Jandekdag: #0763

Voelde ik deze week toch weer grote genegenheid voor die Jandek. Hij gaat nog maar eens wat meer shows spelen. Pitchforkmedia durfde het zelfs een tour te noemen. Op de Jandek mailinglist heerst natuurlijk groot enthousiasme, maar het ging er deze week ook ineens over thee. Jawel, Jandek werd gespot in een theeshop. Sterker nog hij moest afrekenen bij een Jandek-fan. Die natuurlijk niks zei, maar stilletjes genoot van zijn ontmoeting met een "geest".
Terwijl Jandek zijn kluizenaarsmythe afbreekt, zitten wij van The Gone Wait nog in de donkere jaren '90. Zijn output is in deze periode laag. De teksten schetsen een beeld van verwarring, twijfel en een gebrek aan richting. Of zoals hij het zelf zingt "havin' a bad case of second thoughts."
Hoogtepunt van de plaat is het triestige White Box. Misschien ook zo goed dankzij het voorbereidende werk van The Mountain Goats, die het nummer uitvoerden op.. jawel, die compilatie.

Well I did it now
Oh I did it now
The box said do not open under pain of death
It had my initials there where
I signed my initials there on it
On that white box
I saw initials there
Do not open under pain of death
But I opened it anyway

Het nummer Concrete Steps is eigenlijk precies wat je bij die titel zou verwachten. Het is 1 lange eensnarige solo en het klinkt ongeveer zo: ting ti-ti-tiing, doe doem.. ti ting.. ta daa ta da. Muizenstapjes en wat zwaarder werk. En veel echo. Persoonlijk lijkt me dit niet eens leuk om te spelen. En dan duurt dit nummer nog maar 4 minuten. Er staat nog zo'n nummer op getiteld Walking in the Meadow (weer die looppasjes dus) en die duurt bijna 8 minuten. Ongelooflijk. Je zou het ook kunnen omschrijven als in een circus onder bedreiging op een metershoog gespannen touw gestuurd te worden. En dan maar balanceren. Het valt nog mee dat, zover ik weet, geen van de Dekkies ooit 1 van deze 2 nummers heeft geprobeerd te "tabben." Het tabben van Jandek songs wordt in deze kringen echter als heiligschennis gezien. (Niet dat er niet wat van zijn gitaarstemmingen circuleren, hoor)
Weg van dit zijpaadje en snel naar de conclusie. Het is een pijnlijke plaat, moeilijk om naar te luisteren, maar of het de komende platen beter zal gaan?

Yesterday I could say it
I know I could
I just know
Cause I’m part yesterday
Makes me all today
But it’s so hard to tell you
I quit describing things
That’s what I did

De Week (van 26-07-05)

*Burn the Sunshine
Fijne compilatie uit Arnhem. Favorieten: Arling & Cameron, Kings of Convenience in de ogen van Royksopp en The Postal Service. Zou het laatstgenoemde duo nog met een nieuwe plaat komen dit jaar?

*David Sylvian - Secrets Of The Beehive
Weer eens uit de kast gehaald. Altijd even wennen aan die stem. Let the Happiness In is één van die bijzondere nummers die geen videoclip nodig hebben om een stortvloed aan beelden op te roepen.

Jandekdag: #0762

Er komt een moment dat er geen woorden meer zijn. Ik weet over Glad To Get Away niks interessants te vertellen. Ik kan droogjes het geluid van de plaat proberen te schetsen. Dat zou me wel lukken. Maar hoeveel verschilt deze plaat van de 2 vorige? Nauwelijks. En waarom lijkt het altijd alsof de Jandek plaat die "nu" opstaat, beter is opgenomen dan de vorige? Ik zou iets moeten en kunnen schrijven over "echo". Echo maakt een comeback, maar gelukkig maar voor even. Ik denk dat de omschrijving van een slechte Jandek-plaat is: een plaat die er niet in slaagt een kleine tien minuten van Jandek-hypnose te genereren. Een paar visioenen van leegte. Eenzaamheid als liefde. Er zijn slechte Jandek-platen, die dat zijn omdat ze niet om aan te horen zijn. Daar hoort deze plaat dus niet bij. Het ligt redelijk gemakkelijk in de oren. Maar dat helpt niet.

Hey mister do you count the shadows that fall before you
Hey mister can you tell me
Is there a knife stuck in your face

De Week (van 19-07-05)

*Bauer - On The Move
Eindelijk is er dan toch een exemplaar, een kopietje, dat wel, in mijn bezit gekomen. (Dank u, Beatmeisje) Er zijn allerlei herinneringen met deze plaat verbonden.
Toen de plaat net was uitgebracht zouden Bauer & Solex in de Para te Breda optreden. Mijn allereerste concert! (afgezien van de Golden Earring trouwens, maar die traden op in het dure theater) Toen we aankwamen bleek Bauer afgezegd te hebben en speelde in zijn plaats Julia P. (een verlegen vrouw met een gebreide trui) Gelukkig kwamen er, wat Bauer betreft, nog genoeg herkansingen. Zoals die keer dat ik op het balkon van diezelfde Para, Bauer aanschouwde, terwijl het voorprogramma (Vive La Fete) naast me stond te babbelen. Op diezelfde avond kocht ik zowaar een Bauer T-shirt. Wat op zich al uniek is, maar het meest bizarre was nog dat het bij thuiskomst te klein bleek. Dat overkomt me niet vaak..
Het moet na dat 1e concert geweest zijn dat ik met mijn moeder naar de platenzaak toog om On The Move te gaan kopen. (Mijn moeder ging mee om, jawel, een cd van Vive La Fete te kopen) Stond ik daar de cd te beluisteren, klopte er geen barst van de volgorde in het boekje. Ik moest steeds heen en weer bladeren om bij de juiste tekst te komen. Dat ergerde me zo, dat ik 'm maar terugzette. Pas gisteren (!) schoot me te binnen dat de cd-speler in de platenzaak misschien op shuffle stond? Oh well..
Die 1e keer dat ik Bauer zag maakte, natuurlijk, de meeste indruk. Later ter promotie van plaat 2 & 3 was de ware magie wat verdwenen. De magie van een schemerige lege zaal, met een paar nerds en een warm bad van Moogs & andere toetsen en de oogverblindend mooie toetseniste, die toen nog in de begeleidingsband zat, maar later nog zou promoveren, zoals u wel weet.
Er zit trouwens nog een heel andere kant aan deze collectie Bauer herinneringen. Laatst vierde de mp3 zijn 10e verjaardag en een van de meest gedraaide mp3's uit het 1e jaar dat het internet in mijn leven kwam, was I'm Starting a War with Dolphins. Bauer's site stond toen in mijn favorieten. De site bestond uit zo'n cirkelvormige koffievlek, waar je op kon klikken en dan kon je het eerder genoemde nummer downloaden. Waarschijnlijk stond er ook nog zoiets als: "site coming soon." Dat zou nog jaren duren. I'm Starting a War with Dolphins is in al zijn knulligheid en lo-fi eenvoud een geweldig liedje. Perfect passend dolfijngeloei en geklepper, een eenvoudige beat en een mooi refrein. Ik heb er toen eindeloos vaak naar geluisterd. Hetzelfde ging ooit ook op voor Showalbum, een ander nummer van deze plaat, maar dit nummer beviel me deze week helemaal niet meer. Dit nummer stond op een Nieuw Nederlands Peil, een Noorderslag verzamelaar. Het was toentertijd mijn favoriet op die compilatie.
Als je me nu vraagt wat het beste nummer is, antwoord ik: TV is 2000 Years Old. Eigenlijk een matig uitgewerkt liedje dat de belofte die de intro wekt helemaal niet waarmaakt, maar de intro is zo fijn, dat ik er vergevingsgezind van word. Ik las laatst nog ergens dat Berend Dubbe On the Move achter de piano heeft geschreven. (En de rest van de platen niet meer) Wie weet moet hij terugkeren naar dat procédé. Een bed van toetsen waarop hij goedgekozen samples van stokoude plaaten plaatst, waarna hij er met zijn warme (maar niet al te toonvaste) stem eroverheen zingt. Heerlijk.

Burn the Sunshine: Afrikaanse Zomerrokjes

Van het weekend gepost, dus hij zal vandaag wel bij persoon X in de bus vallen.

1. The Frames - Rent Day Blues
2. Joe Strummer & The Mescaleros - Johnny Appleseed
3. The Avalanches - Since I Left You
4. Merry Pierce - Things Were Looking Good That Night
5. Blur - Out Of Time
6. Mali Music - Bamako City
7. Mali Music - Niger
8. Salif Keita - Moussoldu
9. Shana People - Taireva (Field recording door Paul Berliner)
10. Burt Bacharach - Pacific Coast Highway
11. The Beach Boys - Busy Doin' Nothin'
12. Flip Kowlier - In 't Park
13. Kings Of Convenience - Summer On The Westhill
14. Julies Moron - To All Sleeping Daughters
15. Nick Drake - Saturday Sun

Ik ben erg tevreden over deze mix. Ja, het is echt een mix deze keer, alles is op amateuristische wijze aan elkaar geplakt. Sommige overgangen zijn wel ok (van Moron naar Drake) de meeste zijn erg klunzig.. We beginnen met het enige foutje van de compilatie. Ik wilde er eigenlijk een ander live-nummer van The Frames opgooien, ben kwijt hoe het heet, het publiek scandeert daarin: Celebrate good times come on! Leek me wel bij de zomer passen. Daarna krijgen we 2 echte zomerkrakers: Johnny Appleseed en Since I Left You. Een goede compilatie kan niet zonder Merry Pierce. Het hele album Beach, Blanket, Bingo... ademt zomer, maar in dit nummer worden grenzen gepasseerd om in Rome te belanden. Na Merry Pierce begint het Afrikaanse gedeelte. (vandaar ook de flauwe titel..) Vroegah op vakantie draaiden we in de Skoda een bandje met Mali Music en Salif Keita. Mijn pa had zelf boxen in de Skoda gemonteerd en die boxen hadden BASS. We trilden door de auto..
Met Bacharach en The Beach Boys verlaten we Afrika via Brazilië en dan volgt mijn favoriete gedeelte: de melancholische zomer. Denkend aan hoe we vroeger in het park voetbalden, terwijl het onweer losbarstte. De storm in To All Sleeping Daughters gaat langzaam over in de ultieme wijsheid: na zaterdagsche vrolijkheid komt op zondag weer gewoon regen.

Jandekdag: pauze

Volgende week verder. Zomerritme is loom..

De Week (van 12-07-05)

*Martha Wainwright - Martha Wainwright
Trof 'm zowaar in de bieb aan. Hulde. Moeder zegt: wie is die stoere vrouw? Jep, ballen heeft ze en kettingen ook, als je wil.

*Van Dyke Parks - Song Cycle
In een opwelling gekocht. Iemand op het3voor12 forum vergeleek 'm met de nieuwe Sufjan en 3 klikken later had ik 'm gekocht. Dat is het gevaar van internet denk ik.. Maar ik heb geen spijt hoor. Van was zo aandoenlijk in die Smile documentaire, het was al langer tijd dat ik een plaat van hem zou horen. Song Cycle is modular music pur sang. Dat staat gelijk aan "fascinerend en vermoeiend." De plaat klinkt als een kruisbestuiving tussen Smile en oude musicals. Denk aan Mary Poppins, die een klap van de molen heeft gekregen. Of van de draaimolen, want daar komt Sufjan om de hoek kijken. Kermismuziek met een jaren vijftig feel. Fijn. Ik wilde ook nog iets zeggen over hoe je zowel Colleen als Vic Chesnutt (ze werkten samen op diens jongste!) in deze plaat kunt terughoren, maar ik krijg het niet behoorlijk geformuleerd. (en Blogger had al mijn woorden aan elkaar geplakt)

*Razorlight - Up All Night
Hey girl.. Get on the dancefloor!

p.s. Ik word elke week meer paranoia van het "gat" tussen het oranje kopje en de zwarte tekst in deze template. Het lijkt steeds groter te worden. (Dat gat en de ergernis) Misschien tijd voor een andere template..

Sergei Gonchar

En wat is uw grootste misser in de Tourtoto van dit jaar?

Jandekdag: #0761

Graven Image is de wat grauwere versie van de vorige plaat. Dat begint al bij de voorkant waarop we hetzelfde huis aantreffen. Alleen dit keer ontbreekt de hemelsblauwe lucht en de stralende vrolijkheid. Desondanks is het nog steeds zomer zo te zien. Maar de foto heeft zeker iets meer duisternis over zich hangen. De opnamen klinken ook iets meer lo-fi. Het lijkt wel of Jandek vanuit de auto zingt, niet dat er verkeer te horen is, maar meer dankzij de combinatie van lo-fi ruis en teksten.

I drive, I don’t know where I’m driving
I am, I don’t know what it is to be
You could just find me floating sometimes
Down rivers of tears
I’m sorry

En even later in Helena:

I fell down on the sidewalk then
Got up to drive away again

Misschien is Jandek naar een Ghost Town By the Sea gereden. Typisch een titel die eigenlijk alles zegt over de sfeer die je op platen van Jandek kunt aantreffen. Eenzaamheid, stilte en leegte.

By the sea by the sea
In a Point Judith diary I
Found many rocks all pretty colors
I found waves that split the sound
Of a silent summer’s day

Misschien ook wel een soort besluiteloosheid, stilstand. Niks verandert, zelden is er geluk te vinden. De laatste oude visser is aan land gekomen en speelt op zijn door zout water aangetaste accordeon, met steeds meer woede, over zijn eigen vergooide leven. (In A Real Number)
Als dit openingsvierluik erop zit zwabbert de plaat, als gebruikelijk, alle kanten op. Grapjes in Chilocothe ("been eating too much") en Janky (zelfverzonnen bijnaam?) en een lading bizarre verhalen.

Shirley ran with the big fat man
All over town with a nervous frown
If you behave then you can save
A license for your liquor store

De enige verrassing is de introductie van een slide guitar, of hoe je zo'n ding ook noemt. Pieeeeuw. Twang!
Om in stijl af te sluiten nog het volgende: Er is 1 ding waar Jandek altijd last van heeft, weer of geen weer en waar dan ook, en dat is natuurlijk de blues. Dit keer kan dat maar 1 soort blues zijn, die hij bezingt in een song, die begint met een waarheid als een koe:

Sometimes I wonder if I’ve even got a song
But you can always sing the fishing blues
[...]
You’re washed ashore the sun is hot
Row back again to another spot
Throw your dead bait again
Ain’t caught no fish since don’t know when
Oh my God I got those fishing blues
Oh this ain’t no pleasure cruise
Row back again to sit and wait
And on the hook is my death bait

De Week (van 05-07-05)

*Stephen Malkmus - Face The Truth
Zoals gewoonlijk heb ik bij een 2e luisterronde niet bijzonder veel toe te voegen aan mijn eerdere gedachten over deze plaat. Gedachten die toen nog gebaseerd waren op de mp3 versie, maar ook al wel op behoorlijk wat luisterbeurten. Het voorkantje is mooi maar de cd niet echt. Mama is het enige echt goede nummer en meteen een van zijn allerbeste. Ik vond het wel ontroerend dat Malkmus in datzelfde Mama de tekst wat persoonlijker durft te maken. Hoewel de tekst in het boekje spreekt over "Junior on the crest of his hobby horse" "facet" hij in werkelijkheid de "Truth" en zingt: "Me, I'm in the back of my hobby horse."

*The Shawshank Redemption/The Straight Story/The Neon Bible/Etre et Avoir
Ja, weinig muziek (nog wel een beetje Pete Philly en Electrelane) en veel filmpjes deze week. The Shawshank Redemption is een aardig Hollywood-epos. The Straight Story moet ik echt nóg een keer zien want ik heb volgens mij alle dubbele bodems gemist. Maar misschien ook niet, want de film gaf me wel een ongemakkelijk gevoel. Erg lief en sentimenteel is de film zeker niet. The Neon Bible is een trage draak. Het boek van Kennedy Toole was ook "maar" een jeugdwerkje, stelde ook al niet echt veel voor, maar het bracht wel wat emoties over. Iets wat de film totaal niet voor elkaar krijgt. Etre et Avoir tenslotte is sympathiek, een van de meest verbazingwekkende succes stories in de filmwereld denk ik. Want ach, zulke docu's zijn voorlopig nog zo vaak te zien op de Nederlandse publieke omroep. (Nou ja misschien een beetje dimmen, maar ik zie niet echt in wat deze documentaire nou zo duidelijk boven het gros doet uitsteken.)