vrijdag, december 31, 2004

HC. Brian Wilson - Smile

Het is ergens in juli, het is 2003. Het wordt een warme dag. Middenin de zomervakantie heb ik de wekker gezet. De dag ervoor heb ik een vriend met moeite overtuigd dat er kaartjes moeten komen voor het concert. Nu is hij op vakantie. Om vijf voor negen sta ik voor een gesloten postkantoor te wachten in gezelschap van een dakloze en een Afrikaan. De deuren gaan open. "Ja, 2 kaartjes voor Brian Wilson graag." Ik kan de plaatsen nog kiezen ook, het lijkt wel een theateroptreden. "Wanneer is dat concert!?", vraagt de postbeambte verbaasd. In Maart 2004. 8 maanden weg.. Na s'morgens gedaan te hebben alsof er niks aan de hand is wordt ik bij het wekelijkse bezoekje aan de slager behoorlijk afgeleid, een vomerende bejaarde, dat is niet goed voor mijn gestel. S'middags ben ik ervan overtuigd dat ik fysiek echt niet in staat ben om naar Amsterdam te reizen. Gelukkig dringt net op tijd het besef door dat dit echt niet te missen valt en jawel we gaan op weg. In de rij voor de circusachtige Cola stage zingen we alvast wat Pet Sounds. Na een opwarmrondje Beach Boys classics en een rammelende maag (van de honger gelukkig) worden er in de pauze meegesmokkelde naar bordkarton smakende C1000 chips gegeten, en gedronken van het volkomen illegale flesje water. (altijd 2 meenemen) En dan is het zover.. Het is moeilijk het allemaal in 1 keer te behappen. Waanzinnig emotioneel is in elk geval Roll Plymouth Rock. En natuurlijk Good Vibrations. De pers kraakt de show en ik ben niet helemaal overtuigd. Gelukkig hebben de maanden erna de mythe in mijn hoofd weer zo opgebouwd zoals het hoort. De show was briljant. Op een donderdag koop ik de cd. Na 2 keer luisteren valt alles op zijn plek. 2004 was het jaar van Brian Wilson. HC = Hors Catégorie (de Tour viel vreselijk tegen dit jaar, dat wel.)

donderdag, december 30, 2004

1. Julie Doiron - Goodnight Nobody

Zo. Daar zijn we dan. Nummer 1.
Het was geen jaar waarin de nummer 1 al maanden vaststond. Er kwam zeker geen absolute klassieker uit. Als dat wel het geval is, merk je dat toch meestal pas een jaar of jaren later. (Zie Sufjan's Michigan) Ik heb het al eerder gezegd, in dit eindlijstje zit een mooie tweedeling. 5 hele aardige platen, 5 goede. Eens kijken, ik had een cliché als bruggetje kunnen gebruiken, maar ach..
Ik broedt op mooie woorden voor Julie. Ze zingt zo mooi.
Ik kende Julie niet. Nee, ik kende ze wel. Haar naam zal ik vast wel eens gelezen hebben. Bij Vido Liber bijvoorbeeld. Maar nooit had ik de neiging om een cd van haar te checken of zelfs maar te downloaden. De cd belandde ook eigenlijk op mijn harde schijf bij toeval. Het downloaden van de plaat duurde maanden. Keer op keer stond ik op het punt het half complete album dan maar onbeluisterd te deleten. Hup, weg ermee. Maar zie daar, op een dag was het ineens binnen. Het was een dag in december, ja toen pas. Ik was bezig de laatste hand te leggen aan mijn eigen nieuwe album. Een lastig en vooral saai karwei want het bestond uit het branden van eindeloze reeks sporen (tracks) op lege cd's. Uren gaat daarin zitten. Aangezien ik niet persé al die sporen eerst hoefde te beluisteren kon er ondertussen een muziekje aan. Julie dus.
Ik ben niet verder gekomen dan het openingsnummer van Goodnight Nobody: Snow Falls In November. Audioscrobbler bewijst het. De hele dag heeft het nummer gespeeld. Nou ja, de hele ochtend en avond. Tussendoor hield ik pauze.
Omdat ik van dit nummer maar geen genoeg van kreeg besloot ik dat Julie dan maar de plaat van het jaar gemaakt moest hebben. Het nummer symboliseert de voltooiing van mijn eigen werk dit jaar. Een werk gecreë rd in de eerste helft van het jaar, gemaakt in een maffe periode dat ik thuiszat. Elke dag bestond eruit om 11 uur de laptop aan te zetten en een uurtje later 'm weer uit te doen. De rest van de dag lummelen en de volgende dag weer opnieuw. Ik weet niet of dit ritme een goede plaat heeft opgeleverd. Wat ik wel weet is dat het in elk geval lukte EEN plaat te maken. Nadat in de zomer van 2003 een Amerikaans label zo vriendelijk was mij te contracteren was er niet veel meer uit mijn vingers gekomen. Het label stuurde dure apparatuur maar ik kon er niks mee. Niks met de software, niks met de microfoon. Gelukkig besloot het label eerst mijn oude werk, mijn eigenlijke debuutplaat opnieuw uit te geven. Dat gaf tijd en rust. Uiteindelijk bracht het vaste ritme het vertrouwen terug. De nummers kwamen en uiteindelijk kwam december. In december moest het af zijn. Dus was het af. Aan de nieuwe plaat is niet tot aan het kleinste detail gesleuteld. Het is ruwer. Alle nummers zijn momenten. Momenten van ochtenden om 11 uur. Er is niet heel veel meer aan gedaan.
Julie houdt ook van momenten, van het juiste moment. Goodnight Nobody is in een paar dagen opgenomen. Veel takes zijn er vast niet overheen gegaan. Zo is het goed. Het is goed zo.

Let's move to the back, you're starting to cry now. God bless the workers, I wish I was one.

Hoogtepunten:
*Snow Falls In November
*Last Night
*No Moneymakers
*Tonight Is No Night
*Dirty Feet
*Dance All Night
*When I Awoke
*Banjo

dinsdag, december 28, 2004

2. The Streets - A Grand Don't Come For Free

It's hard enough to remember my opinions without remembering my reasons for them.
A Grand Don't Come For Free is een plaat met lef. Na een succesvolle debuutplaat bracht Mike Skinner ons dit jaar zijn magnum opus. Ik hoop natuurlijk niet dat het zijn magnum opus is, maar ik denk het wel. Zou hij echt nog beter kunnen?
A Grand Don't Come For Free is een plaat die in eerste instantie geen echt duidelijke singles lijkt te bevatten. De plaat klinkt geluidsmatig veel minder dan zijn voorganger en is in feite extreem lo-fi.
Desondanks blijkt de plaat een klapper. Niet alleen in kringen van "ware" muziekliefhebbers, maar juist ook bij de gewone meute. Dry Your Eyes, een nummer met een beatgeluid waar je rillingen van krijgt zo goedkoop en NOG erger met een gitaar opgenomen met een extreem goedkope microfoon, waar vervolgens de ruis is uitgefilterd, gevolg: het klinkt als het onder water is opgenomen.. Dat nummer wordt een superhit!
Reden: emoties. Natuurlijk. Ik zou een zin kunnen typen als "Mike Skinner weet diep tot de menselijke psyche door te dringen." Het leuke is, hij lijkt het zelf niet eens te weten. Beter geformuleerd, ik denk dat hij het zelf niet wil weten. Hij doet zich voor als hooligan. Maar in feite is hij de observator, een mens met meer hersens dan goed voor zijn image is. Prachtig! Laat 'm er maar mee worstelen, mooie muziek zal volgen.
Naast Dry Your Eyes, wat een van mijn favoriete nummers van dit jaar is, bevat A Grand Don't Come For Free nog 2 superklappers. 1)Wouldn't Have It Any Other Way, met zowaar een wrede beat, verhalend over de simpele geneugten van het leven. 2)Empty Cans, hands down het beste nummer van het jaar. Verslavend simpele beat. (Skinner is daar sowieso meester in) en het moment dat alles, zijn hele soapgarageoperaconstructie samenkomt in een subliem einde. Dichter bij tranen dankzij muziek ben ik dit jaar niet gekomen.
Waarom deze plaat dan niet 1e staat in de eindlijst?
Het is een beetje als een goede film, het is maar 1 keer echt goed. Hoewel, als tegenwerping kan gelden dat je nieuwe dingen in de teksten blijft ontdekken.
Betere reden, de plaat bevat eigenlijk in feite maar een klein half uurtje goede muziek. De resterende 20,25 minuten zijn muzikaal niet zo boeiend. Als Skinner de volgende keer, en ik ben heel benieuwd met welke zet hij hierna komt, die muzikaal mindere momenten eruit weet te krijgen (het blijft een audiowerkstuk tenslotte) dan kan hij zichzelf bovenaan mijn lijst terug verwachten.
I shut the door behind me, huddled up in my coat,
Condensation floating off my breath, squinted out the sun.
My jeans feel a bit tight, think i washed them a bit too high;
I was gonna be late, so i picked up my pace to run.

Hoogtepunten:
*It Was Supposed To Be So Easy
*Could Well Be In
*Blinded By The Lights
*Wouldn't Have It Any Other Way
*Dry Your Eyes
*Empty Cans

De Week (van 28-12-04)

*O Brother Where Art Thou? OST
De film was weer op tv. 2e keer viel'ie behoorlijk tegen. Vrij traag enzo. Maar films zijn net als boeken, nooit een 2e keer lezen.. Soundtrack blijft wel erg geinig. Jammer dat Clooney A Man Of Constant Sorrow niet zelf zingt. Hoewel.. Het zal wel beter zijn zo..

*Sufjan Stevens - Hark! Songs For Christmas (Volume I,II,III)
Ceedeetjes die Sufjan met Kerst jaarlijks schijnt te maken en aan zijn vrienden uitdeelt. Natuurlijk belandt dat vroeg of laat op internet en kunnen wij meegenieten.

*Sophie en Arthur OST
Een lolamoviola filmpje. Cliché verhaaltje, maar dat maakt me juist blij. Fijne soundtrack die zich in zijn geheel al op mijn pc bevond. Phoenix, Nick Drake, Solo etc. Herontdekking was wel Love For Granted van Phoenix, the kings of slick pop.
Je kunt de film zowaar in zijn geheel downloaden, nee toch maar streamen: http://www.wellingvideo.nl/sophie.htm
Wat me met name uiteindelijk wat tegenviel was het moment waarop Arthur een soort liefdesspeech houdt. Die speech is nogal goedkoop, het zou mooi zijn als die uiting van zijn liefde voor Sophie verpakt was geweest in wat "2de wereldoorlog meets filosofie" laagjes. Bekijk de film en je snapt het, zal ik maar zeggen, want dat zou echt logischer en mooier geweest zijn.

zondag, december 26, 2004

3. Sufjan Stevens - Seven Swans

If I am alive, this time next year
Zo dat hakt erin. Sufjan heeft dit jaar de eer gekregen die hij vorig jaar al verdiende. Ook ik doe eraan mee, ja. Ik ben ervan overtuigd dat het feit dat Seven Swans dit jaar hoog in allerlei eindlijsten eindigde ALLES te maken heeft met de kwaliteit van zijn Michigan plaat. Op zichzelf is Seven Swans niet gek, zeker niet, maar het is een echo. Seven Swans is een plaat die werkte als een trigger. Ik had Michigan in dit Soulseektijdperk na een kort luisterbeurtje afgedaan als pretentieuze onzin, totdat ik Seven Swans hoorde. Seven Swans is gewoner, makkelijker in 1 keer te behappen. Ideaal om mee kennis te maken dus. Daarna durf je Michigan aan en geeft ook die plaat zijn schoonheid prijs. Seven Swans zou een "stripped down" record zijn. Ik waag er wat kanttekeningen bij te zetten. Ja, misschien wel als je Michigan gewend bent, maar ook deze plaat heeft nog een redelijk uitbundige instrumentatie. Orgels, drums, gelaagde vocalen, snaarwerk etc. De plaat zou misschien zelfs beter zijn geweest als het echt Sufjan op zijn "live in concert's" was. Banjo of gitaar en een eenzame stem. Deze orgeltjes en achtergrondvocalen wringen namelijk wel eens. Er zijn zeker goede nummers met dit recept, maar de resterende nummers in deze categorie zijn juist ook de minste nummers van de plaat.
Ik moet uitkijken niet een te negatief beeld te schetsen. De plaat is heel goed. Sufjan Stevens is een briljant verhalenverteller en hij is de man van wie ik de komende jaren erg veel verwacht. Hoewel hij fictie en feit met plezier door elkaar laat lopen verwacht ik wel dat hij zijn 50 states project begint uit te voeren. Het moet kunnen! 1 album per 2 jaar zou 100 jaar zijn, ok. Maar hij kan de kleinere staten als ep's nemen. Ik zie het al voor me: Sufjan Stevens - Greeting from Rhode Island, the Ocean State EP. Ook zou hij Dakota en Carolina cd's kunen maken. Al weet ik niet of dat sociaal geografisch gerechtvaardigd is. (Ipv North/South keer 2)
I 'd swim across Lake Michigan
Sufjan Stevens is de beste promoter van Amerika en ook van het Christendom in deze tijden waarin beide instituten in een kwaad daglicht staan. Als ik de VVV van Michigan was zou ik het wel weten. In elke grotestads VVV van Michigan een hoekje voor Sufjan! Met een poster en t-shirts en cd's te koop.
My father burned into coal [..]
I saw a sign in the sky: seven horns, seven horns, seven horns

Sufjan's Christendom is mystiek en duister. Het is een fascinerend sprookje geworden met interessante verhalen en vreemde trekjes.
Mijn favoriet op de plaat is Sister. Een psychedelische exercitie die veranderd in een aandoenlijk stukje akoestisch gitaarspel met de mooiste tekst van de plaat:
What the water wants is hurricanes,
and sailboats to ride on its back.
What the water wants is sun kiss,
and land to run into and back.


Hoogtepunten:
*All The Trees Of The Fields Will Clap Their Hands
*The Dress Looks Nice On You
*Sister
*Size Too Small
*He Woke Me Up Again
*Seven Swans

donderdag, december 23, 2004

4. Jill Sobule - Underdog Victorious

Ik ben eigenlijk te verkouden om een stukje te typen. Ik was ook al verkouden toen ik de vorige 2 stukjes typte maar dat waren simpele overzichtjes. Bij plaat 4 in de lijst moet ik toch eigenlijk wel met een.. nou ja, wat beters komen.
Jill Sobule.. Er werd een oude, nu pas in Nederland verschenen, cd van haar gerecenseerd, dus ik startte mijn muziekdistributie programma. Ik vond 'm niet maar wel haar nieuwe plaat. Ah de moderne tijden! Verlate releasedata en importcd's zijn zo vorige eeuw.
Ik heb het gevoel dat ik sinds ik de plaat heb gehoord er overal al wat over geschreven heb. Maar goed nog 1 keer dan, Jill Sobule maakt zoete pop met ouderwetse fluwelen
melodieën, electronische geluidjes en een lolitastem. Heel af en toe klinkt het ook nog wat als Aimee Mann. Het lijkt een en al glazuur, maar dan blijken er nog de teksten te zijn die toch zeker een bitter laagje bevatten. Ik weet niet waar, maar de mooiste opmerking die ik ergens las was de volgende: (in parafrase) "Jill's muziek doet denken aan de am/fm pop uit de jaren zestig en zeventig. Ik was er in die jaren niet bij. Maar ik kan me er iets bij voorstellen. Burt Bacharach, the Beach Boys die hoek zeg maar. De klassieke popsongsmederij. Het is voor mij in elk geval de popplaat van dit jaar en daarmee heb ik wel genoeg gezegd voor vandaag.
P.s. Voor al die mensen die Bauer's Baueresque konden waarderen is dit ook een absolute aanrader.
Terzijde: (Ik hoorde dit jaar welgeteld 10 releases van eigen bodem. Baueresque staat in die top 10 op 4, achter respectievelijk Erik Vandenberge, At The Close Of Every Day en Solex)

Hoogtepunten:
*Freshman
*Jet Pack
*The Last Line
*Tel Aviv
*Joey
*Angel/Asshole
*Strawberry Gloss

woensdag, december 22, 2004

Hij/Zij

Tikkeltje laat. Maar vandaag viel er vandaag dan toch een pakketje in de bus. Eindelijk! De Subjectivisten.org cirkelcompilatiereeks van weken terug met deze keer als thema: He Said/She Said.
Tracklist:
1.The Barbarians - Are You A Boy Or Are You A Girl?
2.Big Star - September Girls
3.Ike & Tina Turner - Bold Soul Sister
4.Blues Explosion Man - John Spencer Blues Explosion
5.Joni Mitchell - My Old Man
6.Everly Brothers - When Will I Be Loved
7.Tammy Wynette - Stand By Your Man
8.The Beatles - Girls
9.Junior Boys - Last Exit
10.The Long Winters - New Girls
11.The Loved Ones - Wishy Washy Woman
12.The Tragically Hip - She Didn't Know
13.Thin Lizzy - The Boys Are Back In Town
14.Jean Plum - Look At The Boy

Veel bekende namen, maar weinig nummers die ik me zo kon herinneren. The Barbarians, Junior Boys en Jean Plum waren de leukste verrassingen.
Altijd goed, zeker rond 4 januari, Thin Lizzy!

dinsdag, december 21, 2004

De Week (van 21-12-04)

*Joris Voorn - Future History
Kon me vaag iets herinneren van een positieve recensie in de OOR, dus ik nam hem mee van de bieb. Ik wist dat het dance was, maar het genre was me ontgaan. Niet dat ik dat nu weet, ik weet niks van dance, het zal wel techno zijn denk ik. Aan de package valt op hoe groot er Sino opstaat, bovendien mag Sino zelfs mensen in het boekje bedanken. Sino zal wel een toonaangevend en invloedrijk label zijn denk ik dan. De plaat stelt me zowel melodisch als ritmisch teleur. De speelduur is ook teveel van het goede. Ritmisch hoor ik geen interessante nieuwe geluiden, melodisch is het een steriel geheel van min of meer warme synths. Het is de warmte van een plastic kerstboom.

*Damien Rice - Live (zoals uitgezonden door de BBC)
Verdomme, Rice's 0 zal toch niet uit 2003 stammen he? Die verdiende echt een plekje in de eindlijst. Echt lopen klungelen toen. Ok, de plaat was wat langdradig maar er staat veel moois op. Live is Damien een solo-Frame. Zelfde niet helemaal geslaagde rockuitbarstingen, maar ook handenvol mooie nummers. Degene die de show steelt is natuurlijk Lisa Hannigan, het type zangeres dat thee op het podium drinkt en een sjaal draagt als het even kan. (Niet tijdens deze show, het is maar een gokje) Ze is zeer mooi en ze zingt nog mooier. Afwisselend als een weemoedige engel en dan weer als een ware operazangeres. Jammer dat Eskimo niet super uit de verf komt, omdat Rice zijn stem halverwege een beetje aan gort schreeuwt in een van de eerdere rockerrupties.

*Amute - A Hundred Dry Trees
*The Organ - Grab The Gun
*Toog - Lou Etendue
Namen die in de jaarlijsten van andere bloggers opduiken. Zowel Amute als Toog pakken me aan het slot van hun album pas. The Organ.. Nou ja ik en Joy Division dat wordt voorlopig nog even niks.

*Vashti Bunyan - Just Another Diamond Day
Lieve folk. De stem van deze zangeres is een beetje te braaf.

*Thomas Dybdahl - That Great October Sound
Verdient nogmaals een shout-out!

maandag, december 20, 2004

5. Pinback - Summer In Abaddon

De mannen van Pinback zijn vast goed in bed. Ze beheersen de kunst van het uitstellen tot in de perfectie. Aan de andere kant als je meer om eten geeft dan wordt het niks, want elke dag hetzelfde dat is ook niks. (Behalve aardappelen dan natuurlijk, dat kan prima)
Al albums lang schrijven ze namelijk hetzelfde liedje, dat heb ik van horen zeggen en ik heb het geverifieerd: het klopt. Toch is het geen probleem, als ze elk album maar weer kwaliteit leveren en elk nieuw album weer nieuwe fans weten aan te boren. Hier kom ik dan om de hoek kijken. Net als bij Karate's Pockets is Summer In Abaddon mijn instapmoment in het oeuvre van de desbetreffende artiest. Beide keren vind ik ook het laatste album het beste. Dat zal wel logisch zijn.
Om terug te komen op dat uitstellen, elk liedje is een perfect in elkaar geweven mix van een goede basslijn, een interessante drumpartij (blikkerig, hol, lo-fi, gortdroog) en een uitgesteld moment van extase. Meestal komt dat moment na een minuutje of 2, soms zelfs 4 zoals in Sender. (De hi-hat!) Bij de tweede draaibeurt ga je daar gewoon op zitten wachten en dan komt het en je bent weer blij. It's a simple trick.
De teksten van Pinback zijn tekstueel onnavolgbaar, maar ze zijn ook onnavolgbaar gezongen. Fonetisch worden de woorden in de melodie gekleid tot je geen flauw idee meer hebt wat ze zeggen. Op dat moment krijg je, wacht ik ga op ik over dit wordt vervelend, een Everything Is Everything ervaring, als de tekst in 1 klap minder mooi blijkt te zijn. Zo dacht ik dat de plaat eindigt met "I miss you, but not in a sad way". Het tekstboekje vermeldt echter "not in a slint way". Voor slint geeft vader's stokoude woordenboek niet eens een betekenis..
Ik moet nog even duidelijk aangeven dat we vanaf deze plaat aan de absolute hoogtepunten van het jaar zijn begonnen. Summer In Abaddon had ook op 2 kunnen staan dacht ik vandaag. Ik voelde me zowaar wat schuldig tegenover Crow & Smith. Tot ik bedacht dat ik de plaat netjes gekocht heb. Wat kan ik nog meer doen!
Om aan te geven dat zelfs Pinback wel eens wat anders probeert, in de slottracks The Yellow Ones en AFK komen ze METEEN met het juichmoment aanzetten. Woah, shock! Wat de vraag doet oproepen of het toeval is dat die 2 nummers samen met Blood's On Fire tot de absolute hoogtepunten horen. De plaat zakt zoals het een topplaat betaamt maar zelden in, alleen This Red Book mist een beetje magie. Me dunkt een goede score 9/10. Niet dat ik de plaat die score op een schoolrapport zou geven. Wel een verdiende 8.

Hoogtepunten:
*Non Photo-Blue
*Blood's On Fire
*Fortress
*3x0
*The Yellow Ones
*AFK

vrijdag, december 17, 2004

6. Kings Of Convenience - Riot On An Empty Street

Een teleurstellende kliekjesplaat op 6. Het kan! Het muziekjaar was nochtans zelfs behoorlijk goed. Maar deze plaat is de laatste in het eerste deel van dit tweeluik. De nummers 10 tot 6 hadden allemaal nog wel van plek kunnen wisselen en deden het ook niet veel beter dan de nummers 11-14. Wat zijn dan de redenen om Riot On An Empty Street op 6 te plaatsen? Wel, ik ben fan. Hun debuutplaat is een van mijn favoriete platen. De muziek is niet wereldschokkend, het is niet vernieuwend, het is gewoon mooi. 2 mannen, 2 gitaren en mooie samenzang. Ze worden altijd met Simon & Garfunkel vergeleken, maar toen ik me dit jaar in dat andere gitaarduo verdiepte vond ik dat zeker meevallen. Ok, de samenzang, maar de liedjes van KOC zijn veel meer folky.
Ik zei kliekjesplaat, met name omdat ze vele nummers al heel lang live spelen en eigenlijk gewoon maar wat op de plank leken te liggen. Het is vooral ook een soloplaat van Eirik, de betere in"alles" van de twee. Hoewel Erlend hip in Berlijn is natuurlijk, voor wat dat waard is. Net als bij Iron & Wine zijn er in feite 3 nummers die de plaat maken. Ik bedoel het openingssalvo Homesick, Misread en Cayman Islands. Daarna zijn er nog wel sporadische hoogtepunten en blijft de kwaliteit wel ok, maar meer ook niet. Die sporadische hoogtepunten bestaan dan met name uit de fijne vocale bijdrages van Feist. De Canadese die dit jaar met een "schouderophaal" soloplaat kwam.
Ik moet nog wel even benadrukken hoe GOED met name Homesick is. Het is niet ingewikkeld, het is niet origineel, wacht ik herhaal mezelf..
Eens kijken, valt er meer te zeggen over de Kings. De teksten zijn afwisselend lief en schijnen ook wel eens te gaan over de rivaliteit tussen de Eirik en Erlend. Wat inderdaad wel klopt en die teksten zijn dan ook best wel vermakelijk cq. zoetzuur. Het is eigenlijk vooral wachten op KOC plaat nummer 3. Hopelijk een nieuwe start en weer met de superieure kwaliteit van Quiet Is The New Loud.

Hoogtepunten:
*Homesick
*Misread
*Cayman Islands
*Know How
*Gold In The Air Of Summer

woensdag, december 15, 2004

7. Iron & Wine - Our Endless Numbered Days

Ik moet het eerlijk zeggen. Het is wel een erg hoge positie voor deze plaat. Ik weet ook niet zo goed wat er dan wel op 7 moeten staan, maar toch.
Dit is een fijne, tikkeltje saaie plaat. Lome gitaarfolk die eigenlijk als ambient werkt. De zachte stem van Sam Beam glijdt erin als honing. Zijn gitaarspel eenvoudig en repeterend. Zo hoor ik het graag. Ik heb echt de neiging om nu al op publish te drukken. Iron & Wine. Gitaarfolk die toevallig dit jaar vaak langskwam. That's about it. Het is zo goed omdat er een handvol nummers opstaan die me vanaf het begin diep geroerd hebben. Zoals Naked As We Came met een mooie tekst ook. Dat heeft Iron & Wine vaker. In het begin is de plaat een soort om en om spelletje van goede nummers en filler. De goede nummers lijken allemaal een beetje op elkaar, de slechte ook. De goede zijn echt de akoestische ballads. De mindere nummers proberen wat anders. De plaat zou behoorlijk snel in de vergetelheid zijn geraakt als de laatste 3 nummers er niet op hadden gestaan. Aan die 3 nummers heeft de plaat zijn positie te danken. Fever Dream, het zowaar "anders proberende" Sodom, South Georgia (Papa died sunday and I understood, all dead white boys say, "God is good") en het uiterst sympathieke hoogtepunt Passing Afternoon. Fever Dream heeft ook wat achtergrondvocalen van een meisje en ja het werkt natuurlijk. Zacht mompelzingende mannen met baarden en engeltjes erbij, het blijft DE formule voor goede muziek. Er is een man overigens die hetzelfde deed dit jaar, maar dan nog beter. Maar die zit in het gedeelte van de eindlijst waar de ECHT goede platen langskomen.
Laat ik dan eindigen met een vers uit Passing Afternoon:
There are things that drift away like our endless, numbered days
Autumn blew the quilt right off the perfect bed she made
And she's chosen to believe in the hymns her mother sings
Sunday pulls its children from the piles of fallen leaves

Hoogtepunten:
*Naked As We Came
*Fever Dream
*Sodom, South Georgia
*Passing Afternoon

dinsdag, december 14, 2004

De Week (van 14-12-04)

Misschien een wat hinderlijke onderbreking van project eindlijstje, maar goed. Patronen zijn er om herhaald te worden.
Het was de week van Beach Boys & Kerouac. Kerouac? Jawel voor de universiteit een presentatie gehouden over de Beat en zijn On The Road, met een wetenschappelijk verhaaltje over op welke manieren "verzet tegen de gevestigde orde" in dat boek gelezen kan worden. Lang tegenop gezien maar het is volbracht. Mooi. Over tot de orde van de dag: The Beach Boys

*The Beach Boys - Sunflower/Surf's Up
In de reeks "2 albums on 1 cd". Ik had uit die reeks al het combo Friends/20/20. Allemaal dus post-Smile platen. Wat me dan erg opvalt is dat hoewel de andere Beach Boys niet zoveel in Smile zagen, ze wel een hoop platen gevuld hebben met opnames van die sessies. Beetje vreemd.
Sunflower is de meest coherente plaat met een hoop van de classics die Brian Wilson ook op zijn tours speelt. Zeker niet zijn beste nummers maar ze hebben allemaal wel gouden momenten.
Surf's Up heeft, eh, Surf's Up in een redelijke, wat matte, versie. Het bevat ook Disney Girls (1957) een heerlijk sentimenteel nummer geschreven door Bruce Johnston. (Hij schreef ook 20/20 favoriet The Nearest Faraway Place, een briljante Pet Sounds pastiche)
Wat beide platen minder maakt is dat iedere Beach Boy zijn eigen ding doet en al die "swingende" tracks hoeven van mij niet.

*The Beach Boys - Surfin' Safari, Surfer Girl & All Summer Long
Al dit op mp3 als huiswerk. Alle platen hebben een paar goede nummers en het wordt gaandeweg per album beter, een feit dat eigenlijk algemeen bekend verondersteld mag worden.

*Imagine... Smile
Docu op de BBC. (Getaped) Nog meer huiswerk, wat Beach Boys geschiedenis en een aardig kijkje achter de schermen, in de voorbereiding op de Smile tour. Zowel Brian Wilson en Van Dyke Parks zijn zeer aandoenlijk.

*Aereogramme - Seclusion
*The Foreign Exchange - Connected
*The Zinedines - Take Me, Take Me
Viel allemaal een beetje in het niet deze week. Bij het bovengenoemde en de eindlijstplaten die ook on repeat stonden.

maandag, december 13, 2004

8. Madvillain - Madvillainy

Gisteren zag ik toevallig een kleine documentaire in R.A.M. over Stones Throw, het beste hiphoplabel van het moment. Jammer dat Madlib er niet persoonlijk in voorkwam, maar wel zijn talentvolle broer Oh No en nog wat andere gasten. Mooi om te zien dat ze allemaal wel een beetje verlegen leken.
De beste release van Stones Throw dit jaar was een project genaamd Madvillain waarvan al tijden bootlegs rondslingerden op het net. Madvillain is het allstarcombo MF Doom en Madlib. 2 gasten die even talentvol als productief zijn. Release na release onder ontelbare aliassen. De plaat Madvillainy is een grote schizofrene trip. MF Doom leeft zijn gebruikelijke obsessie met idiote teksten en TV-samples uit en Madlib draagt de heerlijke beats aan. Het zijn de beats die de plaat zo goed maken. Naar het schijnt gemaakt op een hotelkamertje in Brazilië met een simpel samplertje en wat LP's. Het werkproces doet er niet toe, het gaat erom dat de beats die fijne gruizige lo-fi melancholie hebben die ik zoek.
Accordion is het eerste hoogtepunt op de plaat. Inderdaad een accordeonmelodie en een fijne rap. Het 2e hoogtepunt komt met Bistro, een minuutje speeltijd maar. Alles is sowieso kort, het ene na het andere sfeertje volgt elkaar snel op. Er zit ook wel meuk tussen, maar die valt niet zo op in deze rollercoaster ride. Na Bistro komt het al even fijne Raid met als gast Medaphoar, die gisteren ook rondliep in die documentaire. De studio van de mannen was trouwens de oude slaapkamer van de DJ. Tussen de kleerhangers hing een microfoon..
Het overkoepelende thema van deze cd heeft iets te maken met Villains. Schurken dus, alle skits hebben daar iets mee te maken.
Ik kan wel doorgaan met het noemen van allerlei hoogtepunten, maar ik sla er een paar over en kom terecht bij Operation Lifesaver. Tsjongejonge. De duistere stem van Doom en een zingend synthje en strijkje. Top. Wederom slechts een minuut lang. Meteen daarna Figaro waar we Madlib's liefde voor jazz spotten in het intro en daarna doorgaan met de beste beat van de plaat. Het is niet het beste nummer maar die beat zou los wel een uur luisterbaar zijn zonder te vervelen.
Ander soulvol hoogtepunt is Fancy Clown: You've beeeen dipping around up town. (You wasn't sorry when you sucked him off in the hallway!) In dit nummer is ook een of andere meta-grapje gaande met Mf Doom die een van zijn eigen alter-ego's uitscheldt. Het slot van het plaat haalt nog een keer alles uit de kast met All Caps en Great Day. Dan is de slechts 46 minuten minuten durende, maar wel 22 nummers tellende, rit om. Again!

Hoogtepunten:
*Accordion
*Bistro
*Operation Lifesaver
*Figaro
*Fancy Clown
*Great Day

zaterdag, december 11, 2004

9. Karate - Pockets

Tsja Karate. Dit is mijn instapalbum. Als ik de algemene tendens in de recensies mag geloven is het hun minste plaat. Daarom is het zo handig voor een band dat je met iedere plaat toch wel weer een paar nieuwe mensen bereikt. Het basisniveau van Karate is zo hoog dat ik het een hele fijne plaat vind. Aangezien ik niks anders van ze heb gehoord kunnen ze voor mij nog niet teleurstellen. Het is een hele puntige plaat. 8 nummers, 38 minuten. Heerlijk. Less is more. De nummers zijn dus niet vreselijk kort maar elke noot is onmisbaar. With Age begint al met een soort vrolijke melancholie. Veel jazzy akkoorden en uitstekend gitaarspel. Dan is er nog de stem Geoff Farina. Ik heb het al eerder gezegd, hij deelt een kwaliteit met Will Johnson van Centro-Matic. Recht naar het hart. Het mooiste refreintje zit in het nummer met de onmogelijke titel: 'The State I'm In aka 'Goode Buy From Cobbs Creek Park.
Hey, what are you gonna do When the credit card people come looking for you?
Daarna volgt het aangrijpende Cacophony met geweldig drum en gitaarwerk. (Die snare-fills!)
Ze verstaan de kunst om in elk nummer een moment te stoppen wat de rest van het nummer de moeite waard maakt. Je wacht maar of het terugkomt en als dat niet gebeurt dan de volgende draaibeurt maar. Het hoogtepunt zit bijna aan het eind. De sprankelende ballad Pines met een stemmige gitaarsolo.
Het zijn topmuzikanten en het is een heerlijke lome plaat. Dat is meer dan genoeg voor plaats 9.

Hoogtepunten:
*With Age
*Water
*'The State I'm In' aka 'Goode Buy From Cobbs Creek Park'
*Cacophony
*Pines

donderdag, december 09, 2004

10. Joanna Newsom - The Milk Eyed Mender

Zo. Er is lang genoeg nagedacht. Ik geloof niet dat er ooit een jaar was waar ik zo serieus over het eindlijstje heb nagedacht. Eigenlijk veel te lang en veel te vaak. Dat moet volgend jaar anders. Zo belangrijk is het helemaal niet.
Ik heb dit jaar een kleine 200 platen gehoord. Toen ik daar vorige week een eerste schifting in doorvoerde hield ik er 14 over. Dat wil niet zeggen dat de rest allemaal een onvoldoende scoorde. Nummer 10 heeft op de schaal van 1 tot 10 ongeveer een 7.5 denk ik. Daarmee is 2004 een veel beter jaar dan 2003, vorig jaar had de nummer 1 een 7.5 denk ik. (Ware het niet dat vorig jaar 2 briljante platen in mijn lijstje ontbraken wegens; over het hoofd gezien (Okkervil River's Down The River Of Golden Dreams) en schandelijk onderschat (Sufjan Stevens's Michigan) Maar genoeg over dat jaar.. Dit jaar net buiten de boot gevallen zijn Adem, Marz, Nitrada en Cocorosie. Cocorosie zou een mooi bruggetje kunnen zijn naar Joanna Newsom. Geschifte meisjesplaten. Bij beide platen dacht ik in eerste instantie dat ze zeker mijn eindlijstje zouden halen maar Cocorosie heb ik eigenlijk maar een paar weken gedraaid. Joanna Newsom iets langer, maar ik geef toe, ook die veel minder dan ik in eerste instantie had gedacht. Dat zal dan toch te maken hebben met haar compleet maffe stem. Snerpend, schel en bij vlagen ook heel mooi. De plaat is ook wat aan de lange kant. Vooral zodra het engeltje haar harp verlaat en achter de piano of andere toetsen gaat zitten, verslapt mijn aandacht. De recensies spraken vaak ook nog over haar interessante teksten. Wel, die zijn me volledig ontgaan. Teksten kunnen belangrijk zijn maar Joanna is nogal lastig te volgen en ik heb de teksten nooit nagelezen. Het mooie aan de plaat is de tijdloosheid ervan. Het gouden harpspel dat een stoukoude sfeer uitstraalt. Joanna Newsom kon een van Oh Brother Where Art Thou's sirenen zijn. Wel een beetje een rare dan, maar toch.

Hoogtepunten:
*Bridges And Balloons
*Sprout And The Bean
*The Book Of Right-On
*Sadie
*En Gallop

dinsdag, december 07, 2004

De Week (van 7-12-04)

*Okkervil River - Sleep & Wake-Up Songs
Een ep met de post gebracht door de stiekeme Canadezen. Zoals gewoonlijk heeft Okkervil wat draaibeurtjes nodig, maar daarna zijn de oren gewend en is het genieten. Met uitzondering van I Have Seen The World Of Dreams, want daarin is er sprake van een paar noten plagiaat. Alleen ik kan er niet meer opkomen waar het me aan doet denken. Beste nummer is No Hidden Track waar ze een Big John Shaftje plaatsen. Dat kunnen ze heel goed, bewezen ze ook al op hun laatste reguliere album. Het nieuwe Okkervil River album komt trouwens in april eraan.
Okkervil River blijft DE band van 2004. (Ik ontdekte ze te laat helaas..)

*Julie Doiron - Goodnight Nobody
HEEL, HEEL veel draaibeurten. Het is een Doiron weekje. Voorzichtig ook wat ander werk aan het beluisteren. Wat een emotionele plaat. Heerlijk gezongen. Zelfs vals smelt ik nog.

De Sint kwam langs en bracht:
*Nick Drake - Pink Moon
Geremasterd en al. De beste plaat ooit. Kan eindelijk mijn grijsgedraaide cdr ervan de deur uit.

*Nick Drake - Five Leaves Left
Bryter Layter had ik al, dus nu is alles compleet. Het meeste kende ik natuurlijk al maar Man In A Shed is nieuw. Heerlijke contrabas zit daarin. Respect voor Danny Thompson.
Slotnummer Saturday Sun is Nick die cocktailjazz met heel veel klasse doet.

*Tom Waits - Small Change
Geen Closing Time helaas. Wel goed natuurlijk. Wat meer van zijn latere gekte en natuurlijk Piano Has Been Drinking en Tom Traubert's Blues.

*Best Of Burt Bacharach LP
De Sint bracht niet alleen cd's maar ook een hele mooie antieke platenkoffer. Daarin zat deze langspeler. Rita Reys, Chris Hinze, Wim Overgaauw en Louis Van Dyke doen Bacharach. Cheesy maar briljant natuurlijk. Vooral Rita Reys zingt zo foutloos dat ik er de kriebels van krijg.
Er zat trouwens nog een lp in die koffer.. Uit mijn hoofd: Zanfir - Candlelight Classics. Panfluitmuziek ofzo.. Nog niet durven luisteren. Voer voor de sampler waarschijnlijk, als ik die had.

vrijdag, december 03, 2004

Julie Doiron

and when the snow falls this november
I see you and me
open the dark curtain
the sky is just getting light
we stay right where we are
all the way till tonight

through the window
we watch the snow
kids walking in snowpants
we dont go nowhere
not today, not tonight

won't tie up my hair
won't get dressed too
i'll just stay here next to you
we dont go nowhere
let the baby sleep
let the dogs rest too

through the window
we watch the show
kids walking in snowpants
we don't go nowhere
not today not tonight

watch the snow all night falls and stay here till november is through watch the snow all night falls and stay here till november is through watch the snow all night falls and stay here till november is through watch the snow all night falls and stay here till november is through


Wow, wat een kersthit zou dit moeten zijn. Openingsnummer van de nieuwe plaat van Julie. De rest van de plaat is aardig.. Maar Snow Falls In November ontstijgt de rest met gemak. Dat deed me dan weer denken aan de producer van mijn vorige plaat. Hij luistert elk nieuw album 1 keer.. Kiest de beste track en draait die vervolgens on repeat voor een paar dagen. "Elk album heeft 1 goed nummer, de rest kan je bijna altijd vergeten"
Wie weet ga ik dat ook eens doen met dit album.
Update: doe ik toch maar niet want er is meer te genieten op deze plaat. ;)