De Top 25 van..24 september 1996

1.Mother Mother - Tracy Bonham
2.Just a Girl - No Doubt
3.Only Happy When It Rains - Garbage
4.Coco Jamboo - Mr. President
5.Million Miles From Home - Dune
6.Beutifal Goodbye - Amanda Marschal
7.Head Over Feet - Alannis Morrisette
8.Ready Or Not - Fugees
9.Wanna Be - Spice Girls
10.Boom Biddy Bye Bye - Cypres Hill feat. Fugees
11.Little Boy - Captain Jack
12.We Are The World - Twenty 4 Seven
13.Hands in the Air - Music Instructor
14.How Bizarre - OMC
15.Turn It Up and Down - Capella
16.Missing You - Tina Turner
17.Born Slipy 96 - Underworld
18.Ready or Not - The Source
19.Im' a Raver - Lipstick
20.Aquarius - Party Animals
21.Rave On - DJ Paul
22.Spinning That Wheel - George Micheal
23.De Zee - Trijntje Oosterhuis
24.Let's Make a Night to Remember - Bryan A.
25.Mission Imposibbble - Adam Clatyon & Larry M.

Tip van de week Captain Jack - Little Boy
(volledige lijst in authentieke spelling)

Eindelijk is de laatste week van het Mission Impossible thema aangebroken, het kan bijna niet anders dan dat hun 9 weken (sinds juni!) in de lijst een record zijn.
Lipstick staat er ook al een behoorlijke tijd in, maar nu zakt het nummer dan eindelijk als een baksteen. Weg met de happy hardcore, rock it is. Alhoewel, Captain Jack komt nieuw (en hoog) binnen. Little Boy is een dermate obscuur nummer dat ik 'm voorlopig nog niet te pakken heb. Volgende week, mits hij de top 10 weer haalt, een nieuwe poging.
Aha, daar is OMC de allerleukste eendagsvlieg uit de jaren '90. Ik heb het de afgelopen tijd toevalligerwijs al vaker over het nummer gehad, dus het lijkt me overbodig dat allemaal nog 'n keer te herhalen. Ik hoop dat ie op 1 komt, maar ik vrees van niet. Gezien de huidige voorkeuren..
Boom Biddy Bye Bye is de meest hilarische verrassing die ik tot nu toe in deze hele serie ben tegenkomen. Natuurlijk, ik herinner me nog wel dat ik verliefd was op een meisje dat, inderdaad, Biddy, heette. Maar het hele bestaan van dit nummer had ik verdrongen. Liefde zal ook de enige reden zijn geweest dat het nummer sowieso in de lijst is belandt. Cypress Hill was midden jaren '90 toch al over hun hoogtepunt heen? Hmm, mis denk ik. Ze zijn volgens Wikipedia pas eind jaren '90 en begin deze eeuw in de hitlijsten verschenen. Volgens mij klopt daar niks van. In elk geval was ik geen fan, niet van rap en niet van Cypress Hill. Ik moet mijn oogkleppen op hebben gehad want Boom Biddy Bye Bye kan toch maar é é n ding beteken, lijkt mij. Pats boem dood. Eens luisteren. As I pull the trigger/On my nine/Say goodnight nigger/Boom biddy bye bye. Aha.. Eh.. Eerlijk gezegd is het me nu nog steeds niet duidelijk of Biddy als naam bedoeld is. Eens verder googlen. Kijk, zo leer ik nog eens wat. Op een hiphop battle site lees ik hier dat "Biddy" engelse "slang" is. Voor rimpelige oude dametjes.. Geïllustreerd met een stukje rap concluderend in de kreet: "You rape old biddies." Oh well! Bij de "entry" staat feat. Fugees. Dat is half waar. Officieel is het een remix, al denk ik dat ik Wyclef Jean ook een versje hoor "spitten". Het origineel is trouwens veel leuker, waarin de beat gewoon vertrouwd stoffig is en de lekker nasale raps de nadruk krijgen.
Zoals ik al zei, mijn muzikale voorkeuren lijken wat te verschuiving richting rock. Kijk alleen al naar de tip. Nirvana's klassieker. Ik heb jarenlang gedacht dat Cobain in '96 een kogel door zijn hersens joeg. Die verwarring was niet vreemd want Smells Like Teen Spirit kreeg rond '96 massale airplay op MTV. Hoe zou dat toch gekomen zijn? Een reissue? Werd het toen pas een hit? Of nog een keer? Het nummer was tenslotte al 5 jaar uit. (Wat toch voor de onverwoestbaarheid ervan pleit)
En dan de top 7. Vijf keer girlpower rock. Laten we dit keer focussen op de meeeeegastip en nieuwe nummer 1 Tracy Bonham. Weer een nummer 1 die ik niet op single heb. Soms werd ik dan ook "fan" van nummers die ik nog maar nauwelijks 1 keer had gehoord. Mother Mother was zo'n nummer. Ik "adopteerde" het nummer, goed voor de coolheidsfactor, en katapulteerde het naar nummer 1..
Ik zag haar debuutplaat gisteren nog voor 7 euri bij de platenboer liggen, maar kon me er niet toe overhalen 'm mee te nemen. Als ie nou een eurootje of 2 had gekost. Bovendien had ik gisteren Mother, Mother weer 'ns gehoord, sinds jaren. En poeh, het is toch een soort lelijk, matig geslaagd, Alanis Morrisette grunge-nummertje. Hard/zacht en veel geschreeuw. Ze lijkt op recentere foto's ook wel een beetje op non-talent Ellen Ten Damme. Een viooltje heeft ze ook bij zich, maar die zit vrij ver naar achter in de mix. Het lijkt zo bijna een gimmick. De klassiek geschoolde violiste die een rockplaat maakt. Wie weet krijgt de viool op het album meer ruimte. Bonham is een vreemd soort eendagsvlieg. Ik meen dat ze een paar jaar terug nog op Pinkpop stond, waar het toch echt leek of ze nog steeds teerde op die ene hit.. En maffe pruiken. Zou ze de handstand kunnen? Ze zal ondertussen nog wel wat aardige platen hebben gemaakt. Dat moet toch wel. Mij zijn ze in elk geval niet opgevallen.
Als mp3'tje, wacht, het is een wma'tje, van de week terug naar Cypress Hill, l'originale. Klik.

De Week (van 25-04-06)

*About - Bongo
Ik noemde Captain Ahab vorige week Cockrockdisco, een term die kennelijk in mijn onderbewuste was blijven hangen. Ik realiseerde me namelijk niet dat het een label is, van Jason Forrest nog wel. Erg cocky of disco is About niet. Dit is eerder Indieglitchpunk. Met genoeg herrie om labelbaas Forrest tevreden te houden. Het kostte me wel een paar dagen om de popliedjes door het prikkeldraad te bereiken. De leukste deuntjes maken het me wat gemakkelijker door de toevoeging van kekke blazers. (Een tuba, bijvoorbeeld)
Toch, het is maar een half uurtje muziek en er blijft eigenlijk verdomd weinig hangen. Typisch zo'n plaat die echt wel goed is in zijn genre en ook wel ok als ie opstaat, maar verder nooit meer de kast uitkomt. Nee, met een miniem sampletje (of is het een pastiche?) van Simon & Garfunkel heb je hun klasse nog niet. (Nou is dat ook wel wat veel gevraagd..)

*Adem - Love and Other Planets
2e platen, ze blijven lastig. Om te maken bedoel ik. Adem debuteerde in 2004 heel aardig met Homesongs, een zeer aangename folktronica plaat, door mij toch nog wat onderschat. Wie weet gaat dat ook met dit werkje gebeuren, want ik heb na enkele pogingen nu geconcludeerd dat dit minder is dan Homesongs. Simpelweg minder goede nummers dit keer. Geen Statued, geen Ringing in My Ear.

*Bibio - Hand Cranked
Zelden werd het "recensenten" zo makkelijk gemaakt. Marcus Eion van Boards of Canada is fan en Bibio vice versa, dus wat voor muziek krijgen we dan? Strip alle elementen uit de platen van BOC weg tot je een gitaar plus wat effectjes overhoudt en je hebt deze plaat. En het kabbelt heerlijk voort. Melodisch sterker dan de laatste plaat van de "meesters" zelf. Hand Cranked is een aanrader voor de liefhebbers van Colleen, al ontbreken de aparte instrumenten en samples hier.

*Nizlopi - Half These Songs Are About You
In Engeland was de single JCB een nummer 1 hit, in Nederland hoor ik 'm, tijdens het zappen, helaas nauwelijks op de radio. Toch is het een fijn opgewekt folkpop-deuntje, inclusief briljante banjoversnelling. Ik kreeg er het hele weekend geen genoeg van. De videoclip komt gelukkig wel af en toe op de zenders langs, en dat is 75% van het succes van deze single. Geniale, sentimentele animatievideo over een jongetje en zijn pa op de JCB graafmachine. Die kende u al wel toch?

*Scott Miller & The Commonwealth - Citation
Ik las in de OOR dat Miller liedjes schrijft die zo vertrouwd klinken dat het wel plagiaat lijkt. Nou dat laatste kan kloppen want Freedom's a Stranger, het beste nummer van de plaat, is eigenlijk een cover van Bryan Adam's Summer of '69. Zelfs het onderwerp, nostalgie naar je jeugd, komt overeen. Al liet Adams volgens mij de seks achterwege. De versie van Miller is ook wat lichter. Miller zingt wat mij betreft op het hele album iets te zuiver. Ik ben slecht in het spotten van "autotune", maar het zou me niets verbazen. Het is net te glad allemaal, alhoewel de liedjes inderdaad een vertrouwde kwaliteit hebben.

*Bin-Jip
*Sonatine
*Match Point
*Ten Minutes Older: The Trumpet
*Coffee and Cigarettes
*Barton Fink
Bin-Jip was de derde Kim Ki-Duk film in mijn leven, en de minste. Het gebruikelijke patroon is weer te ontwaren: een interessante premisse, + 1e helft, vervolgens verandert de toon. Dit keer in een combinatie van grimmigheid en gekte.
Ik had niet verwacht dat Sonatine leuker dan Hana-Bi zou zijn. Dit is namelijk een werkelijke maffia-film, iets waar Hana-Bi op uit leek te draaien, en dan toch maar niet. Beat Takeshi speelt in Sonatine een maffia-baas in een crisis. Hij en zijn clan worden naar de andere kant van Japan gestuurd om een of andere vete op te lossen. Hun hulp blijkt echter niet gewenst en dus gaan ze maar in zijn allen in een vakantiehuisje zitten, om zich te vervelen met hilarische spelletjes. Het klinkt allemaal een beetje te maf, maar het is ontzettend grappig en ontroerend. Uiteindelijk draait alles weer uit op bloedvergieten en zelfmoord, iets wat Takeshi na de film ook nog in het echt probeerde. Wat mislukte, waarop hij maar weer een film (Hana-Bi) maakte waarin het fictief wel lukt. Geniaal.
Match Point viel dan weer bitter tegen. Iets wat ik altijd al vermoedde tussen de regels van de recensies door te lezen. Het eerste uur is ontstellend slecht, saai en hopeloos geacteerd. En de mensen zijn al net zo vervelend als in die film met Jude Law en Natalie Portman, van eerder dit jaar. Verspilde moeite om de titel op te zoeken. Het 2e uur van Match Point wordt beter: meer actie, meer drama en James Nesbitt. Vervolgens dacht ik slim een "plot hole" te hebben ontdekt. Ik las op IMDB helaas nog wat redeneringen die dat onderuit haalden. Al blijft het een feit dat de Londense politie bizar slecht werk aflevert. Verder vroeg ik me tijdens de film af of hoofdrolspeler Jonathan Rhys Meyers werkelijk enige uiterlijke gelijkenis vertoont met tegenspeelster Scarlett Johansson, of dat het aan mij lag.
Ik had weinig fiducie in Ten Minutes Older. Een collectie korte films, dat zou wel net zoiets zijn als een compilatie-cd met verschillende artiesten. Overbodig dus. Dat viel mee, want van de 7 filmpjes zijn er 3 erg aardig. Herzog brengt weer een interessant filosofische documentaire en de mij onbekende Chen Kaige heeft even tragisch als komisch werkje over een imaginaire verhuizing. Het klapstuk was de film van Wenders. Ik moet meer van Wenders zien denk ik. Twelvie Miles to Trona is een soort "extended videoclip" van Souljacker part 1 en Woman Driving, Man Sleeping door Eels. Premisse: man heeft per ongeluk een overdosis drugs naar binnen en is nu op zoek naar een ziekenhuis, terwijl hij langzaam op de drugs begint te trippen. Vanaf nu staan die 2 Eels nummers voor eeuwig in de verkeerde volgorde na elkaar op het album Souljacker..
Ons moeder speelde ooit in een lokaal filmproject, een x aantal geïmproviseerde scènes op een Bredaas terras. Dat doet denken aan Coffee and Cigarettes, 11 verschillende scenes onder het genot van de genoemde artikelen. Het zou oneerlijk zijn de 2 projecten te vergelijken natuurlijk, maar wat Coffee and Cigarettes bijvoorbeeld veel slimmer doet is het gebruik van terugkerende thema's en uitspraken. Daar is ook meer tijd voor trouwens want deze film was 3 keer zo lang. Aardig tijdverdrijf, maar het beste was nog de muziek in de magische laatste scene, waarin 2 oudere arbeiders pauzeren. "Hoor je de muziek?", zegt de ene. Mahler's "Ich Bin der Welt Abhanden Gekommen" klinkt. Het beste stukje klassiek dat ik in tijden hoorde. Dus werd er meer Mahler binnengehaald.. Daarover later misschien nog 'ns.
Barton Fink stond al maandenlang op mijn "nog te zien" lijstje. Terecht. Beste Coen Bros film. De bizarre avonturen van een beginnend scenarist in het Hollywood van de jaren '40. Geweldige rollen van Buscemi en Goodman.

De Top 25 van..18 september 1996

1.Coco Jamboo - Mr. President
2.Million Miles From Home - Dune
3.I'm A Raver - Lipstick
4.Head Over Feet - Alannis Morrisette
5.Beutifal Goodbye - Amanda Marschall
6.Wannabe - Spice Girls
7.Ready or Not - Fugees
8.Hands in the Air - Music Instructor
9.Aquarius - Party Animals
10.Mother Mother - Tracy Bonham
11.Just A Girl - No Doubt
12.Only Happy When It Rains - Garbage
13.We Are The World - Twenty 4 Seven
14.Ready Or Not - The Source
15.Missing You - Tina Turner
16.Turn It Up And Down - Capella
17.Born Slippy 96 - Underworld
18.Rave On - DJ Paul Elstak
19.De Zee - Trijntje Oosterhuis
20.Mirror of Love - 2 Brothers on the 4th Floor
21.My Little Fantasy - 4Tune Fairytales
22.Spinning That Wheel (snelle edit) - George Micheal
23.Mission Imposibble - Adam Clayton en L. Mullen
24.If I Ruled The World - Nas
25.Let's Make A Night To Remember

Tip van de week Captain Jack - Little Boy
(volledige lijst in authentieke spelling)

Het kan aan mij liggen, maar ik heb het gevoel dat de Top 25 zijn eerste dipje beleeft. Coco Jamboo staat nu al 3 weken op 1, daarmee het record van Ironic evenarend. Zo'n goed nummer is het nu ook weer niet. Dit zomerhitje had al lang uit de top 3 verdwenen moeten zijn! Verder lees ik op de achterkant van de lijst het volgende: "Sorry de clip top 3 wordt opgeheven wegens te weinig goede clips. (!!!) Daarom heeft het geen enkel zin meer hier als laatste de top aller tijden:... (volgt een oninteressant lijstje met Crossroads op 1..)
En dat is niet het enige hilarische wat zich deze week "achter" de lijst afspeelt. Kennelijk was 2Pac nu dan eindelijk kalt gemacht (gestellt?), want in een parmantig blauw wolkje staat geschreven: 2Pac beste jongen, het gaat je goed, beste jongen.. (Ode aan de overleden rapper 2pac) Alstublieft. Ik hoop dat het tongue in cheek basisschool humor was!
Terug naar de reguliere lijst. Onderin is de "tip" (valt wel mee dus) van vorige week ook maar met de hakken over de sloot binnengekomen. Verder fascineert Spinning That Wheel me. En dan vooral dat tussen haakjes "snelle edit".. Dus ik op zoek.. Bleek lastig te vinden. Totdat ik erachter kwam dat het Spinning THE Wheel moest wezen. Toen vond ik al snel een Fortright Dance Edit. Dat zal 'm wel geweest zijn. Niet zo boeiend. Het origineel is toch echt interessanter. Gebruikelijke George Michael jazzy zwoelheid. Het nummer kwam niet hoger dan positie 31, dus toch een min of meer geflopte single. Hij kon het lijen na zijn uitermate geslaagde comeback met Jesus To A Child, wat ik echt een vreselijk nummer vond. (vind zelfs)
Missing You van Miss Turner staat ook wel bekend als I Ain't Missing You. Het begint zowaar met een licht Arabische touch. Misschien dat het nummer me daardoor aan het recente werk van The Boss doet denken. Tina Turner vind ik altijd een lastig te plaatsen superster. Behalve What's Love Got To Do With It? zou ik geen superhits van haar kunnen noemen. (Daarom is het eigenlijk verbazingwekkend dat Missing You dermate hoog en lang in dit lijstje bivakkeert) Bovendien ken ik Tina Turner alleen als "oude" zangeres die half-geslaagde comebacks op haar naam heeft staan. Ik realiseer me nu ook dat ze geen souldiva is. Ze is eigenlijk een a-typische Afro-zangeres, in een rock-idioom. Of zit ik er dan helemaal naast? Nee ze blijft voorlopig een enigma voor me. Misschien eens een compilatie checken van Tina & Ike.
Het was overduidelijk een girlpower periode nu ook Shirley Manson en haar Garbage mannen in de lijst verschijnen.. Only Happy When It Rains is de enige single van Garbage die in mijn hoofd is blijven hangen, misschien wás het ook wel hun enige grote hit. Eigenlijk is het een suf nummer, het refreintje blijft heus wel hangen (Poor your misery down on me), maar het is nummer is veel langzamer en landerig dan ik dacht. Valt wat tegen.
Over Mother Mother zeg ik deze week nog niks..
Als gezegd in de bovenste helft van de lijst is de aanwas erg laag, het lijkt een beetje stuivertje wisselen tussen nummers die ik al besproken heb. Ik meen alleen Aquarius en Hands in the Air nog niet. Zeker wat betreft die 2e met reden. Aquarius grijpt terug op de klassieker uit Hair. Toch best hilarisch, gabberdeuntjes gebaseerd op langharige hippiefavorieten. Te bizar voor worden eigenlijk.
Had ik vorige week moeite met het vinden van een geschikt "plaatje", uiteindelijk maar een still uit een videoclip genomen. Deze week was het wat eenvoudiger.. Dit keer was het te serveren mp3'tje het dilemma. Laten we dan teruggaan naar een redelijk subtiele Tina Turner.. Klik.

Jandekdag: #0782

Het is hoog tijd om deze serie weer even tot leven te wekken. Sinds december zijn er 3 albums uitgekomen, de nieuwste "What Does The Time Mean?" kwam een week of 2 geleden nog uit.
Ik was eigenlijk (of overduidelijk) wel toe aan een pauze, na 12 maanden elke week naar die maffe Jandek te hebben geluisterd. Maar al snel merkte ik dat ik de muziek begon te missen. Dus in januari herlas ik al mijn oude stukjes en gooide al de genoemde/uitgelichte tracks in een fijne playlist en zo had ik een Best Of Jandek van maar liefst 73 tracks en een speeltijd van zo'n 5 uur. Heerlijk. Terug in het moeras.
Toen werd het zo zoetjes aan tijd om naar zijn nieuwste release te luisteren. Platen van Jandek zijn natuurlijk per definitie herhalingsoefeningen, maar dit keer heeft hij het tot in extremis doorgetrokken. De titel alleen al: Khartoum Variations. Ja, dit zijn dezelfde liedjes als op de vorige plaat (Khartoum). Minus 1 dan, Fork in the Road is om onverklaarbare redenen weggelaten. Voordat ik niets over de muziek ga zeggen, eerst even kijken naar die geniale voorkant. Ik heb geen enkel benul van Photoshop, maar dit lijkt me nou gefotosjopt. De pikzwarte Jandek lijkt uit een andere foto zijn geknipt en voor het kasteel te zijn geplakt. Al lijkt hij wel op de grond voor het kasteel te staan, om het zo maar eens uit te drukken. Als het wel een kasteel is? Ik zie een kruis op het dak.. Maar voor een kerk ziet het er eigenlijk wat te oorlogszuchtig uit. De ridders waren natuurlijk ook vrome christenen.
Het bovenstaande schreef ik een paar weken terug, ja dit stukje is een ware tour de force, ook al is het kort van stof. Deze week werd het kasteel, ja dat is het dus toch, geïdentificeerd als het Dublin Castle. Jammer, ik had alle kastelen in een Engelse database bekeken, staat het ding in Ierland.
En dan dat outfit van Jandek, een soort gevaarlijke superheld. Darkman ofzo. Stel je voor dat de foto wel volkomen echt is, wie maakte dan de foto? Wie zou Jandek op zijn reizen vergezellen om dit soort toch wat bizar hilarische foto's van een volwassen man te maken? Wie is zijn partner in crime? Had Darkman een maatje?
En de muziek. Het is weer een lijdensweg hoor. Khartoum beviel me ook al niet, terwijl die plaat als een meesterwerk werd onthaald door de Jandek mailinglist. Als de muziek nu een beetje te verteren/behappen viel, dan had ik het wel leuk gevonden om beide versies van ieder nummer in een vergelijkend warenonderzoek te beluisteren. Nu heb ik echter zoiets van, laat maar.
Als men waagt het album aan te zetten is al snel duidelijk dat deze Variations nog zwaarder dan Khartoum zijn. Topzwaar. De gitaar valt als een betonblok in het gezicht van de luisteraar. En onder die steen is geen licht.
Zo is het geen plezier om deze serie terug te zien. We laten deze Variations dan ook achter en concentreren ons de komende tijd op een nieuwe live-plaat: Newcastle Sunday, een dubbel-album! Verslag over een x aantal weken. (Kwam nooit)

I wanted to move from the mountain
I wanted to walk among men
Small errands
Children
And nothing special

De Week (van 18-04-06)

*Architecture in Helsinki - In Case We Die
Had ik deze plaat lang geleden al besproken? Ik weet het niet meer. Ik werd in de verleiding gebracht om de cd uit de bieb te halen door de veelvuldige airplay van Do The Whirlwind op StuBru. Een aanstekelijk nummer. Verder staan alle oude bezwaren, die ik al dan niet eerder had opgeschreven, nog overeind. De plaat is geforceerd vrolijk, irritant springerig en ik kan even niet meer begrijpen waarom de zanger op Fingers Crossed wel acceptabel was. Of hield hij daar zijn mond veel vaker?

*Kaito - Hundred Million Light Years
Vreemd, ik geloof niet dat deze plaat beelden bij me oproept. Zou je toch verwachten van een duidelijk op sfeer gerichte instrumentale plaat. Toch glijden de melodieën soepeltjes naar binnen. Zweefplaat van de week.

*Tyn - Tyn
"Mijn Goede Vriend" Tyn is een uitstekende electronica-producer uit Haarlem. Hij heeft het werktempo van schildpad en dat fascineert me. Het lijkt al weer jaren geleden dat ik een cdtje van 'm kreeg, waarop een stuk of 4 "werken in aanbouw" stonden. Nu heeft hij zijn kunststukjes dan eindelijk losgelaten en is dit zijn debuutalbum met 8 lange electronische tracks op het kruisgebied van techno/ambient/triphop en vooral drum 'n bass. Het schijnt allemaal erg sterk door Photek en DJ Krush te zijn beïnvloed, maar ik ben niet zo thuis in die wereld, dus als het al een nadeel zou zijn, hoor ik het toch niet. Gelukkig voor mij is af en toe ook een vleugje Incunabula (Autechre) te ontdekken. Het moge duidelijk zijn, Tyn is een beetje in de jaren '90 blijven steken. Maakt me ook al niks uit. Ik geniet van al die laagjes geluid, puur ambachtelijk genot, de tip-top verzorgde sound en de donkere melodieën.
Jammer dat het beste nummer Disturbence (inderdaad zo gespeld) niet op zijn website staat.

*Captain Ahab - After the Rain My Heart Still Dreams
Cockrockdisco ergens tussen Andrew WK, Kraftwerk, Sparks en Jason Forrest (Donna Summer) Ik ken de Capt'n al jaren en hij heeft zichzelf overtroffen op deze ambitieuze plaat. Wel wat teveel gabberbeats voor mijn oren. Maar tegenover elk lawaaiig gabberstukje staat een geniaal popliedje, met titels als Girls Gone Wild en het absolute hoogtepunt I Can't Wait For Summer (mp3's via het onvermijdelijke MySpace..)

*Raising Arizona
*Nobody Knows
*Avalon
*Ariel
*Take Care Of Your Scarf, Tatiana!
Raising Arizona was meteen de slechtste film van de week.. Nee, van het jaar. Hiermee vergeleken was Intolerable Cruelty (ook van de Coen broers) een wonder van subtiliteit.
Gelukkig keek ik de dag erna Nobody Knows, wat de slechte start compenseerde. Uitstekend, heerlijk loom en langzaam drama over 4 door hun moeder in de steek gelaten kinderen. Ook al greep de film me niet extreem bij de keel, het was toch een film om treurig van te worden.
Om Avalon valt ook niet echt te lachen. Sci-fi van de maker van Ghost in the Shell. (die film is waarschijnlijk beter?) Avalon bevalt vooral op het visuele vlak. De film is grotendeels geschoten in fascinerende sepia-kleuren. Aftandse trams in de nabije toekomst in Warschau. Het verhaaltje draait om een of andere virtual reality game. Maar ik ben geen ster in het ontrafelen van sci-fi verhaaltjes. Ik raak altijd binnen no time de draad kwijt. Ook jammer dat het soms lijkt alsof alle sci-fi films grasduinen in oude sagen van Arthur en dergelijke. Wel straf om een volledig orkest + zangeres functioneel in je film op te voeren.
Ik was wel toe aan een nieuwe portie Kaurismäki. Hondsdroevige misdaadkomedie Ariel is niet zo sterk als bijvoorbeeld Shadows in Paradise. Daar is de film niet grappig genoeg voor, bovendien is het verhaaltje, over een man met pech die uiteindelijk uit de gevangenis ontsnapt, erg dun. De films van Kaurismäki draaien natuurlijk ook helemaal niet om een verhaallijn. Smaakvolle gevangenispakken trouwens daar in het Noorden, pikzwart met subtiel aandoende rode krijtstreep.
In wederom een film van Kaurismäki, Take Care Of Your Scarf, Tatiana, is het sigaretten en drankgehalte weer een stuk hoger, richting het niveau van Shadows in Paradise, wat de kwaliteit van de film enkel ten goede komt. Curieuze roadmovie met als bestemming de boot naar Tallinn. Zou de stereotype Est een fotografende toerist zijn?

De Top 25 van..10 september 1996

1.Coco Jamboo - Mr. President
2.I'm a Raver - Lipstick
3.Million Miles From Home - Dune
4.Wannabe - Spice Girls
5.Head over Feet - Alannis Morrissette
6.Beutifal Goodbye - Amanda Marschall
7.Aquarius - Party Animals
8.Hands in the Air - Music Instructor
9.Ready or Not - Fugees
10.Rave On - DJ Paul
11.Born Slippy '96 - Underworld
12.Turn It Up and Down - Capella
13.Ready or Not - The Source
14.Mirror of Love - 2 Brothers on the 4th Floor
15.Just agirl - No Doubt
16.We are the World - Twenty 4 Seven
17.Missing You - Tina Turner
18.My Little Fantasy - 4Tune Fairy Tales
19.Mission Impossibble - Adam Clayten en...
20.If I Ruled The World - Nas
21.De Zee - Trijntje Oosterhuis
22.Nr. Een - Ross en Iba
23.Break Fast at Tiffanys - Deep Bleu Some
24.Ratamahatta - Sepultura
25.Banger Hart - Rob de Nijs

Tip van de week Bryan Adams - Let's Make A Night To Remember
(volledige lijst in authentieke spelling)

In de clip top 3 vinden we deze week op nummer 2 "Tonight, Tonight" van de Smashing Pumpkins. Inderdaad een geweldige clip, al wist ik niet dat het eigenlijk een remake/bewerking is van Le Voyage dans la Lune van Georges Méliès, maar wat geeft dat eigenlijk. Niet alleen de clip is magnifique, het nummer is voor mij toch het beste nummer dat de Smashing Pumpkins ooit hebben opgenomen. De opening van het dubbel-album Mellon Collie etc. is sowieso magistraal, met voor Tonight, Tonight nog de instrumentale titeltrack. Toch is Tonight, Tonight (nog?) niet in de Top 25 te vinden.
Ratamahatta staat een plaatje lager in de clip top 3, terecht, want ik kan me de clip helemaal niet herinneren. Het nummer staat dan weer wel in de lijst, net boven Rob de Nijs. Geweldig toch! Banger Hart zat trouwens de afgelopen week voortdurend in mijn hoofd, wat voor de popgenialiteit van het nummer pleit.
De 0,3 vaste lezers van deze serie weten allang hoe het komt dat Ratamahatta sowieso in de lijst staat. Wat mij wel verrasste is dat Sepultura dus al enige bekendheid genoot voor hun hitje Roots Bloody Roots. Waar toen werkelijk iedereen me dweepte, onder wie ook Isabelle Brinkman. (Ik snap even niet waar ik dat vandaan haal..)
Schiet me ineens iets anders te binnen.. Er was ooit een playbackmiddagje georganiseerd in de klas, waar mijn rockistische vriend + wat figuren, een nummer van Sepultura uitvoerden. Tot grote ontzetting van de, in mijn ogen, stokoude invaljuf. Ik was een van de juryleden en dus zei ik het enige juiste als, erg wijsneuzerige, reactie: "Grafherrie". Tot hilaritait van de playbackers en grote instemming van de lerares.. Die kennelijk geen kenner van het Portugees was. Vervolgens werden de Sepultura-playbackers aan het eind van de middag ook nog triomfantelijk tot winnaar uitgeroepen.. Ja, ja those were the days.. Daarmee een uitstekende uitvoering van een van die dramatische ballades van Laura Pausina negerend.
Ratamahatta is een van die nummers waarvan je kunt raden hoe ze gaan na het lezen van de titel. Tenminste ik verwacht een woeste Max Cavalera die ritmisch als een soort van op hol geslagen rapper Rattamahatta buldert. Oi! Eens luisteren. Voorlopig nog niks daarvan. Oh nu dan toch. Het zou ook best naar het songfestival kunnen, al die tribale ritmes. Als een soort grap zou het zomaar 5e kunnen worden. Het is wel een aardige geluidsexplosie, maar ik had het toch wat strakker en vetter verwacht. (Ok, na meerdere luisterbeurten werd ik wat enthousiaster)
Spijtig dat ik de bewerking van Ready or Not door The Source maar niet te pakken krijg. Ik merkte wel dat ook zij (het is eigenlijk hij: John "Truelove") een versie van You Got The Love op hun naam hebben staan. Ik vind de hedendaagse update toch fijner, de beats zijn in de versie van The Source wat te ruw. Overigens kan ik helemaal geen links of iets dergelijks vinden van een versie door The Source van Ready or Not..!?
Update: en de versie die nu in de hitparades staat is ook (?) van The Source.. Er zijn duidelijk veel versies van dat nummer in omloop.
De rockende dames zetten gezamenlijk de aanval in op de eurohouse deuntjes aan de top. Nou ja, erg hard rockt Marshall, zoals vorige week al besproken, niet. Het wildst zijn uiteindelijk toch slechts haar krullen. Het kleine beetje schuurpapier in haar stem doet denken aan een vrouwelijke versie van "tip van de week" Bryan Adams. Toch best gewaagd om de drums pas na bijna 4 minuten in een nummer als Beautiful Goodbye los te laten. Nou ja, los.. Dat gaan ze niet. Het piano-themaatje in zowel intro als break voor de drums zou zich trouwens ook wel lenen voor een drum & bass remix. Had The Source ook wel even kunnen doen.
Ik wilde eigen Million Miles From Home pas behandelen als het nummer zijn hoogste positie bereikt, maar ach. Deze week kan 't ook wel. Of je nu op 2 of op 3 staat.. Het eerste wat opvalt als ik het singletje in karton uit de mottenballen trek, is dat er op de verpakking een hoop reclame staat. Een volledige t-shirt en caps catalogus, in het Duits. Pittige prijzen trouwens, 25 Deutsche marken voor een simpele cap. Gelukkig is het voorkantje wel smaakvol, met een potloodtekening van het Dune logo. Het logo is een combinatie van tribale en science fiction symboliek, een stijgend raketje (of visje?) met een groene parel, met daaromheen een soort cirkelvormig wapen. Kennelijk moest er een ander imago worden gecreëerd, op de vorige singletjes stond nog de typische eurohouse combinatie van een zangeres + man in een wat onduidelijke rol, die verdacht veel op de voorman van Scooter leek. Was deze man een van producers achter de band? Rappen deed hij in elk geval niet. Million Miles From Home is Dune's beste single, vanaf de melodratische "strings" + zingend zaag effectje zit het al goed. Vervolgens worden ALLE bonuspunten binnengehaald nu de zangeres eindelijk een vocoder-effectje moet tolereren. Zo moet het. Jammer dat het nummer daarna overgaat in een opgevoerd acid-deuntje. Gelukkig is daar al snel een fijne break met een uitstekende vocale loop "Million miles away", voordat het weer wegdrijft in eurohouse-madness..
Op de meeste singletjes was het b-kantje een hopeloos/schandalig overbodige "extended" remix. Ik neem aan dat ik in 1996 ook niet gecharmeerd was van de b-kant van Million Miles From Away, het heet ook nog eens gewaagd "b-side mix". Heden ten dage vind ik het wel fijn dat het tempo heel wat bpm omlaag gaat. (de a-kant zat veel te ver boven de 140bpm)
De beat op de b-kant druppelt als water, jammer van de synthetische handclaps. En na een, inderdaad toch wat langdradig, beat-only intro, wordt de nadruk op de Million Miles Away-loop gelegd, inclusief een heerlijke Boards of Canada synthesizer, alleen dan minder vals. Genieten. Klik.

De Week (van 11-04-06)

*Ryan Adams - 29
Ik wilde in de bieb eigenlijk de nieuwe plaat van Gorki lenen. Alleen herinnerde ik me ineens dat de laatste single, Joeri, die de afgelopen maanden non-stop op Studio Brussel wordt gedraaid, eigenlijk helemaal niet zo goed is. En de laatste paar albums van Gorki waren ook al zo-zo. Dan Ryan Adams nog maar eens een kans geven. 29 is in elk geval de minst slechte van al die albums die hij in 2005 uitbracht. Dat is al iets.
Toch jammer dat hij inmiddels is afgedaald naar het niveau van zijn navolgers. De mindere nummers van een Josh Rouse. Nog slechter is het feit dat hij op deze plaat bij vlagen in een dermate hoog register zingt, dat hij als Dayna Kurtz klinkt. Brr.. Dayna Kurtz. Gebeurt er dan niks memorabels op 29? Nou, op het moment Adams achter de piano plaatsneemt, veer ik op. Blue Sky Blues, bijvoorbeeld, is een geweldig sentimentele ballade inclusief een mooie "outro" met koperblazers, zwaar romantisch. Er zijn nog wel 1 of 2 vergelijkbare deunen die er ook mee door kunnen. Maar al met al..

*Jason Collett - Idols of Exile
Collet. "Bekend" van Broken Social Scene. Dit is echter een redelijk gladde singer/songwriter plaat. Niet echt bijzonder. Maar ik heb 'm toch al 2 weken opstaan, dus hij moet iets goeds doen. De beste tot nu toe dit jaar, in dit genre, is Barzelay. Zijn muziek is rauwer. De overeenkomst met Collet is dat de werkelijk goede track als eerste komt. In het geval van Collet heet het liedje Fire. Een opgewekt stampende kickdrum en vrolijke akoestische gitaarriedel. I know you just wanna be on fire. Ah, dat heeft Barzelay ook op 'm voor.. Interessante teksten. Collet's werk heeft wel meer pop-appeal. Ook bonuspunten voor vibrafoonklingeltjes, blazertjes en een lieve achtergrondzangeres.

*Jenny Lewis & T he Winston Twins - Rabbit Furcoat
Het leukste album van deze week. Ik word er vrolijk van.

*Juan Atkins - Metroplex
Ik heb weinig woorden voor muziek deze week. Het kostte in elk geval wel even tijd om aan deze plaat te wennen. Of misschien is het 2e gedeelte gewoon beter, want dan valt het kwartje ineens. Vooral de tracks onder de naam Cybotron zijn lekker robofunky. De synthy sterrenregen in Clear is fantastisch. Ik heb meer tijd in de week nodig om dit te doorgronden. En ik ontdekte pas vandaag dat al die aliassen op de plaat natuurlijk van Atkins zijn!...

*The Assasination of Richard Nixon
*Lila Dit Ca
*Mystic River
*Grizzly Man
*Hana-Bi
*Intolerable Cruelty
*Varjoja Paratiisissa
Wat heb ik deze week op het gebied van films geleerd/ontdekt? Nou.. Sean Penn is een betere versie van Barry Pepper. Of Pepper is een Penn rip-off. Het is maar hoe je het wil bekijken.
The Assasination is een aardig drama, waarin Sean Penn een sympathieke versie van D-Fens speelt. De film laat dezelfde onderdrukte loonslaafwoede zien als in Falling Down, maar dan wel geslaagd.
Kunnen de Fransen iets anders dan broeierige films maken? Ik betwijfel het. Geeft niets. Lila Dit Ca was waarschijnlijk de leukste fictie-film van de week, over de problematische liefde tussen een Banlieu-Arab en zijn blonde buurmeisje. Er waren 2 dingen die niet helemaal okee zaten in de film. Ten eerste.. Uiteindelijk redt het blonde meisje de Arabier. Ik bedoel, zij geeft zijn leven zin, als zij er niet was geweest had hij nog in de sloppen gezeten. Ik zal wel paranoïde zijn, maar eigenlijk vond ik dat ergens in mijn achterhoofd een beetje wrang. Belangrijker nadeel is dat tegen het einde van de film Lila eigenlijk perfect blijkt te zijn. Flauw hoor. Al kun je het ook een leuke ironische twist noemen. Het blijft wel een geslaagde film, met een fijne soundtrack waarin etnische geluiden van Nitin Sawhney te horen zijn en broeierige, van, natuurlijk, Air.
Clint Eastwood timmert als regisseur toch behoorlijk verrassend aan de weg. Mystic River won, net als Million Dollar Baby, vele prijzen. Het is een zeer onderhoudend drama, en dat ruim 2 uur lang. Komt door de topcast, met Sean Penn en vooral Tim Robbins, die als een verlepte Rob Oudkerk door de straten dwaalt. Het verhaaltje draait om 3 vrienden, die ieder op hun eigen manier getraumatiseerd zijn door een gebeurtenis in hun jeugd. De jonge Tim Robbins wordt daarin door een kinderlokker meegenomen, terwijl de andere 2 toekijken. In het heden komen de uit elkaar gegroeide vrienden elkaar tegen nu de dochter van Sean Penn is vermoord. Daar bevindt zich de zwakke plek van de film, want de whodunit komt eigenlijk nauwelijks uit de verf.. En het konijn, dat als oplossing uit de hoed wordt getoverd, bevredigt ook nauwelijks. Daarin zit dus niet de kracht van de film. De film is, als gezegd, wel een geslaagd drama, met aangename rafelrandjes in de vrouwenrollen. Laura Linney, heeft als vrouw van Sean Penn maar 1 belangrijke scène, maar die fascineert dan wel mateloos. Even interessante rollen zijn er van Marcia Gay Harden, met haar geweldig radeloze kop en de zwijgende Tori Davis. Dé fout van de film zit tegen het einde wanneer de film in een klap van een 7 naar een 6 zakt. Daar gaat agent Kevin Bacon namelijk volledig tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in.
Het was al geen onaardige filmweek met Lila Dit Ca en Mystic River, maar het hoogtepunt kwam toch van de geniale documentaire Grizzly Man. Ik vertel niks nieuws.. Schandalig dat de film geen Oscar had en het afschuwelijke Le Marche de L'empereur wel. Als Grizzly Man, net zoals die pinguïnfilm, een film was voor een jonger en groot publiek dan was er maar 1 man in aanmerking gekomen voor de Nederlandstalige nasynchronisatie van regisseur en commentator Werner Herzog: Martin Simek. Niet alleen zijn accent zou passen, ook de acties van Herzog die berengek Treadwell onderbreekt in een scheldpartij, of zijn fascinatie voor Amy, de vrouw die nauwelijks in beeld komt.. Het zou allemaal Simek kunnen zijn.
Wat kan ik er verder nog over zeggen..? Grizzly Man is haunting. Een fascinerend portret van een meelijwekkend mens. En inderdaad die Amy.. Herzog weet hoe hij een film op moet bouwen.
Als het Franse filmcliché broeierigheid is, dan is het Japanse extreem geweld. Ook dat komt weer uit en eigenlijk was dat toch nog een complete verrassing voor mij. Ik dacht dat Hana-bi, een titel die me vaag wat zei, een komedie zou worden. En dat is het ook. Het is heel veel. Beat Takeshi, regisseur, acteur en nog meer, kan doorgaan voor de Japanse Bill Murray. Maf, hoe hij dan toch zijn film met zoveel bizar bloederig geweld moet doorsnijden. Net toen ik dacht, dit wordt een hopeloze maffia gangsterfilm, ik zet ’m af, kwam de magie.
De leukste grap van de mislukte komedie Intolerable Cruelty zit in de openingsscène. De duidelijke stinkend rijke Geoffrey Rush rijdt in zijn peperdure cabriolet door een dure buurt op weg naar huis, terwijl hij vrolijk The Boxer van Simon & Garfunkel meezingt. Andere niet onaardige momentjes komen van de sentimentele compagnon van advocaat Clooney en de zingende priester. Verder is het verspilling van je tijd.
Varjoja Paratiisissa (Shadows in Paradise) is van Aki Kaurismäki en dus geniaal. Bingoën, droge grappen en vooral veel sigaretten. En SF als landcode op je auto is ook al cool.

De Top 25 van..2 september 1996

1.Coco Jamboo - Mr. President
2.Wannabe - Spice Girls
3.I'm a Raver - Lipstick
4.Million Miles From Home - Dune
5.Aquarius - Party Animals
6.Hands in the Air - Music Instructor
7.Rave On - DJ Paul Elstak
8.Head Over Feet - Alannis Morrissette
9.Beutifal Goodbye - Amanda Marschall
10.Ready or Not - Fugees
11.Born Slippy 96 - Underworld
12.Mirror of Love - 2 Brothers on the 4th Floor
13.My Little Fantasy - 4Tune Fairytales
14.Mission Imposibble - Adam C Larry Mullen
15.If I Ruled The World - Nas
16.Dune Buggy - The (gaap) Blabla of USA
17.Sweat - Inner Circle
18.We Are The World - Twenty 4 Seven
19.Just a Girls - No Doubt
20.Ready or Not - The Course
21.Nr Een - Ross en Iba
22.Breakfast at Tiffany,s - Deep Bleu Some
23.Kaal of Kammen - Extince
24.Banger Hart - Rob de Nijs
25.De Zee - Trijntje Oosterhuis

Tip van de week Capella - Turn It Op and Down
(volledige lijst in authentieke spelling)

4 Nederlandstalige liedjes bij de onderste 5, dat is vast een unicum. Ah, de Zee. 1996 was natuurlijk ook het jaar waarin de Amsterdam ArenA haar deuren opende, inclusief een relletje over de naam. 14 augustus was de precieze datum en Trijntje zong het lied De Zee. Waarbij ik me nu afvraag wat De Zee eigenlijk met de ArenA te maken heeft.. In dezelfde week werd trouwens ook het nóg lelijkere nieuwe NAC stadion geopend. Ik was natuurlijk geen fan van Ajax, maar ook niet van NAC. In 1996 was ik overtuigd supporter van de Graafschap. Nadat ik daarvoor, in de jaren dat voetbalclown Huub Stevens bij Roda JC zat, voor zijn club was geweest. Maar goed, in '96 dus de Graafschap. Waarschijnlijk als een soort van uit de hand gelopen grap, of gewoon aandachttrekkerij. Het moet gezegd, ze hadden toen ook wel een fijne voorhoede met goaltjesdief Eric Viscaal en de geniale Afrikaan Ali Ibrahim. Een oom wilde ooit met me naar ArenA, maar ik stelde voor om naar een wedstrijd van de Graafschap, wat veel dichter bij zijn woonplaats is. Maar dit ging helaas niet door. Oh well, mijn moeder had in elk geval een prachtige blauw-witte muts voor me gebreid, inclusief de Graafschap logo. Waarop die muts in de pauze altijd door een zeker meisje werd gejat. Van hetzelfde meisje kreeg ik wat later een liefdesbrief, wat het een en ander verklaarde. Maar nee, 't was niet mijn type.
Maar goed, van De Zee herinnerde ik me niets. Ten onrechte want het is een bombastisch meesterwerk. Zouden ze op het moment dat de blazers beginnen het dak open hebben gegooid? En dan een enorm koor dat mee begint te zingen. Dat zou prachtig geweest zijn.
Banger Hart is hopelijk de laatste hit van Rob de Nijs geweest. Ik kan niet tegen zijn stem. Net als bij "de" Macarena ben ik benieuwd of Banger Hart ook in deze lijst in de hogere regionen zal belanden. Het is zeker een aanstekelijk deuntje, dat hooguit ontsierd wordt door een duffe beat. Maar er zitten leuke meerstemmige gedeelten in en de orgelbreak is ook fijn. De beat verdwijnt gelukkig langzaam uit het geluidsbeeld om te vervangen worden voor veel beter klinkende "tribale" percussie.
Just a Girls, dat klinkt een beetje als de titel van de laatste Zita Swoon, woordspelingen met taalfouten in het Engels, het werkt niet.. Ik had de popwereld in elk geval goed in 't oog, want deze Nederlandse debuutsingle van No Doubt flopte in '96 en werd pas in '97 een hit en dat is natuurlijk na de irritante ballade Don't Speak. Ik verwacht die laatste dus op 1 over een paar weken..
Ik wil al een paar weken wat over 4tune Fairytales zeggen, maar dat gaat zo lastig als je geen mp3 kunt vinden. Dan maar eens gezocht naar een biografie. Het blijkt een Nederlandse eurodance-act te zijn, wat op zich al verrassend is want het gros is Duits. Verder, minder verrassend, alleen My Little Fantasy als hit, 2 flops daarna en verder nooit meer iets van vernomen. Ik moet ineens denken aan die tv-serie over eendagsvliegen. Had die serie de jaren '90 al bereikt? Anders zie ik een aflevering over OMC wel zitten. 4Tune Fairytales zou ook prima kunnen, al was hun hit misschien niet groot genoeg. Een dagje in het leven van Lilian van Sonsbeek, dezer dagen lid van de ontzettend strak, retegoed funkende bruiloftsband Second Gear. Doet me denken aan een film waarin "sma" ooit eens speelde. Daar wordt de zangeres uit een bruiloftbandje verwijderd ten faveure van de zus van de gitarist. Hilarisch en pijnlijk. Roooollin'.. Rooollin' on the river. Superband. (Kijk hier maar..)
Als ik het goed zie speelt Lilian in dat nummer 2e viool. Het wordt tijd dat ze die andere zangeres de band uitkieperen, een beetje balten en schreeuwen dat ken iedereen..
Terug naar de lijst, daar vinden we nog meer stoere rockchicks, met kennelijk lastig te spellen namen. Beautiful Goodbye van de Canadese Amanda Marshall sluit perfect aan op De Zee. Piano in dezelfde toonsoort zeker, en cht waar De Zee pwnd dat nummer in het kwadraat. Dat valt me echt bitter tegen van zo'n hoge binnenkomer.
Lipstick dendert de top 3 binnen. Dat is dus het plaatje dat ik, ik meen veel later, kreeg in ruil voor Get Down. Al met al geen superslechte ruil, want ik vond het kennelijk een erg goed nummer. Eens even zien wie dat dan heeft ingezongen, ene Daimy, maar Lipstick is Duits, dus laat maar. Net zo Duits als het Caribisch ogende Mr. President. Dat scoorde na Macarena de andere zomerhit van dat jaar. Put me up, put me down, put my feet back on the ground! Voor Coco Jamboo is werkelijk het allerslechtste panfluitgeluid gezocht en gevonden. Aanstekelijke reggae-stabs zorgen voor de zomerse swing. De rapper is van een standaard hopeloze kwaliteit, hij verknald eigenlijk ook het refreintje. Dat was niet het enige wat hij verknalde want in de, zoals altijd, erg vermakelijke biografie op Discogs, lees ik dat de rapper die zichzelf Sir Prophet of Funk noemt, na een tijdje uit het project werd gekickt wegens zijn vervelende attitude na het score van de hit Up 'n Away. Wat?! Nog een hit? Oh wacht, dat was nog voor Coco Jamboo. Excuseer. De rapper op dit plaatje gedroeg zich beter, want als ik het goed begrijp heeft de act in elk geval nog tot in deze eeuw bestaan en was hij er toen nog altijd bij.
Ok, time to get smooth to the groove. Klik.

De Week (van 04-04-06)

*Bruce Springsteen & The E Street Band - Live/ 1975-85
Een van de dingen die ik, toen ik met internet kennismaakte, al snel ontdekte was de verbazingwekkende vrijgevigheid van Amerikanen. Misschien lag het aan de Amerikanen die ik "tegenkwam", maar de meeste muzikanten boden altijd binnen no-time aan hun cd's te sturen. Maar niet alleen hun eigen cd's. Zo kende ik ooit een bassiste uit El Paso, die een Bruce Springsteen cd-box in de garage had staan. Tenminste, ik dacht dat het een cd-box was.. Nu was mijn moeder bijna jarig en voor ik het wist was de cd-box op weg naar Nederland. ("Ik haat Bruce Springsteen, ik heb dat ding 10 jaar geleden toch maar voor niks gekregen bij de boekenclub.")
Een paar weken na mijn ma's verjaardag kwam er een ongelofelijk pakket aan. Hmm.. Het zouden toch geen LP's zijn? Jawel en dat niet alleen.. De identieke box stond al in de kast, alleen dan op cassettebandjes! Een mislukt kado. Ziehier, zo'n beetje het stomste wat me ooit op internet is overkomen. Gelukkig heb ik er deze laatste paar weken dan eindelijk met deze affaire vrede mee kunnen sluiten. Nu heb ik tenslotte zelf een pick-up staan en die box.. Is gewoon van mij!
Live-opnamen zijn een interessant fenomeen. Het gros is vreselijk overbodig en zelfs voor de fans niet leuk. Maar het kleine deel dat wel goed is, bezorgt gegarandeerd kippenvel. En dat is iets wat me bij studio-opnamen bijna nooit gebeurd. Laatste keer: eerste track van Sufjan's Illinois. Bij live-albums is het een stuk minder zeldzaam. Ik kan bijvoorbeeld niet te vaak naar Set List, een live-plaat van The Frames, luisteren, anders vat ik een kou.
Er zijn 3 kippenvelmomenten op de 5 LP's tellende box van the Boss. Het fascineert me dat het eigenlijk alle drie "buitenmuzikale" momenten zijn. Misschien is dat het geheim van live-platen: communicatie en publieksparticipatie. Wie weet heb ik daar gewoon een zwak voor. Bruce die in Growin' Up en The River zijn gebruikelijke verhaaltjes over ruzie met pa, growin' up in the sixties en Vietnam afsteekt. De man is een uitstekend verteller met een goed gevoel voor timing. Het moet gezegd, zijn verhaaltje in The River profiteert ook van de heerlijke begeleiding op synthesizer/orgel door Bittan, of misschien Federici. Die combi van synthesizer en orgel is een van de sleutelelementen in de sound van de E Street Band. De platen zijn een tikkeltje vals geworden en de orgeltonen zweven door de kamer. Het 3e kippenvelmoment is Hungry Heart. Sowieso een van zijn beste nummers, maar ik krijg het te pakken zodra het publiek het eerste couplet begint te zingen. En maar blijft zingen.

*Fort Minor - Where'd You Go
Ik heb het vermoeden dat dit geen hit gaat worden, al zag ik het nummer wel voor het eerst op MTV. Die "Japanse" rapper van Linkin' Park heeft een soloplaatje gemaakt met zijn beroemde vriendjes. Dat klinkt hopeloos en wie weet is het dat ook, ik heb het album expres maar niet opgezocht. Nee het gaat hier om deze geweldige single. Ja, het is een blauwdruk van Eminem's Stan inclusief nieuwe Dido, Holly Brook. Geeft niets. Want het werkt. En de beat is heerlijk. Het is zo'n typische in your face, witte rockhiphop beat. And the beat goes on and on. Voeg daar nog wat sentimentele pianootjes aan toe en... Wat ruik ik daar? Barbecue-melancholie.

*Band of Horses - Everything All The Time
Mijn 2e week van pogingen om door te dringen tot het universum van deze Band of Horses. Het begint te lukken, eigenlijk vind ik het album wel te vergelijken met de laatste van My Morning Jacket. Ik dacht die plaat een beetje gekraakt werd in de pers. Toch grappig dat als je dezelfde muziek als nieuw fris bandje presenteert het dan ineens geweldig is. Positieve kritiek is overigens terecht hoor.. Alleen jammer dat de zanger niet Your Funeral zingt. Dat leek me interessanter.

*Neurotron - Dub Mission
*[In]anace - Thinner Process (Mix)
Mijn zoektocht naar het techno-nummer waar ik vorige week over sprak is ten einde. Ik zou willen dat ik er niet aan begonnen was. Het nummer is wegens meningsverschillen met hun label Thinner niet meer te downloaden, maar het is wel te vinden in een online mix, hier.
En ach, zoveel stelt het nummer dus eigenlijk niet voor.
Er is wel een meer recente ep van Neurotron te downloaden. De release bevat een soort dub-techno, vandaar ook de titel natuurlijk, al zijn de bassen niet echt super. Gelukkig zijn de dubby "stabs" wel aanwezig. Ici.
Over Metroplex waarschijnlijk volgende week. (Nog niet helemaal binnen)

*The Bow
*Walk The Line
*Bottle Rocket
*Rushmore
*Rumor Has It
*Blood Simple
The Bow is een verrassende fabel van Kim Ki-Duk. Het is een verbeterde versie van Spring, Summer, etc. waarin dezelfde thema's geëxploreerd worden. Ook dit keer verliest de regisseur zich vreemde keuzes richting het einde, maar in mindere mate. Bovendien is het einde ditmaal op een bijna grappige manier verrassend. Eigenlijk wist ik vanaf seconde 1 al dat dit wel een betere film dan de voorganger moest worden. De muziek is dit keer namelijk niet cheesy poppy, maar min of meer (misschien pseudo) authentieke Koreaanse muziek. Zo hoort het.
Walk the Line kan zo richting muziekles op de middelbare school. Ik zag daarin ooit een saaie biopic over Ritchie Valens, en dit is eveneens zo'n matig werkje. Er zit simpelweg te weinig drama in de film. Bovendien is de man een eikel. En waar is zijn aftakeling?! Hij zit in de film op zijn Hollywoods aan de pillen. Hij lijdt er eigenlijk nauwelijks onder. Passie tussen June en Johnny lijkt ook al nauwelijks aanwezig. June is wel het enig interessante personage in de film, dankzij Reese Witherspoon natuurlijk, bovendien wordt haar worsteling met de verwachtingen van mensen, met het zijn van een Carter en met God nog wel aardig verbeeld. Maar verder..
Het was een goed idee om ook de 2 oudere films van Wes Anderson te kijken. Hoe langer men in de wereld van Wes Anderson vertoeft, hoe leuker het wordt. Ten tijde van zijn debuutfilm Bottle Rocket was er duidelijk nog sprake van een klein budget. Misschien dat daardoor de film ook bijna conventioneel is geworden, alhoewel.. Een gortdroge misdaadkomedie met 2 mentaal labielen, waarvan er 1 verliefd wordt op een hotelschoonmaakster.. In tegenstelling tot de andere 3 Anderson films is deze film echt "hahaha" grappig.
Rushmore markeert het begin van de designer-magie, het budget is omhoog gegaan en dus ier meer geld voor de aankleding, de soundtrack, en wordt Bill Murray ingehuurd. Het verhaaltje is eigenlijk nogal dun en chaotisch. Er is een kansloze strijd gaande tussen de oude Murray en de jonge Schwartzmann (ook I Heart Huckabees) om de liefde van de charmante Olivia Williams. Terzijde: Anderson gebruikt in zijn films veel dezelfde acteurs, maar de rol van "mooie jonge vrouw" wordt altijd door iemand anders vertolkt. Geef mij Olivia Williams nog maar een keer in je volgende film, Wes. Oh, zijn volgende film is (helaas) een stop-motion animatiefilm naar een verhaal van Roald Dahl. Anderson had zeker een break nodig na het te ambitieuze Life Aquatic. In alle 3 de eerdere films daarvoor zitten al verwijzingen naar Cousteau. Die continuïteit is erg aangenaam. Rushmore bevat trouwens het mooiste muzikale Anderson-moment tot nu toe. Aan het eind wordt er gedanst op Ooh La La van The Faces. Geweldig. Is het niet eens tijd voor een Rod Stewart revival? I wish that I knew what I know now!
Shirley Maclaine en Jennifer Aniston doen in Rumor Has It een wedstrijdje overacteren. Toch zonde, want Aniston kan het wel, ze speelde in The Good Girl een hele aardige hoofdrol.
Nochtans begon Rumor Has It ook wel aardig als een slim vervolg op The Graduate. Maar zodra Kevin Costner in beeld komt en de film een vreselijke wending neemt is het zuchtend en steunend wachten op het einde. Als de film nu eens wat lef had gehad en wél voor een Oedipus-affaire had gekozen, ach dat zou waarschijnlijk ook hopeloos zijn uitgepakt. Zelfs Ruffalo weet de film niet te redden, hij is dan ook miscast als advocaat, inclusief gladde looks. Eerste associatie, de film is 1 minuut onderweg: Richard Krajicek... Had ik 'm toen maar uitgezet.
Blood Simple is een aardige thriller van de Coen broertjes, waarschijnlijk hun beste film in dat genre. Sterke rol van M. Emmet Walsh als de vileine detective Visser.