Oma's Platenkast: Different Worlds

Om het tiental compleet te maken moest ik, naast het luisteren naar een compilatie, nog een kleine "concessie" doen.. Er ligt hier een plaat voor me zonder hoes. Althans, zonder zo'n kartonnen buiten-hoes. Gelukkig is het binnen-hoesje niet wit.. Er valt juist genoeg te zien.. Op de "voorkant" staat een collage van 7 foto's, afgedrukt in sepia-tinten. Eens kijken wat daaruit valt af te leiden. (Een bandnaam of iets dergelijks is nu nog niet te zien)
De band lijkt in eerste instantie uit 3 personen te bestaan. 2 schone zangeressen (een blondine en een brunette met een goede femme fatale blik) en een baardige man. Die man is echter slechts op 2 foto's te zien. Dus zal het wel de producer zijn geweest. Is het 'n gozer van de Cats? Niet onmogelijk, want het is vast een Nederlands duo. Er is namelijk een live-foto te zien waar de dames in korte rokjes voor het Kurhaus staan te swingen. Ze hebben flink wat succes. Ergens anders is een helikopter te zien.. De uitreiking van gouden platen en zelfs het opspelden van.. een lintje? Vreemd is een foto in de bovenhoek, daar duikt ineens nog een derde dame op, die nergens anders is te zien. Wie weet een of andere celebrity?
De "band" blijkt Maywood te heten.. En de plaat, dus, Different Worlds. De teksten staan alvast afgedrukt en ik krijg voor beluistering alweer een ongelofelijk déjà vu gevoel. Rio!? Pasadena!? Klinkt allemaal bijzonder vernieuwend. De man met baard zal wel producer en arrangeur Pim Koopman wezen. Eens luisteren of de plaat net zo meevalt als die andere Nederlandse jaren '80 lp. Hoe heette dat bandje ook alweer? Met die kat. Pussycat!
Zoals ik al zei.. Rio! Bleeenng. Dit rockt alvast een stuk harder. Saying goodbye to friends, saying goodbye to loneliness, I'm on my way to Rio.. Hoooo.. Rio. De gitaren rammelen snel en driftig. De zangeressen wisselen mooi de leads af, terwijl ze om en om de backing vocals verzorgen. (Die bijna net zo hard zijn als de leads, overigens) De 2e zangeres (de brunette vermoed ik dan) heeft een wat zwaardere, zwoelere stem. Maar dat zal ik er zelf wel bij denken. Hehe, vanzelfsprekend een spetterende latin-drums break. Jammer dat de voorzichtige elektrische gitaarakkoorden wat op de achtergrond blijven. Voor één keer vindt ik de orgelachtig steeldrum-melodie in het refrein ook een beetje te knullig, sullig. Maar het geluid is wel bijzonder goed. Geen jaren '80 foefjes. Droog en hard.
I had to fight for freedom.. That's okay! Driftige synth-basjes. Staat er een tijdbom op ontploffen? Het is een missie! It's a different world today.. Van Halen-achtige gitaarperikelen nu.. Ik vind de nerveuze begeleiding eigenlijk zo stoer, dat die zangeressen wat mij betreft wel even hun mond zouden mogen houden. Ze beginnen zichzelf te overschreeuwen. Het had zo'n mooie "loop" kunnen zijn. Ta-da-da-da-ta-da.
Ballade-tijd, ik voorspel het je. Jahoor, synthesizers en piano-akkoorden. You walked me home after school.. You carried my bag and jacket. Most of the children just envied my friend. They were so jealous of me at the end. Eerst het refrein 'n keer zonder drums en dan een hele eenvoudige elektronische beat en staccato synth-bas, die, doodzonde, binnen 10 seconden wordt ingeruild voor "echte" drums. Het refrein is wel heerlijk pathetisch. Somehow I feel that I lost a friend. Can I accept it? Maybe I can't! Gone without a reason, (dat is de titel) like the wind.. Vraag me niet waar die vriend is gebleven. De hints zijn Lynchiaans verstopt. Overigens is dit nummer wel typisch jaren '80. (Galmende snare en toms) Dit staat echt mijlenver van de jolige opener. Gelukkig nog een keer die break als outro, met een orgeltje dat langzaam aanzwelt.. IJle synthesizers.. Klasse hoor. Hier gaan ze op deze kant vast niet meer overheen.
Nee, nu weer Fransje Bauer vermengd met tribale drums. (Bijna Bløf-achtige Tibetaanse toestanden) Prachtige tekst ook. You're the one who gives my heart devotion, you're the one who brings out deep emotion..
Het slot van de eerste kant wordt bereikt met een nummer over de eenzaamheid van een kind. (Een geliefd thema) Maar, zo zegt de zangeres opgewekt "you get used to it".. Tsja, waar het vriendje eerder wegging, komt hij haar nu redden. You made everything complete! You're world, my soul, my treasure.. Het nummer is zo verschrikkelijk standaard, dat het medelijden opwekt. Je zult toch maar dit soort "moetjes" pennen.. Degene die deze vervelende taak op zich nam was ene A. May. Misschien was die man op de foto dus toch niet producer Pim Koopman.
Rio of Pasadena, wat zou u kiezen? Ik zou eerlijk gezegd niet weten waar Pasadena ligt. Het klinkt eigenlijk als een stad in Texas, maar ik vermoed dat wel een of andere Costa del Sol in Spanje zal zijn. Watch the dancing señoritas in the heat of the sun.. Je hebt in elk geval een vliegtuig nodig om er te komen.. Busritten naar Spanje lijken mij ook niks, nee. We are going to Greece, take a trip to Paris, to escape from the street and the strain. Toe maar, een hele wereldreis. Afgaande op de liedjes zou ik zelf toch voor Rio kiezen. De drums swingen daar werkelijk. Pasadena is op 't oor meer een toeristische kermis voor ouden van dagen. Tros-leden! Het volgende nummer brengt een van de meest fascinerende metaforen uit de hele reeks: I'm in love for the very first time, I'm like a shop in the general line. Huh!?! Ik ben een winkel?! In een.. eh wat voor lijn? Toch een van de betere nummers. De dwarsfluit helpt, de drums zijn eenvoudig en laten de rustige pianomelodie ademen. Om het af te maken misschien wel de aardigste samenzang. (Zoals al wel eerder aangegeven of geïmpliceerd, muzikaal stelt de zang niks voor.. En we hebben het hier echt niet over 2 perfect complementaire stemmen)
Please let the music play, schud de castagnetten, Mano, Mano, Mano! Trompetjes, Megggiicoooo. You will become a star. Zelden zo'n clichématige akoestische gitaarsolo gehoord, die toch als geroepen kwam. Pick up your old guitar, Mano..
Different Worlds had ik aan de hand van het tekstvel kunnen bespreken. Oef!
Er volgen nog 3 liedjes.. 2 teveel, had men de plaat maar afgesloten met het sentimentele (en geweldige) What A World. Bonuspunten voor de Franse Hoorn in het intro (en, natuurlijk: symmetrie, het outro) en dan zó'n eerste couplet:
Joyce had her birthday, she was such a dear.. She got a bird, she'll never forget, next morning.. the bird was dead!
Ok, breng de synthesizer-strijkers maar jongens.. En ook wat Arabische vibrato.. Smullen! Oh God, What a-a-a- world!
In de nabeschouwing bleken deze 2 dames zusjes te zijn! Alie en Doetie de Vries, maar ze noemden zichzelf Alice May en Caren Wood.. Wat de credits voor A. May verklaart. Later kregen ze natuurlijk ruzies (rechtszaken!) en mislukte solocarrières. De man met baard is inderdaad Pim Koopman, die men zou kunnen kennen als drummer van Kayak. Tegenwoordig doet hij stemmetjes in tekenfilms. (Onder anderen te horen in Disney's Lilo & Stitch)
In Duitsland zitten nog altijd fanatieke fans.. (Scroll naar beneden voor foto's van de webmasters met hun idool Alice)
Oh en Pasadena ligt in Californië, oei! Maar, ook een in Texas gelukkig..

De Week (van 28-11-06)

*El Pino & The Volunteers - Molten City
Op cd heb ik ontdekt dat de plaat ook uitstekend in willekeurige volgorde is te draaien. Geen idee wat dat verder zegt. Nou ja, misschien dat bijna elk liedje prima in elkaar steekt. Wie weet later nog meer over dit album..

*Shawn Colvin - These Four Walls
Leukste mp3-album van de week. Ik was erg tevreden met mijn stukje op Rommelhok. Vooral om de vergelijking die ik intuïtief met de Brill Building maakte. Ik had daar net een artikel over gelezen in een Rolling Stone naslagwerk.. En wat blijkt? Zowel Jill Sobule als Shawn Colvin staan op de soundtrack van een film over die "scene". Jill Sobule heeft er zelfs nog een rolletje in.
These Four Walls is een heerlijk softpop-plaatje, met op de juiste momenten de juiste instrumenten, bijvoorbeeld een fijne mandoline-solo in de titeltrack. Hilarisch is het jatwerk in Summer Dress, in de coupletten een perfecte kopie van een nummer van Springsteen. Maar welke? The River? Hm, nee.. My Hometown! Dat is 'm! I was eight years old and running with a dime in my hand. Into the bus stop to pick up a paper for my old man.. Prachtig. Hoe dan ook, Shawn komt ermee weg.
Oh, er is ook nog een cover van de Bee Gees, dat komt mooi uit deze week.. Al vond ik haar eigen liedjes toch een stuk leuker.

*The Magic Numbers - Those The Brokes
Ik begin weer iets teveel horizontaal muziek te luisteren. Of hoe heette dat ook alweer? Teveel platen, te weinig verdieping. Zo probeer ik nog altijd verwoed ingang te vinden in het nieuwe album van Built To Spill, maar het gaat volledig langs me heen. The Magic Numbers lukte, tot mijn eigen verrassing, dan weer wel. Ze hebben toch wel wat klasse in huis. Stijlvolle Beautiful South-pop.. Met leuke arrangementen. Carl's Song was favoriet.

*Songs Of Green Pheasant - Aerial Days
Hier.

*Gosford Park
*Rosemary's Baby
*Mulholland Dr.
*World Trade Center
*Being There
*Tideland
*Night On Earth
Timing is alles. Altman overleed twee dagen eerder en ik had mooi al een film van de man klaarstaan. Gosford Park noemt men een Engelse "period piece", niet echt een genre waar ik onmiddellijk voor opveer. Een jachtfeestje voor upper-class Engelsen in een prachtig landhuis. Ideale setting voor een moord, natuurlijk. Grappig hoe juist deze setting synoniem is voor een Cluedo-moord. Wie zou daar mee begonnen zijn? Wanneer is het cliché ontstaan? Bij Agatha Christie? Altman staat bekend om zijn ensemble-films, en dat is ook hier te merken. Wat mij betreft introduceert hij wel erg veel personages, ik kon ze lang niet allemaal uit elkaar houden. Al die blonde gedistingeerde vrouwen. Gelukkig is daar Kelly MacDonald, als dienstmeisje. Ik snap werkelijk niet waarom ze geen Hollywood-ster is. Dat schattige Schotse accent is alleen maar een voordeel! Misschien wil ze gewoon niet. Helaas! Andere interessante personages zijn een Amerikaanse schrijver en zijn vreemde dienstjongen.. Ook is er nog een zingende Hollywood-ster, die een zeer aangenaam muzikaal intermezzo verzorgt. (Waarmee ik me bij de "servants" schaar, de rijke dames vinden het maar niks) De film lijkt zich zó driftig op het schetsen van de sfeer te concentreren dat ik me begon af te vragen of dat moordplot nog zou komen.. Jawel. Altman jongleert wat met mogelijke verdachten en net toen ik ging denken dat ik alle clues had gemist, geeft hij zelf (gelukkig) een uitgebreid en eenvoudig te volgen einde. Het blijft een beetje een afstandelijke film, maar zo is de setting nu eenmaal. Toch geslaagd.
Vreemd, hoe Rosemary's Baby spannender is dan Le Locataire is, terwijl het plot toch eigenlijk heel wat fantasierijker en ongeloofwaardiger is. Wederom wordt er een appartement gehuurd, waar het niet pluis is. Ach, het is 'n klassieker, u kent het verhaal.. Mia Farrow raakt zwanger.. En vervolgens paranoïde? Of toch niet? In het eerste gedeelte van de film loopt ze met lang haar rond. (De enige keer in haar carrière?) Ze lijkt dan op Paris Hilton! Haar vreemde buurvrouw wordt gespeeld door Ruth Gordon, die u moet kennen van Harold & Maude. Kennelijk kan die alleen hilarisch en overdreven spelen, wat helemaal niet erg is. Leuke film dus, behalve het einde dan.. Ik weet niet hoe Polanski zijn plot op had moeten lossen, maar het einde heeft nu iets weg van Roald Dahl's De Heksen. Flauw humoristisch griezelen, zeg maar.. Hail Satan! Doet af aan de indringende nerveuze sfeer uit de rest van de film.
Mulholland Drive is misschien wel de meest geanalyseerde en besproken film ooit, op internet althans. Een hele website vol theorieën. Dat is geweldig en erg stoer, maar ik was zelf allang blij dat ik de min of meer conventionele versie/laag van het verhaal doorhad. Al blijven dromen in films verwarrend. Wat kan ik er verder nog over zeggen? Op haar beurt was deze film weer enger dan Rosemary's Baby. Ook opvallend waren de kortere komische tussenstukjes met een klungelige "hitman" en een overspelige echtgenote. (Al dan niet in een fictieve filmrealiteit) Mijn favoriete personage was de Cowboy, al had ik geen idee wat Lynch hiermee bedoelde. Om sommigen van de theorieën valt trouwens wel te grinniken. Zo zou het hoofdpersonage in haar jeugd misbruikt zijn. Wat zijn de aanwijzingen daarvoor? Nou, eh, dat is "nu eenmaal" altijd in films van Lynch! Volgens mij draait de film gewoon om jaloezie. Jaloezie dat "Betty" zelf geen ster is.. En jaloezie dat haar vriendin met 'n ander gaat trouwen. Maar goed, voortijdige conclusies zijn gevaarlijk.. Eigenlijk eerst nog 5 keer zien, geloof ik. Vraag me altijd af of de regisseur van zo'n film (of de schrijver van een gelaagd boek) de meeste interpretaties of mogelijke hints wat er gaande is, er zelf in doet.. Of weet een genie juist onbewust zo'n ongelofelijk multi-interpretabel verhaal te creëren?
Na 3 toch vrij lastige films eindelijk iets simpels. Een gewone Hollywood-tearjerker. Nou ja, gewoon? Wat me opviel aan de recensies over deze film was dat ze dezelfde kritiekpunten plaatsen, als dat ik zou doen, maar dat ze daaraan niet een lage score verbinden.. Ik zou zeggen, een krap zesje meer is 't echt niet. Het grote verschil met United 93 is dat Stone de hele aanslag/ramp in de eerste 30 minuten afhandelt. Terwijl United 93 de kijker zo'n beetje de hele film ín de ramp plaatst. Dat werkt bijna als een therapeutische geseling. Stone laat de kijker een paar minuten rondlopen rondom de torens, terwijl er mensen geëvacueerd worden. (En anderen uit de torens springen) Daarna gaan de agenten onder leiding van Nicholas Cage naar binnen.. En vervolgens dendert alles eigenlijk meteen ineen. Ik weet niet hoe lang deze groep agenten in realiteit binnen nog wat hebben kunnen verrichten, maar het voelde nu erg kort. Een gemiste kans. (In werkelijkheid zat er zo ongeveer een uur tussen aanslag en instorting) Daarna richt Stone zich op de treurende, in onzekerheid verkerende families. Wat allemaal heus wel boeiend is.. En dankzij de uitgekiende muziek van Craig Armstrong ook wel kippenvelmomenten oplevert.. Maar toch, het blijft een beetje standaardwerk. En dan is daar natuurlijk nog die All American Hero. De soldaat die (bijna) in zijn eentje nog op zoek gaat naar overlevenden. (Wel verbazingwekkend trouwens dat de reddingswerkers 's avonds de zoektocht staakten) De marinier gaat door en redt de 2 in leven gebleven agenten. Hoera! The End! Maar ja, dat was eigenlijk niet echt spannend meer.
Being There is de samenwerking van 3 controversiële genieën. Peter Sellers, de wereldvreemde regisseur Hal Ashby (van Harold en Maude!) en Jerzy Kosinki. Die laatste verdient een eigen film over zijn leven. (Veel meer dan Capote) Wat een interessant figuur. Being There is zijn, al dan niet geplagieerde, parabel over de tuinman die als wijsgeer wordt gezien. Eigenlijk een vrij dun boekje.. 153 pagina's, dikke letters.. Waarmee we bij het grote nadeel van de film komen: het is volstrekt onnodig om deze over 2 uur en 10 minuten uit te smeren. 1,5 uur was prima geweest. Het eerste uur is zelfs geniaal. De scène dat de oerdomme tuinman voor het eerst het huis van zijn baan verlaat. Geweldig.. Ook dankzij een funky beats (Ekseption-achtige) bewerking van Also Sprach Zarachustra (de "men into space" muziek van Kubrick's Odyssey) Alleen om die scène van een minuut of 5 is de film de moeite waard. Na het sterke eerste uur wordt het wat flauw. Het is wat vergezocht dat mensen zelfs gaan geloven dat de arme tuinman 8 talen spreekt. (En meer van dat soort dingen) Ook is er eigenlijk nauwelijks een spanningslijn.. De mensen die de tuinman zouden kunnen tegenwerken, bijvoorbeeld omdat ze weten dat hij wérkelijk een tuinman is, en geen genie, doen dat uiteindelijk maar niet. Niks confrontaties. Gelukkig is er nog een heerlijk surrealistisch einde om toch met een positief gevoel af te sluiten. Alhoewel? Velen ergerden zich aan de "bloopers" die over de aftiteling spelen. Verknalden de sfeer. Ik zeg: valt best mee. Het is juist wel leuk om meteen weer uit die filmrealiteit gegooid te worden. (In sommige versies zijn die bloopers er overigens weer uitgehaald)
De eerste mindere Gilliam.. En nog wel een recente. Ook een van de eerste films waarin Jeff Bridges speelt, die níet bijzonder de moeite waard is. Het draait allemaal om een fantasierijk eenzaam meisje met 2 junkie-ouders. Ma sterft, pa neemt haar mee naar het huis van zijn moeder. (Die er niet meer blijkt te zijn, althans..) Pa sterft ook. (Oeps, spoiler) Maar het meisje lijkt dit niet echt door te hebben. Ze denkt waarschijnlijk dat hij weer een drugs-trip maakt.. Maar als hij begint te rotten heeft ze nog niets door. Hmm. Nou ja, ze komt een hekserige buurvrouw tegen en die heeft dan weer een mentaal niet helemaal jofele broer. Het is maar goed dat die broer er is (voor de film) want deze rol van Brendan Fletcher houdt de film overeind. Hij en het meisje ontwikkelen een curieuze vriendschap. (Niet geschikt voor Amerikaanse kijkers) Ik weet het niet.. Het plot is in samenvatting eigenlijk best ok.. De film introduceert Tim Burton-achtige karakters (Southern Gothic noemen ze dat), maar mist diens magie. Misschien is de film daarvoor wat te koud. Gezeul met lijken past daar ook goed bij. Het einde is niet verrassend (en explosief) De getikte broer heeft namelijk wat dynamiet, waarmee wel duidelijk is wat hij wil. De explosie en het bijbehorende Deux Ex Machina karakter zouden het meisje uit haar isolatie moeten "redden". Tsja.. Het zal wel. Het is allemaal te lukraak, er is geen lekker vloeiende lijn die een aannemelijke verandering teweeg brengt in de personages. En dat voor een boekverfilming! Misschien is Gilliam niet de juiste man daarvoor. Anders zou hij zich kunnen wagen aan Daniel Wallace's The Watermelon King.. Een al even vreemde roman over de maagdelijkheidrituelen in een zuidelijk dorpje. (van Amerika)
Korte films hebben ook een charme. Jammer dat er dan vaak net teveel in 1 film worden gestopt. Night On Earth vertelt 5 taxi-verhalen. De eerste 2 zijn het beste. Waarschijnlijk geen toeval dat die allebei in Amerika spelen. Op film toch altijd favoriet. In het eerste verhaaltje is de taxi-chauffeur van dienst een klein straafschoffie genaamd Winona Ryder. Ze rijdt een casting-agent door LA en die is wel onder de indruk van 'r. Het tweede verhaal gaat daar nog overheen.. Een Duitse clown krijgt een autorijlesje van een vrolijke "afro-american". Daarna richting Europa voor een blinde jongedame met zelfvertrouwen, "usual suspect" Benigni, die, met een priester achterin, te biecht gaat over seks met pompoenen en tot slot een Kaurismäki-imitatie. Ik denk dat ik dat laatste verhaal nog het minst zou missen.

Oma's Platenkast: Best Bee Gees

Ik krijg een beetje hetzelfde gevoel als bij die dubbel-plaat van Julio Iglesias.. 2 platen van de Bee Gees.. Hoe houd ik dat vol? Aan de andere kant, als er een nummer uit die bekende film op de radio langskomt is dat geen straf om naar te luisteren. Was die film al uit toen deze compilatie verscheen?
De voorkant is weer geweldig. Ik dacht dat de Bee Gees hip en modegevoelig waren, maar hier zien ze er nogal knullig uit. Links staat een Gibb broertje te doen alsof hij keyboard speelt.. Op de grote gele B van Best. Dan zijn er nog 2 zingende broertjes, met wederom van die vibrator-microfoons, net als het Duo Onbekend. (Een van de redenen dat dit wel een vroege compilatie zal zijn) Het middelste broertje heeft een vinger in de lucht gestoken alsof hij iets aan de juf wil vragen. Het rechtse broertje is de enige die wat op een popster lijkt.. Zijn haar zit goed, de huid gebruind en strak in een Italiaans pak. Binnenin scan ik de tracklist door en vind geen Saturday Night Fever. Een jaartal van verschijning is ook niet te vinden. Wel dat het inderdaad allemaal Gibbs zijn. (B, R en M) Een paar achtergrond-muzikanten mogen ook op de foto. Helaas geen liner notes.. Tijd voor de muziek dan maar.
Good morning, mr. Sunshine! You brighten up my day. De pianopartij klinkt helemaal niet zo vrolijk. Een groot orkest. Aardige samenzang.. (Nou ja daar stonden ze om bekend natuurlijk) Woah, wat is dit? Een krakende beat. Lonely days, lonely nights. Het lijken de Kinks of de Beatles wel. De muziek wordt steeds luider. Die klepperende beat.. Is echt bizar. Wat een vreemd fragmentarisch nummer. Nu ook nog wat psychedelische echo.. Toe maar. Glaasje Rivella erbij.
Bury Me Down By The River is ook al verrassend anders. Een gospel-koor.. Everybody sing, commandeert een van de trillende Gibb, die doet alsof hij de partij uit zijn tenen haalt. Set me freee-e-e-e-e-e!
Kijk, New York Mining Distaster 1941, dat vind ik nou 'ns een interessante titel. In the event of something happening to me.. Have you seen my wife Mr. Jones? Do I keep straining my ears to hear a sound.. Maybe someone is digging underground? Vreemde harmonieën.
Saved by the Bell.. Zou R. Gibb die uitdrukking als eerste hebben bedacht? I Cry for you zingt hij met een dun stemmetje. Expres, want in het refrein galmt hij als een opera-ster. De beat resoneert scherp alsof deze uit een Casio komt. De ouderdom heeft de plaat aangevreten waardoor het orkest schel schettert. Saved by the bell, on your own carrousel. De andere Gibbs zingen "nahaaa" als in die bombastische Vangelis-hit. En voor je 't weet is er alweer een fade-out.Ik zou bijna denken dat dit Bee Gees-imitators zijn.
Where is the light, that would play in my streets? Beng, beng, nu klinkt de piano als een slechte midi-preset. De drums roffelen.. The spicks and specks are the girls on my mind. De akkoorden schieten heen en weer. Het koortje klinkt weer alsof er een vliegtuig langskomt. Het zal allemaal wel aan de staat van deze lp liggen. Geloof het of niet, als de piano maar blijft doordrammen en er een krakende trompetsolo overkomt lijkt het nummer wel van de Velvet Underground.
Ik ga maar 'ns in de popencyclopedie kijken of dit hits waren? Dat kan toch niet? Jawel.. World was een nummer 1 tijdens Kerstmis '67. De encyclopedie zegt: [op hun eerste album] "introduceren de Beegees hun vrij unieke synthese van vlijmscherpe vocalen en symfonisch getinte popbegeleiding." Ik zat helemaal op het verkeerde spoor, door die gladde Discosound te verwachten. Dat is (pas) 11 jaar later..
Er zal (veel) stof op de naald hebben gezeten gisteren.. Kennelijk vanzelf weggewaaid, want toen ik kant 1 later opnieuw draaide was het "distortie" gehalte, zeker met de helft afgenomen.. Dus toch softe Beatleske pop.
De staat van verwarring werd op kant 2 alleen maar groter.. Nadat ik aan het slot bij Words erachter kwam dat kant 2, kant 3 is.. Eh.. De tracklist op de hoes is volledig in de war. (En niet ik! Grr!) Low-budget releases.. Ik dacht al, wat vreemd dat nergens de titels worden gezongen.. In The Morning was trouwens wel een heel fijn minimalistisch liedje met een ontzettend kalm gitaargeluid. Heeft Mathilde Santing dat niet ooit gecoverd?
Eens zien.. Wat nu? De 2e plaat dan maar 'ns pakken.. En naar de juiste verkeerde tracklist kijken!
Ah een kerstliedje.. Belletjes, sentimentele strijkers. Oh my heart just won't believe that you've left me, zingt een Gibbje nogal ongeïnteresseerd. Don't forgeeet to remeeember. De melodielijnen hebben wat weg van de Beach Boys, op de vorige lp ook al.. Waarom doet het me dan niks? Zal wel aan mij liggen.
Goede titels hebben ze wel.. Wat te denken van Craise Fintron Kirk Royal Academy of Arts. Zeker bedacht toen de Beatles met Sgt. Pepper kwamen. Typisch piano'tje. Ah, een Gibb die door een stoer effectje zingt. Origineel! Toch wel een mooi soort Eels-melancholie. (Zong ook eens door de telefoon, nou ja dat was meer praten, in Susan's House)
Eels had Railroad Man.. De Bee Gees doen het zonder "man".. Dit is hét nummer. Mompelende vocalen, een gestreken gitaar. I've been here too long. So happy, I'll get there on my own. Misschien helpt dat de non-Gibb B. Lawrie meeschreef. So I'm packing my bag and getting home. Juist! De mompelende vocalen in het intro doen me aan Harry Nilsson denken. Drums erbij.. I'll walk by the railroad anytime! Tell my brother and my sister, that everything's gone wrong. But I'm walking by that railroad till I'm home. Even later.. Still I served my time.. no use in crying. De avonturen van een bajesklant. Als de vocalen nou in het refrein nog net even wat beter waren.. Maar ze zijn er bijna. Fijne falsetzang als backing vocals. (Of iets snerpends in elk geval) Gelukkig, niet al die kanten voor niks geluisterd.
Meteen daarna naar de hel.. Of een heel duister gevaarlijk klooster.. Every Christian Lion Hearted Man Will Show You. Ja, wat dan? Misschien wordt dat gezongen in het bizar intro/outro (en tussengedeelte!) waar een boze monnik wat mompelt.
I'm lost in a daydream! Wie is Sebastian? Hij schreef het. Enig liedje zonder credits voor 'n Gibb. Is dit de beroemde versie of heeft iemand anders dit deuntje onsterfelijk gemaakt? Zou er nog iemand gaan fluiten? Ik wil het wel doen.. Nee hoor, niet nodig. Ahaa.. Toebidobaaa. Een liedje voor een hele slechte tekenfilm.. Met Velma en haar vriendjes. (Of gewoon een ander lijflied van Baloe de beer)
Tijd om af te ronden, heel kort nog de laatste plaatkant. I'm going back to Massachusetts.. Verveelt snel daar, want daarna wil het personage alweer naar San Francisco liften.
I got to tell you, I got the reasons.. Cause I'm the man for all seasons. Het heeft wat plaatkanten geduurd, maar nu zit ik erin. Helaas ontbreken me de woorden vandaag.. Zodra de muziek wat rustiger wordt, weg met die geforceerde Engelse "hipheid", gaat het niveau omhoog. Nog maar eens Railroad draaien dan..

Oma's Platenkast: Nashville Skyline

Ja, daar is Bob Dylan dan. Ik ben 'm net op tijd wat gaan waarderen dankzij zijn nieuwe plaat Modern Times. Deze LP komt dus mooi uit.. Nashville Skyline. Is het een compilatie? Of een onbekend werkje? Misschien wel uit zijn "Christelijke" periode? Leuke hoes. Een sympathieke, jonge Bob Dylan tikt tegen de rand van zijn hoed. Hij lijkt met zijn guitige ongeschoren gezicht wel wat op de jonge Bruce Springsteen. De hals van de gitaar in zijn rechterhand. De donkerbruine gitaar is versierd met tierelantijnen. Planten met doorns.. Geen vrolijke bloemetjes in elk geval. Misschien zijn het geen doornen maar knoppen die nog moeten bloeien. Op de achtergrond is een boom te zien. Zo te zien is het herfst, geen bladeren te zien. Misschien wel winter want de lucht is van een koud soort witblauw. Zijn er winters in Nashville? Vast wel.. Op de achterkant is (surprise) de skyline van Nashville te zien. Althans dat mag ik aannemen. Een witte brug en een stuk of 6 grote gebouwen. Die vallen niet echt op in tegenstelling tot een soort van Griekse pilarentempel die aan de linkerkant staat. Maar het is een schimmige foto dus wie weet zijn 't gewoon flats.. De lucht boven de skyline wordt gevuld met liner notes van niemand minder dan Johnny Cash! Hij is "guest artist" en doet mee in het openingsnummer. Hij mag Dyan introduceren. Dat doet hij heel aardig in de vorm van een TS Eliot-achtig rijmpje.. There are those who do not imitate, who cannot imitate, but then there are those who emulate, at time, to expand further the light of an original glow. Knowing that to imitate the living is mockery, and to imitate the dead is robbery. Zo gaat het nog regels lang door.. Dylan is een ster, een nieuwe lichtstraal aan het firmament. This man can rhyme the tick of time.... Can feel the hate of fight, the love of right.. The end of friend, the end of end... I'm proud to say that I know it.. Here-in is a hell of a poet. And lots other things. And lots of other things. Niet gek!
Eens horen of de muziek ook zo geïnspireerd is.. Of dat dit een plaat is van het type "ster maakt plaatje met futloze Nashville gast-muzikanten". (Will Oldham bijvoorbeeld)
Zoals ik al zei het begin is meteen voor Cash.. Girl Of The North Country. If you're travelin' in the north country fair.. Where the winds hit heavy on the borderline. Remember me! Dylan doet een aardige Cash imitatie, hij maakt nog een grapje als hij zingt She once was a true love of mine.. Een zinnetje uit Scarborough Fair. Cash klinkt al donderend laag, in tegenstelling tot de nog best helder zingende Dylan. Muzikaal gezien is het minimaal.. Wat akoestische gitaar akkoorden. Het klinkt niet bepaald origineel. Gejat van de Rolling Stones? Of toch Cas Stevens? (Als die laatste al een plaat had uitgebracht) Ik dacht een banjo te horen, maar die verdwijnt al snel wat op de achtergrond. (Als ie er al ooit was) De drums zijn ook curieus.. Ondefinieerbaar rommelen ze op de achtergrond. Geen duidelijk snare of iets dergelijks. De samenzang van Dylan en Cash komt ook niet helemaal uit de verf. Waarschijnlijk vonden ze 1 take wel genoeg.
Nashville Skyline Rag dan.. Ah, tempo in de roffelende drums en een mondharmonica. Cash is alweer vertrokken en Dylan voelt zich de koning van Nashville. Hoera, een steel guitar! Pwwieew. Zeer amusant, maar van zulke instrumentale deuntjes moet Dylan er 10 per dag kunnen schrijven. Jammer ook dat de vlotte akoestische gitaarlijntjes niet op een mandoline worden gespeeld. Wel leuk is de barpiano.. Al met al een kleine ode aan Ramblin' Jack Elliott.
To Be Alone With You.. Waar zag ik die titel eerder. Natuurlijk. Sufjan.. Is it rollin' Bob?, vraagt Bob Dylan aan Bob Johnston (de producer, vast een pseudeoniem van Dylan zelf) Everything is always right! When I'm alone with you. Electrische gitaar en Dylan die nu wel vals kraakt, zoals we 'm kennen. They say the night time is the right time, to be with the one you love. (I wish the night was here) Wel een lekkere korte blues-stamper.
Een orgeltje in I Threw It All Away. I once held her in my arms.. She said she would alway stay.. Nobelprijswaardige tekst. Maar ja, hij behandelde haar slecht. Dylan de crooner. Bijna Elvis. Melodie stelt weer weinig voor. De akoestische gitaar doet maar wat. Love is all there is.. It makes the world go 'round! Toe maar. Ironisch, waarschijnlijk.
Nog 1 kans op de ultrakorte (minuutje of 12) kant 1.. Peggy Day. Ah, dat is weer meer de jolly good komische country stijl.. Peggy day stole my poor heart away. Zijn dit niet gewoon traditionals? Een zij-projectje? Dit klinkt als die oubollige (maar wel leuke) deuntjes op die recente plaat. Love to spend a night with Peggy Day! Showtime-outro.. Geinig.
Tussendoor even opgezocht waar we nu zitten in het oeuvre van Dylan. Nashville Skyline blijkt uit 1969 te komen. Het is de 2e plaat na zijn beruchte motor-ongeluk.. En hij was van slag! Ik heb hier een Rolling Stone popencyclopedie liggen uit 1980 en die oordeelt toch wel keihard over de Dylan van na het ongeluk.. Hij kon het gewoon niet meer! Was hij maar als een echt rockmythe omgekomen. Nu is hij een mens gebleken. Overigens klinkt zijn stem zo helder/anders omdat hij gestopt was met roken. Later zeker weer begonnen dan..
Op naar kant 2. Lay Lady Lay... Lay across my big brass bed. Aardige percussie. Alsof iemand tegen de spijlen van een trap staat te tikken. Ik blijf me verbazen over zijn stem. Stay lady stay.. Stay with your man.. De rustige coupletten zijn mooi, maar het refrein is toch weer wat aarzelend. Het had zo'n mooi "geheim wapen" kunnen zijn. Een totaal (?) vergeten, onbekende Dylan plaat..
Zou er nu weer een instrumentale rag komen? Nee.. One more night, the stars are in sight, but tonight I'm as lonesome as can be. I will turn my head up high, to that dark and rolling sky. Dylan zoekt de hogere regionen van zijn stem op.. En klinkt als M. Ward! Verrassend. Verder heeft het weer de melodische armoede van een b-kantje.
Ok, dit moet het topnummer worden.. Een orgeltje, een mooie akoestische gitaar-tokkel, terugkerend riffje zelfs.. Tell me that it isn't true. Ik las ook dat Dylan in deze periode net getrouwd was en een stuk of 3 kinderen maakte. Vreemd dat geen van die kinderen het ooit in de popbiz heeft geprobeerd. Zover ik weet.
De drums zijn de hele plaat al waardelolos opgenomen, maar in dit nummer is het contrast met het mooie piano/gitaar outro wel heel groot.
Oh me oh my love that country pie! Call me for dinner honey, I'll be there. Het stoerste nummer. (Zelfs met zo'n tekst) Wham bam, thank you m'am-stijl. Dylan de proto-punker, die ongeïnteresseerd zijn zinnen in de microfoon blaft.
Tonight I'll Be Staying Here With You is het slot.. Throw my ticket out the window, throw my suitcase out there too.. Throw my troubles out the door.. I don't need them anymore. (Waarom?? Ja, inderdaad) Ik kan alleen maar oude stellingen opnieuw innemen. Het is een curieus werkje.
Het moge duidelijk zijn.. De muziek is merendeels futloos enkel de coverfoto en het gedicht van Johnny Cash waren geïnspireerd. Toch verkocht de plaat goed, zo meldt Wikipedia. En Lay Lady Lay was een van zijn grootste hits..

VPRO's Song van het Jaar

Ach ja.. Het is alweer november. Tijd voor de gebruikelijke verkiezing en bijbehorende "post" op The Gone Wait. Eerst 'ns kijken naar het lijstje van vorig jaar. Sweeney & Billy op 5. Hmm, nooit meer naar geluisterd. Verrek, zit er dit jaar weer een heel aardig Bonnie "Prince" Billy liedje in de lijst. Toch maar niet op stemmen. Death Cab For Cutie werkt niet al te snel, dus geen nieuwe plaat dit jaar. Misschien volgend jaar een nieuwe van The Postal Service, dat zou leuk zijn. (Ook al zou die dan wel weer tegenvallen) Sufjan Stevens' Chicago stond op 3. Toen "klikte" dat nummer nog niet. Dit jaar wel. Misschien dankzij de 3 (!) extra versies op de kliekjesplaat The Avalanche. Van die plaat koos de VPRO Dear. Mr. Supercomputer om op te stemmen. Nee, laat maar zitten, die koortjes heb ik wel even gehoord. (De titeltrack zou wel op mijn stem hebben kunnen rekenen) Daft Punk op 2 en New Order op 1.. New Order zou dit jaar nog een cd uitbrengen, omdat ze zoveel uitstekend (hmm..) materiaal hadden geschreven voor de bagger-plaat Waiting For The Sirens' Call. Gelukkig hebben ze dat niet gedaan.
Ok, ik heb de 200 liedjes van dit jaar teruggebracht tot 12. Oei, wat is dit moeilijk. Goed, In Our Last Tree van Motorpsycho niet omdat ze moeten worden gestraft voor het uitbrengen van een dubbel-plaat. Bovendien is het geen Serpentine.
Hot Chip's Boy From School is lekker om op de radio te horen.. Maar heb ik het zelf eigenlijk vaker dan 2 keer gedraaid?
Van Fink hadden ze All Cried Out moeten kiezen. (Ghostface viel al eerder af wegens het ontbreken van Big Girl of Back Like That)
Nou ja, ik moet niet, zoals gewoonlijk, te breedsprakig worden.. Nou ja, nog eentje dan.. Zo goed was het WK niet.. Weg met Wenn Es Passiert..!
Nou, dan kom ik toch wel op een verrassend lijstje.. (Al zeg ik het zelf)

1. Guillemots - Trains to Brazil
2. Midlake - Young Bride
3. The Veils - Advice For Young Mothers To Be
4. El Pino and the Volunteers - Heads Or Tails
5. The Killers - When You Were Young

The Killers verdienen lof voor hun poging The Boss weer hip te maken. De orgelbreak is meesterlijk. Had veel hoger gestaan als er niet zo'n vervelende "ringtone"/Coldplay-gitaarsolo inzat. Toch is When You Were Young de Robot Rock van dit jaar. (Een adrenaline-stoot)
Er "moet" ook wel iets Nederlands in. De beste Excelsior-plaat van het jaar. Niet origineel, volgend jaar zal ik het nummer vergeten zijn.. Maar toch Heads Or Tails is lekker en El Pino verdient de lof die Johan krijgt.
Misschien moet ik het huis uit.. Ik word wel wat oud.. Tot die tijd heeft mijn zuster me geindoctrineerd met de plaat van The Veils.. En het is ook wel een talentvolle jongen. A Birthday Present had nog een plaatsje hoger gestaan.
Het is wel duidelijk dat die plaat van Midlake tot mijn favorieten van dit jaar behoort. Young Brides. En die oriëntaalse viool in het intro blijft uiterst plezierig aan het album Poses van Rufus Wainwright herinneren.
En op 1 zowaar een Britse band. Check die theremin, de heerlijke blazers en vooral die schoolbel. Oog/oor voor detail, zo hoort het!

De Week (van 21-11-06)

*Johan - THX JHN
Een paar maanden terug al even op mp3 geprobeerd, maar toen ergerde ik me aan het vlakke geluid. Dat valt op cd eigenlijk reuze mee. De productie is zeker beter en frisser, dan het wat rommelig en goedkoop klinkende Pergola. Jammer dat de liedjes er juist niet op vooruit zijn gegaan. Ik hoor dit keer minder Guided By Voices. Ook is de plaat wat kleiner, geen bombast of grootse progrock-melodieën. Uiteindelijk zegt 1 ding genoeg.. Ergens in het midden veerde ik op, er klonk een heel ander soort melodie. Blijkt Tonight een nummer van gitarist Kooijman te zijn. Kortom ik ben niet de juiste persoon voor de muziek van De Greeuw. Any Other Guy is het enige andere nummer wat eruit springt en dat komt door een, altijd geweldige, "Casio-ruis-fluit".
Ik dacht laatst trouwens dat, het kon ook niet waar zijn, Marco Borsato een cover van Johan had opgenomen, met een of andere zangeres. Ik heb een singletje van Johan waar zij (ook) Every Time I Think Of You coveren.. Een nummer van de Babys, dus..

*The Frames - The Cost
The Frames hebben de vaart er goed in zitten. Ik heb niet het idee dat Burn The Maps erg lang geleden verscheen, maar wie weet was die plaat al een tijd uit in Ierland. Burn The Maps stelde onvermijdelijk wat teleur na het geniale For The Birds.. Maar nu ik The Frames een tijdje niet heb gehoord voelt The Cost vertrouwd aan, zonder te vervelen. Het is wel even schrikken wanneer Glen Hansard een hoog stemmetje als Chris Martin opzet in opener Song For Someone. Daarna gaan de mannen als vanouds los in crescendo's, dramatiek en iets teveel vioolsolo's.

*Prima Donkey - Prima Donkey's Rhytme Exotique
Hier.

*Nosfell - Kälin Bla Lemsnit Dünfel Labyanit
Hier.

*Chocolat
*Sling Blade
*Dial M For Murder
*Frozen Land
*The Pawnbroker
*Time Bandits
*Le Locataire
Ik was Chocolat alweer bijna vergeten. Het is moeilijk te geloven dat de film pas 6 jaar oud is. Op een of andere manier voelt de film erg ouderwets aan. Begin jaren '90, ofzo! Juliette Binoche speelt een alleenstaande moeder die met haar dochter een winkeltje in een dorp in Frankrijk begint. Een chocolaterie, inderdaad. De conservatieve graaf van het dorp vindt zo'n vrije vrouw maar niks en start een lastercampagne. Natuurlijk blijkt de chocolaterie een succes, omdat de veel te wijze, zelfgenoegzame vrouw allerlei mensen goede raad/zelfvertrouwen geeft. Oftewel een hoop clichés in een te langdradige film. Hooguit interessant omdat er een hoop bekende namen meedoen.. Ook in de bijrollen, zo speelt Peter Stormare een echtgenoot met losse handjes en duikt Johnny Depp op als waterrat annex piraat, 3 jaar voor zijn rol in die bekende blockbuster. (Bij nader inzien is die rol van Depp niet echt een bijrol..)
Ik las toevallig, voor ik de film keek, al een stukje over Sling Blade, waar de director's cut werd afgemaakt en de schrijver suggereerde dat de film slechts 98 minuten had moeten duren. Daar ben ik 't vaak mee eens, maar vreemd genoeg vond ik dit keer ook deze extra lange versie niet vervelen. (De gewone "cut" nooit gezien, dus ik kan niet vergelijken) Ik realiseerde me even niet dat Billy Bob Thornton zelf de regisseur was. Erg knap, het lijkt me niet eenvoudig om steeds in en uit een rol te stappen, om aanwijzingen te geven. Zeker als je een rol hebt als verstandelijk gehandicapte. Deze wordt aan het begin van de film vrijgelaten uit een soort van tbs-kliniek, waar hij sinds zijn 12e zat na de moord op zijn moeder en haar minnaar. Voordat hij eruit mag wordt hij nog even geïnterviewd door 2 journalistiek-studentes. Een mooie beklemmende openingsscène die, de in wezen vriendelijke Karl neerzet als het beest die de mensen in 'm zullen zien. Goed, hij is vrij en haalt een frietje bij Jim Jarmusch, een van de cameos, Vic Chesnutt rijdt ook nog rond in z'n rolstoel, al las ik dat allemaal pas achteraf, natuurlijk. Karl sluit daarna al snel vriendschap met een jongetje van een jaar of 11, wiens vader zelfmoord heeft gepleegd. Zijn moeder heeft nu een nieuwe relatie met een of andere agressieve kerel. Deze wordt vertolkt door Dwight Yoakim, en dat is spijtig. Hij maakt zijn personage té slecht. Het is allemaal veel te overdreven. De film gaat op weg naar het onvermijdelijke, voorspelbare einde, waarin Karl opnieuw het heft in handen neemt en zich als een goed Christen (?) opoffert.
Dial M For Murder is net als Rope een Hitchcock-film gebaseerd op een toneelstuk. Beiden spelen zich bijna volledig op 1 locatie af. Rope wint nipt, want de spanning tussen James Stewart en Jon Dall is interessanter dan Ray Milland die zijn poging tot moord op echtgenote Grace Kelly probeert te verbergen. Er volgt een spelletje breinpoker met een hilarische op en top Engelse politie-inspecteur. Een amusant puzzel met een grote rol voor sleutels. Jammer dat Grace Kelly bepaald niet weet te schitteren, ze speelt wat anoniem/futloos. Hitchcock heeft het overigens niet zo op tennissers, geloof ik.. In Strangers On A Train zat er ook al een in de penarie.
Frozen Land (of Paha Maa, zo u wil) scheen een Finse bioscoophit te zijn.. En dat is nauwelijks te geloven. Ik zeg het Norbert na, zelden zo'n zwartgallige film gezien. Ik had toch echt wat meer droge Finse humor verwacht, maar helaas. Het begint als Bresson's L'Argent met vals geld, dat de levensloop van verschillende mensen verbindt. (Net zoals Magnolia, en waarschijnlijk tientallen andere films) We zien een leraar die ontslagen wordt, het moment als dat 'm wordt verteld is een van de beste momenten in de film.. Hij gaat naar huis, kickt zijn zoon het huis uit, die op het slechte pad raakt enneh, etc. Een van de pijnlijkste aspecten van de film is dat elk sympathiek karakter het loodje legt, met uitzondering van die leraar, maar die raakt dan weer buiten beeld. Verder leren we nog waarom Finnen zo goed zijn in rally-racen. Een van de leukere grappen (althans dat dacht ik) is het moment dat weer een ander crimineeltje een jeep steelt. Bij een Volvo-dealer! Een leuke "dis" naar Zweden leek me, maar later blijkt het een Landrover te zijn. Een film waarin verschillende levenslopen kruisen heeft altijd iets onrealistisch, en dat geeft niks. Wat ik dan jammer vind is dat Frozen Land tegen het eind ook nog tijdsprongen in hele jaren gaat maken. Een waardeloos idee, zorg dan dat alles wat je hebt te zeggen in die ene dag eruit komt, het is toch al een gekunstelde opzet.
The Pawnbroker is een vroege film van een van mijn nieuwe helden, Sidney Lumet. Het schijnt een van de eerste films te zijn die "dealt" met de nasleep van de Tweede Wereldoorlog en het effect wat het verblijf in een concentratiekamp op mensen heeft. Lumet schetst heel intens hoe een oudere lommerd-boer geteisterd wordt door herinnering aan een kamp. Hij doet dit met razendsnelle herinneringsflitsen. (Jump cuts?) Dat ziet er erg modern uit, maar daar staat tegenover dat in de film te theatraal/ouderwets geacteerd wordt. Zowel door Rod Steiger in de hoofdrol, als vrijwel alle bijfiguren. Wat me ook verbaasde was dat, na de opening, het gezinsleven van de lommerdhouder niet meer aan bod komt. Alsof Lumet vergeten was dat hij daar iets van had laten zien. De film heeft veel weg van The Assistant, een film gebaseerd op het magnifieke boek van Bernard Malamud. Weliswaar speelde de Oorlog daarin geen rol, het ging wel over een oude Joodse winkelier en een jonge immigrant. In het geval van deze film is dat een leergierige Latino die van rijkdom droomt. The Assistant is uiteindelijk een romantisch/sentimenteel werkje, terwijl The Pawnbroker bitter eindigt.. De oude man vind uiteindelijk een soort van verlossing door eindelijk wat te voelen. (Dat lukt 'm eerst niet meer) Daarvoor moet hij wel een stigmata aanbrengen, zoals ooit gepersifleerd in een Apeldoorn-reclame. Een erg Bergmaniaans en depressief einde. Vreemd is de muziek van Quincy Jones, die op dat moment een vrolijk funky deuntje laat spelen. Totaal misplaatst.. En dat terwijl hij daarvoor nog mooie Coltrane's A Love Supreme-achtige jazz had laten horen.
Ah, meer Gilliam nonsens met veel van de latere cast van Brazil. In Time Bandits reist een kleine Klaas-Jan Huntelaar met een groep dwergen door de tijd. Ze komen onder andere Robin Hood (John Cleese), Agamemnon (Sean Connery) en Napoleon (Ian "Bilbo" Holm) tegen. Het eerste "historische" gedeelte van de film is 't leukst, ze belanden bijvoorbeeld ook nog op de Titanic.. Daarna worden ze naar een soort van hel gelokt, door ene "Evil", die hun tijdreismap wil stelen. Complete chaos volgt. Sublieme rol van de tragische David Rappaport, de leider van de dwergen.. Hij pleegde 9 jaar na de film zelfmoord. (Iets wat Gilliam ervan weerhield om nog een deel 2 te maken, elk nadeel heb zijn voordeel)
Nu begrijp ik dat horror "spannend en lachen" tegelijk kan zijn. Hoewel horror? Misschien is Le Locataire ook wel een psychologische thriller te noemen. Eigenlijk bestaat de film uit 1, ehm, ontwikkeling, die niet verklapt moet worden en pas na een uur duidelijk wordt. Heel leuk gedaan.

Oma's Platenkast: Damburst

Een nieuwe progrock-kans! Ik dacht eerst dat de band Damburst heette en de plaat Water, maar het is dus vice versa.. De band moet op een dag hebben bedacht dat Earth, Wind and Fire een element waren vergeten. Het is zo'n simpele bandnaam dat ik me afvraag of er nog meer bands zijn die zo heten. Juist niet vermoed ik. Handig googlen ook straks. Het album heeft een van de meest bizarre hoesjes uit de hele reeks.. In een blauwe gloed (tegen een zwarte achtergrond) ligt een viswijf. Een creepy dode vissenkop die langzaam overgaat in een voluptueus vrouwenlijf, met figuurlijke zwembandjes. De voeten gaan dan weer richting vis. (Vervagende tenen) De visvrouw heeft potige armen en enorme handen. De vrouw ligt natuurlijk in 't water natuurlijk, dat is weggelopen uit de gebroken dam. Naast de dam ligt een blikkerig wrak. Is het een caravan! Of een busje? In de lucht zweeft het rokerig witte silhouet van een vogel.. De vogel lijkt op weg naar de vreemd gloeiende bol, die achter de dam opkomt.. De achterkant van de hoes is dan ineens opvallend gewoontjes. 6 mannen: de onderste 3 met dikke brillen. De foto doet aan die beroemde clip van Queen denken waar de mannen op een bepaald moment als zingende hoofden in beeld verschijnen. Een tracklist ontbreekt, althans op de achterkant.. Slechts op de lp zelf zijn de titels afgedrukt. Toch wat onhandig. Groot (nou ja) is mijn verbazing/enthousiasme, als ik daar ontdekt dat de liedjes zijn gepend door ene R. Westerbeek. Dat zal wel een Nederlander zijn! Hoe kan het ook anders met zo'n bandnaam eigenlijk.. Dit zou wel 'ns een plaat kunnen zijn die ook in de krochten van audiotheek Fonos nog te vinden is. (Inderdaad) Een vergeten juweeltje? Eens luisteren.. Eerst nog even vermelden dat de platenmaatschappij Vertigo Records is, met zo'n eeuwig draaiend cirkeltje als logo, dat in de Hitchcock film te zien is.
Het begint allemaal met (What has happened to) Your Dreams. Een prima klinkende akoestische gitaar en een werkelijk geweldige melodie. Beetje Eagles of toch Pink Floyd. Een drumslag en, erg verrassend, een Toots harmonica, weeeh jengel.. De blues baby. De drummer zet een ongebruikelijke maatsoort in. Een voorzichtige latin-swing. Dan weer snel terug naar het getokkelde intro. Een orkest, dat later een synthesizer blijkt te zijn, zoemt zachtjes. Zou er nog iemand gaan zingen? Het geluid is echt bijzonder goed, de kleine accentjes van een elektrische gitaar mengen precies met de (nu toch al wel wat saai wordende) mondharmonica. Eh, gaan ze nou 'ns echt beginnen? Het nummer blijft maar voorzichtig opbouwen om dan weer schielijk gas terug te nemen. Nou ja, misschien hoort zo'n langdradig intro erbij op een progrock plaat.
De wind blaast nu in The Whisper of Doom. Ta-taaa.. De piano plingt als een horror-film. De wind ruist nog steeds om het verlaten huis. Een dreigende bastoon. Een onweer barst los (Wat een cliché) Het is de korte opmaat naar Damburst (part 1) dat 1 minuutje later begint.. On the mountain I will crush you. Een zwoele Rhodes.. De harmonica keert terug, de drummer speelt weer voor donderslag. BENG. Prima zanger trouwens, ietwat aarzelend, zoals het hoort. You won't hurt me! Hij is wel ver naar achter gemixt. Damburst is het code-woord voor een fijne gitaarsolo.
Feeling's Real zet er zowaar een funky rechttoe rechtaan beat in.. You were running from the thunderstorm. De zanger klinkt wat als die van Karate. Het orgel begint te gillen. Overigens zou dit nummer gebruik hebben gemaakt van Händel's Watermusic.. Maar ik kan nog niet ontdekken welk gedeelte dat zou moeten zijn.Tijd voor wat mathrock.. Razendsnelle noisy akkoorden, de drummer die een eeuwig durende fill speelt. De Dillinger Escape Plan is er niks bij. Ben even kwijt of dit al het 5e nummer moet wezen. Oh, hier is het stukje Händel met pastoraal dwarsfluitje. Over een contrast gesproken.
Up The Ladder is een wat vriendelijker nummer.. Up the ladder, to the end.. Time and time again, I try, try to.. (Een drumbreak overstemt de zanger) De akkoorden lijken wel uit Imagine van Lennon te komen.. Dat was in '71 een hit en deze plaat stamt uit '76, dus wie weet.. You know, I am a dreamer.. Hier gaat het als volgt: All the children born today, you hold the (hoger) key.. Wise and free, you will be.
Het slot is voor Message. (Don't Break Me) Don't forsake me, I'll always pull you through.. You can't live without me (!) My power is fading, I can't hold out so much more. Snif. Vreemd Engels.. Dit slotnummer van kant 1 volgt een bekend patroon.. Eerst een aangenaam sentimenteel Fender-stukje en dan mag de drummer weer los gaan op krankzinnige ritmes, terwijl ook de mondharmonica speler de draad oppakt. Het is soms iets teveel van het goede.
Kant B dan.. Schrijf je Aggression met 2 G's? Verrek ja, waarom dan niet in het Nederlands? Hmm. Een baslijn als Rage Against The Machine, Killing In The Name Of.. Mogelijk is de tune van Mission Impossible een betere vergelijking. De electrische gitaar "wah-waht" funky. Gezongen wordt er niet. Het dwarsfluit-outro is bepaald niet gevaarlijk. Ah, daar begint de mondharmonica weer zo'n sympathieke Center Parcs melodie te spelen. Volgens mij zijn de nummers in elkaar overgelopen en moet dit de sprookjesachtige wereld van Water zijn. Ja, Water het nummer. Als ze nu ook nog een album met de titel Water hadden.. Dat ziet er altijd leuk uit op MTV. Inmiddels is de band echt in Arrow Jazz Fm vaarwater gekomen.. Wel lekker, maar een beetje suf.
De zanger lijkt bijna te schrikken als hij dan eindelijk moet beginnen op deze kant. Enigszins gehaast raffelt hij zijn regels af.. Reflections of the Sun. Memories of Grass (!?) Books you never read.. Hij houdt al snel maar weer op om ruimte te geven aan de gitarist, (mits hij dat niet zelf is) die een eindeloze razendsnelle solo inzet. Knap, maar overbodig. Voorlopig bestaat kant b uit vullers. (De arrangementen steken wel nog altijd goed in elkaar)
Benieuwd of de harmonica-speler een meeuw gaat imiteren in The Last Seagull. In elk geval horen we echte meeuwen. Een akoestische gitaar. Een folkdeuntje? De branding.. Dit heeft weer de juiste sfeer. The last seagull, is a lonely, helpless, lost in the sky.. Ik begin te vermoeden dat er iemand anders zingt op deze kant. De vocalen zijn echt slordiger. Verbazend genoeg zijn de spaarzame falset stukjes dan weer wel goed. Hmm.
Dacht ik eerst dat in veel meer tracks een orkest was te horen.. Nu lees ik dat dit enkel in Damburst (part 2) het geval is. Wederom onweer natuurlijk. Bubbelend water. Ah daar is het orkest, pizzicato strijkers, zuchtende glissando's. On the mountain I will crush you. Inderdaad dezelfde tekst & melodie. Poison in my bed. Ik kan de trots bijna voelen van de zanger.. Dat heeft ie toch mooi voor elkaar.. Een heel orkest achter hem. Hij zet er maar een rauwere stem voor op. Oh God, een koor. Damburst the musical.. Decorstukken beginnen om te vallen. De dam breekt.. Een held zwemt met zijn bewusteloze vriendinnetje door het water. Ze klimmen op het wrak van die caravan. Oohooooh.. I'm the ocean gromt de zanger. (Of zoiets) Wat een bombast. Heerlijk. Make your dam burst once again!
Tijd voor de aftiteling met It's Over. Goodbye.. It's over. This feeling of loneliness, I've had before. I'll start again, build creatures.. In the future. I wonder if I can create a wiser man.. Zingt God hier zelf? I've got time to try it once again. Ik zie Noach al in de caravan over de ondergelopen aarde dobberen.. Hoe het ook zit, ik heb er van genoten, ook al lijkt deze melodie weer gejat.. Nu van Queen's Bohemian Rhapsody. Was dat ook het nummer met die hoofden-clip?
Nou, de plaat heeft in elk geval een Musicmeter-entry, waar een fan hoopt op een re-release. De hoes heeft daar ineens wél kleur. Het harmonica-werk blijkt van ene John Lagrand. Een geweldige kerel, dat zie ik meteen. Hij maakte ook deel uit van Cuby & The Blizzards. Ron Westerbeek was in Water de zanger en pianist. Klaarblijkelijk vooral bekend van Hans Vermeulen's Sandy Coast, maar dat zegt me niks. Het drumwerk valt ook bij rare groove dj's in de smaak. En die hebben gelijk, wat een plaat!

Oma's Platenkast: Nature's Secret

Nou, als dit geen op ELO geïnspireerde progrock wordt, weet ik 't niet meer. Michael Cassidy, nooit van gehoord, vast geen familie van Eva. Op de foeilelijke hoes van mijn exemplaar zien we zo'n speelgoed glazen bolletje, waar je mee kunt schudden om 't te laten sneeuwen. Of is het een glazen bol om de toekomst te zien? Op het houten plankje, waar de bol op steunt staat "Nature's Secret". Eerste associatie: de Vrouw! Maar die zie ik niet.. In de glazen bol leunt een man tegen een boom. Alles is matig geïllustreerd trouwens.. Op de achtergrond zien we een watervalletje.Het tafereel doet me denken aan The Lord of The Rings film.. Frodo zit onder een boom als Gandalf haastig aan komt rijden. (Na jaren van afwezigheid, meen ik..) Oh, nu zie ik pas het tamme hertje dat door de man geaaid wordt. Achter de glazen bol schittert een sterrenhemel, die op de mooiere achterkant veel meer ruimte krijgt. Uit de grond steken tentakels, zijn het dode bomen of cactussen? Het heeft iets dreigends, als fabrieken. Misschien wordt dit een plaat waar de mens op zijn milieuverontreiniging wordt gewezen?
2 opmerkingen nog voordat we gaan luisteren.. De credits voor alle nummers worden gedeeld door Michael Cassidy en Indra Armstrong. Zou die laatste zijn vrouw zijn, die op de achtergrond wilde blijven? Ze speelt in elk geval geen instrument. Opmerkelijk zijn ook de "special thanks". Slechts een paar namen, maar niet de minste: James Hunter, Stevie Wonder, Neil Diamond, Alfred Ford, George Harrison en John Fahey (Was dat die gitarist waar Sufjan Stevens laatst nog een ode aan bracht? Ja.)
Al die namen scheppen verwachtingen.. Hey ho, let's go! Wat een vrolijk intro met een twangende country-gitaar.. Open your eyes, let me take a look inside you. Van mij had Cassidy wel wat hoger moeten zingen. Zijn stem zit wat gewoontjes in een midden-register. Won't you please come along, zucht een soulful koortje van zangeressen. Een beetje een belegen gitaar solo volgt. De plaat stamt uit '79, maar de jaren '80 zijn hier nog lang niet in zicht. Het heeft eerder wat weg van Cat Stevens' ietwat bombastische folkmuziek. Misschien is bombastisch niet het goede woord.. Gedragen, gezwollen, protserig? Nou ja, Cat blijft aan de goeie kant van de lijn, Michael niet.. George Harrison werd niet voor niets genoemd.. Er duiken tablas en belletjes op in Golden Avatar. He came to save the last souls from disgrace. (Wie? Jezus? Is hij de Golden Avatar?) The love of God began to float.. Hmm, tekstueel zweeft het ook.. Maar de gitarist heeft na zijn warm-up op de electrische gitaar de smaak te pakken, en pingelt nu op de akoestische variant onvermoeibaar door de track heen. Shining with the youth of purest gold.. Cassidy raakt hier vocaal wel de juiste snaar met zijn naïeve John Denver vocalen. Golden Avatar is ook een nummer van Kula Shaker, geen toeval.
Sign of Surrender begint als een Simon & Garfunkel traditional. Ik zit aan Angelo Badalementi te denken.. Die bracht toch meer gekte en pschedelica met zich mee. Een oorspronkelijker talent. Michael Cassidy heeft voorlopig geen "unique selling points". Then at last I came to see, this desert life is not for me.. Now finally Lord I see you! Now let my chanting fill te skies.. Fluit en cello krinkelen rommelig om de saaie gitaartokkel.
Ah, tijd voor een dansje met Simply Leiving. The morning sun was rising.. The grace of God was blooming. Simply Living, peace of miiiind. Oh Lord thank you for this life. He (God dus) made this life so simple, why has men made it so hard? Simplify your living, purify your soul! Oh, een Hare Rame, Hare Krishna outro. Is dat een tak van het Christendom...? Krishna = Christus? Of is Cassidy dan toch een bedachtzame zen-monnik? Golden Lotus records heet het label waarop deze lp verscheen. Misschien is ook dat een Boeddhistische hint. Klinkt eerder als een Eddie Murphy film.. (Dat was Golden Child) Nou ja, dit was in elk geval wel een aanstekelijk en enthousiast gebracht nummer.. In '79 was Cassidy nog steeds een Hair-hippie die als een rockster over gedekte tafels wilde dansen, denk ik.
Het slot van kant 1 wordt bereikt met een dreigend bubbelende synthesizer en dalende strijkers. Dat klinkt voor het eerst wat als ELO. The powers of evils stand! Intoxicating the land! Degrading the nature of men.. Interessant is het refrein waar Cassidy uitroept: Don't let the spirit of reason die! En wat zegt ie daar over de "Animal nature"?Is dat een slecht iets? Dat zal hij toch niet bedoelen? Driften die bestreden moeten worden..
Ik deed wel iets te negatief over die eerste kant.. De muziek is best aangenaam. In Hidden Worlds, de opener van de 2e zijde, zit het ook qua productie wel goed. Wederom een grote rol voor de gitaar die overal doorheen snijdt, een orkestje dat waarschijnlijk uit een keyboard komt en op en neer gaande dynamiek. Enkel de drummer tikt wat nodeloos ingewikkeld op zijn stokjes. Cassidy vervolgt zijn spirituele teksten met een absolute tegeltjeswijsheid: I'll never be younger than today. Ja en today is the first day of the rest of your life. (Dat klinkt eigenlijk nog wat positiever, maar dat zegt hij dus niet) Hij geeft wel de credits voor zijn tegeltje aan "a wise man", die 'm dat vertelde. Gaan nu de vogeltjes buiten of op de plaat zingen? Het is een teken! There's so much I have to know. I've been a servant of my pride.. Oei, hij raakt zo geëmotioneerd dat hij vals begint te zingen. Aandoenlijk. Op kant 1 stond ook al zo'n eenvoudig akoestisch folkdeuntje, maar de gitaarpartij op deze kant is verzorgder, beter afgemaakt, ronder.
En dan, het moment waarop we gewacht hebben, de titeltrack. Nu gaan we het eindelijk vernemen. Wat is Nature's secret? Vrolijke boel. Het lijkt wel een Middeleeuws riddertoernooi..Conga's.. Changin' seasons come and go.. From sun and rain to wind and snow. The dance of spring, the dead of fall. Ok, duidelijk.. De cirkels der natuur..Dat is het geheim.. Cassidy weet wie daar achtersteekt. Zijn Majesteit, het Opperwezen.
Krishna the Supreme was nog niet aan bod gekomen op deze kant.. Nu wordt het pas echt vaag. The eternally existing you, the embodiment of bliss. Yes, He comes to take you home.
Aan het slot nog maar weer 'ns een overdenking.. Op jazzy gitaar-akkoorden. To whom does nature's wealth belong? Right now Mother Earth is in distress. En even later: We've got to realize it all belongs to Him. In principe is zijn bezorgdheid over de natuur lief enzo, maar waarom hij er toch altijd de lieveheer bij moet halen..
Afgezien van de prekerige teksten kan de plaat er toch wel mee door. De liedjes zijn ietwat doelloos.. Slordig ingespeeld. Maar dat heeft ook wel z'n charme. Met name in de ballades.
Ik kon op Google weinig over de man vinden. Een website vermeldt dat hij samen met zijn vrouw (niet Indra) een Krishna Conciousness concert geeft. Dat was in 2003. Ik vermoed dat de man zich in die scene ophoudt en nooit meer naar pop-succes heeft gestreefd. Nature's Secret is wel op tientallen marktplaatsen te koop, in verschillende hoesjes. (Zie plaatje bovenaan)

Oma's Platenkast: Elf Provinciën

Ik had eigenlijk bedacht enkel "reguliere" albums en (dus) geen compilaties in deze serie te bespreken. Dat gaat dit keer niet lukken, want ik heb er hier een aan mijn fiets hangen. Bovendien komt er ook nog een "best of" langs, maar dat is dan in elk geval van 1 artiest.
Ik dacht dat dit een solo lp van Corry (van de Rekels) was, maar dan zou het album wel een rare titel hebben: "Wilma, Els, Anja, Corrina en de Riwi's". Dat zijn allemaal zangeressen uit de "stal" van Pierre Kartner en het label de Elf Provinciën. De man bezocht waarschijnlijk talloze kermissen op zoek naar leuke meissies waar ie eens fijn zangeresjes van kon kneden. Het logo van het label laat inderdaad nog een gat zien waar Flevoland verrees. Sinds wanneer bestaat Flevoland eigenlijk? De slogan van het label is "gespecialiseerd in geluid(!) sinds 1952..
Corry (uit Breda!) is de vrouw die de kar moet trekken. Waarschijnlijk de enige grote naam. Haar naam is vetgedrukt op de voorkant (een andere dan hier afgebeeld, ja) en het is vermoed ik ook haar stralende gezicht die de hoes siert. Zouden ze dit platinablond haar noemen? Best mogelijk.. Wat een wenkbrauwen, wat een vrouw..! Op de achterkant zie ik dat dit soort compilaties wel vaker op het label verschenen.. Zo heet er eentje "Wilma, Anja, Anita, Conny, Debby, Ria!".. Maar is dat Wilma dan die daar opstaat? Lijkt eerder een soort Heintje.. Een jongetje van 11 in een vreemd hesje met enorm grote oren. Wilma is ook degene die deze compilatie mag openen met Voor Het Slapen Gaan. Vooraf gok ik dat ze voor het slapen gaat bidt, we zullen 'ns horen. (Het rondje midden op de zwarte LP is trouwens rood-wit-blauw, wat stiekem best stoer staat!)
Ik verwacht ook orgeltjes.. Kom maar op. Hola, die plaat is zacht opgenomen. Wow, een prima klinkend orkestje. Mammie, ik ben alleeen, waar ging jij heen? Snif, tranen in mijn ogen. 's Avonds gaf je mij een zoen. Voor het slapen gaan, maar dat was toeehhn. Drums! Lange orgeltonen.. Mammie, kom bij me weer. Ik heb je nodig. (Ik ben toch klein!) Wat een schatje die Wilma. Wie zal me anders leren hoe ik groot moet worden, net als jij? (En wie stopt me onder?) Soms ben ik bang van wind en onweer. Maar jij bent dan niet bij mij. Wilma is dus werkelijk een Heintje. En wat een goed nummer, een cover denk ik.. De credits worden gedeeld door Scott & Maguire en Kartner die de Nederlandse tekst schreef. (Vermoed ik) Maar waar is moeder toch heen? Dood, neem ik aan.. Nee, nu hoopt ze dat haar moeder terugkomt en ze bedoeld vast geen reïncarnatie. Oef, Wilma's piepstemmetje begint pijn aan mijn oren te doen. En als Mama heen is, waar is pa dan? Zat zeker in het café. Mama, was jij vroeger ook zo klein? Ik wil net als jij ooit eens mama zijn. Superieure track, het was geen bluf, dit is werkelijk goed geluid. Mogelijk de beste schlager (of smartlap) uit de hele reeks.
Grappig, daar is Corry en die heeft ineens een boerinnenstem. Veel te grof vergeleken met kleine Wilma. Spanje het land van de zon.. Het was in een café in Barcelooona, ik was meteen verliefd toen ik 'm zag. De duffe begeleidingstrack (door de Rekels) doet denken aan die maffe neppe drums waar het Duo Onbekend mee werkte. Liefde op het strand. Rita Hovink behandelde deze thematiek veel beter. Dat was met humor, de roddels bij de slager enzo, weet u nog wel. Wel heerlijk zijn, wat ik dan maar Arabische, stembuigingen noem. Ik herinner me dat er een Marokkaanse André Hazes rondloopt. En dat is zo vreemd nog niet! Spanje het land van de zon, waar ik zo lekker met jou.. in 't water zwemmen kon!
Els Wennink voelde zich te goed om zonder achternaam door het leven te gaan. (Zoals alle andere zangeresjes) Alweer een liedje over smoeder. Superieure baslijn, klinkt vol, diep en psychedelisch sixties. De percussieklingels mogen er ook wezen. Er klinkt een zingende zaag. Els is een Vlaamse. Of toch niet? Hmm. Mamma maak om mij geen zorgen, voor de dag van morgen. (Wat een zin) Maar ik ben niet meer klein. Wow, een gospel "oeehh" koortje op de achtergrond, een superfijne snare-roffel.. En de drums gaan los.. Voor 3 seconden, jammer, had die funkbeat nou volgehouden. Mamaaa als de bruidsklokken luiden.. Sentimentele viool. Zul je dan niet huilen? Tuurlijk wel, dat doen moeders. Je weet, ik blijf je kleine meid. En dan gaat een collega van Cor Steyn los op de Hammond. Ik neem alle negatieve gedachten die ik ooit had over P. Kartner terug. Weg met die Johnny Hoes, Kartner is de man.
Hoera, weer een strandnummer.. Dat van Cadzand. Daar liep een Don Juan, bruinverbrand. Wat was je mieters! zingt Anja. Haar hoofd slaat op hol, als een ballon. Hij keek naar haar.. Wat was ie toch mieters. (Ze blijft 't maar herhalen) Ze vergeet nooit meer de dag dat deze man naar haar keek. (En dat was alles) Nu zit ze binnen, door het raam naar de regen te kijken. En zit ze slechts een eenzame fietser (!) die haastig snel (hmm) de hoek omslaat. Respect voor deze Anja trouwens, want de songcredits vermelden dat ze zelf de muziek schreef. Niet gek, het schiet alle kanten op, maar de swingende klezmer gedeelten zijn verrassend (en leuk) Of nou ja klezmer.. Weet ik veel. Leuke blazers en ook een honkytonk-piano.
Het nummer van Corina is geschreven door A. Verkooyen.. Die naam heb ik eerder gezien.. Waar? Even opgezocht.. Inderdaad hij maakte deel uit en schreef de nummers voor het Duo Onbekend. Zo'n rrrrr-oepie-ta surf-gitaar. Klinkt als het Wil De Bras combo. Corina is trouwens de eerste waardeloze stem.. Beetje Limburgs brr. Waarschijnlijk was ze alleen maar mooi. Geef me je vlug je hand, doe niet zo ongalant! (Voortaan ben je van mij!)
Tot slot van kant A, een bandje.. De Riwi's. Iets veranderen aan het geluid doet dat niet. Het is tijd voor een pauze, die Riwi's krijgen nog wel een herkansing op Kant B.
Die kant is symmetrisch.. Of a-symmetrisch. Want nu gaat Wilma over papa zingen. Maar pas aan het slot. Alle artiesten komen nog 'n keer langs.. Corry en haar Rekels spelen een cover van Dans Le Soleil Et Dans Le Vent, nu Ik Zie De Zon geheten. Mooie mondharmonica-solo meteen tijdens het intro. Nu klinkt Corry ineens heel lieflijk en trillerig. Ik zie de zon weer door mijn raam, ik hoor je stem, jij roept mijn naam. De drums shufflen met een minieme country-touch. Ik moet aan de film The Searchers denken die ik laatst zag. Even cheesy.. Corry zocht (!) op alle straten naar haar lief. Jammer dat ze zich niet aan een Frans couplet waagt.. Jep, Corry doet 't beter op deze kant.
Ik sla een paar nummers over, waarmee we bij de herkansing voor de Riwi's aankomen. 'T is mijn hart. Ah, dat swingt. Het is mijn hart dat om je zeurt, het is mijn hart dat om je treurt! Olijk orgelmelodietje.. Als een heel slecht bandje in een Kaurismäki film. Geweldig die kartonnen drums. Wat mijn verstand ook moge zeggen, ik houd van jou.
Maar toch, de heldin van deze LP is natuurlijk Wilma. En het slot is dus voor haar. Benieuwd of Papa ook weg is en ze in een weeshuis is belandt. (Waar strenge nonnetjes de scepter zwaaien)
Identiek intro.. Weer het orkest en die fluiten.. Elke artiest heeft 1 soort nummer. Oh mijn pa-paaa (nadruk op de 2e lettergreep) wat zorg je altijd goed voor mij! Sjongejonge, niet gek dat feministen een paar jaar later in opstand kwamen.. Oh mijn papa die ik vertrouwen kan. Jij bent het liefst (!) want jij bent toch.. mijn vader! Oooh, mijn papa, jij troost me als ik huilen ga. Jij zorgt voor mij. Wat is dit voor omkering van de gebruikelijke werkelijkheid. Dat heeft die Kartner met vilein genoegen geschreven. Nee, het Mama-nummer was veel beter.. En zieliger. Ik liet het aan mijn eigen mama horen, die onmiddellijk begon te snotteren. Ai! De hoge lange uithaal aan het eind is magnifiek.. Ik hoop dat die lieve Wilma niet aan de drugs is geraakt en niet als een elk kinderster in de goot is belandt. Helaas, Wikipedia vertelt het bekende verhaal.. Ze werd schaamteloos geëxploiteerd door Karner en kornuiten en ze belandde in een kindertehuis! Ze wordt ook nog gearresteerd wegens inbraak.. In '94 haalt ze de kranten nog een keer omdat.. Haar huis afbrandt! Alstublieft.

De Week (van 14-11-06)

*The Sleepy Jackson - Personality
Het schijnt dat deze band rond ene Luke Steele al in 2003 een prima plaat afleverde. Ik kan me 'r niks van herinneren.. Raar, want de zweverige indierock stijl, zou mijn aandacht toch wel op de band hebben moeten vestigen. Misschien dat Australië op dat moment buiten mijn radar lag. Deze 2e plaat heeft een afzichtelijke kitscherige hoes.. Als van een slechte "emo"-band. De stem van Luke kraakt als die van de zanger van Destroyer.. Vergelijkingen met Mercury Rev zijn ook wel acceptabel. Maar dit werkje mist iets. Ik heb de plaat een halve week geluisterd en het bleef me niks doen. Net als The Polyphonic Spree eigenlijk. Gladde, volgepropte liedjes, waar ik 0.0 emotie bij voel. Meest opvallend is een deuntje ergens in 't midden, dat een hele slechte inzending voor het Eurovisie songfestival kan zijn. (Ergens tussen de Beegees en Abba) Ook grappig is het outro van Work Alone, waar het íntro van Coldplay's Don't Panic wordt gespeeld.
Om positief af te sluiten, als de band de drums in het slotnummer achterwege laat en er wat mooie bluesy akoestische gitaarakkoorden klinken schiet me een andere, fijne associatie te binnen: 22-Pistepirkko.

*The Mountain Goats - Get Lonely
Ik denk dat nieuwe platen van de Goats me altijd pas maanden later raken. Dat is al een paar keer eerder gebeurd. Misschien lag het gewoon aan mij deze week, dat de beluisterde muziek me weinig deed. Toch lijkt Get Lonely een minder werk van John Darnielle. Enkel het met drums en een lekker poprefrein opgetuigde Half-Dead viel in de smaak. Can't get you-u-u-u out of my head. Lost without you. Half-Dead.
De rest van de nummers leek een beetje te leeg. En voor het eerst had ik moeite met Darnielle's stem. Vreemd..

*Larkin Grimm - The Last Tree
Hier.

*Spires That In The Sunset Rise - This Is Fire
Hier.

*In Cold Blood
*The Searchers
*Chinatown
*2001: A Space Odyssey
*The Sting
*Brazil
*All The President's Men
Een week vol gekende klassiekers uit de IMDB top 250. Misschien zat de beste wel aan het begin. In Cold Blood had pech dat ik het verhaal eigenlijk al iets te vaak had gezien (tv-serie, de film "Capote") of gelezen. (Op de boekenlijst van de middelbare school) Zo kwam het dat ik de film pas de dagen erna begon te waarderen.. Mede dankzij de prima soundtrack van Quincy Jones. Perry's Song is echt geweldig. De 2 criminelen doorkruisen een paar staten op weg naar de plek van misdaad, ondertussen babbelen ze over van alles en nog wat en denkt Perry aan zijn jeugd en zijn rodeo-mama, terwijl hij op zijn gitaar tokkelt. Zeer sfeervol. Sowieso veel mooie shots. Deze filmversie is duidelijk daarin het beste, de inbraak/moorden zelf hadden wat spannender gekund. (Maar misschien zou het dan te grof worden voor een film uit die tijd)
Ergens begin dit jaar, meen ik, stond er een stuk in de Volkskrant over The Searchers. Het artikel analyseerde het racisme in de film. Klonk allemaal wel boeiend en als ik de premisse in 1 zin vertel zit er ook een geweldige film in. Een groep indianen moord een familie uit en ontvoerd een van de twee dochters. Twee mannen, een oude indianen hatende cowboy/oom van de familie (John Wayne!) en een jonge geadopteerde zoon (met indiaans bloed!) gaan op zoek naar de dochter. Nou ja, dat waren 2 kromme zinnen.. Ik stel me een prachtige "road"movie voor over de mannen die langzaam respect voor elkaar krijgen.. Zoiets. Maar de film faalt. Op zoveel punten dat ik niet weet waar te beginnen. De film bevat teveel flauwe grappen, en zogenaamd komische karakters als ene "Moses", een cowboy met een steekje los. De hele zoektocht is erg fragmentarisch en duurt bovendien te lang. De mannen schijnen 5 jaar op zoek te zijn! Ik had dat gecomprimeerd in een zoektocht van 2 seizoenen. Desnoods 4, waar de kijker echt met ze kan meeleven in de winter (die ze ook wel tegen komen, maar er zijn geen echte tegenslagen) Uiteindelijk vinden ze het meisje, die eerst een paar woorden in het Indiaans tegen ze praat.. Is ze het Engels verleerd? Nee, 2 tellen later blijkt ze 't dan toch nog te kunnen. Vervolgens wil ze niet mee. (Ok, dat kan.. Stockholm-syndroom) Maar als de mannen het dan opgegeven hebben en naar huis gaan, krijgen ze als het ware een nieuwe kans. En dan wil ze wel mee! Nou ja, een mens kan van gedachten veranderen. Om terug te komen op dat artikel.. Inderdaad zet de film indianen wel erg pijnlijk als moordlustige, en vooral oerdomme idioten neer. Toch kon ik daar dan weer wel om lachen. Als de mannen aan wat indianen hoedjes verkopen, bijvoorbeeld. Wie weet heb ik de film te vroeg gekeken. Wellicht mistte ik teveel Western clues..
Er zijn nog altijd legendarische regisseurs waarvan ik geen werk had gezien.. Enter: Roman Polanski. Altijd een kans om de moraalridder uit de hangen met die man. Zo las ik deze week dat de man niet zoals ik dacht enkel een relatie had met een minderjarige.. Nee, hij drogeerde haar! (En misbruikte 'r vervolgens) Maar ja, een geniaal kunstenaar kan overal mee wegkomen. Was het niet zo dat Polanksi een Oscar accepteerde per straalverbinding? Nee dat niet. Maar er klonk wel een staande ovatie. Het is me wat. Maar goed, Chinatown dus. Hoera, Faye Dunaway! Waar het voor een mannelijk acteur (bijvoorbeeld Jack Nicholson) niet uitmaakt of ie 30 of 70 is, heeft Dunaway toch na de jaren '80 niet veel bijzondere rollen meer gehad. (Of zeg ik dat nu elke keer als haar naam valt?) Het moet frustrerend zijn. In Chinatown speelt ze prima als de excentrieke, mogelijk gevaarlijke Film Noir vrouw. Ik snap niet dat IMDB Chinatown niet als Film Noir kwalificeert.. Toch zonde dat ie zodoende niet in die genre top 50 verschijnt. Want het is er wel een. Verschillende mensen die elkaar "double crossen".. Een of andere affaire met de watervoorziening.. En Nicholson als de "private dick" die op onderzoek uitgaat. Geen superfilm, maar wel een superieur einde. Vanaf het moment dat er bepaalde bizarre seksuele details boven water komen (Polanski film tenslotte) gaat de film op weg naar een verbluffend chaotisch en zeer treurig einde. Meesterlijk gedaan. Nu zal ik toch andere Polanksi films moeten zien, maar deed die man niet in horror voornamelijk? Het bloed blijft in Chinatown gelukkig beperkt, tot Polanksi zelf die, in een soort cameo, een neus bewerkt. (Die van Nicholson)
"Wat is dit!?", dacht ik de eerste 25 minuten van "A Space Odyssey".. Bijna iedereen zal de film wel gezien hebben, maar ik had nooit ergens gelezen dat het allemaal begint met knokkende apen! Het is me wat.. Al die beroemde klassieke muziek heeft gedurende film ook wel wat Koyaanisqatsi magie.. Veel hypnotiserende beelden van "niets". Ik ben toch een beetje een conservatief en kon van de 4 (min of meer) losse verhalen die de film beschrijft eigenlijk toch het meest genieten van het "gewone" verhaaltje rond Hal 9000. De computer die rebelleert en aan 't moorden slaat. Doet me denken aan de enige sci-fi schrijver waar ik me ooit in verdiepte: Asimov. Opvallend vond ik de onverwachte humor in de film.. Joggende astronauten, de ironische Engelse stem van die computer. Heel serieus kan het toch allemaal niet bedoeld zijn? Als geheel had Kubrick alle delen wat in mogen korten, maar al met al is 't toch wel een behoorlijke belevenis. (Met nog steeds geweldig "moderne" beelden, zoals bekend)
Na al dat serieuze werk tijd voor wat lichtvoetigers: The Sting. Regisseur Hill bracht Newman en Redford opnieuw samen, na Butch Cassidy and the Sundance Kid. Jammer dat de derde schakel (Katherine Ross) niet meedoet. De vrouwen in The Sting zien er juist opvallend "gewoontjes" uit, wat ook wel zijn charme heeft. Niet altijd die Hollywood-schoonheden. Met name Paul Newman is in deze film veel beter op zijn plek. Hij speelt een gelouterde "con artist" die een jonge collega (Redford) onder zijn hoede neemt. Met een heleboel mede-oplichters verzinnen ze een "play" om een Ierse mobster-baas een hak te zetten. (Want deze heeft een oude kameraad van Redford laten vermoorden) Onder begeleiding van ragtime-deuntjes swingt het verhaal soepeltjes 2 uur lang, naar een, zoals 't hoort in dit genre, verrassend einde. Een aanstekelijke film vol plezier.
Ik zei dat In Cold Blood misschien de beste film (van de week) was.. De andere kandidaat is Brazil, een science-fiction fantasie die allerlei favorieten in herinnering roept. Jeunet, heeft bijvoorbeeld voor zijn Delicatessen goed naar deze duistere toekomstfantasie gekeken. Waar Jeunet zijn film in warme sepiatinten schilderde, is Brazil nogal grijs.. Wat me dan weer aan de bizarre fabriek en wereld van The Hudsucker Proxy doet denken. Elke film waarin buizenpost wordt verstuurd moet wel goed zijn.. Brazil, net als Baisers Volés dus ook. Jonathan Pryce speelt een brave kantoorklerk die voor een of ander totalitair ministerie werkt.. Het is een wereld waarin terroristen in het 13e jaar van een bommencampagne zitten en de regering alle privacy heeft opgeheven (Zo gek ver van de moderne tijden is de film niet verwijderd, de terroristen blazen zelfs nog ergens een soort Twin Tower op) De kantoorklerk raakt gefascineerd door een vrouw (Kim Greist) die in zijn dromen verschijnt en even later ook nog in het echt. Hij vindt haar en raakt betrokken bij de terroristische acties tegen het regime. Nee, nee deze samenvatting is niks. Het is allemaal wat willekeuriger en fantasierijker. Dit soort films zijn niet na te vertellen, geloof ik. 2 andere losse opmerkingen dan maar.. Ten eerste, in een film die Brazil heet, kun je natuurlijk in ontelbare varianten de beroemde melodie van Ary Barroso verwerken. Geniaal. Ook leuk was dat ik achteraf merkte dat een van de mensen in het verzet, ene Harry Tuttle (in het begin wordt een man opgepakt die voor hem wordt aangezien) door Robert de Niro wordt gespeeld. Had ik zowaar gemist! Oei! Knap gedaan. Kortom: een duistere achtbaanrit, waar ook nog plek is voor flauwe (en toch leuke) grappen. (Wat wil je met Palin & Gilliam) Nee, deze film is bij nader inzien toch mijn favoriet dit keer.
Best knap, hoe het in All President's Men mogelijk blijkt een intense/spannende film te maken, die zich bijna volledig op een saaie krantenredactie afspeelt. Maar ja, het gaat hier vanzelfsprekend om de Watergate-affaire, dat maakt het wat makkelijker. Prima film, al vond ik het einde erg plotseling komen.

Oma's Platenkast: I've Got a Tiger by the Tail

Buck Owens. Klinkt als een legendarische naam, al zou ik de man niet aan een nummer kunnen koppelen. Ik heb wel het gevoel dat ik 'm ergens op een soundtrack ben tegengekomen, misschien kan ik er later nog achterkomen welke. Als het al zo was.. The Ballad of High Noon was in elk geval iemand anders. (Tex Ritter)
Nu ik Buck op deze hoes van dichtbij zie, is ie toch niet zo oud als ik eerst dacht.. Vijftig, misschien zelfs wel veertig. En zeker geen zestig of nog ouder! Hij heeft een pijp in de hand en een cowboyhoed op.. Dat wordt country. Dacht ik al wel, bij die naam. Hij staat voor een hek waarachter het grote langwerpige hoofd van een (zoals altijd) droef kijkend paard is te zien. En dan heet de plaat I've Got A Tiger By The Tail! Daar had ik wel een grappiger voorkantje bij geweten. De eerste single die ik ooit zelf kocht was trouwens een nummer van Sophie B. Hawkins, waar zij ook met paard en pijp (als vrouw, jaren 90 kon het) opstond. Er zit overigens nog een interessant klein stickertje op deze hoes: Discobar Backstar. Discobar (spreek uit "discobaar") is een echt Belgisch woord.. Misschien dat de familie het lp'tje ooit op een rommelmarkt op de kop tikte. (Een discobar verkoopt toch geen platen?) (Hey DJ mag ik die plaat kopen? De muziek stopt. Alsjeblief, dat is dan 10 gulden) Op de achterkant staat weer eens 'n catalogus.. Waaronder symfonieën van Dvorak, die ik toevallig net beluisterde.
Ok, daar gaan we. De titelsong.. I've got a tiger by the tail. It's plain to see.. Haha, oei wat een Yankee accent.. Hij verteld dat hij gewicht begint te verliezen en bleek (turnin' mighty pale) gaat zien. (Is het een eufemisme voor een soa?) Nee, het is vast een liefdesliedje.. Geweldig die a capella opmaat naar het refrein. Lekker scherp. Jochei, een gitaarsolo. Hij moet elke avond werken voor zijn vriendin. (In bed?) Het nummer is om in en vloek en een zucht. Snel door met nog meer problemen.. Trouble and Me.. Weer die klik-klak percussie. Daar is dat paard dus voor. Officer we're just passing through town, looking for something we never found. Ha, fijn een steelguitarsolo dit keer. Veel te kort. De stem van Buck blijft niet echt hangen. Hij is geen Jim Reeves, geen crooner met een bijzondere stem. Dit is toch meer feestmuziek. (Ondanks de droeve teksten)
Let the sad times roll.. Put a quarter in the jukebox.. And let it plaaay. That same sad song that's been playing all daay. "Meej" dat ik zeg dat het geen Reeves is, lijkt dit er toch wat op.. En Buck maar knauwen, poor the red wine! Jammer dat hij vocaal niet wordt bijgestaan door een zangeres.
Wham Bam thank you m'am.. Huhuh lacht Buck zelf. I'll be on my way.. I am just too young to get married you see.. Ondeugende jongen die Buck.. Wham Bam en wegwezen. Kan zo in een Coen bros film, en dan gezongen door zo'n oenige boerenkinkel in vale kleren. (Tim Blake Nelson, ofzo) Ondanks de foute tekst een zeer vermakelijk nummer, wat zich moeiteloos in mijn hoofd heeft genesteld.
Dit is ook een mooie: If you fall out of love with me, don't let me know! Ik heb liever dat je liegt. Dit nummer zou door een van die ouderwetsche Nederlandse schlager-dames in d'r moerstaal kunnen worden gezongen. Kom ik nogmaals terug op de samenzang, er is dan wel geen zangeresje, Buck dubbelt zijn eigen vocalen wel aardig. (Tenminste ik neem aan dat hij het is) Toch zijn de harmonieën niet echt uitdagend. Het had echt nog wat pakkender gekund.
Als het meisje niet meer op Buck is gebeurt natuurlijk het volgende. Wel een beetje pijnlijke thematiek voor een stoere volwassen kerel, trouwens. Ik bedoel, Fallin' For You klinkt meer als een tienerpophitje. I was standin' on the corner, I knew I was a goner.. (Toen hij haar zag) Mijn beweringen worden weer gelogenstraft: leuke samenzang, in het beste refrein van deze plaatkant. Thunder started crashing and the lightning started flashing. En hop, alweer een gitaarsolo. Elk van de 6 nummers op kant A heeft een solo op een snaarinstrument, na 45% van de speeltijd.. I was almost paralyzed, when I looked into your eyes.
Had ik al gezegd dat de meeste nummers maar zo'n 2 minuten duren? Soms zelfs minder. 12 nummers in ongeveer een half uur.
Gonna let the good times roooooll. Beetje dansen met zijn nieuwe meissie.. De plaat wordt per nummer leuker.. She ain't never gonna leave no more. (Weet je dat zeker Buck?)
Oh violen, hadden we die al gehoord? Niet zo duidelijk als in the Band Keeps Playin' On.. Zie je het meisje gaat er alweer vandoor. (Eigenlijk net als Buck zelf, hij mag niet klagen) She walked in with me, but left with someone else.. My world stopped but the band keeps playin' on. En dan spelen ze ook nog "hun liedje". Een echte cowboy toont emoties, my teardrops hit the floor. Wat een droefenis.
We waren nog niet in Mexico geweest. Wie weet nu met Streets of Lerado. Klinkt als een stoffig dorpje. Misschien nog wat instrumenten die nog niet waren langsgekomen? Een "diepzinnige" akoestisch tokkelende gitaar.. As I walked out in Lerado one day.. Hij ziet een cowboy gerold in wit linnen.. Huh? De Witte Cowboy uit die VPRO animatie? Hij zong in het intro al laag als Jim Reeves, maar nu bromt Buck als een opera-bas.. Bizar. Dying todaaay, had ie aan gospelkoor over moeten laten. Overigens valt het met de Spaanse sfeer wel mee. So beat the drum slowly.. Oh die cowboy is dood! Hij ligt in 't wit op een draagbaar.. Juist. Hij zingt zo laag omdat hij in een geest is verandert.. En overdenkt zijn zonden. I'm shot in the chest and I'm dying today!
Er volgt weer 'ns een "ze verlaat me" nummer.. Dat ken ik nou wel. Ter afwisseling gelukkig nog een instrumentaal werkje. Ook nog even opletten bij het laatste nummer "Memphis" van de legende Chuck Berry. De drummer waagt zich, met tegenzin, aan een wat hardere partij op de snare drum. Nou, het is geen Wham Bam.. De vocalen van Buck missen het rock-vuur.
Dat geeft niks. Het zou me niets verbazen als dit de beste plaat uit deze reeks blijkt te zijn. Lullige country, maar zeer aanstekelijk.
De man is dit jaar overleden, in zijn slaap kreeg hij een hartaanval.. Die avond had hij nog een optreden in zijn eigen club gedaan. Hij was 76.

Oma's Platenkast: Ekseption

Ik las laatst een artikel in de Volkskrant over een koffietafelboek vol Nederlandse albumhoezen.. Het boek scheen een beetje lukraak samengesteld te zijn, maar in de kleine selectie die de Volkskrant erbij had afgedrukt herkende ik wat platen/artiesten die ook in deze serie aan bod zouden gaan komen. (Ene Corry bijvoorbeeld, misschien die van de Rekels)
Ook de hoes van deze aflevering stond 'r . Terecht, want de voorkant van dit debuut (?) van Ekseption is magistraal (en zeer beroemd) De strakke moderne letters van de bandnaam en dan die grijs-witte dame met de discobal-regenboog achter haar. Jammer dat haar oog niet zwart is, al zou de pupil dan wel erg groot zijn. Alsof ze een pilletje had genomen. Van mij hadden de songtitels niet op de voorkant hoeven staan.. Al geven ze wel een hint waar dit heen gaat. Als ik de hoes zonder die titels bekijk, zou ik toch denken dat het hier om een knallend disco-feest gaat.. In werkelijkheid is Ekseption progrock.. Toch?
De liner notes op de achtergrond doen vermoedden van wel.. Eerst wordt sympathiek vermeldt dat de groep geïnspireerd raakte door The Nice, uit Engeland. De mannen van Ekseption zouden een concert met een orkest geven, waarvoor pianist Rick van der Linden (zie foto) wat klassieken had gearrangeerd.. Toen bleek het orkest niet met een popgroep te willen samenspelen. Elitaire eikels! Rick zat niet bij de pakken neer en bracht "The Fifth" (van Beethoven) uit.. Een grote hit natuurlijk en dit volledige album is 't gevolg. Dus ik spreek de gebruikelijke woorden: Ik ben benieuwd..
Openen met je grootste hit.. Is 't een zwaktebod? Ta-ta-ta-taaaaa. Hans Liberg maakte er ooit nog een show over. Er klinkt een orkest. Hoe kan dat nou, die wilde toch niet meespelen? Een sample? Net zoals Thicke een paar jaar terug.. Jazz-drums. Stoffig als Morricone, tetterende blazers. Dit is best komisch, De bas (bespeeld door wijlen Cor Dekker) rommelt chaotisch op de achtergrond.. Ah, nu krijgt het wat body, ach, alweer een drumbreak. Het leukste moment is zodra het orgeltje langzaam het nummer binnenkomt. (Een terugkerend intro, eigenlijk) Toch verbazingwekkend dat dit een hit werd.
Oh, Dharma.. Dit is al beter. Een dwarsfluit.. Is dat Thijs van Leer? Nee.. Rob Kruisman. Dharma is trouwens een compositie van ene J. Tull. Jethro? Geen band maar een persoon? Oh God, een drumsolo! Het is wel erg rusteloze muziek. Maar de blazers knallen er hier wel lekker in.. Rare Dutch Grooves. Nou ja Rare.. Hartstikke bekend waarschijnlijk. Hop, nog een drumsolo, 2 binnen 1 minuut.. Deze is goed te samplen denk ik.. Retteketettoeng. De hiphopcats hebben deze plaat vast leeggeplukt.. Geef me die dwarsfluit nog maar' ns dan. Wow, schreeuwt iemand. Yeah! Niet gek. Nu zowaar een Ekseption orginal.. Little x plus. Ja, ik begin ze te voelen. Dirty Harry soundtrack werk. Een compliment. Nu zelfs een glazig instrument.. Xylofoon ofzo, geen idee, want ze zijn vergeten te vermelden wie 't bespeelde. (Of het moet een preset op een orgel wezen, wat me sterk lijkt)
We knallen van de ene sfeer in de andere.. Zou die Ekseption original nu om zijn en is dit Sabre Dance van Khatcaturian? Geen idee, er zijn zoveel korte pauzes. Misschien zou ik de groeven moeten tellen.. Nee, dit zal de Sabeldans wel zijn.. Zeven cowboys die door de Arabische woestijn rijden, Hoe ze daar zijn gekomen.. Geen idee.. Maar ze zijn er. Ta-da-da-da. Taaa daa. Oh jee, dit is echt een foute klassieker. Bassie en Adriaan duiken ook ineens op. Met die boeven. Hoe heetten ze ook alweer. B.. B nog wat.. Cartoon muziek. Doet me denken aan een cd van Carl Stalling, die ik in de kast heb staan. Die man schreef de muziek voor de Warner Bros cartoons. Daar wordt je ook horendol van. De gladde orgel-passage die nu klinkt is trouwens wel lekker. Het wordt wel ongelofelijk haastige spielerei nu, met compleet over de kop gaande piano's. Een beetje rust jongens.. Niks daarvan. Bem bem bem. Stelletje wankers. Wel meesterlijke drums hoor, even zijn naam noemen.. Peter de Leeuwe: petje af.
Ik wacht met smacht op Air van Bach. Dat klinkt als iets rustgevends.
Ok.. Daar komt ie. Een aanstekerballade. Met lang aangehouden saxofoontonen (laat het er een zijn) Dit klinkt als een origineel arrangement. Het is dus werkelijk mogelijk Bach in een popsong te vangen. Nu begint Rick er jazzy overheen te pingelen. Houd je nou in jongen.. Weer een fabelachtige drumbreak en dan een dulcimer.. Waar hoorde we laatst nou ook zoveel dulcimers..Morricone? Het werkt wel. Mijn favoriet van kant A. Air is het enige nummer waar de rusteloosheid wordt opgeheven door recht vooruit groovende drums en orgelakkoorden die alles samenbinden. Prima nummer.
Kant 2 dan.. Ritual Fire Dance van ene M. De Falla. De flauwe blazermelodietjes beginnen me nu te vervelen.. Zoals eigenlijk in alle eerdere nummers vind ik de breaks weer het gaafst. Een orgeltje dat uit de bocht vlucht. Excelsior's Zzz style. Ik begin meteen te verlangen naar wat bronstige vocalen.
Gershwin dan.. Rhapsody in Blue. Kijken of die melodie herken. (Cultuurbarbaar) Het klinkt erg New York. (Zal wel een hersencel zijn die weet dat Gershwin daar woonde?) Een klarinet die klinkt als de sirene van een lange, lange nacht. We zijn in een jazzclub. Weer een curieus glijdende baslijn met een vreemd robotgeluid. Ik had me dit toch wat mooier, melancholischer voorgesteld. Het is jusit het hardste nummer.. Een muted trompet wiebelt als de Langs de Lijn openingstune. De drummer begint zelfs even houtje-takje-touwtje te spelen, dat het wel avant-garde lijkt.
This Here gaat weer even recht vooruit, ik wed dat bassist Dekker zich verveelde met zulke saaie lijntjes. Pink Panther-stijl. Nu begint de gebruikelijke 2e plaatkant déjà vu toe te slaan.. Een ietwat bleek funkdeuntje, afwisselen met veel harder in de mix geplaatste dulcimerlijntjes. Dat kennen wel al. De dikke belegen saxofoonsolo knort wel lekker. This Here is het eerste nummer dat te lang duurt. Misschien wel 4 minuten. (Het leken er nog meer)
De Danse Macabre komt ook nog langs, maar de koek is op. 1 kant is het leuk..
Het slot is voor Bennett's Canvas. Beem beem.. Blazers als scheepstoeters. Dit swingt gelukkig weer. Nog 'n keer een dwarsfluitsolo, zo kan ik de plaat toch wegleggen met een glimlach, nu zelfs een The Who/Jet drumbreak + gitaarsolo.. I said are you gonna be my girl? Pwieeeew.

Oma's Platenkast: Teach-in Festival

Zoals ik een tijdje terug in de Week-post al terloops vermeldde.. Er is een nieuwe lading van Oma's platen binnen! 10 stuks, dus daar zijn we wel weer even mee bezig. Nu weet ik uit ervaring dat ik van een hervatting van een "serie" altijd iets minder geïnspireerd raak, dus ik zal de stukjes wat korter proberen te houden. Maar ja, dat zeg ik altijd en voor ik 't weet lul ik weer eindeloos over tuinbroeken en andere kledingstukken. Enter: Teach-in! Hoezee! Weer een Eurovisiesongfestival deelnemer, dat wordt genieten. Deze compilatie wordt gepresenteerd door Story, een blad dat dus ook al de middelbare leeftijd nadert. (Of misschien wel bejaard is inmiddels) Voorop staat in een hoekje een hart met de tekst "Muziek om van te houden". De prijs is ook op de lp gedrukt: 14.95.. Een koopje. Duidelijk een no-budget compilatie. Wie weet was er nog korting voor de abonnees. Al heb ik nooit een Story bij "de Moe" zien liggen. We zien ook een grote bandfoto, waar ik weer uren naar zou kunnen kijken.. 3 van de 5 mannen vinden het ondergaan van een fotosessie zo eng dat ze de hand voor hun kruis hebben gevouwen, als voetballers voor een vrije trap. De kleren zijn weer fleurig en afzichtelijk. Met name het bloesje van een kerel met bril is te psychedelisch voor woorden. Fascinerend is zoals altijd de leadzangeres en breed lachende dame in paarse tuinbroek! De broek maakt haar dikker. Genoeg gekeken, tijd voor wat Ding-a-Dong muziek.
Oei, dat is echt weer even wennen. Paijampapapaaaa.. Het circus is gearriveerd. Children marching the streets, following the Hispanic show. I wanna take you to the circus show (Everybody's going!) Ai ai ai! Dierenmishandeling kon ze toen vast nog niks schelen. Nee, er was Love and Peace all around. Het orkest klinkt prima, zit echt geld in deze band. Fluiten, belletjes en een prima productie.
In the Summernight, gepend door de toetsenist Koos Versteeg, heeft een naïeve Kinderen voor Kinderen melodie. Heel sympathiek. En Love is alweer all around. Een paar Beach Boys harmonieën erbij en een rockend gedeelte waar de drummer op een woodblock (ofzo) begint te hameren. Nog leuker zijn de steel drums, voor dat authentieke zomertintje. Best een verrassende vondst.
Getty (als enige zonder achternaam) is geen groot zangeres, ze waagt zich niet aan echt hoge noten.. Zelfs in een, op het oor eenvoudig nummer als There Ain't No Time begint ze in de hogere noten wat te piepen. Gelukkig zingen haar kompanen meestal mee.. Looking Aheee-(half toontje hoger) -eeeeead. Jaja. Echt niet gek. Jammer dat de trompet van "Ard" een beetje schel piept.
De meeste nummers hebben Nederlandse songschrijvers-credits, onder anderen John Gaasbeek, misschien wel de oom van de oud-voetballer Jan, die er ook altijd baardig en seventies uitzag. Een paar nummers zijn geschreven door het (Amerikaanse?) duo McRonald/Waltheim.. I'm Alone bijvoorbeeld. De muziek klinkt meteen een stuk diepzinniger. Een interessante baslijn. And it seems like yesterday we were together everyday.. Aanstekers aan. (Het refrein is té romantisch, jammer van dat intro) Ah, een piano die aan Mauriat doet denken. Dat komt goed uit, want Paul heeft ons kort geleden verlaten. 81 jaar oud. Haalde zelfs teletekst nog even.
Terug naar Teach-In.. Ik moet de muziek natuurlijk niet met mijn "gewone" maatstaven vergelijken.. Maar toch, ik mis wat fragiliteit. Het geluid is te zalvend. Het Lalala-outro wat ik nu hoor is ook te kort. Hola! Een electrische gitaar. Let me in, don't say goodbye! (Hoe Getty het simpele woordje "Let" op bizar Engelse wijze uitspreekt: onbetaalbaar) En wat dacht u van "Let me in and i am your lalalalalalalalala-looover". Best geniaal.
Op kant a keek ik vooral uit naar de 2 nummers aan het slot. It's A Beautiful Day, gepend door ene P. Travis. Ik hoopte natuurlijk op wat toevallige overeenkomsten met de U2-song. Ah, daar komt ie. Synthesizer belletjes. Snelle hi-hats.. Ik kan de tekst niet bijhouden maar de conclusie is natuurlijk "I am in love it's a beautiful Day". Geen U2, wel Beach Boys Friends. (Een hele korte en bizarre plaat, over the top sentimenteel.. Een aanrader)
Misschien dat Tenessee Town een likje country brengt, ben ik wel aan toe. Nee, eerder de opening van een spectaculaire Amerikaanse talkshow. Jerry Lewis die de trappen afhaalt.. De blazers swingen, een gierende solo.. (op de achtergrond) Ok, de tekst is lastig te combineren met een landelijk show. Hohohooo Tenessee Town, me and my band in Tenessee Town tonight. Ritmes (handclaps?) als galmende geluiden uit een fabriek. We walk and talk like all the other stars. Jaja, dit wordt een mooie serie. Beem Kleng.
En dan nu snel naar kant 2 voor de grote hit! Ding-a-dong begint als een ska-nummer. Opgewekt huppelend. Nu valt voor het eerst de overeenkomst met Abba op. Daar had ik wel wat eerder aan kunnen/mogen denken. Sing ding ding dong! Dry your tears and forget all your sorrow(s?). Het couplet en de instrumentale riffjes zijn eigenlijk leuker dan het refrein. Ook vooraf kon ik het refrein me niet herinneren, terwijl ik dit nummer toch echt wel 'ns gehoord moet hebben. Het nummer is verdraaid snel om. Een goed teken.
Een terugkerend patroon in deze serie is dat kant 2 slechts minimale variaties op de eerste kant bevat. Hier weer een voorbeeld.. The Circus Is Coming To Town.. Hey folks (klinkt eerder als fox) can you hear me. Parade is goin' around. Inderdaad, gay parade muziek. Overal regenboogjes.
Na al die opgewektheid werd het wel weer tijd voor een ballade ja.. Old Friend Goodbye. Een blikkerig gitaartje en dan al snel het orkest en drums. Dwarrelende piano-accentjes. We had a lot of fun togheter, don't you remember? Old friend goodbye for you it is over. Old friend don't cry, i came to say goodbye. (Waarom mag ie dan niet huilen?) Hola, mijn speakers ontploffen zowat.. Een monoloogje, bizar slecht ingemixt. De pick-up raakte er helemaal van in de war.
Het wachten is nog steeds op een echt leuk liedje op kant b.. Nog maar een paar kansen. Doll begint met een leuke "stop & go bass". I was five years ooold and still can remember. It was my birthday (so I was told) The first of november. (Nog gefeliciteerd Getty) Ze kreeg vele cadeautjes.. Geweldige tekst. Jammer, ik kan het refreintje niet verstaan.. Een pop die echt kan lopen? Wat is dit? Horror? De gasten op het feestje vragen ze zich af wat ze zich in haar hoofd heeft gehaald. Misschien is 't wel een imaginary friend. Of voelde ze zich een pop? Vreemd.. Leuke pizzicato stijkers trouwens.
Tribale drums aan het einde van de plaat.. Open your window, let in some sunshine. Ha, toch nog een liedje goed voor een grijns.. Fly away op de tonen van een honky-tonk banjo. En dan weer terug naar denderende drums. Best apart eigenlijk. Aha, nog even een modulatie.. Fly away get your feet out of the clay! (Geweldig, weg uit de Hollandsche klei, op naar wereldglorie!)
Al met al een veel te blije plaat.