De Week (van 31-01-06)

*Thione Seck - Orientissime
Deze Senegalese zanger schijnt deel uit te hebben gemaakt van het beroemde Orchestra Baobab. Als ik op het hoesje van Pirate's Choice kijk zie ik echter enkel de naam Mapenda Seck staan. Op Orientissime staat dan weer een nummer dat Mapenda heet, die in het boekje Thione's vriend en weldoener wordt genoemd. Hmm. Ingewikkeld.
Net als Mesk Elil van Souad Massi is dit een plaat waar allerlei grenzen worden overgestoken. Thione zoekt met name inspiratie in India en Egypte en dat pakt geweldig goed uit. Waarom beluister ik honderden platen per jaar? Om liedjes als Ballago te vinden.
Zó goed. Ballago begint als een Indiase meditatie, waarover als eb en vloed heerlijk sentimentele Disney-strijkers het nummer inrollen, waarna het nummer swingend openbreekt met een opzwepend Afrikaans dameskoortje. Dit alles door Thione's krachtige stem verbonden. Een plaat met zo'n nummer kan niet meer stuk en dat gaat ie ook niet, want de kwaliteit blijft hoog.

*Lindstrøm & Prins Thomas - Lindstrøm & Prins Thomas
Ik geloof dat iedere hippe vogel allang bekend is met dit duo, ik kom er nu wat achteraan hobbelen. Ik heb het album afgelopen weekend een beetje doodgedraaid, geloof ik. Ik kreeg er maar geen genoeg van. Een nummer als Suppegjøk wordt geregeerd door luchtige Melkweg vrolijkheid die zo uit de Starlight Zone van Sonic the Hedgehog lijkt te zijn weggelopen. Ultieme jeugdnostalgie. Lekker rollen en springen in loopings, met fonkelende sterren aan een pikzwarte hemel.
En wat een geluid heeft deze plaat! Deze plaat moet wel crossover-potentieel hebben richting het "rock"publiek met al die organische geluiden. De bas lijkt (of wordt?) echt geplukt, ook de drums wekken soms de indruk live te zijn ingespeeld en niet te vergeten al die Deephouse percussie. Bepaald geen klinische dance. Al ga ik hier natuurlijk niet beweren dat een organisch geluid per definitie beter is.

*Spinvis - Live in Paradiso (via Fabchannel.com)
Meestal heb ik zelf te weinig geduld om een concert vanuit de luie stoel te bekijken, maar maak met mij die uitzondering voor dit concert van Spinvis. Zijn band wordt steeds beter en de liedjes zitten in aangename nieuwe jasjes. Wat is het fijn om weer eens een nieuwe kijk op Ronnie Gaat Naar Huis te krijgen, al kan dat nummer natuurlijk sowieso niet kapot.

*Corpse Bride
*Closer
Wat mij betreft minder leuk dan Wallace & Gromit. De humor in Wallace & Gromit is droger en ook de beelden zijn beter verzorgd: Klei is stoer. Toen ik Corpse Bride bekeek, herinnerde ik me ineens weer dat Nightmare Before Christmas, een andere Burton animatiefilm, ook niet zo heel goed was. Ik heb, na Big Fish, dat hier nog een knikje krijgt in een dansscène, toch de neiging Tim Burton wat te overschatten.
Closer is een vervelende film over vervelende mensen. Geen idee waarom die een plaatsje kreeg in het filmoverzicht van de VPRO Gids. (Ja, Natalie Portman was de actrice van het jaar, maar dat leek me ook een wat geforceerde keuze.)
Gemiste kans ook op de soundtrack, een nummer van Damien Rice's album "0" speelt een belangrijke rol, met de tekstregel "I can't take my eyes off you". De slotregel (of was het de beginregel van het nummer erna) is dan: Till I find somebody new..) Zit dus helaas niet in de film.

De Top 25 van..13 mei 1996

1.Play Dead - Björk
2.Rainbow to the Stars - Dune
3.Your Smile - Charly Lownoise en Mental Theo
4.Children - Robert Miles
5.They Don't Care About Us - Micheal Jackson
6.Born in the USA - Bruce Springsteen
7.Wonderfull Days - Charly Lownoise en Mental Theo
8.The Promised Land - DJ Paul Elstak
9.Its Oh So Quït - Björk
10.Rainbow in the Sky - DJ Paul Elstak
11.Spread Your Love - 2Unlimited
12.Dancing in the Dark - Bruce Springsteen
13.Scatman's World - Scatman John
14.Drill Instructor - Captain Jack
15.Isobel - Björk
16.Tunnel of Love - Bruce Springsteen
17.Stars - Charly Lownoise en Mental Theo
18.Violently Happy - Björk
19.Captain Jack - Captain Jack
20.Together in Wonderland
21.Can't Stop Raving - Dune
22.Hello Space Boy - David Bowie
23.Earth Song - Micheal Jackson
24.Dreams - 2 Brothers on the 4th Floor
25.Weve Got I goin On - Backstreet Boys

Tip van de week Dune - Hand in Hand
(volledige lijst in authentieke spelling)

Op maandag 13 mei 1996 was ik 11 jaar. Ik zat aan mijn schooltafeltje en schreef dit lijstje in het "net" over. Daarna stopte ik het in een zwart ringmapje. Dit mapje heb ik nu weer eens tevoorschijn gehaald. Op het mapje zit een NL Eurocamp sticker, kennelijk bedoeld om op de auto te plakken. Mijn vader zou echter de laatste zijn om zijn blauwe Peugeot 309 dat aan te doen. Klaarblijkelijk had ik het mapje + de sticker geconfisqueerd.. En dat zou ook wel eens jaren geleden geweest kunnen zijn, want in 1996 waren we al jaren niet meer naar Eurocamp geweest. We gingen eind jaren negentig altijd kamperen met een stokoude bruine vouwwagen.
Ik had het lijstje het weekend daarvoor zitten bedenken op bezoek bij een vriend. We hadden altijd plannen om dingen te creëren, was het geen bordspel of een rockbandje dan was het wel een top 25. Ieder zijn eigen lijst natuurlijk. Meestal kwam er van die plannen uiteindelijk weinig terecht. Ik bedoel, enkel een aanzetje, doorzetten daar deden we niet aan. Dit keer zou dat anders verlopen want tussen 13 mei '96 en 17 juni '97, zou ik in wisselende frequenties lijstjes blijven maken. En ziedaar een nieuwe, niet bijster originele, weblogreeks!
Deze eerste lijst is een mengeling van oude favorieten en de hits van het moment. Mijn vader had in 1995 de plaat Post van Björk gekocht. Voordat hij 'm ging kopen vroeg hij mijn mening. Ik reageerde lauwtjes. Ik kende Army of Me van de top 50 op tv. Een geinige clip, maar erg onder de indruk van het liedje was ik niet. Hij kocht de plaat toch en al snel was ik om. In deze hele reeks zullen feiten en door mijn hersenen gecreëerde fictie door elkaar lopen, maar ik meen me te herinneren dat ik het ook was die zeurde dat pa daarna ook Debut zou gaan kopen. Wat ook gebeurde, op een koude winterdag in de binnenstad. Een moment dat me nog heel helder voor de geest staat, vreemd genoeg.
De eerste nummer 1 van de top 25 is Play Dead, een nogal atypisch Björk nummer. Erg melodramatisch, oorspronkelijk was het niet eens op Debut aanwezig, aangezien het de titelsong van Young Americans was. Een film waarvan ik ooit ergens eind jaren negentig een stukje heb gezien. Ik vond 'm spannend en fascinerend, maar aangezien mijn ouders weg waren en het in principe bedtijd was heb ik 'm toen niet afgezien. Zo iemand ben ik, ik kan moeilijk leven met een slecht geweten..
Bruce Springsteen, deze week 3 maal vertegenwoordigd, is een andere "alltime" favourite. Ik was dol op de videoband bij mijn oom en tante in Gelderland, waarop zijn verzamelde videowerk stond. Alleen tijdens Dancing in the Dark durfde ik bijna niet te kijken, maar dat is een oude anekdote die al te vaak verteld is. Wel grappig en tekenend naïef dat zowel ik als mijn moeder jaren dachten dat het meisje (Courteney Cox) werkelijk onwetend uit het publiek werd gehaald om met the Boss te dansen.
Opvallend dat er 2 Micheal ( sic.. altijd moeite gehad met het spellen van die naam) Jackson nummers in de lijst staan. Ik kan me helemaal niet herinneren dat ik een groot fan van zijn muziek was. Ik heb wel eens een cd gekocht voor 5 gulden met name omdat deze een cover van Earth Song bevatte. Een soort voordelige compilatie, waarop recente hits werden nagezongen. Totale geldverspilling.
Ook geldverspilling is elke week/maand singletje kopen. 10 gulden voor 2 nummers! Waarom toch geen albums? Ik heb in de jaren '96 en '97 al mijn zakgeld in singles gestoken en heb er dan ook een stuk of 40.
Daarmee zijn we bij de nummer 2, Dune, aangeland. In mijn herinnering is Rainbow to the Stars de single die deze verzamelwoede inleidde. Op een regenachtige dag toog ik naar de Free Record Shop, waar ik vanaf dat moment elke week wel kwam. Was het niet om zelf een single te kopen dan ging een van mijn vrienden wel een cdtje halen. Zo had een van mijn beste vrienden Your Smile op single. Ik denk niet dat ik het nummer nu nog wil terughoren, maar toentertijd was het met grote afstand mijn favoriete Lownoise/Theo nummer. Jammer dat ik 'm zelf niet op single heb. Ik droomde altijd dat ik met dat nummer de show stal tijdens een playbackshow met carnaval. (En dat dat dan het leukste meisje van het moment mij zag zitten, natuurlijk)
Together in Wonderland is ook een nummer van het duo trouwens, waardoor ze met 4 stuks in de 1e week zijn vertegenwoordigd.
Luisterend naar Rainbow the Stars valt me met name de keihard dreunende bassdrum op. Ik vind 'm eigenlijk niet zo goed passen bij de melodie. De happy hardcore polizei schreef zo'n mokerslag kennelijk voor. Ook de gebruikelijke snarerolls zijn van de partij.
Like a rainbow to the stars/Keep the faith right in your heart/If you let your dreams come true/Then happiness will follow you/Naaahaaaha!
Geniet ervan: klik.

De Week (van 24-01-06)

*Boards of Canada - The Campfire Headphase
In september formuleerde ik al 2 punten van kritiek op deze Cruciale Derde. Bij deze herkansing op cd heb ik er nog 3 gevonden. Waarbij ik overigens eerst moet bekennen dat het niveau van deze plaat ook weer niet zo laag ligt, als ik in september dacht. De plaat doet niet zoveel onder voor de eerste 2 albums. Alleen veel meer dan een Geogaddi is deze plaat een lege huls. Ik kan er maar moeilijk iets bij voelen, ik had graag gezien dat de plaat wat meer emotionele richting had gegeven. Een ander, meer technisch punt, wat me in september ook al opviel, zijn de suffe beats. Vaak kiezen de Boards voor een lichte "snare drum", soms zelfs een blikkerige handclap. Niet geslaagd.
Tot slot is er het probleem "herhaling en risico". The Campfire Headphase mag dan gitaren bevatten, het is me toch een plaat met te weinig risico. Zeker als ik in interviews lees dat de heren interessante jams hebben klaarliggen in allerlei stijlen, die ze niet uitbrengen om "de fans niet van zich te vervreemden". Hadden ze dat maar wel gedaan, een beetje verrassing zou toch geen kwaad kunnen.

*Belle & Sebastian - The Life Pursuit
Of toch wel? (Zie boven) Belle & Sebastian zijn namelijk wel nieuwe wegen ingeslagen.. Dear Catastrophe Waitress was echter een dieptepunt, zoals zelden in een oeuvre van een door mij geliefd artiest is vertoond. Gelukkig herpakt de band zich aardig op The Life Pursuit. Dat heeft een eenvoudige reden: In heel wat liedjes is de oldskool B&S sound weer terug. Beste voorbeeld is Dress Up In You met een Tigermilk trompetje. Ook op Sukie in the Graveyard en Another Sunny Day is wel enige gelijkenis met het oudere werk te bespeuren. Er is zowaar ook nog een liedje nouveau style dat tot de hoogtepunten behoort: Song for the Sunshine. Wat een heerlijk meerstemmig refrein.

*Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am,That's What I'm Not
Ik was zeer benieuwd naar deze plaat. De buzz rond de band is zo enorm en bovendien had ik een uitstekende single op 3FM gehoord, waarvan ik de titel toen ik de plaat aanzette niet meer wist. Pas toen ik begon te denken dat ik het nummer gewoon niet meer herkende kwam ie langs: When The Sun Goes Down. De absolute knaller van de plaat. Het enige andere leuke liedje is de ballade Riot Van, waarbij The Plan door mijn hoofd schiet. Laten die Zweden maar 'ns met een nieuwe plaat komen. Die zanger is pas echt fantastisch. Gechargeerd: Arctic Monkeys zijn de Moordgasten van de Britse indierock.

*Cat Power - The Greatest
Lekker slaperig zondagochtend werkje. Beetje country, beetje soul. En hoor ik daar in Love & Communication op de toetsen een verwijzing naar Kula Shaker? Het lijkt een stukje melodie uit SOS rondom de tekst This is the age of decay and hypocrisy. Zal wel toeval zijn.

*Millions
*You Can Count On Me
*Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit
Millions is een echte kerstfilm, inclusief heiligen. Ik had 'm dus een maandje terug moeten zien. We hebben het hier over een jeugdfilm gesitueerd in de nabije toekomst, waarin Engeland binnen een paar dagen de Euro krijgt, de Playstation 3 op ieders verlanglijstje is te vinden en je in de winter in een t-shirt kan lopen. Het handelt allemaal om een sporttas vol geld en wat daarmee te doen als je die als klein jongetje vindt. Allemaal heel charmant, maar de plotwending op het einde waarbij de tot dan toe vriendelijke en charmante modelvader, gespeeld door James Nesbitt (Cold Feet), ineens het geld voor zichzelf wil houden, komt wat vreemd over.
You Can Count On Me is wél goed, ondanks een niet bijster boeiende soundtrack. (Een van de belangrijkste criteria voor een goede film, natuurlijk..) Mark Ruffalo is een uitstekende acteur en maakt de film. Jammer dat Laura Linney zijn niveau niet haalt en een beetje overacteert.
Wallace & Gromit is piekfijn amusement. Nu Corpse Bride nog zien, om te vergelijken.

De Week (van 17-01-06)

*Alan Lomax - Texas Folk Songs
Ik zag vorige week een zeer aangename documentaire over Lomax op 3. Interessant figuur met een geweldige kop. Meteen even in de bieb naar Lomax cd's gezocht. Ik vond helaas geen veldopnamen maar wel deze opname van Lomax himself, die wat Texaanse liedjes vertolkt. Deze opname kwam ook al in de documentaire ter sprake. Een oude vriend van Lomax vertelde dat Lomax tijdens deze opnamen precies de juiste hoeveelheid wijn achter de kiezen had. Kan kloppen want Lomax zingt vrolijk en met luide stem cowboydeuntjes. Ze zijn bijna allemaal goed.

*The Constant Gardener
Niet onaardige thriller over een diplomatenechtpaar dat in Afrika verkeerde zaken op het spoor komt. Er is ook nog een piepkleine referentie van een halve seconde aan Breda. Een wasmachine voor degene die dat ook gezien heeft..
Wat ik wel merk is dat ik inmiddels bij films eenzelfde reactie merk als bij muziek, het gros wordt beoordeeld als, oh dat zei ik dus al, niet onaardig.

*The Work of Michel Gondry - I've Been 12 Forever
*Kylie Minogue - Body Language
Medeblogger R. Santiago ruilde wat bonnen in voor een dvd van Spike Jonze uit deze Director's label reeks. Ik had geen bonnen en moest het bij het huren van de Michel Gondry variant laten. Een volgepropte dvd met reclames, kleine filmpjes, een documentaire en als hoofdmoot een stuk of 20 videoclips. Around the World van Daft Punk blijft zijn beste werkje, maar ook Dead Leaves & the Dirty Ground van en voor The White Stripes mag er wezen. Vervolgens keek ik naar Come Into My World van Kylie Minogue en kreeg ineens zin om Fever te downloaden. Dat bleek voor Soulseek een verdraaid obscuur werkje. Dus moest ik voorlopig genoegen nemen met Body Language een plaat zonder die frisse Franse slag. Still Standing mag er naast Slow wel wezen. Wel typisch dat Kylie, volgens mij na Madonna, zich in Secret ook al aan een heel matig stukje rap waagt..

De Week (van 10-01-06)

*Gorefest - La Muerte
Een paar jaar terug had ik een tijdje gitaarles van een van de gitaristen van Gorefest. Niet dat ik dat in eerste instantie doorhad. In popquizzen ben ik sowieso slecht. In december merkten we dat we allebei op een Thin Lizzy tribute avond speelde. (Ik was het lokale voorprogramma)
Vervolgens kwam mede dankzij dat concert Gorefest weer bij elkaar. Genoeg redenen om het resultaat, deze comebackplaat, eens te beluisteren. De plaat begint geweldig, mijn favoriete nummers zitten bij de eerste 5 tracks. "For The Masses" is een keiharde knaller. You Could Make Me Kill is nog beter en roept visioenen op van legers uit Midden-Aarde die staan te luisteren naar een speech van Saruman (die brult "Raise your hands up to the sky!) En Gorefest maakt niet eens sprookjesmetal. You Could Make Me Kill heeft trouwens ook nog een geweldige dubbele gitaarsolo, een beetje op zijn Thin Lizzies dus. Het 3e uitstekende nummer is het gevarieerde Rogue State, met een dreigend intro dat overgaat in de allerbeste riff van de plaat.
Daarna ben ik toe aan een pauze. En die krijg je niet. 12 nummers, 64 minuten. Dat snap ik dan niet. Metal is een opzwepend genre, ik zou zeggen geef ons een knock-out in pakweg 40 minuten.

*Tenuzu No Chiizu - Girls Like Us
Project van Leo Fabriek en Aart-Jan Schakenbos van The Julie Mittens. Ditmaal Leo op piano in plaats van de drums en AJ op bouzouki in plaats van gitaar. Dat laatste had ik niet geweten als het er niet bijstond. Ik dacht dat de bouzouki een Japans instrument zou zijn, maar het klinkt toch een beetje als een electrische gitaar. Wie weet heeft hij het ding door allerlei effecten gehaald. Bij nader inzien blijkt het ook helemaal geen Japans instrument te zijn, maar een Griekse luit. De muziek kabbelt soms wat teveel, maar op de beste momenten kan de muziek zo op een soundtrack. In een documentaire over een kapotgeschoten stad, of iets dergelijks. Ze zouden eens een beetje moeten netwerken in de tv/film wereld. Misschien via Raw42.com?

*Hallo Venray - Vegetables & Fruit
Vreemd.. Eerste luisterbeurt dacht ik een echt geweldig nummer te horen en nu ben ik het kwijt.. Aardige plaat.

*The Hitchiker's Guide To The Galaxy
Net als Broken Flowers een wat te lange film vol flauwe humor. Het 1e half uur is wel erg amusant. Het budget was duidelijk prima in orde, want de plaatjes zijn de gehele film aangenaam. Ook aardig is de scène waarin aan een nieuwe versie van de Aarde wordt gewerkt. "I did Norway."

*Tarnation
Poeh..

De Week (van 03-01-06)

*Souad Massi - Mesk Elil
Je hoort wel eens mensen klagen over de term "Wereldmuziek". Ergens terecht, maar Mesk Elil is nu eens een plaat die precies in dat vakje past. Als Massi Portugees zou zingen zou het ook best niet-traditionele fado kunnen wezen. Ik hoor ook wat Bossanova dingetjes en vooral veel Afrika. Dat laatste is het grote verschil met Deb, de vorige plaat, wat meer een Frans/Arabische crossover was. Dus is het nu even wennen. Een nummer zo goed als Deb's Passe le Temps staat is niet te vinden. Toch boeit ook deze plaat, vooral door de zwierende melodieën en Massi's fantastische stem.

*Sun Kil Moon - Tiny Cities
Curieuze plaat. Het zal wel een voordeel zijn dat ik niet echt thuis ben in Modest Mouse. Van die band neemt Kozelek hier 11 nummers onder handen. Vreemd hoe zo'n korte plaat (30 minuten) zo saai kan klinken. Aan de andere kant zijn er ook erg mooie momenten zoals Tiny Cities of Ashes en vooral Trucker's Atlas. Kalme fingerpickin' deuntjes, met lijzige stem gezongen. Verslavend.

*Bowling for Columbine
*Big Fish
*Broken Flowers
Van Columbine had ik al een keer de eerste helft gezien. Deze keer helemaal. De 2e helft is helaas in Willibrord Frequin stijl. Minder boeiend en verbazingwekkend dan de 1e helft. De hele film is trouwens slechte reclame voor gunlovin' Michigan.
Big Fish zag ik begin 2004 in de bios en maakte toen een diepe indruk op mij. Daarna -expres- nooit meer gezien. Tot nu. Vanzelfsprekend was ie nu wat minder, de film is een beetje sentimenteel en flauw, maar de grand finale en de soundtrack blijven echt geweldig.
Broken Flowers is een erg droge film van Jim Jarmusch. Bill Murray maakt met tegenzin een road trip langs oude vriendinnen. Hij raakt daarbij van de regen in de drup. Er zijn erg veel stiltes en mede daarom ging ik me af en toe een beetje vervelen. Wie weet had de film wat ingekort kunnen worden. Bepaalde droomsequenties leken toch echt overbodig. Ook raakte de functionele Ethiopische Jazz soundtrack bij mij geen snaar. Was dat wel het geval geweest, dan was de film me waarschijnlijk een heel stuk beter bevallen. Nu zeg ik: een zeventje.

De Mix van het Jaar 2005

De beste tracks van het jaar in een meesterlijke mix van 75 minuten.
Klik!

Ingrediënten:
1.Decemberists - The Sporting Life
2.Devendra Banhart - Some People Ride the Wave
3.JW Roy - Rabobankblues
4.Joseph Arthur - Can't Exist
5.Death Cab For Cutie - Brothers on a Hotel Bed
6.Stephen Malkmus - Mama
7.Beck - Hell Yes
8.Jamie Lidell - Multiply
9.Sufjan Stevens - The Predatory Wasp of the Palisades Is Out to Get Us!
10.Broken Social Scene - Swimmers
11.Chad Vangaalen - After the Afterlife
12.Okkervil River - The Latest Toughs
13.eels - Railroad Man
14.Martha Wainwright - Factory
15.Jagga Jazzist - Stardust Hotel
16.Thomas Dybdahl - Pale Green Eyes
17.Chad Vangaalen - Chronograph # 1
18.M Ward - Paul's Song
19.Andrew Bird - The Happy Birthday Song
20.The Books - It Never Changes to Stop
21.Spinvis - Aan de Oevers van de Tijd
22.Sufjan Stevens - Decatur, or, Round of Applause for your Stepmother!
23.Spinvis - Lotus Europa