Jandekdag: #0774

De eindstreep van dit project begint zo langzamerhand in zicht te raken. Het releaseschema van Jandek is ook weer niet zódanig hoog dat hij me meer dan een jaar voor kan blijven, al is 3 releases in 2005 nog aardig wat. Ook doet hij deze week weer een moedige poging in deze jacht door Khartoum (Jandek op de moslim-tour?) uit te brengen, maar daarover ter zijner tijd meer.
Plaat 0774: Shadow Of Leaves, was de reden dat ik Jandek ontdekte. Niet dat ik er tot gisteren een nummer van gehoord had. Ik las een recensie op Tiny Mix Tapes die mijn interesse wekte. Een loner die meer dan 30 maffe platen heeft uitgebracht, interessant.
Ondanks die recensie, die sprak over het feit dat elke Jandek release in weze hetzelfde is, ben ik blij dat ik niet als eerste Shadow Of Leaves heb beluisterd toentertijd, want het is nogal een matig werkje. Wat een pestkop, na elke goede release komt Jandek met een mindere.
Zo dacht ik vooraf nog: het valt toch wel mee met mijn vrees voor ultralange stukken in die 3e hedendaagse periode van zijn oeuvre. De nummers zijn wel wat langer geworden, maar albums met slechts 3 of 4 stukken kwamen niet al te vaak voor. Ziedaar, Shadow Of Leaves bevat inderdaad maar 3 tracks waaronder de titeltrack van 29 minuten. Hm, was er niet eerder ook al een 29 minuten durend epos?
Het lijkt me toch logisch dat Jandek op dezelfde bass als vorige "week" speelt. Toch klinkt het allemaal een stuk blikkeriger. Een beetje alsof je een elektrische gitaar rechtstreeks in je pc plugt. Heeft toch niet dat fijne wat gruizige zoemende geluid van een versterker. Ik mis het warmere organische geluid van The Gone Wait, dat klonk als een ouderwetse machine, ergens tussen industrieel en ambachtelijk in.
Probleem nummer 2 is dat Jandek zijn gevaarlijke wolvenpak weer heeft aangetrokken.
En dat is alles wat er deze week gezegd gaat worden.

I’m leading you here
Please take my bait
I want to eat you up and drink you down
I want you in me as I course through your body
I took your mind as I roamed about through you
I’m still here

De Week (van 25-10-05)

*I Am Kloot - Gods & Monsters
Een overbodige herkansing op cd. Normaal pel je iets af tot je bij de kern komt, wat me een positieve metafoor lijkt. Bij I Am Kloot is er echter eerder sprake van kwaliteitsschillen die eraf worden gepeld. Plaat 1: briljant, superieur geluidsbeeld. Plaat 2: redelijk, niet echt bijzonder. Plaat 3, die van deze week: bevat mislukte geluidsexperimenten en liedjes die zwakke herhalingen van het verleden zijn.

*Amusement Parks On Fire - Amusement Parks On Fire
*Broken Social Scene - Broken Social Scene
*Gravenhurst - Fires In Distant Buildings
*Minus The Bear - Menos El Oso
Met excuses dat ik al die releases op een hoop veeg.
Bij Amusement Parks On Fire gaan de gedachten inderdaad wel wat richting My Vitriol. Ik spot alleen geen hit als Always:Your Way. APoF doet het verbazingwekkend genoeg wel lekker op de achtergrond.
Broken Social Scene's nieuwe heeft met 7/4 en Fire Eye'd Boy wel een paar nummers gemaakt die met het beste van My Vitriol kunnen wedijveren. Feist is vanzelfsprekend ook van de partij en dat is fijn want ik hoor de zangeres ook liever in groepsverband dan solo. Ze slaakt schattige kreetjes in Windsurfing Nation, waarin ook nog een stoer rapgedeelte zit. Bij vlagen maakt de plaat een wat te losse indruk, maar op de beste momenten, zoals in Bandwitch, klinkt de muziek charmant rommelig en toch zeer geïnspireerd. Zeker weten de plaat van de week, maar wees gewaarschuwd zo'n goede muziekweek was dit niet.
Gravenhurst hoorden we dit jaar al als Bronnt Industries, een niet onaangename electronicatrip. Nu doet hij in postrock. Hoogtepunt is Down River een standaard postrockdeuntje dat voorspelbaarfijn van lome postrock Karate-style opschuift naar een lawaaiig einde.
Minus The Bear heeft een coole albumtitel. Het zou leuk zijn als ze al hun releases naar hun bandnaam vernoemden, in steeds een andere taal, natuurlijk. Typisch zo'n eerste divisie USA indie release. Zanger doet me heel sterk denken aan.. Echt zo'n week waar ik daar niet op kom. Of toch!* Geoff Farina van, wederom Karate. Echo's van Pinback en Death Cab For Cutie zijn ook aanwezig. Toch best leuk.
*Even later twijfelde ik alweer.

Jandekdag: #0773

Zoals aangekondigd: The Gone Wait. Dat was eerder al een heel aardig nummer op het Twelfth Apostle album. Ik luisterde het nummer nog eens terug deze week en het moet gezegd worden, de stem van de "jonge" Jandek is zóveel aangenamer.
Dit album markeert een interessante verandering of liever, herbergt eens een nieuwigheidje. Jandek bespeelt namelijk basgitaar. Hij weet er allerlei maffe geluiden uit te toveren, zoals aan hem wel toevertrouwd is. Het schijnt een electrische fretloze bas te zijn, wat kan kloppen. Het klinkt namelijk een beetje als een contrabas met van die diepe glijdende tonen.
Jandek klinkt dankzij dit alles eindelijk weer eens echt gevaarlijk en geïnspireerd.

First I went to hell
Then I went to heaven
Can I catch you on your way to hell
Take the life coming out of you

De plaat bevat 5 stukken, het middengedeelte is zoals gewoonlijk het zwakste. Dat heeft alles met het beperkte muzikale idioom te maken. Bovendien zijn I Was A King en I Might Just Go Now beiden dik 10 minuten, iets teveel van het goede, natuurlijk. I Was A King heeft wel een stoere tekst hoewel Jandek die een beetje té zeurderig zingt. I Might Just Go Now heeft het meest subtiele baswerk van de plaats. Vooral het intro klinkt erg sfeervol en bijna als verdomd intellectuele jazz.

I was a king
When I was twelve
You couldn’t touch me
No, no, no, no
I kept you away
But I was with you
I still am

Het slotnummer I Found The Right Change heb ik zelf nog 'ns gecoverd, zoals u wel weet. Het is wellicht daarom dat het mijn favoriete nummer op deze release is. Mijn versie heeft nauwelijks iets met het origineel te maken, slechts de openingsnoten werden ervoor nagespeeld en geloopt. Funky bastonen waar Jandek daarna op een bijna Mark E. Smith-achtige wijze zijn teksten overheen blaft. Lekker.
The Gone Wait is geen plaat waarop plaats is voor melancholie, het is een ritmisch werkje met een verfrissende en dreigende ironie.

Hey diggedy daggedy, what you gonna do?
I’m gonna sit in my front room where nobody stays
I need to describe what’s going to stay here and
What’s going away
Don’t you have a friend who can give you space

De Week (van 18-10-05)

*Sigur Rós - Takk...
De nieuwe plaat van Sigur Rós doet me al de hele week aan 2 dingen denken: Múm en speenvarkens. De gelijkenis met de 3e plaat van Múm is erg sterk. Dezelfde sfeer, logisch dat zal de IJsland-factor wel zijn, dezelfde tinkelbelletjes en zelfs een identieke geschuifel over een grindpad-beat in Glósóli. Dat zijn allemaal nog overeenkomsten die uitstekend te pruimen zijn. De grootste overeenkomst is echter helaas de zang en daar komen de speenvarkens tevoorschijn. Natuurlijk, Jon Thor Birgisson zingt weer als een engeltje. Hij lijkt echter nóg maar wat hoger te zijn gaan zingen en ik geloof niet dat ik daar blij mee ben. Of het nu daardoor komt of doordat hij altijd maar dezelfde woordloze meuk kirt, ik moest hoedanook sterk denken aan dat ongelofelijk irritante elfje van Múm. En ook bijna dwangmatig aan speenvarkens.. Tsja.
Wat ik werkelijk niet begrijp is dat Sigur Rós platen maakt die een dik uur duren. Kunnen ze nu echt zelf niet horen dat tegen die tijd de verveling al lang is toegeslagen.
Misschien is mijn Sigur Rós tolerantie grens gewoon laag. Ik vind het stiekem precies 9 minuten echt leuk. Het sferische intro Takk.. (intro's en outro's zijn sowieso de sterkste kanten van deze band) en dan de langzaam radicaal rockende track Glósóli. Fantastisch. De track die volgt begint gewoon weer met die bekende marcherende postrock drums die naar een crescendo bouwen. Tenenkrommend.
In de resterende 55 minuten wordt het pas weer interessant als Sigur Rós af en toe wat risico neemt. Zo is er fijn jazzy drumwerk te ontwaren in Gong, zijn er links en rechts best aardige piano melodielijnen en heeft Sé Lest een introotje dat aan Fennesz doet denken. Het leukste is nog het hilarisch fantastische hoempa-orkestje dat in laatsgenoemde track opduikt. Graag meer van dat soort variatie op de volgende plaat. (Tikkeltje paradoxaal)

*mc DJ - Illin-Noise! (Sufjan Stevens - Illinois Remixed)
Zoals met elke plaat die een hype is, is er ook van Illinois een bootleg opgedoken. En dat is fijn. Een nieuwe invalshoek om een prachtplaat te beluisteren is altijd welkom. mc DJ verandert Sufjan in Smurfjan en gooit er wat downtempo beats tegenaan. Dat gaat hem grotendeels goed af. Prairie (de titels zijn wat gelukkig ingekort) heeft een krankzinnig uitbundige Missy Elliot beat en Gasey is opgetuigd met typische bootleg humor: gemeen gelach in een liedje over een seriemoordenaar.
Te downloaden via: http://www.childishgambino.com/
Alhoewel, slechts de helft van het album is aldaar op dit moment beschikbaar.

Jandekdag: pauze

Even de motor weer opladen. Zeker omdat volgende week The Gone Wait aan de beurt is.

De Week (van 11-10-05)

*Björk - The Music From Drawing Restraint 9
Ik ben 'n beetje zwalkende wat betreft deze plaat. Na een mp3 check vond ik 't niks. Op cd was ik deze week eerst enthousiast, maar als je me dwingt een plus óf een min te geven zou ik toch voor een min gaan.
Een van de redenen voor deze teleurstelling is dat we dit keer te maken hebben met een echte soundtrack. En geen verkapte Björk ep zoals die bij Dancer in the Dark werd geleverd. 4 van de 7 nummers op Dancer in the Dark konden ook uitstekend los van de film staan en daar is nu geen sprake van.
Er zijn wat bombastische (-) orkestrale tracks die af en toe sterk aan David Sylvian's On The Waterfront doen denken. (+) Er is een stuk Noh-theater van 10 minuten, wat zonder een how to bluff your way into Noh-cursus toch al snel naar de skip-button doet verlangen. Wel leuk zijn een paar Sho tracks.. De honden in de buurt slaan aan, door dit extreem hooggestemde instrument, wat de bijzonderheid ervan nog benadrukt.
Erg goed zijn de liedjes die ik in de categorie "harpen & bellen" zou willen plaatsen. Deze nummers komen dan ook dicht in de buurt van standaard Björk werk, hoewel ze zelf slechts zingt in 1 van de 3 tracks uit deze categorie. Een van de andere is instrumentaal en in het beste nummer van de plaat worden de vocale verplichtingen door Will Oldham en een kinderkoor waargenomen. Een supercombinatie, waarschijnlijk dankzij het feit dat het lekker wringt als een oude Acme droger. Will Oldham's nummer Gratitude bestaat uit een op muziek gezette brief van een arme Japanner die een brief schrijft aan generaal MacArthur. Hij schrijft de generaal om hem te bedanken dat de walvisjacht weer toegestaan. En wat krijg je dan? Een 1 op IMDB! Want: "this movie promotes whale hunting!" Geinig. (De recensent was natuurlijk een Nederlander)
Bij een positieve conclusie had ik afgesloten met het bejubelen van Gratitude en co. Als gezegd overheersen echter toch negatieve gevoelens en ik wijt ze in belangrijke mate aan het feit dat de paar tracks waar Björk zelf zingt uitermate zwak zijn. Amateuristisch gesample, lawaaiige herrie. Het is echt 3 keer niks.

*Neil Young - Prairie Wind
Hee.. Neil Young. Vorige week nog aan het charmante Silver & Gold gedacht. Ach.. Neil Young. Ben geen groot kenner of liefhebber van zijn oeuvre. Zijn stem is echter een van de fijnste in de wereld der popmuziek. Dit is een gladde country plaat.. Goede nummers zijn onder andere Falling Off The Face Of The Earth, een nummer met falsetzang waar Bruce Springsteen een voorbeeld aan kan nemen en Here For You met de standaard hartverscheurende harmonica solo. Snotter.

Rosicky en een wijnrek

Bijna 10 jaar terug was er een braderie op mijn basisschool. Aan het eind van de dag werd er een veiling gehouden waarbij spullen onder de hamer gingen die door het lokale MKB waren geschonken. Dit ging echter niet op de gangbare wijze. Er was vooraf een bedrag vastgesteld en degene die dat bedrag bood, won. Het is eigenlijk nog wat ingewikkelder, want stel dat het bedrag 9 gulden was, dan hoefde de laatste bieder slechts 1 gulden te betalen, namelijk de 9e gulden. Duidelijk?
Ik stond samen met een vriend ook mee te bieden. Het te veilen object was een wijnrek. Op dat moment ziet mijn vriend dat de envelop waarop het winnende bedrag staat open hangt. "Het is 13" fluistert hij. Aangezien ik degene ben met 'n gulden in mijn hand, bied ik op 13... En win!! Algehele blijdschap natuurlijk, ook al heb ik geen idee wat ik met een wijnrek mot.
Pas jaren later begon ik dit gevalletje van vals spel wat gênant te vinden.
Daar moest ik gisteren aan denken toen Rosicky zijn "pienantie" over moest nemen. Van der Sar had de hoek allang gezien na de 1e aanloop. Wat hij later ook, in bedekte termen, toegaf. Hij stopte de strafschop met gemak. Toch was hij blij als een kind. Als een kind dat een wijnrek wint.

Jandekdag: #0772

Er zijn eigenlijk 2 soorten platen in het oeuvre van de beste man waar ik nu al een maandje of 9 over zever:
categorie 1) platen die beginnen met een hoge, valse snaar die kleng doet
categorie 2) platen die anders beginnen.
Een substantieel percentage behoort in categorie nummer 1. Zo ook The Place. The Place is qua songtitels een interessante plaat: The Picture, The Place, The Highway, The Answer, The Stumble. Zeldzaam consistent. Muzikaal gezien is het, surprise!, echter de gangbare kost. En eigenlijk weet je dat na 4 seconden: 3 seconden stilte, KLENG.
Begint dit eigenlijk niet een beetje zielig te worden? Dat vroeg ik me deze week zowaar eens af. Wat voor persoon moet je zijn om plaat na plaat na plaat te vullen met klagende gezangen, raggend op een absurd gestemde gitaar? Ik meen dat ik de patronen als muzikant nog eerder zat zou worden dan als luisteraar. Altijd maar een paar slagen op de gitaar, een stukje tekst (zonder begeleiding) en dan weer een muzikaal gedeelte. Zelden valt muziek en tekst samen. Vooruitgang in Jandek's technische bagage heb ik nog niet weten te bespeuren.
In opener The Picture is de gitaar dermate gestemd dat er af en toe een conventionele samenklank opduikt, waar J. dan schichtig, nee bijna nijdig, vandaan speelt. Vooral in de laatste minuut van dit ruim 9 minuten durende "epos" (..) kringelt hij er omheen. Dat soort momenten blijven eenzame toevalligheden, wat ze wel zo leuk maakt.

There’s always a beginning and an end
Even in between those times
When motion moves me through the air
Or was it just a thought
How did I commandeer that event
We all appear and then dissolve
Like an image presentation

En verder gebeurt er eigenlijk niet zoveel. In The Highway is er een moment waarop het groene monster Shrek wordt geïmiteerd . Het agressieve slotnummer The Stumble heeft een extreme harmonicasolo en is al naar gelang mijn stemming, of het stoerste, of het meest tenenkrommende nummer van de 5.

Why should I be something I’m not
I refuse to be afraid
The chance I took multiplied forever
I’m tripping over time and place
One stumble leads to another
And I no longer break my bones

De Week (van 04-10-05)

*Elliott Smith - From A Basement On The Hill
Wat ik ook probeer het wil niet (meer) klikken met die maffe Elliott. Lang, lang geleden, toen internet nog nieuw en fris was, waren er sites waar je mp3's kon downloaden. Soulseek en dat soort dingen bestonden (voor mij) nog niet. Ik vond een site waar je de albums kon vinden waar OOR over sprak. Zo maakte ik kennis met de nieuwe Neil Young (Silver & Gold) en ook met, ongelooflijk maar waar, de debuutplaat van Zea! Op die site kwam ik ook de nieuwe plaat van Elliott Smith tegen. De eerste 3 nummers van Figure 8 zijn de enige Elliott Smith songs waar ik ooit enthousiast over ben geworden. Ik heb ze nu al jaren niet meer gehoord, en dat is misschien maar beter ook.

*Laura Veirs - Year Of Meteors
En Laura Veirs is eigenlijk voor mijn oren een beetje de vrouwelijke Elliott Smith. Tsja. Ik hoorde op Studio Brussel dat ze jaren gitaarlerares is geweest. Dat is dan wel weer behoorlijk stoer, ik krijg meteen extra bewondering voor haar gitaarspel, maf natuurlijk, want "het zal dan wel erg goed zijn". Zingen kan ze in elk geval loepzuiver, hoewel het timbre (of whatever) van haar stem me niet echt aanstaat. Laura Veirs heeft 1 ding voor op Elliott, als ik een liedje van haar op de radio hoor ben ik meestal wel enthousiast. Er staan echt wel uitstekende nummers op deze plaat, zoals Secret Someones en Spelunking. Een hele plaat is echter wat te grillig en dus teveel van het goede.

*Stephen Malkmus & The Jicks - Pig Lib
Nog maar eens de loftrompet blazen. Meest bejubelde elementen: het waanzinnig gave onderkoelde geluid ("Iced Wave production"), de harmoniezang, de synths en natuurlijks de gitaarsolo's van Malkmus. Genieten.

*Donnie Darko (+OST)
Fijne film, redelijke soundtrack. Moet de director's cut ook nog te pakken zien te krijgen. Je krijgt van de film wel pseudo-diepe gedachten. Zo piekerde ik over het feit dat jongeren in de film op een feestje naar muziek van Joy Divison luisterden. Zou dat nu werkelijk gebeuren in die tijd? Ik dacht dat Joy Division nooit was doorgebroken in Amerika. Nooit voordat Curtis zich ophing, bedoel ik. Vervolgens gingen mijn gedachte natuurlijk uit naar parallele tijdlijnen en dergelijke. Stel je voor dat "men" deze film over 1000 jaar ziet en dan concludeert dat Joy Division hip was onder Amerikaanse jongeren, eind jaren '80. Dat zou betekenen dat je met fictie geschiedenis kan manipuleren. Nee echt? In mijn hoofd klonk de theorie veel leuker, maar je bent pas een goede filosofoof als je diepe gedachten net zo goed op papier, als in je hoofd krijgt.