dinsdag, augustus 29, 2006

De Week (van 29-08-06)

*Lambchop - Damaged
Het was wel tijd voor revanche na die vorige, zeer matige dubbelplaat. Gelukkig, Damaged is een terugkeer naar een prima niveau voor Lambchop. Ook al ken ik de band al jaren, het blijft een groot plezier ze te horen. Misschien wel juist doordat ik ze al zo lang ken. De stem van Wagner, zo vertrouwd, als een goede vriend. Het lijkt wel of het me veel vaker gebeurt, want ik vind het openingstweeluik weer eens verreweg het beste. Paperback Bible met het opgewekte akoestisch gitaartokkeltje is een ideale binnenkomer. Prepared begint wat gewoontjes maar heeft een tijdloos zwierende viool, begeleid door een vergelijkbaar gitaar, alleen dan electrisch, die de track afmaakt. Helaas begint het op de rest van het album wat op de vallen dat werkelijk elk nummer aan het slot overgaat in een korte soundscape. Is me iets te trucmatig. Het trippy Is A Woman blijft daardoor hun beste album, maar deze Damaged zeker tot de betere helft van het oeuvre.

*The Veils - Nux Vomica
Het is waarschijnlijk een voordeel dat ik geen groot Cave kenner ben. Finn Andrews schijnt op deze plaat op tal van liedjes een hele aardige imitatie te doen. Ik hoor wat anders, helaas slechts in 1 nummer: The Boss. Mijn favoriete nummer A Birthday Present heeft een typische Springsteen synthesizer (?)-lead, van die tinkelende jaren '80 belletjes. Vermengd met een piano natuurlijk. Verder valt de gelijkenis eigenlijk wel mee.. The Killers plagiëren op hun nieuwe, ook best goede single When You Were Young, een stuk duidelijker. Kennelijk wordt de grootste rockster uit de jaren '80 weer wat hipper. Volgens Wikipedia zal zelfs het hele nieuwe album van The Killers zwaar beïnvloed zijn door Springsteen. Ik ben benieuwd. Overigens mist de zangers van de Killers wel het vocale charisma van zijn voorganger, maar dat is logisch. Erger is de te simpele Coldplay melodie-riff. Zo verliest de single toch alweer vrij snel zijn glans, merkte ik.
Oh ja, het ging hier eigenlijk over The Veils. Prima plaat. Genoeg variatie tussen (te) zware bombast en wat vlottere nummers. Er hadden wel meer nummers als de slotballade, House Where We All Live, op mogen staan. Die is subtiel, emotioneel en toch licht.

*Ramblin' Jack Elliott - I Stand Alone
Howdy! Deze Jack is zo'n figuur waar Tom Russell waarschijnlijk fan van is. Echte ouderwetse cowboymuziek. Een man die alles gezien heeft. Grappig genoeg was Jack Elliott geen cowboy "van geboorte", het was als kind juist een grote droom van hem. En het is 'm gelukt. Nu klinkt hij authentieker dan menigeen. Zelfs als hij "watjes" onderwerpen als zijn oude hond of de Arthritis blues bezingt. (All kinds of trouble! Arthritis is the thing to miss!) Accordeon erbij en een uitstekende gitaarpartij. Elliot speelt zeer vitaal voor een bejaarde.
De mooiste track is het spoken word slot, waarin Elliott vertelt over de laatste keer dat hij Woody Guthrie zag. Jammer dat het nummer slechts 1 minuut duurt. Ik houd van die repetitieve basnoten, ondefinieerbare chaos op de achtergrond en dan maar babbelen (nee, ramblin') over de oude tijden. Bess was the one who gave Woody and me a ride in her car, to go to Woody's place, the last time I saw him..

*The Virgin Spring
*Sexo Por Compasión
*Collateral
*Small Time Crooks
*Drugstore Cowboy
*Welcome To The Dollhouse
*High Noon

Jungfrukällan (of The Virgin Spring) van Bergman is een interessant en duister sprookje. Het is wel een film die in het begin Archeon en Pippi Langkous associaties oproept. Of nee, Floris, dat is het.. Een beetje knullige acteurs in een ouderwetse setting. (Het Zweden van de 14e eeuw, of iets dergelijks)
Als altijd bij Bergman is er meer aan de hand dan op het eerste gezicht lijkt.Dit schijnt een film te zijn die alle 7 hoofdzonden laat zien. Ongetwijfeld waar. Jaloezie en wraak vormen in elk geval de hoofdmoot.
Eindelijk weer 'ns een film die me meeviel in de Spaanse Filmzomer. Sexo Por Compasión. Een vederlichte moraalkomedie waarin een bijna pijnlijk vriendelijke, lieve vrouw het dorp opfleurt door alle mannen te verwennen in een nieuwe rol als de hoer Lolita. (Overigens pas nadat haar man bij haar weg was gegaan, hij kon niet meer tegen haar goedheid) Het hele dorp fleurt hierdoor op, en krijgt letterlijk kleur. Magie à la Gabriel Garcia Marquez dus, van wie ik toevallig deze zomer 100 jaar eenzaamheid las. Het is jammer dat Sexo Por Compasión 109 minuten duurt. Rijkelijk veel voor deze eenvoudige fabel. Hadden er een stuk of 20 af gemoeten. Er wordt in sommige scènes teveel gepraat over gebeurtenissen die al geweest zijn.
Collateral is een wat geniepige film. Ik ben ervan overtuigd dat de film beter blijft hangen, dan ie eigenlijk is. Toch was het zeker een fijne film. Op de dag dat ik las dat Tom Cruise door Paramount aan de kant wordt geschoven, speelt hij een van zijn betere rollen. Hij is een grijze, bebaarde hitman, met een soort Marco Pastors-look, eigenlijk.. Hij huurt een taxichauffeur (Jamie Foxx) om hem door LA te rijden. Die taxi-chauffeur heeft al snel door dat er iets niet pluis is, maar dan is het al te laat. Foxx speelt trouwens ook prima, al heeft hij het makkelijk, juist zijn rol is de enige die diepte heeft. (Ziedaar een nadeel van de film) Vooral Mark Ruffalo heeft pech, hij moet de clichématige agent spelen die alles doorheeft. Zonder dat hij uiteindelijk daar enige eer voor kan ontvangen. Ruffalo is trouwens, net als Cruise, in een heel ander uiterlijk dan normaal gecast. Een foute snor en strak achterover gekamd haar staan 'm best cool. Alleen jammer dat hij geen staartje heeft, dat had het helemaal afgemaakt. Ik las trouwens ergens dat Ruffalo zijn hele carrière lang al een slechte Marlon Brando imitatie doet.. Toch eens een Brando zien dan. (Alleen die man speelt alleen in epi, zo te zien)
Naast het wat matig uitgediepte verhaal mist Collateral af en toe ook wat muzikale kansen.. Calexico in een hippe club is geinig, maar op een van de magische elementen waarin het duo vanuit de taxi ineens 2 wilde honden voor zich op ziet duiken, klinkt er een tergend suf postgrunge liedje. Zonde! Toch heeft de film zeer veel sfeer. Éen gevaarlijke nacht in LA op boeiende wijze verbeeld.
Small Time Crooks is Woody Allen op zijn oppervlakkigst. Gelukkig is de film wel ontzettend grappig (bijna te flauw). Zelden zo gelachen om een Allen film. Een passende, maar al even hilarische, fout die bijna niet te missen is, als een van de kleine criminele handlangers het karakter van Woody aanspreekt met.. Woody. (Hij heet eigenlijk Ray) Allen jatte het verhaaltje links en rechts bij elkaar voor deze film. Zo zijn er elementen uit Pygmalion te herkennen, met dit keer Hugh Grant in de rol van Higgins, die Ray's eega lessen geeft over de high society. Uit eigen belang, want hij is uit op haar geld. Het geld komt trouwens niet van de overval die de Small Time Crooks (Ray en zijn maatjes) willen plegen. Nee, Woody's eega verkoopt koekjes, in de winkel die gebruikt wordt als uitvalsplaats voor een tunnel naar de bank. (Klinkt bekend, nietwaar) Maar die koekjes leveren uiteindelijk heel wat meer geld op.. Zonder dat het leven daar zoveel beter van wordt.
Drugstore Cowboy is een vroege film van Gus van Sant. Er hangt zoals bij alle van Sants een lichte saaiheid overheen, maar kijkt toch wel aardig weg, mede dankzij een goede structuur. De film opent met het einde en keert daar weer terug. Een truc die me altijd bevalt. Matt Dillon speelt een Drugstore Cowboy, die zijn kleine "familie" van medeverslaafden onderhoudt, door samen met hen overvallen op, inderdaad drugstores, te plegen. Er is ook nog een kleine rol voor William S. Burroughs, beroepsjunkie, die hier wat voorspellingen over de toekomst van "Drugs & Politie" mag doen. (De film speelt in de jaren '70, maar stamt uit eind jaren '80) Lekker makkelijk dus.
Todd Solondz maakt geen horror en toch wil ik bij zijn films altijd (af en toe) mijn ogen (en oren) dichtdoen. De mensen die in zijn bittere filmwereld wonen zetten zichzelf namelijk de hele tijd voor schut. Dat is soms grappig, maar meestal pijnlijk. En dat is natuurlijk precies de bedoeling. Welcome To The Dollhouse is misschien wel zijn beste film, want hij laat vormexperimenten (Palindromes) of al te flauwe humor (Happiness) achterwege. Hoofdpersonage Dawn Wiener is een niet al te knap meisje dat altijd in wat bizarre kleding rondloopt, twee van de redenen waarom ze gepest wordt, wat ze thuis dan weer afreageert op haar (te) mooie zusje en haar enige vriendje. Ze vlucht in een kansloze verliefdheid op de stoere zanger van het bandje van haar broer. Dat wordt niks maar gelukkig is er nog een klasgenoot die een vreemde fascinatie met het meisje heeft. (You'll be raped at 3 'O clock. Be there!) Het is niet des Solondz om hier een prachtige vriendschap te laten ontstaan, want natuurlijk loopt alles in het honderd. De grote vraag is of Solondz een goede jeugd heeft gehad en dan met name de relatie met zijn moeder. Alle films van Solondz worden bevolkt door grenzeloos onsympathieke moeders. Interessant. Het enige waarin deze film me wat teleurstelde, was het plotselinge einde. Tuurlijk, geluk zou sowieso nooit bereikt worden, maar een iets duidelijker slotakkoord was fijn geweest. Solondz is volgens mij wel wat onderschat wat betreft zijn acteerregie. Hij laat zijn onbekende cast moeiteloos goed spelen. Hij heeft ook mensenkennis want de 13-jarige actrice die Dawn speelt bleek werkelijk lesbisch te zijn. (Wat de Junior High kids in de film ook al vermoeden van haar personage..)
Ah.. Tex Ritter. Do not forsake me, oh my daaarling. High Noon stelt niet teleur als klassieker. Een simpel maar effectief spelletje met de tijd die de Marshal rest om nog medestanders te vinden. Uiteindelijk uit onverwacht verwachte hoek. Moraal: Je echtgenoot gaat boven het geloof. (Dus het tijdelijke gaat boven het eeuwige? Hmm..)

dinsdag, augustus 22, 2006

De Week (van 22-08-06)

*Pajo - 1968
David Pajo maakte vorig jaar al een alleraardigst cd-tje. Het eerste dat hij ooit solo opnam. Het werkje zonder titel stond vol typische lo-fi gitaarmuziek. Akoestisch en schijnbaar opgenomen op een oude cassette. Voor 1968 heeft hij (weinig verrassend) de lo-fi esthetiek grotendeels achter zich gelaten en is het geluid voller. Ook dat pakt niet slecht uit. Het is allemaal pretentieloos en aangenaam. Hoogtepunt is het laidback electrische gitaardeuntje Foolish King met de briljante openingszin, die ik eigenlijk niet eens helemaal goed kan verstaan: If I cared about the insults my friends have made to me.. (En dan nog wat) Jammer dat het nummer 5 minuten duurt. Als het wat korter was geweest was het een van de leukste nummers van het jaar. Nu is het "slechts" de Disque Pop de la Semaine..

*Bread - The Very Best Of
Net zoals bij Pajo eigenlijk bij 1 nummer blijven steken: Baby I'm A Want You. Gehoord in een of ander avondprogramma van de EO op Radio 2. Heerlijk basgeluid, ontzettend gladde productie, falsetto refreintje: toppertje..! En dan die achteloos gesoleerde blues-noten. (Zoals Eddie die wat slechter speelt op de platen van Jandek)
Het lijkt erop dat Bread net als bijvoorbeeld Harry Nilsson vele andere hitjes in exact hetzelfde stramien schreef. Ik hoorde op de Best Of zo wat duplicaten van het eerder genoemde nummer. Dan liever dat nummer nog maar een keer. Hoewel bij Nilsson God in New York City nog net even wat beter is dan die klassieker. (Eh.. even de naam kwijt.. Everybody's Talkin!)

*My Neighbor Totoro
*Tacones Lejanos
*After Hours
*Jerry Maguire
*Hiroshima Mon Amour
*Mrs. Henderson Presents
*Singles

Miyazaki is al sinds de jaren '70 bezig, maar brak in deze contreien pas door in de jaren '90. Ik keek deze week een van zijn (iets) oudere werkjes: My Neighbor Totoro. Grappig om te zien hoe ook in deze film de fascinaties van Miyazaki al duidelijk aanwezig zijn; Openbaar vervoer en pluizige beesten. In zijn latere films zit de progressie met name in een wat meer volwassen, ge(s)laagder verhaal. My Neighbor Totoro is behoorlijk "Disney", met 2 bijna continu schreeuwende en springende kinderen. Licht vermoeiend. De verwijzingen naar Alice in Wonderland zijn dan weer wel amusant. En de scène waarin de 2 meisjes samen met een grote Japanse bosgeest bij een bushalte in de regen staan wachten, is fantastisch. (En melancholisch!)
Het is me duidelijk dat ik geen Almodóvar fan ben. De man is natuurlijk bekend als de ultieme vrouwen-regisseur, maar ik vond in deze Spaanse Zomerfilm vooral de rol van Miguel Bosé leuk. Deze loopt in verschillende even foute als geniale vermommingen rond.
Misschien kwam het omdat de 2 films ervoor wat aan de matige kant waren.. Maar toch.. Wat is After Hours goed! Een klein meesterwerkje van Scorsese. De beste film die ik tot nu toe van de man heb gezien. En dat zonder De Niro. (Wel jammer dat hoofdrolspeler Griffin Dunne eigenlijk best veel op De Niro lijkt) Deze kantoorslaaf belandt aan het begin van een schijnbaar normale avond in SoHo.. En dan ontmoet hij daar de ene na de andere vreemde vogel. De sfeer in de film is magnifiek. Een perfecte mix van paranoia, duisternis en droogkomische verwikkelingen. Ik moest denken aan de sfeer van een willekeurige adventure-game op de pc. Je klikt rond met je muis en je komt de vreemdste zaken tegen. Maar je kunt niet weg! Dat is de beklemming die perfect in de film zit. Wat hij ook probeert, het lukt de kantoorklerk niet om SoHo te verlaten. Logischerwijs wordt er ook uitstekend geacteerd, met name door Rosanna Arquette met wiens ontmoeting (dan nog in uptown New York) het allemaal begint. Ook zijn er talloze fraaie bijrollen, zoals van de opgewekte snackbarhouder die gratis koffie schenkt op deze nachtelijke tijden.. (After Hours, dus) De muziek, tot slot, is van Howard Shore en is perfect zenuwachtig. Tik-tak, tik-tak, tik-tak.. En Dunne maar water in zijn gezicht gooien om wakker te blijven. I just want to go home! Overigens bewees het testpubliek zijn waarde voor deze film. Eerst schoot men namelijk een radicaal Gouden Ei-einde. Gelukkig protesteerde het publiek en is er nu voor een fijne "de cirkel is rond" oplossing gekozen.
Die andere bekende film van Cameron "Dirk Scheringa" Crowe stond ook nog op de lijst. Aardige twist aan het sportfilm-cliché om nu eens vanuit het perspectief van de zaakwaarnemer te kijken. Jammer dat de film voor de rest wél voorspelbaar is.. Bovendien is de hoofdrol helaas voor Tom Cruise. In principe geknipt voor het spelen van zo'n glad persoon, maar erg veel diepte weet hij niet aan zijn rol te geven. Gelukkig is er nog wel wat goede muziek, met name Bruce Springsteen in de romantische momenten, altijd een goed idee.
Ik dacht even dat er in Hiroshima Mon Amour anderhalf uur naar een voice-over moest worden geluisterd. Gelukkig blijft het bij die eerste beruchte 10 minuten. Daarna ontwikkeld zich een iets te filosofische film.. (Voor mij althans) Over een liefde in Hiroshima. Die weer aan andere (tragische) liefde doet denken. Jammer dat de 2 acteurs hun teksten als robots voordragen. In het geval van de Japanse minnaar niet zo gek, want hij sprak geen woord Frans en moest elke lettergreep apart uit zijn hoofd leren.
Musical lijkt me een genre waarin het heel lastig moet zijn er iets aan toe te voegen. Het voelt bijna aan als een dood genre. Daarom is het des te knapper dat Mrs. Henderson Presents een uitstekende musical is, die zichzelf af en toe zelfs te weinig tijd gunt. Achteloos goed spel van Judi Dench en Bob Hoskins als het kibbelende zakenduo dat het Windmill theatre opricht, bekend van zijn pikante tableaux vivants. Nog een dubbele portie wereldoorlog voor trauma's en ongelukken en je hebt een prima film. (Zelfs Will Young zingt, al lispelend, best ok!) Aan het end zit nog een mooie knik naar het slot van Paths of Glory.. Zingende, maar droevig gestemde, soldaten. Goed werk (kleine revanche in Ludo-chronologie, na het matige The Grifters) van Stephen Frears, al blijft mijn favoriet voorlopig The Van.
En dan nog maar een Crowe. Singles is net als Fast Times At Ridgemont High een relatie-komedie, alleen nu met volwassenen. Dat helpt op alle vlakken. Leukere humor en wat meer realisme. Fijn. De film speelt trouwens in het Seattle van begin jaren '90, dus veel rockende houthakkershemden. (En Sub-Pop t-shirts)
Een gedeelte van de soundtrack werd trouwens verzorgd door Paul Westerberg. Moet ik eens wat albums van horen, al dan niet met The Replacements. Westerberg is ook de man met de beste "hoe begin ik mijn carriere" anekdote ooit.

vrijdag, augustus 18, 2006

De Top 25 van..17 juni 1997

1.Niet Veur Spek en Bonen - Skik
2.Novocaine for the Soul - Eels
3.Popular - Nada Surf
4.Unpleasant Man - Eels
5.Stalemate - Nada Surf
6.Fire, Water, Burn - Bloodhound Gang
7.Rags to Rags - Eels
8.Geen Slaap tot Osdorp - Osdorp Posse
9.Tattva - Kula Shaker
10.Paranoid Android - Radiohead
11.The Distance - Cake
12.Op Fietsen - Skik (nieuwe titel: Het mag wel zo)
13.Freaks - Live
14.Hush - Kula Shaker
15.Little Arithmetics - Deus
16.Nancy Boy - Placebo
17.Faith - Lim Bizzkit
18.Loser - Beck
19.Hedonism - Skunk Anansie
20.Susan's House - Eels
21.Deutschland Is Get A Die - Atari Teenage Riot
22.Swallowed - Bush
23.Sharks - Tracy Bonham
24.I Will Survive - Cake
25.The Beuatifal People - Marilijn Manson


Tip van de week Hannnson - Mmmbop
(volledige lijst in authentieke spelling)


Ineens weet ik niet meer hoe ik ook alweer aan zo'n stukje over de Top 25 begon. Komt zeker omdat dit de laatste is. U ziet het al, de alternatieve rock heeft definitief zijn/haar intrede in mijn leven gedaan. Maar, zoals ik vast al eerder zei, gedurende het jaar dat ik de lijstjes maakte stonden er ook al meer "alternatieve" nummers in, dan ik vooraf had verwacht.
Het zou mooi zijn als 17 juni de dinsdag na Pinkpop was. Helaas. Het is (vreemd genoeg) wel een dinsdag, maar het festival vond al plaats op 17,18 en 19 mei. Ik probeer me te herinneren hoe ik erop kwam om Pinkpop te kijken. En waar/wanneer keek ik 't dan? Ik meen dat ik Osdorp Posse bij mijn oma heb gezien.. Misschien dat we daar op Pinkstermaandag heengingen. Of zonden ze toen ook op zondag op tv al wat uit? Dat zal toch niet. Ik weet zeker dat ik Beck bij mijn Sepultura-vriend heb gekeken. Hij had had alles opgenomen. Iets wat ik het jaar daarop ook zou doen. Hij zal me het festival wel hebben aangeraden, neem ik aan.
Na Pinkpop had ík dan weer een andere vriend aangestoken met mijn enthousiasme. En togen wij voor het eerst naar een wat obscure alternatieve cd-winkel.. Weg met de Free Record Shop! In de donkere alto-winkel kochten we de debuutplaten van Eels (ik) en Nada Surf (hij). De 2 revelaties van het festival. En voor mij het eerste album wat ik ooit kocht. (Daarvoor dus alleen peperdure singles) Nadat Pinkpop voorbij was gingen we met groep 8 op kamp. Ik had mijn nieuwe favoriete album op een cassettebandje gezet.. En herinner me dat ik het over de aanwezige stereo aan wat meisjes liet horen.. Die 't te droevig voor woorden vonden. De muziek dan.. Op een ander moment zat ik met een of andere gast buiten muziek te luisteren, waarna hij me de truc leerde (of wijsmaakte) dat als je je oortelefoontjes op de palm van je hand legt, het geluid versterkt wordt door de minuscule haartjes op je hand. Het leek te kloppen.. Maar het klinkt toch een beetje als een broodje Aap verhaal..
Terug naar de lijst.. Van de acts die hier aanwezig zijn stonden alleen de Bloodhound Gang, Skunk Anansie en Radiohead níet op het programma.
Marilyn Manson was er wel.. Zijn eerste en enige keer, als ik het goed heb opgezocht. In 1997 was hij nog niet zo heel bekend, denk ik.. Want een paar later zou hij toch in plaats van Beck de afsluiter zijn geweest. (Denk maar aan Rammstein, die dat ook waren) Nu stond Beck met zijn verrekijker naar het publiek te turen en cool te wezen.
Als je 12 bent maakt Marilyn Manson nog echt indruk. Automutilatie! Gaaf! Vond de eerder genoemde vriend, die dit concert ook op de video had staan. Ik vond 't maar niks. Er was trouwens nog een gruwel-act aanwezig.. Een of ander creepy circus, eigenlijk meer iets voor Lowlands. Daar was bijvoorbeeld een gast bij die hoorntjes had laten implanteren. En die dingen, gemaakt van een of andere bizarre plantaardige substantie, zouden dóór blijven groeien. Dat vond ik nou wél fascinerend..
"Lim Bizzkit" was in 1997 nog een onbekende band. Zo onbekend dat ze op zondag tussen de middag het Noordpodium mochten openen. Fred Durst heeft zich later een ietwat vriendelijker imago aangemeten. In 1997 zat hij namelijk onder de tattoos, die er later waarschijnlijk ook nog wel waren, maar nooit zo duidelijk meer in beeld verschenen. Was hij niet zelf tatoeëerder? In elk geval speelden ze hun foute hitje Faith. (Van George Michael) Na afloop van de korte impressie op tv, meldde Jan Douwe Kroeske doodleuk dat je NU naar de platenmaatschappij van de jongens kom bellen, om een gratis (!) cassettebandje (!!) aan te vragen. Met nummers van hun nieuwe album. Altijd spijt dat ik 't niet gedaan heb
Cake is zo'n bandje dat ogenschijnlijk al jaren in de underground verkeerd, maar toch massa's platen verkoopt. 1996/1997 waren de beste jaren, waarin ze hun grootste hit scoorden met The Distance. Om dat nummer ontstond nog een pijnlijk hilarisch conflict. Greg Brown, bandlid en schrijver van het nummer was het zo zat dat fans altijd maar zijn bandleider John McCrea "credit" gaven voor het nummer.. Dat hij opstapte. Niet te geloven. (Het zal echt wel anders zijn gegaan, maar zo vertelt Wikipedia het) Brown begon toen zijn eigen bandje, wat natuurlijk nooit enig succes haalde. Grappig genoeg begon de terugslag voor Cake toen ze in deze nieuwe eeuw overstapte naar major Columbia. Waarom toen pas? De band had natuurlijk getekend moeten worden na het doorbraak-album Fashion Nuggets. (Waarop de 2 nummers van deze week staan) Ach ja, zo gaat het waarschijnlijk altijd.
De cover van I Will Survive kan me gestolen worden. Hoe je dat nummer ook speelt, het blijft niks. The Distance is echter verrassend leuk. Veel leuker dan al die Fun Lovin' Criminals hits, waar de band toch wel enige gelijkenis mee vertoond. The Distance heeft een lekker opzwepend refreintje, terwijl McCrae maar door blijft lullen.
Oh, Cake komt deze herfst met een live-plaat. Heb je suggesties welke nummers erop moeten? Mail ze. (Echt waar)
Kula Shaker kwam een tijdje terug al heel even in de lijst voor, maar nu zijn ze er helemaal. Kan ik eindelijk mijn collectie KS maxi-singles tevoorschijn halen. Of had ik een paar weken terug al genoeg over dit bandje gezegd? Ze schijnen in de studio te zitten, voor een nieuw album. Nadat Milss (typisch spelfoutje) inzag dat al zijn nieuwe projecten tot mislukken gedoemd waren. Ik ben benieuwd, want debuut-album K blijft een meesterlijk werkje vol lekker zeurderige psychedelische rock. Kula Shaker had niet eens een Fatboy Slim remix nodig om hele goede opzwepende Indiarock te maken.
Zou er voor of na Osdorp Posse ooit nog een act zijn geweest die in 1 Pinkpop weekend 2 keer mocht optreden? Beetje vreemd toch. Ze haalden alles uit de kast. Bombastische intro's, dansers.. Het beste was echter om het publiek te zien. Éen grote moshpit. Pinkpop leek in die jaren ook wel wilder en drukker dan tegenwoordig. Je kunt van alles zeggen over de OP, bijvoorbeeld dat ze niet kunnen rappen, maar ze hebben (of misschien toch hadden) wel de juiste attitude. Ze stonden daar in elk geval hun lekker agressieve deuntjes met een fijne dosis zelfvertrouwen te spelen. 1997.. Dat is ver voor Nu Metal en de Posse bracht het al. (Al waren ze vast niet de eersten)
I'm a Quarterback! Van alle bands in deze lijst is Nada Surf waarschijnlijk op dit moment nog het meest relevant. Ik bedoel, hun huidige albums hebben weliswaar niets meer te maken met de hitsingle Popular. Dat maakt ze niet minder goed.. Popular is het zoveelste "sprechgesang" liedje in de lijst. De beste zal verder onbesproken blijven. (Susan's House)
Tsjonge, wat is Popular toch onverwoestbaar. De dynamiek (het crescendo, volgens Wikipedia "Kinison-style") blijft meesterlijk. Every boy! Every boy in the whole world could be yours, if you'll just listen to my guide: the teenage guide to popularity! (Hey is dat een verwijzing naar.. Juist)
Ook nog even snel naar Stalemate luisteren, al was het maar om te checken of er iets van de recente (The Weight Is A Gift) koers van de band in doorklinkt. Hmm. Het lijkt even die kant op te gaan, maar in het refreintje gaat de distortion toch nadrukkelijk aan. Bovendien zijn de drums te lomp. Tegenvaller.
Het zou mooi zijn geweest als Eels met Novocaine For The Soul op 1 had gestaan. Eels was toch de ware ontdekking van het festival. Plus dat ik die single uit verveling al maanden eerder had gekocht. Toch een mooie ronde cirkel. Maar nee, Skik op 1. Dat is verrassend. Zeker met dat nummer. Op Fietse is een klassieker, een van de vrolijkste en leukste Nederlandse hits nummers ooit. Nie Veur Spek en Bonen zegt me echter niks.. Eens luisteren. Poing poing! Dat country-instrumentje. Hoe heet het ook alweer? Alsof er een kangoeroe langskomt. Ja, dit is alweer een vrolijk nummer. Niet gek dat Lohues een paar platen later van de weeromstuit maar blues ging maken. Mar dit is nie veur spek en bonen, dizze keer is't eerns! Poing poing. Fijn voel goed nummer. Muzikaal en tekstueel niet zo geniaal als Op Fietse. (Dat had een mondharmonica en een mandoline, helpt altijd) Maar ach het mag wel zo.
"Volgende week MORE" schreeuwt de lijst op de achtergrond. Niet dus. Het was tenslotte al midden juni.. Bijna grote vakantie. Bijna naar de middelbare school. Ook al kocht ik in die zomer een dure stereo-toren, muziek raakte wat op de achtergrond. Tot '99. (Beck op de voorkant van OOR) Alleen geen lijstjes meer om over te schrijven. Tijd voor een andere serie op dit weblog. (Ooit)
Klik.

dinsdag, augustus 15, 2006

De Week (van 14-08-06)

*Grandaddy - Just Like The Fambly Cat
Grandaddy volgt net als I Am Kloot het (vaak) onvermijdelijke patroon dat iedere volgende plaat wat minder is. Gelukkig, zou je zeggen, is deze 4de dan de laatste. De vraag is natuurlijk of Jason Lytle solo, of met andere bandleden, zichzelf opnieuw uit kan vinden. Om de cyclus weer van voren af aan te kunnen beginnen. Ik gun 't 'm. Toch betwijfel ik of dit gaat lukken. Tot nu toe heeft hij enkel zijn collectie liedjes plaat na plaat gerecycleerd. (Wat hij zelf ook altijd toegaf in interviews)
Gelukkig is en blijft de sound van Grandaddy aangenaam. Uitstekend zelfs, ditmaal. Er zijn genoeg momenten van Boards of Canada-achtige melancholie.
Just Like The Fambly Cat wekt op mij de indruk van de meest rustige plaat in 't oeuvre. Het is zeer kalmerende prozacpop, waar we nummer na nummer in hetzelfde tempo door de ruimte zweven. Tuurlijk er zijn ook wel up-tempo nummers, maar die vallen bijna weg tegenover alle kalmte. Dichter bij ELO (of wat ik me bij die band voorstel) is Grandaddy nooit geweest. Grappig genoeg zijn de meest frisse nummers 2 (bijna) instrumentale werkjes. Opener What Happened? is al aardig, maar Skateboarding Saves Me Twice is voor mij het hoogtepunt van de cd. Het begint als een ringtone, waarna de hi-fi modus aangaat met de altijd aanwezige akoestische gitaar. Dan is er nog die geniaal sentimentele vocoder loop, die zegt wat de titel belooft, en eigenlijk nog wel wat vaker herhaald had mogen worden. Waarom eigenlijk "saves" en niet "saved"? Interessant.. Dit nummer sluit de goede eerste helft van de plaat af. De helft waarin ook de betere liedjes zijn te vinden, zoals Summer Is Gone. (Sowieso een ultieme Grandaddy titel)

*Thomas Dybdahl - One Day You'll Dance For Me, New York City
In Noorwegen is Dybdahl alweer toe aan zijn volgende plaat. Zijn werktempo ligt te hoog om hem ooit nog in te halen, zo lijkt het. Ik wist het tijdens de vorige 2 delen niet, maar klaarblijkelijk vormen zijn eerste 3 platen een "October" trilogie. Klinkt mooi, maar het heeft ook iets gezochts. Bovendien is de verleiding groot om dit wel erg korte (half uur) derde deel als een epiloogje te zien. Ik zal echter niet de "fout" maken om de plaat de grond in te boren. Vorig jaar bleek Stray Dogs tenslotte ook langzaam maar zeker een prima plaat te zijn. Dit keer stond ik dus wat welwillender tegenover de eerste paar luisterbeurten. En ja, de man blijkt toch een zeer consistente pen te hebben. Hooguit mis ik een "hit" zo goed als Pale Green Eyes, al hoorde ik die op Stray Dogs de eerste weken ook niet. Misschien dat Henry een kandidaat is, dat is vast dezelfde zangeres. Dybdahl zelf zegt geprobeerd te hebben deze plaat minimaal/leeg te houden.. Daar merk ik weinig van. Het geluid is nog steeds warm en gevuld met orgeltjes en piano's. Hooguit lijkt er wat minder plek voor drums. Daardoor is dit een plaat voor de late avond. En ik blijf fan.

*Mission Of Burma - The Obliterati
Na 2 kalmerende albums is het tijd voor wat energiekers. Mission Of Burma kan dat leveren. Zelfs zo goed dat ik nauwelijks verder ben gekomen dan het openingssalvo. 2 nummers, die beiden een aanstekelijk soort Guided By Voices rock brengen. M. of. B. is een Pitchfork-favoriet die ik ten onrechte had genegeerd. Iets in de bandnaam deed me denken aan zeer lawaaiige artrock. Misschien spelen ze die elders ook wel. Voorlopig hiervan genieten.

*Le Conseguenze Dell'Amore
*A Mi Madre Le Gustan Las Mujeres
*Hannah And Her Sisters
*Sideways
*Gegen Die Wand
*The King Of Comedy
*Persona

De beste film van de week, zat aan het begin. Conseguenze Dell'Amore is een staaltje filmliefhebberij pur sang. De regisseur moet een aanstekelijk estheet zijn. De film zit vol met prachtige shots, kleine schilderijtjes. De surrealistische sfeer wordt nog versterkt door muziek. Een verzameling glitchende electronica, waaronder een nummer van Boards of Canada. Deze muziek contrasteert op fascinerende wijze met de statige dure omgeving waarin de personages zich bewegen. Heel vervreemdend. En dan is dat eigenlijk een maffia-film! Wel een hele ongewone dus. Toni Servillo is fantastisch als volkomen gedesillusioneerde (gedwongen) loopjongen voor de maffia. Dankzij de liefde probeert ie dan eindelijk iets aan zijn situatie te veranderen. Helaas, de gevolgen zijn gruwelijk. Natuurlijk. (Dat is dan wel conventioneel)
De film met de veel te lange Spaanse titel was werkelijk hopeloos. Ik weet dat ik vrij kritisch ben geweest over eerdere afleveringen van de Spaanse filmzomer, maar dat waren tenminste nog films waar je over na kon denken. Uitdagende films. Dit is een film die zelfs als niemendalletje mislukt is. (Wegens niet grappig genoeg)
Hannah en haar zussen vormen de logische kern van deze Woody Allen film, die zoals gewoonlijk komedie met drama afwisselt. Op grillige wijze ditmaal. Er waren momenten dat ik me zat te vervelen, maar andere momenten zijn dan weer lekker scherp. Wat me amuseerde was dat de neuroot Allen zijn alter ego in de film geen hersentumor durft te laten hebben. Dat is de Goden verzoeken, dacht Woody. Stel ik me zo voor.
Eindelijk dan Sideways gezien. Stond al zo lang op de lijst. Ik was altijd bang dat de film overschaduwd zou worden door het hele wijn-gebeuren, maar dat valt mee. Het is fijn dat regisseur Payne vooruitgang heeft weten te boeken. Net als in About Schmidt zijn de personages heerlijk onsympathiek, maar dit keer heeft hij zijn film ook de broodnodige humor meegegeven. Geen kans om je te vervelen. Vooral dankzij Thomas Hayden Church, die de rol van zijn leven speelt. Het verbaasde me niet dat de carrière van zijn personage veel op die van hemzelf lijkt.
Gegen Die Wand viel nogal rauw op mijn dak. Ik had 'm even door elkaar gehaald met een of andere multi-culti komedie. Van komedie is echter geen sprake. (Hooguit enkele heel cynische momenten) Het verhaal is eigenlijk een cliché. Twee Turkse Duitsers sluiten een schijnhuwelijk, zodat het meisje uit haar familie wegkan. Om te feesten. Daarna groeien ze natuurlijk langzaam naar elkaar toe. Zo bijzonder klinkt het niet, maar de uitwerking is als gezegd "mooi" schrijnend. Het pijnlijkst is nog wel dat de film aan het eind 2 schijnbewegingen maakt. Eerst moet de kijker geloven dat het heel slecht gaat aflopen, dan is er hoop.. En vervolgens wordt die ook weer de grond ingeboord. Het lijkt het echte leven wel.
The King Of Comedy was eens wat anders voor Scorsese. De film wordt tegenwoordig vooral geprezen omdat deze heel goed de moderne sterrencultuur voor (en door)-ziet. Nee, een ster heeft het niet makkelijk en velen zullen hun sterrendom wel 'ns vervloeken. De Niro speelt weer een geobsedeerd personage, die koste wat kost in de talkshow van Jerry Langford (Lewis) wil optreden. Hij is (kennelijk) te lui om op een normale manier carrière te maken, dus vormt hij na talloze afwijzingen een team met een even gestoorde groupie om zijn masterplan uit te voeren. Het eerste uur is nog wat traag, maar zodra The King langzaam in zijn web van leugens komt vast te zitten, is het een zeer interessante film.
Persona tot slot.. Eh.. Een groot vraagteken. Bergman is hogere filmkunst. Morgen in de nabeschouwing maar 'ns lezen hoe het zit. De film heeft in elk geval een geweldig intens duistere sfeer. Maar wat de film wil zeggen, of wat sowieso "echt" is in de film.. Geen idee.

vrijdag, augustus 11, 2006

De Top 10 van..4 maart 1997

1.Hit 'M High - Monsters Of Space Jam
2.I Believe I Can Fly - R. Kelly
3.Little Wonder - David Bowie
4.We Like To Party - Party Animals
5.Ain't No Dub - Apollo 440
6.I Miss You - Björk
7.Don't Let Go - En Vogue
8.Party - De Charly s
9.Supergabber - Hakkuhbar
10.Don't Speak - No Doubt


Tip: I Shot The Sheriff
(volledige lijst in authentieke spelling)


De laatste top 10, maar vrees niet.. Er volgt nog 1 lijst. De lijst van de omwenteling. Wacht maar. Dit zijn de laatste stuiptrekkingen van de eurohouse en happy hardcore. Volgens mij zeg ik dat al weken, maar dit keer is 't werkelijk zo.
Voordat we pogen naar wat nummers te luisteren, even opmerken dat het inmiddels 4 maart is. Een dinsdag! Wederom was er weer een behoorlijk groot gat gevallen. 3 weken. De ware zin om een lijstje te fabriceren was duidelijk over. Ik vind eigenlijk dat er na zo'n pauze wel 10 nieuwe nummers in de lijst konden staan. Niet dus.
Onderin nog steeds No Doubt. En bovenin is het ook maar saai stuivertje wisselen.
Het is jammer dat goede muzikale grappen vaak om zeep worden geholpen door herhalende navolgers. Denk aan Gabber Piet en al die anderen die een kinderdeuntje op gabberbeats zetten. Nog stommer is het eigenlijk om je eigen goede grap uit te melken. Tuurlijk, de centjes zijn fijn.. Maar misschien juist daardoor is het wat flauw. Je hebt je punt gemaakt, we hebben gelachen. Back to business. Maar nee, Hakkuhbar maakte nog minstens 3 singles na Gabbertje. En ik weiger Supergabber op te zoeken. Al denk ik dat ie sowieso onvindbaar zou zijn.. (Even later)
Toch geprobeerd natuurlijk.. En ja hoor. Een video die van TMF is geript, met in de laatste frame ook nog de kop van.. Natuurlijk.. Mental Theo.
Vergeet ook niet deze vogels uit Rosmalen te checken.
Ik heb in de loop van deze serie allerlei happy hardcore acts bewierookt. Alleen met de Party Animals is het, zover ik me herinner, nooit echt gelukt. Nu hebben ze hun laatste kans. We Like To Party. Klinkt als een titel voor een waar anthem. Ik ben benieuwd. Party Animals! De gabbertjes schreeuwen We Like To Party (natuurlijk) Boem.. Boem.. De melodie heeft wel iets Russisch. Je kunt er vast goed een Kozakkendansje op uitvoeren. De MC is daar klaarblijkelijk mee bezig want hij schreeuwt: "Word een beetje duizelig!" Best hilarisch allemaal.
Gelukkig staat iets nog lager nog wel 'n goed "nieuw" nummer. Appollo 440's grootste hit, heet eigenlijk Aint' Talkin' About Dub, een titel die gebaseerd is op de belangrijkste sample. De beroemde gitaarriff is gejat van Van Halen's Ain't Talkin 'Bout.. Love! Eigenlijk is dit een goede gelegenheid om even over Van Halen te contempleren. Ze moeten een devote fanbase hebben want Wikipedia staat vol met technische artikelen over de band. Lees bijvoorbeeld deze uitgebreide verhandeling over Eddie van Halen, en dan met name hoe zijn gitaarspel (blijkbaar?) de rockwereld heeft beïnvloed. Ik zou geen Van Halen hit kunnen noemen, worden ze eigenlijk nog op de radio gedraaid? Nee denk ik. Dus maar 'ns luisteren naar de song waar de riff uit werd geplukt. Oef, dat is een stuk langzamer. Apollo 440 heeft de riff minstens dubbel zo snel afgespeeld. Moeilijk daaraan te wennen. Bovendien had de Wikipedia song-pagina me een echt ruige punkrock hit in het vooruitzicht gesteld. Ik vind het anders vrij soft en glad. Wie weet had David Lee Roth wat meer moeten schreeuwen. Het gitaarwerk is echter best wel tof. De break is ook lekker radicaal. Het moment dat de song weer losbarst na de break is zeker een staaltje classic rock om U tegen te zeggen. Heck, hoe vaker je 'm hoort, hoe leuker ie wordt.
Apollo 440 tuigt de riffs op met razendsnelle junglebreaks. De kracht van het nummer zit echter in de slimme variatie. Waar Daft Punk hun Breakwater-riff maar bleven herhalen, haalt Apollo 440 een kek trompetje tevoorschijn in een spacy break met electronische akkoorden, die dolfijnen in de oceaan suggereren.
Eigenlijk pijnlijk om te constateren dat Robot Rock zo'n beetje 10 jaar na dit nummer eenzelfde soort kunstje is. Van Daft Punk mag je toch wel iets écht origineels verwachten.
Greetings, earthlings! We have now taken over your radioooo!
Monsters schijn je als Monstars moeten spellen. Met reden, want de beesten vormen een All-Star basketbal team. Vol NBA vedetten als Patrick Ewing en Larry Johnson die in monsters waren veranderd, door een of andere slechterik. Misschien dat ieder monster wel bepaalde karakteristieken had, waardoor je de basketballer die "erin" zat kon herinneren. Nou ja, het Amerikaanse publiek dan.
De muzikale equivalent is ook al een All-Star team, bestaande uit B-Real, Coolio, Method Man, LL Cool J en Busta Rhumes. Allemaal kundige rappers natuurlijk. B-Real van Cypress Hill is in deze context natuurlijk mijn favoriet. Wat me vooral opvalt is de uitstekende beat. Geproduceerd door de Track Masters, een lastig te googlen, dus anonieme entiteit. Ach who cares, What's up doc? The Monstar funk!
Klik.

dinsdag, augustus 08, 2006

De Week (van 08-08-06)

*Tres Chicas - Bloom, Red & The Ordinary Girl
Vorig jaar rond deze tijd luisterde ik veel naar het album vol duetten dat Caitlin Cary met Thad Cockrell maakte. Een plaat die langzaam beter en beter werd. Dus ging ik er min of meer vanuit dat het ook met de Drie Meiden wel goed zou komen. Dat viel niet mee. Dit is gewoon een gezellig country-plaatje. Het heeft de sfeer van een pretentieloos zij-projectje. Hey, zei ik vorige week niet dat ik wat teveel Americana luisterde.. Misschien dat mijn enthousiasme daar (ook) wat onder leed.
Wat de plaat met Cockrell (Begonias) heel duidelijk op deze voor heeft, is de frisse productie. Bloom, etc. klinkt nogal dof. Het sprankelt niet. De liedjes mogen er echter best wezen en soms is de lulligheidsfactor zover opgeschroefd dat het erg leuk wordt. Met hele grappige ouderwetse achtergrondkoortjes bijvoorbeeld. "I hope that you don't go before me." Koortje: "Before me." (Ach je moet 't horen)
Al met al, aangenaam, maar meer ook niet.

*Final Fantasy - He Poos Clouds
Nee dan He Poos Clouds. De plaat is zo subtiel, bijna te verlegen om echt heel enthousiast aan te prijzen. Daarvoor is de kans te groot dat ik 'm al snel weer vergeet. Maar toch! Wat een heerlijk magisch sprookjesgeluid. Als marshmallows.. Of misschien zelf suikerspinnen. Al zijn die wat te zoet. Final Fantasy's mastermind is Owen Pallett, een violist. En daar komt de gelijkenis met Andrew Bird om de hoek kijken. De fans van Bird zullen deze plaat zonder twijfel goed vinden. Met de piano kan Pallett trouwens ook prima overweg, in de beste tracks is dat instrument altijd aanwezig.

*Easy Rider
*Abre Los Ojos
*Dr. Strangelove (etc.)
*Elizabethtown
*Double Indemnity
*Fast Times at Ridgemont High
*The Killing

Easy Rider werkte in eerste instantie vooral op de lachspieren. 2 maffe figuren op motorfietsjes. Is de film bedoeld als ridiculisering van die hele hippie-tijd? Waarschijnlijk niet. Zodra Jack Nicholson in beeld verschijnt wordt de film gelukkig beter. En grimmiger. Daarmee wordt ook wat duidelijker hoe zeer de hippies met de nek werden aangekeken. Een mooie zet in Easy Rider zijn de uit de losse pols opgenomen Mardi Gras scènes.. En de daaropvolgende (waarschijnlijk) beroemde LSD-trip. Met dit 2e gedeelte bewijst de film dat het toch niet voor niets een klassieker is. Al was de film zeker niet zo goed als ik had gedacht.
Op IMDB is een mooie cultureel correcte recensie over Abre Los Ojos te lezen. De schrijver vertelt hoe deze eerst Vanilla Sky zag en daarna Abre Les Ojos.. En die laatste film was zoveel beter! Wat een Hollywood troep was Vanilla Sky eigenlijk, klaagt de recensent. Ik vind het knap. Want toen ik de 2 films in dezelfde volgorde zag werd mijn kijkervaring toch zwaar belemmerd door het feit dat Abre Los Ojos nu veel minder spannend was. Misschien was Vanilla Sky daar sowieso wel beter in. Wat Vanilla Sky ook voor heeft op Abre Los Ojos is de muziek. Dat valt juist in deze volgorde op, nu memorabele scènes worden opgetuigd met ongeïnspireerde orkest-muzak. Maar goed, ik moet natuurlijk niet vergeten dat Amenábar wel het origineel pende.. En aan dat origineel is zover ik me kan herinneren, nauwelijks wat veranderd. Het is en blijft een fascinerend verhaal. Een duistere paranoiatrip. Ik blijft wel twijfels houden over de sci-fi wending.. (Was de verwisselings-paranoia niet interessant genoeg voor een hele film?)
Dr. Strangelove leek een "moetje" te worden. De film staat zo hoog in allerlei lijstjes dat ik 'm toch gezien moest hebben. Met lichte tegenzin. Helemaal verkeerd, want zoals gewoonlijk bleek de hoge klassering niet voor niets te zijn. Peter Sellers is altijd amusant flauw en de ster van de film is natuurlijk George C. Scott die in zijn rol als komische communistenvreter.
Elizabethtown leek om logische redenen wel de 2e Crowe film van de week. Ik vrees dat de man toch een one hit wonder blijkt te zijn. (Almost Famous) Oh, misschien moet ik 2 hit wonder zeggen.. Jerry Maguire staat nog op de "te zien" lijst. Hoe dan ook.. Elizabethtown is een film waarbij ik als kijker echt wel mijn best wil doen om de film als het ware met mentale kracht richting magie te stuwen. Maar het wil niet lukken. De muziek is goed, de plaatjes zijn goed, Kirsten Dunst is een al joie de vivre. Alleen.. Het verhaal is een ramp. Of liever, focust verkeerd. Orlando Bloom vliegt & rijdt naar het zuiden om zijn overleden pa op te halen, wat stof (as?) zou kunnen opleveren voor een road trip vol leuke muziek en ontmoetingen. (Het begint ook goed met een Buckingham solo versie van Big Love) Alleen dan arriveert hij al heel snel bij zijn karikaturale southern familie.. Die 'm niet mot. En draait de rest van de film daar om. Zonder ook maar te boeien. Ondertussen bloeit er natuurlijk wat op tussen stewardess Bloom & Dunst.. Tegen het eind wordt het 2de deel van de trip (zonder vliegen terug) in ijltempo afgeraffeld. Alsof Crowe 3 mixtapes vol leuke liedjes er in 10 minuten doorheen jaagt. Rommelig en zonde. Crowe's vrouw Nancy Wilson weet ook nog wel wat leuke sfeermuziek te schrijven. Als dat nou was samengegaan met een steekhoudend verhaal.
Het duurde even voordat ik het doorhad, maar een van de ware genieën van de film noir is natuurlijk Raymond Chandler. Hij schreef tenslotte ook het script voor Strangers on a Train. En creëerde de ultieme noir held: detective Marlowe. Van die laatste heeft de verzekeringenverkoper Neff wel wat weg.. Daardoor lijkt Double Indemnity eerst een film die wat te veel op routine en clichés drijft. Maar, en misschien is dat het kenmerk van een echt goede film, Double Indemnity wordt beter (!) naarmate de film vordert. Dan begint juist het gemak waarmee de film de pionnen over het bord schuift op te vallen. Als de 2 hoofdrollen net wat beter waren gespeeld (of toch geschreven?) was het een ware klassieker. Nu is de leukste rol voor Edward Robinson, als de enthousiaste collega van Neff. Zonder lucifers. Hij heet Barton, een naam die we weer van een andere goede film kennen.
Als Crowe dan deze week toch ontmaskerd moest worden als zijnde geen genie..: Fast Times at Ridgemont High. Crowe dook ooit een jaar onder op een middelbare school, waar hij een boek en een script over pende. Hij liet het aan Amy Heckerling over om 'r een film (en later serie) van te maken. Niet gek dat hij zich er zelf niet aan waagde, want als dit emotioneel nietszeggende scenario het enige is wat hij uit die undercover-operatie wist te halen. Pijnlijk. De film kent heus wel wat grappige momenten, maar is vooral leuk om goede acteurs als Sean Penn en Jennifer Jason Leigh aan het begin van hun carrière te zien. Nicolas Cage schijnt ook nog rond te lopen. Maar ik 'heb 'm gemist. Zijn rol werd er dan ook bijna helemaal uitgesneden. Wie weet omdat Cage (of Coppola) op de set de hele tijd over zijn beroemde oom opschepte. Zo lijken de anekdotes rond deze films leuker te zijn dan de film zelf. Bijvoorbeeld dat David Lynch eigenlijk zou regisseren. Wat voor duister teenage angst drama zou er dan zijn uitgerold. (Hij vond het script ook niet echt zijn ding)
Ach dan nog maar een korte Kubrick. The Killing is weer een ander genre voor de (ultiem?) veelzijdige regisseur. Film noir en wederom geslaagd. Hooguit lijkt Kubrick zich op 't laatst wat teveel in de komische kanten van het verhaal te interesseren.. Een oude dame met 'n hondje die alles in de war schopt. En een slechterik die worstel-moves uit begint te halen. (Die man leek sowieso wat op de Zweedse krachtpatser uit Plan 9 From Outer Space)
Ook grappig is de niet onbelangrijke bijrol van Vince Edwards. (Als het vriendje van de femme fatale) Zou de vader van Mark Ruffalo kunnen zijn. Zelfde uiterlijk en zelfde manier van spreken.

vrijdag, augustus 04, 2006

De Top 10 van..10 februari 1997

1.I Believe I Can Fly - R. Kelly
2.Hit M High - The Monsters Of Space Jam
3.Don't Speak - No Doubt
4.Little Wonder - David Bowie
5.Freed From Desire - Gala
6.Party - Charly Lownoise en Mental Theo
7.I Miss You - Björk
8.Paparazzi - Xyzibit
9.Don't Let Go - En Vogue
10.Big City Nights - Daft Punk


Tip: Apollo 44 - Ain't No Dub
(volledige lijst in authentieke spelling)


Het eerste wat opvalt aan dit lijstje is dat het mijn verjaardag vergeet. Verbijsterend. De lijst is (kennelijk) gemaakt op 10 februari en nergens staat een taart of wat dan ook..!
De laatste loodjes van het hele project zijn sowieso wat chaotisch. Zo is, voor het eerst, de tip van vorige week niet in de lijst binnengekomen. Echt logisch.. Nu was de tip ook niet om over naar huis te schrijven. (Dat liedje om BNN aan een omroep-status te helpen) Toen Bart de Graaff nog bij Veronica zat, en ik 7 was, dacht ik trouwens heel lang dat die arme jongen een soort muppet was, met touwtjes.. Pijnlijk. Mijn moeder vond het maar niks dat ik daarnaar keek. Veel te grof. Alsof bij de Mega Top 50 niet allerlei schunnigheden voorbij kwamen. Gijs Staverman op bezoek in een striptent..
Big City Nights is een nummer van Daft Punk dat niet bestaat. Toch zullen de meeste muziekliefhebbers, met een een voorliefde voor dance of clips, wel weten welk nummer ik hier bedoelde. Da Funk. De titelverwarring is logisch want in de videoclip wordt het nummer ook echt zo gepresenteerd. Daft Punk is een uitstekende videoclip-band. De clips laten de nummers echt boven zichzelf uitstijgen. Zo ook hier. Toch mooi dat Daft Punk op de een of andere andere manier het vertrouwen kreeg om zulke artistieke, op 't eerste gezicht commercieel onhandige clips uit te mogen brengen. (Het budget zal ook niet al te laag geweest zijn.. Alhoewel, misschien was de man in het pak gewoon een van de Daft Punk jongens zelf, dat is dan al 1 besparing..)
Da Funk krijgt door de zielige hondenclip een melancholische laag, die het uit zichzelf bij zijn lang zal ze leven niet heeft. Die arme eenzame hond.. Met zijn ghettoblaster en zijn manke poot. Die een boek getiteld "Big City Nights" koopt. Als u 't vergeten bent, gaat dat zien. De video is van de hand van Spike Jonze en hij heeft een werkje van "korte film"-achtige allure gecreëerd.
Geheel iets anders.. En Vogue. Een voorloper van Destiny's Child. Van een vergelijkbare grootte in de jaren '90.. Nou ja, als het een wedstrijd was wint Destiny's Child met gemak op verkoopcijfers.. En Vogue heeft echter een andere troef: 7 "Video Music Awards".. Van MTV. De meeste awards ooit gewonnen door een "damesgroep". Lekker belangrijk. Don't Let Go was En Vogue's grootste hit in deze contreien.. Op het Engelse gedeelte van Wikipedia wordt het nummer nauwelijks genoemd. In Amerika zijn ze eerder bekend van een samenwerking met Salt 'n Pepa. En Vogue's meest verkochte album stamt alweer uit '92 en heet Funky Divas. Dat vind ik wel meevallen als ik Don't Let Go luister. Het is juist opvallend dat de drums zo mak, zonder pit, zo unfunky door het nummer sjokken. Het is een live/"echt" drumgeluid.. Iets wat in deze eeuw waarschijnlijk niet zo snel voor een r&b groep zou worden ingezet. Liever wat opzwepende Timbaland-beats.
En wat doet I Miss You ineens in de lijst!? Is die van Homogenic? Neen.. Stamt van Post. Op de achterkant van de lijst lees ik "Coole clip: I Miss You". Hm, net als Daft Punk heeft Björk vele bijzondere clips laten maken.. Maar deze herinner ik me niet. Eens zoeken. Oh ja, de semi-tekenfilm! Grappig hoe zo'n bizar tekenfilmpje als dit, voor Björk toch nog een redelijk conventionele clip is. (Anders was ik 'm toch niet vergeten?) En dat terwijl Björk waarschijnlijk voor de eerste en enige keer met roodgeverfd haar is te zien. Het staat net zo cartoonesk als de rest van de clip.. Precies de bedoeling, natuurlijk. Het lijkt wel Ren & Stimpy.. Oh, dezelfde tekenaar..Haha. Check die pantoffels!
Het zou zonde zijn om het allerlaatste "CL & MT" liedje niet te vermelden. Het laatste liedje dat de lijst haalt, bedoel ik.. Maar, de "terugslag" is al een paar weken geleden ingezet. Het verzadigingspunt is ver overschreden. Party brengt vanzelfsprekend niets nieuws. Al de knotsgekke cartoongeluidjes sluiten dit keer wel mee aan op het vorige nummer. Yeah yeah, pump that party! Hey everybody, see you on a party! In de bestandsnaam van deze mp3 lees ik "Klf".. Wie weet was het een KLF cover. Zou me niks verbazen.
Don't Speak is na een weekje afwezigheid "gewoon" weer teruggekeerd. Nu voor het eerst in de top 3.. Echt een hit die (net als in deze lijst) heel lang hoog in de lijst verkeerde. (Tot het nummer heel, heel vervelend werd)
Ik zei vorige week al dat ik waarschijnlijk verliefd was.. En dat klopt natuurlijk. Sterker nog, het was inmiddels "aan" met dat meisje waar ik 't weken terug aan de hand van dat Cypress Hill nummer nog over had. Helaas spraken we uit verlegenheid (of pure onwil?) nooit met elkaar.. (Echt waar) Maar ik ben wel 'n keer met 'r naar de bios geweest. Inderdaad, naar het Looney Tunes/Michael Jordan verhikel Space Jam. Wat prompt mijn favoriete film werd, dat spreekt vanzelf. Nu zou ik eerder op Bill Murray letten, maar toen heb ik 'm niet gezien. De soundtrack viel ook in de smaak. Vol opzwepende urban deuntjes. (Daarover volgende week) En natuurlijk een zoete ballade van R. "Wooh" Kelly. Die zelf ook wel van tienermeisjes hield.. (Zie foto) Maar niet zó jong, hoop ik voor 'm.
Ik spoedde mij naar de winkel om I Believe I Can Fly aan te schaffen. Want zo voelde ik me tenslotte ook. Ze hadden 'm zelfs in een superdeluxe uitgave, waarin de single in een "echte" verpakking zat. (En niet in zo'n goedkoop kartonnetje) Op de voorkant kijken Bugs Bunny, Michael Jordan en R. Kelly "ons" nogal streng aan. Niet echt toepasselijk, want dit is geen agressieve bounce track. Meteen begint namelijk het Motown Romance Orchestra een zoete melodie te spelen.. En hoor ik daar het instrument met de ingebouwde, ingehouden snik? Jep, een fagot. Het mooiste is natuurlijk het massale gospelkoor, dat in de videoclip zo overtuigend door R. Kelly himself werd gedirigeerd. Volgens mij had ie speciaal daarvoor zelfs een kek, wijs brilletje opgezet.
Jammer dat op de karaoke-versie, want die is inderdaad aanwezig, het gospelkoor óók geschrapt is. Wat voor oen heeft dat nou bedacht.. Hoe kunnen we nou een goede R. Kelly imitatie geven als we niet wat hulp krijgen van The Luv Club Choir..
Space Jam als film werd door de critici gekraakt, maar de soundtrack werd wél goed onthaald en verkocht massaal. Sterker, I Believe I Can Fly is eigenlijk het hoogtepunt in de carrière van Kelly. Terecht, want het nummer heeft een mooie klassieke melodie en is prima opgebouwd.
Interessant is, als we even terugdenken aan En Vogue, waar de drums "echt" waren.. (En niet echt aangenaam) Hier juist een heel eenvoudige electronische beat het nummer begeleidt. En dat werkt eigenlijk ook maar zozo. De beatgeluiden zijn zo simpel dat het niet gedateerd klinkt, maar een groot orkest (en koor) combineren met deze iele drummachine.. Gospelkoor: Hmmmmmmm. (Fly High, Hiiiigh!)
Klik.

dinsdag, augustus 01, 2006

De Week (van 01-08-06)

*Full-Source - Empathy's Last Stand
Tim Dwyer, een prima gozer uit de underground, maakte een tijdje terug al indruk met zijn even chaotische als sympathieke mash-up mixtape. Nu heeft hij een album vol eigen werk uit, en ook dit werkje mag er zeker wezen.
De chaotische component is, tot mijn genoegen, nog steeds aanwezig. Ook zijn er een hoop duistere beats en gemompelde vocalen. Mijn favoriete nummers combineren heel losjes electronica met organische instrumenten. Erg leuk wordt het vooral als Full-Source klarinet begint te spelen. Toch vrij zeldzaam. Dat gebeurt in mijn favoriete track The Significant Other, een nummer waarop zijn vergelijkbare mede-artiest Second Thought hand en spandiensten verleent. (Hij speelt onder andere gitaar)
Een ander hoogtepunt is Paper Colony waarin een Jandekiaanse harmonica uit zijn dak gaat.

*Guy Clark - Workbench Songs
Ik luister (te)veel Americana platen. De muziek irriteert zelden, de muzikanten zijn goed en de sfeer prima. Meestal beklijft er echter weinig en is ook de oubolligheidfactor wat te hoog. Dat laatste ligt ook hier op de loer. Guy Clark is natuurlijk een oude rot. Wat Workbench Songs ver boven het maaiveld doet uitsteken zijn een paar echt goede nummers. Funny Bone heeft een geweldig lieve en slimme tekst over het tragische leven van een rodeo-clown die een blauwtje liep. (She broke his funny bone..) Nog veel beter is Out in the Parkin' Lot. Lastig aan te geven waarom. Misschien is het die typische folky 2-akkoordenstructuur waar het nummer mee opent. Of de mandoline. Altijd fijn. Looks like everbody's lookin' for a friend. Out in the parkin' lot. (Onder een concertzaaltje.. Je kunt de muziek er gratis horen, tot de politie komt..)

*One Hour Photo
*Los Amantes del Círculo Polar
*Singin' in the Rain
*A Cock and Bull Story
*Mean Creek
*Pygmalion
*Strangers on a Train

Het begint me steeds vaker op te vallen dat films meestal wel interessant beginnen, maar moeite met het einde hebben. One Hour Photo, bijvoorbeeld, is een hele aardige schets van een eenzame man, Robin Williams, die zo graag bij een familie zou horen dat hij volledig geobsedeerd raakt. De film "ontwikkelt" zich vervolgens in rustig tempo richting een behoorlijk spannende finale, die dan helaas wordt overschaduwd door een ietwat overdreven achtervolgingsscène. Uiteindelijk wordt de film als geheel daar echt niet door verknald, maar het was toch wel een wat jammerlijke stijlbreuk.
Ik had al een voorgevoel dat ik deze aflevering van de Spaanse Filmzomer moest laten lopen. Dat was eigenlijk nergens op gebaseerd, maar mijn instinct kreeg gelijk. Los Amantes was een vervelende film. Een film over fantastische toevalligheden, die ergert omdat het allemaal net even te gekunsteld is.
Gelukkig kon ik de dag erna weer lachen met de welbekende vrolijke musical. Vooral Donald O'Connor als Cosmo is natuurlijk een held. Ik kreeg wel wat medelijden met die arme Lina Lamont. Als de rode draad van deze week het eerder geschetste probleem met "eindes" is, kan ik ook nog wel wat over Singin' in the Rain opmerken. Richting het einde zit namelijk een enorme dansscène, waarin de echte kenners waarschijnlijk tal van verwijzingen naar beroemde musicals herkennen. Op mij maakte de scène echter een wat overdreven indruk. Het leek me leuker als de finale in de gepaste Franse setting was geweest. Nu was het een te duidelijk vehikel om Gene Kelly nog maar 10 minuten in wisselende decors te laten dansen.
A Cock and Bull Story is Winterbottom's poging om The Life and Opinions of Tristram Shandy te verfilmen. Een hilarisch boek, al was ik toen deze film werd aangekondigd alweer vergeten hoe het eindigde. (Namelijk met de titel van de film) Het pijnlijke aan deze filmversie is dat deze eerst aantoont dat het best mogelijk zou zijn om op een ironische manier het boek in een film te vatten. (Scènes die even opnieuw gestart worden, karakters die meerdere rollen spelen wegens "family resemblence" etc.) Maar dan staakt de film deze poging en start de film in de film over de problemen die het verfilmen van dit boek oplevert. Misschien zijn dit soort meta-grapjes in de geest van het boek, het blijft toch jammer. En veel erger, het is slaapverwekkend. Enige leuke anekdote die nog aan de film hangt is dat de scenarioschrijver, die jaren met Winterbottom had samengewerkt, na (of tijdens?) deze film ruzie kreeg en opstapte. Was hij ook niet tevreden?
Ik moet zeggen, ondanks al die klassiekers van de laatste tijd blijft Klein Amerikaanse Indie toch mijn favoriete genre. Net als in de muziek, eigenlijk. Mean Creek verhaalt over een gepeste jongen, Rury Culkin, ook al goed in You Can Count On Me, die samen met zijn broer en diens oudere vrienden wraak wil nemen op zijn kwelgeest. Ze nemen deze dikke, psychisch ietwat geflipte, jongen mee op een boottripje. Tijdens het tripje blijkt deze George eerder een zielig figuur te zijn. Dus willen de jongens het plan afblazen. Maar dat is tegen de zin van een de oudere gasten die zich erg verheugd had op deze afranseling. Hij biecht de waarheid over de trip op.. Waarna George zo boos wordt dat hij door de oudere broer uit de boot wordt gekieperd. Wat er dan gebeurt kunt u wel raden.. De film verandert in een soort I Know What You Did Last Summer.. Zonde, want daarvoor was de film mooi subtiel. Bovendien begint de film in dit laatste stuk wel erg veel haast te maken. Dan zitten de personages weer hier, dan weer daar. Toch blijft uiteindelijk een positief gevoel hangen. Al was het maar om de fantastische plaatjes van het bootje in de rivier.. Begeleid door van die typische licht klassieke hippe sfeerliedjes.
Pygmalion is net als The Maltese Falcon een film die behoorlijk snel is voor zijn tijd. (1938 in dit geval) De film behandelt wel een veel lichter thema.. Het inmiddels uitgekauwde, maar toen waarschijnlijk verse verhaal van een meisje uit de goot dat door een professor in een echte "Lady" wordt verandert. Als gezegd, de vaart zit er best in, maar ik kon niet helpen tijdens de film te gaan nadenken over een ander bekend thema: "Rijk en Geen Geld". Mijn favoriete sentimentele jeugdboek, over een rijkaard die, op doktersadvies, in de goot gaat leven. Zou dat al verfilmt zijn? Jawel.. Als The Amazing Quest of Ernest Bliss, een korte onsuccesvolle film met Cary Grant in de hoofdrol. Is te downloaden via Archive, ik zal het eens proberen.. Een nadeeltje van Pygmalion is dat er wel erg weinig hints worden gegeven voor het onvermijdelijke einde. Wat dat betreft leek het lange tijd logischer dat het meisje met de sullige Freddy zou trouwen. (Een sympathiek bijfiguur die gelijkenis vertoond met een van de Vliegende Panters) Grappig genoeg gebeurde dit ook in de eerste versie die Bernard Shaw schreef. Voor de film schakelde hij echter over op het typische "Hollywood" einde.
Strangers on a Train tot slot is een volgend foutloos Hitchcock-meesterwerkje. Met de leukste cameo. (Hitchcock met contrabas) Uitstekende film noir, met het bekende aansteker-thema, waar de Coen bros ook wel raad mee wisten. Geniale rol van Robert Walker als de gladde schurk. Waar heb ik die kop van die man eerder gezien? Een kruising tussen Bill Murray en Charles Groenhuijsen .. Of toch ergens anders?