Jandekdag: #0752

Helaas, gitarist Eddy is weer verdwenen. Volgende week is hij er weer, maar nu gaan we weer lawaai maken met Nancy & J.Hierdoor is dit de eerste J-plaat die me echt waanzinnig teleurstelt. En niet alleen doordat Eddy er onverwacht niet bij is, ook van een titel als Modern Dances (T.S Eliot!) verwacht je meer. Wel grappig trouwens dat in dezelfde bundel van Eliot waarin "Modern Dances" ter sprake komt (Prufrock), ook een gedicht over Aunt.. Nancy staat. Allemaal toeval natuurlijk. 11 nummers, 8 grinnikende noise-tracks en 3 matige akoestische werkjes. Ja, ze hebben erg veel lol en het is af en toe ook wel grappig:

[Jandek] How did I make your day?
[woman] You didn't paint your teeth
[Jandek] I tell you somethin', I painted my teeth
[woman] Oh no, you didn't paint your teeth
[Jandek] I painted my teeth
[woman] Oh no, you didn't paint your teeth
[Jandek] Behind your back
[woman] Oh please don't say you painted your teeth
[Jandek] I painted my teeth
(uit Paint Your Teeth)

[woman] All I heard about drummers must be true
[...]
[woman] Because oh god, I get so bored
(uit Number 512)

[woman] I thank God, he’s a real good friend of mine
[Jandek] God
[Jandek] The lord on Sunday
[Jandek] The lord on Monday, Tuesday, Wednesday
[Jandek] Thursday, Friday, Saturday
(uit Nothing's Better Than God)

[woman] Why-o why-o
[woman] Why did I ever leave Ohio?
[Jandek] I’ll tell you why
[woman] Why?
[....]
[Jandek] You want to know why?
[woman] Yeah why?
[Jandek] The cows came home
(uit I Want to Know Why)

Maar absurd grappige LELIJKE muziek, daar heeft niemand wat an. Snel vergeten. Hop.

De Week (van 26-04-05)

*The Style Council - Home & Abroad
Ik liep kennelijk te slapen in de bieb. Dit is namelijk een live-cd. Terwijl ik eigenlijk gewoon het origineel van Shout To The Top op cd wilde hebben. Ik had dus een greatest hits cd mee moeten nemen. Op een studio album zou het wel eens richting funky hitjes van Phoenix kaliber kunnen gaan. Op deze live cd is het vooral erg MOR. Bovendien vind ik Paul Weller maar een matige zanger, hij heeft een gezwollen stem en hij is articuleert hopeloos, zo erg dat het me ergert.Tot overmaat van ramp heb ik ook het doosje nog kapot laten vallen. Zucht.

*Anton Heyboer - She And She As One
Afdeling outsider/curiosa. Met dank aan Guuz. Anton Heyboer kocht in een opwelling een paar orgels, piano's en opnameapparatuur en begon nachtenlang te improviseren. Het resultaat is rustgevende ambient waar Heyboer in komisch Engels doorheen lult. Hij zingt dus niet. Dat is echt ontzettend jammer, wie weet zou het een pijnlijke affaire geworden zijn, maar dat is het toch al natuurlijk. Bovendien, je bent outsider of je bent 't niet. Bepaalde stukken op de cd zouden overigens prima door The Books of Godspeed You Black Emeperor gebruikt kunnen worden voor hun geluidscollages. Een zelfde soort melancholie en ook teksten die nergens over gaan en toch betekenis lijken te hebben. (En je zou kunnen denken dat ze uitgesproken zijn door een verknipte Russische professor) Solusjen.. Taaim en Taaim aken.. She and She and Areshe. Laaif is for tzeh living!

*The Mountain Goats - The Sunset Tree
*The Mountain Goats - Tallahassee
Ik zou wel eens willen voelen hoe het is om native English speaker te zijn. Hoe luister je dan naar liedjes, als de teksten zonder enige moeite je hoofd bereiken? Helaas, het antwoord zal ik nooit weten. Het zou vast een voordeel zijn bij het luisteren naar The Mountain Goats. Mooie teksten zegt men dan en zo is het ook. Maar die nieuwe plaat, die is muzikaal toch echt zijn minste in tijden. Mooie warme productie dat wel, maar ik tel maar 2 echt goede nummers: Dance Music en Dinu Lipatti's Bones. Bij elkaar een minuutje of 5. Ok, This Year is ook wel leuk en straks moet ik er misschien nog meer gaan noemen, maar er is altijd nog een verschil tussen goed op plaatniveau en echt goed.. Toch kwam ik dankzij de plaat wel voor het eerst in een echte Goats luistertrip terecht. Ik heb "ze" altijd wel aardig gevonden, mede dankzij wat indiekameraden die waanzinnig fan zijn, maar echt genieten deed ik er ook weer niet van. Nu heb ik dan toch een plaat gevonden die het voor elkaar krijgt. Jawel: Talahassee. Een conceptplaat met in plaats van 2, zeker 8 goede liedjes en over de hele linie onGoatsachtig goed. Het hoogtepunt is Game Shows Touch Our Lives. Toch ligt ook op deze plaat een zeker eenvormigheid op de loer. Altijd maar die simpele gitaarakkoorden, altijd maar dat ene extra melodische elementje (meestal toetsen) dat na 40 seconden het nummer komt maken of kraken.

*Damien Jurado - On My Way To Absence
*Magnolia Electric Co. - What Comes After The Blues
*Willy Mason - Where The Humans Eat
*Prefuse 73 - Surrounded By Silence
Die laatste is natuurlijk een beetje de vreemde vogel hier, maar ik som ze hier even op als: ook beluisterd. Ik moet toch eens af van dat extensief muziek luisteren, liever wat keuzes maken dan 75% na 1 luisterbeurt terzijde schuiven.De keuze in dit rijtje zou vooraf vallen op Jurado, maar die bakt er niet veel van geloof ik. Willy Mason dan maar, daar zit wel wat talent en een prachtstem, nu nog wat meer goede liedjes pennen dan komt het wel goed.

Articoli:Intervista:Multi-Panel

Surft naar http://www.unmute.net/ en u kijkt me recht in het gezicht. Klikerdeklik en lees een interview in matig Engels, waarvoor mijn excuses want ik dacht dat de Italiaanse journalist het toch nog in het.. Italiaans zou vertalen.
Tegenwoordig even op "articoli" klikken en dan kijken bij 22-04-05.

Jandekdag: #0751

Enter Eddy. Ik had me nooit gerealiseerd dat de excellente gitarist die op Blue Corpse speelde al eerder mee zou gaan doen. Toch wel dus. We komen over 2 weken bij Blue Corpse, dit heet Follow Your Footsteps. Je moet je deze plaat voorstellen als de plaat van een uitstekende gitarist die enthousiast wordt begeleid door inferieure medemuzikanten. Jaws Of Murmur bijvoorbeeld bestaat uit Eddy die naast dat hij gitaarspeelt op de achtergrond ook nog zingt, zo zachtjes dat je de tekst net niet kan verstaan, terwijl ondertussen Jandek (waarschijnlijk) de drums op een voor hem vertrouwde manier bewerkt. Het nummer nog voor Jaws Of Murmur moet ik ook niet onvermeld laten, vooral dankzij de lol die eruit spreekt: de muziek is vergelijkbaar met de beschrijving van net, maar nu schreeuwt Nancy aan het eind: "What do you want to sing?" Ik zal wel gek zijn, maar ik vind het weer geweldig. Preacher brengt weer een nieuwe combinatie. (Er zijn er nu heel wat mogelijk natuurlijk, met 3 spelers en nog wat meer instrumenten) Eddy op gitaar is op deze plaat de constante, maar nu doet Jandek zijn mond open en hij speelt ook zijn willekeurig bluesnootjes)

Are you goin’ down to the preacher?
Are you gonna think he’s your teacher?

Leave All You Have is ook erg boeiend. Meerdere lagen snaarwerk door elkaar in. Zowel gestemd als ongestemd. Het heeft iets van kerkklokken. Eddy laat de bluesy barre-akkoorden even voor wat ze waren, ze gingen ook net een beetje vervelen en speelt nu een fingerpickin' folktune. Ok, hij kan het slaggitaren ook tijdens dit nummer af en toe niet laten maar het klinkt nu echt als een Nick Drake met open gitaarstemming-song.

At the edge of reality
You’ll find the bird who’ll sing to thee
Leave all you have
Leave all you have

Zelfde recept voor I Know You Well. Jandek kwelend en een lief zacht deuntje. Het is al een leuk nummer, maar wat als Nancy had meegezongen!? Gelukkig raakt Dearly Need Some Words (instrumentaal) op het laatst nog wat rake snaren want ergens verveelt dat nummer en nu ook deze plaat. Maar waar zit de zwakke plek dan? De opening is briljant, de eerste 3 nummers samen een kleine 10 minuten zijn echt zeldzaam goed. Het ligt ook niet aan de nummers waarin Jandek zingt, want juist dat levert een aandoenlijk mooi contrast op. Misschien ligt het aan de lengte van de nummers, als alle nummer stuk voor stuk een minuutje korter waren geweest. Het laatste kwartier wordt een speelkwartiertje. De drums vliegen vertrouwd uit de bocht, Eddy is weer verdwenen en de noise regeert. Bring on Fatima! En voor we daar goed en wel gaan bekomen krijgen we een oude vertrouwde akoestische track die me even helemaal niks doet. Sterker nog, ik denk, laat die plaat nou eindelijk om zijn, maar we moeten nog 8 minuten. Wat volgt: Een noisy akoestisch werkje, met een dronende bass en als allerlaatste nummer nog een grapje.

All together now
One, two
All together now
One, two, we’re all through

De Week (van 19-04-05)

*Joseph Arthur - Our Shadows Will Remain
Als ik me niet vergis was het Mathijs Linneman die deze plaat in de Oor behandelde. Hij waagde het een sneer richting Sufjan Stevens te plaatsen, dus ging ik met een ultranegatieve instelling deze plaat eens fileren. Helaas, de plaat is gewoon echt goed. Het heeft alleen weinig met Sufjan van doen. Wel met een wagonlading andere artiesten. Joseph Arthur tapt met smaak uit allerlei vaatjes en hij komt er mee weg. Het merendeel van de nummers zou ik als soulvolle rock bestempelen. Misschien komt het omdat ik de laatste tijd veel Afghan Whigs heb gehoord, ik moet toch echt af en toe aan Greg Dulli denken. Met name in hoogtepunten als Can't Exist en Devil's Broom. Echo Park daarentegen is een heerlijke ballade waarin Arthur in de coupletten als Mr. E van Eels zingt en in de refreinen aan Rufus Wainwright doet denken. Met die laatste heeft hij sowieso een hang naar het overdadige gemeen. Ambities. Mooizo. Toch had het meer dan dertig pagina's tellende boekje vol matige kunst achterwege kunnen blijven. Een tekstvel zou gepaster geweest zijn. De plaat is over de hele linie "solid". Maar de nakende valkuil zit 'm in de geprogrammeerde drums die her en der opduiken. Dan scheert Arthur vervaarlijk langs het diepe ravijn waarin Todd Rundgren sinds zijn laatste gedrocht verkeert. New Order duikt ook nog even op in "Puppets", maar dat nummer kent teveel breaks wat de vaart er wat uithaalt. Al met al toch een aanrader. Nu verschil ik alleen nog met Linneman van mening over zijn opmerking in de Books recensie: de leraar in It Never Changes To Stop staat juist op het punt te breken en in huilen uit te barsten.

*Autechre - Untilted
*Autechre - Incunabula
Weer eens op Autechre trip geweest. Dat was lang geleden. Niet alleen deze 2 platen maar vrijwel het hele oeuvre aangehoord. Ik blijf een enorme fan van Incunabula, hun enige meesterwerk. De melodieën aldaar zijn heerlijk, bijna warm. Dat Incunabula leeft hier in huis trouwens als een bijzonder cdrtje. Het kaftje bestaat uit wat vlijtig geknutsel met mijn wiskunderepetities uit het jaar dat ik die plaat kopieerde. Lang, lang geleden alweer.. Op het recente Untilted gaat Autechre hardstyle. Beats zonder funk en liederen zonder melodie. Ik heb nog geen opening gevonden, van hun laatste pak platen vind ik alleen Confield eh.. mooi.

*Caribou - The Milk Of Human Kindness
Dit is zeker niet schoon. Bagger zou ik wel zeggen. Me zelden zo verveelt op een plaat waar zoveel gebeurt. Alleen Pelican Narrows ontrekt zich aan het moeras, maar dat zou dan wel weer een nummer van Prefuse 73 kunnen zijn.

*Summersteps Records - A Second Tribute to Jandek: Down In A Mirror
Ja! Mijn exemplaar is binnen. Trots als een pauw natuurlijk. Mijn eigen nummertje klinkt wel aardig voor iets dat aangeleverd was als mp3. Beetje vlak, ok.. Maar ach: Multi-Panel is spreading the word. Ofzoiets. De grote namen stellen niet teleur. Het is altijd fijn om een nieuw nummer van Okkervil River te horen en Jeff Tweedy verzorgt ook een van de hoogtepunten. Six Organs Of Admittance nam hun cover op aan de zee, met zijn twee en het klinkt lekker landerig. Het beste nummer wordt echter voor rekening genoemen door een bandje van het huis: Lewis and Clarke. Zij doen Nancy Sings en of het dan toeval is dat het goed wordt? Rest de vraag: who the f**k is George Parsons? Beroemde achternaam, maar hier lult ie 2,5 minuut tegen de luisteraars aan. Dat is niet zo gek trouwens, want hij covert een nummer van Worthless Recluse, 1 van de 3 a capella cd's in het oeuvre.

*Filip & Chadwick - Demo
Pianobased progrock noem ik dit. Wat Coparck en Pink Floyd invloeden. Er dient nog flink aan het materiaal geslepen te worden, maar een score van 3/5 is zo gek nog niet voor een eerste demo. 2 van die 3 goede nummers zijn op www.filipandchadwick.com te downloaden, dus ik zou zeggen ga vooral zelf luisteren.

Jandekdag: #0750

Een plaat zoals de vorige maar dan iets beter. Alles went natuurlijk, ook de noise en fluitketel-"Nancy". Maar voor het eerst zijn er nu wat goede "Nancy nieuwe stijl-tracks" aanwezig. Plus een werkelijk waanzinnige noisetrack. Echt geweldadig goed. Op een of andere manier is het noisy werk ook iets toegankelijker dit keer. Er is meer rust, de ritmes zijn redelijk rechtlijnig en "Nancy" zingt mooier. Ace of Diamonds heeft een horror-suspense intro. De tekst is ook dreigend dankzij dat "well". (zeker als je hoort hoe Jandek het schreeuwt na een tijdje)

Well, king of diamonds
Queen of spades
You played your cards
Your hand’s been laid

De feedback giert rond, rrrraaw. Het moet bevrijdend zijn zoiets te spelen, maar eigenlijk is luisteren al genoeg.

King of spades
You’re going down, way down
And that ain’t all
’Cause don’t forget
The next time you call
Maybe be your last bet

In No Slow Ones horen we volgens mij voor het eerst het basgitaarachtige gitaargeluid dat we nog veel gaan horen de komende platen. Dit is een van de beste "Nancy" tracks. No Slow Ones bestaat uit die typische bluesy solo'tjes,(eensnarig?) een random bass en eenvoudige Tucker-drums.
Telegraph Melts, de plaat heet trouwens ook zo, heeft een van de beste Jandek teksten in tijden.

When the telegraph melts
And it’s still ringing your name
When your shoes got holes in them
And the sidewalk’s not the same
And you’re falling down
Then you can think about your mother

Het gaat nog verder hoor, maar dit is wel een mooi stopmoment ook al doet het misschien niet echt veel recht aan de rest van de tekst. (Die meer om de vrouw draait die is weggegaan) Een prachtige en warmeharmonicasound siert dit nummer. Om de tekst nog wat te verduidelijken aan het eind van het nummer zingt Jandek zelf ineens:

I thought it just another day
I thought you saw it my way
But to my surprise
There’s a difference in your eyes

Meteen hierna krijgen we een trouwpartij! Inclusief voodoobezweringen en canongezang. Governor Rhodes is een tribale trouwdans en het beste J-nummer in tijden. Zodra je "Nancy" "Celebrate our love" hoort zeggen weet je trouwens dat zij het inderdaad is die op Chair Beside A Window "Go to work, Jerk!" zong (zei).

We are here in earth, in life, in sky, in magic, in rain, in love, in fire, in celebration
We are here together, in love, in life, in magic, in celebration
We are here
Let us celebrate
Celebrate our love
Celebrate our magic
Celebrate

Hierna is de koek voor deze plaat wel op. Star Up in The Sky en You Painted Your Teeth zijn woedende lelijke tracks die ik de volgende luisterbeurten maar aan me voorbij laat gaan. Waarom deze niet werken en Ace of Diamonds wel? Een kwaliteitsverschil durf ik dit keer wel te beweren. (normaal een lastige zaak in Jandek studies)
Jandek maakt zich zo druk dat echt alle meters in het rood vliegen trouwens. Punk man! De opname begint ervan te kraken en te haperen.
Mothers Day Card heeft 2 Jandeks die door elkaar zingen. Er waren wel eerder overdubs maar nooit zo opvallend als hier. Erg geinig. Vooral ook door de tekst en Jandek kan zijn lachen ook bijna niet inhouden. En terecht want het is heel lollig.

Making others happy is such a part of you
You’re always kind and thoughtful in everything you do
That’s why this special message comes with love to say
Thanks for being you, Mom, and happy Mother’s Day

Tijdens In The Fly, dat nog steeds iets komisch heeft zingt de ene Jandek bijtend een tekst over vliegen, spinnen en dode lichamen en de ander zingt Oooooh hahaha ooooh om vervolgens aan gorgelen te slaan.
Het laatste nummer heet House Up On The Hill en zo'n titel schept verwachtingen. Het is al meteen duidelijk dat het geen folktune wordt, want de drums rommelen alweer. Jandek & "Nancy" zingen weer een soort canon. Waar Jandek het fluitketeleffect dit keer voor zijn rekening neemt, een teleurstelling dus.
Zo kun je zeggen dat de 1e plaatkant behoorlijk goed is, Governor Rhodes op kant 2 is een hoogtepunt maar daarna is kant 2 is afwisselend irritant en... grappig!

De Week (van 12-04-05)

*Syd Barrett - A Madclap Laughs
Zou het met outsiders zo zijn dat je alleen je eigen outsider graag hoort? Wat is er eigenlijk zo "outsider" aan deze plaat? Het klinkt mij in de oren als een folkplaatje met een ongelooflijk blikkerig gitaargeluid. (Barrett speelt met een plectrum van 10 bij 10 zeker.) Er is 1 nummer waarin Barrett even vocaal helemaal uit de bocht vliegt. Maar voor de rest blijft hij rustig zitten in de regionen waar hij nog wel toon kan houden. Er zijn wel nummers die in de buurt komen van iets interessants psychedelisch maar ook die vond ik "upon first listens" niet goed genoeg, om ook maar de titel van op te zoeken. Ik had iets waanzinnigs psychedelisch verwacht, gestoorde geluiden etc. etc. Maar dit klinkt allemaal vreselijk.. normaal.

*Tom Russell - Hotwalker
Dit is zeker geen normale plaat en het is mijn favoriete cd van de week. Toch moet gezegd worden dat de plaat waarschijnlijk NUL replay value heeft. Je kunt het album namelijk beter beschouwen als een audio documentary over de tijd van Kerouac (held), Bukowski en er zijn ook nog eens verwijzingen naar Steinbeck (nog een held) Met al die helden is het dus niet zo gek dat deze plaat me bevalt. Maar wat moet ik eigenlijk met die scheldende beats? Wat moet Tom Russell er eigenlijk mee? Meteen aan de start van de plaat liegt hij over zijn leeftijd. "I was born in the late forties". Oh ja? Als mijn info klopt ben je van 1950. Misschien wil hij er wel erg graag bij horen, misschien ben ik zelf gewoon jaloers. Toch blijft er een waas van knorrige nostalgie over de plaat hangen. Mopperen is misschien wel inherent aan nostalgie.
Wacht, ik ben Little Jack Horton helemaal vergeten. Het Big Fish (Burton film) element op deze plaat. Little Jack Horton de circusdwerg, de hotwalker. Die met zijn hoge stemmetje de halve plaat vult met prachtige verhalen. De andere helft neemt Russell voor zijn rekening met zijn gezwollen stem. Af en toe begint hij een beetje te overacteren zoals in Van Rock. (hoesten en rochelen, had hij beter kunnen laten) Op andere tracks speelt hij een fijn stukkie kuntrie a la Rowwen Hèze. Ik moet maar eens een cowboyhoed kopen.

*Badly Drawn Boy - About A Boy OST
Ik ben gek op soundtracks, vooral op van die 30-60 seconden sfeerstukjes. BDB heeft er ook een paar gecreëerd en het gaat 'm goed af. Ook leuk is Something To Talk About. Dat nummer klinkt een beetje als het enige goede Oasis nummer: de tune van The Royle Family.
De soundtrack van About A Boy is dus leuk, de film daarentegen was niet veel. Hugh Grant die Killing Me Softly speelt om "Boy" uit de penarie te redden is nog wel komisch, maar verder geen echt geslaagde taferelen. Dan is Fever Pitch beter (sentimenteler) en hetzelfde geldt voor High Fidelity. (grappiger)

*I Am Kloot - Gods & Monsters
Het is werkelijk bergafwaarts vanaf de start voor I Am Kloot. Ze zullen wel van skiën houden. Was Natural History nog een bijzonder goede plaat met een hele fijne ruimtelijke productie, de titelloze opvolger was al een heel stuk minder en deze nieuwe, boy, wat een drama. Met koptelefoon is het echt niet om aan te horen (en daar mag alleen Guided By Voices mee weg komen) Schel en ongeïnspireerd. Het is een zooitje. Kijk, ik hoor de stem van de zanger graag en er zijn ook heus wel wat nummers die er mee door kunnen, maar al met al lijkt het toch een haastklus. En dat Over My Shoulder, stond dat niet ook op de vorige plaat? Astray is wel een fijne ballad, hoewel ook behept met de déjà vu ziekte. Hong Kong Lullaby is een 2 minuten instrumentaaltje a la Badly Drawn Boy's soundtrack. Oftewel: heerlijk.
En dan denk ik ineens weer aan het college van vorige week waar de docent een onderzoek presenteerde uit de jaren '80 waaruit bleek dat alle recensenten elkaar altijd maar napraten. (What's new?) Dus.. Is deze plaat wel zo slecht? Of is de lawine van slechte recensies voldoende om te zorgen dat niemand er meer positief naar kan luisteren. Zijsprong: donderdag las ik Foer's Alles Is Verlicht uit, vrijdag op college gaf ik mijn mening (in 1 woord: slecht) vrijdag googlede ik naar andere recensies en wat vind ik? Humo die precies mijn gedachten opgeschreven heeft.. (What's new?)

*Jóhann Jóhannsson - Virðulegu Forsetar
DE plaat van vorig jaar die ik toen nog niet gehoord had. Maar nu blijkt: niks gemist wat een vervelend ding is dit. Akelig.

*Animal Collective & Vashti Bunyan - Prospect Hummer
Bij Vashti heb ik altijd het gevoel dat ze nu eindelijk "bekend" is geworden omdat Devendra & co. haar hebben lopen namedroppen. Ik moet dit wat strenger formuleren, dit is een waarheid als een koe. Ik bedoel dat ze nu GOED gevonden wordt omdat de nieuwe folkhelden met haar dwepen. En waarom? Die "klassieke" plaat van haar is een aangenaam cd'tje geschikt om pasgeboren babies mee in slaap te laten vallen. Ontzettend lieve folk op het irritante af. Nu is er dan een comeback samen met de Animal Collective en die bevalt best wel. Vashti Bunyan zingt niet zo goed meer als vroeger, maar ze heeft ervoor gezorgd dat het dierencollectief eindelijk met wat behoorlijke soundscapes op de proppen kwamen. Bovendien is het Vashti's muziek die de boventoon voert, gelukkig. (nog liever babywiegeliedjes dan Sung Tongs) Het zijn haar melodieën en het is ook een beetje Björk's Anchor Song en een vleugje Cocorosie gekte. Zeker genietbaar.

*Sidhartha - Mouse Clicking
Een absolute classic uit de underground. Vooral de eerste paar luisterbeurten was ik er jaren terug waanzinnig van onder de indruk. (Vroeger verschenen op cdr via WAN records uit Utrecht) Alle glitch liefhebbers moeten dit zeer zeker eens proberen.
(overigens is Sidhartha een pseudoniem van Andrei Kiritchenko, hier eerder besproken met zijn remixplaat Fabelbuch, maar deze oudere release is echt 3 klassen beter)
Nu voor nop te downloaden via: http://www.archive.org/audio/audio-details-db.php?collection=wan&collectionid=1-003&from=collectionSpotlight

Dossier: Outsider Music

En zo gaat het strak minimalistische karakter van dit weblog weer even verloren. Kindamuzik heeft een feature over Outsider Music en ondergetekende werkte er aan mee.
Klik naar: http://www.kindamuzik.net
of rechtstreeks: http://www.kindamuzik.net/features/article.shtml?id=9071

Jandekdag: #0749

Bij een voetbalwedstrijdverslag op tv hoorde ik laatst een Jandek song. 12 trommelaars op de tribune speelden door elkaar in een manisch ritme, het leek werkelijk op Foreign Keys, de plaat van deze week. Want het is eindelijk zover. Een Jandekplaat die van begin tot eind vol staat met Rock. Noise. Herrie. En het is een bijzondere plaat. Niet echt in de goede zin van het woord, maar toch. Wat is het geval? De 2 helft van de plaat wordt bijna volledig gezongen door een zangeres. Is het weer Nancy? De kenners zeggen van wel en ja, ze heeft er inderdaad wel wat van weg. Toch is het niet echt mooi. De noiserock begeleiding laat Nancy anders zingen. Of ze is eerst dronken gevoerd, wat de tekst ergens suggereert. (Because I’m too drunk to worry about your fears) Ze zingt als een fluitketel. Ellenlang aangehouden tonen. Toch zonde. Ze heeft in vergelijking met Jandek een "geschoolde" stem. Al kan iedereen natuurlijk vibrato bleren. Voor we bij Nancy aankomen moeten we ons echter door de 1e helft heen worstelen. Een pluspuntje in vergelijking met andere noisenummers, op de vorige platen, is dat de drummer (Jandek?) wat dynamiek verschillen aanbrengt. Hij ramt niet continu door.
Met deze plaat belanden we voor het eerst in Spaanse regionen. Een land waar Jandek geweest lijkt te zijn. Vanaf nu wordt Spanje naast rivieren een "recurring theme". Het liefst gecombineerd, zoals in Spanish In Me

You took a vacation whoah
Stayed away from that boat
Somewhere floating down a river to Madrid
’Cause that’s the Spanish in me

Caper is het spannendste nummer op kant 1. Ik heb nog even in het woordenboek gekeken wat Caper nu eigenlijk betekent en het blijkt naast kappertjesstruik ook gril, bokkensprong te beteken. Dat zal Jandek welk bedoelen als hij zingt:

Caper, a caper
God is one big caper
Life is one big caper

Kant 2 begint met Needs No Sun, wat geinig staat in Winamp. Jandek - Needs No Sun. Nee, dat dacht ik al. Maar het is Nancy die zingt en die heeft wel zon nodig zullen we een paar platen later gaan merken als ze gevlogen is. We gaan op kant 2 op de komische engergieke tour. Mijn favoriete nummers verschoven gedurende de week nogal eens. De eerste nummers zijn het meest toegankelijk. (toegankelijk = min of meer beluisterbaar, in deze wereld) Als Nancy zingt begin je toch al snel een beetje aan die Japanse Deerhoof gekte te denken. (al vaker opgemerkt) Maar de laatste 2 nummers zijn bijzonder enthousiast gespeeld en misschien nog wel vermakelijker. River To Madrid is een waar duet. De tekst lezen, is al geinig.

[Jandek] Took a vacation / [woman] Whoah!
[woman] Sail away from that port
[Jandek] Somewhere floatin’ down a river to Madrid / [woman] Madrid
[Jandek] ’Cause that’s the Spanish in me
[woman] Broke my neck until three
[Jandek & woman] Broke my neck until four, broke my neck until five

U merkt het is een reprise van de opener. Tekstueel gebeurt er namelijk niet al teveel op de rest van de plaat. Opvallend veel vraagtekens ook op Seth's Jandek site. De dictie van Nancy is onnavolgbaar, heeft ze zeker van Jandek geleerd.

De Week (van 05-04-05)

*Doves - Some Cities
Geen wezenlijk nieuwe inzichten bij het horen van de echte cd. Over de hele linie "gewoon" een fijne plaat, vooral op de swingende momenten trouwens.

*M Ward - Transistor Radio
Wat ik hierboven zei over Doves, gaat ook op voor M Ward, behalve dan dat ik deze cd aangeschaft heb. Terecht. De hele plaat hanteert op een sublieme wijze het "beter gejat dan slecht geschreven" principe. Ok, de 2e helft zakt wat in maar er is al veel moois langsgeweest op dat moment. Zeker een aanrader. (En ook nog maar eens benadrukken hoe geweldig de Daniel Johnston cover was die M Ward op die dubbelcd deed)

*Sufjan Stevens - A Sun Came
*Sufjan Stevens - Enjoy Your Rabbit
Ik ben fan. Dat weten jullie al, maar deze platen hebben het weer eens benadrukt. Zo is het zowaar leuk om platen te kopen. 24 schame dollartjes inclusief p&p + button. Heerlijk. Ik zei "deze platen" maar mijn enthousiasme geldt met name voor A Sun Came. Hoor de schalmeien en sla de trom onze koninklijke hoogheid Sheik Soufyen IV is in het land. Arabische invloeden vermengd met Pavement/Beck lijzigheid, lijpe Dave Eggers humor, mooi man, mooi! Enjoy Your Rabbit is een 79 minuten durende glitch/DSP fuck. Ik las een prachtige recensie waarin de recensent vertelde dat de plaat voor hem open ging, als een bloesem. Daar wacht ik dan nog op. Want nu overheerst herrie. Wat ook zo geweldig is aan die Sufjan is dat hij dus doodleuk 3 platen maakt van 79 minuten. (A Sun Came & Michigan ook) en hebben zijn eerste 2 platen nog zwakke plekken, op Michigan zijn die gewoon verdwenen. Hij is ambitieus gebleven en heeft zijn niveau gewoon NOG wat verder opgekrikt, respect!

*Matt Sharp - Matt Sharp
Fijne piano en sferische electrische gitaar beginnen de plaat. Dan begint Matt te zingen. Met onvaste stem, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Did all those dreams turn out the way they should be? De man is een twijfelaar, dat is duidelijk. Over zijn muzikale kwaliteiten lijkt hij de eerste 2 nummers niet te hoeven twijfelen. De plaat begint uitstekend. Een totale verrassing wat mij betreft voor een verknipte Weezer bassist. (Of misschien ergens ook niet? Verknipt is altijd goed..) Spijtig genoeg zakt de plaat al snel in. De nummers zijn tergend lang en de enige lichtpuntjes zijn nog Thoughts On A Slow Train en wat sfeernummers richting het einde van de plaat. Ik houd toch er wel een aangenaam gevoel aan over. Het is wel allemaal erg sympathiek. Ofzo.

*Beck - Guero
Slechts 2 jaar in mijn leven heb ik me niet met muziek beziggehouden. Het betreft de periode '97-'99. In 1997 had ik dan wel Pinkpop ontdekt en daarmee ook Eels, toch kwam muziek daarna, in de eerste jaren van de middelbare school, op een lager pitje te staan. Computerspelletjes, voetballen kwam ervoor in de plaats. Maar toen ik in 1999 een keer in de stad op zoek was naar een nieuw tijdschrift waarop ik een abbonement kon nemen kocht ik een Oor. (Zo'n zelfde zoektocht leidde trouwens ooit ook tot het verwijderen van ondergetekende uit een boekwinkel, maar dat is een ander verhaal) Nu kwam ik ongeschonden thuis met wat later zou blijken een aansteker die het muziekvuur weer deed oplaaien. En wie stond er op de voorkant van deze OOR? Juist, Beck. Het was de tijd van Midnite Vultures. Met het lezen van OOR ontdekte ik een wagonlading nieuwe muziek. Het leuke aan die tijd was vooral dat je zo fijn chronologisch terug kon graven in het oevure van dan nog onbekende artiesten. Zo leende ik alle platen van Beck in de bieb. Vooral Mellow Gold werd cool bevonden. Het is ook het geluid van deze plaat waarnaar Beck nu terugkeert. Ergens is dat ook treurig. Alle artiesten kunnen in feite maar 1 stijl echt goed, dit geldt wat mij betreft zelfs voor Mr. Eclectic, Beck. Critici en fans verlangen dat ze ernaar terugkeren en meestal doen ze dat ook wel af en toe. Maar als ze dat dan doen wordt de plaat toch weer gemengd ontvangen. Het is simpelweg ook nooit goed. Misschien is het ook wel een slecht teken zodra een artiest die zich ontwikkelt (als dat zo is tenminste) zich toch weer tot een stap terug laat verleiden. De inspiratie was misschien gewoon op en dit kunstje lukt altijd wel. Anyway.. Ik kan deze plaat eigenlijk nog helemaal niet recenseren want ik heb 2 Soulseek rips die allebei net niet lijken te kloppen. Het leukste nummer lijkt in elk geval Hell Yeah te zijn. Als je het mij vandaag vraagt zeg ik namelijk dat Midnite Vultures Beck's beste album is, dat album van die OOR van toen, en Hell Yeah is een melige outtake daarvan. Sloppy hiphopbeats all over de plaat trouwens en Beck ongeinteresseerd mompelend als altijd. Het is vertrouwd, zelfs de hete aardappel keert ergens nog terug. Maar voorlopig laat ik deze plaat even bezinken tot ik een echte cd ervan in handen krijg.
(Guero heeft trouwens een De La Soul op zijn Spaans sfeer)