De 2006 Jaarlijst Bonanza!

Niet alleen op The Gone Wait.. Leest ook de lijstjes van..
Marieke, Bas, Joris, Roy, Willem, Jenneke & Gerard.

1. Midlake - The Trials Of Van Occupanther

Zo, het is weer volbracht. Al mag je dat geloof ik niet zeggen van verstokte katholieke Volkskrant-lezers. Buiten knalt het alweer, mensen die voor 1000 euro aan vuurwerk hebben gekocht zullen wel vroeg moeten beginnen. Hadden ze maar een euro(o)tje of 15 uitgespaard voor dit plaatje van Midlake.
Ach ja, zoals gebruikelijk in de laatste week van zo'n lijstjes-bonanza, kwamen de woorden schaarser, of in elk geval moeizamer en ging ik natuurlijk twijfelen. Hadden iLiKETRAiNS en Vetiver echt geen plaatsje in de lijst verdient? Om iLiKETRAiNS enkel uit de lijst te houden omdat ik nu eenmaal nooit van Joy Division-achtige bandjes houd.. En verdienden de Guillemots wegens die grote emotionele impact echt de nummer 1 positie niet? Wie weet is Midlake op 1 wel een staaltje objectivisme, omdat ze zo'n fijn consistent plaatje hebben gemaakt, waarin geen grote niveau-verschillen zijn te bespeuren. Nou ja, zo gaan die dingen.. En bovendien was Midlake (naast Loose Fur) een van de 2 albums die vanaf het moment dat ik ze hoorde van een positie in deze lijst verzekerd waren. Bovendien was dit jaar een Fleetwood Mac-jaar, de band waar Midlake wat mij betreft het meest mee verwant is. Niet alleen draaide ik de hele zomer Mac's Greatest Hits, ook kwam Lindsey Buckingham met een aardige solo-plaat en werd een van zijn liedjes ook nog heel aardig gebruikt in het verder niet al te beste Elizabethtown. (Dat al voor dit jaar uitkwam, overigens) Ook schiet me ineens te binnen dat er een vrij foute dance-remix met Stevie Nicks op de radio te horen was. Thunder only happens when it rains. Deze remix klonk wel heel wat beter dan de wanstaltige bewerking van Racoon's Love You More, die ook nog wel 'ns voorbijkwam. (Maar dat liedje was sowieso niet te redden)
Maar goed, Midlake.. Zoals elk jaar heb ik dit jaar weer honderden mp3-albums gedownload en zoals altijd ook braaf een paar favorieten gekocht, om die vermaledijde muziekindustrie maar overeind te houden. Wie weet dat de volgende generatie (zeg maar na '90 geboren) overigens weer wel een brave consument wordt, want mijn zuster koopt alles en zegt zich zelfs te schamen voor de Muse-kopietjes die ze ooit van mij kreeg. Mij maakt een kopietje of de "real thing" weinig uit, dit echte exemplaar van Midlake bewijst dat weer. Leuk zo'n tekstboekje, maar volgens mij heb ik 't er maar 1 keer uitgehaald, toen het ceedeetje net binnenkwam. Een nieuwe kans dan.
Aah, Roscoe. When they got here all exhausted, on the roof leaks they got started, and now when the rain comes, we can be thankful. Heck, wat maken de teksten uit. Het gaat om de samenzang, de gitaarsolo (of is het keyboard) en die heerlijke piano-lijn.Whenever I was a child, I wonder what if my name had changed into something more productive, like.. Roscoe. Okay, die is dan weer wel erg leuk.. Zelfs een van de eerste dingen die aan Midlake en deze knaller van een single opvallen. Wat een nummer als Roscoe zo aantrekkelijk maakt is de hypnotiserende kwaliteit. Een dik, vet geluid van, ook wel eens lekker, perfect opgenomen instrumenten die maar doorgrooven.
Als ik toch op zoek was naar mooie tekstregels.. Eentje die ik nooit echt tot me had laten doordringen: Did you ever want to be overrun by bandits, to hand over all of your things and start over new?
De zanger blijft een aangenamere versie van Rufus Wainwright. Net wat minder prikkelende harmonieën, maar daarvoor is het ook middle of the road-pop. Check die korte gitaarsolo in Bandits, even wat fijne blues-noten.
Ik weet niet of het ergens op slaat, maar goed, ik moet denken aan A Midsummer Night's Sex Comedy van Woody Allen.. De magische zomerse sfeer die daar hing, had iets even vederlichts als deze muziek. (Wie weet schiet het me te binnen omdat Gerard de plaat ook al met de zomer vergeleek)
Maar: When the winter comes and the greenery goes we wil make some shelter.
Voor een warm geluid heb je fris fluitende synthesizers nodig. En daar is Head Home al. En weer die samenzang. Ik kan nu eigenlijk beter niet aan Midlake live denken, maar als ze ooit echt groot willen worden zullen ze daaraan moeten werken. Ik bedoel, live is het helemaal niks.. Maar in de studio: magnifiek! En de kleine crescendo's die toewerken naar "during harvest time". Leviathan? Is dat een gedeelte uit de bijbel? Komisch, want ik verstond dus altijd: She never mentions a word to me, she reads the bible. Hehe. I think I'll head hoo-wehoo-ho-hooooome. Solo! Pwieew.
Was eerst mijn favoriete nummer Roscoe, later verschoof dat naar het compacte Van Occupanther. Bij de jongens thuis in Texas opgenomen, maar nog steeds lo-fi. (En natuurlijk denk ik dan graag dat toch die gemoedelijke thuis-sfeer op een of andere manier in de opname terecht is gekomen) De drum-fill die het nummer opent is het zoveelste Fleetwood Mac-element. Ik zei al eerder dat harmonie-vocalen een van mijn nieuwe "hobby's" waren van dit jaar. En deze titeltrack is bij uitstek geschikt om een nieuwe melodie "tegenaan" te zingen. Het klinkt voor geen meter, maar het is leuk om te proberen. My science is waiting, nearly complete. Hoor ik daar een dwarsfluit? Respect voor wie dat instrument kan inzetten zonder foute associaties met Barry Hay op te roepen. I could ask these people, but I shouldn't bother.. I'm Van Occupanter, I'm Van Occupanther. Ja, het wordt me steeds duidelijker dit is het jaar van de ware zangmelodie. Vast geen toeval dat ik ook wat Enrico Caruso beluisterde, de laatste week.
Ach ja, moet ik nog beginnen over de Oosterse viool in Young Bride? Het ultieme Rufus Wainwright-moment. Erg Greek Song. (van Poses) Zelfs de licht verwrongen drums doen eenzelfde klepje hersenen opengaan. My young bride why aren't you moving at all? Helps to make the day seems shorter. Een wijze les.
Als je 6 (7,8, 9?) nummers achter elkaar onverwoestbaar goed kunt klinken, verdien je op nummer 1 te staan. Ook Branches mag er wezen.. Die korte pauze en dan die briljante bas-opmaat voor het heerlijk desolate: We won't get married 'cause she won't have me. She wakes up awfully early, these days.. These days. And there's no one else so kind. Hamerende piano-akkoorden, een zachtjes wandelend gitaartje en dan de ultieme zin die ik maar al te duidelijk verstond: It's hard for me but I am trying. It's hard for me but I am trying. It's hard for me but I am trying. Haal de zakdoeken maar tevoorschijn, ze zetten daarvoor ook alles op alles met al die Franse hoorns. (Of whatever) Het was een bombastisch jaar. Maar zonder valsheid. Het grote gebaar klein gehouden.
Proost op een hoopvol 2007 dan maar.
I'm not sure where this river goes, but we have no choice but to follow, there is smoke in the sky over those trees, let us hope they are kind to you and me.

Hoogtepunten:
*Roscoe
*Head Home
*Van Occupanther
*Young Bride
*Branches

Een jaar vol films

En hier weer een post vol overbodige meningen. Gratis en voor niets. Het is lijstjestijd, dus heb ik maar 'ns bekeken welke films ik dit jaar zag. Hier de resultaten. Allereerst top "drietjes" van regisseurs waarvan ik 3 of meer films zag. (Ja, dit wordt een lange zit)

*Jim Jarmusch

1. Night On Earth, 2. Coffee & Cigarettes, 3. Broken Flowers

*Gus van Sant

1. Elephant, 2. Drugstore Cowboy, 3. Last Days

*Wes Anderson

1. Rushmore, 2. Bottle Rocket, 3. Royal Tenenbaums

*Cameron Crowe

1. Almost Famous, 2. Singles, 3. Elizabethtown

*Richard Linklater

1. Dazed and Confused, 2. Before Sunrise, 3. A Scanner Darkly

*Coen Bros

1. The Hudsucker Proxy, 2. Barton Fink, 3. The Big Lebowski

*Todd Solondz

1. Welcome to the Dollhouse, 2. Palindromes, 3. Happiness

*Kim Ki-Duk

1. The Bow, 2. Spring, Summer, Fall, Winter, 3. Bin-Jip

*Werner Herzog

1. Grizzly Man, 2. Stroszek, 3. Cobra Verde

*Takeshi Kitano

1. Sonatine, 2. Hana-Bi, 3. Takeshis'

*Aki Kaurismäki

1. Shadows in Paradise, 2. Ariel, 3. Take Care of Your Scarf, Tatiana

*Woody Allen

1. Bullets Over Broadway, 2. Sweet and Lowdown, 3. Deconstructing Harry

*Robert Bresson

1. Mouchette, 2. Au Hasard Balthazar, 3. Pickpocket

*Steve Buscemi

1. Lonesome Jim, 2. Trees Lounge, 3. Animal Factory

*Martin Scorsese

1.After Hours, 2. Taxi Driver, 3. The King of Comedy

*Sidney Lumet

1. Dog Day Afternoon, 2. 12 Angry Men, 3. Serpico

*Alfred Hitchcock

1. Rear Window, 2. Strangers on a Train, 3. Rope

*Ingmar Bergman

1. The Passion of Anna, 2. Wild Strawberries, 3. Persona

*Stanley Kubrick

1. Dr. Strangelove, 2. Killer's Kiss, 3. The Killing

*Michael Mann

1. Collateral, 2. Thief, 3. The Insider

*Terrence Malick

1. The New World, 2. Badlands, 3. The Thin Red Line

*Roman Polanski

1. Le Locataire, 2. Rosemary's Baby, 3. Chinatown

*Terry Gilliam

1. Brazil, 2. Twelve Monkeys, 3. The Fisher King

*Robert Altman

1. Short Cuts, 2. The Long Goodbye, 3. Gosford Park

*David Lynch

1. Blue Velvet, 2. Mulholland Drive, 3. Wild at Heart

Excuses voor de schots en scheve plaatjes. Hopelijk heeft u als lezer nog een filmpje erbij opgemerkt die u nog eens (opnieuw) moet zien. Alle nummers 1 zijn in elk geval warm aanbevolen, met uitzondering misschien van The New World. (Maar ja, ik had nu eenmaal 3 films van Malick gezien) De 3 slechtste films waren overigens Along Came Polly, met een zweterig basketballende PS Hoffman, Kids Return, een ontzettend slecht werkje van Beat Takeshi en The Perfect Score, een irritant moraliserende ode aan The Breakfast Club. Verder lijkt me dit de juiste plaats om iedereen te bedanken die me een film heeft getipt, Vido Liber bijvoorbeeld en niet te vergeten Martijn, die met 1 "commentaartje" mij op 3 prima regisseurs wist te wijzen. (Anderson, Kaurismäki en toch ook Takeshi)
En dan nu het grote moment.. (En een winnaar uit 1985, wat een toeval!)

De 10
beste films, gezien in 2006



1. After Hours
2. Baisers Volés
3.Grizzly Man
4.The Hudsucker Proxy
5.Dog Day Afternoon
6. Bullets Over Broadway
7. Rear Window
8. Delicatessen
9. Brazil
10. Harold and Maude

2. Guillemots - Through The Windowpane

2005 was, voor mij persoonlijk, al een vrij waardeloos jaar, maar in 2006 ging het van kwaad tot erger. Het laagste punt werd bereikt in november, precies toen ik het album van de Guillemots had "ontdekt" en dus vaak draaide. Er is ongetwijfeld een verband tussen mijn staat en de hoge positie van de band, maar ze verdienen het ook wel. Gelukkig gaat het nu wel weer wat beter met me en het is dan ook vrij logisch dat ik de laatste paar weken de plaat eigenlijk niet meer gedraaid heb. Aangezien een jaarlijst echter ook een soort persoonlijk jaarverslag is hoort ie er toch echt in. En hoog ook!
Hét kippenvel-nummer van dit jaar was voor mij Little Bear. Bijna zo goed als de vierde symfonie van Mahler, ook een "nieuwe" ontdekking. De ijle strijkers en dan die mooie akkoorden. (In beide werkjes, eigenlijk) Ik heb het allemaal al eerder gezegd, maar ach, voor mij is dit het Eternal Sunshine Of The Spotless Mind-gevoel. Little Bear bestaat uit 2 gedeelten, de briljante en heerlijk ambitieuze orkest-opening en dan die valse (?) piano en nog een ander onduidelijk instrument, die samen het zang-gedeelte begeleiden. De strijkers zwellen weer aan, ben ik ook altijd gevoelig voor.. Little bear you know me too well anyway. Too well every day I'm going home, I am going beneath the stars, I am going under the soil again and I woooon't be back in a long time, so get out! Get out of this old house, before I burn it down. Één groot drama, ik houd toch elke keer weer mijn adem in. Wat een stem. En ik weet niet eens de naam van de zanger. Nog een klein uitstekend detail niet vergeten, de extreem hoge piano-nootjes die aan het eind "klakken" zoals dat gaat als je bij de hoge toetsen aankomt. (En stiekem denk ik aan mijn eigen gesamplede orkest/piano-werkje Buoy Lake, wat hopelijk nog 'ns verschijnt. Ooit.)
Aan het slot van Little Bear zakken de strijkers in, als een computer die vastloopt. Game over. Dit is irritant, maar zeer noodzakelijk, als het nummer op het mooie laatste piano-akkoord was geëindigd, had iedereen die plaat meteen afgezet. Dit is zo mooi, laat de rest maar zitten. Nu heb ik toch zoiets van: Grr.. Verder!
En dat is maar goed ook.. Want de volgende 2 nummers zijn al even geniaal. Made-up Lovesong #43 brengt chaos, synthesizers en maffe drumgeluiden. Now there's poetry in an empty Coke can. De Guillemots zijn zo goed omdat ze "gewoon" doen waar ze zin in hebben. Eerst wat orkest-werk vol drama en dan een zwoele dans-track. Ze beknibbelen nergens op. Veel geluiden en dan nog maar wat meer vrolijke geluiden. Romantiek en veel levensvreugde. You got me of the sofa, just sprang out of the air! Best things come from nowhere, I can't believe you caaaaare. En dan die hoge gilletjes, yeah baby, Lambchop-stijl. Yes I believe you zingt een koortje eindeloos en onvermoeibaar.
Trains to Brazil is The Sporting Life (van de Decemberists) van dit jaar. Even aanstekelijk, tekstueel minder grappig, maar deze zanger is van een heel ander niveau. Geen applaus maar wel enthousiast gejoel van publiek, dat is even goed. It's 1 o'clock on a friday morning, I am trying to keep my back from the wall. Pomp die bas.. I wonder why we bother at all.. And I think of you on cold winter mornings, darling, they remind me of when we were in school. (Schoolbel!) Nothing really matters, when you call down my name, in fact nothing really mattered at all. Hoera, sneeuwbellen! Er zijn al genoeg elementen voor een waanzinnige track, maar onze vrienden gooien er ook nog geniale blazers bij. Ik moet ophouden met "van het jaar" zeggen.. Dus vul het zelf maar in. En dan allemaal: Cause you live and be thankful you're here.. See it could be you tomorrow, next year! Taaaa-taa! Vuist in de lucht. Laat de zingende zaag gillen.
Tijd voor een diepe zucht. Verder dan hier kom ik met deze plaat eigenlijk nooit. Deze 3 nummers zijn meer dan genoeg voor een nummer 2 positie.
Toch eens kijken wat er allemaal nog meer gebeurd.. Oh ja! Een Bruce Springsteen-orgel. This is where we fall from the trees, this is were the sky covers up.. You know I love you.. You know I love you. Joan de politievrouw zingt mee, waarvan de Guillemots hier ook een melodie lijken te hebben geleend. (Wie maalt erom) Weer het juist gevoel voor dramatiek: Pour a little whiskey out for me, would it be the last bottle we share? Oh en belletjes natuurlijk!
Come Away With Me heeft een mooi klein trompet-accentje na Would you recognize my face? David Sylvian-stijl. Diens Waterfront is even perfect. (En goed vergelijkbaar met Little Bear, overigens)

Vervolgens zet de titeltrack een Brazil-swing inzet met ratels en de hele mikmak, waar, zoals in alle nummers, weer een leuk detail inzit, een stukje "reverse"-vocalen, waardoor de melodie ineens iets Afrikaans krijgt.
De vaste lezer weet dat ik lang gepiekerd heb over het stukje plagiaat in If The World Ends, maar dat is niet zo belangrijk. Interessanter is de ontzettend foute, maar stiekem heel aantrekkelijke Simple Minds-sfeer. De Simple Minds ten tijde van bombastische singles als Biko. Op het randje, maar 't kan net. Ook is er die vuurpijlen-melancholie. Nieuwjaar in Outer Space. Waar is Daniel Bedingfield (die broer van Natasha) eigenlijk gebleven? Hij had ook een geniale single waar dat soort melancholie aanwezig was. And if the world ends, I hope you're here with me. Als de verhalen van Asimov waar de zon langzaam de aarde opslokt.
And I don't think I ever heard you speaking, 'cause I was too wrapped up in the dream I was dreaming.

Hoogtepunten:
*Little Bear
*Made-Up Lovesong #43
*Trains To Brazil
*Redwings
*If The World Ends

3. Loose Fur - Born Again In The USA

Er zijn dit jaar eigenlijk twee platen geweest waarvan ik constant wist dat zij de top 10 zouden halen. Dit is de eerste, tegen het eind van het jaar nog net voorbijgestreefd door een late ontdekking. Born Again is de Pig Lib van dit jaar. Net als dat album eigenlijk een minder in het oog springend werkje in het oeuvre van een "artiest". Een zij-projectje of een solo-project, uiteindelijk heeft het allebei de schijn tegen. Vóór iemand solo gaat is het belangrijkste (meestal) al bereikt. (In het geval van Malkmus de albums van Pavement) En voor iemand aan iets wat als een zij-project wordt gepresenteerd begint, moet ie eerst wel succes hebben gehad met het hoofdbandje. Dat is hier dus Tweedy's Wilco. Toch jammer dat, bijvoorbeeld in Vrij Nederland, wel uitgebreid (en enthousiast) werd stilgestaan bij de recente live-plaat van Wilco en dit album werd vergeten. (Of ik moet de recensie daarvan gemist hebben, wat me sterk lijkt) Logisch is het wel. Als ik (zoals nu) heel geconcentreerd luister vraag ik me ook af of ik deze plaat niet puur op "wilskracht" als een van de beste werken van het jaar heb gezien. Gelukkig zijn er 2 waanzinnig goede nummers die de twijfel kunnen wegnemen.
De kracht van Loose Fur zit 'm in het all-star-kaliber. Ik deed nu ook al even alsof het Tweedy's zij-projectje is, maar Jim O'Rourke en Glenn Kotche zijn natuurlijk minstens zo belangrijk. Meer dan de som der delen, zeggen we dan.
Voor rock loop ik al jaren niet echt meer warm, als ik het al ooit deed. Loose Fur heeft, van de platen hier aanwezig, nog het meeste gitaargeweld.. Dat echt schuurt, zeg maar. Rock is toch altijd synoniem voor dansen en dat gaat op een hoekige manier ook wel hierop. Met dank aan Kotche en zijn magnifieke drumbreaks. Hij blijft maar bezig met fills zonder ergernis te wekken. Opener Hey Chicken behoort zowaar níet tot mijn favorieten van de plaat, het is meer een voorstudie naar het beste nummer. Voordat dat aan de buurt is eerst nog een lekker staaltje slacker-pop. Ik ben wat betreft Pavement nooit verder gekomen dan Brighten The Corners. The Ruling Class kan daar zo op staan. Een olijk en flauw gefloten melodietje. (Mijn Young Folks van dit jaar) De akoestische gitaarakkoorden zorgen voor nog meer luiheid. Alsof een stel waggelende eendjes in een Disney-film op weg zijn naar de vijver. Tekstueel houdt de band zich echter vooral met God bezig. Er zullen wel wat harde ironische noten gekraakt worden, maar het gemompel van Tweedy en het gebrom van O'Rourke werkt voor mij toch meer als instrument.
I finally found it in my heart to forgive you, bromt O'Rourke in de met belletjes (hoera!) opgetuigde ballade Answers to your Questions. Ook de minimalistische gitaar mag er zijn. Terzijde: Volgens smoeder is deze hele plaat een Zappa/Beefheart-achtige affaire, wat ik ergens ook wel weer stoer vind. Zonder dat ik me ooit uitgebreid in die twee verdiepte hebben ze voor mij (nog) wel een cool aura. Hoewel.. Zappa met zijn foute "slechte humor"-snor..
Het snellere gedeelte in Apostolic is een van de vele progrock-fases. Het moge dan slackers zijn, technisch zijn ze natuurlijk erg goed bezig. Wat ook wel eens lekker is. De Tool van de indierock, zeg maar.
Zonder goede liedjes ben je vanzelfsprekend nergens, waarmee we aankomen bij Stupid As The Sun, het nummer waar alles op zijn plaats valt. Na het ruige Apostolic wat vrij snel eindigt, gaan ze meteen door met die super-riff. De riff van het jaar zelf. Every little hair on my neck is a wreck.. Come on let me down! Bem, bem, bem, break.. aanzwellende gitaren. Even het beste stuk uitstellen en nog snel een nieuw coupletje. Ja, een perfect popliedje. Ik geloof dat ik eerder al heb gememoreerd hoe die gitaarakkoorden kort en bondig als geweerschoten om je oren vliegen terwijl Kotchke nog even snel wat extra bass-drums erin moffelt. Erg aanstekelijk. Tweeënhalve minuut "gaan" met hoofdletters.
De plaat duurt nog geen 38 minuten en weet gelukkig het aantal mindere tracks tot 1 te beperken. Pretty Sparks is te zeikerig, te "A Ghost Is Born".
Snel vergeten met An Ecumenical Matter. Naar aanleiding van dit instumentaaltje en zijn soundtrack-werk voor Love Liza haalde ik elk O'Rourke dreutel-plaatje binnen wat ik kon vinden, die vervolgens een jaar lang in een "nog te beluisteren"-mapje bleven zitten. Zo gaan die dingen nou altijd en dat is precies wat er zou gebeuren als ik zou beginnen met die Zappa.
Maar goed An Ecumenical Matter dus, het lijkt in eerste instantie niet meer dan een aardige verweving van piano en vibrafoon, maar dan eist de piano ineens veel nadrukkelijker de hoofdrol op, wat een melodie! Minstens zo mooi is de zonnig zoemende gitaar die het stokje meteen daarna overneemt.
Het tweede superieure nummer is Wreckroom. Dit is de goede kant van Wilco: Yankee Hotel Foxtrot, de plaat waarop O'Rourke ook al een belangrijke rol speelde. De altijd snotterig klinkende Tweedy heeft hier wel wat weg van Bob Dylan, die zijn neus dichtkneep op Spirit On The Water, van zijn amusante recente album. (Let wel niet meer dan amusant!)
Gitaarsolo's.. Houd ik er wel of niet van? Door de muziekpolitie staan ze in zo'n waanzinnig slecht daglicht. Maar de solo die hier in Wreckroom klinkt verdient echt geen boete. Dubbelloops is dubbel zo goed. En dan herrie en weer opnieuw op gaan bouwen richting deel 2 van de solo, nu slim onderbroken door nog wat noise. En fijn nog maar een gitaartje erbij, blijven stapelen jongens. Tot alle vastigheid wegvalt, radio's op tilt slaan en enkel nog ijle tonen voortbrengen. De Twin Towers zijn ingestort en de chaos is verlaten. Er brandt nog wat licht en de zwerfhonden van New York zitten onder het stof. Destructie als nieuw begin. Born Again In The USA. En daarbij hoort vrolijkheid, pompidom. Die paar krassen op de ziel overleven we wel. She's not so well-rounded, she has points you don't see, she does whatever she wants, oh I swear she wanted me.

Hoogtepunten:
*The Ruling Class
*Stupid As The Sun
*An Ecumenical Matter
*Wreckroom
*Wanted

4. Sufjan Stevens - The Avalanche

Poeh.. Het is een hele klus tien platen (te) uitgebreid bespreken. En zou het toeval zijn dat ik alweer bij Sufjan Stevens geen idee heb wat ik er nog over moet zeggen? Ik heb al zovaak op dit weblog enthousiast over die man gedaan.. Vorig jaar stond ie natuurlijk op 1 en als deze plaat pakweg Wyoming had geheten zou dat weer het geval zijn geweest. (Al hadden de teksten dan ook aangepast moeten worden, vanzelfsprekend) In eerste instantie had ik The Avalanche zelfs op 3 gezet, maar op het laatste moment toch nog een plekje naar beneden gestuurd. Het leek me toch wat teveel eer om een kliekjesplaat die heus niet barst van de hoogtepunten in de top 3 te zetten. Tijdens deze luisterbeurt eens kijken of er 5 nummers aanwezig zijn die ook op Illinois tot de beteren zouden behoren. (Een nummer zo goed als Palisades is er in elk geval niet)
Bij vrijwel alle albums uit deze top 10 behoort het eerste nummer tot de beste, kennelijk weet iedereen dat je met een klapper moet beginnen. Alhoewel The Avalanche een winterse titel heeft en in de hete zomer verscheen heeft de plaat iets vrolijks en springerigs als een fris lentebriesje. Een pluim voor Sufjan wat betreft de titeltrack, die hij zowaar kort houdt. Ook wel eens fijn. Wat kan die man toch arrangeren. I took a train from Virginia, to Illinois my home. Terwijl ik afgelopen zomer deze plaat beluisterde, werkte ik ook aan een (nooit afgeraakt) nummer waar Pien Feith vocalen voor had opgenomen. Het lukte me maar niet de juiste timing te vinden, wat ik maar snel aan de software weet. (Goed voornemen: Cubase kopen/kraken) Hoe dan ook, Sufjan heeft zich weer omringd door achtergrondzangeressen waarvan er een dezelfde stem als Pien heeft. Altijd leuk. Come on life, come on Lord!
Weinig zap-momenten in het oeuvre van deze held, maar Dear Mr. Supercomputer is er een. Het nummer swingt wel, maar mist een goede zanglijn, een melancholische melodie die al de vrolijke waanzin wat diepte kan geven. Uiteindelijk is dat waaraan je merkt dat dit een b-kantjesplaat is. Meer zap-momenten dan gebruikelijk, bedoel ik. Ik noem ook nog een Carlyle Lake,de derde versie van Chicago en de Palm Sunday Tornado. Waar ik het de Hidden Cameras wel vergeef dat ze vooral een intro-band zijn, is het wel jammerlijk dat Sufjan the Pick-Up en The Perpetual Self niet helemaal van de grond krijgt.
Terug naar het begin, Adlai Stevenson begint met een erg zoet "marching band" gedeelte, ik zie de majorettes al lopen. Maar deze melodie heeft wél een vleugje treurnis, wat past bij de man die een grote jeugdzonde met zich meedroeg. (Hij schoot per ongeluk een vriendje dood)
Ondertussen blijf ik hoofdschuddend grijnzen. Sufjan is echt de enige muzikant die met restmateriaal nóg een 75 minuten plaat kan samenstellen, die de moeite waard is. Volgens mij heeft hij er echt lol in gehad om de plaat te creëren naar het voorbeeld van het origineel. (Als God!) Zelfde soort nummers op dezelfde plekken.
Na het mooiste instrumentaaltje met een te lange titel, iets met Vivian Girls, volgt de eerste versie van Chicago. Nog altijd denk ik daar aan John Wayne Gacy. Op dat moment was ook ik om wat betreft Chicago. (Leek me altijd een zwakke track, maar als je de melodie maar vaak genoeg hoort en dat gebeurt vanzelf dankzij deze plaat..)
I made a lot of mistakes in my mind, in my mind! Deze plaat is vrolijker en tegelijk ook devoter. (Of ligt het aan mij) Een soort handen naar de hemel soort-vervoering.
The Henney Buggy Band is een van de momenten dat ik denk: Op nummerrrr 1 met deze plaat. Let the bugles play the sermon on the raid! Forget about yourself and all your pla-a-a-ans. (Typisch hoge noot, verveelt kennelijk nooit) Zo mooi, zo nostalgisch, er schiet zelfs een herinnering aan een heel oud cassettebandje met een vreemd hoorspel door mijn hoofd. (Was dat van Ellie en Rikkert!?)
Nooit was Sufjan zo dichtbij Neil Young als in het nummer Springfield. Dat komt goed uit want mijn favoriete oude LP die ik dit jaar op oma's gammele pick-up draaide was Neil's Comes a Time. Een even lullige als aanstekelijke Brokeback Mountain-country plaat. Running out of Springfield. I found a woman there, who said she had a mind to make me a messenger man. En even later die krassende dissonante gitaarsolo. Zowaar iets nieuws! Ja!
Ik dacht altijd dat na de 2e versie van Chicago, die wel aardig begint maar verzandt in langdradigheid, de plaat wel zo'n beetje gedaan was. De tweede helft ís ook aanmerkelijk minder, maar er zijn 2 niet te missen uitzonderingen. Op de eerste werd ik gisteren nog door Little Miss Sunshine gewezen.. This land is yours, this land is mine! Een feel-good nummer, al heet het dan No Man's Land, in de aftiteling van een waanzinnige feel-good film. Hoera. Dat zachte effectje op de gitaar, zo vriendelijk. I'm working it out inside. Klap in je handen en zeg Ja. I am counting it ouuut-oeeee.
Het is een goed gebruik om elke, dus ook deze, plaat op die typisch bombastische wijze af te sluiten. Veel crescendo's, hi-hats die aanzwellen. Dat werk. En de piano niet vergeten. De ware emotionele Avalanche van deze plaat is Pittsfield. I am not afraid of you now, I know, so I climb down from my bunk bed this slow. En dan de kerstbellen en die kleine synthesizer. Since that time we meant to say much more, unsaid things begin to take their toll. I am not afraid you anymooooore (Daar gaat ie weer, 3e keer van de plaat en weer raak hoor)
En nog maar 'n oehoee-tje.. Zo zuiver gezongen, bijna robot-achtig goed. Daar is de trompet al.. Catharsis!

Hoogtepunten:
*The Avalanche
*Chicago (Acoustic version)
*Springfield, or, Bobby Got A Shad-Fly Caught In His Hair
*No Man's Land
*Pittsfield

De Week (van 26-12-06)

*Sufjan Stevens - Songs For Christmas
Nog niet eens toegekomen aan het lezen van het boekje en strip en God weet wat er allemaal nog meer in die box zit. De 5 "albums" zijn in elk geval de moeite waard. Stiekem vond ik het eerste ceedeetje nog het leukst. Daar is de sfeer het vrolijkst en zingt ene Matt Morgan met aandoenlijke stem: "It's Christmas let's be glad". Oh en dat eerste ep'tje heeft ook nog eens het altijd geweldige (...) Silent Night.

*Kante - Die Tiere Sind Unruhig
Zit paradoxaal genoeg al ontzettend lang in mijn "recent neergehaald" mapje op de computer. En ik luisterde 'm (dan) ook wel. Ik weet alleen niet wat erover te zeggen of wat ervan te denken. Hooguit dat het wel fascinerend is hoe Kante elke plaat een behoorlijke wisseling van stijl weet te ondergaan. Eerste (en beste) plaat Zweilicht was indierock.. Toen kwam trippy jazzrock en nu dan vrij harde (maar tegelijk gladde) rock. Ofzo, want wat er hier gebeurd is echt lastig te definiëren. Naast de monster-riffs horen we ook nog ergens (nee in één nummer) een rap, een duimpiano, een melig gesproken refrein en toch ook wel weer die heerlijke Duitse melancholie.

*Black Sun Ensemble - Bolt Of Apollo
Hier.

*Broken Flowers
*The Gangs Of New York
*Planes, Traines & Automobiles
*13 (Tzameti)
*Wild At Heart
*McCabe & Mrs. Miller
*Little Miss Sunshine
De eerste film die ik dit jaar zag (ook op de eerste dag van het jaar) was Broken Flowers. De man met de mijter was zo goed mij de dvd te schenken, al moest ik tot mijn teleurstelling constateren dat een commentaar-track ontbrak. Ik had graag Murray en Jarmusch horen ginnegappen over het maken van de film. De paar kleine extraatjes stellen nu weinig voor, al vertelt Jarmusch nog wel ergens dat hij zijn eigen films nooit meer bekijkt en er ook niet graag over praat. Jammer. De film zelf was een stuk grappiger dan ik me herinnerde. Dramatisch meest interessante scène blijft het etentje bij de vrouw van Six Feet Under en haar overdreven beschermende man.
And now for something completely different. The Gangs of New York is vooral bloederig. Pin me niet vast op jaartallen, maar waarschijnlijk valt deze film wel te zien als counterpart van The Age of Innocence. Daar verkeerden we in het gezelschap van de upper class, die volledig in hun eigen wereldje zaten. Nu zien we hoe Cameron Diaz zich als dienstmeisje verkleed en snel hun huizen leegrooft. (Een van de momenten dat de werelden van die 2 films kruizen) The Gangs of New York is in wezen een ordinair wraak-verhaaltje. Een jongens (DiCaprio) wiens vader door een grote gang-leader is vermoord, infiltreert en wordt diens vertrouweling. Ja, dat wordt spannend. Uiteindelijk wordt hun grote confrontatie overschaduwd door massale rellen, wegens de dienstplicht die jonge immigranten richting dood stuurt. Het toont wrang de onzin aan van die gang wars.
Ik dacht altijd dat Thanksgiving in het voorjaar viel. April ofzo, een soort feest ter gelegenheid van het ontwaken van de natuur. Maar dat zal dan wel Pasen zijn. Thanksgiving valt in november en daarmee is Planes, etc. eigenlijk een soort Kerstfilm. Steve Martin wil dolgraag naar huis voor zijn kalkoen en familie, maar belandt in een vicieuze cirkel van verkeerspech. Bovendien zit hij opgescheept met de joviale, flauwe grappenmakende John Candy. Steve Martin is de hele film bezig de man te lozen, en elke keer als dit weer 'ns lukt krijgt hij binnen no time gewetenswroeging. Een beetje saai is het wel, maar ook wel lief. Bovendien stopt regisseur John Hughes altijd wel de juiste muziek in zijn films. In dit geval lekker bombastische jaren '80 deuntjes en John Candy gaat ook nog ergens los op een swingend Ray Charles-nummer.
Ik houd wel van de eenvoud van een korte film. 13 is weer een goed voorbeeld van 1 simpel, maar geniaal idee, wat anderhalf uur lang uitstekend wordt uitgebuit. Een jonge Georgische bouwvakker werkt in Frankrijk als de man wiens huis hij opknapt sterft aan een overdosis. Toevallig hoorde hij dat de man voor een "opdracht" ergens naartoe moest. Hij jat de aanwijzingen en gaat op weg. Onderweg komt hij ene Ludo tegen die later nog een belangrijke rol zal spelen. (Volgens mij de eerste Ludo in de 300 films van dit jaar) Natuurlijk belandt hij in een hel, dat is allang duidelijk door de duistere zwart-wit beelden en de figuren die 'm schaduwen. Het zou stom zijn alles te verklappen, maar laat ik 't erop houden dat hij een bizarre variant van Russisch roulette dient te gaan spelen. (Let ook op de scheidsrechter van dienst, die hysterisch "kalmte" blijft schreeuwen.)
Van die paar Lynch-films die ik tot nu toe zag is Wild at Heart de minste. Een flauwe freakshow, die allerlei elementen (of bedoel ik gewoon acteurs?) uit Blue Velvet echoot, zonder zo boeiend te worden. In elk geval kijkt Julie Dern nu vanaf het begin zo hysterisch als toen ze daar vermoedde dat Rossellini en haar vriendje wat hadden. In deze film begint ze samen met Nicholas Cage een roadtrip. Hij is "on parole" uit de gevangenis, maar de politie zal ze (vreemd genoeg) niet lastigvallen. Het is haar moeder die vreest dat Cage meer weet dan goed voor haar is. Waarschijnlijk een onterechte angst want het personage van Cage is een complete mafketel die weinig hersens lijkt te hebben. Hij praat liever over zijn bijzondere jack (slangenleer, geloof ik) en zingt liedjes. Love me Tender is de In Dreams van deze film. Twee elementen zijn nog wel de moeite waard. Tijdens de road trip komt het duo (dit is typisch Lynch?) langs enkele autowrakken tegen, waartussen een hevig bloedend (stervend) meisje op zoek is naar haar handtasje. Prachtig pijnlijke scène, die eigenlijk volledig uit de toon valt in de groteske chaos. Goed/leukste voorbeeld daarvan is de rol van Willem Defoe (een van zijn betere) als "vieze man", die uiteindelijk bepaald niet zachtzinnig aan zijn einde komt.
McCabe & Mrs. Miller lijkt in 't begin ook wel een soort kerstfilm. Er rijden mensen op ezels rond, op weg naar een dorpje, terwijl Leonard Cohen over Jozef zingt. Altman doet hier eigenljk hetzelfde als later in Gosford Park. Hij begint met een lange sfeerschets, in dit geval van een nederzetting ergens in de Amerikaanse geschiedenis. Ene McCabe begint een saloon en bordeeltje, waarna Mrs. Miller uit het niets ten tonele verschijnt. Zij heeft duidelijk meer verstand van bordelen en wordt zijn handelspartner. (Waarna er langzaam wat opbloeit) Waar Gosford Park overschakelt op een moord-mysterie, verandert deze film, voor mij, vrij plotseling in een échte Western met een shoot-out in de sneeuw. En dat allemaal is te wijten aan de onhandige koppigheid van McCabe, die niet naar Mrs. Miller wil luisteren.
Wat kan er misgaan met een film als je op een cruciaal moment een instrumentaal stukje van Sufjan's Chicago laat horen? Niks. En Godzijdank vermijdt de film het (ook echt) onmogelijke einde. Plotje? Een blije miep van zes, die op Ireen Wüst lijkt, wil meedoen aan een beauty contest. Samen met haar gestoorde familie, waaronder een vijftienjarige "Antony" en een suïcidale Ahmadinejad, rijdt ze daarvoor in een gammele VW-bus naar Californië. Hilariteit verzekerd.

5. El Pino And The Volunteers - Molten City

Molten City heb ik dit jaar erg vaak gedraaid en het waarom daarvan is een typisch staaltje Ludo-paranoia. Als ik weer 'ns een dag zat te "verniksen" achter de computer had ik niet altijd zin om mp3's te draaien, aangezien die door Last.fm werden opgepikt. Nu was dit Nederlandse album wat lastig te vinden via Soulseek en vond ik het uiteindelijk slechts in M4A-formaat. (Het bestandsformaat van iTunes) Hoe dan ook.. Last.fm heeft daar kennelijk moeite mee, merkt niet dat je die nummers draait en zo kwam het, lieve lezertjes, dat ik dit plaatje (veel te) vaak hoorde. Helemaal gestoord ben ik natuurlijk niet, die draaibeurten verveelden namelijk niet. Molten City is uitstekend album vol instant meezingbare country-pop. Country? Ze zullen het zelf liever Americana noemen. Wat mij betreft had El Pino al lang nationale bekendheid moge genieten en ik heb een aantal theorietjes over het uitblijven daarvan. Ten eerste die country-associatie. Ik lees bijna nooit interviews, maar als je het over commercie en in de markt zetten hebt, heb ik het gevoel dat Excelsior iets teveel heeft benadrukt dat dit een folky/americana/country-plaat is. Niks om je voor te schamen, maar even goed kun je dit bandje beluisteren als een Britpopbandje met een cowboyhoed. Niet voor niets vergeleek ik ze eerder met Travis én zei mijn zuster vandaag nog: "Dit lijkt Coldplay wel". Een andere reden voor het voorlopige ontbreken van massale hits en flauwvallende fans is de idiote bandnaam. In wat ik wél las werd altijd vermeld dat de zanger een punkverleden had.. Misschien schaamde hij zich voor zijn nieuwe country-act en besloot het beestje maar een absurde naam te geven. Alsof het een carnavalsgrap is. El Pino.. Pff. (Gemopper op het lelijke hoesje zal ik maar voor me houden)
Laat ik het over muziek proberen te hebben. Hoe groter de pophits, hoe lastiger ze te beschrijven worden, merk ik. Sodium Soaked Streets heeft naast een mooie "oeeeh"-harmonie vooral een fijne snare-drum. Op electronische ambient & beats-fora sta ik bekend als de man die geen snare-drum plezieren kan, welnu El Pino heeft hier een fijne te pakken. Niet eens zozeer het geluid, maar het moment dat de noisy gitaren wegvallen en de snare rustig tikt. Hoe een snare-drum een belangrijk melodieus element in een nummer kan vormen. Ook hulde voor het geluid an sich, dit is waarschijnlijk de best geproduceerde plaat op Excelsior ooit.
De Travis-banjo zal vaker opduiken, voor het eerst in Impatiently. Flowers in the window, the grass is greener on the other side, dat soort teksten zou Fran Healy erbij zingen. David Pino houdt het op Come with me tonight, there'll be a 1000 stars.. She breaks my heart in two. Ik aarzel altijd wat over teksten te gaan zeggen, maar Pino's teksten doen me soms aan die la-di-da platen uit Oma's platenkast denken. Wie weet is El Pino wel de nieuwe Tumbleweeds.
Ik blijf bezig met die fascinatie voor succes, wat betreft deze band nog één ding dan.. Tijdens Heads or Tails vroeg ik me ineens af of het had geholpen als er een mooie jongedame had gezongen. Een nieuwe Carol van Dyk zeg maar. David heeft een vrij vrouwelijke, lieve en verlegen stem, dus het had best gepast.
Het absolute hoogtepunt van de plaat en het beste Nederlandse nummer van dit jaar is, leuk zo'n titel, Antwerp. El Pino verspilt nergens tijd en introduceert ook nu dus al snel de belangrijkste fase van het nummer, een soort crescendo-refrein. Eerst alleen nog met een mandoline, maar later met hardere gitaren. Love is swell, love is hell. Soms is het eenvoudig de kracht van een nummer te situeren. (En het is de beste seconde van de plaat) 2.36: This town never let me down, een gitaar begint te "ringen", David zingt niet eens zoveel harder, maar het is een enorm jaaa-moment. Gekromde tenen van plezier. Heel wijs is het nummer daarna ook binnen een halve minuut om.
Moody Street is waarschijnlijk het meest Coldplay-achtig, met name dankzij het elektrische gitaargeluid. Hadden Chris Martin en zijn mannen maar een plaat zo goed als deze na Parachutes gemaakt. Helaas. Is someone screaming his lungs out, out of hope and out of fear? Is someone paying his dues. Samenzang, tweede stemmen ik ben er dit jaar helemaal in gaan geloven.
Nu die Coldplay-hit voorbij is kan het masker wel af.. Klikke-die-klak, Buck Owens is gearriveerd met zijn paard in de gang. Hoera, een mondharmonica, prima hoor. Goodbye Mary.. I just had to see the road again. Burn out diesel en dan nog wat. Klikke-die-klak. Mijn favoriete Samson-nummer was ook al altijd dat ze in het Wilde Westen zijn belandt. Plienk-ploink. Krek, speciaal voor mij nog even een Casio-ruisfluit. Dank u, dank u. Leuke break, de banjo zegt we moeten verder.. En hop. Iemand nog een marshmallow?
Ik wilde mijn stukje al afronden, maar om nog even in Oma's platenkast-thematiek te blijven. Wat misten we nog? Teengg-tenng.. Mexico! Niet alleen in het instrumentale Calxico-vullertje Molten City. De zanger begint er zelf over in El Degas.. De coupletten versta ik nooit maar bijna elk refrein heeft 1 fijn romantische regel. In El Degas klinkt die het lekkerste in een a capella-break: Hey hey hey let me take you away, I'd die if I left you today. I'll buy us some strings and we'll play the night away. Klikke-die-klak.

Hoogtepunten:
*Sodium Soaked Streets
*Heads or Tails
*Antwerp
*Goodbye Mary
*El Degas

6. J Dilla - Donuts

Ik heb altijd geprobeerd om van dit weblog puur een meningen-log te houden, dat wil zeggen praatjes over muziek en films. Maar de "klik" die ik dit jaar had met J Dilla, had ook wel wat met privé-omstandigheden te maken. Als ik de man zie voel ik verwantschap: een veel te mager lijf en het skelet dat door zijn handen schijnt, dat soort dingen. Als ik een plaat als deze had gemaakt, had ik 'm Wafels moeten noemen. Zeker in die veel te warme zomer van dit jaar probeerde ik daarmee (tevergeefs) de kilo's eraan te houden.. Gelukkig heb ik geen bizarre bloedziekte, waaraan Dilla helaas op 10 februari van dit jaar (mijn verjaardag, tsja) overleed.
Dat gezegd hebbende, nu snel naar de muziek. Dilla haalt zijn bonuspunten voor applaudisserend en joelend publiek met gemak binnen. Ik heb op deze plaats al een paar keer over deze plaat gesproken en zal ook toen wel de belangrijkste verklaring voor mijn genegenheid voor deze plaat verteld hebben: The Avalanches. Het wachten is nog altijd op hun nieuwe plaat, maar Dilla was een goede "urban" vervanger. (Overigens schijn ik de ware opvolger van The Avalanches, ene Night Ripper, gemist te hebben, kom ik hopelijk volgend jaar aan toe)
Naast de genialiteit The Avalanches bewijst Donuts ook weer de kracht en melodie die er in goed geplaatste spoken word/korte zanglijntjes (kreetjes zelfs) kan schuilen. Denk daarbij aan The Books.
31 nummers serveert Dilla hier, in nog geen 45 minuten. Dat is inderdaad wat vermoeiend, er gebeurt zoveel. 10 korte Dilla nummers zeggen meer dan hele albums van andere artiesten. Ik zal er maar wat kleine momentjes uitpikken, al is de klasse lastig te beschrijven. In Workingonit, bijvoorbeeld, roept er iemand ineens I know what, terwijl de beat rolt en een gitaar dreigend in een loop vastzit. Het is een lekker duister moment, maar meestal is de sfeer vrolijk. Meteen na Workingonit knallen we in een extreem ratelend vertraagde vocale loop, terwijl er iemand let's go schreeuwt. Er gaat een dub-sirene af, die nog vaak zal terugkeren. Retefunky, wat ik je brom. Niet voor niets wordt Dilla in het boekje door Kanye West en Pharell Williams als de beste beatmaker ever, geprezen. (Of zoiets in elk geval)
Soms heeft Donuts wat weg van een mixtape. The Doors' Light My Fire bijvoorbeeld is een wat eenvoudige sample die bijna geheel in gerommel van een willekeurig echoënd radio-station verdwijnt. Dat is die Avalanches-touch, alsof iemand constant aan de knoppen van de radio zit te draaien en het nog goed uitpakt ook.
Ik heb nooit opgezocht wat Dilla hier allemaal gesampled heeft maar in "The New" dacht ik altijd een Beastie Boy te horen. Hij is on the mic & we put it on wax. It's the new! Swingende blazers. It's the, ziggyziggy-scratch, new!
Mijn favoriete nummertje is Stop. Iemand kucht melodieus. (The Books denk ik weer) Een Wizard of Oz-achtig klanktapijtje klinkt, een rapper lult over def real en dan begint het beste zangeresje van de plaat. You gonna need me, Dilla kan het niet laten en draait constant aan de effecten knoppen, als Ludo die, tegen de zin van de meester niet van buttons af kan blijven. You better stop and think about what you do.. We better stop (pauze) en dan weer verder. Zo flauw en toch zo leuk. Die pauze, bedoel ik. Een ander voorbeeldje van die onbedwingbare neiging tot het draaien aan knoppen is People waarin Dilla maar bezig blijft met het tempo van de beat.
Ik heb dit platenjaar altijd wat met 2004 vergeleken, het jaar waarin ik Madvillain op 8 had staan. Het meest Madvillain-esque moment van Donuts is The Diff'Rence. Wederom zo'n sirene, een perfecte piano-loop en een sampletje uit een cartoon, vermoed ik: Fruit Man!! De kinderen roepen enthousiast om 'm. Is het een figuur uit Sesamstraat die de jongelui aan moet zetten tot het eten van appels en peren? Yeah, yeah. Come on!
Ik mag graag denken dat de nummers waarin het woord Donut voorkomt Dilla het meest aan het hart gaan. Zo heet er een Time: The Donut of the Heart. Wie weet ben ik sentimenteel maar ik vind 't lief. Overigens zit net voor dat nummer weer zo'n eng vertraagde vocale lijn, die me altijd aan Bauer doet denken. (Ik denk veel, merk je) Een andere uitstekende sample-koning. (Beatjuggeler?)
Nooit gedacht (!) dat ik een nummer met een porno-sample nog 'ns in mijn weblog-hoogtepunten zou kunnen plaatsen. Het gebeurt met Donut Of The Heart, de dame zucht zwoel en Dilla geniet. (Al zit de klasse van de track eerder in die sappige, ehm, gitaarlijn)
Airworks/Lightworks is weer een fijne tweeling-track. Misschien wel het moment met de meeste magie van de hele plaat. Een LP wordt op de draaitafel gegooid, knalt met gekraak eraf, en gaat dan weer aan. Ooh, die strijkers. Zo wonderzoet. Een man roept iets over Aiiiir als een kreetje van Hassle Hound. De bas knort funky, als op die goedkope Herbie Hancock synth-cd die ik nog ergens heb liggen. Lightworks gaat dan weer richting Disney met een sample die ik zelf in een musical zou plaatsen: Smile, it's that sparkle in you, the name of the game is lightworks! Overigens nog voorafgegaan door: This is Bendix, the tomorrow people, waarna ik altijd aan The Day The Earth Stood Still denk. Ergens is dit vooral een plaat die nostalgie oproept naar films, muziek, gebeurtenissen die ik helemaal niet ken of meemaakte. Erg knap gedaan. Éen gesamplede film kende ik overigens toch.. In Anti-American Graffiti is, u raadt het al, niemand minder dan Wolfman Jack te horen.
Bedenk ook dat ik na al dit getyp nu pas bij track 13 ben.. Nog niet op de helft. De andere, iets mindere maar zeker amusante, helft moet u maar zonder begeleidend schrijven beluisteren, terwijl Dilla vrolijk op van die dikke keyboard-pads, waar je met drumstokjes op kan slaan, mept.. Hij heeft er yo-aha samples aan "toegewezen". Blij als een kind is hij ermee. Jammer dat hij er niet meer is. Ik hoop dat zijn "Last Donut of the Night" hem gesmaakt heeft.

Hoogtepunten:
*Waves
*The New
*Stop
*Time: The Donut of the Heart
*Airworks/Lightworks

7. Beirut - Gulag Orkestar

Weinig aansprekende "voorkantjes" in deze top 10, kan ik alvast wel verklappen.. De nummers 2, 5 en 10 zijn zelfs lelijk te noemen. En van de nummer 1 weet ik ook nog altijd niet wat te denken. Gelukkig is er nog deze plaat, zo zien we ze graag. Een leuk meisje, een mooie vergeelde foto en een auto die veel zegt over de sfeer van de plaat. Zanger/alleskunner Zach Condon staat er wat sullig bij te hangen, wie weet heeft hij wat teveel borsjt gegeten. Weet ik eigenlijk wel zeker of hij het is? Hij mag trots zijn, zo jong al zo'n bijzondere plaat maken. Khonnor kan wel inpakken, hij was toch een stuk minder origineel bezig als Zach hier.
Misschien moet ik, wegens gebrek aan woorden over deze bijzondere muziek, het ook nog over Beiroet hebben. Ik hoorde gisteren in Met het Oog op Morgen voor het eerst in tijden weer wat over die Hezbollah-Israël-oorlog van afgelopen zomer. (Er was een presentatoren-debat) Voor mij is het alweer een vergeten oorlog. Ik bedoel, de oorlog had al nauwelijks een aanleiding en had geen duidelijke uitkomst.. Compleet zinloos. Zijn die soldaten die Hezbollah had ontvoerd eigenlijk ooit vrijgelaten? Heb ik dat ook gemist? En als ze nog steeds in "hun" handen zijn.. Hoe leven ze dan? In een kelder met een emmer en af en toe wat brood. De dienstplichtige in Israel heeft toch wel pech..
Vreemd dat Zach zijn project Beirut heeft genoemd. De muziek klinkt eerder Oost-Europees, Arabische invloeden heb ik niet gespot. Om het goed te maken heeft hij wel zijn nummers passende titels gegeven. (Bratislava, bijvoorbeeld)

Net als Roy, die deze plaat op 10 plaatste, heb ik het "echte" exemplaar niet in mijn bezit. Ik heb 'm wel eerder deze week besteld, hoopte dat ik 'm nog binnen zou krijgen voor het nummer aan de beurt was. Helaas. Ik was vooral benieuwd naar het tekstboekje. (Mocht dat aanwezig zijn) Ik let al bijna nooit op teksten maar zeker in dit geval heb ik 't gevoel dat er nauwelijks woorden worden gezongen. Wie weet dat ik deze luisterbeurt nog wat op kan pikken.
Die opening met de droeve blazers blijft geweldig. De piano dendert, op de achtergrond een accordeon. Dit is een plaat met de juiste instrumenten, geen (?) gitaren, wel veel andere snaar-instrumenten, dronken piano's en vreemde percussie. Hoor je daar gaat ie alweer: oohwoooohoo. Gulag Orkestar heet (ook) het openingsnummer en dat is net zo'n juiste titel als Bitter Honey van Eef Barzelay. Het orkestje swingt zonder blij te zijn. Ik heb de vergelijking met de Kift al op 100 plaatsen gemaakt, die nieuwe plaat moet ik trouwens nog horen, maar deze opener swingt als een Nauwe Mijter. Rinkel met de schelpen en meedeinen maar. Een Nieuw-Mexicaan met een Oost-Europese ziel, over globalisering gesproken. (Wel jammer dat er geen ode aan de zwarte berg Montenegro aanwezig is)
Na het feestelijke (en ietwat identieke) openingsdrieluik dacht ik dat het tijd was voor een kleine liefdesballade: Postcards From Italy. Had hij dat niet beter Albania kunnen noemen, om in de thematiek te blijven? Muzikaal verandert er eigenlijk weinig. (Ik haal zeker weer een paar nummers door elkaar) Hoe dan ook, de openings-, ehm, mandoline (nee, ukelele eerder) is weer klasse. Verrek, ik heb al die tijd nog niks over dé stem gezegd. (Gepeins) Nou ja, zwelgend en vol pathos, niks op aan te merken. De eerste Rufus Wainwright-stem uit de lijst, er volgt er nog een. De grootste kwaliteit van Gulag Orkestar is dat elk element precies past. (De blazers blijven mijn favoriet, die "ten aanval"-lijn in Rhineland, weer zo lekker gedubbeld) Het enige wat de plaat dwarszit is wat eenvormigheid, altijd die opbouw vanuit een snaar-instrumentje naar zwierende swing met drums en weer terug. Ik heb (daarom?) moeite de hoogtepunten eruit te pikken, wie weet is dat ook wel goed, elk nummer heeft kwaliteit. Toch fijn dat Condon 2 afleidingsmanoeuvres heeft ingebouwd, die dan ook meteen tot de hoogtepunten horen. Vreemd, de plaat is zo goed dankzij het "schimmig Oost-Europees bordeel"-geluid en ik word blij van een goedkoop keyboardje. Tsja. Dan zitten we in Scenic World. Zach zet een zeurderige stemmetje op, het moment waarop zijn stem het meest aan die van synthpopper DoublePlusGood doet denken. De synthesizers bliepen krakend, ik denk aan een zwerver die ergens op de hoek in een gammel karretje zit te bedelzingen, zo'n bakje waar ook beenloze soldaten in rondrijden. Het keyboardje ruilde hij voor zijn ene houten poot met een zeeman uit Buenos Aires. De blazers die je hoort staan in het café aan de andere kant van de straat te spelen. Het mengt wonderlijk goed!
Dit is geen plaat die eenvoudig klinkt, maar hij nodigt wel uit tot meespelen. Iedereen kan meedoen, in The Bunker bijvoorbeeld, tik op je theeglas, trommel op tafel en bulder mee. (Of koop ergens een goedkope melodica en waan je accordeonist)
De plaat loopt alweer ten einde en ik heb weer bijna geen woord verstaan. Misschien nog een woordje meepikken uit After the Curtain. Ik merkte dat als ik dit jaar een film had gezien ik vaak nog even After the Curtain luisterde. Als extra aftiteling. Werkte altijd uitstekend. Hoera, nu heb ik een rondje gemaakt, want ik kan ook afsluiten met Khonnor. Ja, After The Curtain glitcht. What can you do when the curtain falls? What will you do when the curtain falls? You're left, right, left, right, leeeeft, right. Althans dat hoor ik altijd. Maar ik vrees dat hij geen "Right" zingt. (Toch leuk om te denken wat mij betreft) Ha, daar is die krakende synth weer. Het publiek klapt er terecht voor. (Samples van applaudiserend publiek, ook goed voor bonuspunten) En nu allemaal nog één keer: wooohooohoooh.
En als verzoekje voor de volgende plaat: een zangeres.

Hoogtepunten:
*Gulag Orkestar
*Postcards From Italy
*Rhineland (Heartland)
*Scenic World
*After the Curtain

8. The Hidden Cameras - Awoo

Aha, het goede gedeelte van de lijst begint. (Al viel die plaat van Barzelay reuze mee!)
Van de Hidden Cameras had ik, voor dit jaar begon, nog niets anders meegekregen dan dat ze Gay Church Folk Music maakten, zoals ze het zelf noemen. Community singing over anale seks, vermoedde ik, en liet het maar aan me voorbijgaan. Bovendien ben ik de laatste paar helemaal "uit" Belle & Sebastian, waar ze (vaak?) mee vergeleken worden. Die gelijkenis ligt er op Awoo echter (gelukkig) niet dik op.
Silence from you is liiike the death of a tune. De Hidden Cameras zijn voor mij de koningen van de intro. Awoo staat vol goeie. Wat boeit het dat de nummers zich niet helemaal perfect ontwikkelen. (Blabla, potentie komt er niet helemaal uit, of iets dergelijks)
Terug naar een van de aller-allergrootste hits van het jaar: Death of a Tune. Dit is ook een plaat vol kreetjes, woohoo is de kreet van dienst tijdens de opener. Een ander memorabel element vormen de drums. Ze beginnen ineens als een gek te swingen in het tweede couplet. Hi-hats als treinen die voorbij zoeven..
Meer kreetjes in de titeltrack, dat kon ook niet anders met die titel. Nummers 2 in de lijst van leukste openingsregel van dit jaar: From the moment I was taught to resist the education. Ik vind 'm grappig. En dan als wolven huilen naar de maan, Awooooo.
Geen idee hoe de zanger eruitziet, maar als ik afga op zijn stem zie ik een goedmoedige dikzak met baard voor me. Tijdens concerten danst hij waarschijnlijk als een gek met een tamboerijn in het rond.
Ik kan het bijna bij elk nummer zeggen, maar ja het intro van She's Gone! 2 akkoorden met het juiste gevoel. Meer krassend geluid dan noten. En dan die stem. Zei ik niet eerder op dit log dat ie wat op die van Michael Stipe leek? Hoor ik eigenlijk helemaal niet meer.
Buddy Holly is 'n andere zanger waarvan ik ook niet al teveel gehoord heb. Maakte hij eigenlijk wel springerige muziek? Hoe dan ook, Lollipop, het woord alleen al doet me aan de jaren '50 denken en het nummer heeft een vrolijke naiviteit die ik bij de bubblegum-rock bandjes uit die tijd zou verwachten. Hilarisch flauw einde ook: Oh when the rhytm stops, when the rhytm stops: sneller en sneller.. Stop!
Meteen daarna de beste ballade, de woehoe-kreetjes zijn vervangen door melancholische toebidoes. Er klinkt een belletje en een orkestje begint te spelen. Daarmee heb ik 2 andere fijne elementen van de plaat te pakken. Veel belletjes! (Even nog de band Bellwether noemen, de naam alleen al, met het belletjesrijke Nothing's Wrong) Goed de belletjes dus, net als Buddy Holly's Everday. Awoo is geen hi-fi album, veel klinkt nogal lukraak opgenomen. Weinig takes, gewoon spelen, maar over het geluid van de strijkers is zeer goed nagedacht. Het mengt zeer goed met de andere instrumenten. Daar kan Joanna Newsom nog wat van leren.
Voorbeelden zijn overal te vinden.. Learning the Lie, de violen jengelen, en dan weer een even eenvoudige als doeltreffende riff. Wederom wordt gewoohoeeed, maar het leukste kreetje is hier "I thought". Klinkt meer als Ai-tauuuuw. Tsja. Ik word er blij van!
De meeste nummers zijn overigens wijselijk kort. (Als hele oude rock-hits inderdaad)
Het pleit voor de klasse van deze pleit dat ik bijna alle nummers ga bespreken. (Ach ja, als ik toch bezig ben)
Na de pophitjes van de eerste helft van de plaat volgen nu 2 tweelingtracks. Follow These Eyes en Heji vormen samen een garage-tweeluik. Ik zie de film Welcome to the Dollhouse voor me. Een paar nerds oefenen in de open deur van een garage in een suburban-wijk. Een drummer, een klarinettist en een orgelspeler. De grootste held is vanzelfsprekend de gitarist, op wie het hoofdpersonage, een meisje van een jaar of 12, meteen verliefd wordt. Mijn associatie met de film zit in 't beeld van een eenzame nerd die op een net iets te koude zomeravond in zijn garage driftig zijn kunsten zit te oefenen. (Wat dus niet in de film gebeurt) Het zou zo kunnen klinken. Eerst droevig, maar dan verandert de setting ineens en staat hij op een podium. Veel publiek, het houdt de adem in.. En dan schreeuwt hij het uit: Huuaah! Hejiiiii! Victorie! Er ontstaat chaos op het podium, het lawaai zwelt aan, een van de nerds klimt op het drumstel en begint met een grote grijns op een bel te rammen. Kleng, kleng, kleng. De trein vertrekt. (Die van middernacht?) Cody ChestnuTT grijnst intussen om het briljante hergebruik van zijn The Seed-riff.
De tweede tweelingtrack is totaal anders. De tot dan toe gehanteerde stijl had wel wat vluchterigs en beperkts. Wie weet dat zanger/bandleider Joel Gibb de komende jaren zijn Jens Lekman/Morrissey-kant zal gaan ontwikkelen. Een eerste bewijs van kunnen is Heaven Turns To. I'm in heaven, piewwaaa dwarrelt het orkestje naar beneden. Lonely heaven, when I turn to these, I turn to thee. Severance is the answer. Tell them you love the breeze! Tell them you're off to heaven, tell them you're remedieeeeed.
Wandering sluit daar (dus) naadloos op aan en komt het dichtst bij een perfect popliedje. (Zonder rafelrandjes) De snare ploft verbaasd terwijl de wind chimes klingelen.. Het doek gaat open. Sprookjesachtig. Aanstekers aan en zwaaien maar!
I had this feeling of life.. Wandering, through the field of an island, I'l be wondering, if it's a dream I'll be wise to keep slumbering!

Hoogtepunten:
*Death of a Tune
*She's Gone
*Fee Fie
*Follow These Eyes/Heji
*Heaven Turns To/Wandering

9. Michael Andrews - Me And You And Everyone We Know

Het zal eenieder duidelijk zijn dat dit, voor mij, vooral een filmjaar was. Een paar dagen geleden zag ik de 300e film van het jaar. Wie weet zijn dat wel meer films dan ik in pakweg 20 jaar daarvoor had gezien. Een mensch heeft tenslotte soms een nieuwe hobby nodig. Vrijwel zeker heb ik daardoor ook wat minder van "de muziek" genoten dit jaar. Er zal toch wel een grens aan enthousiasme zijn. Maar serieus, in elk geval minder muziek gedraaid, dat kan ook niet anders als je bijna elke avond een paar uur in een film zit.
Oftewel, ergens in dit muzikale lijstje, want het blijft toch een album top 10, "moest" ik ook nog iets van dat filmjaar verwerken. Geen betere kandidaat dan deze soundtrack. Michael Andrews was een van die "halve bekenden" waarover ik gister sprak. Ik kwam zijn werk al eens tegen op de soundtrack van Donnie Darko, een film die ik zowaar vóór dit jaar had gezien. Daar viel zijn soundscape-werk nog niet zo op, die minimalistische werkjes werden overschaduwd door Joy Division en weet ik veel wat voor anderen jaren '80 bandjes. (Al herinner ik me ineens dat Andrews wel een hit scoorde met die Tears for Fears cover, gezongen door Gary Jules, waar hij ook aan meewerkte)
In Me and You and Everyone We Know vinden we geen pophits van zijn hand, maar dat maakt de glansrol er voor de componist niet minder om. Hij sloot zich een weekendje op, met om zich heen allerhande oude Casio-keyboardjes en andere goedkope prullaria en kwam eruit met dit bijzonder fijne werkje. Ik bedoel, ruisende Casio-zooi dan heb je mij al zo goed als helemaal voor je gewonnen. Bas merkte gisteren terecht op dat ik wel erg kritisch was, grappig genoeg was ik in deze top 10 juist van plan geen enkele kritische opmerking over de platen die erin stonden te maken. Maar ja, dan blijft er zo "weinig" te zeggen over.. Heel snel dan, natuurlijk profiteert deze elektronische muzak van het feit dat de film geniaal was.
Ok, dat heb ik gezegd, snel door naar het positieve gedeelte. Barzelay was energie.. Andrews is geluidsdesign. Heerlijk, die zoemende synthesizers, krakkemikkige beats. Ik ben wel 'n beetje jaloers op hem. Zoiets zou ik ook wel willen componeren. Het lijkt niet zo moeilijk, je mag lekker in schetsjes blijven steken en aan een stuk of 3 thema's heb je genoeg voor een hele film. Maar ja, dan moeten die thema's wel raak zijn, anders wordt het vulling, enkel bedoeld om nog wat hersencellen van de kijker te masseren.
Laten we dus luisteren naar het nummer dat alles in een archetype samenvat: Goldfish. Zwoele, licht krakende, aanzwellende akkoorden. En dan Andrews' perfecte geluid. Een huppelende synthesizer, ergens toch donker en prikkelend, die al snel wordt bijgestaan door iets wat klinkt als een mobiele telefoon. Hoe kan dit werken? Blieep, bliep. Ik haal er mijn schouders maar over op, het wérkt gewoon.
Socks on Ears is minstens zo fijn. Nu klikt en twinkelt de synthesizer als blinkende glazen. Andrews gooit er ook maar eens wat echte (?) instrumenten bij.. Iets wat een piano voor moet stellen en een heel aandoenlijke akoestische gitaar. Als het er werkelijk een is, het klinkt er eigenlijk een beetje te Chinees en Oosters voor. Wie weet toch weer een keyboardje. De akkoorden galmen en trillen door de lucht, terwijl de glaasjes door Merlijn in de kast worden getoverd.
In Signs klinkt het keyboard als een melodieus krakende deur, je hoeft, als soundtrack-sfeer-componist, dan geen "echte" liedjes schrijven als , een goede opbouw is minstens zo moeilijk. Hoe in dit werkje de kleuter-casio-beat terugkeert, het ijle akkoord even wordt vastgehouden waarna er weer zo'n briljante ringtone klinkt. Zeer effectief.
Als rechtgeaarde rockist had ik dit werkje nooit in de lijst gezet als het gevuld was met hits van vroeger. Al was de film (en soundtrack) nog zo goed geweest. Maar een paar nummertjes kan ik wel door de vingers zien. Cody ChestnuTT zit achter zijn Fender Rhodes terwijl hij met dikke tong zijn eigen melodie nauwelijks weet te zingen: Come along for the ride. Hij neemt nog maar een slok van zijn wijntje. Of hij met zijn bizarre dubbel-plaat The Headphone Masterpiece werkelijk de tienermeisjes van Amerika heeft bereikt valt te betwijfelen, maar daarvoor is het ook 'n sprookjesfilm. Vol eenzaamheid dat wel.
Er was al eerder ergens een "pa-daa-pa"-zangeres opgedoken, maar in Mirror is ze 't beste op haar plaats. Hier maakt Andrews weer uitstekend gebruik van afgekapte ruis-gedeeltes. Tzz-pa-da-da-pzz. Best ruig.
Zoals ik al zei, bepaalde thema's keren steeds terug of ze nu I'm Not Following You of Boy Moves The Sun heten. Die laatste is mijn favoriet, wat volledig op conto van de scène dient te worden geschreven. De nacht is gevallen en het kleine jongetje komt er eindelijk achter wat dat tikkende geluid is waar hij al een tijdje door gefascineerd is. Het heeft te maken met een oude man, de klasse van een film zit in kleine details. Die verweerde kop van de man is namelijk zo passend. Hij leert de jongen de truc om de zon te bewegen. Het laatste mooie visuele grapje van de film.
Andrews maakt plaats voor ene Virginia Astley. Edelkitsch, laat die piano's maar echoën, de vogels fluiten, luidt de kerkklokken: It's A Wonderful Life. Is het nou 'n kinderkoor, of heeft Virginia al die stemmen zelf ingezongen. Wat maakt het uit.
Aan het slot van dit stukje nog even terug naar het begin van "alles". Als ik deze soundtrack draai heb ik eigenlijk aan de eerste 2 nummers genoeg om de sfeer van de film weer even op te roepen. Bovendien is de film-opening zo magistraal! De hand! Een jaar van film kijken heeft ook mij ervan overtuigd dat er schoonheid in pijn/geweld/destructie zit. Miranda July is eerst en vooral video-kunstenaar, van die installatie-dingen en dat is wel te merken. In de film schijnt ze driftig oude ideeën te hebben hergebruikt, zoals die hilarische (of toch niet?) opening waarin het hoofdpersonage, gespeeld door July zelf, een toneelstukje opvoert. De sneeuw op de tv wordt de zee. Ze imiteert wat meeuwen en dan:
If you really love me, then let's make a vow. Right here, together. Right now. Ok? Ok. Alright.. Repeat after me: I am gonna be free. I am gonna be free. And I am gonna be brave. I am gonna be brave. Good! I'm gonna live each day as if it were my last. Oh that's good. You like that? Yeah. Say it!

Hoogtepunten:
*When I Call a Name (The Opening)
*Goldfish
*Socks on Ears
*Mirror
*Boy Moves The Sun

10. Eef Barzelay - Bitter Honey

Zo, het is weer Bonanza-tijd. Fijn. Wat was het voor platenjaar? Hmm. Niet al te best, leek mij. Met moeite schraapte ik afgelopen weekend 8 platen bij elkaar. En dan vond ik mezelf nog erg vriendelijk voor sommigen van die 8. Het ligt ook aan mijn luisterstijl. Meestal hoppen "we" van plaat naar plaat. Elke week een nieuwe (zeer tijdelijke) favoriet. Goede voorbeelden zijn de platen van Destroyer en Final Fantasy. Allebei best fascinerende werkjes met een apart geluid, maar ja, na een week weer terzijde geschoven voor iets nieuws. Gevoelsmatig lijkt dit platenjaar op 2004, alleen ontbreekt dit keer een duidelijke nummer 1, die toen in december tevoorschijn kwam. (Wat erg verdacht is overigens, dat moge duidelijk zijn) Destijds vond ik dat de lijst in 2 delen uiteenviel. Bovenste 5 prima, onderste 5 aardig. Nu kan ik hetzelfde zeggen maar dan delen we het door 4.
Maar ja, een top 8, dat is niks. Dus dacht ik dagenlang na over de onderste plaatsen. (Wat een hobby!) Voor plekje 9 vond ik uiteindelijk een soort gimmick. Er bleven 2 platen over voor plaats 10. M. Ward's Post War of toch dat rare korte werkje van Eef Barzelay? Wat vóór Ward zou pleiten is dat hij in elk geval een aardige plaat maakte, dat terwijl hij vorig jaar al op 2 stond. De trend van dit jaar was namelijk ook dat (zo goed als) alle platen van "gevestigde" artiesten me tegenvielen. Ach wie weet is dat al jaren zo, maar 't ergert me nog steeds. Hoe dan ook in de rest van de plaat vinden we 1 echte bekende en 2 "halfjes". Dat laatste zal nog wel duidelijk worden. Uiteindelijk heb ik zoals de lezer ziet toch maar voor Barzelay gekozen. Al was het maar omdat ik die vast nergens anders in lijstjes ga zien. Het is ook een ode aan korte werkjes. Leve de ep, al wordt dit album dan full-price verkocht. Een half uur is prima! Ook vind ik 't wel leuk om een van die eerste platen die me dit jaar bevielen, in de lijst te zetten.
Het belangrijkste is echter de energie. De beweging die uitgaat van zijn eenvoudige muziek. Een man en een gitaar. What else is new. Maar ik zie 'm al zitten op een simpele houten stoel, op een klein podium. Zijn voet stampt op de grond terwijl hij met overslaande stem zijn teksten in de microfoon brult. Brult? Nee het zijn eerder zachte mokerslagen. Because nothings means anything anymore.
Barzelay zou men kunnen kennen van zijn werk met Clem Snide, maar die band heb ik óf nooit gehoord óf maakte geen indruk op mij. En dat terwijl ze toch al 10 jaar of langer bezig zijn.
Mijn vermoedelijke eerste kennismaking met Barzelay was de titeltrack. Meteen een van de leukste nummers van het jaar. Ik heb de tekst toen ook al geciteerd, maar ach, nog maar een keer. That was my ass you saw bouncing next to Ludacris, it was only on the screen for a screen, but it was kinda hard to miss. Geweldig toch, zo'n openingszin. Ik zei in februari dat niemand daar nog overheen zou gaan.. En zo was het. Ya-da-pa-pa kermt Eef.. Over mooie zinnen gesproken: I tried to finish nursing school, I really wanted to, you see, but all those broken bodies, well, they, they really got to me. Harverscheurend. Kan mij het schelen dat de akoestische gitaarakkoorden recht van de camping komen. Eef is een nieuwe Loudon Wainwright III. Muzikaal misschien niet zo bijzonder, maar de teksten zijn fantastisch (En bitter, eigenlijk zegt de albumtitel alles en kon ik zwijgen)
Don't hate me cause I know just, what this world is all about.
Ik had het al over de energie en daarmee kom ik bij mijn laatste verkapte ode van deze plaat. The Mountain Goats! Daar kan ik nou van binnen om grinniken. Ik heb nooit een plaat van de Goats in een jaarlijstje gezet.. Zeker dit jaar was het gebruikelijke werkje niet al te best. Maar ik houd van de esthetiek van Darnielle. Tapes, Véél ruisende tapes met bizarre titels (Ghana ofzo?) en een man die op zijn gitaar slaat. Het is bijna jammer dat Eef's microfoons van acceptabele kwaliteit zijn. Dit is een ode aan al de tapes die ik nooit hoorde. Beeng beeng beeng, thanksgiving waves that caaaan cripple. Rettekeket. De man met de gitaar kijkt het publiek niet aan, hij kijkt naar de grond terwijl zijn hoofd woest hen een weer schudt. Hij haalt zijn vingers open.. Kijkt op en speelt een gevoelig "outro". 2 noten die langzaam wegsterven.
I am not surprised she left you and she found the nerve to tell.. The thing you claim to love so much, you don't do very well. Beng, beng. Eef grinnikt vilein. (Als Michael de Jong!) Het is de eenvoud die het aantrekkelijk maakt, blikkerige dissonante akkoorden, iets zachtere tussengedeelten en dan weer langzaam losgaan. De rake zinnen blijven komen: But in doing all those hateful things, you are unparallel. In doing all those hurtful things, you really do excel. Truthfulness must leave the room, if I ever wish you well!
Of: Sometimes I wish you would die, just to see how it would feel! To drown in an ocean of the pity I'd feel, for myself and the words that escape me. Als dat niet Loudon Wainwright op zijn best is.
Omdat een mens nu eenmaal niet altijd bitter en boos kan zijn, is er één hoopvol lichtpuntje. Little Red Dot. Vogeltjes fluiten, er klinkt een heel zacht trommeltje en ineens zitten we in dat geweldige debuut-album van Badly Drawn Boy: kamperen aan het water. Een schamel minuutje in het paradijs. Don't worry the water is not too deep, don't worry the hill is not too steep. Don't worry and don't be afraid. Het lijkt Damien Rice wel. (Ook al zo'n waardeloze tweede plaat)
Omdat het aangenamer is op een opbeurende noot te eindigen, laat ik het wederom snerende I Wasn't Really Drunk buiten beschouwing.
Eef is de tekstdichter van het jaar, de connaisseur van de zelfkant. Leve Bukowski, Leve Barzelay!

Hoogtepunten:
*Ballad of Bitter Honey
*Well
*Words That Escape Me
*Little Red Dot
*I Wasn't Really Drunk

De Week (van 19-12-06)

*The Hold Steady - Boys And Girls In America
Nog wat meer Bruce Springsteen-invloeden constateerde ik grijnzend op Rommelhok. Mijn collega Matthijs aldaar, bleek 't album al gekraakt te hebben. Hij vergeleek 't toen met stadionrock van The Tragcally Hip. Misschien moet ik die band ook eens beluisteren dan. Zoals gezet hoorde ik vooral Springsteen's Asbury Park. Soms zelfs iets té veel, dan gaat het richting plagiaat. Gelukkig voegt de band er ook nog wat The Long Winters springerigheid aan toe. Matthijs had wel een beetje gelijk, soms klinken de gitaren als The Goo Goo Dolls, ook wel een band die stadions-aspiraties had/heeft. Of ze het ooit gelukt is er een te vullen? Wie weet ten tijde van "Iris".
The Hold Steady is glad, maar zeer aanstekelijk.

*Norfolk & Western - The Gilded Age
Net als bovenstaande album is ook dit een tip van Alexis. Ik had nog nooit van dit bandje gehoord, maar de belangrijkste figuur (erin) schijnt connecties met M. Ward te hebben. Dat zit wel goed dus. De muziek is wat lastig te omschrijven. Er zijn zeker country-invloeden, moet ook wel met zo'n bandnaam.. Er ploinkt een banjo en de violen huilen ook gepast. Aan de andere kant zijn er ook genoeg indierockende gitaren. Zoals vaker met dit soort Amerikaanse indie doet de stem van de zanger me aan van alles en nog wat denken. Ik hoor wat Death Cab For Cutie, wat Decemberists en, erg leuk, ergens ook nog Merry Pierce! (Alleen dan niet zo goed, natuurlijk) Vreemd is dat niet, want ik zag ooit op 3voor12 een foto van Merry Pierce's Volmanza met.. cowboyhoed.

*Micah P. Hinson And The Opera Circuit - Micah P. Hinson And The Opera Circuit En weer een werkje aan de randen van de country. Misschien is dit wel folk, ach weet ik veel. Ik hoorde She Don't Own Me langskomen in StuBru's Duyster en daar weten ze altijd de goede nummers te kiezen. Verreweg het leukste liedje. Heerlijk die zwierende Big Fish-violen. Ook aardig zijn de echt losse/verschillende gedeelten waaruit het nummer is opgebouwd.

*Piepschuim - Open Podium In De Kliniek
Hier.

*Lamps Of The Universe - From The Mystic Rays Of Astrological Light
Hier.

*Der Untergang
*The Thin Red Line
*The Long Goodbye
*A Scanner Darkly
*Blue Velvet
*The Brothers Grimm
*The Black Dahlia
Er zullen de komende jaren vast veel geschiedenislessen gevuld worden met 't kijken naar Der Untergang. Dat zal geen straf zijn, want 't is een, ehm, heel spektakel. Wie weet zal deze film voor veel mensen het beeld van deze historische figuren bepalen. Nou ja, dat is wat teveel eer. Maar bijvoorbeeld die rare Eva Braun, die als een soort hysterische optimist op tafels danst terwijl de bommen op Berlijn vallen.. Een interessant gegeven. Goebbels blijft ook een buitenaardse schurk, doodzonde dat de man echt bestaan heeft. Als filmschurk zou ie bijna genietbaar zijn. Wat een wankelmoedige mafiosi is dat. (Volgens de film dan!) Hij en ook Hitler worden naarmate het einde van de oorlog nadert steeds gekker en vooral komischer. Ik weet niet of dat de bedoeling was.. Net als die WTC-film van Stone creëert men een wat onnodige held. Een of andere nazi-arts die door Berlijn banjert om operaties en weet ik veel wat uit te voeren. De echte held is natuurlijk de dommige secretaresse van Hitler, Traudl, die in "echte" beelden aan het eind ware woorden spreekt. Ik had het wél kunnen weten. (Of iets in die trant)
Als ik toch in de oorlogsfilms zat, keek ik Michael Mann's The Thin Red Line maar.. Sjonge, die man doet een knappe Terrence Malick-imitatie, dacht ik. En toen bleek het dus een Malick-film. Wat dan weer teleurstellend was, want hier bleek toch dat die Pocahontas-film in feite een onbeschaamd rondje om de kerk was. Nou ja, het is de stijl van de man, met al die filosofische bespiegelingen. Niks voor mij. Op zich mooi hoe de gevechten aanzwellen en wegebben. Ook de vredige (flashback)scènes waarin een gedeserteerde soldaat in de jungle met wat inheemsen leeft, zijn fijn. Met dit soort "grote cast"-films heb ik altijd veel moeite om al de gezichten te herinneren. (En soldaten in pakkies maakt het nog minder eenvoudig) Al zag ik wel nog ergens Travolta met Freddie Mercury-snor.
Tot nu toe waren alle Altman-films die ik zag ook films met grote casts. Ensemble-casts heet dat dan, geloof ik. Dat is nu anders. The Long Goodbye is een Marlowe-avontuur. Best verrassend eigenlijk, nooit gedacht dat Altman zoiets zou doen. Niet dat het ene per definitie beter is dan het andere. Het lijkt alleen wat minder intellectueel. Hoe dan ook, wél een geweldige film. Elliot Gould speelt een zeer boeiende Marlowe. Deze Marlowe is werkelijk eenzaam, schrijnend bijna, hij sjokt door de stad, praat en grapt in zichzelf en mist zijn kat. Hij belandt natuurlijk weer in een gecompliceerd moord-plot met femme fatale, niks nieuws, maar het einde is verrassend grof en tegelijk aandoenlijk. (Maar ik ben gevoelig voor "echte" muziek in films, in dit geval een klein mondharmonica, of hoe zo'n ding ook heet, mondharp?)
Ik had al een tijdje geen Linklater gezien. Met A Scanner Darkly keert hij terug naar de Waking Life animatiestijl. In de jaren die tussen die films zijn verstreken, is de computerkracht vast weer flink opgekrikt, technieken zijn verbeterd, met als gevolg dat de vloeren niet meer op en neer gaan. Dat is een enorm voordeel. Ik hoop dat hij over een paar jaar nogmaals zal terugkeren,want nog steeds schijnen de echte acteurs af en toe teveel door de animatie heen. Hoe hoger de abstrahering, hoe mooier het wordt. Ooit moet het lukken een bijna Kuifje-achtige klare lijn met deze techniek op scherm te krijgen. Het verhaal is wat minder dan Waking Life, science fiction blijft (irriterend) verwarrend voor me. Dit verhaaltje van Philip K. Dick, moest ik echt 2x zien om het te kunnen volgen. Samenvatten zal ook pittig zijn. Keanu Reeves "speelt" in elk geval een narco-agent.. De hele wereld is verslaafd. Hij is geïnfiltreerd in een drugs-milieu, maar grijpt zelf ook naar de drugs. Wat zijn bazen niet leuk vinden. Op zijn werk loopt iedereen rond in bizarre pakken, waardoor niemand elkaar kan herkennen. Dat is de eerste aardige plottwist.. Wie komt er uit zo'n pak? En dan, wat is het doel eigenlijk van deze, in eerste instantie, schijnbaar nutteloze infiltratie? In het stoner-milieu loopt trouwens ook een gastje uit Dazed and Confused rond. Hij speelt in feite dezelfde sufgeblowde rol. Goed voor wat hilarische grappen. (Linklater lijkt zich er ook wel thuis in te voelen)
"Candy colored clown they call the sandman". Moet wel een van de beroemdste scenes uit de recente filmgeschiedenis zijn. Dennis Hopper als geëmotioneerde gangster, terwijl Dean"Erik van Muiswinkel" Stockwell het Roy Orbison-nummer playbackt. Geweldig. Ook daarvoor is Blue Velvet al een prima film. Gelukkig wat eenvoudiger te volgen als Mulholland Drive.. Een jongen vind een oor, een vriendinnetje en dan samen op onderzoek uit. De brute seksscène met Hopper en Isabella Rossellini deed me denken aan England, England een boek van Julian Barnes, waarin bepaalde hoge pieten een seksuele fetisj hebben om als baby rond te lopen. "It's a strange world!"
En de wereld is niet sprookjesachtig. Daarvoor moet je in die van de Grimms zijn. Qua opbrengt een van Gilliam's meest geslaagde films.. Niet vreemd, want het is een toegankelijke sprookjes-actiefilm, waar ook nog Matt Damon en Heath Ledger de hoofdrollen spelen. (En Monica Bellucci in een bijrol, helpt vast ook) Mij is het allemaal veel te lawaaiig, op het vermoeiende af. Als maar rennen door het bos, en dan maar weer wat knokken, begeleid door van dik hout-orkestmuziek. Enkel het basisidee is leuk: de Grimms zijn "con artists" die goedgelovige dorpjes van nep-heksen bevrijden.. Totdat ze een ware klus op moeten knappen. De Fransen komen er trouwens opvallend vaak slecht vanaf in de films van Gilliam. En hij is niet eens een Engelsman!
The Black Dahlia begint nog wel aardig, een bokswedstrijd in een film noir, lijkt wel een van die eerste films van Kubrick. Maar al snel verzandt deze film in hopeloze plotwendingen: te snel, te veel.. Personages schieten van de ene emotie in de andere en zijn wel erg rücksichtslos en kil.. De acteurs lijken er zelf ook niet echt in te geloven. (En de "oplossing" van de moordzaak is ook schouderophalend vreemd)

De Week (van 12-12-06)

*J Dilla - Donuts
Ga er niet al teveel over zeggen. Leukste mixtape van het jaar, juist op cd, geen skips in de "overgangen". Vraag me wel af, zoals gewoonlijk, hoe het kan dat al die samples nergens een "credit" krijgen. Zou je daar dan extra voor moeten betalen? (Om die info weg te laten) The Avalanches prin(t)ten tenslotte, in hele kleine lettertjes, wel de gebruikte samples. (Althans, de makkelijk herkenbare)

*The Hidden Cameras - Awoo
Dank u Oma-Sint. Na al die lp's ook nog een ceedeetje. Amusant hoor, al lijkt de plaat wel verdacht lang te duren, langer dan de 44 werkelijke minuten, bedoel ik.

*Amy Winehouse - Back To Black
Leuke recensie van André op File Under. Grappig genoeg bewees ik meteen zijn verhaal. Nadat ik de recensie een week of wat terug had gelezen, zou ik eigenlijk meteen even hebben moeten luisteren, maar dat vergat ik. Tot ik op de radio met Rehab werd geconfronteerd. Geweldige single! Uiteindelijk is de kracht van woorden (over muziek) toch niet al te groot. Je zult 't moeten horen.

*Andrew W.K. - I Get Wet
Dit is toch wel de ultiem vrolijkmakende plaat. (Ik vond 'm in de bieb-ramsj) Hij blijft maar doorgaan over feesten, feesten en feesten. En het blijft ook aanstekelijk. De terechte nummer 10 van mijn jaarlijstje uit, hmm, 2001 alweer! De man schijnt een comeback te plannen. 2 albums tegelijk, dat zal wel niks worden..

*(((stereofect))) - PING
*Nokalypse - Ocean of Inexistence
December is soundscape-maand. Vorig jaar was er al een release op een (ander) Grieks label van Michael Chocolak, wat aankwam een curieus zilver blikje. Deze cdr's zijn wat gewoner verpakt, maar de "voorkantjes" zien er (toch) magistraal uit. En tsja.. de muziek is doordringend, zoals het hoort. Vraag me af of de Canadees Steve Burr, de man achter (((stereofect))), de mede-haakjes-muzikanten van Sunn O))) kent.. Het laatste (derde) deel van zijn PING epos, is een ellenlange zware bastoon. Dat heeft er wel wat van weg, vermoed ik.. Radicaal.
Nokalypse is het project van labelbaas Themis Pantelopoulos, vroeger deed hij in industriële muzikale bouwwerken, nu handelt hij in spacy klanktapijten. Gelukkig wordt het af en toe ook nog vrij concreet, met een piano of zelfs wat knetterende beats. Wie weet vindt hij ooit nog eens zijn weg naar de soundtrackwereld. Hij heeft er de kwaliteiten voor.

*Unlucky Atlas - Unlucky Atlas
Hier.

*Men From S.P.E.C.T.R.E. - The Living Eye
*Nick Rossi Set - On The Outset
Hier.

*Inside Man
*The Insider
*The Player
*Cool Hand Luke
*Scoop
*The Adventures of Baron Munchausen
*All The King's Men
Ha fijn bankovervallen! Inside Man heeft echt "schwung" en flair. Het boefje van dienst waarschuwt de kijkers goed op te letten, want hij zal niks herhalen. "Dus je weet nu mijn naam". Oeps. Scherp blijven dus. Vervolgens start er een aanstekelijk Bollywood-beat-deuntje en gaat de bankoverval echt beginnen. De film kent haar voorgangers (Dog Day Afternoon!) waar dan ook enthousiast naar verwezen wordt. Ergens anders zegt een oud dametje als een van de overvallers haar bedreigd "Go ahead, make my day". Tragisch (en hilarisch) Mensen kijken teveel films..! Denzel Washington is de agent van dienst, die al snel te maken krijgt met Jodie Foster, die een eigen geheime agenda heeft. Zij is ingehuurd door de bejaarde directeur van de bank, die bepaalde zaken niet in de openbaarheid wil hebben. Zijn geheim is een beetje voorspelbaar, wat waarschijnlijk de enige misser van de film is. In het begin dacht ik niet dat Spike Lee nog een draai aan dit genre kon geven, maar het lukt hem. Hij maakt van de bankovervallers "con artists". Een leuke zet.
The Insider is best onderhoudend tijdens het kijken, maar meteen daarna is ie alweer vergeten. Een of ander klokkenluider (Russell Crowe, die kilo's aankwam en dan op Philip Seymour Hoffman lijkt) klapt uit de school over de sigarettenindustrie. Dat is toch een stuk minder boeiend dan All The President's Men. Ik bedoel, sigaretten waaraan extra-verslavende middelen zijn toegevoegd. So what. Al is het misschien wel een goed idee dat iedereen die de ironische (en eigenlijk vriendelijke) kijk op de tabaksindustrie van Thank You For Smoking heeft gezien, ook "even" hier naar kijkt.. Want ja, de tabaksindustrie is belachelijk rijk en machtig en gaat tot het uiterste. Zo gaan die dingen. Al Pacino mag als journalist de held uithangen.. Geen toeval want Michael Mann was bevriend met de "werkelijke" journalist, die al tijdens de zaak aantekeningen voor Mann maakte. Ook dat is eigenlijk best cynisch.
Als een satire slecht is noem ik het een flauwe komedie. Satire heeft voor mij, als woord al, een positieve connotatie. En The Player is geslaagd, al is de film onvermijdelijk wat afstandelijk. Het is eerder een feest van cameos en geintjes. Zo opent de film met een heel lang shot (een minuut of 8) terwijl de personages het hebben over beroemde lange openingsshots. (Orson Welles' Touch of Evil, bijvoorbeeld) Ik kwam er n.a.v. deze film achter dat Tim Robbins ook Dead Man Walking regisseerde. Toch verrassend, ook al is een oen spelen wat anders dan een oen zijn.. Hij is weer aardig op dreef als Hollywood-baas, die vermoed dat hij binnenkort eruitgewerkt gaat worden.. Extra zenuwachtig wordt hij van dreigbrieven, waarna hij de dader, een scenarioschrijver, opspoort (althans dat denkt hij) en van kant maakt. Maar ja, beroemde mensen kunnen met veel wegkomen en dat lukt 'm dan ook. (Al is dat meer geluk dan wijsheid) Leuke scènes in het bizarre politiebureau van Pasadena, met Whoopi Goldberg en de Herman Brood look-a-like (en ook muzikant) Lyle Lovett. Wat een held.
Cool Hand Luke (Paul Newman) is helemaal geen held. Eerder een onsympathieke blaaskaak. En hij moest dan Jezus Christus in deze allegorie voorstellen. Nee dank u. Ik ben niet bijbelvast, dus dat had ik gelukkig gemist. De film opent met een fijn gitaarriedeltje van Lalo Schifrin, lijkt daarna een soort Coen brothers Brother Where Art Thou te worden, met gevangenen die aan de weg werken. Even later lijkt de film dan toch voor weer serieus drama à la One Flew Over The Cuckoo's Nest te gaan, arme "gekken" (of gevangenen) contra de brute leiding. De film lijkt maar geen keuze te kunnen maken, tussendoor zijn bijvoorbeeld ook nog tenenkrommend flauwe scènes te zien waarin Luke 50 eieren (een mirakel!) eet, en daarvoor nog een pin-up die een auto wast. Hit & miss dus, waarbij nog wel raak is de scène waarin Luke hoort dat zijn moeder dood is en hij eenzaam op zijn banjo speelt.
Ik had zoveel slechte dingen over Scoop gelezen dat ie wel mee moest vallen. En dat deed ie ook. Het is geen goede film, maar toch wel aanstekelijk. Grote fout is helaas het inconsistente spel van Scarlett Johansson. De beste minuten uit de film zijn de eerste 8.. Een journalist blijkt gestorven, Scarlett is een dommige student ("Sondra") met foute bril die een regisseur interviewt, vervolgens gaat ze met wat mensen Woody als goochelaar zien, die haar het podium ophaalt, in een box stopt, waar de geest van die dode journalist verschijnt. Tot zover is het allemaal leuk. Maar 1 minuut later is Sondra onherkenbaar verandert in een doortastende journaliste. Als dat proces nou geleidelijk was gegaan, was het wel acceptabel geweest. Zo zijn er wel meer processen die rammelen in het script. Sondra heeft van de geest te horen gekregen wie er achter bepaalde moorden zit.. Ze gaat er samen met "Woody" achteraan (waarom eigenlijk met hem?) en natuurlijk wordt ze verliefd op deze charmeur/mogelijke moordenaar. Probleem is dat dit ook van het ene op het andere moment "uit het niets" het geval blijkt te zijn. Jammer, jammer. Het einde is gepast flauw als Woody in (een opvallende vorm van production placement?) met een Smart door Engeland scheurt.. Met niet al te beste gevolgen. Ondanks alle grote en kleine fouten toch goed voor een glimlach, en een mogelijke revival van het badpak! (Of dat moet worden toegejuicht is een ander verhaal)
Minstens zo verpletterend als Scarlett in een badpak, is Uma Thurman die als Venus uit een schelp komt. (Niet dat ik haar herkende) Een leuke enscenering van het beroemde kunstwerk. Ik zie ook ineens waarom Gilliam Don Quichote wilde verfilmen. Zoveel verschilt dat verhaal nu ook weer niet van die knotsgekke fantasierijke Baron.. Al lijkt me Don Quichote psychologische interessanter. Duisterder ook. Deze avonturen van de Baron lijken eerder op de tijdreizen die de Time Bandits ook al maakten. Het Klaas Jan Huntelaartje is hier vervangen door een tutterig meisje dat op Jane Banks van Mary Poppins lijkt. Time Bandits bevatte een stuk meer geslaagde grappen en valt daarom boven deze film te verkiezen. Al zijn de scènes op de maan (met de koning en rondvliegend hoofd Robin Williams) wel behoorlijk hilarisch.
"You give me the hammer and I'll do it!" Sean Penn leidt een ongelofelijke all-star cast, in dit geruisloos op dvd verschenen politieke drama. Als het al op dvd uit is.. Hoe dan ook, Penn schijnt ook in werkelijkheid politieke ambities te bezitten. Hier kan hij alvast oefenen. Hij speelt de Hugo Chávez van Louisiana, met qua uiterlijk ook wel wat nazistische trekjes. Geweldige speeches, het volk eet uit zijn hand, maar ja de elite.. Er volgt een gecompliceerd verhaal vol corruptie en afpersing. Daders en doelwitten zijn o.a. Mark Ruffalo (te weinig speeltijd) Kate Winslet, James "Leo Blokhuis" Gandolfini en een gezicht dat ik de hele film tot mijn ergernis niet thuis kon brengen: Patricia Clarkson. Zij schitterde in The Station Agent. All The King's Men verdient meer dan de 5.7 die het nu op IMDB krijgt. Minstens 3/10e erbij!