vrijdag, juni 30, 2006

De Top 25 van..25 november 1996

1.Who Wants To Live Forever - Dune
2.One en One - Robert Miles feat M. Nayler
3.Everbody Jam - Scatman John
4.Another One Bites To Dust - Captain Jack
5.The Box (mix) - Orbital
6.There's a Key - 2 Brothers on the 4th
7.Venus in Chains - U96
8.Breathe - The Prodigy
9.I'm Raving - Scooter
10.Beyond Invisble - Enigma
11.Streetkids - Charly Lownoise M. Theo
12.Kiss It - Nance
13.Where Do You Go - No Mercy
14.Simply Beutiful - Loï s Lanen
15.Gabbertje - Hakkû h Bar
16.Een Moment Zonder You - Nasty
17.Quit Playin Games - BSB
18.Sing - Nakatomi
19.To Be Contineud Mix - DJ John en Howie D
20.1st Of Tha Month - Bone Thugs 'n Harmony
21.Unity - DJ Paul Elstak
22.This Is Your Night - Amber
23.Hardcore Feelings - Charly L. M. Theo
24.Say You Be There - Spice Girls
25.Airbag Generation - Lolo Ferrari


Tip van de week Charly en M. - Swingin On A Star
(volledige lijst in authentieke spelling)


De top 25 is in mineur deze week. De brave huiskat, paradoxaal genoeg "Boef" geheten, ging het weekend daarvoor de pijp uit. Met wat hulp van een spuitje. Dat zou ik me niet herinneren als er niet op de achterzijde van de Top 25 melding van werd gemaakt. Vreemd genoeg staat daar bij het In Memoriam als sterfdatum 25 november. Ik dacht dat het beest op een zaterdag het loodje legde. Terwijl ik weg was om een van die 100 sporten die ik heb geprobeerd uit te oefenen. (Atletiek, in dit geval)
De 25e was echter (logisch) een maandag, want dan werd de lijst opgesteld. Hier klopt iets niet. Het kostte een dag nadenken, maar ik heb 't. Het beest ging een jaar eerder dood. Dit is precies wat het zegt dat het is.. Een "In Memoriam"! En er staat niet voor niets 25 november.. '95! Secuur lezen is niet mijn sterkste kant.
Spellen ook niet want dit is weer eens een lijst vol fouten.. En Happy Hardcore. Deel 1000 in de eindeloze reeks Charly L en MT liedjes. Dit keer staan er zelfs nummers van het duo in die volstrekt niet kan thuisbrengen. Waarvan 1 als tip. Wie weet had mijn synthesizer vriend in die week hun album Charlottenburg gekocht. Een slimme titel om nog wat meer plaatjes in Duitsland te verkopen, waar ze (waar niet?) ook veel succes hadden.
Die vriend en ik vormde inmiddels zelf ook een muzikaal duo. Even dacht ik nog dat DJ John en Howie D "gewoon" een happy hardcore duo was, maar er waren geen Google hits. Ik liep te suffen, want dat waren wij natuurlijk! Op zijn zolderkamer lagen honderden cassettebandjes, cd's en lp's. Het duurde dan ook niet lang tot we bedachten eens een mooie mix te creëren. De rolverdeling was simpel, hij de techniek (handig met dubbele cassettedecks) en ik de suggesties voor de te gebruiken platen. Let wel, suggesties. Want waar hij het liefst een mooi vloeiende mix vol beats wilde maken, probeerde ik 'm te overtuigen van het inlassen van bizarre tussenstukjes. Zoals een stukje Aladdin soundtrack. Jep, we leken de Avalanches wel. Een moment wat ik me goed herinner is als zo'n mix af was. Tot dan toe hadden we de overgangen nog niet teruggehoord, dus dan zaten we zeer gespannen met gespitste oren te luisteren of het een beetje liep. Best wel, alhoewel de technicus een ongelofelijke perfectionist was. En nog steeds is, want tegenwoordig maakt hij perfect geproduceerde pompende trance. (Breda is niet voor niets een trance-stad)
Natuurlijk had ik deze mix ook op een cassette om thuis te laten, maar in een bizar moment, vrij kort daarna, heb ik er de soundtrack van, het is niet te geloven, Pocahontas over laten opnemen. Weer een stukje geschiedenis verdwenen.
En dan is er nog die naam.. DJ John is een verengelsing van de naam van mijn maat.. Maar hoe kom ik dan in godsnaam op Howie D!? Eerste gedachte: het klinkt als een Drum & Bass producer. 2e gedachte, een gast in een boyband. Google. Howie D is 1 van de Backstreet Boys! Ik kan me geen obsessie met die gast herinneren. Ik zal het wel niet hebben geweten, hoop ik..
DJ Paul Elstak zal ook wel eens in zo'n mix belandt zijn. Misschien heb ik een hardere mix van Unity te pakken, maar dit is een behoorlijke wrede tune. Misschien wel als reactie op de naderende dood van "poppy" gabber. Ik bedoel, op het moment dat Hakkûh Bar in de lijst verschijnt weet je dat het bijna gedaan is.
Unity is old-school gabber met blikkerige handclaps, marcherende snares en een dreunende bass drum. Niks geen poppy melodieën. De enige concessie is een zangeresje die enkele woorden declameert. Waaronder de titel. Jammer dat ze een vrije softe stem heeft. Als ze een rauw randje had gehad en het op een krijsen had gezet zou het een nummer van Peaches kunnen zijn.
Ik dacht dat Nasty een mannelijke rapper zou zijn in een r&b liedje met een gezongen refreintje. Het is echter een vrouw. Verrassend. Ze probeert te rappen, maar het klinkt meer als spoken word. In het gezongen refrein heeft ze ook een beetje een vreemd bekakt accent. Misschien komt het omdat ze Antilliaans is, of iets dergelijks. Met de naam Bianc Boyd zou dat kunnen. Vreemd hoe mensen uit beeld kunnen verdwijnen. Boyd was vanaf eind jaren '80 goed bezig. Met prijzen voor haar rapkunsten, met clubhousehits, met het schrijven van liedjes voor anderen. Een Moment Zonder Jou was bedoeld voor een Ruth Jacott album. Dat ging niet door, waarna Boyd het maar zelf inzong en een enorme hit scoorde. En dan? Dan verschijnt er een album, dat waarschijnlijk flopte en houdt de biografie van het NPI op. 15 oninteressante verwijzingen op Google. Dat is alles. Er is echter 1 teken van leven, Boyd werkte mee als gastmuzikante aan een plaat van Ben Liebrand. Maar ja, dat is ook een beetje vergane glorie.
Dan op naar een van mijn allergrootste helden uit de jaren '90: Scatman John. Het hele leven van dit figuur zou zo in een "based on a true story" film verteld kunnen worden. Ik zou willen dat die film gemaakt zou worden. Scatman een van 's werelds bekendste stotteraars, die zijn handicap omzet in een voordeel. Daar lusten de Amerikanen wel pap van, lijkt me. En tussendoor genoeg obstakels. Nadat John Larkin in zijn jeugd (jaren '40 en '50) de piano had ontdekt, werd hij in de seventies pianist in jazzclubs. Zijn carrière wilde niet echt van de grond gekomen, en natuurlijk raakte de man verslaafd aan van alles. Drugs, alcohol. Dan, een mooi dramatisch moment in de film, legt een verslaafde vriend het loodje en kickt Scatman John af. Dat lukt 'm natuurlijk niet alleen, hij heeft grote steun aan zijn vrouw, ook een alcoholist. (Ziet u, een beetje Walk The Line) In 1990, op een mooi politiek moment, verhuist de man naar Berlijn.. Zoals alle grote artiesten ooit deden. Hij besluit ook te gaan zingen, in zijn eigen unieke stotter (scat) stijl. Zijn boekingsagent suggereert om zijn stijl te combineren met de opkomende nieuwe stijl: eurodance. Bingo! Hier beginnen Scatman John's minutes of fame.. Met een uiterst positief liedje (eigenlijk voor kinderen bedoeld) over stotteren. En dan is hij eindelijk, 52 jaar oud, een ster. 1995 is zijn gouden jaar, met miljoenen verkochte platen. Vooral in Japan is de man razend populair, er zijn daar zelfs actiefiguurtjes van de man gemaakt. Een mooi einde van de film zou de nummer 3 van deze week, Everybody Jam zijn, een single die al veel minder succes had dan de eerste paar.. Maar dat geeft niets, want Everybody Jam had wel een peperdure videoclip, opgenomen in New Orleans. Het nummer is een eerbetoon aan Scatman's held Louis Armstrong. Het begint ook met: Hey Louis! Yeah? Is that you? Yeah, yes.. Oh I am Scatman John, Would you like to sing a song man? Well.. Sure could! Pompopidom! In de videoclip paraderen de bigbands door New Orleans. (Zoals altijd) Volgens mij is er confetti en vooral veel feest. Een dag vol magie zei Scatman zelf. Hier zou de film kunnen eindigen, of als er net als in Man On The Moon voor een wat droeviger eind wordt gekozen zou een shot van een gelukkige Scatman meteen kunnen worden opgevolgd door de man in zijn kist. (Het klinkt wat cru..) Zijn gezondheid was echter al jaren achteruit aan het gaan, de halve film zou daar al hints voor kunnen geven, als extra drama. Longkanker kreeg 'm uiteindelijk te pakken. Geeft niks, vond hij zelf. Whatever God wants is fine by me... I've had the very best life. I have tasted beauty. The End. Zakdoeken!
Maar voordat de bioscoopganger in snotteren kan uitbarsten, begint de aftiteling.. Wederom een parade in New Orleans, Everybody Jam klinkt, terwijl het hoofd van de Scatman in de lucht grijnst. Haha.. Dat gaat te ver. Kinderen dan, dansende kinderen met die typische bolhoedjes op. Dat is beter. De Scatman leeft voort.
Klik.

dinsdag, juni 27, 2006

De Week (van 27-06-06)

*The Flaming Lips - At War With The Mystics
Het is even doorzetten, maar uiteindelijk heb ik me toch maar aan deze plaat "gezet". Het zou "onaardig" zijn om de Flaming Lips na 2 goede platen geen kans te geven, ook al is het vrijwel onmogelijk nu niet een stapje terug te moeten doen. En ja, At War With The Mystics is zeker niet hun beste plaat. Toch valt het allemaal wel mee, het kon veel erger. De Lips verkennen dit keer het terrein van de hoekige rock. Dat werkt helaas in de meeste gevallen niet. Zo zijn Free Radicals, Haven't Got A Clue (lelijk geluid) en The W.A.N.D erg vervelend.
Nee, de betere nummers zitten in het midden van de plaat. Dan wordt er wat gas teruggenomen en komen die typische space-melancholie ballades tevoorschijn. Vaak begeleid door een eenvoudige kickdrum. Dum, dum, dum. Zowel The Sound of Failure als My Cosmic Autumn Rebellion maken gebruik van een compleet overstuurd doordringend solo-instrument, werkt erg aanstekelijk, in het eerste geval zelfs als een stoet dansende zeedieren met trompetjes. Na al dat compleet verwrongen geluid is de komst van een akoestische gitaar in Vein Of Stars ook best magisch.
It Overtakes Me is weer een vervelende hardere track maar het "outro", volgens mij "The Stars Are So Big, I Am So Small... Do I Stand A Chance?" geheten, is weer atmosferische progrock zoals het hoort. Een koor van "oooooh" stemmen en orgeltjes, zoals Sufjan Stevens die ook wel eens laat opduiken en dan opnieuw een fijn gitaartje. (Dit is duidelijk de week van de getokkelde gitaartjes) Don't understand anything at all... And how it overpowers me... How I'm just so small.
Na al die psychedelische space-romantiek is Ambulance Driver een vreemde "aardse" eend, het is tevens het laatste goede nummer van de plaat en ook het beste. Het is zo'n nummer waar de videoclip eigenlijk niet eens meer bij hoeft te worden gemaakt, je ziet 'm zo voor je. Denk aan Lola Rennt. Lola is aangereden en Manni zit naast haar verfomfaaide dode lichaam. Hij begint te zingen: Waiting, for the Ambulance to come/ Hoping that it doesn't come too late/ Hearing the sirens in the distance/ Hold on help is on the way.
En nog mooier: Mr Ambulance Driver/ I'm not a real survivor/ Wishing that I was the one that wasn't here anymore.
Dit alles begeleidt door sirenes en die gebruikelijke eenvoudige kick-drum. Enkel de baslijn laat het wat afweten. Toch een heerlijk sentimenteel nummer.

*Full-Source - Planet Radio
Het is nog altijd wachten op nieuw werk van de Avalanches. In de tussentijd is hier een knotsgekke mix vol mash-ups, glitches, spoken word, stukjes uit het klassieke Songbook en veel britpop. Oftewel, precies het soort caleidoscopische chaos waar ik wel van houd. Onder de plaatjes die langskomen zit onder andere werk van Brian Wilson, Arvo Part, Belle & Sebastian en Death In Vegas.
Hier te downloaden.

*Aloe Blacc - Shine Through
Ondanks de begeleiding van dit album wilde Oranje maar niet swingen tegen Portugal. Wat dat betreft had ik wat stevigere muziek op kunnen zetten. Niettemin een zeer amusant album, dit Shine Through. Het schiet alle kanten op, in het spectrum van de "zwarte" (of beter, Blacc) muziek. De tweelingtracks Bailar.. Scene & Nascimento.. Scene zijn hier favoriet. Vooral dankzij de opgewekte beat en de verschillende laagjes tokkelende gitaartjes.
Ook leuk is de Spaanstalige cover van John Legend's Ordinary People. Heeft net een wat rauwe, valser randje dan het origineel.

*Le Voyage Dans La Lune
Voor iedereen die het begin van sci-fiction en stop-motion technieken ook eens wil zien.. De rechten zijn natuurlijk allang verlopen en daarom is deze klassieker hier te downloaden. Er schijnt ook een handgekleurde versie te bestaan, maar deze is in zwart-wit. Het Engels van de Franse voice-over is hilarisch.
Het is jammer dat de maan in werkelijkheid een stuk saaier is. (Maar daar zijn films voor..)

*The Defiant Ones
*Casablanca
*Au Hasard Balthazar
*Mean Streets
*Howl's Moving Castle
*Dear Wendy
*The Cooler

The Defiant Ones is een film die bekender lijkt door zijn remakes. Tenminste, ik meen me een film te herinneren met Eddie Murphy die vastgeketend zat aan een blanke gevangene. Alleen bestaat die film niet. In elk geval is het thema natuurlijk inmiddels wat afgesleten. Ten tijde van The Defiant Ones was het allicht een stuk gewaagder. Het is een prima film, met name ook omdat de scènes rond de 2 ontsnapten worden afgewisseld met komische intermezzi, waarin de koppige politie-chef Theodore Bikkel zijn mannen in bedwang probeert te houden.
De vreemdste momenten in The Defiant Ones zijn wel de scènes waarin de 2 gevangenen bij, natuurlijk, een vrouw terechtkomen. (Er moet wel een vrouw in elke film) Deze vrouw is onmiddellijk bereidt in bed met de blanke gevangene te springen. (Ondertussen dubieuze opmerkingen over "die ander" makend)
De allergrootste der klassiekers dan maar. Casablanca was minstens 10 jaar ouder dan ik dacht. In de 2e wereldoorlog een film over diezelfde oorlog maken, dat is interessant. Het woord "jood" komt in elk geval niet in de film voor, concentratiekampen wel. Het proces van joden en Europeanen die (via Casablanca) naar Amerika wilden vluchten was natuurlijk al jaren aan de gang, bedenk ik me. Zeker een aardige film met personages die niet enkel goed of slecht zijn. Humphrey Bogart herhaalt zijn beroemde regels "Here's Looking At You, Kid" wel iets te vaak, naar mijn zin. En de beroemde zang scène is ook pathetisch. Maar ja, in de jaren '40 zal dat echt (zeer voorstelbaar) wel anders hebben gelegen.
Hop, Bresson. Au Hasard Balthazar is weer 'ns een allegorie over het lijden van mens en dier. Om de films van Bresson op waarde te schatten moeten men waarschijnlijk de bijbel lezen. Weer een getormenteerde vrouwelijke held, maar net iets minder invoelbaar dan Mouchette.
Ook een "nieuwe" Scorcerse. Veelal dezelfde acteurs als in Taxi Driver en nog meer sfeer. Jammer dat het verhaal wat minder is. In eerste instantie lijkt het zelfs een bijna "at random" kijk op het leven in Little Italy. Dan duikt er ineens een vrouw op (is het een flashback of een tijdssprong?) en krijgt het verhaal wat focus. (En juist die plotselinge richting is ook wennen)
De Flaming Lips zouden een keer met Hayao Miyazaki moeten samenwerken. Al is het maar voor een videoclip. Helaas is de man eigenlijk al met pensioen, al kwam hij daar voor Howl's Moving Castle van terug, toen een andere regisseur opstapte. Als altijd gaat er weer een wereld open vol lieve en bizarre personages. Het verhaaltje is dit keer helaas even chaotisch als de psychedelische sfeer. De interne logica zat in Spirited Away toch wat beter in elkaar.
Dear Wendy is zo'n film waarbij ik de hele tijd worstel of er diepere lagen/metaforen zijn en zo ja welke & waar dan?! Het lijkt een bizarre satire op gunlovin' America, maar de film schijnt ook vol te zitten met verwijzingen naar andere films. Die ik dus miste. Nou ja, in elk geval is de film een amusant en curieus verhaal over enkele jonge outcasts die aan hun wapen verknocht raken. En uiteindelijk besluiten, in iets wat op een parodie lijkt op de typisch Amerikaanse uitspraak "It's my constitutional right to..", om op straat een oude vrouw op visite te begeleidden. Met alle gevolgen van dien. Want de politie heeft zich inmiddels verzamelt. En de politie houdt ook wel van schieten. Stug, lastig na te vertellen plot en erger de karakters in de film blijven ook wel een beetje van karton.
Tot slot The Cooler, titel, hoofdpersonage en geniaal gegeven. Voor wie het nog niet wist, een Cooler is iemand met een "bad luck karma" die rondloopt in het casino. Zo'n film kan zich alleen maar in Las Vegas afspelen.. Fijne film over, natuurlijk, pech en geluk.. En hoe in godsnaam uit Las Vegas weg te komen. Een andere draai aan Leaving Las Vegas dus, en misschien nog wel beter. Al is het maar omdat het basisgegeven veel interessanter is dan een mislukte schrijver annex alcoholist.

vrijdag, juni 23, 2006

De Top 25 van..19 november 1996

1.Who Wants To Live Forever - Dune
2.One en One - Robert Miles feat. M. Nayler
3.The Box (mix) - Orbital
4.Hardcore Feelings - Charly Lownoise MT
5.Another one Bites To Dust - Captain J
6.Say You Be There - Spice Girls
7.Fade To Gray - Mark 'Oh
8.Everbody Jam - Scatman John
9.Venus In Chains - U96
10.Breathe - The Prodigy
11.I'm Raving - Scooter
12.There's a Key - 2 Brothers on the 4th Floor
13.Where Do Jou Go - No Mercy
14.Kiss It - Nance
15.Quit Playin Games - BSB
16.This Is Your Night - Amber
17.My Kingdom - Future Sound of Londen
18.Fly Away - Lipstick
19.1st Of Tha Month - Bone Thugs N H
20.Airbag Generation - Lolo Ferrari
21.Sing - Nakatomi
22.You Never Walk Alone - Liverpool FC
23.Spring - RMB
24.Beyond Invisible - Enigma
25.Il Volo - Zucherro Forniciari


Tip van de week Nasty - Een Moment Zonder You
(volledige lijst in authentieke spelling)


Het Amerikaanse No Mercy is een van die schier oneindige reeks vocal harmony jongensgroepjes. Al is "vocal harmony" misschien een wat te pretentieus klinkende benaming voor de kwaliteiten van No Mercy.
Hoewel de mannen Cubaanse wortels hebben, werd de groep met name beïnvloed door Everything But The Girl's Missing You. Ik had die overeenkomst nooit gehoord, maar nu ik erop gewezen werd, tsja, is het inderdaad zo klaar als een klontje. Zelfde soort Todd Terry beat en ook de melodie komt overeen. Een snufje Latin zit er gelukkig ook nog wel in. Zo is daar een sentimenteel, maar niet onaardig gitaartje, en zijn een paar clichématige percussie-accenten. Castagnetten! Het nummer doet mij eigenlijk erg sterk aan Haddaway denken, voor wie hem nog kent. Het lijkt wel een cover. Deze man uit Trinidad, met een Nederlandse oceanograaf als vader, had eerder in de jaren '90 een enorme hit met What Is Love, een nummer wat me toen altijd erg raakte. (Bijna net zo emotierijk als Who Wants To Live Forever..) In het nummer van No Mercy zit op de vocalen een vergelijkbare echo en bovendien zijn de refreintjes (en titels) bijna identiek. Nou ja.. Het begint met een "W".. No Mercy bestaat overigens nog steeds, en ze schijnen op dit moment in de studio te zitten voor hun 2e album! Dat is dus 10 jaar na het debuut. Dat zal wel niks meer worden.
Is dit nu The Prodigy's eerste entry in de lijst? Tenslotte stond Firestarter al op dat beroemde cassettebandje. Aha, een paar maanden terug is die op 23 binnengekomen, daar de volgende week blijven staan en vervolgens verdwenen. Dat nummer was me zeker nog wat te hard. Mijn Sepultura-maat was echter volledig ondersteboven van het naar zijn mening geniale Breathe.
Volgens mij hielp de beroemde creepy videoclip daaraan mee. (Hier te zien)
In mijn herinnering was Breathe het moment of fame van, zeg maar, "die andere" danser van the Prodigy. (Zie foto) Net zoals Firestarter het moment van die maffe Antony Hopkins clown was. Die laatste komt echter ook prominent voor in de video. Jammer, want hij maakt nu eerder een potsierlijke indruk.
Blijft wel een grappige videoclip, op het hoogtepunt van The Prodigy's roem. (En videoclip budgetten) De Firestarter videoclip had wel een geweldig soort lo-fi (underground) gekte. Dit Breathe is meer gemaakt. Het nummer is trouwens ook al een herhaling van Firestarter, maar zeker niet slecht. Een geweldige loop als intro en Liam Howlett had in '96 nog zijn momentum te pakken en goochelde lekker met de big beats. Het glasgerinkel is ook een fijne touch. De maffe clown schreeuwt geloof ik "Insane, Insane". Maar je kunt het ook opvatten als "Hit Sale, Hit Sale", want Breathe is de bestverkochte single van de band. Wat ik ook altijd straf vind is het feit dat the Prodigy een groep is, die bestaat uit een dj en dansers. Ik bedoel, dat is heel normaal voor een act als de Vengaboys, maar bij dit soort "harde" muziek vind ik het een amusant gegeven. Al vond Maxim dat hij meer talenten had. Hij begon een mislukte carrière als rapper. An sich was het idee zo slecht nog niet. The Prodigy was klaar en Liam Howlett ging een paar jaar teren op zijn royalties.
Het lijkt al weer heel lang geleden dat de Spice Girls met Wannabe op 1 stonden. Toch was het slechts 2 maanden later dat de opvolger Say You'll Be There in de hitparade verscheen. Waren de Spice Girls in de eerste videoclip nog het type wilde buurmeisjes die een of ander establishment onveilig maakten. In clip 2 waren ze inmiddels in supersterren verandert, met geld voor een ticket naar een warm land, om in een woestijn in kekke leren pakjes te worden gestoken. Ook waren allen nu natuurlijk in het bezit van supergirlpowers. Jep, als je budget heb moet je 't ook uitgeven. Grappig genoeg begint het nummer met "crowd sounds" die ik zou interpreteren als het geluid van een café. Er klinkt een fender pianootje, een xylofoontje wat door kan gaan voor het klinken van de glazen.. Ik zou er me toch een andere videoclip bij hebben voorgesteld. De Spice Girls in het klein café (aan de haven..) waar zij het publiek vanaf een te krap podiumpje om hun vingers winden. Maar goed.. Het nummer deed het vanzelfsprekend een stuk minder. Tweede singles zijn gedoemd te mislukken. Al is dat in dit geval relatief. Het nummer is ook wat traag en slepend. De harmonica-solo is wel een leuke touch. Het zou Toots toch niet zijn?
Ik was klaarblijkelijk erg loyaal aan mijn favoriete eurodance-makers. En waarom ook niet. Miles is alweer op weg naar zijn 3e nummer 1 hit. In deze lijst dan, in het echt nooit gelukt, althans in Nederland niet. In Vlaanderen stond One and One rond Kerstmis 3 weken op 1 in de Ultratop. Miles was zelf, net als ik, zeker erg tevreden over de vocale remix van Fable. Want hij heeft de vocale versie van een van zijn 100 variaties op zijn enige melodietje nu naar de a-kant verplaatst. In de VS was het een van zijn grotere hits, zodat de Europese versie van Dreamland, waar het nummer niet opstond, later in een nieuwe druk ook van One and One mocht genieten. De vocaliste van Fable had nog wel een heel klein scherp randje, een klein beetje Ierse galm-pathos. Maria Nayler, misschien ook wel Iers, is echter een soort Emiliana Torrini van de Eurodance. Een kinderstemmetje. Een engeltje. Om heel week van te worden. Inderdaad, een vredelievend kerstdeuntje.
Liever terug naar een heel klein beetje gevaar? Klik.

dinsdag, juni 20, 2006

De Week (van 20-06-06)

*Ghostface Killah - Fishscale
Ik verbaas me al een week over deze plaat. Wat is ie verrassend goed. Alhoewel, verrassend? Pitchfork gaf de plaat tenslotte een 9. Waarom zou juist deze plaat dan zo goed klikken met de niet-hiphop kenners/liefhebbers? Geen idee. Ik moest vooraf nota bene opzoeken waar die Ghostface Killah eigenlijk beroemd van is/was. Oh, de Wu-Tang Clan.. Maar serieus, deze plaat is scherp als een mes. Hard en glad tegelijk. Vol meesterlijk geplaatste soul-refreintjes (vaak samples) en vlammende raps. Weet ik veel wat de man allemaal over coke bazelt, maar hij doet het in elk geval met overtuiging. Er zijn heel wat hoogstandjes. Zo is daar The Champ, wat eigenlijk de opener had moeten zijn. Ghostface betreedt als een bokser de ring. Er klinkt een gitaarsolo(!) en dan gaan we los op vette blazers. Het knalt werkelijk uit de speakers. Een stukje verderop duikt J Dilla op. Twee keer zelfs. Beauty Jackson is niet zo bijzonder, maar Whip You With A Strap is wel fijn. Een typische Dilla soulzangeresje-loop.. Er klinkt een alarmpje. When I was baaad.. Ghostface voegt ook echt iets toe, want toen ik het origineel op Dilla's Donuts opnieuw luisterde miste ik 'm. Daar heet het nummer trouwens One For Ghost.
Misschien wel het beste nummer van Fishscale is Back Like That. Het meest hitgevoelige en gladde nummer van de plaat. Allemaal dankzij het refrein van Ne-Yo, die zelf dit jaar ook al zo'n uitstekende single (So Sick) uitbracht. Het definitieve bewijs van de skills van Ghostface himself is Big Girl. Hij kan zelfs op een ontzettend trage en slepende beat vloeien als een meester. Ontzettend knap gedubbelde raps ook. You're a big giiirl. Het enige nummer op Fishscale dat me tegenstaat is de bonustrack. Daar duikt een Tu-Paciaans neppiano motiefje op. En valt er een lijk genaamd Notorious B.I.G. uit de kast. Niggaz gotta die. We run the street. Was er maar in gebleven. Verder niets dan lof. Nu zien of Lupe Fiasco daar nog overheen kan dit jaar. Of zou mijn hiphop-appreciatie-quotum alweer gehaald zijn voor dit jaar?

*Paul Simon - Surprise
Ik stak één teen heel voorzichtig in Walker's The Drift. Brrr.. Och nee, declamatie-opera. Snel terug naar dat ontzettend veilige middle of the road plaatje van Paul Simon. Hij heeft aan de hand van Brian Eno met wat electronica gestoeid. Dit geeft precies het belegen resultaat wat je verwacht. Oude knakkers en electronica, het werkt niet. En toch.. Er zijn wel wat aardige nummers aanwezig. Vooral aan het begin. Everything About Is A Love Song bijvoorbeeld begint als een aardige combinatie van gitaargeluiden, waar Paul Simon aandoenlijk hoog zingt. Vervolgens knalt er een verrassend snelle beat in die zowaar wél werkt en zingt Simon de fraaie regels: But if I'll ever get back to the 20th century, I guess I'll have to pay off some debts. Tel daarbij nog wat Simon & Simon harmonietjes bij op en ik ben tevreden.

*Driving Miss Daisy
*State And Main
*Butch Cassidy And The Sundance Kid
*Taxi Driver
*The Day The Earth Stood Still
*Down By Law
*Mouchette

Klassiekerweek. Altijd gevaarlijk. Op elk ervan is wel wat te mopperen. Mijn filmpraatjes beginnen langzaam op die over muziek te lijken. Treurig.
Driving Miss Daisy was curieus genoeg te traag en te snel tegelijk. De film zelf had een niet onaardige landerige traagheid over zich, maar die werd teniet gedaan doordat de film koppig 20 jaar in 100 minuten wilde behandelen. Ik zou dat wat gecomprimeerd hebben. Ik bedoel, moet de geschiedenis zich echt over 20 jaar uitstrekken? Geeft de film een gehaast gevoel, wat dus een onaangenaam contrast oproept met de puls in de scènes. De film wordt gered door het gebruikelijke goede spel van Morgan Freeman. Hij is de chauffeur van een oude rijke Joodse dame, in de jaren '50 in Georgia. Ha, daar is het grote racisme-thema. Aardig gedaan.
State and Main had u ook op tv kunnen kijken. (en opnemen om de reclames door te spoelen) Weer een film om af te strepen van de PS Hoffman lijst. Hij speelt wederom prima in deze lichte satire op het opnemen van een film. Prettig, ongevaarlijk en vol kleine grapjes.
Butch Cassidy en etc. stelde bitter teleur. Wat een draak van een film. Het begint al met een lelijk piano-stukje, waarna music by Burt Bacharach in beeld verschijnt. Ik schrik me een hoedje, dit kan (dan toch) niet slecht zijn!?.. Hij herstelt zich in de beroemde fietsscène, waar Raindrops Keep Fallin' On My Head klinkt. Dat is meteen ook de enige magische scène van de film. De personages beginnen maar niet te leven. Butch en de Kid worden gezocht, maar het wil niet spannend worden. En de vijanden krijgen ook geen gezicht, of enig reliëf. Het "maak het of kraak het" moment van de film is de aankomst in Bolivia. Gaat de film door over een interessante driehoeksverhouding, er is ook nog een vrouw, verhalend over opbouwen van een leven in het straatarme Bolivia? Nee, Butch en de Kid gaan wederom op rooftocht. Klaarblijkelijk het enige wat ze kunnen. Zonde, want toen verloor ik al mijn sympathie en interesse.
Taxi Driver was gelukkig wat beter. Die film laatst met Sean Penn als mislukte terrorist was duidelijk een Taxi Driver rip-off: Furniture Salesman. De sfeer in Taxi Driver zit wel snor, De Niro is uitstekend en Jodie Foster is schattig. Jammer van het einde en de muziek. Het einde scheen iets te maken te hebben met Bresson's Pickpocket, geloof ik. Katholieke verlossing en een 2de kans. Ach ja, al goed..
Ik moet geen sci-fi films kijken. Klassiekers of niet. The Day The Earth Stood Still is potsierlijke onzin. Zelfs Ed Wood' Plan 9 is beter. Dat is tenminste nog om te lachen zo slecht. Dit was droevig slecht. Enkel het design en die Engelse acteur die de alien speelde waren wel ok. Het verhaal is een grote gatenkaas van plotfouten, en de karakters gedragen zich als oenen. De film heeft wel een grappig foute boodschap: STOP met het voeren van oorlog, anders vernietigen we de aarde!!.. Haha.
Snel naar iets versere kost, nou ja 1986.. Jarmusch' Down By Law is weer 'ns een gevangenisfilm waaruit ontsnapt wordt. De film laat het zelfs maar in het midden hoe. Tom Waits is maar een irritante knakker, gelukkig is daar nog Roberto Benigni die het zaakje op de rails houdt. Erg maffe film, het begin was saai, maar er zijn vanaf dat de 3 personages, John Lurie is er ook nog, in de gevangenis belanden genoeg bizarre grapjes en een heel sympathiek en geslaagd einde.
Nu Bresson toch alweer ter sprake kwam: Mouchette. Een en al droefenis, wat het meisje met de norse blik overkomt. Zowaar een emotionele film van Bresson. En gelukkig ook geen voice-over. Nu in de nabeschouwing nog maar eens lezen over alle verborgen lagen en symboliek.

vrijdag, juni 16, 2006

De Top 25 van..11 november 1996

1.We Whants To Live Forever - Dune
2.One en One - Robert Miles
3.The Box (mix) - Orbital
4.Hardcore Feelings - C.L. en Mental T.
5.Another One Bites Too Dust - Captain Jack
6.Fade To Gray - Mark
7.Hardcore Feelings (just a joke mix) - je weet wel
8.Say You Be There - Spice Girls
9.I'm Raving - Scooter
10.Days Of Our Livez - Bone Thugs N Harmony
11.Allelujah - Zucherro Forniciari
12.Can We Kick It - World of Orange
13.Venus in Chains - U96
14.Spring - RMB
15.This Is Your Night - Amber
16.Quit Playin Games - B. Boys
17.Kiss It - Nance
18.My Kingdom - Future Sound Of Londen
19.You Never Walk Alone - Liverpool FC
20.1st of Tha Month - Bone Thugs 'n Harmony
21.Fly Away - Lipstick
22.Il Volo - Zucherro F.
23.Se A Vida E - The Petshop Boys
24.Sing - Nakatomi
25.Pray - DJ Bobo


Tip van de week Lolo Ferrari - Airbag Generation
(volledige lijst in authentieke spelling)


Och ja, Lolo Ferrari. Dook tijdens een rondje zappen ineens op uit de zee. Naakt natuurlijk. Ze zat bij Ivo Niehe, die zich kennelijk niet te goed voelde voor een freakshow, waarin ze haar nieuwe plaatje met een praatje en een moeizaam (dansen was lastig) stukje playbacken promootte. Ik was toen verblind door de omvang van haar "airbags". Maar eigenlijk is het een treurig staaltje psychologie. Intellectueel gezin, verwaarloosd door haar ouders, maffe echtgenoot etc. Belangrijker, het liedje is ook gebakken lucht. Zucht..
Ik houd van artiesten met een heel groot.. oeuvre, zoals Jandek, maar piepklein is ook niet erg. Nakatomi, bijvoorbeeld. 3 singles en 1 album. Krijgt het automatisch iets bijzonders. Het enige album heeft de maffe titel Live At The Gabbatoire. Echt een puike woordspeling.. Bovendien vind ik de associatie met gabber vreemd. Tuurlijk, gabber was hip en zo verkoop je misschien wat meer plaatjes, maar toch. Nakatomi is een standaardvoorbeeld van eurodance of anders happy hardcore. Met een leuke zangeres. Eigenlijk was het natuurlijk een van de vele projecten van Wessel van Diepen en ene Dennis van Drieschen. Samen vooral bekend van de Vengaboys, inderdaad. Wessel alias DJ Delmundo is tegenwoordig kennelijk pensioen, want de laatste jaren heb ik weinig meer van 'm vernomen. Jammer, want de man heeft een gouden eurotrash touch, denk ook aan de klassieker James Brown Is Dead. Misschien wel de eerste dance-hit die de eerste positie van de vaderlandsche hitparade behaalde.
Sing was de 3e en laatste single van Nakatomi. Happy Harcore moet natuurlijk happy zijn, maar dit is té . Ik geloof niet dat er woorden zijn dit te omschrijven. Enkel uitgestrekte groene weides, veel te veel bloemetjes en een tevreden grazende koe. En dan komt daar Julie Andrews aangelopen met die stoet Oostenrijkse kindertjes, die keihard lalala beginnen te zingen. Just sing! Sing a song! Ik vond ooit een cassettebandje op straat. House for kids heette het geval. Daar stond dit liedje op.. In een Nederlandse bewerking. Door het slechtste kinderkoor aller tijden. Knettervals, en aangezien de muziek dat niet was, lag het dus niet aan het cassettebandje. Ideale afwasplaat. Lalala! Zing.. Zing een lied! Laat maar horen, hoe hard je ziiiiiiingen kan!
Na het up-tempo swingende Get Down, was het voor de Backstreet Boys weer tijd voor een -relatieve- ballade. In Amerika zat er trouwens nog een single tussen, die in Nederland pas later verscheen. We zullen zien of die er nog in komt. Ik betwijfel het want de titel zegt me niks. Quit Playin' Games is natuurlijk wel een klein hoogtepuntje in het oeuvre van de B-boys. Het zit een stuk beter in elkaar dan Get Down. In feite een vederlichte variant van die typische r&b lovesongs waar Boyz II Men (iets?) eerder hits mee scoorden. Zij zongen wel wat beter. Namen meer risico's, hadden meer soul.
Hoe vaak zou een Iraniër de top 10 van de Europese hitparades hebben gehaald? In elk geval 1 keer: deze keer dus. RMB is namelijk een duo bestaande uit de Duitser Rolf Maier Bode en de Iraanse Duitser Farid Gharadjedaghi. Vreemd dat een duo door het leven gaat met de initialen van de ene helft. Ik kan nergens vinden dat Maier in zijn eentje begon. Samen verkochten ze 250.000 exemplaren van dit singletje. In Duitsland alleen al. Ongelofelijke aantallen uit een ander tijdperk. Spring mengt Born Slippy met Enigma. Het intro is zweverig en sfeervol. Er komt zelfs iets wat op een lijkt panfluit aan de pas. Daarna knalt er, na een verrassend subtiele snare roll aankondiging, een logge zware beat in. Met heel veel galm. Op de achtergrond begint een synthesizer koor van Vangeliaanse proporties zich te roeren. Al snel wordt de beat de nek weer omgedrukt. Een lente-pianootje begeleidt de break waar een zangeres eerst lieflijk en dan dreigend "the wind, the birds, the love, the air,the breeze, the June, the spring in me" declameert. Het zal wel door die Iraniër komen dat ik eerst "The Jew" verstond. Wat me een interessante tekstuele wending leek. Er bestaan (niet verbazingwekkend) vele versies van dit nummer, zo is er bijvoorbeeld Spring II, wat de beat een helder en beter geluid meegeeft.
Net als de meeste happy hardcore acts beperkte zich Scooter na een tijdje enkel tot covers. Billy Idol's Rebel Yell bijvoorbeeld. I'm raving is de rave-versie van Walking In Memphis. Put on your raving shoes... In the middle of the pouring rain. Vreemd genoeg is Mark Cohn, meer dan Scooter, een ideale kandidaat voor Single Luck. Als ie al niet langs is gekomen. Het nummer is zo tijdloos en zovaak gecoverd dat het bijna niet te geloven is dat het "pas" uit 1991 stamt. De versie van Scooter is in elk geval leuker dan die van Cher.. Sterker nog het is weer een uitstekende hit. Natuurlijk is daar weer het gejuich van het pubiek en de galmende stem (WICKED! ) van H.P Baxxter, als altijd met precies de juiste hoeveelheid echo. Ook is er plaat voor wat filosofische twijfel: But do I really feel the way I feel? Vast wel. Baxxter is en blijft een van de meest overtuigende vocalisten in de eurodance. Niet omdat hij talent heeft, maar puur op wilskracht, enthousiasme en het simpele feit dat hij (en heel Scooter) al een eeuwigheid in de hitparades bivakkeren. I'm Raving samplet trouwens ook nog een klassieke folkmelodie, maar ik kan niet op de naam van het origineel komen. Ik dacht eerst aan de melodie uit The Riddle (van Nik Kershaw) een melodie die later door Gigi D'Agostini werd gebruikt. Maar die is toch net even anders. Het is sowieso jammer dat het melodietje erin zit, het is er, technisch gezien, wel goed ingepast, maar het past niet in de Walking In Memphis cover. Een smetje.
En dan zijn er nog die 2 Queen covers hoog in de lijst. Zou ik bij de cover van Scooter nog wel durven beweren dat het origineel wat toevoegt. Heck, die versie is beter dan het origineel van Cohn! Met deze 2 Queen covers ligt dat toch anders. Misschien begint me nu de ideeënarmoede van deze acts eindelijk wat te ergeren. Het is toch wel wat te gemakkelijk om onder een klassieke melodie een beat te duwen, wat nieuwe vocalen en klaar.
Dan zit ik er wat Dune betreft echter mijlenver naast. Want dat is verrassend.. anders. Het lijkt wel of de producers achter Dune het licht hebben gezien en gedacht hebben: Enya! Het artwork is een stemmig foto in blauw/groene natuurtinten. Het hoofd van de zangeres zweeft, buitenproportioneel groot, in een veld naast een berg. Hoe langer je ernaar kijk, hoe fouter en vreemder het eruit ziet. De mannelijk helft van het duo rent door het bruine gras. Ik heb het al eerder gezegd, wat zijn rol is in de groep is me nog altijd onduidelijk. Ik denk dat het Oliver Froning moet wezen, die in het begin misschien wel meehielp met het produceren van de songs, maar later simpelweg het gezicht werd.
Het nummer dan. Het eerste wat opvalt is het massale en dure orkest dat is ingehuurd. Het gaat hier om het London Session Orchestra onder leiding van Gavyn Wright, bepaald geen beginner in de wereld van de poporkestratie. Dit fascineert me, want het betekent onherroepelijk toch een enorme investering van het label (of Dune zelf) in deze single. Een verbijsterende carrièremove, want voor de duidelijkheid, dit is een nummer zonder beats. Hoe kon men verwachten dat dit een succes zou worden? In Nederland deed de single in elk geval niets. Dat verhinderde niet dat ik er toen waanzinnig van onder de indruk was. Het komt natuurlijk niet voor niets op 1 binnen. Wat een emotionaliteit! Brian May heeft dat toch mooi gepend. Eigenlijk zou deze versie ook wel in de Lord of the Rings kunnen. (En "We Whants, klinkt ook als Gollem) Er is dezelfde massale orkestratie en ook een dun en lief stemmetje. Bombast! Maar helaas geen gitaarsolo of iets wat kan tippen aan het galmen van Freddie Mercury.
Dus snel terug naar Scooter. Klik.

dinsdag, juni 13, 2006

De Week (van 13-06-06)

*Goo Goo Dolls - Let Love In
Altijd wel een zwak voor de Goo Goo Dolls gehad. Een van mijn allereerste kopietjes (oh nostalgie) was van hun succesplaat Dizzy Up The Girl. Goed merk cdr trouwens, want na 8 jaar speelt ie nog steeds. Dizzy Up was nog 'ns een fijne plaat vol melodramatische ballades en strakke en erg goede light alternative rock. Dit nieuwe werkje steekt daar maar magertjes bij af. Hebben de Goo Goo Dolls echt een cover van Supertramp (Give A Little Bit) nodig om hun plaat te vullen? Let Love In is 2 of 3 nummers daargelaten enkel geschikt als trip down memory lane.

*Destroyer - Rubies
Destroyer is Daniel Bejar, "bekend" van de New Pornographers. Zucht, moet ik hun platen dan toch een keer serieus luisteren. Rubies mag er namelijk best weten, zet het werk van die andere bekende Pornographer A.C. Newman in de schaduw. Bejar is een man naar mijn hart met teksten vol zelfverwijzingen en andere pseudo-intellectuele poespas. Heerlijk. Er is zelfs een "wiki" met een fanschare die daar alles analyseert. Ik probeerde ooit op een fanforum voor Sufjan Stevens iets vergelijkbaars van de grond te krijgen. Wilde niet lukken. Men was meer geïnteresseerd of Sufjan homo is..
Het knappe aan Rubies is dat het een plaat is in een geheel eigen muzikaal universum. Ok, de man zingt wat als Bob Dylan en de ladida's zijn erg indiehip. Maar verder.. Verfrissend. Benieuwd of ik nog wat langer in deze plaat blijf hangen.

*Jolie Holland - Springtime Can Kill You
Een rustgevend muziekje tijdens de 2e helft van Nederland - Servië, dat kwam goed uit..Verder weinig memorabel hoor.

*Deconstructing Harry
*The Breakfast Club
*Before Sunrise
*Ladri Di Biciclette
*The Hudsucker Proxy
*Nói Albinói
Misschien een tijdje geen Woody Allen films kijken. Deoconstructing Harry gaf me een drie dubbel déjà vu gevoel. Een film vol referenties aan eerdere Allen films, vergelijkbare verhaallijnen.. En halverwege herinnerde ik me dat het déjà vu gevoel ook nog verklaard kon worden doordat een paar scènes in Wintergasten met Jonathan Safran Foer zaten.
The Breakfast Club was vanaf de heerlijke openingshit van de Simple Minds stiekem de leukste film van de week. En dat terwijl de film eigenlijk ontzettend grillig is. Het acteren is niet al te best en de hele situatie, met nablijvende scholieren op een zaterdagmiddag, is iets te geforceerd. Wat dat betreft is de film goed te vergelijken met een toneelstuk. Hughes maakte later nog een theaterbewerking, maar je zou bijna verwachten dat 't andersom zou zijn gegaan. De film mist de natuurlijke flow van Linklater's Dazed and Confused. Daar zijn de personages niet aan 1 plek gebonden, waardoor alles wat natuurlijk overkomt. Aan de andere kant is The Breakfast Club ook bedoelt als een film over "stereotypen", dus misschien was het niet meer dan logisch om die dan wat dik aan te zetten. En ach, zoals altijd, clichés zijn zo erg nog niet. Mijn 2 belangrijkste kritiekpunten op de film kwam ik meteen op de wikipedia-pagina tegen. What else is new? Het is inderdaad zonde dat het leukste meisje (Allison) in een barbiepopje wordt verandert, wat misschien nog acceptabel (of grappig) was geweest als ze daarna een koppeltje had gevormd met "de nerd". Maar neen. Jammer. En nu ga ik een rode zakdoek om mijn schoen binden. Don't Don't Don't!
Het blijft zonde dat ik Before Sunrise pas na opvolger Before Sunset heb gezien. Met die opvolger toonde de ouder geworden Linklater zich een romanticus, want hij kon het kennelijk niet over zijn hart verkrijgen om Jesse & Celine voor de eeuwigheid uit elkaar te laten blijven. Before Sunrise heeft niet het mooie camerawerk van de opvolger, maar heeft wel de 2 mooiste momenten van het tweeluik. Het moment dat het koppeltje een lp van Kath Bloom in een hokje luistert en het fictieve telefoongesprek in een café zijn behoorlijk geniaal.
Ladri di Biciclette is mijn favoriete neo-realisme film tot nu toe. Het is geweldig hoe de film er in slaagt zowel de Italiaanse joie de vivre als de intense droefheid van het hoofdpersonage laat zien. Mijn gedachten gingen door al dat katholicisme al snel uit naar de Bredase bisschop die vond dat men een brood mag stelen. En wat als je fiets je brood is?
Zo. En dat waren er 11. 11 Coen Bros films. The Hudsucker Proxy lijkt in het begin een soort duistere Sjakie en de Chocolade fabriek. Later wordt de film steeds komischer. Bijna flauw eigenlijk, maar ze komen er mee weg. De beste van hun flauwere komedies, zou ik zeggen. De film zit zo volgepropt met geintjes, dat een 2e (en 3e!) keer kijken geen slecht idee bleek. De leukste rol vol irritante maniertjes is van Jennifer Jason Leigh, als de journaliste met een zwak voor de "imbeciel" Tim Robbins. Die 2 en hun hilarische Muncie strijdkreet vormen voor mij de duidelijkste "nod" naar die vorige week al gememoreerde Capra film. (Buffalo gals can't you come out tonight!) Bijna net zo goed is Jim "You know.. For drinks" True-Frost in de rol van de rijmende liftboy. Heck, Paul Newman was ook al prima. Veel goede acteerprestraties dus en een slim script.
Het viel me ook weer op dat de Coen films bijna altijd een interessante verteller hebben, die standaard ook ergens opduikt in het verhaal. Nu zien of ze met hun volgende film hun ouderwetse niveau weer 'ns kunnen benaderen.
Nói albinói is een poel vol IJslandse droefenis. Bijna té . Misschien hadden er net iets meer grappen in moet zitten, als een soort Kaurismäki touch.. Toch een erg fijne film van Dagur Kári. (die van Dark Horse, dat ik op punten een betere film vond) Goede, typisch IJslandse muziek trouwens, in beide films. Van Dagur's eigen band, meen ik.

vrijdag, juni 09, 2006

De Top 25 : pauze

Volgende week verder...

dinsdag, juni 06, 2006

De Week (van 06-06-06)

*Motorpsycho - Black Hole/Blank Canvas
Zo, dat is toch even wat anders dan de mp3's. Het artwork van dit dubbel-album is imponerend. Niet omdat het mooi is, maar wel als massief boekwerk.. Plaat 1 in de cd-speler en gaan! No Evil knalt heerlijk uit de speakers. Op dat moment dacht ik dat het toch een topplaat zou worden. Helaas het enthousiasme zakt eigenlijk al heel snel en dat komt doordat de plaat maar doordendert. Een groot rotsblok aan geluid dat over de luisteraar wordt gekieperd. Vermoeiend. En ja, dan kom je toch weer uit op het aloude punt dat ze beter 7 nummers eraf hadden kunnen gooien en een enkelvoudige plaat met 10 nummers hadden kunnen uitbrengen.
Het leukste aan deze release is natuurlijk het mijmeren over het vertrek van Håkon Gebhardt. Ik heb me nooit in de achtergronden van Motorpsycho verdiept, maar ze wekten op mij de indruk van een zeer hechte drie-eenheid. Håkon Gebhardt droeg tenslotte ook muziek aan, hij was zeker niet het standaard type drummer. Misschien dat de andere 2 zijn evolutie maar niks vonden en eigenlijk zelf de touwtjes in handen wilden houden. 2 consuls, 1 gewone burger, zeg maar. De teksten op de plaat lezen in elk geval als een lange afrekening. Misschien projecteer ik te veel.. Toch, het kan geen toeval zijn dat het tekstueel snoeiharde You Lose (!) als enige door inval-drummer Jacco wordt ingespeeld. Wraak, denk ik dan.
Hoogtepunt is voor mij Kill Devil Hills van cd 1. Ook zo'n denderend nummer, maar deze is het meest raak van allen. Vooral als ongeveer halverwege de gitaren riffs als geweerschoten beginnen af te vuren. Het "outro" is ook zeer ijl en sfeervol.
Cd 2 wint desondanks met gemak omdat de laatste 4 nummers van dat deel allemaal goed zijn. Zo is daar de uitgestrekte ballade Before The Flood, een nummer dat aan Motorpsycho's beste, meest poppy periode doet denken. Net zoals de daaropvolgende akoestische ballade Fury On Earth. Ook goed is het slotnummer. Het heeft een te lange titel, maar het is juist als een van de weinige nummers qua tijdsduur puntig. Een optimistisch en swingend einde van een donkere plaat, in de hoofdstijl van de plaat: rockend.

*Andrew Bird's Bowl of Fire - The Swimming Hour
Dit album werd mij onverwacht toegespeeld. Bird is een van die artiesten waarvan ik elke keer vergeet dat er 'n oeuvre voor die plaat van vorig jaar bestaat. En dan heb ik nota bene de ep Weather Systems in de kast staan. Het is zo "normaal" dat een artiest in dit genre me opvalt bij zijn debuut, dat het wennen is als de man al een heel oeuvre achter zich heeft liggen. Hoe dan ook was ik er nooit toegekomen om zijn eerdere werk te beluisteren. Zonde, want (ook) dit is een prima plaat. Mijn aversie tegen Bird is helemaal verdwenen, geloof ik. The Swimming Hour is iets minder vol dan zijn recente werk. De instrumenten ademen meer, soleren jazzy. Bird zelf wilde een plaat met soul maken, nou ok, een blues & soul amalgaam op zijn Vic Chestnutt's is het wel geworden.Het is altijd verfrissend om na alle lo-fi prutsers een werkelijk goede muzikant aan het werk te horen. Met interessante harmonieën en uitmuntend spel.

*Beu - Uit De Huid
Het is mooi dat Spinvis navolgers krijgt. Tekent de invloed van zijn vernieuwende muziek. Chagrijnen zullen klagen dat we nu nog meer pseudo-poëtisch gewauwel krijgen, maar ik zeg het is in elk geval een poging om een interessante Nederlandstalige tekst te schrijven. (Zelfs Marco Borsato schijnt zijn tekstschrijvers op de cryptische toer te hebben gezet)
Beu heeft een gratis te downloaden ep'tje uit. (Want ze menen dat "de cd"uit de tijd is, dat is een bekend eufemisme voor 40 afgewezen demo's naar platenmaatschappijen)
Uit De Huid schijnt het begin van een drieluik te wezen. De omschrijving van dit eerste deel is het meest belovend, want Beu "verliest zich in warme samples." (en strakke beats) Ga 'm halen, want er valt inderdaad genoeg te beleven. De vocalist snerpt me wat teveel, maar de gitaarlijnen zijn fijn en er zijn strijkertjes en interessante ritmes. Mijn favoriet is Blijven Steken waarin de zanger door een filtertje in een soort onverstaanbaar Nederduits (komt door dat effectje) over kleuren begint te zingen.

*The Purple Rose Of Cairo
*Sweet And Lowdown
*It's A Wonderful Life
*Manhattan
*Lonesome Jim
*Dark Horse
*Sexy Beast

Over een uitstekende filmweek gesproken. Veel goede Woody Allen films, te beginnen met het magische The Purple Rose Of Cairo. Deed mij denken aan een klein Annie MG Schmidt boekje waar ik vroeger geen genoeg van kon krijgen Ging over ene mevrouw Knoops, een deftige tante die met haar nichtje een vreemd soort theatervoorstelling bezoekt. Ik ben de naam van het soort theater kwijt, maar het wisselde film en "live" toneelspel af. Op een bepaald moment belandde mevrouw Knoops en haar nichtje in de film..In een bos, geloof ik. Waar mevrouw Knoops vosjessjaal tot leven komt. In Woody's versie stapt er een filmster van het doek. Dat doet hij niet zomaar, neen, deze avonturier is verliefd op de immer innemende Woody favoriet Mia Farrow, die verlangt naar een beetje magie in haar leven. (En dus altijd in de bioscoop zit te zwijmelen) De Hollywood-bazen vrezen ondertussen voor daling van inkomsten. Dus wordt de acteur die dit personage heeft gecreëerd naar het stadje in New Jersey gestuurd om dit akkefietje op te lossen. Natuurlijk belandt hij al snel bij Farrow die nu moet kiezen tussen fictie en werkelijkheid. En dan weet Woody het verhaal een uitstekende draai, als einde, te geven.Waar hij zelf ook erg tevreden over was, want pas toen hij deze plotwending bedacht wist hij dat het script waar hij al tijden met worstelde iets zou worden.
Sweet and Lowdown is een vrij recente Allen film over de fictieve gitarist Ray Emmet. De film heeft net als Zelig de vorm van een documentaire, met nagespeelde scènes. Eerlijk gezegd dacht ik de hele film braaf dat Ray Emmet echt had bestaan. (En dit "gewoon" Woody's versie van zijn leven was) Ik bedoel, er zijn wel meer muzikanten waarover de meest bizarre verhalen rondgaan. Het maakt eigenlijk ook niet uit of Ray echt of nep is, de film zou nog steeds een prima keuze zijn voor de muziekles. Beter als Walk The Line. Sweet and Lowdown is echt een prima film, over een even arrogante als onzekere man. Die te laat zijn fouten inziet. Fijne muziek ook. Jazz werkt voor mij toch het best in een soundtrack. Ray Emmet's gitaarkunstjes werden ingespeeld door Howard Alden. Die draagt zeker bij aan het slagen van deze film al is daar natuurlijk ook hoofdrolspeler Sean Penn, die weinig verkeerd kan doen. Ook Samantha Morton is uitstekend als immer zwijgende love interest. Ziet, enkel pluspunten.
Zelden zo verrast geweest door een film als met It's A Wonderful Life. Een Vido-tip die zou laten zien waar de Coen Bros de mosterd haalden. Nou, dat moet hij me nog eens uitleggen. Ik rekende op een duistere thriller à la Miller's Crossing, maar It's A Wonderful Life is, en de titel zegt het al, een hopeloos goed gemutste kerstfilm. Ongelofelijk sentimenteel en romantisch, en dat is stiekem wel leuk natuurlijk. Zou hier standaard vertoond moeten worden met kerst, gebeurd in Amerika wel. Het lijkt A Christmas Carol wel, al is Scrooge dan opgesplitst in 2 bankiers.
Manhattan was de minste Woody-film van de week, maar is in het genre weer wel een van de betere. Woody's relaties en echtscheidingen films, bedoel ik. Zwart-wit films zijn trouwens très, hm, froid.. Het geeft een iets rustiger filmbeeld, wat fijner kijken is. Bovendien heeft het gewoon stijl. 2 dingen die verder nog opvielen aan Manhattan.. Meryl Streep speelt een schrijfster, wat heel logisch aanvoelt na Adaptation. En een ander ding is dat het me in deze film voor het eerst opvalt dat Woody zelf niet zo'n heel goede acteur is. De laatste scène waarin hij zijn 17-jarige vriendin (!) probeert over te halen in New York te blijven, had hij nog wel 'n keer over mogen doen.
Ik kon Trees Lounge nog niet vinden, dus dan maar door met de recente Buscemi-film Lonesome Jim. Op Imdb door een "user" omschreven als indie-cliché, en dat is een waarheid als een koe. Van dit soort clichés kan ik (nog) geen genoeg krijgen. Ik heb er geen bezwaar tegen om Casey Affleck, als mislukkeling, terug naar zijn ouderlijk huis zien gaan, waar hij, jaja, uit het niets een mooie vrouw tegenkomt (Liv Tyler) die 'm "redt". En zijn leven heeft weer zin! Einde.
Wat dat verhaallijntje betreft is Dark Horse vergelijkbaar. Wederom een loser, een dyslectische geldloze graffiti-kunstenaar, genaamd Daniel en wederom een vrouw die zijn leven zin geeft. De IJslandse regisseur Dagur Kári lardeert dit gegeven echter met een van de beste porties droge humor van het jaar. Het zou zonde zijn om clous te verklappen, maar zo zijn er bijvoorbeeld geniale scènes rond de poging van een dikke vriend van Daniel om scheidsrechter te worden. Dark Horse is wel wat aan de lange kant, de film kent ook nog een droevige kant, waarin het verhaal wordt doorsneden met een figuur dat de omgekeerde weg als Daniel bewandelt. (Dus in de goot belandt) Dat geeft de film achteraf wat meer lagen om over na te denken, maar tijdens de film was ik ervan overtuigd dat het ook best bij de hoofdlijn had mogen blijven. Ook Dark Horse is in smaakvol zwart-wit trouwens en het moment dat de film 2 seconden in kleur verandert is magisch.
Sexy Beast was de minste film van dit rijtje. Een niet meer dan degelijk crime-verhaaltje, over een gepensioneerde crimineel, tegenwoordig dikke goedzak. Helaas, daar is zijn verleden al om hem in te halen, in de persoon van Ben Kingsley als ene Don.. De fans van Unkle zouden kunnen kijken voor diens nerveuze beats & bass muziek.

vrijdag, juni 02, 2006

De Top 25 van..4 november 1996

1.The Box (mix) - Orbital
2.Hardcore Feelings - Charly Lownoise en Mental Theo
3.Fade To Gray - Mark'Oh
4.Hardcore Feelings (Just a Joke mix) - C.L en M.T
5.Allelujah - Zucherro Forniciari
6.The Box - Orbital
7.Smiling - 'T Spoon
8.One en One - Robert Miles feat Maria Naylor
9.Se a Vida e - The Petschop Boys
10.Say You Be There - Spice Girls
11.Days Of Our Livez - Bone Thugs 'N Harmony
12.Another One Bits To Dust - Captain Jack
13.Il Volo - Zucherro Forniciari
14.Can We Kick It - World of Orange
15.Dance Into The Light
16.Spring - RMB
17.Im Raving - Scooter
18.This Is Your Night - Amber
19.My Kingdom - Future Sound Of London
20.You Never Walk Alone - Liverpool FC
21.1st Of Tha Month - Bone Thugs 'N Harmony
22.Pray - DJ Bobo
23.Mother Mother - Tracy Bonham
24.Raak - De Kast
25.If Its Makes You Happy - Sheryl Crow


Tip van de week U96 - Venus In Chains
(volledige lijst in authentieke spelling)


Tsja, eigenlijk had ik dus deze week met mijn praatje over Orbital's The Box moeten komen. Bovendien is Tattva, wat ik tot deze week had bewaard, verdwenen. En dat terwijl ik alle maxi-singles van Kula Shaker in bezit heb. Misschien pas een paar maanden later gekocht. Zullen ze dan wel in de lijst verschijnen. (Overigens heeft Kula Shaker, net als Paul Elstak, een ietwat dubieus "nazi"-verleden. Maar dat wist ik toen niet. Neem ik aan.)
De volgende keer dat ik 'n een 2e hands platenzaak belandt, moet ik echt even op zoek naar Sheryl Crow's debuutalbum Tuesday Night Music Club. Is vast wel voor 'n prikkie te vinden. Als alle nummers zo goed zijn als All I Wanna Do is het een jaren '90 meesterwerkje. In 1996 had Crow gebroken met diezelfde Music Club. Ze begon sterallures te vertonen en blufte in tv-programma's dat zei zo'n beetje het hele debuutalbum had geschreven. De dinsdagse muziekclub was not amused. Maar zij hadden pech, en met uitzondering van Bill Bottrell werden ze allemaal de deur gewezen. Het 2e album verkocht, allicht, minder. Dat kwam ook omdat Crow zo commercieel onhandig was om Wal-Mart te beledigen. ("Watch out sister, watch out brother, watch our children while they kill each other with a gun they bought at Wal-Mart discount stores")
If It(s..) Makes You Happy was de eerste single van dit album en een grandioos succes. Eens luisteren dan, want in tegenstelling tot All I Wanna Do is de melodie van dit nummer niet in mijn hoofd blijven hangen. Nou, dat valt best mee. Het refrein komt me toch bekend voor. Het is duidelijk dat Crow voor een wat ruiger imago "ging" (zie het plaatje) en ze komt daar nog behoorlijk geloofwaardig mee weg. De gitaren zijn slepend, het nummer is foutloos (maar niet levenloos) ingespeeld en de solo op het eind is ook van een oldschool kwaliteit. Het belangrijkste is natuurlijk dat Crow's stem helemaal niet onaardig is, ook niet als ze wat ruwer moet zingen. Wat dus best lukt.
Ineens zijn daar 2 nieuwe Bone, Thugs nummers. 1st of tha Month stond samen met Crossroads op het succesalbum E 1999 Eternal, maar waar die andere vandaan komt is me onduidelijk. Alles is op te zoeken. En Days of Our Livez blijkt een single die uitkwam ter gelegenheid van de film Set It Off. Dat verklaart waarom het nummer niet op een van hun reguliere albums is te vinden. (En ook waarom er 2 Bone singles tegelijk waren)
Set It Off is trouwens een film met Queen Latifah over een bankoverval. (6.3 op Imdb)
Days of Our Livez is een chaotisch nummer, met ongelofelijk zwakke drumgeluiden en ontzettende cheesy synth-tinkelingen. De vocalen zwemmen ergens op de achtergrond. Eerst wordt er wat close harmony gezongen en daarna min of meer gerapt. Nee, stelt weinig voor. First of the Month start met het geluid van krekels en een kraaiende haan! Dit zit allemaal wat beter in elkaar, met een drama suggererende beats. Ook zijn de synths dit keer wel goed. (Baueresque zelfs) De lyrics draaien om weed en het gebruikelijke hustlin' voor geld. (Om de huur op de vijftiende te kunnen betalen, ofzo) Het refrein declameert "Wake Up, Wake Up!". Redelijk nummer, alleen jammer dat het vijf minuten moet duren. Zeker om de hele crew een verse te kunnen laten spitten. Wel bonuspunten voor het koortje dat op het laatst subtiel op de achtergrond opduikt.
Kijk dat is een maffe verrassing. FSOL wordt me ongeveer maandelijks aangeraden door mensen in "electronische muziek" kringen. Ze zullen dus wel erg invloedrijk en goed zijn. My Kingdom was een single van het Dead Cities album en gebruikt singles uit Vangelis' muziek voor Blade Runner en Morricone's Once Upon A Time In America. (Lees ik ook maar)
Voorlopig is het nummer nog een rommeltje met atmosferische synths en een beat die ratelt en maar niet op gang wil komen. Eens zien of we nog losgaan. Zou er een single-edit/remix hebben bestaan? Ik luister nu al 4 minuten naar een sfeervol doch redelijk amateuristisch aandoend bij elkaar gegooide geluidseffecten. En die samples hebben ik ook nog niet gespot. Wel een lelijk blikkerig basgeluid. Er duikt nu wel een interessant stekelig gitaargeluid. Maar nog steeds is er in feite niks gebeurd. (Let wel, ik probeer te luisteren met de oren van de 11-jarige die van happy hardcore houdt)
De zoveelste Captain Jack single is een cover van Queen. (En Bowie, geloof ik) Volgende week komen we nog een Queen cover tegen. En die is een stuk interessanter. (Qua succes in de lijst, althans)
De Petschop(!) Boys dan. Kijk, dat begint nog 'ns leuk. Zuidelijke drums die Simply Red zou kunnen samplen. En dankzij schetterende trompetjes een heerlijk zonnig sfeertje. Jammer dat de zon hier net weer achter de wolken verdwijnt. Een poging tot een zomerhit? (Inclusief een beetje Spaans, het album waar dit nummer opstond heette niet voor niets Bilingual) Se A Vida É.. Hm, zo is het leven? "Life is much more simpler when you're young". Zou dat waar zijn? "Throw those skeletons out of your closet, and come outside." Ok, daar zit wat in. Het nummer zit aardig in elkaar, met een prima instrumentatie, het orgeltje was ik nog vergeten te noemen, maar het mist wel een magische touch die het helemaal afmaakt. Misschien was een break een goed idee geweest. Bovendien merk ik dat zanger Neil Tennant niet echt een snaar raakt vandaag.
Gelukkig, toch nog wat eurodance met T-Spoon. Dit nummer staat ook wel bekend als Keep On Smiling. Ik merk ineens de overeenkomst op van dit soort zomerse eurodance met de punkpop van de Travoltas! Qua opbouw is het nummer goed te vergelijken met het gehele oeuvre van CL en MT. Zachte melodische stukken worden afgewisseld met botte verandering, waar de hardcore beat stuitert. Na een tijdje worden die 2 dingen dan bij elkaar gebracht, en dan is daar natuurlijk de zwakke rapper, die in een Eurodance-duo als T-Spoon nu eenmaal vereist is. (Een van de voordelen van CL en MT is het ontbreken van zo'n knakker)
Laten we daarom maar terugkeren naar het zomerse leven met de jongens van de dierenwinkel (of is "pet" slang voor iets anders, dubieus?): Klik.