De Top 25 van..26 augustus 1996

1.Wannabe - Spice Girls
2.Coco Jamboo - Mr. President
3.Aquarius - Party Animals
4.Rave On - DJ Paul
5.Mirror of Love - 2 Brothers on the 4th Floor
6.I'm A Raver - Lipstick
7.Million Miles From Home - Dune
8.My Little Fantasy - 4Tune Fairytales
9.Mission Imposiblle - AC - LM
10.Dune Buggy - The Presidents of the Usa
11.Ready or Not - Fugees
12.Sweat - Inner Circle
13.Born Slippy '96 - Underworld
14.Nr Een - Ross en Iba
15.If I Ruled The World - Nas feat. Lauryn Hill
16.Hands in the Air - Music Instructor
17.Breakfast at Tiffanys - Deep Bleusome
18.Kaal of Kammen - Extince
19.Tha Crossroads - Bone Thugs 'n Harmony
20.We Are The World - Twenty 4 Seven
21.Peaches - The Presidents of the Uni.blabla
22.Macarena - Los del Rio
23.Soldier Soldier - Captain Jack
24.Fantasy World - Charly Lownoise en MT
25.Big Brother Is Watching You - Nance

Tip van de week No Doubt - Just a Girl
(volledige lijst in authentieke spelling)

Zo daar gaan we weer. Vorige week vergeten de Clip top 3 te vermelden. Nu is dat ook een beetje een overbodig lijstje, ik verveelde me zeker toen ik dat lijstje introduceerde. Allicht 3 nieuwe binnenkomers vorige week, zo net na de vakantie. Op 3 stond Wannabe, 2: Fu Gee La en 1: Tha Crossroads. Die laatste clip staat ook deze week weer op 1, enkel de nummer 3 is anders want daar vinden we nu We are the World van Twenty 4 Seven. Ik kan me niks meer van die die clip herinneren, maar Twenty 4 Seven was een erg op 2Unlimited lijkend dance-duo, waar Nance deel van uitmaakte. Hoe kan "Lingo" Nance dan nu ook solo in de lijst staan? Oh, ze was toentertijd al uit Twenty 4 Seven, dat eigenlijk verrassend genoeg nog een geslaagde comeback wist te maken met een nieuwe zangeres. Toch gewaagd een nummer met zo'n beroemde titel uit te brengen. Het nummer doet voornamelijk erg "hit op zijn Belgisch" aan en het is ook belachelijk snel.
De zomer van '96 was die van The Presidents of the USA. Peaches en Dune Buggy waren 2 nummers die op mijn verzamelvideoband stonden. Kennelijk vond ik Dune Buggy nog beter, al is dat nummer niet in mijn hoofd blijven hangen. Peaches is een semi-klassieker dat ook jaren later nog op van die half geslaagde rockcompilaties stond.
Tha Crossroads van Bone Thugs 'n Harmony had een videoclip die op mijn lijf geschreven was. Ik ben gek op (of erg gevoelig voor) sentimentele clips waarin hommage wordt betuigd aan de doden. Vooral als er ook nog gevoelige teksten als "See you at tha Crossroads" worden gezongen. En niet te vergeten een portie onweer op het eind. Kennelijk hadden de stoere gasten van B,T,'n, H een maatje in een of andere gangwar verloren want een wolk met een gezicht keek op hen neer. (Gangsta Teletubbies?) En de echte kenners wisten 't al. Het is geen oude bandmaat, lees ik vandaag, het was niemand minder dan Eazy-E. De jongens van Bone, Thugs waren "echt" stoer en ook al geen eendagsvlieg. Al was Crossroads wel hun grootste hit. Ze hebben jarenlang behoorlijk wat platen verkocht. Het eerbetoon van Eazy-E was ook niet voor niks want hij had ze getekend voor zijn label. Later kwam de klad erin en tegenwoordig zit er eentje in de cel en is weer een ander aan de drank. Toch is het allemaal niet voor niets geweest, want een nummer als Tha Crossroads klinkt nog steeds behoorlijk modern en hun rapstijl is later, tot hun frustratie, terwijl ze daar juist tevreden mee zouden moeten zijn, gekopieerd door Twista. Slow Jamz kun je inderdaad, qua stijl, eigenlijk wel Tha Crossroads van dit decennium noemen.
Een werkelijke eendagsvlieg was Deep Blue Something, die het voor elkaar kregen nog radicaler uit beeld te verdwijnen dan een Shawn Mullins. (Dat is wat later, denk ik) Ik kan niet eens een mp3 vinden van Breakfast at Tiffany's. Geeft niet, het refrein zit in mijn hoofd gebeiteld. Het is zo'n typisch MTV rockhitje, een beetje punky maar zeker niet te hard, het blijft melodieus. Over MTV en tegenhanger TMF gesproken, de onderste helft van de lijst wordt echt bevolkt door "serieuze" MTV toppers, terwijl de top 10 dan toch grotendeels weer uit eurhousedeuntjes bestaat, nummers die ik meer met TMF zou associëren. Benieuwd wanneer dit gaat veranderen. Hm, TMF zat waarschijnlijk op dat moment nog steeds niet op de kabel toen, moet ik nog eens uitzoeken.
2 van de 4 nieuwe binnenkomers mogen er echt wezen, waaronder Nas samen met het eerste solo-uitstapje van Lauryn Hill. Ik ben er vrij zeker van dat ik het nummer niet eens zo goed vond, maar de al vaker genoemde vriend had het nummer volledig geadopteerd. Aangezien ik zo'n lijstje altijd maakte met wat mensen om me heen, en ik natuurlijk iedereen tevreden hield, staat ie hier op 15. Overigens is het ook echt een goed nummer, als je het me nu vraagt. Ik ben niet goed in introquizjes, maar er wel vaak fan van, van intro's bedoel ik.. Het uitstekende intro van If I Ruled the World bijvoorbeeld, met Lauryn die hoeehoee zingt, subtiele percussie en belletjes en dan gescratch en here we go.
Born Slippy '96 was wel echt een van mijn favoriete nummers van dat moment. Jaren later, toen ik al lang geen singletjes meer kocht, kwam ik het singletje op een rommelmarkt (of braderie misschien wel) tegen voor 1 gulden. Toch niet gekocht, al had ik daar meteen spijt van. Born Slippy had ook een goed intro, sterker nog eigenlijk vond ik alleen het intro goed. Net zoals je in slechte raphitjes wacht op het gezongen refrein, zo wachtte ik bij Born Slippy tot het geniale themaatje weer terugkwam en de bonkende beats zwegen, al kun je redeneren dat de beats als een catharsis fungeren voor al die "emotie" in de tussenstukken. En een, toen zeker, onverstaanbare tekst, altijd een pluspunt om maar wat mee te brallen. "Bad boy, bad boy digital angel boy... she smiled at yooouu". En toch, die beats, ik blijf het een stijlbreuk vinden na zo'n fantastisch intro, waarin de hi-hats wél perfect passen.
Hoogste nieuwe binnenkomer is Dune met hun beste single en daarom komen we er later op terug..
In de top 10 verandert verder weinig, wat ik dan niet snap is waarom ik Wannabe nooit op single heb gekocht. Hier is het bewijs dat ik het een goed nummer vond, waarom het dan niet kopen? Waarom altijd excentrieke singletjes kopen!? Ik heb bijvoorbeeld ook ex-nummer 1 "Ironic" niet. Wel singles uit de top 40 kopen, maar "lekker puh" niet met de massa mee ofzo..
Ach ja.. Terug naar een nummer dat ik ook niet op single heb, maar dat is niet zo vreemd als het deze week op 19 blijft staan.. Klik.

De Week (van 28-03-06)

*Aardvarck - Cult Copy
Over sommige genres lees ik liever dan dat ik ze hoor. Techno zou daar ook wel eens onder kunnen vallen. Na een halve luisterbeurt wist ik al dat Aardvarck simpelweg te hard (en monotoon) voor mij beukt. En dan is dit waarschijnlijk nog subtiele atmosferische techno.
Ik zoek al jaren na een Detroit techno track uit de underground die ik jaren terug op mp3 bezat.. Ik dacht iets Zwitsers, techno met verkeersgeluiden. De ultieme melancholie. Misschien moet ik Duplex checken, die schijnen ook die verkeersmelancholie te bezitten. Bij Aardvarck vond ik 't niet. Zijn synths waren aardig, zijn beats ok, maar al met al viel het wat tegen. Een slecht teken was ook dat mijn favoriete nummers steeds wisselden. En de enige constant goede track was Caron Outro, een productie van collega Sandor Caron. Aardvarck himself heeft wel humor, een blije track heet Aardbij en een track met een dreunende bassdrum gaat door het leven als Buuv.

*J Dilla - Donuts
Oftewel, Soulseek Galore. Mijn verzamelwoede is weer wat bekoeld, want ik heb bijna alles wat mijn hartje begeerde te pakken. Motorpsycho heb ik voorlopig maar gelaten voor wat het was, luister ik nog wel eens als de plaat in de bieb belandt. Deze week hield ik het grotendeels bij J Dilla, de onlangs op tragisch vroege overleden beatmaker. Ik had eigenlijk nog nooit een heel album van de man gehoord en Donuts bleek een zeer aangename kennismaking. Het is een typische achtbaanplaat met 31 korte nummertjes. Altijd lekker. Dilla's stemmenmanipulatie doet bij vlagen denken aan The Books of zelfs Bauer, maar dan natuurlijk overgoten met een dikke laag sappige beats en uitstekende soul samples. Een nummertje of 10-15 heeft ie mijn aandacht gegarandeerd, daarna wordt het toch wat vermoeiend. Geeft niet, het is toch een heerlijke plaat.

*Josh Ritter - The Animal Years
Ook mijn eerste kennismaking met Ritter. Een singer/songwriter die qua uiterlijk nogal op Nick Drake schijnt te lijken. Muzikaal verkeert hij met deze plaat dichter in de buurt van een Damien Rice. Het is niet origineel, maar wel aangenaam. Over de intro van opener Girl In The War valt trouwens heel aardig Thunder Road van The Boss te zingen. Want dat was eigenlijk de muzikale held van de week. Misschien wel van altijd. Maar daar kom ik later nog wel op terug...

*Falling Down
*A Summer of Love
*Brokeback Mountain
*Leaving Las Vegas
*The Man Who Wasn't There
*The Life Aquatic With Steve Zissou
Het filmweekje begon met Falling Down, een film van Joel Schumacher, waarvan ik me een paar minuten afvroeg waarom die in godsnaam op mijn "moet gezien worden" lijstje terecht was gekomen. Tot ik me herinnerde dat ik een keer de helft van de top zoveel van Moviemeter op mijn lijstje had gezet. Dat was het dus. Falling Down is zeker onderhoudend, als formulevermaak. Michael Douglas speelt een doorgedraaide ontslagen loonslaaf die met wat automatische wapens door Los Angeles banjert. Terwijl bijna gepensioneerde agent Robert Duvall, samen met zijn lieftallige mede-agente Rachel Ticotin achter 'm aan zit. Het probleem van de film is met name dat het hoofdpersonage bij mij geen sympathie oproept, en dat is wel de bedoeling. Eigenlijk moet de kijker delen in zijn frustratie en medelijden krijgen.
A Summer of Love was waarschijnlijk de beste film van de week. Het verenigt de kwaliteiten van een dikke roman met een kort literair verhaal. De 3 hoofdpersonages zijn allemaal boeiend en gelaagd, terwijl het einde van de film zo'n typische korte verhaal "zo zit het dus" twist bevat. Heel aardig, met name goed spel van Paddy Considine, als met zichzelf en god worstelende ex-crimineel. Hij is tevens de broer van het hoofdpersonage, een wat simpel meisje dat een stormachtige liefdesrelatie beleefd met een bitchy upperclass-girl. Prachtige plaatjes trouwens.. van Engeland, mind you. Het enige minpuntje aan A Summer Of Love is dat de film in het midden een tikkeltje saai werd, dermate rustig in elk geval dat ik begon te peinzen hoe dit zou eindigen. Wie weet was dat de bedoeling.
Brokeback Mountain is een stuk langer, maar heeft dit manco niet. De film heeft een heerlijk rustige puls en een evenzeer fantastisch landschap. Brokeback Mountain is eigenlijk een groot stervehikel voor Heath Ledger als zwijgzame cowboy, hij overklast mede-cowboy Jake Gylenhaal op indrukwekkende wijze. Bovendien heeft hij het geluk dat zijn gedeelte van het script ook vele malen interessanter is, daarin figureren vrouw en kinderen aan wie hij maar geen liefde kan schenken. Juist dat laatste feit raakte me eigenlijk nog het meest in de film.
Ik had met Leaving Las Vegas een moderne klassieker verwacht, de openingstitels kwamen me in elk geval al bekend (beroemd) voor. Maar erg boeiend was de film niet. Is Nicolas Cage eigenlijk een goede acteur? Hij is zo vaak te zien, hij speelt altijd acceptabel/redelijk, maar echt goed.. Ik weet het niet hoor.
The Life Aquatic mag dan niet geslaagd zijn als komedie, het is wel een amusante avonturenfilm met een topcast. Wes Anderson maakt een soort designer-films, piekfijn en met een erg duur uiterlijk. Nu nog een keer een script dat echt raakt en je hebt een meesterwerk.

De Top 25 van..19 augustus 1996

1.Wannabe - Spice Girls
2.Coco Jamboo - Mr. President
3.Aquarius - Party Animals
4.Mirror Of Love - 2 Brothers on the 4th Floor
5.Rave On - DJ Paul Elstak
6.Mission Imposibble - Adam Clayton en L. Mullen
7.Sweat (allalalalalong) - Inner Circle
8.Dune Buggy - The Presidents of the USA...
9.My Little Fantasy - 4Tune Fairytales
10.Nummer een (10) - Ross en Iba
11.Ready Or Not - Fugees
12.Breakfast at Tiffany's - Deep Bleu Something
13.Im A Raver - Lipstick
14.Kaal of Kammen - Extince
15.Peaches - The Presidents of the USA...
16.Soldier Soldier - Captain Jack
17.Macarena - Los Del Rio
18.Hands in the Air - Music Instructor
19.The Crossroads - Bone Thugs 'n Harmony
20.Fantasy World - Charly L en Mental T
21.Big Brother Is Watching You - Nance
22.Glycerine - Busch
23.Hajo Hajo - Party Animals
24.Die Nazi Scum - Party Animals
25.Fable m2 - Robert Miles

Tip van de week Dune - Million Miles From Home
(volledige lijst in authentieke spelling)

En toen was de Grote Vakantie alweer om.
Het laatste jaar van de basisschool, groep 8, brak aan. In de vakantie was ik een week lang bij mijn rockistische vriend wezen logeren. Niet in "zijn" huis, maar in een soort van villa in een dorpje buiten Breda. Vreemd genoeg hadden ze juist in dat dorpje TMF op de kabel. Iets waar we in Breda nog nooit van gehoord hadden. Wat een openbaring! Een Nederlandstalige clipzender, met (bijna) non-stop de hits van dat moment. Een van de hits van die zomer was Kaal of Kammen van Extince, een geniale diss, al betwijfel ik of ik de boodschap en achtergrond van dat nummer toen begreep. Wat is blijven hangen, is de moeder van die vriend die tegen mijn moeder verteld hoe goed ze dat nummer wel niet vond. En mijn moeder zoiets van hm, mwah, hiphop. Ik geloofde er eigenlijk geen snars van dat ze het werkelijk een goed nummer vond. (Waarom eigenlijk niet!?) Een beetje tragically hip doen, zo leek mij. En mijn arme oude(re) moeder een beetje de loef afsteken. Grappig trouwens hoe die vriend als een rode draad door deze lijst loopt, terwijl het juist een andere vriend was waarmee ik de lijst in mei begon.
Een andere rode draad in deze "serie" zijn de onverwachte stijgers. Zie deze week: 20 nieuwe nummers. Enkel de nummer 1 van vorige week (Los del Rio) en de tip van een paar weken terug (Captain Jack) zakken richting de bodem van de lijst. Ook de vocale remix van Fable hangt er nog net in. Maar wat stijgt er? Mission "Imposibble". Can you believe it..
Onderin de lijst vinden we veel Party Animals, kennelijk bereikte de gabberhype zo rond die tijd zijn hoogtepunt, al moeten de Nederlandstalige gabberhitjes nog komen, denk ik. Maar dat is eerder het begin van het einde. De Party Animals vegen hun straatje schoon met "Die Nazi Scum", wat zou Paul Elstak daarvan hebben gevonden..
Deze lijst is ook een curieuze mengeling van poppy danshitjes en alternatiever werk, gespeld met de meest ongelofelijke taalfouten. Al is spellen nooit mijn sterke kant geweest. Tsja. In "Woordpakket", het wekelijkse dictee, was ik tot mijn frustratie nooit de beste. (Ja, ik ben een streber)
The Fugees: kwam Ready or Not nu voor of na die afgrijselijke Killing Me Softly cover? One Time! Even zoeken.. Erna. Ik kan me zowaar het moment herinneren, toen ik voor het eerst Ready or Not hoorde (en de videoclip zag) Ik was met de familie op bezoek in Eindhoven, het was avond en ik zat binnen een beetje mokkend MTV te kijken. (Kennelijk was daar dus ook weer geen TMF) Ik had net daarvoor een mij compleet onbekend buurmeisje getrapt. (of geslagen, ofzo) Ik kan het nu nog steeds niet geloven! De reden is me ook ontgaan. Misschien was ik gewoon chagrijnig, maar normaal ben ik echt de laatste die in dat soort akkefietjes belandt.. Misschien dat ik me daardoor die zomeravond nog zo goed voor de geest kan halen. De kleur van de vallende avond, de achtertuin met glijbaan (er was iets met die glijbaan..) en het hoekje voor het raam waar de tv stond.
Overigens het beste nummer van de Fugees, dat Ready or Not. Beter nog dan het ook uitstekende Fu Gee La, dat dan weer wel een leukere clip had. Ik snap niet waarom de Fugees toch al die covers uitbrachten, nou ja commercieel gezien was het handig, maar hun eigen nummers waren veel leuker. Krek, ik lees nu op Wikipedia dat Ready or Not op zijn minst een soort van halve cover is van The Delfonics + een illegale sample van Enya..
Met Extince en nu ook Ross en Iba in de lijst, lijkt dit de eerste Nederhop-zomer te zijn. Al zegt die titel van Ross en Iba me helemaal niks. Ik dacht dat het eendagsvliegen waren met Wassenaar. Zal dit ook wel de 2e, minder succesvolle, single geweest zijn. (Net als Extince's Kaal of Kammen) Dat zoeken we even op. NPI heeft het over de eerste Nederlandstalige hiphop hit. (En dan gaat het dus over Wassenaar) En zwijgt verder over Nummer 10.
Hey Inner Circle, dat is toch al veel ouder? Volgens mij zong de hele school dat in groep 3 al op het schoolplein. Dat kan kloppen want Sweat haalde in 1992 de nummer 1 positie. Vast de zomerhit van dat jaar. En aangezien oude zomerhits, in elke zomer op airplay kunnen rekenen, zal ik het wel de lijst ingegooid hebben. Wat een foute tekst trouwens: "Girl I want to make you sweat/ Sweat till you can't sweat no more/ And if you cry out /I'm gonna push it some, more, more." Die Jamaicaanse macho's toch.
En dan bovenin mijn favoriete hits van die zomer. Over Coco Jamboo een andere keer, nu Wannabe. Een nummer dat het predikaat "zomerhit" natuurlijk met gemak overstijgt. Op zich wel leuk dat deze "serie" loopt ten tijde van het 2e lustrum van Wannabe. Zou eigenlijk gevierd worden met een reünie, maar die gaat niet door. Reünies heb je ook niks an, en de Spice Girls live, daar draait het sowieso niet om. Het concept meidenbandje bestaat vast al van ver voor de Spice Girls, maar hun incarnatie heeft tot op de dag van vandaag invloed, zo kwam mij laatst een foto van the Pussycat Dolls onder ogen, en die zijn bijna 1 op 1 te linken aan de Spice Girls. Dat kan toch geen toeval zijn. Al lees ik nu dat the Pussycat Dolls al sinds 1995 bestaan als, niet schrikken, burleske dans-revue groep. Jawel!
Het nummer Wannabe duurt nog geen 3 minuten, maar kent voor een pophit toch heel wat "fasen". Heck, waarschijnlijkt is het gewoon break, verse, break, refrein, maar het verveelt nooit. De samenzang is uitstekend, alleen solo vallen alle dames hopeloos door de mand. Terugluisterend zijn die gedeelten zelfs een beetje amateuristisch. Gelukkig bestaat het gros uit samenzang. Bonuspunten ook voor die eenzame keyboard "orchestra" noot.. Ting, Ting, Ting.
Wat was eigenlijk mijn favoriete Spice Girl? Waarschijnlijk Emma Bunton, toch het meest geschikt voor brave (?) jongetjes. Maar een vleugje Geri of Mel C had ze wel kunnen gebruiken.
Ik weet even geen bruggetje naar Alalalalong.. Dus, klik.

Jaarwisseling

Is het dan werkelijk niemand opgevallen dat ik in 2005 ben blijven steken?
Ik had het in elk geval bijna 3 maanden niet door.
Alle De Week posts van dit jaar hadden het over De Week van '05...
Zucht. :)

De Week (van 21-03-06)

*Soulseek Galore!
Jawel, weer een wagonlading nieuwe muziek. Waaronder Corinne Bailey Rae, die gelukkig zo sympathiek is om het jazzlabeltje wat hippe mensen graag op haar muziek plakken te ontkennen. Niks jazz het is "gewoon" lichtvoetige exotische meisjespop à la Nelly Furtado. Ok, misschien wat saaier dan Furtado, maar toch aangenaam.
Verder, met lood in de schoenen, een eerste begin in de exploratie van de nieuwe Motorpsycho. Een dubbelalbum.. Ai ai. En dan ook nog een terug naar de oude stijl, hmm. We zullen zien.
2 platen die u kunt laten liggen: de nieuwe van Adam Green en The Delays. Respectievelijk een matige grap en een totaal gebrek aan goede melodieën.

*The Eagles - Hotel California
Kant A van de LP is kennelijk door de muizen aangevroten en vals geworden. Heb ik me maar tot kant B beperkt. Niet echt enerverend, maar het is me nu wel duidelijk waarom the Eagles zo populair zijn. Het is heel kundige midden van de weg-pop met zelfs een mespuntje Hall & Oates. Het lekkerst vond ik zelf Pretty Maids All In A Row met een dubbele gitaarpartij en een aardige solo, maar ja, misschien waren de muizen de ware kenners.

*Kate Bush - Aerial
"Ons Ma" was jarig, een goede gelegenheid om het verrassend goedkope Aerial aan te bieden. Zou het album geflopt zijn? Zou niet terecht zijn want cd 1 Sea of Honey behaalt een uitstekende score van 6/7, enkel Joanni is een wat zwakker nummer. Aan cd 2, Sky of Honey, was ik op mp3 nooit toegekomen. Dat deel blijkt nu ook redelijk overbodig. Het tempo zakt dramatisch in, tot er eindeloos neuzelende pianoliedjes overblijven. Wel is het genieten van een smakelijk Pastorius basgeluid. Jammer dat de liedjes geen Hejira kwaliteit bezitten.

*Les Triplettes de Belleville
*The Three Burials Of Melquiades Estrada
*Transamerica
*11:14
Van Belleville had ik me wat heel wat meer voorgesteld. Een kunstzinnige Franse tekenfilm over wielrennen, klinkt toch interessant. Echt veel wielrennen zit er helaas niet in. In de opmaat wil een jongetje wielrenner worden en als dat is gelukt wordt hij tijdens de Tour ontvoerd door maffiosi.De rest van de film probeert zijn oma samen met haar moddervette hond hem uit de klauwen van dit goksyndicaat te bevrijden. De animatie is origineel, de muziek en de geluidseffecten zijn perfect verzorgd, alleen het plotje is gammel, heeft geen melancholie en verveelt.
In Three Burials speelt, tot mijn verrassing, Barry Pepper een hoofdrol, naast regisseur Tommy Lee Jones. Het draait allemaal om een door Pepper doodgeschoten Mexicaanse illegaal, gespeeld door Julio Cedillo, tevens vriend van oude cowboy Jones. Die als wraak op dit alles Pepper ontvoert, waarop er een tocht door de grensstreek volgt naar het dorp van Estrada. Als dat te vinden is.. Het is allemaal wel onderhoudend, maar toch ontbreekt er eigenlijk wat chemie tussen de 2 spelers, het gevalletje Stockholmsyndroom aan het end, is dan ook niet echt geloofwaardig.
En zo was het oerdegelijke en integere Transamerica eigenlijk de beste film van de week. Compleet voorspelbare roadmovie over een transseksuele man (Felicity Hoffman) met de auto op weg naar zijn laatste operatie. (inclusief Mrs. Doubtfire toiletstop "grap".) Complicatie: hij heeft zijn zoon bij zich, die op 2 niveaus -man,vader van niks weet. Volgen enkele niet onaardige verwikkelingen met o.a. de familie, waar ma niet bepaald staat te juichen om de aanstaande operatie. Uiteindelijk komt... "alles" goed!
Of was 11:14 toch nog iets beter? Net gekeken, wat onhandig is voor dit weblog. Aardig gegoochel met samenkomende verhaallijnen. Verrassend tot het eind.

De Top 25 van..2 juli 1996

1.Macarena - Los del Rio
2.Fable - Robert Miles
3.Heaven - U96
4.Get Down - BBoys
5.Ironic - Alanis Morrissette
6.Fable m2 - Robert Miles
7.Fantasy World - Charly Lownoise en Mental Theo
8.Soldier, Soldier! - Captain Jack
9.Oranje is Oranje Blijft - Peter Koelewijn
10.Believe in the Future - Criticall Mass
11.Mission Imposibble - Adam Clayton en Larry M.
12.Rebel Yell - Scooter
13.Hand in Hand - Dune
14.Children - Robert Miles
15.Until It Sleeps - Metallica
16.Children of the Night - Nakatomi
17.Children - Air Miles
18.Happy Birthday - Technohead
19.Celebrate The Love - Zhi-Vago
20.Steam - East 17
21.Endless Summer - Scooter
22.Busta Rhymes - Woo-hah!
23.Sexy Eyes - Whigfield
24.Hymn - Music Instructor
25.Do U Still Love Me? - East 17

Geen tip van de week: Vakantie
(volledige lijst in authentieke spelling)

Het gebruikelijke statement: "volledige lijst in authentieke spelling", is dit keer niet helemaal waar. Nou ja, het ligt eraan of je de kop van het stukje erbij rekent. In mijn hitlijstmapje staat namelijk dat dit de top 25 van 2 augustus is. Wat onmogelijk is. Vorige week was het 26 juni, dus is het ten eerste al logisch dat het nu 2 juli is. Bovendien is het pas na deze week "Grote vakantie". Een maf foutje, maar niet het enige, want op nummer 22 zijn wat zaken omgekeerd. Het zal wel 30 graden geweest zijn en met de vakantie voor de deur is dit dus een afgeraffeld lijstje. Toch was er nog tijd voor een nieuwigheidje, op de achterkant van het velletje staat: "NIEUW clip top 3". En wat zie ik in die top 3, tot mijn grote verbazing, op 1!? Fantasy World van Lownoise en Theo.. De beruchte Land van Ooit clip. Vreselijk. Op 2 Mark Snow's X-Files. Ongetwijfeld een soort filmtrailer, precies de hoeveelheid X-files die ik aankon, en op 3 dan eindelijk een echt goeie videoclip: Ironic.
Bless your ass! Busta in de lijst! Woo-ha! Zijn doorbraak in Nederland. Waarschijnlijk ook zijn eerste single, whatever, ik heb al teveel dingen opgezocht. In elk geval niet zijn beste single, er was er ook een met een clip waarin Busta als baby die geilt op zijn kinderoppas.. Zal vanzelf de lijst ook nog wel halen, denk ik. Die vond ik toentertijd beter. Maar deze is toch ook wel erg lekker. Which motherfucker stole my flow? Voor wie het vergeten was op Woo-hah doet ook wijlen ODB nog mee. In mijn research (..) voor dit stukje vernam ik ook nog dat Busta Rhymes dit jaar nog met een nieuw album komt waarop ODB wederom meedoet.
En dan nu een toepasselijk zomernummer. Party People!!!!! (Gejuich) The sky has changed! Can you smell the sun? It's time for the most exciting season! It's time for summer. An endless summer! (Luid gejuich)
Ja, dat is Scooter natuurlijk. The KLF van de jaren '90. (Weet ik wederom dankzij wat Subjectivisten, ik had tot 2006 eigenlijk nog nooit iets van The KLF gehoord) Eigenlijk zijn alle nummers van Scooter even rommelig en amateuristisch, maar wie weet zit daarin ook de charme. De altijd maar enthousiaste MC, bijvoorbeeld. Move to the bassline, jump jump! En dan de trademark happy hardcore high pitched voices, die Endless Summer (letterlijk) zingen, waarna na een tijdje, en dat is het meest geniale, het publiek mee begint te zingen. Het doet toch wat met een mens. Rainbow!!
Iets totaal anders. Vroeger dan ik had gedacht komen we een nummer van Metallica tegen: Until it Sleeps. Eens luisteren.. Het lijkt wel grunge. Vandaar dat de metalheads het album Load, waar dit werkje opstond, verguisden. Afgaande op Until it Sleeps, terecht: het verveelt me eigenlijk meteen. Het enige fascinerende is het verhaal achter het nummer over de ouders van de zanger, die beiden, op grond van hun Christelijke geloof, behandeling tegen kanker weigerden. (En stierven)
Ik zeg maar niks over de zittenblijver op negen.
Hoogste nieuwe binnenkomer is Captain Jack. In feite al zowat passé op dat moment. Had zijn grootste, naar zichzelf vernoemde, hit al gehad toen ik begon met deze lijstjes. (Kwam toen binnen op 19, week erna naar 23) Correctie: Drill Instructor kwam in NL ook nog op 1. Best een aardige formule trouwens, schunnige soldatenliedjes mengen met stampende eurodance. Kan niet misgaan. Het ging pas mis toen ze Queen-covers als single op de markt gooiden. Iets wat Dune trouwens ook gedaan heeft, toen hun hele carrière al een aflopende zaak was. Zou het in deze terroristische tijden eigenlijk nog kunnen, zo'n militaire eurodancegrap? Kijk naar de foto boven dit stukje, niet alleen kun je dan al zien dat Captain Jack een hersenbloeding gaat krijgen, ook kan de zangeres moeiteloos doorgaan voor een Palestijnse "suicide bomber". En maar lachen..
Robert Miles mag dan een held zijn, hij wordt hier rücksichtslos van de nummer 1 positie verdreven, door de grootste zomerhit van de jaren '90. De Tv-zender VH1 noemde het nummers zelfs het allergrootste one hit wonder ooit. En zo is het. Wat moet ik er nog over zeggen.. Het dansje. Dat deed 't m. En die meisjes in de videoclip waren vreselijk irritant. Gelukkig kan ik nergens stills van de videoclip vinden.
Snel terug naar een forse injectie Scooter, morgen start niet voor niets La Primavera. Ook een soort begin van de zomer. Klik.

De Week (van 14-03-06)

*Michael de Jong - Echo From The Mountain
Het is alweer een hele tijd geleden dat Michael de Jong hier in Breda zijn korte Echo From The Mountain tournee afsloot. Hij kondigde toen al aan dat hij (wederom) een hele tijd uit de spotlichten zou verdwijnen én dat zijn nieuwe collectie liedjes waarschijnlijk niet in de studio zou worden opgenomen. Gelukkig is er wel een live-versie verschenen, die ik nu eindelijk te pakken heb. De Jong had een tijd in Ierland gezeten en kwam terug met 9 nieuwe nummers. Er was al snel sprake van een "songcyclus", maar dat begrip wekte achteraf gezien teveel verwachtingen. Het zijn gewoon 9 nieuwe typische De Jong liedjes. Zeker de helft daarvan vormen samen een waardige aanvulling op zijn oeuvre. De toppers zitten vooral in de eerste helft met Faces in the Clouds wat aan het slot een Iers dansdeuntje imiteert, dat in al zijn vrolijkheid erg aangrijpt. When We Were Young heeft dan wel een wat clichematige tekst, maar de melodie meandert heerlijk. Een ander hoogtepunt is het louterende Breathe.
Al met al is dit een zeer coherente liveplaat die frappant genoeg beter is dan 23, Rue Boyer, wat toch een soort live greatest hits is.

*Eels (With Strings) - Live At Town Hall
Ik had laatst wat Eels cd's klaargelegd, het werd weer eens tijd om ze te horen. Tot ik deze langs zag komen. Ik had beter het oude werk op kunnen zetten, want dit is pijnlijk. Erg veel nummers van het matige Blinking Lights dubbelabum, dat precies 1 luisterbeurt leuk was. En nog erger is dat E wat teveel aan die beruchte sigaar, die hij on stage rookte, heeft lopen lurken, in de meeste nummers zingt hij namelijk als een schorre kraai. Droevig slecht. Eels piekte rond Daisies of the Galaxy, waarop ook een geweldige tournee volgde met oa. Peter Buck en en de leuke multi-instrumentaliste Lisa Germano in de begeleidingsband "the Eels Orchestra 2000".

*Mi and L'Au - Mi and L'Au
Een aanrader voor de liefhebbers van Julie Doiron. Geen uitschieters, gewoon aangenaam kabbelende huiskamerfolk.

*Neil Young - Comes A Time
Een paar jaar geleden draaide ik deze lp een paar keer en schoof 'm vervolgens terzijde als een van Neil's mindere. Daar ben ik deze week op teruggekomen. Heerlijke plaat, met grotendeels een countryduettensfeertje. Kant A is subliem, met Goin' Back, Lotta Love en vooral Peace of Mind. Het is me inmiddels duidelijk dat ik per definitie een zwak heb voor orkestcrescendo's die, zoals in Peace of Mind, langzaam een nummer in en uit stromen. (Thione Seck maakte daar ook al de blits mee in januari) En dan heeft Neil voor datzelfde nummer ook nog een uitstekende drummer ingehuurd die als Oskarchen op zijn kleine trom roffelt. Trouwens, als er ooit een biopic over Neil Young wordt gemaakt moet Jim Carrey de hoofdrol spelen. Niet alleen omdat hij een Americanadees is, ook kan hij eenzelfde hangende schouders lulligheid uitstralen. Kijk maar naar de voorkant van deze lp. Alleen het vocale gedeelte wordt misschien een probleem. Er is in elk geval genoeg tragedie in Youn'gs leven aanwezig, met een gehandicapte niet-sprekende zoon. Meer drama: "harmony" zangeres Nicolette Larson is niet oud geworden.

*Happiness
*25th Hour
*The Squid and The Whale
*Capote
Ik las op het forum van de Subjectivisten, dat Happiness een aanrader was voor de liefhebbers van Me and You and Everyone We Know. Dus meteen maar gekeken. De ochtend erna zie ik een uitgebreide analyse over de 2 films door Vido Liber op de Subs-hoofdpagina staan, waarin hij me het gras voor de voeten wegmaait.
Ja, Happiness is inderdaad de hardcore, mannelijke versie van Me and You. Ik ben het echter niet eens met Vido's conclusie. Hij kiest voor Happiness als zijnde onaangenaam maar waarachtiger. Dat klinkt een beetje als dat schema van Abrams met zijn 4 soorten poëtica. Mimetische kwaliteiten dus. Terzijde: waren poëtica's nu iets van de criticus of van de kunstenaar zelf..?! Ik zeg zelf altijd dat het enige criterium is of de muziek of de film me raakt. Dat zal wel een pragmatische poëtica zijn, waar iemand als Elmer Schönberger volgens mij de kriebels van krijgt. Al die poëtica's zijn sowieso maar verwarrend. Laat ik erover ophouden.
Maar goed, ik vond Happiness, dat moge in al die vaagheden duidelijk zijn, minder dan Me and You. Niet alleen omdat de soundtrack van Happiness me niet opviel, ook leek me de kwaliteit van de verschillende verhaallijnen in Me and You beter gespreid. In Happiness boeit (mij) alleen het verhaal over de pedofiele vader. De verhaallijn rond Philip Seymour Hoffman is zelfs erg flauw. Sterker nog, de film kent sowieso teveel slechte grappen met lichaamsdelen, zoutvaatjes e.d.
Van 25th Hour had ik me heel wat meer voorgesteld. De synopsis van het verhaal klonk interessant. Een crimineel overdenkt zijn zonden en het nut van het leven, de dag voordat hij zich in de bajes moet melden. Ik zie hoofdrolspeler Edward Norton voor me die door de nacht dwaalt, terwijl het langzaam licht wordt en iedere willekeurige ontmoeting een diepere filosofische betekenis krijgt. Daar komt weinig van terecht, al zitten er in de films aardige scènes bij het water met eenzame ochtendjoggers. Een groot gedeelte van de film speelt zich echter af in een disco. Ook zoekt het hoofdpersonage niet de eenzaamheid op, maar onderhoudt hij zich met wat jeugdvrienden, onder wie alweer Hoffman en de mij onbekende, doch goed spelende, Barry Pepper. Die laatste houdt de film nog een beetje op niveau met zijn rol als gladde Wall Street-figuur. Deze figuur heeft een appartement dat uitkijkt op de plek waar ooit de Twin Towers stonden, wat nog een aardig verrassend effect geeft. Het blijft toch moeilijk te bevatten hoe hard deze aanslag de Amerikanen in het gezicht heeft geslagen. De film begint uitstekend door alle karakters de introduceren, maar al snel gaat het mis wanneer Norton een pathetische monoloog voor de spiegel houdt. De rest van de film kan regisseur Spike Lee het ook maar niet laten om slow-motion effecten een andere dubieuze beeldtrucjes toe te passen, tot en met het tenenkrommende einde.
The Squid and the Whale is wel een uitstekende film. Het speelt zich af in een warme bruine meubels upperclass New Yorks milieu, wat sterk doet denken aan het gezin in the Royal Tenenbaums. Er wordt ook driftig getennist. Alleen The Squid and the Whale weet wél interessante karakters op te voeren. Misschien wel omdat ze realistischer (!) zijn. De film draait om Jeff Daniels, als schrijver zonder succes, die tot zijn frustratie merkt dat zijn vrouw, die inmiddels ook is gaan schrijven, wel succes heeft. Vervolgens komen daar wat liefdesperikelen overheen en zien we hoe ouders en kinderen omgaan met de echtscheiding. Dit alles begeleidt door een uitstekende soundtrack met veel Bert Jansch en Loudon Wainwright III. Oh, en voor het eerst heb ik een "goof" ontdekt! Nou ja, IMDB bleek 'm later ook al te kennen. Maar toch! In de de jaren '80 stonden er nog geen Amerikaanse vlaggen op de metro's.
Capote was de 3e Hoffman film deze week. De film heeft een slim script door het leven van Capote in de periode dat hij In Cold Blood schreef te verbeelden. Nooit geweten en gedacht dat Capote een vadsige, zuipende, irritant pratende homoseksueel was. Hij heeft in de film zelfs wel wat weg van Bob de Rooy. (Paul de Leeuw) Na het lezen van in Cold Blood, wat alweer een hele tijd geleden is, had ik toch de indruk dat we te maken hadden met een wat grijze, saaie journalist. Wel een goed boek overigens, maar het leek niet het werk van een excentriek persoon. De film Capote laat toch wel wat steekjes vallen, zo wordt de film pas echt interessant op het moment dat het in een per definitie fascinerend galgendrama verandert. De verandering die Capote dan doormaakt, komt eigenlijk te laat. Eerst is hij een irritante kwal, maar dan blijkt hij aan het schrijven van dit boek onderdoor te gegaan. Zo komt het meest emotionele moment uiteindelijk pas in de aftiteling! (He'd never finish another book, of iets van die strekking) De film had daar toch wat eerder meer hints voor moeten geven.

De Top 25 van..26 juni 1996

1.Fable - Robert Miles
2.Get Down - Backstreet Boys
3.Ironic - Alanis Morissette
4.Believe in the Future - Criticall Mass
5.Macarena - Los del Rio
6.Heaven - U96
7.Fantasy World - Charly Lownoise en MT
8.Hand in Hand - Dune
9.Oranje Is Oranje Blijft - P. Koelewijn
10.Children - Robert Miles
11.Lombelico - Jovanotti
12.Fable (Message) - Robert Miles
13.Children of the Night - Nakatomi
14.Happy Birthday - Technohead
15.Mission Imposibble - Adam en Larry
16.Rebel Yell - Scooter
17.Children - Air Miles
18.Celebrate The Love - Zhi-Vago
19.Sexy Eyes - Whighfield
20.Endless Summer - Scooter
21.Music Instructor - Hymn
22.Steam - East 17
23.Firestarter - The Prodigy
24.De Eerste Keer - Maxine en Franklin Brown
25.Silent Wings - Tina Turner

Tip van de week Captain Jack - Soldier Soldier
(volledige lijst in authentieke spelling)

Het lijkt erop dat er na iedere week met veel nieuwe binnenkomers er een rustige week volgt. Zo ook nu.
Nieuw is, naast Scooter, East 17. Wederom een boyband. Een beetje van de stoere snit, of in elk geval een poging daartoe. Met oorbelletjes, zonnebrillen en bandana's. Vond ik toen wel tof. Pantani was een held. In Nederland heeft East 17 niet al teveel bereikt, zelfs wat te weinig meende ik destijds. Hun singles kwamen tot mijn spijt nooit echt hoog in de hitlijsten. Thunder en Steam, waren toch echt aardige liedjes met dansbare gedeelten, raps en, in het geval van Steam, dames die kreetjes slaken. East 17 is echter vooral bekend door hun ongelofelijk irritante kerstsingle, Stay Another Day, inclusief pathetische melodieuze kerkklokken. Dat werd dan weer wel een hit.
Soms heb ik singles gekocht waar ik nu echt helemaal niks meer van begrijp. Wat moet ik met een Mission Impossible singletje? De film toen niet eens gezien, een paar jaar later wel: Ik begreep er geen bal van. Spionage en hi-tech gegoochel, sowieso niet echt mijn ding. En het beroemde thema? Dat krijgt een nauwelijks boeiende uitvoering door de ritme-sectie van U2. Craig Armstrong werkte ook nog mee. Vergelijkbaar en beter was de remix die Moby een jaar later maakte van het thema uit James Bond. En het feit dat zijn obligate bigbeat versie interessanter is dan dat duffe deuntje van "Adam en Larry" zegt genoeg. Ik had zeker geld over.
Koelewijn stijgt weer een pak plaatsen met zijn Oranje-deuntje. Ik zou denken dat de kwartfinale tussen Nederland en Frankrijk op dat moment nog gespeeld moest worden. Dat is echter niet zo, Oranje speelde 22 juni al tegen Frankrijk. Met negatieve afloop. De stijging is dus mosterd na de maaltijd, volgende week zakt ie, mag ik hopen, als een baksteen. Over maaltijden gesproken. Ik logeerde tijdens die kwartfinale met mijn zusje bij opa en oma, waar we eerst met lange tanden een ongelofelijk smerige plattelandsgroenteschotel aten, verwend als we waren als stadskinderen. Daarna zetten wij ons voor de tv, om Oranje na de gebruikelijke strafschoppen te zien worden uitgeschakeld. Zelfs de keiharde poeier door het midden van mijn favoriete Roda JC speler Johan de Kock kon dat niet verhinderen. Seedorf miste, maar eigenlijk heeft hij daar teveel hoon voor gekregen. De Fransen benutten alle strafschoppen, dat is gewoon erg knap. En/Of Van der Sar is gewoon een matige penaltykeeper. Je mag toch van de keeper verwachten dat hij 1 strafschop per 5 stopt. Arme Seedorf.
Criticall Mass, eigenlijk zonder die extra "L" natuurlijk, zwerft al weken door de lijst. Het nummer is niet in mijn hoofd blijven hangen, het is ongetwijfeld een eurohouse deuntje. Ik meen dat de zangeres in de videoclip strak in een leren pak zat, misschien dat dit hielp.
En dan, zoals vorige week al min of meer aangekondigd, Fable. Robert Miles was mijn grootste held en ik weet pas sinds vandaag dat hij ook nog uit mijn favoriete vakantieland komt: Zwitserland. Fable was een paar weken geleden al de "tip van de week". Op dat moment had ik het nummer nog niet eens gehoord, zoveel vertrouwen had ik erin. De week erna kwam ie eindelijk langs op de radio, ik zat met de cassettespeler klaar om 'm op te nemen. Vervolgens meteen ontelbare keren beluisterd. Wat een hit! Dit was de heilige graal van de popmuziek. Vervolgens snel naar de winkel, waar ook de b-kant ook fantastisch bleek te zijn. Daarop zingt namelijk ene F. Quinn mee. Zij zal wel Iers zijn, maar haar stem is niet echt Keltisch zalvend, wie weet was dat wél het beoogde effect, maar ze loeit een beetje teveel. Bijzonder weinig "Google hits" ook, voor die mevrouw. In elk geval werd ik er in '96 volledig door haar ingepakt. Stiekem vond ik die vocale versie zelfs beter. Ik was een van de weinigen die het nummer sowieso goed vond, en zo gek was dat niet. Fable is eigenlijk een matige rip-off van de eerdere hit Children. Een typische 2e single van een hitparadeact dus. De single heeft de hogere regionen van de charts dan ook niet gehaald. Robert Miles besefte ook al snel dat hij meer in zijn mars dan zich herhalen met cheesy dreamtrance. Hij maakte jaren later namelijk nog een gewaardeerde deephouse plaat met Indiase invloeden.
Klik. (Voor Quinn en Miles)

De Week (van 07-03-06)

*Arvo Pärt - Lamentate
Eigenlijk had ik gehoopt op een cd vol mooie koorwerken. Als ik wat beter had opgelet had ik kunnen weten dat het bij 1 koorwerk zou blijven. Lamentate vormt op deze release de hoofdmoot en dat is een tiendelig werk voor orkest en piano. Redelijk meditatief, maar het stelde me toch wat teleur. Het greep me nergens, ook niet op een subtiel hypnotiserende wijze. Snel weer luisteren naar opener en koorwerk Da Pacem Domine, gewijde muziek voor de moderne mensch.

*Roadhouse Libra - Demo
Roadhouse Libra is het bandje van Tim Coenen, drummer van the Go Find. Op de website van de band lees ik dat hij vroeger ook bij Admiral Freebee heeft gedrumd, en dat is te horen. Op Soulseek bestond de demo uit 7 nummers, op roadhouselibra.com zijn er al 6 te downloaden. De moeite waard als je van toegankelijke Belgicana houdt.

*Doors - L.A. Woman
Oma schonk mij een grote, grijze Philips Automatic pick-up. Geweldig ding en het werkt nog ook. Voorlopig. Eindelijk L.A. Woman uit de kast getrokken. Lekkere plaat. Lome blues, zoals Jandek die op You Walk Alone deed. "The cars hiss by my window, like the waves down on the beach." Ook een mooie productie, erg helder. Vooral in Hyacinth House.

*Me and You and Everyone We Know
*Michael Andrews - OST
*Cody ChesnuTT - The Headphone Masterpiece
*Robert Pollard - From A Compound Eye
Me and etc. was verreweg de leukste film van deze week. Een film vol lieve, maffe en eenzame mensen in een wereld vol kleine visuele grapjes, waarin de kinderen ouder zouden willen zijn en de volwassenen nog steeds naïef dromen. Ook de soundtrack van Michael Andrews, bekend van Donnie Darko, staat vol vriendelijk zoemende electronica. Al die pluspunten wegen ruim op tegen het nadeel dat de film het ergens ook nét niet heeft. De film haalt geen hamer tevoorschijn om de kijker een mokerslag van emotie uit te delen. Misschien is het verhaal daarvoor te bizar, te fragmentarisch. Maar als gezegd, wat geeft het, in een goede film wil ik een tijdje wonen en dat lukt hier.
Ik weet niet of Cody ChesnuTT een liefhebber van arthouse films is, maar ik kan me zo voorstellen dat hij trots is dat zijn "5 On a Joyride" gebruikt werd in bovenstaande film. Nog wel tijdens een fellatio-scene. Dat laatste zal hem zeker bevallen want op zijn dubbelplaat The Headphone Masterpiece wauwelt hij tenslotte ook de helft van de tijd over zijn "big black dick". De man heeft ook een groot ego, maar wie weet is het allemaal wel tongue-in-cheek bedoelt.
Ineens zag ik ook het verband met de nieuwe release van Robert Pollard. Beide heren maken lo-fi albums, weliswaar in verschillende genres, maar de overkoepelende lo-fi esthetiek zorgt er kennelijk automatisch voor dat men platen uitbrengt die minstens voor de helft korter hadden moeten zijn. Zonde, al is het bij Pollard sowieso een beetje een aflopende zaak. ChesnuTT heeft misschien nog eens een echt interessant werk in zich, bewijst ook een heerlijk nummer als Up in the Treehouse.

*Palindromes
*Junebug
*The Weather Man
*Paradise Now
*2046
Tsja, een hoop films dus deze week. Palindromes was, ehm, apart. Op zijn minst een geinig vormexperiment. En alhoewel het me niet helemaal duidelijk is wat Todd Solondz met de film wil zeggen, is het ook als een maf soort avonturenfilm een interessant werk, dat de aandacht vasthoudt.
Junebug ging ik volledig blanco in. Het enige wat ik wist was dat de film voor een Oscar was genomineerd. (Maar ik had geen idee meer welke) Ook het verhaal was me volledig onbekend. Welnu, het thema is voorspelbaar maar redelijk subtiel uitgewerkt, te weten: "Persoon uit stad komt in vijandig provinciemilieu, uiteindelijk verdwijnen vijandigheden en iedereen blij". Een van de foutjes van de film is dat tot 5 minuten voor het einde er nog helemaal geen sprake is van enige toenadering. De Oscarnominatie was trouwens voor Amy Adams, al dacht ik dat Reese Witherspoon deze naïeve ziel uit North Carolina speelde.
The Weather Man is een ongelofelijk nikserige, lege film. Ik had wat beters verwacht van een film rond een weerman. (Er gaat toch een vakje Groundhog Day open in de hersenen) Nicolas Cage worstelt met zichzelf, totdat hij eindelijk inziet dat hij zijn gezin toch al heeft verknald en maar beter voor zijn carrière kan kiezen. Gaap.
Paradise Now is veel beter dan ik had gedacht. Ik snap ook niet waarom ik die film zo onderschatte. Altijd gedacht dat het onderwerp wel interessant was, maar de uitwerking waarschijnlijk goedkoop en chaotisch, amateuristisch en zonder verhaal. Niks van dat alles! De beelden zijn prachtig. Nou ja, prachtig is misschien niet het gepaste woord. Goed geschoten plaatjes van een rommelig Palestina.
Een van de geslaagde aspecten aan de film is dat de kijker vanaf het begint gaat denken: "Doe het niet! Je leven valt toch wel mee". De hoofdpersoon heeft een baan, vrienden, misschien zelfs een leuke vriendin, al is ze van een hoger milieu. Langzaam leren we dat hij zo zijn eigen redenen heeft. En dat heeft niks mis met 72 maagden te maken. De film is door conservatieve Israëli's verweten begrip te kweken voor zelfmoordaanslagen. Dat slaat nergens op, de film roept eerder een soort hoofdschudden op over zoveel onnodig bloedvergieten. Bovendien heeft "het rationele verstand" een grote rol in de vorm van Suha, de vriendin van Said, die de aanslagen veroordeelt. Het is eerder Israël zelf dat begrip kweekt voor het verzet, daarvoor hoef je alleen maar teletekst te lezen.
Een van mijn onnozele stelregels wat betreft films is dat ze als het even kan niet langer dan 100 minuten mogen zijn. Bij cd's geldt iets vergelijkbaars voor 45 minuten. Maar waar ik langere cd's heus nog wel beluister, heb ik al snel de neiging een "lange" film niet te kijken. Toch maar een uitzondering gemaakt voor 2046, wat tenslotte een meesterwerk zou moeten zijn.. Helaas, ik zat me vooral het 2e uur behoorlijk te vervelen. Ik las na afloop ook dat de film een vervolg is, wie weet verklaart dat mijn desinteresse. Aan de andere kant ergerde ik me aan mijn eigen onvermogen al de Chinese vrouwen waar het hoofdspersonage relaties mee aanknoopt, uit elkaar te houden. Totdat ik bedacht dat hij ze allemaal ook weer in de steek laat. Wat maakt het dus uit..

De Top 25 van..17 juni 1996

1.Ironic - Alanis Morrissete
2.Fable - Robert Miles
3.Believe in the Future - Criticall Mass
4.Get Down - Backstreet Boys
5.Hand in Hand - Dune
6.Children - Robert Miles
7.Children of the Night - Nakatomi
8.Heaven - U96
9.Macarena - Los del Rio
10.Fantasy World - Charly Lownoise en Mental T
11.Happy Birthday - Technohead
12.Music Instructor - Hymn
13.Together in Wonderland - C.L en M.T
14.De Eerste Keer - Maxine en Franklin B.
15.Fable (Message Radio) - Robert Miles
16.Lombelico del Mondo - Jovanotti
17.Sexy Eyes - Whigfield
18.Children - Air Miles
19.Oranje Is Oranje Blijft... - Peter Koelewijn
20.Celebrate The Love - Zhi-Vago
21.Endless Summer - Scooter
22.Mission Impossible - Adam Clayton en Larry Mulen
23.Firestarter - The Prodigy
24.Silent Wings - Tina Turner
25.Hava Naquila - Party Animals

Tip van de week Scooter - Rebell Yell
(volledige lijst in authentieke spelling)

Ik sprak een paar weken terug al over die 2 Deejays compilatie, gekocht op tape. Eigenlijk ben ik daar te vroeg over begonnen, want deze week zijn bijna alle nieuwe binnenkomers onderin de lijst afkomstig van die tape. De conclusie lijkt me helder.. Onder die nieuwkomers ook de charmante Whigfield. Ik dacht een Italiaanse met blonde krullen, maar ik heb deze week geleerd dat ze uit Denemarken komt. Er zat wel een Italiaanse productieteam achter, wat het een en ander verklaart. En wat betreft de blonde krullen, die kan ik ook niet meer terugvinden..
Sexy Eyes is een heel aanstekelijke discodeun, een absolute eurohouse classic. Ik vind het wel opvallend dat in vergelijking met hedendaagse zangeressen Whigfield een erg luide, toch wat lelijke stem heeft. Ik ga bijna verlangen naar een nieuwe versie van het lied door een van de hedendaagse fluisterzangeresjes. Toch jammer dat Whigfield in deze lijst een beetje in de onderste regionen zal blijven steken. Ik had graag een half weekje een foto van Whigfield bovenaan het stukje gezien. Maar we moeten ons aan de wetten van de lijst houden..!
Vorige week is het EK '96 al gememoreerd, deze week ook "fysiek" bewijs. De onvermijdelijke Peter Koelewijn, met een nummer dat gelukkig uit mijn herinnering is verdwenen. Benieuwd of we later nog Guus kom naar Huus in de lijst te zien krijgen, ik meen van niet.
En wie zien we tot mijn grote verbazing daar op 9 in de lijst? Los Del Rio. Dus toch. Een keiharde comeback. De Top 25 liep een paar weken terug even voor de troepen uit, maar nu het in heel het land een hit is, kan het ook hier aan zijn weg naar de top beginnen.
Dan wordt het nu toch tijd om het eens over de Backstreet Boys te hebben. Hun debuutsingle We've Got It Goin' On heeft in het begin van de Top 25 in de lijst gestaan. Debuutsingles van boybands zijn vaak zo slecht nog niet. Meestal up-tempo en redelijk enerverend. Ik kan me ook nog de min of meer geflopte boyband 5ive herinneren, die ook een aardige debuutsingle hadden: Slam Dunk Da Funk.
In mei werd Get Down, de aankomende 2e single van BSB, bijna non-stop op de radio gepromoot. Ook al, of juist omdat het een reclamespotje van een paar seconden was, klonk het geweldig. Dus toen het singletje dan eindelijk in de winkel lag kocht ik 'm prompt. Tot afgrijzen natuurlijk van mijn rockistische vriend, die voorspelbaar genoeg vond dat ik qua muzieksmaak niet dieper meer kon zakken. (En waarschijnlijk had hij gelijk) Vervolgens bleek het fragmentje van Get Down in de reclame natuurlijk een stuk beter te zijn dan de volle 4 minuten. Vandaar ook dat het nummer zich eigenlijk vrij langzaam znaar de top van de lijst heeft gewerkt. (Volgende week een nog iets hogere positie) Als ik het nummer niet zo enthousiast had verwacht én gekocht, was het nummer vast lager blijven steken. Maar nu moest ik het wel blijven supporten.
Een paar maanden later had mijn rockistische vriend me dan toch overtuigd. De Backstreet Boys zijn voor meisjes, voor zusjes bijvoorbeeld, dus ruilde ik het singletje met zijn jongere zusje voor Lipstick's "I am a Raver". Benieuwd of dat nummer nog in de top 25 verschijnt, op dat moment. Terzijde: de eerste keer in mijn leven dat ik met "internet" in aanraking kwam was bij diezelfde familie, terwijl het zusje naar plaatjes van de Backstreet Boys zocht! Tsja.. Bovendien is dit na die Babylon Zoo/Dune ruil weer een misser. Get Down is natuurlijk een heel stuk beter dan dat obligate rave-deuntje.
Een andere BSB anekdote die niet mag ontbreken is de volgende..
Op een Montessori basisschool zit men het grootste gedeelte van de tijd in groepjes aan tafeltjes. Ik zat een tijdje aan een tafel met een grote BSB-fan, totdat haar adoratie van de ene op de andere dag omsloeg in pure haat. Het was ook wel een beetje een wispelturig meisje. Zo komt het dat in mijn hele top 25 mapje, die ik natuurlijk elke week aan dat tafeltje samenstelde, achter elk nummer van deze heren een hoop schuttingtaal staat.. "Fack", "Rot op" etc. Behoorlijk hilarisch, maar daar bleef het niet bij. Op een bepaald moment kreeg iemand aan dat tafeltje het lumineuze idee om een nieuwe tekst op Get Down te schrijven. Een taak die ik natuurlijk enthousiast op me nam. (Het zou me niks verbazen als het sowieso mijn idee was..) Zo zat ik een hele namiddag naast de cd-speler met een hoop kleine kladblaadjes, tot daar een volledig nieuwe versie getiteld "Rot Op" opstond. Dat was echter pas stap 1, een handige jongen in de klas zei dat hij de oorspronkelijke vocalen wel uit de muziek kon verwijderen, met microfoon en cassettedek. Iets wat me nu onmogelijk lijkt, en dat bleek toen ook al. Maar voordat we daar achterkwamen hadden we met het hele "tafeltje", al weken in de pauzes op de tekst en het nummer staan oefenen. Totdat "de juffrouw" zich eindelijk begon af te vragen wát we dan in hemelsnaam in de pauze oefenden. (Daar waren we nooit helemaal duidelijk over geweest) Daar kwam ze via-via achter en toen was het uit met de pret..
Dan mag u nu, terwijl we naar Whigfield luisteren, proberen te bedenken wat er volgende week op 1 zal staan, als we zien dat nu de b-kant remix ook al de lijst heeft gehaald.
Klik.