six kon laten persen. Plaat 1 en 2 uit zijn oeuvre lijkenuit een en dezelfde sessie te komen. Als gezegd de stemming van de gitaar is hetzelfde en die gitaarstemming is zo random dat het bijna onmogelijk lijkt dat hij die een paar jaar later nog zo goed zou hebben kunnen reproduceren. Later On (plaat 3) markeert de introductie van de mondharmonica en een meer "strumming guitarplaying style". Die mondharmonica gaat vanzelfsprekend door merg en been. Zowel op stem als gitaargebied lijkt Jandek bereid om wat meer muzikalere trucjes te gebruiken. Merk bijvoorbeeld op hoe Jandek je slim de plaat inzingt tijdens opener Your Condition. Sommige stukken in Just Whisper kun je atonaal funky noemen en bovendien hebben de zangintervallen over de gehele plaat iets bluesies, evenals de dictie van de tekst.

I was walkin’ down a road
I was movin’ down a road
Walkin’ down a road, movin’ down a road
And saw you comin’ by

Als dat geen typisch bluestekstje is! (uit Just Whisper.) Sterker nog na de op tekstgebied briljante vorige plaat stelt Later On teleur. Oh Jenny bijvoorbeeld is wel een heel simpele liefdesverklaring.

Oh Jenny, didn’t mean to do you so bad
Oh Jenny, I’d like to give you everything I have
J enny, didn’t mean to do you so bad
Oh Jenny, I love you with all my heart
I’m just knowin’ it now
Oh Jenny

Ik ben niet overtuigd van deze plaat. De plaat maakt me droevig. Normaal zou dat me bevallen, want ik geef wel om melancholie, maar hier gaat het bijna te ver. Het is een manische plaat, op het drammerige af. Veel tekstherhaling en een woede die ergerlijk onder de oppervlakte van de muziek borrelt. Een andere ergernis is de reeks vrijwel identieke kortere nummers in het midden van de plaat: allemaal zo'n 2 minuten, allemaal nog meer van hetzelfde dan anders.
Ik heb het al over het trippy effect van deze muziek gehad. Het is inderdaad verslavend. Als ik een paar dagen Jandek heb geluisterd weet ik echt niet meer wat ik daarna nog op moet zetten.

Joy to the world
Hallelujah Hallelujah Hallelujah

De Week (van 08-02-05)

Vooraf:
Beetje matige muziekweek was dit. Niet qua de kwaliteit van het aangehoorde, het was meer mijn eigen begeestering die even op vakantie was.

*De La Soul - 3 Feet High And Rising
Dus keerde ik maar terug naar een oude hiphopklassieker. Mellow en vrolijk. Ook toen al waren hiphopplaten helaas te lang. Maar met wat programmeren op de cdspeler kom je toch tot 45 minuten knallen. Nu nog eens een site opzoeken die vertelt waar al die illegale samples vandaan kwamen op deze plaat. Ik spotte in elk geval Hall & Oates.

*Joanna Newsom - Bootlegs
3 concerten. Meer om mijn tijd te vullen denk ik. Met elke nieuwe Newsom luistersessie begin ik degene die op het subsforum opmerkte dat haar stem toch wel snel zou gaan vervelen meer gelijk te geven. Haar harpspel is live echter net zo prachtig als op de plaat. Maar misschien kunnen wat zanglesjes helpen. In The Earl, Atlanta is er veel gebabbel van het publiek. Mede daardoor is dit misschien het minste concert. De opname bewijst ook maar weer dat een respectloos publiek echt geen typisch Nederlands verschijnsel is. Joanna is bepaald niet goed in vorm. In The Mercury Lounge zwijgt het publiek. Het is meteen ook hetbeste optreden van de 3. In The Spot, Nashville is er zeer enthousiast geklap te horen, maar ook wel publieksruis. Behoorlijk wat foutjes van Joanna, maar ook veel verhaaltjes van haar kant, opvallend want tijdens de andere concerten zweeg ze meestal.

*Laurent Garnier - The Cloud Making Machine
Afwisselend zwaar irritant en aangenaam. Vroeger was een van de weinige danceplaten die ik had en goed vond Unreasonable Behaviour. Nu nog eigenlijk. Vooral dat nummer met die saxofoon The Man With The Red Face kan me zeer bekoren. Maar deze nieuwe Garnier, tsja, de plaat faalt eigenlijk al op een van de eerste hordes: het geluid. Af en toe zitten er echt zwaar cheesy dingetjes tussen.. Brr.

*Oh No - The Disrupt
Binnenkort in de Mezz, benieuwd of ik mezelf erheen kan slepen. Zou toch wel gaaf zijn. Volgens mij nog nooit een hiphopshow gezien. (Die waarschijnlijk bestaat uit het eindeloos wachten tot de stonede garnaal Oh No het podium betreedt) Niettemin is dit een goede plaat, met een middendipje weliswaar. Maar er zijn lekkere beats en zijn flow is op zijn minst redelijk te noemen.

Jandekdag: #0740

Jandek doet geen moeite voor de altijd "moeilijke" tweede. Niks ervan, het is een kopie van plaat 1. De gebruikelijke succesformule dus. Wat de vraag oproept hoeveel succes hij eigenlijk heeft. Hoeveel exemplaren verkocht Jandek in die rare jaren zeventig? Er gaan verhalen rond dat hij zijn volledige oplages weggaf. Als je Jandek een briefje schreef kreeg je zo een doos vol lp's met een briefje terug "geef ze maar weg" en "I have to ship them out". Ik denk dat Jandek tegenwoordig toch wel wat verkoopt. Het internet heeft alle pretentieuze idioten die potentiële Jandekliefhebbers zouden kunnen zijn verenigd.Maar rijk zal hij er nog steeds niet van worden. Geeft niks, tegenwoordig schijnt de man met pensioen te zijn en had hij zelfs tijd een optreden te geven. Niet toevallig in de week dat de eerste documentaire over Jandek op dvd verscheen. Zie daar het bewijs dat de man ijdel is, zoals iedere artiest. (Deze laatste opmerking zou me wellicht duur komen staan op die beroemde Jandek mailinglist)
Dan wat over Six And Six.. De cover is legendarisch. Ik maakte tijdens mijn Ready For The House bespreking al de overigens gebruikelijke opmerking dat er een wat morbide sfeer over die plaat hangt. Welnu, het voorkantje voor Six And Six bewijst het, Jandek moet wel een crimineel zijn. Hij kan er in elk geval voor doorgaan. Leren jekker, kettinkje, duistere blik. De muziek is echter van de gebruikelijke snit en dus wat deze idioot betreft behoorlijk kalmerend. Kalmerend zolang hij zijn stem niet tot het uiterste pusht tenminste, wat op de dit album niet gebeurt.
Maar wacht eens even..

Thanks for all the thoughts
Came rolling in on feathered drums
I’ve been in jail before
Been let out too

Dus toch! Nou ja dus toch, dus toch.. Hij kan natuurlijk zingen wat hij wil, maar het is wel deze criminele pose die hij op Six And Six inneemt. Dit eerste tekstfragment kwam uit opener Feathered Drums. Prachtige titel en tekstregel dat Feathered Drums, mijn Engels is niet zodanig dat ik weet of het een standaarduitdrukking is dan wel een Jandekisme, ik had het nog nooit eerder gehoord in elk geval.

The country’s cleaner and
I’ve earned a fortune and
You don’t have to pay
Just settle back easy and
Make up your mind to stay

Nog maar een aanwijzing om deze plaat Jandek's gevangenisplaat te noemen.
Als je de lijst nummers van Six And Six bekijkt valt het oog meteen op I Knew You Would Leave. Ruim 10 minuten en daarmee duidelijk de hoofdmaaltijd van de plaat. Ook het eerste echt lange Jandek nummer, waar er nog velen van zullen volgen. Als je toch in 1 toonsoort en 1 akkoord speelt is die liedindeling inderdaad ergens wel wat overbodig. I Knew You Would Leave begint met zo'n typische catafoor. (Ik tel er zo snel 3 op deze plaat trouwens.) Ik denk overigens niet dat Jandek op dat moment al bedacht dat hij The rocks crumble later weer zou gaan gebruiken.
Jandek heeft een hang naar het mystieke en het mysterieuze. Can I See Your Clock is kort en heeft een tekst die eigenlijk in zijn geheel geciteerd zou moeten worden. Krijgt Jandek een gesproken brief van een hogere macht op een "phonograph"?

Now this one from the morning came to me
The piper in his high cloud sang to me
Listen, oh my brother, it’s time to rise
Thunder in the heavens of the sky
[...]
It’s playin’ on a phonograph
Now listen gently to the call
Riding on the waves that fall
And rise to reach the sun and you
You’re living in a moon so blue

Bedenk zelf een opmerking over die laatste regel.
Jandek is trouwelijk niet erg makkelijk te verstaan op deze plaat. Ik meen me te herinneren de vorige keer een opmerking over zijn duidelijke stem te hebben gemaakt. Ik trek die terug, hij zingt wel luid, maar zijn dictie laat dikwijls te wensen over. Slepend en mompelend, daarom is het makkelijker de teksten gewoon mee te lezen, dan valt er meer te genieten. Maar wie weet zorgt dat slepende dan toch weer voor dat druggy bedwelmende effect dat deze plaat heeft. Mijn favoriet is het vanzelfsprekend duistere Forgive Me, met veel knallende snaren en eerst een half pratende Jandek. (Nog meer dan gebruikelijk bedoel ik.)
Ik denk dat debuutplaat Ready For The House meer uitschieters heeft. Zowel in positieve als negatieve zin. Six And Six heeft beter gitaarspel en briljante teksten.
Maar wie is toch Mister Genry in Hilltop Serenade Part 2? (om over deel 1 te zwijgen..)

Walk along sing a song and pray
Mr. Genry on the label
Paint a picture of a fable
On a label a fable Mr. Genry

Ik bedenk me dat ik het Christelijke aspect van de plaat wat ben vergeten. You're The Best One is Jandek's ode aan God. "Jij bent de bergtop, de anderen op weg naar benee" Het lijkt wel gospel. En als een goede gelovige is er het besef van circulaire eindigheid. (Hoe valt dit eigenlijk te verenigen met het bestaan van de Hemel?) (Oh, die is misschien alleen bedoeld voor de Geest, het Stoffelijke is eindig.)

I observe that all collects dust here as everywhere
The most whited things fade and emerge to no color
Dust enters into all being
And man who came from dust, to dust shall he return

De Week (van 01-02-05)

*Josh Rouse - Under Cold Blue Stars
Zo. Ik was wel weer eens toe aan een echte liedjesplaat, geschoeid op die gouwe ouwe Amerikaanse leest. Under The Blue Cold Stars heeft een interessant doorzichtig lichtblauwgroen doosje en een fabelachtige start. Het begint allemaal met Twilight, een korte intro die de sfeer van het artwork verklankt. Daaroverheen volgt meteen al het absolute hoogtepunt Nothing Gives Me Pleasure. Maar Josh Rouse blijft geven want ook Miracle en Christmas With Jesus zijn zeer fijn. Daarna begint het niveau echter gaandeweg te dalen, sporadische lichtpuntjes daargelaten. Tekenend is met name het feit dat ik rond track 7 altijd denk dat we al bij 10 zitten. Women And Men (track 10) is trouwens wel een van die lichtpuntjes. Josh Rouse klinkt een beetje als Ryan Adams, dezelfde hese stem, zeker geen perfecte zanger. Zijn stem heeft echter wel een soort tijdloze emotierijke kwaliteit, er lijken allerlei invloeden in verenigd. Zo probeerde ik de hele week driftig te bedenken wat het "Britse" was wat ik er nog in hoorde. Op de valreep: de zanger van Obi!

*Antony & The Johnsons - I Am A Bird Now
Verreweg de mooiste plaat van deze week. Daar leek het de eerste luisterbeurt nog niet op. Ik ben geen liefhebber van Nina Simone en daar heeft de stem van Antony zeker weten wat van weg. Aan de andere kant hoe kan ik zeggen geen fan als mijn oordeel is gebaseerd op het horen van slechts enkele nummers en het zien van een documentaire? Antony groeide in elk geval iedere luistebeurt tot de enorm leuke aandoenlijke plaat die ik nu hoor. Absoluut hoogtepunt: For Today I Am A Boy. Maar ook You Are My Sister mag er bijvoorbeeld wezen. Perfecte zing-luid-mee-muziek van een bijzondere stem. (Denk ook aan Jeff Buckley en een vleugje Cocorosie)

*Emiliana Torrini - Fisherman's Woman
Onder voorbehoud zeg ik: zzzzzzzzzzzz.

*Hood - Outside Closer
*Low - The Great Destroyer
*Mercury Rev - The Secret Migration
*Sage Francis - A Healthy Distrust
Vallen stuk voor stuk in meer of mindere mate tegen. Hoog tijd om die vervloekte instapplaattheorie weer eens te ontrollen dan? Ach.. Die kennen we nu wel van je, Ludo.
Hood kabbelt zonder echt goed te worden en die hiphopinvloed bevalt me niet. (Die vreselijke snaredrum in The Negatives...)
Met Low ligt het anders. Ik hield sowieso al niet echt van Low, die eeuwig dezelfde samenzangzangers. Dus aan deze mislukte nieuwe maak ik verder geen woorden vuil.
Mercury Rev is in dit rijtje de licht positieve uitzondering. Ook deze viel wat tegen, net zoals Deserter' Songs dat al deed. (U vult zelf in wat mijn instapmoment was) Maar de sfeer is weer heerlijk. Geef mij maar Mercury Rev sprookjes. Favoriet is My Love waarin Donahue zingt "Isn't it amazing when the seasons begin.." en de tekstwending daarna, die ik even niet verklap zorgde tijdens luisterbeurt 1 voor kippe(n)vel. Wie weet lag dat ook gewoon aan de akkoorden eronder hoor.
Sage Francis maakte de overstap naar punklabel Epitaph en heeft daarom nog maar wat agressie en woede bijgetankt. Neen, bij mij moet je enkel aankomen met wattige melancholiehiphop anders vreet deze boer 't niet.