De Week (van 30-05-06)

*Think Small SuperSale
Thinksmall.nl, ooit indiezine, tegenwoordig weblog, deed enkele platen in de verkoop. Kon The Gone Wait mooi de collectie wat aanvullen. Doe mij een paar platen in de categorie "het beste van". The Mountain Goats (Tallahassee), Motorspycho (Let Them Eat Cake), Pavement (Brighten The Corners) en Obi (Magic Land of Radio) En als onbekend werk eindelijk Leaving Sparks van Caesar en het volledige oeuvre van Club Diana (minus Basin, dat al aanwezig was) Om met Leaving Sparks te beginnen, een aangename verrassing. Lang geleden nog eens in de FRS mee in mijn handen gestaan, het schijfje kostte toen nog 45 gulden. Wat iets teveel van het goede was. Toch is het een prima plaatje, merkte ik deze week. Een plaat met ambitie, een sprong in het diepe. De verkoop was hopeloos en Excelsior ging bijna failliet en toch valt het te prijzen dat Caesar "zijn" nek heeft uitgestoken. Misschien had Caesar net even wat langer moeten wachten met het opnemen van de plaat, om in de tussentijd 3 zwakkere nummers te vervangen. Aan de andere kant, als Leaving Sparks door een Belgische band was gemaakt zou het als een meesterwerk zijn onthaald. Luister maar 'ns naar nummers als Dogs, Prince Valium en Sparkle Road. Opvallend is Right From Wrong wat probleemloos op Daryll-Ann's Happy Traum had kunnen staan. (Wat hetzelfde jaar verscheen) Zou het een goed teken zijn als nagenoeg iedereen dezelfde favorieten op een plaat heeft?
Zelfs als Club Diana ongelofelijke baggermuziek maakte zou ik nog fan zijn. Ja, ik ben een "sucker" voor consistent en goed verzorgd artwork, waar een idee achtersteekt. Denk maar aan Sufjan's 50 states.
Vanaf het begin heeft ook Club Diana een even eenvoudige als mooie esthetiek gehad. De albums zijn opgetuigd met oude foto's en ieder album heeft zijn eigen grondkleur. (Sauna bijvoorbeeld blauw) Daar komt bij dat C.D. al vanaf het begin werkt aan een oeuvre van precies 12 cd's. 3 over elk van de 4 klassiek westerse elementen (water, vuur, aarde, lucht) Het zou mooi zijn als na die 12 platen Club Diana nog 1 keer terugkomt voor het meest mysterieuze (vijfde) element: Ether. (eigenlijk, God of het Grote Niets. Ik zou er geen probleem mee hebben als Club Diana 40 minuten stilte zou uitbrengen, met een oude foto. Haha.)
Maar op dit moment zijn ze nog bij het element vuur. Hopelijk dit jaar daarvan het laatste plaatje, want ze hebben hun fans nog nooit langer dan 2 jaar laten wachten op een nieuw deel in de cyclus.
Oh ja, de muziek! Debuutplaat Sauna is het meest punky en rammelt aan alle kanten. Basin is eigenlijk de perfectionering van die harde rammelende kant van de band. Op het zomerse Costa wordt de toon wat lichter en gaat het tempo omlaag. Aardig, maar Match is de betere versie van die plaat. Grill is de meest recente plaat, een erg grillig werkje waarin soms zelfs in 1 nummer lelijke en goede kanten van de band langskomen. Bovendien gaat het wederom van hard tot zacht. Opvallend zijn ook de productionele geluidsfoefjes. Benieuwd wat de volgende plaat zal brengen.
Martijn was zo vriendelijk ook nog wat promootjes in het pakket te gooien. 1 eindeloze indie-compilatie waarvan hij er in de hoogtij dagen van Think Small waarschijnlijk 5 per week kreeg. Rusty Santos debuutplaat is interessanter, de man is een typische exponent van niet kunnen zingende, kinderlijke lo-fi underground. Hij schijnt op later werk, hij werkte met Animal Collective, enorme stappen voorwaarts te hebben gemaakt. Op zijn debuut Bad Is Good is het nog redelijk gissen naar zijn talent. Al blijft het kinderlijk enthousiasme amusant.

*Midlake - The Trials Of Van Occupanther
Goede platen komen mij vaak ten ore in mei. En dit is plaat van de week. Zelden een plaat gehoord die zo makkelijk in een hokje is te stoppen. Dat gaat als volgt: combineer de stem van Rufus Wainwright en diens weelderig gearrangeerde muziek met een vleugje Fleetwood Mac en je hebt Midlake. En dat is dus goehoed! Vooral omdat Midlake teruggrijpt op Rufus' beste plaat, Poses. Omdat het ook wat de oriëntaalse invloeden uit die plaat meepikt. Hoogtepunt is opener Roscoe, met de geweldige Andrew Birdiaanse zinsnede: "Whenever I was a child I wondered what if my name had changed into something more productive like....Roscoe".
Ook goed zijn Head Home (Fleetwood Mac refrein), Young Bride (de oriëntaalse viool) en Van Occupanther (gewoon). Een minpuntje aan de plaat is een zekere eenvormigheid, ook de uitgestrektheid (5 minuten) van de helft van de nummers, werkt in dat opzicht niet mee. Aan het slot van de plaat gaat de lengte van de nummers omlaag en duiken er wat droef zoemende synthesizers op. Ook fijn. Nogmaals, luistert dit!

*Sandy Denny - (vanalles)
Je kunt Mart Smeets om allerlei redenen "haten", maar hij heeft een prima radioprogramma. Soms wat oubollige Americana, maar ook vaak "oldies" die de moeite waard zijn om eens nader te beluisteren. John Martyn, bijvoorbeeld. Al ben ik daar nog nauwelijks aan toe te komen. Deze week mijn leven gebeterd en na het horen van een, zoals Smeets terecht opmerkte, prachtige versie van Where Does The Time Go van Sandy en The Strawbs, meteen wat van haar oeuvre binnengehaald. Ah, een zin waar Tolkien trots op zou kunnen zijn. Net als in Smeets' programma zitten er bij Sandy ook wel wat oubollige country-deuntjes tussen, maar zingen kan ze zeker.

*The Butterfly Effect
*Animal Factory
*The World's Fastest Indian
*Pickpocket
*Zelig
*Love Liza
*Lola Rennt
Mijn goede vriend Jan raadde mij The Butterfly Effect aan, omdat het op Donnie Darko zou lijken. Dat klopt. (En het is achteraf ook in alle recensies te lezen) The Butterfly Effect is als het ware de popcorn-Hollywood versie van Darko. Al zou het nog best wel eens kunnen dat laatstgenoemde film een hoger budget had. Hoe het ook zij, het blijkt dat Ashton Kutcher zowaar best kan acteren. Hij speelt een figuur die in zijn jeugd aan black-outs leed (op cruciale dramatische momenten) en in het "nu" ontdekt dat hij terug in de tijd kan om andere keuzes te maken. Dit alles om zijn vriendinnetje te redden, trouwens. Alas, dan krijgt hij te maken met "het vlinder-effect". Elke andere keuzes zorgt voor een nieuwe tijdlijn, waarin alles anders is. Dit gegeven wordt door de film prima geëxploiteerd, op het komische af. Zo is er een tijdlijn waarin "Ashton" in een corpsball is verandert, wat 'm eigenlijk helemaal niet zint. In een andere tijdlijnen doet hij een zekere handicap op. (Freakshow) Achteraf had ik niet zo koppig moeten zijn om de theatrical version te kijken. Daar wordt een enigszins optimistisch einde aan het geheel gebreid. De director's cut neemt de ultieme consequentie van het "gevaarlijke" gegoochel met tijdlijnen.
Steve Buscemi is een van mijn favoriete acteurs, dus het werd tijd om eens te kijken hoe hij het er als regisseur vanaf zou brengen. Mwah, niet al te best. Animal Factory is de zoveelste gevangenisfilm, die dan ook nog uitdraait op een ontsnapping. (Is er ooit een gevangenisfilm gemaakt zonder ontsnapping?) Is het de schuld van de regisseur als er geen chemie is tussen de 2 hoofdrolspelers? Willem Dafoe heeft een fijn markante kop, een goede rol heb ik echter nog niet van 'm gezien. Hij speelt een oude bajesklant die een jong drugsdealertje (Edward Furlong) onder zijn hoede neemt. Waarschijnlijk als een soort vadergevoelens. (Al zijn die dan gelardeerd met opmerkingen als "If you come back I will fuck you")
The World's Fastest Indian is een film zo recht als de lijn die snelheidsduivel Hopkins moet rijden om een snelheidsrecord te boeken. Toch verveelt de film niet en dat moet toch wel komen doordat Antony Hopkins de film moeiteloos draagt. Amusant is de verwondering van de plattelandse Nieuw-Zeelander als hij in LA aankomt. Zeer sympathieke film, die alleen op het laatst wat feiten achterwege had mogen laten. Want dan leert de kijker dat Munro na zijn 1e trip naar de USA, die in de film zit, nog 9 keer terugkwam. So what? Welnu, in de film wordt toch echt de indruk gewekt dat Munro elk moment dood kan gaan aan hart en/of prostraat problemen. De film had als slottitel gewoon "his record still stands" moeten vermelden en daarmee basta.
Komen we bij een reeks Vido-tips. Bresson is de koning van de voice-over. Ik geloof niet dat ik ooit een film heb gezien met zoveel voice-over als Pickpocket. Het hele verhaal wordt als het ware voorgelezen, terwijl we de acteurs als zombies door de scènes zien schuifelen. Toch is het allemaal wat onderhoudender dan L'Argent. Zo zijn daar bijvoorbeeld grappig zakkenrolscènes en een schone actrice als Marika Green. Ook is het na afloop fijn gniffelen om de avant-garde liefhebbers die zoveel traantjes lieten bij het zien van dit meesterwerk.
Zelig is de leukste Woody Allen film die ik tot nu toe heb gezien. Een hilarische fake documentary over de menselijke kameleon Zelig. De makers van Forrest Gump hebben hier goed naar gekeken hebben. Even zette de film me op het hilarische verkeerde been dat Zelig in Hitler was veranderd. Maar dat zou natuurlijk onlogisch zijn, hij is een veranderaar geen trendsetter. Aanrader (inderdaad).
Love Liza was een Vido-tip van maanden geleden. Toevallig deze week te pakken. Uitstekende, onderschatte film die subtiel en zelfs licht komisch verteld over de worsteling van PS Hoffman, als man wiens vrouw zelfmoord heeft gepleegd. (En ondertussen een verslaving aan gasoline opdoet, curieus genoeg) Hoffman speelt uitstekend, maar ook de bijrollen verdienen een pluim, vooral Jack Kehler als eenzame racebootjesgek, is een fantastische humoristische sidekick. Ook de soundtrack van Jim O' Rourke dient vermeld te worden. Must. Hear. More. (Zeker na Loose Fur)
Hey, alweer een tijdlijnfilm: Lola Rennt. Dit zullen we dan maar omschrijven als de video-clip versie van Donnie Darko. (Al is eigenlijk nauwelijks gelijkenis) De film kent een flinke middendip, al dat rennen gaat vervelen. De 3e en laatste tijdlijn maakt het gelukkig allemaal goed. Toffe, vrolijkstemmende film.

De Top 25 van..28 oktober 1996

1.Hardcore Feelings - C. Lownoise M. Theo
2.Il Volo - Zucherro Forniciari
3.Dance Into the Light - Phil Collins
4.Pray - DJ Bobo
5.Mother Mother - Tracy Bonham
6.The Box (mix) - Orbital
7.Fade to Gray - Mark Oh
8.Allelujah - Zucherro Forniciari
9.The Box - Orbital
10.Hardcore Feelings (just a joke mix) - CL en MT
11.Je a Vida e - Petshop Boys
12.Smiling - T-Spoon
13.Fairground - Simply Red
14.If Its Makes You Happy - Sheryl Crow
15.Tattva - Kula Shaker
16.Set You Free - N-Trance
17.Say You Be There - Spice Girls
18.Spring - RMB
19.You Never Walk Alone - Liverpool FC
20.Insomnia - Faitless
21.I'm Raving - Scooter
22.Carpachio - Tic Tac Toe
23.This Is Your Night - Amber
24.Raak - De Kast
25.Words - Boyzone

Tip van de week Robert Miles - One To One
(volledige lijst in authentieke spelling)

Ik speur al weken naar mogelijke voortekenen van het bijna-einde van deze reeks. Op een bepaald moment hield de Top 25 een pauze van een paar maanden, om in drastisch veranderde vorm terug te keren. Deze week zouden die voortekenen kunnen zijn dat van 2 nummers zowel het origineel als de b-kant mix in de lijst staan. Komt op mij toch wat inspiratieloos over. We zullen zien.
Onderin komt De Kast binnen, met hun 3e single Raak. Het was hun eerste hitje, met een 24e plaats. Een paar singles later kwam het megasucces van.. Juist, In Nije Dei. Ik heb het tot nu toe altijd maar over de rockistische vriend gehad, welnu ik had natuurlijk nog wel andere vrienden, en toevallig kan ik naar een van hen deze week wat bruggetjes liggen. Bijvoorbeeld dat zijn oudere zus Raak op single had gekocht. (Dit in de categorie: een mens heeft teveel hersencellen) Of nee toch niet! Ik lees de biografie van de Kast op NPI, eigenlijk om erachter te komen of ze niet eerst een andere zanger hadden die deze eerste singles inzong. Antwoord: neen. Maar volgens mij kocht de eerder genoemde zus (trouwens de vriendin van Vandenb) Een Teken van Leven. Zo.
Wie is die Amber? Nog een happy hardcore diva? Nou, geen happy hardcore, maar wel dance. Ze heet eigenlijk Marie Claire Cremers, geboren in Nederland, maar opgegroeid in Duitsland. Daar had (heeft?) ze ook het meeste succes. Tegenwoordig doet ze in meer "serieuze" genres, met gitaren dus. Ook trad ze recent op voor de troepen in Irak. Zijn daar Duitse troepen dan? Het zal wel. Ik zie dat ze een MySpace pagina heeft en door Amerika tourt, waar haar aanhang zich kennelijk vooral in de Gay Pride community bevindt. Hm, misschien waren het dus toch wel de Amerikaanse troepen. Leest anders dit krantenartikel, waarin onder andere wordt verteld dat Amber echt een enorme hoeveelheid platen in Amerika heeft verkocht. Ze is echt een hier vergeten Nederlandse superster. Waarschijnlijk groter qua verkoopaantallen dan alle andere Nederlandse acts die het aldaar probeerden, bij elkaar. Nog leuker, ze heeft een hit gehad met een nummer gebaseerd op een gedeelte uit James Joyce's Ulysses! Alstublieft!
Maar back in '96, was ze pico bello uitziende, roodharige disco diva met liedjes die nogal aan Snap! doen denken. Haar grootste hit was het nummer dat deze week binnenkomt. Dat is inderdaad een catchy mengeling van allerlei hits. Lees tussen de regels toch een lichte teleurstelling, ik had het nog wel wat beter verwacht. Het refreintje bevat topteksten als "tabadabadap". Wat natuurlijk altijd een goed idee is voor er weer clichés worden gezongen. (Vrees niet, die zitten wel in het rest van de nummer)
Tictactoe kennen we natuurlijk allemaal. Alleen die single Carpachio kent niemand. Ik ook niet. Vreemd.. In '96 verscheen het debuutalbum met daarop de 2 hits Verpiss Dich en Ich Find Dich Scheisse. Welke van de 2 heeft nu het meest met Carpachio (sic) te maken? Wie weet volgende week het antwoord, als dit spooknummer dan niet uit de lijst is verdwenen.
Ah, nog een bruggetje naar mijn happy hardcore vriend. Want dat was in eerste instantie zijn favoriete genre. Op een gegeven moment waren we het kopen van singletjes echter een beetje zat en begonnen we de bakken met de allergoedkoopste albums af te struinen. Daar deed hij een nieuwe hobby op: synthesizer cd's. U weet wel, Axel F en dergelijke. Ik vond in dezelfde bak ondertussen het kleine meesterwerk: Football Crazy. Een cd vol covers van bekende liedjes, met nieuwe voetbalteksten. Plus een paar stadion-klassiekers. Kostte waarschijnlijk een gulden of 5. Alleen door de tracklist is de cd zijn geld al waard. Een kleine selectie. The Andy Cole Song, Roger Milla Is My No 9 Dream, Nice One Gazza, Super Marco van Basten (In the ports of Amsterdam, there was born a special man).., We Will Follow United (Newcastle) Op de voorkant staat Gazza (Gascoigne) en paar oude Engelse helden die ik zo snel niet kan identificeren.. En dan is daar de grootste held van de cd. De slager van Wimbledon. Natuurlijk, Vinnie Jones. Hij is de enige voetballer die zelf een liedje zingt op de cd. Hij doet een nummer getiteld Wooly Bully, een cover van Sam the Sham & The Pharaohs. Hij kwijt zich uitstekend van zijn taak. Sowieso een creatief persoon die Vinnie, want acteren doet ie ook wel 'ns. Jammer dat ik juist het afgezaagde You'll Never Walk Alone koos als entry voor de lijst. Wel ingeleid door Mr. Liverpool: Ian Callaghan.
Het zou me niets verbazen als Peter en Viggo geïnspireerd raakten door deze cd nu ze deze weken nieuwe voetballiedjes zingen in VPRO's Holland Sport. (Hun variant van Super Marco: Van Basten is een tovenaar, het is echt, het is heus, het is raar maar waar..)
Fairground is een van mijn favoriete nummers van de jaren '90, al durfde ik dat zeker pas in recente jaren toe te geven. Volgende week is Fairground alweer verdwenen namelijk. (Als ik goed gespiekt heb) Simply Red is op zijn eigen manier ook een koning in het samplen. Hij is een goed jatter, is het niet een baslijn van Hall & Oates dan is het wel een geniale ritmetrack van de Nederlanders Zki & Dobro. Pleasure at the Fairground.. En dan te bedenken dat ik eigenlijk een hekel aan de kermis heb. Toch spreekt er een soort melancholie uit de coupletten, waarna het refrein het goede leven bezingt.
Mark Oh is alweer een Duitser. Ergens eind jaren '90 moeten de Duitsers hun greep op de hitparade in Nederland hebben verloren. Misschien met de opkomst van r&b. De man was eerst hardrockgitarist, maar ging vervolgens dj'en. Toen moest er natuurlijk ook een single komen, en net als Charly Lownoise en Mental Theo huldigde hij het prijzenswaardige adagium: beter goed gejat, dan slecht geschreven. Fade to Grey is een cover van de Engelse bandVisage. Ik ken het origineel niet,en deze matige versie doet me er ook niet naar verlangen. Had Mark Oh ook niet een variant op zijn naam staan van Alphaville's Forever Young? Hm, ik kan het niet vinden, dat was zeker iemand anders.
Orbital's The Box zal in Nederland geen groot succes geweest zijn, want ik kocht het singletje in de ramsj voor een paar gulden, notabene nog in hetzelfde jaar dat het singletje uitkwam. Fl. 4.70 zegt de sticker, die er natuurlijk net niet helemaal af is gegaan. Stickers op cd's.. Grrr! Ik denk dat het singletje eigenlijk nog goedkoper was, want het lag in een aanbiedingenbak. (Uitzoeken voor 2 gulden, ofzo) Hoe het ook zij, The Box zou vocalen moeten brengen van een vrouw die inmiddels zeer populair is, maar toen nog een onbekende nieuwkomer. Alison Goldfrapp. Er is nog een andere bekende naam betrokken bij dit nummer. De tribaal aandoende drums zijn ingespeeld door Clune. De producer achter David Gray. Die zelf dan weer de schoonbroer is van de Orbital broertjes. Toeval bestaat niet.
Ik ben geen kenner van het oeuvre van Orbital, maar ik dacht dat ze normaalgesproken deden in techno en andere stampende dance-varianten. Wie weet zit ik er naast, maar het zou zomaar kunnen dat The Box een vreemde eend in de bijt is. Een rechte beat is in elk geval niet te bekennen. Ik zou voor deze stijl zo geen hokje kunnen beginnen. De piano (of is het een clavecimbel) is in elk geval onverwoestbaar spooky, en de opbouw is feilloos. (Dat laatste zal dan toch wel met hun dance-achtergrond te maken hebben) Op de a-kant is miss Goldfrapp niet te horen, zij zal haar intrede wel maken op de b-kant, waar een uitgesponnen versie van hetzelfde thema te horen is. Het is een horror-film in 7 minuten. Gekraak. Opzwepende, nerveuze piano-aanslagen en wederom live drumwerk. De synths vliegen als ruimteschepen (of kogels) langs de zijkanten van beide speakers. Blieep blieep. Eh.. Waar blijft Alison? Ik hoor inmiddels 100% een clavecimbel, maar nog geen spoor van vocalen. Zou het artwork van de single misdruk zijn? Voor Goldfrapp zullen de liefhebbers de maxi-single moeten aanschaffen.
Ook van Hardcore Feelings staan 2 versies in de lijst en dat terwijl ik de single niet heb. Dat kan maar 1 ding betekenen, wat u inmiddels door de rode draad van deze week wel kunt raden. De originele mix is ook wel via internet te pakken te krijgen, en die speelt nu. Come show me your hardcore feelings! The beat's kickin' hard. Here we go again. (Bliieeep) Ik denk niet dat er een genre-naam zo accuraat is als happy hardcore. Wat een blije muziek. Zo verslavend als Tom & Jerry cartoons. En altijd leuk. Wooh! Ook de lessen van The KLF zijn te harte genomen: crowd sounds. Razendsnelle pianootjes en een vederlicht basje en dan natuurlijk een heerlijk lange snare roll.. Break! (Gejuich) Do that thing! (Would you give me one more chance?) Hardcore feelings with ravin' meanings??! Nanananana. Geniaal. Het is hoog tijd voor een hele lading eer en Edisons deze 2 ondergewaardeerde zielen. Hier uw shot Prozac-hardcore: Klik.

De Week (van 23-05-06)

*Madlib - The Beat Konducta vol. 1-2
Niets leuker dan vergelijken.. En ja, Jay Dee Dilla's album Donuts wint met speels gemak. Dat komt vooral door diens samples, die velen malen "catchier" zijn. Meer soul. Madlib is meer van de rauwe blikkerige kant. Een ander probleem is dat Dilla 31 liedjes in 43 minuten propt en Madlib er 35 in een uur serveert. Scheelt toch wat op het bekende achtbaaneffect. Niet dat Madlib niet af en toe in de roos schiet. Zo samplet hij ergens wat gedeelten uit Van Dyke Parks' Song Cycle, wat zo logisch voelt dat ik even dacht dat ik het zelf al had bedacht. Een van de leukere schetsjes op the Beat Konducta is Chopstyle, bestaande uit een simpele basslijn en keiharde handclap en daarachter tinkelt het heelal. Oneindig. Erg magisch.

*Loose Fur - Born Again in the USA
Tot mijn grote verrassing is dit een van de leukste platen tot nu toe, dit jaar. Zoveel verwachtingen heb ik niet bij een zijprojectje van Jeff Tweedy, zeker na A Ghost Is Born. Ik had beter moeten weten want Jim 'O Rourke is weer van de partij, al is de muziek op Born Again mijlenver verwijderd van Yankee Hotel Foxtrot. Het is wel bijna even goed. Want het trio (de onvolprezen drummer Glenn Kotche is er ook nog) is ditmaal in Pig Lib land belandt. Daar word ik erg blij van. De vocalen op de plaat worden gedeeld door Jeff en Jim, waarbij vooral die laatste zich verrassend goed manifesteert. Het beste nummer is "zijn" Stupid As The Sun. Up-tempo, positief agressief en vol Malkmusiaanse breaks.
Andere lekkernijen zijn de melancholische piano in An Ecumenical Matter, de dubbele gitaarsolo's in het dynamisch rockende Wreckroom, wat trouwens begint als een echt Wilco nummer en eindigt met een Jandek "tomsparade". Ook heel aardig is het poppy (wie weet zelf Beatlesque!) Wanted.

*Roy Santiago - The Specialist
Mede-weblogger Roy S. is crimineel af en noemt zich voortaan gewoon bij zijn hele naam.. Speciaal voor zijn trouwe fanschare (meestal de Elroys genoemd) is hier een kort ep'tje, waarop Roy op de voorkant in de badkamer staat en kijkt alsof hij net heeft ontdekt dat hij 's nachts in een vrouw is verandert.. De muziek dan. Om het minpunt maar meteen gehad te hebben, de plaat lijkt wel uit Plan 9 From Outer Space afkomstig, of de ontvangst op mijn stereo van 747 AM. De meeste nummers worden begeleid door een piepend geruis. Extreem lo-fi waar Johnston nog wat van kan leren. Maar wij luisteren daar dapper doorheen en vinden 5 prima nummers. Tijdens opener Flames Rise lijken de snaren wel van Roy's gitaar te rammelen, wat een leuke videoclip zou opleveren: Roy die na een tijdje verstrikt raakt in zijn eigen snaren. Mijn favoriete nummers zitten aan het end: Hit Me Where It Hurts Me heeft een geweldige zanglijn en afsluiter Kill It, Throw It een paar interessante slaggitaarakkoorden. (Scrabblewoord)

*Kimya Dawson - Remember That I Love You
Zo, eindelijk een plaatje van Kimya gehoord. Moest er altijd nog 'ns van komen, nu The Moldy Peaches nog 'n keer. Remember That I Love You is duidelijk een kanshebber voor het schattigste, liefste plaatje van het jaar. De vrouwelijke Daniel Johnston las ik in de OOR en dat klopt ergens wel, minus haar knuffelbeertjes-gehalte dan.
Het grootste nadeel van de plaat is het enigszins beperkte geluidspalet.. Dat is niet goed voor de replay value. 12 liedjes, allemaal op de akoestische gitaar en allemaal identiek gespeeld en gezongen. Daarom is het zo fijn dat er in 12/26 (alweer zo'n lief protest liedje over de Tsunami) een banjootje opduikt. Ergens anders zit nog een viool, maar die had dan weer beter achterwege kunnen blijven. Al is het liedje Underground, met viool, dan weer wel leuk. Kimya wil niet begraven worden: "So I tattoo instructions on my ass, that they don't ever put this body in a casket." Naast 12/26 is het hoogtepunt My Mom, beiden niet toevallig met back-up vocalen. Een lied over haar psychisch zieke moeder. Hartverscheurend!

*L'Argent
*Bubble
*The Big Lebowski
*Boyz N The Hood
*Husbands and Wives
*Aguirre, der Zorn Gottes
*Along Came Polly
Ik houd me nog wel even bezig met "de beste 1000 films van de NY Times". Alleen zou ik L'Argent daar zelf niet onder rekenen. Wie weet was ik niet in de juist stemming wegens de CL-finale die ook bezig was. (En misschien beter kijkvoer was) Hoe dan ook.. Is er iets blijven hangen van L'Argent? Knars, knars. Mooie ronde politie-Renaultjes. Een vaag plot over hoe geld de mens tot slechte dingen drijft.
Bubble was heel wat beter. Een film van Soderbergh met een aangenaam rustige puls, die de saaie levens van 3 fabrieksarbeiders volgt. De muziek is van de hand van Robert Pollard, die zich inderdaad beter op het componeren van soundtracks zou kunnen richten. Bubble bevat wel een vreemde dubbele twist. Min/min, zeg maar. De film heeft alle kenmerken van een kort verhaal, waarin op een eind toch meestal een konijn uit de hoed wordt getoverd.. Die lijkt hier ook te gaan komen, maar blijft dan, verrassend eigenlijk, achterwege. Dat klinkt misschien wat cryptisch voor degene die de film niet gezien hebben.. Het heeft wat van doen met het plotje rond een moord en de mogelijke verdachten.
Ik had de beste komedie van de Coens een paar jaar terug al 'ns gezien, maar om alle Coen films in 6 maanden gezien te hebben, "moest" ik The Big Lebowski nog eens kijken. Blijft een geniale film, superrol van Bridges en alle vaste Coen bijrollen schitteren. Goodman ziet er trouwens met zijn kek getrimde baardje aanmerkelijk fitter uit dan normaal. Torturro steelt in een van kleinere bijrollen de show als The Jesus. Eigenlijk hadden ze best een knotsgekke bowling computergame kunnen baseren op deze film. Personages genoeg lijkt me. Bonuslevels met Bunny, absurde moves.. Ik zie het wel voor me. Nu nog 1 Coens film te gaan: The Hudsucker Proxy.
Over Boyz N The Hood vallen "technisch" gezien alleen maar negatieve dingen te zeggen, en toch was het wel een aardige film. Ok, de muziek is dramatisch, zeker in de "erotische" scènes en het acteerwerk is ook niet je van het. Bovendien is de film net even te lang, die laatste speech van Ice Cube had niet gehoeven. Als gewoonlijk met dit soort films kun je peinzen over de bizar lakse wapenwet daar in the States. Deze film lijkt te opperen dat de regering die expres in stand houdt zodat de "blacks" elkaar afknallen. En wie weet is dat nog waar ook.. De personages in de film zijn in elk geval fijn ambigu, niet alleen maar goed. Zo heeft de gedisciplineerde "black conscience" vader zelf ook een wapen in huis waarmee hij, niet bepaald gunshy, op inbrekertjes schiet.
Ik las een recensie over Husbands and Wives waarin deze film de grappigste Allen film ooit werd genoemd. Zo grappig dat je af en toe moet terugspoelen omdat je stukken gemist hebt. Eh.. Misschien heb ik 3x gegrinnikt. Waarschijnlijk moet je minstens 2 huwelijken en scheidingen achter de rug hebben om de lol ervan in te zien. Op mij maakt de film een serieuze indruk. De donkere tegenhanger van het lichte, vrolijke, maar vergelijkbare Annie Hall.
Wat mij betreft was Aguirre een leukere komedie. En tegelijkertijd de slechtste film van de week. Ok, in alle Hollywood films spreekt iedere inlander Engels, maar dat ze Duits spreken is echt een halve film wennen. Grappig (of melig) met het oog op het WK..: "Der Kaiser ist tod!" Of.. (er komt een naakte indiaan aan) "Es ist ein Frau, ich sehe es deutlich." Waarschijnlijk is Aguirre een cultfilm geworden om de bizarre verhalen eromheen en niet om hoe er geacteerd wordt. Of het verhaaltje. Ik bedoel, Klaus Kinski's opvatting van goed acteren lijkt te zijn ietwat achterover hangen en met peinzende blik in de camera turen. Woah, briljant! Ik kan de gekte helemaal voelen, echt diep.. Op een zeker moment dacht regisseur Werner Herzog waarschijnlijk ook "fuck it", dan maar een komedie.. (Nadat ie ervan af had gezien zelfmoord te plegen) Toen liet hij een afgekliefd hoofd rustig verder praten en een ander dodelijk getroffen personage merkt op dat lange pijlen zeker in de mode raken. Een beetje het niveau van Robin Hood: Men in Tights, zullen we maar zeggen. En dan heb ik het nog niet gehad over de hilarisch vrolijke panfluit deuntjes!
Over het Aniston/Stiller vehikel Along Came Polly kan maar beter niet teveel worden gezegd. Afgezaagde komedie vol tegeltjeswijsheden. Gelukkig was Phillip Seymour Hoffman, in een bijrol als mislukte acteur, nog best grappig.

De Top 25 van..14 oktober 1996

1.Hardcore Feelings - Charly Lownoise en M. Theo
2.Just a Girl - No Doubt
3.Little Boy - Captain Jack
4.How Bizarre - OMC
5.Pray - DJ Bobo
6.Seven Days in One Week - BBE
7.Il Volo - Zucherro Forniciari
8.Dance Into The Light - Phil Collins
9.Mother Mother - Tracy Bonham
10.Only Happy When It Rains - Garbage
11.I Can't Help Myself - The Kelly Family
12.Coco Jamboo - Mr. President
13.A Night to Remember - U96
14.Virtual Insanity - Jamiriquau
15.Turn It Up and Down - Capella
16.Boom Boom Biddy Bye - Cypres Hill
17.Lets Make a Night to Remember - Bryan Adams
18.Stranger in Moscow - Micheal Jackson
19.Love Fool - The Cardigans
20.Million Miles From Home - Dune
21.Incancebile - Laura Pausini
22.Bananana - Technohead
23.Smells Like Teen Spirit - Nirvana
24.Bom Digi Bom - Ice MC
25.Hero of the Day - Metallica

Geen tip van de week: Herfstvakantie
(volledige lijst in authentieke spelling)

Terwijl Metallica de metalfans danig teleurstelde, om niet te zeggen razend maakte, met hun "grunge" album Loaded, komen de singles wel allemaal de top 25 binnen. Ok, niet echt hoog, maar toch. Hero of the Day, het zegt mij weer helemaal niks, ik kan me geen videoclip herinneren. Ik denk ook steeds dat Loaded het album was met de Thin Lizzy cover Whiskey in the Jar. Wrong. Dat is een paar jaar later op Garage inc, een coverplaat die denk ik als een tussendoortje (goedmakertje?) moet worden gezien. Hero of the Day werd opgenomen toen Metallica zich voorbereidde op Lemmy's 50e verjaardag. Ze waren kennelijk uitgenodigd op zijn feestje.. Ik ben niet thuis in de wereld van Motörhead, maar misschien is het snelle en agressieve stuk rond 2.30 een "nod" naar Lemmy. Zelf ga ik voor de solo die daarna, iets te voorzichtig en te zacht, wordt ingezet. Ik ben de titel van het Metallica liedje wat een per weken terug deze lijst sierde alweer vergeten, maar wat ik wel weet is dat Hero of the Day een stuk beter is. Rauwer en vetter.
Ik voelde vorige week al aankomen dat Pausini vroeg of laat ook in de lijst zou verschijnen en deze week is het zover. Ik herinnerde me laatst dat ik in groep 8 ook nog een tijdje een cursusje Italiaans volgde. (Je kon kiezen uit Spaans, Russisch en Italiaans) Misschien dat ik door al die Italiaanse hits uit die tijd daarvoor koos. Of omgekeerd. Ik kon er in elk geval he-le-maal niks van.. Incancebile spel je trouwens zo:Incancellabile.. Zou het onherstelbaar betekenen? Ze kan wel zingen die Laura. Marco eat your heart out. Nutteloos feitje: Ze heeft ook versies van haar albums in het Spaans uitgebracht.
Van Italia naar Sverige. Ik krijg toch altijd een beetje de kriebels van Love Fool. Aan de ene kant is het overduidelijk de enige echt tijdloze klassieker die the Cardigans op hun naam hebben staan, aan de andere kant, brr, ik vind Nina Persson vooral in dit nummer zingen als een zeurpiet. De drums zijn wel lekker gortdroog.
Zoals ik altijd al zeg, ik heb een te groot hart, ik heb dan ook altijd medelijden met zwervers. In Breda valt het aantal nog wel mee, maar, vreemd genoeg, in Kaiserslautern waren er bijvoorbeeld tientallen de ene nog treuriger dan de andere. Hoe kom ik daar nu weer bij.. Wel, zat er in de zwart-wit videoclip van Stranger in Moscow niet een treurige zwerver die door Michael wat geld wordt gegund? Het regende in elk geval. (I was walking in the rain)
Maar nu komt het.. Met afstand het leukste weetje van deze week. Mijn "fondness" voor Stranger in Moscow is niet vreemd, want het blijkt dat deze muziek grote gelijkenis vertoond met de "end credits" van Sonic the Hedgehog 3! En als ik ergens een fan van was in die tijd, was het van Sega's Megadrive en Sonic. Mijn moeder had in groep 6 zelfs een supergaaf Sonic carnavalspak gemaakt! Kijk deze korte documentaire maar, als je net zo'n nerd bent als ik. Michael Jackson heeft nummers voor Sonic 3 geschreven, als dat niet gaaf is..! En in de documentaire is ook nog in een flits de zwerver uit de videoclip te zien. (Maar misschien geeft een andere voorbijganger 'm een muntje, en niet Michael)
Niks slechts te melden over het nummer. Ik moet ooit ook nog het volledige oeuvre van de King of Pop op de kop tikken. (Let bijvoorbeeld in dit nummer op het jongetje dat "Michael!" schreeuwt, geniale touch.)
De artiest met de lastigste naam en de mooiste hoeden maakt zijn verdiende entree. Enige overeenkomst met de robotachtige white male funk van Michael valt 'm ook niet te ontzeggen. En dan die dansjes. Superclip en het beste nummer in zijn oeuvre.
De hoogst genoteerde Italiaan is Zucchero "Sugar" Fornaciari met Il Volo. Il = De. Dat weet ik nog want de hele cursus bestond uit zinnetjes met de woorden Il uomo, Il Cane en Il Banana. Ja, dat werd slapstisck waarschijnlijk. Volo.. Hmm. Wil? Neen, vlucht.. Op de voorkant van het singletje zien we een foto van de beste man in kleurtinten die maar van 1 fotograaf kunnen wezen: Anton Corbijn. Fornaciari heeft een, ongetwijfeld stijlvol bedoelde hoed op, maar dat is niet echt gelukt. Zeker in combinatie met de sullige zonnebril, al zijn de glazen nog niet zo rond als het typische Lennon-brilletje. Dan heb ik het dus niet over de afbeelding boven dit stukje, daar is zijn hoed gewoon- hands down- van een niveau waar "Jamiriquau" nog jaloers op zou zijn.
Fornaciari mag zich graag afficheren als blues-muzikant, zijn eerste album heette bijvoorbeeld Blue's, maar daar is op dit nummer niks van te merken. Het nummer kan prima tussen Eros en Laura staan. Een zoet synthetisch strijkersbad en in het intro een griezelig eletronisch "shakertje". Het nummer heeft wel het oude vertrouwde Italiaanse pathos en een superieure minimale break, inclusief gefluister. Op het moment suprème op falsetto overschakelen is ook behoorlijk fijn, op zijn Chris Martin's. Ondanks dit alles zou het echt (nog?) beter zijn geweest als Zucchero wat meer als Paolo Conte had geklonken.
Tegenwoordig verkeerd Fornaciari in de kringen van Pavarotti en Andrea Bocelli, hij ontdekte laatstgenoemde min of meer. Il Volo was zijn laatste hitnotering in Nederland. totdat hij in maart 2005 samen met Ilse DeLange het liedje Blue tot de 23e plaats bracht, wat me volledig ontgaan is.
Oh ja dan is daar ook nog ineens Phil Collins. Die man was eigenlijk al helemaal "uit" toen. En nu nog denk ik.. Dance Into the Light komt van het album met dezelfde naam. Dat album was een poging om zijn oude fans weer voor zich te winnen na het droevige/depri Both Sides. Bovendien hadden de fans geklaagd over een teveel aan drummachines op dat album, waarop Phil braaf die dingen de deur uitdeed en dat zelfs in de liner notes nog eens benadrukte. Toch treurig. Bovendien lukte de missie niet, want ook dit album verkocht dramatisch. Aan de single lag het niet, best een kek nummer met leuke blazertjes. Enige probleem: het bpm had wat hoger moeten liggen. Meer richting ska-territoria, ofzo. Het Braziliaanse drumgeluid in de eerste seconden voorspelt een opzwepend carnavalsnummer, maar daarna zakt het meteen in tot een, relatief, trage song. Misschien gedwongen door de 6/8 maat, wat toch altijd iets slepends in zich heeft. Dus..Ik gooide het ding in Cooledit en ik zweer dat het een stuk beter wordt bij een aanzienlijke versnelling.
Ik had Hardcore Feelings voor deze week bewaard, omdat ik wist dat ie de nummer 1 positie zou behalen. Nu schuif ik 'm nog maar een weekje door, dat kan prima..
Terug naar Il Volo.. Klik.

De Week (van 16-05-06)

*Imaginary Film: Luctor et Emergo
1.Johnny Dowd - Betrayal
2.DJ Food - The Crow
3.Bauer - Pyrfic
4.Badly Drawn Boy - Fall in a River
5.Cornelius - Drop
6.David Holmes - Gritty Shaker
7.The Stooges - 1969
8.The Twilight Singers - Fat City (Slight Return)
9.Primal Scream - Blood Money
10.DJ Shadow - Six Days
11.Talking Heads - This Must Be The Place (Naive Melody)
12.The Afghan Whigs - Faded

Waarschijnlijk de beste cd-cirkel van de Subjectivisten tot nu toe. Echt een leuk thema en zowel mijn eigen cd als de cd die ik ontving behoorden, mijns inziens, tot meest geslaagde in de reeks van 7 cirkels. (Er zal wel een verband zijn)
Tagline van de film die ik van Bas van Duren ontving: He tried his luck in the city, until luck tried him...
Verhaaltje wat ik erin hoorde:
Close-up van het hoofd van een man in een dierentuin. We horen de geluiden van exotische vogels. We horen iemand anders praten. Camera zoomt uit. Er staat een man met een pistool op hem gericht. You Sold Me Out You Lil' Weasel.
Cut.
Intiteling. Terwijl de titels zien we beelden van een grote stad. Een rivier aan de rand van de stad. Een man loopt over de brug. Het is de man die net een pistool tegen zijn kop had. Hij gaat de stad in.
De man is in de stad, in zijn kamer. Vrolijk.
Er is een feestje aan het water. De rivier. Veel drugs, veel vrouwen, onder wie een love interest.
De man valt erin. Hij drijft dronken en stoned de rivier af.
Een zwerver onder een brug.
De man komt in de problemen. Wapens, maffia. Ruzies.
Berooid ligt hij voor zijn huis, dat een ruïne is geworden.
Are you alive or are you dead?
Maar de man glimlacht en staat op. Hij wankelt. Love interest verschijnt. (Dea ex machina..) Ze ondersteunt hem.
Man en zijn vriendin in de trein. De stad uit. Gelukkig op een Goo Goo Dolls Iris-achtige manier. (zonder dat dit liedje speelt)
Aftiteling.
Vooral die track van DJ Food is behoorlijk geniaal, moet ik echt meer van horen. Ooit. (Het album Kaleidoscope slingert inmiddels op de harde schijf, maar dat zegt niks..)
Zo'n imaginaire film werpt ook een heel nieuw licht op Faded van the Afghan Whigs. Uitstekende keuze voor het slot. De aftiteling begint denk ik te lopen als de piano begint te klingelen en de trein vertrekt.. (Het beeld wordt langzaam zwart)

*Rough Trade International Sampler 02
Herontdekt samplertje wat ooit bij de Oor zat. Geweldig werk van Hal, The Veils en vooral Sun Kil Moon, al was ik daar dit jaar al eerder enthousiast over.

*Osama
*Storytelling
*Naked
*The Ladykillers
*The Return
*Annie Hall
*Chicken Run
Veel zware kost qua films deze week. Nou ja in de 1e helft van de week dan. Osama is een film om heel droevig van te worden. De film draait om de armzalige omstandigheden van een gezin zonder mannen (oma, moeder, dochter) onder het Taliban-regime in Afghanistan. Moeder en dochter mogen niet meer werken, waarop de moeder de dochter als jongen verkleedt. Dat gaat niet lang goed.. Esthetisch gezien wel een geweldig land, interessante kleding, met uitzondering van de boerka, al die tulbanden en middeleeuwse baarden.
Storytelling is ook al een gitzwarte film. Todd Solondz doet zijn gebruikelijke rondje zout strooien in de wonden van het Westen. Ik had de soundtrack van Belle & Sebastian al jaren op cd, waarbij ik me toch een andere film had voorgesteld. Grappiger en lichter.
Nog meer treurnis in Naked, maar dat was wel een erg goede film, de beste van de week. Een Dostojevskiaanse anti-held strompelt door de stad ondertussen eindeloos fascinerende wartaal uitslaand. Geweldige muziek ook, die jammer genoeg zover ik weet niet op cd is uitgebracht. Tintelende harpwatervallen, afwisselend sereen en hectisch, begeleiden Johnny's tocht langs vrouwen, een nachtwaker en nog meer vrouwen. Amusant was ook het deja-vu gevoel dat ik af en toe kreeg bij sommige zinnen. Later opgezocht, en ja, de film is geplunderd door verschillende artiesten. (Onder andere Orbital)
Eindelijk wat lichters met het formule-filmpje The Ladykillers van de Coen broers. Iets beter dan Intolerable Cruelty, omdat er iets meer eigens van de Coens in lijkt te zitten, lees: dooien en wat duisternis.. (Vergelijkbaar met Intolerable Cruelty in de zin dat het formule-films zijn met grote sterren) De ster in the Ladykillers is Tom Hanks als boef. Doet ie lekker vet. (Schmierend is het goede woord, denk ik)
In het Russische The Return keert Papski Mourinho na 12 jaar terug bij zijn gezin. Onmiddellijk neemt hij zijn tienerzoons mee op een trip naar een eiland, ondertussen hen met harde hand manieren en respect lerend. De ene zoon is overdreven positief ingesteld, de ander te negatief. Als uiteindelijk ook de positieve zoon een hekel aan zijn vader begint te krijgen gaat alles mis. De film laat een paar fascinerende vragen over, wat altijd goed is. Erg mooie blauw/groene kleuren trouwens, de hele film. Af en toe té mooi, alsof je naar een Windows desktop wallpaper zit te kijken.
Ik vond een website met de 1000 beste films ooit, geselecteerd door de NY Times, dus laten we daarin eens wat grasduinen. Enter: Annie Hall. Het wordt me steeds duidelijker dat komedie nu niet bepaald mijn favoriete genre is. Zeker als er echt punchlines worden gelanceerd die grappig móeten zijn. Zoals hier. Niet dat ik niet gelachen heb, maar toch. Annie Hall is een film uit de jaren '70 en dat is eigenlijk niet te merken. De kleren hebben zo'n enorme retro-feel dat ze ook uit het nu zouden kunnen komen. Eh.. Of een film van nu die probeert de jaren '70 te laten zien. De film raakt eigenlijk aan Eternal Sunshine materiaal, met Woody Allen die door zijn eigen verleden (gebroken relatie) wandelt, ondertussen commentaar leverend.
Tekenfilms zijn uit, leve klei-animatie. Chicken Run is bijna net zo leuk als Wallace & Gromit, ook van de Aardman studio. Swingende kippetjes, woehoe. Een groot feest.

De Top 25 van..7 oktober 1996

1.Just a Girl - No Doubt
2.How Bizarre - OMC
3.Little Boy - Captain Jack
4.Hardcore Feelings - Charly Lownoise en Mental Theo
5.Mother Mother - Tracy Bonham
6.Only Happy When It Rains - Garbage
7.Smells Like Teen Spirit - Nirvana
8.Pray - DJ Bobo
9.Seven Days in One Week - B.B.E
10.Boom Boom Biddy Bye - CypresHill
11.Coco Jamboo - Mr. President
12.Million Miles from Home - Dune
13.Il Volo - Zucherro Forniciari
14.Bananana - Technohead
15.Turn It Up and Down - Capella
16.a Night To Remember - U96
17.Bom Digi Bom - Ice MC
18.Stella Gemella - Eros Ramazotti
19.Woman - Neneh Cherry
20.Let's Make a Night to Remember - B. Adams
21.Beutifal Goodbye - Amanda Marschall
22.Missing You - Tina Turner
23.Head Over Feet - Alanis
24.We are the World - Twenty 4 Seven
25.Born Slippy '96 - Underworld

Tip van de week Phil Collins - Dance in to the Light
(volledige lijst in authentieke spelling)

Midden jaren '90 waren de echt grote hits voor Bryan Adams al iets uit het verleden. Het enige wat hij kon doen was de zaak een beetje consolideren. Dat lukte heel aardig met het album 18 Til I Die, waar hij de Zuid-Afrikaanse topproducer Mutt Lange voor inhuurde. In de categorie nutteloze feitjes: Mutt is inmiddels al meer dan 10 jaar met Shania Twain getrouwd.
Vooral de titelsong van 18 Til I Die deed het nog aardig in de hitlijsten, iets wat niet gold voor het nummer wat we hier op nummer 20 aantreffen: Let's Make a Night to Remember. Niet zo vreemd want het nummer is veel te lang voor een single met zijn dikke 6 minuten. Wie weet is er een radio-edit van gemaakt, maar de single bleef (toch nog) in de tipparade steken. Het album 18 Til I Die bracht wat bluesinvloeden in de muziek van Adams, maar daar is in dit nummer niks van te merken. Het is een mid-tempo love-song. Vleesch nog vis, maar best aardig. Ik herinner me een half unplugged concert van Adams, waar dit nummer een veel betere vlammende uitvoering kreeg. Nu denk ik na 2 minuten toch, nog 4!? In deze vorm is het een aangenaam maar anoniem b-kantje.
Bom Digi Bom is onder die naam niet te vinden op de p2p programma's. Subtitel Think About The Way werkt wel.En ik ben er blij om, dit hitje werkt tenminste niet zoals het zodadelijk volgende Pray de indruk dat het zichzelf serieus neemt. Een zangeres zingt wat over feelings en dan BomdigidigidigiBomdigida! Gooi die old skool beat er maar in jongens. Japanese, German and Columbian etc. worden met een vet fout accent door de toaster de wereld in geslingerd. Heerlijk. Bij nader inzien ziet er ergens in die onverstaanbare reggae-praat nog een boodschap ook. Let the world unite, ofzo. (Think about the way that we live today)
Het was een goede periode voor Italianen in de hitparade. Niet alleen de eerder gesignaleerde Giavonotti en Ramzotti ook Zucherro Forniciari is terug. En dan heb ik de absolute topper en diva van de Italiaanse hitparade muziek nog niet in de lijst gezien. Laura Pausini. Il Volo vond ik zo goed dat ik het nummer zelfs op single aanschafte, wat me doet vermoeden dat we het nummer nog wel wat hoger in de lijst zullen zien.
Bij de naam B.B.E gaat er een positief vakje in mijn hersens open. Hehe. Volgens mij was het een bloedserieus dreamtrance nummer met een arty videoclip. De 12" bevat hippe remixen van Ferry Corsten en Rollo & Bliss, dus het moge duidelijk zijn dat we hier met een serieuze release te makken hebben. Het is een opvallend "minimal" nummer, de versie die ik nu hoor. Het bouwt zeker langzaam, naar nergens. Orchestra hits zijn altijd lelijk, maar in dit nummer wat verder uitstekende beats heeft valt het helemaal op. Een ander minpunt is de "oohooh" vocal sample, die toonsoorttechnisch ook wringt. (Van een vrouw, natuurlijk) Voelt ook als stijlkenmerk volkomen misplaatst. Een eenzaam synthje speelt.. Ja wat eigenlijk? Tingelingtingeling. Pauze. Tingeling. Curieus nummer. Wie weet werd het nummer in een opzwepende remix een hit, anders is mijn verbazing groot.
DJ Bobo, zegt me helemaal niks. Wat moet dit worden, evangelische trance? De gouden eurodance formule wordt ook hier gevolgd: een bizar zwakke rapper, de Zwitser Bobo zelf, spittend op een simpele dancebeat, afgewisseld door een gezongen refrein. Unique selling point: een koor. Zanger: Dreams of a new generation.. And we'll pray. Gospelkoor: PRAY! Komisch. Enigzins fundamentalistisch zelfs als de rapper commandeert: Stand up for the rules and pray! Bobo schijnt in de Duitstalige landen van Europa, nog steeds een superster te zijn, hij scoorde daar deze eeuw nog een enorme hit met Chihuahua, ik weet niet of dat iets met Paris Hilton van doen had. Waarschijnlijk niet want het liedje was oorspronkelijk voor een Coca-Cola campagne bedoeld .
Lownoise en Theo zullen volgende week aan bod komen.
De laatste verstokte Captain Jack fan, dat moet ik geweest zijn. Een top 3 notering.. Poeh.
Gelukkig tegenwicht van How Bizarre.
Om het plaatje, praatje en eh.. Plaatje compleet te maken, Bobo: Klik.

Imaginary Film: When I Pretend to Fall

1. The Long Winters - Scared Straight
2. Brent M. Berkowski - Drunk Again
3. Brent M. Berkowski - Risky Night Drivin'
4. Stephen Malkmus - Dynamic Calories
5. Brent M. Berkowski - My Band
6. Brent M. Berkowski - Please Stop
7. Stephen Malkmus - Vanessa From Queens
8. Brent M. Berkowski - Camping At The Lake
9. 22-Pistepirkko - Birdy
10.The Baptist Generals - Pats The Rub
11. Brent M. Berkowski - A Knife And Some Drugs
12. Brent M. Berkowski - It Hurts
13.The Long Winters - Nora
14. Brent M. Berkowski - Last Stop
15. Souad Massi - Passe Le Temps
16. Guided By Voices - Strawdogs
17. Brent M. Berkowski - I Have To Go Now
18. Brent M. Berkowski - Fuckin' Loser
19. Josh Rouse - Nothing Gives Me Pleasure
20. Brent M. Berkowski - Someone Called
21. Eels - PS You Rock My World
22. Lou Reed - Walk On The Wild Side

Download

Mislukt muzikant, armoedzaaier en stevige drinker Tom Maloy (Mark Ruffalo) rijdt tegenwoordig voor zijn baas Fritz "Bebop" Jackson (Barry Pepper) met schimmige pakketjes kriskras door het Amerkaanse continent. In de snikhete zomer van 2003 pikt hij de even rijke als vreemde liftster Nora (Scarlett Johansson) op. Ze lijkt geen enkele behoefte te hebben terug naar "college" te gaan. En waarom lijkt het geen toeval te zijn dat Maloy's veel te jonge vlam van de vorige zomer, Vanessa (Tina Majorino) ook ineens weer opduikt..

"een hartverwarmende meesterwerk" (Sp!ts)

Brent M. Berkowski werd op 8 mei 1972 in Appleton, Wisconsin geboren. Zijn grootouders waren vanuit Polen naar Amerika geëmigreerd. Via zijn opa werd de liefde voor muziek aangewakkerd, aangezien deze een groot liefhebber van Ogiński, Chopin en Jarzębski was. De kleine Brent ontwikkelde zich al snel tot een verwoed pianist. Op zijn 15e werd Berkowski toegelaten op het New England Conservatory of Music in Boston, waar hij piano en akoestische gitaar studeerde. Berkowski werd echter na 3 jaar studeren verwijderd nadat hij op een maandag dronken en verkleed als indiaan op het conservatorium was aangekomen, waar hij een mede-leerling aanrandde. Hij keerde terug naar Wisconsin waar hij zich begon te verdiepen in de elektronische muziek. Na enkele kleinschalige dark ambient releases besloot hij zich te richten op het componeren van soundtracks, een "genre" waarin hij zijn veelzijdigheid uitstekend weet te benutten. De pers reageerde jubelend op zijn eerste soundtrack "A Maoist Fish Goes To Brooklyn." The Post-Crescent noemde het zelfs een contemporaine klassieker. When I Pretend To Fall is de 2e soundtrack van zijn hand, een waarmee hij waarschijnlijk weer op enthousiaste reacties kan rekenen.

2.Julies Moron - To All Sleeping Daughters
3.Tenuzu No Chiizu - TNC 025
5.I Am Kloot - Hong Kong Lullaby
6.Nick Drake - Horn
8.Leo Kottke & Mike Gordon - Te Veo
11.Knellotron - Thru
12.Ochre - Brancaster Coast
14.Múm - Random Summer
17.Josh Rouse - Twilight
18.Tenuzu No Chiizu - TNC 39
20.Zoppo - Avant Asta

De Week (van 09-05-06)

*Hassle Hound - Limelight Cordial
Ik stel mijn prioriteiten verkeerd. Mijn favoriete OOR-recensent, Matthijs Linneman, schrijft dat Hassle Hound gelijkenis met The Books vertoond en ik laat de plaat wekenlang onbeluisterd op mijn harde schijf slingeren! Ai ai. Ja, dit is een erg leuke plaat. Al had er (natuurlijk!) wat in geschrapt in kunnen worden. Tracks met gegiechel, flauwe casio-drums en oordovende piepjes hoeven niet. Maar in alle andere nummers is het zeer prettig vertoeven in de vrolijke wereld van Hassle Hound. Luister eens naar The Sugarmaker's Friend, vol enthousiaste kreetjes.. Of Gullaby: "Do I sound convincing?... No! Was there a moment just then when you felt appreciated? The answer is.. No!"Muzikale lol en het werkt. Overigens had mijn Subs-cirkel slachtoffer Erik ook al lovende woorden over voor dit werkje. Leest! Er is echt niks mooiers dan een goed geplaatste sample.

*DJ Shadow - The Private Press
Over dat laatste kan DJ Shadow meepraten.. Pénétrez dans cet univers musical! Let the beat bop! Let the beat bop! Ik ben deze week eindelijk dit album gaan waarderen. Het stond al jaren onder een dikke laag stof in de kast. Tegelijkertijd is nu ook volledig tot me doorgedrongen waarom de recensies in 2002 lichtelijk negatief gestemd waren. Ik had nooit echt tot me laten doordringen dat dit DJ Shadow's eerste werk na de klassieker Endtroducing was. Die plaat heb ik nog steeds niet gehoord, maar dat zal binnenkort gaan gebeuren. Alhoewel.. Zal er wel weer niet van komen. De eerste 8 nummers van The Private Press zijn uitstekend. Erg goed zelfs. Vooral de combi's Giving Up The Ghost/Six Days en Mongrel/Meets His Maker zijn heerlijk. Losjes uit de mouw geschudde samplekunstjes. Jammer dat de plaat daarna een wat kouder karakter krijgt. Liever zet men de plaat uit na track 8. Monosylabik, de track die als eerste online was gelekt is bijvoorbeeld een overbodige poging tot IDM. Maar ik laat mijn positieve gevoelens niet verknallen en zap langs de crap naar het aardige einde (Blood on the Motorway), en dan snel gewoon weer naar het begin.

*Cibelle - The Shine Of Dried Electric Leaves
Zomerse muziek voor deze warme tijden. Devendra Banhart doet mee in het nummer London, London, op dit vederlicht knisperende brazilectro plaatje van de zangeres Cibelle. Hij is muzikaal duidelijk op zijn gemak.

*Punch-Drunk Love
*Höstsonaten
*Human Nature
*No Man's Land
*Elephant
*Takeshis'
PT Anderson zat eigenlijk in hetzelfde schuitje als DJ Shadow. Zo vroeg in je carrière al je magnum opus hebben afgeleverd. Dan kan je output de jaren daarna alleen maar gaan tegenvallen. Misschien is de truc om gewoon snel met een opvolger te komen, en niet zoals Shadow jaren en jaren de spanning op te bouwen, zich ondertussen bezighoudend met matige zij-projecten. PT Anderson wachtte half zo lang als de DJ en kwam met Punch-Drunk Love. Een film die mij volledig ontgaan was en het was alleen maar dankzij het feit dat P.S. Hoffman er een rolletje in heeft dat ik 'm op het spoor kwam. De film heeft een magnifieke vreemde opening, heel in de verte te vergelijken met de bizarre opening van Me and You and Everyone We Know. In P-D Love zien we de neurotische Sandler vroeg in de ochtend op zijn werk. Hij drinkt een bakske en BAM daar vliegt een auto door de lucht. Dan staat er ineens een harmonium op de stoep en komt er een niet onaantrekkelijke vrouw (Emily Watson) aangelopen. Dan is de koek wel op. De 2 protagonisten draaien wat om elkaar heen, de neuroot heeft problemen met zijn agressie, zijn zussen,en een callgirl die 'm probeert af te persen. Aan het end is alles ok. Dit alles begeleidt door muziek van Brion, al veerde ik bij de intiteling daar al nauwelijks meer voor op van mijn stoel, daarvoor was de muziek van Brion in I Heart Huckabees te matig. Zo ook in deze film. Voorlopig was zijn soundtrack voor Eternal Sunshine een one-shot hit.
In de categorie oude klassiekers: Herfstsonate van Ingmar Bergman. Eerste film die ik van die man zie en het is wel even wennen aan de ouderwetse (?) beeldtaal. Erg veel te theatrale dialogen. Na het stroeve begin komt het verhaal op gang en zien we de uitbarsting van een al jaren sluimerende conflict tussen moeder (Ingrid Bergman) en dochter. (de geweldig spelende Liv Ullmann) Wordt de moeder niet te hard door Ullmann aangepakt? Of verdient ze het? De waarheid doet pijn.
Ik had al erg veel negatieve verhalen gehoord over Human Nature, de debuutfilm van Michel Gondry. En inderdaad, een erg flauwe komedie over de perikelen van een man opgevoed als aap (Rhys Ifans), die manieren krijgt bijgebracht door een dokter (Tim Robbins) die zich daarvoor bezighield met het leren van tafelmanieren aan muizen.. Ja, zo flauw dus. Er zijn wel hilarische momenten, vooral rond de neppe Franse dokterassistente (Miranda Otto).. Toch verspilde energie van zo'n topcast. (Ook nog Station Agent Dinklage)
No Man's Land was waarschijnlijk de beste film van deze week. Een humoristische film, die toch droevig stemt. Een tragkomedie dus, over de absurditeit van oorlog. Mensen zijn onnavolgbare beesten. Of ze nu in een geciviliseerde samenleving met journalisten leven, of niet. Bosniër en Serviërs die elkaar afslachten, terwijl er een in de pauze een krant pakt, om hoofdschuddend over het gedonder in Rwanda te lezen. Een man op een mijn in een loopgraaf. Als hij opstaat zal het ding afgaan. Een man op een mijn.
Elephant is net als het eerder dit jaar geziene Last Days een film met heel veel stiltes. Het uit de werkelijkheid gegrepen gegeven, Columbine Highschool aanslag, is ditmaal een stuk interessanter. Dat verklaart gedeeltelijk al waarom deze film veel beter is. Bovendien wennen de stijlkenmerken waar ik tijdens Last Days nog over klaagde kennelijk. Scènes die opnieuw langskomen, bijvoorbeeld. De film is ook als kunstmatig kijkje in een enorme Amerikaanse highschool interessant, nooit geweten van de Gay Straight Alliance clubjes. De Happy Hands club, beroemd van Napoleon Dynamite, komen we hier niet tegen.. In The Usual Suspects schijnen homo-erotische dialogen een belangrijk en interessant aspect te vormen. In Elephant speelt homoseksualiteit dus ook een rol, niet alleen in het GSA clubje waar de camera een tijdje blijft hangen in zijn tocht door de high school. Want uit het niets kussen de 2 latere daders in de douche op de fatale ochtend.. (Wat van Sant ermee wil zeggen?) Misschien dat je aan de buitenkant helemaal niks van een mens weet.
En dan Takeshis'.. Een surrealistische rondleiding door het hoofd van Takeshi. Fascinerend, maar wat langdradig. Bovendien compleet losgeslagen van de realiteit, of de filmconventies zo u wilt. Mist daardoor wel wat magie, al heb ik zeker genoten.

De Top 25 van..30 september 1996

1.Just a Girl - No Doubt
2.Mother Mother - Tracy Bonham
3.Only Happy When It Rains - Garbage
4.How Bizarre - OMC
5.Little Boy - Captain Jack
6.Boom Biddy Bye Bye - Cypres Hill Feat. Fugees
7.Coco Jamboo - Mr. President
8.Hardcore Feelings - Charly Lownoise en M. Theo
9.Million Miles From Home - Dune
10.Beutifal Goodbye - Amanda Marschall
11.Smells Like Teens Spirit - Nirvana
12.Head Over Feet - Alannis Morrisette
13.Ready or Not - The Fugees
14.Wannabe - Spice Girls
15.Some Body Also Lover - Total Touch
16.Turn It Up and Down - Capella
17.We are the World - Twenty 4 Seven
18.Hands in the Air - Music Instructor
19.Bom Digi Bom - Ice MC
2o.Stella Gemella - Eros Ramazotti
21.Woman - Neneh Cherry
22.Missing You - Tina Turner
23.Let's Make a Night to Remember - Bryan Adams
24.Bananana - Technohead
25.Born Slippy '96 - Underworld

Tip van de week U96 - Night To Remember
(volledige lijst in authentieke spelling)

Hoppa, 7 nieuwe binnenkomers. Dat is zeldzaam veel. 8 lijstjes geleden waren het er een keer 11, maar daarna was 6 heel lang het maximum.Het is vanaf de nieuwe tip U96 duidelijk dat de eurohouse liefde echt nog niet over is en een voorbeeld is de nieuwe Technohead. Een ietwat obscure single, enkel I Wanna Be a Hippy bereikte ooit de grote massa. Dat dacht ik tenminste, want nu ik Banana-na-na opzet komt het me toch zeer bekend voor. Het is een vreselijk slecht nummer, met het heeft wel duidelijk een novelty hit factor. Een Jamaicaans klinkende ragga toaster babbelt over de razendsnelle gabberbeat. Af en toe wordt hij, naar goed gebruik, ook maar even tot smurfenniveau getransformeerd. Het refreintje is heel aanstekelijk: Banana-na-na Ding Die Ding.. Techno! Ring Ding.. Everbody will dance and sing! Trouwens, ik kwam op Discogs een compilatie tegen met Popcore hits, waar dit nummer opstaat. Popcore.. Mooie naam voor het genre.
Ah, Neneh Cherry. Gevoelsmatig meer een icoon van eind jaren '80/begin jaren '90. Na het album Man, waar dit nummer opstond ging ze ook met pensioen geloof ik. Om op 40-jarige leeftijd oma te worden. Toe maar. Woman is eigenlijk een dermate grote klassieker dat ik dacht dat het een cover was. Neen. Het is na haar wel vaak gecoverd. Als de tekst niet zo feministisch was had het ook wel in een James Bond film gepast. Veel suspense.. Neneh die in de clip met een pistool gevaarlijke stunts uithaalt. Ofzo. Diep in mijn hersencellen zegt iets dat clip in een rokerig café werd opgenomen. Toch een lichte touch van gevaar.
Stelle Gemella heet eigenlijk Estrella Gemela. Tegenwoordig zap ik altijd als ik Eros Ramazotti op de radio hoor, destijds kennelijk niet. Toentertijd was mijn tolerantie voor liedjes in het Italiaans ook groter. Italiaans is tegenwoordig het nieuwe Frans. Ik ben redelijk genezen van mijn afkeur van het Frans, sinds Souad Massi's Passe Le Temps. Estrella Gemela sleept zich zuchtend voort naar het end. Tragisch slechte en luie gitaarsolo ook. Het enige wat me verbaast is de redelijk frisse klank van de synthesizers en beat. De eenvoud ervan zorgt er kennelijk voor dat het niet verouderd of clichématig klinkt. In sfeer verschilt het nummer eigenlijk niet eens zoveel van Neneh's Woman. Je kunt ze prima na elkaar draaien.
Afgaande op het hoesje van de Bom Digi Bom single (op Discogs) zou ook dit best eens een popcore liedje met een raga/jungle toaster kunnen wezen. Alleen heb ik het nummer nog niet te pakken. Wie weet volgende week..
Ik dacht altijd dat Trijntje de ArenA mocht toezingen nadat (!) ze groot was geworden met Total Touch (en die band dus al niet meer bestond). Mis. Total Touch's grootste hit moest nog komen; namelijk het deze week binnenkomende Somebody Else's Lover. Debuutsingle Touch Me There haalde de Top 25 niet eens, en in het echie ook de top 10 niet. Ik weet niet wat Somebody Else's Lover in deze lijst gaat doen, maar in de officiële lijsten haalde het nummer de top 3. Logisch want het is een slick en best lekker nummer.
Ik dacht niet dat ik nog terug zou moeten komen op Little Boy, maar het nummer heeft verbazingwekkend genoeg de top dus gehaald. Op zich wel zomerse muziek, maar ik weet niet of ik dit nummer met de ramen open door de straten wil doen schallen. Oh well. Even doorbijten. Dream on my little boy, go out and have some Fun! Oh.. Trouwens als dit toch een soort feitjesaflevering van de top 25 wordt.. Captain Jack is een, klaarblijkelijk, beroemde Indiaan. (Eerste verwijzing op Wikipedia) Hij is later verraden door zijn maten, wat het Amerikaanse de kans gaf 'm in te rekenen. Daarna werd ie opgehangen en na zijn dood onthoofd. De hitparade versie Captain Jack eindigde ook al zo onfortuinlijk. In Little Boy heeft hij al verdraaid weinig tekst en ruimte. Het lijkt bij vluchtige beluistering wel een continue herhaling van het refrein. (Als altijd door de zangeres gezongen)
Merk op dat OMC tegen mijn verwachting in een flinke sprong maakt. Een megastip zelfs..! Fijn.
Toen ik Mother Mother een paar keer had gehoord kwam ik erachter dat het nummer helemaal niet zo goed was, als ik op basis van die halve minuut op de radio altijd had gedacht. Snel een nieuwe nummer 1 dus. Het zal niet makkelijk zijn om in een band te zitten met een zangeres. Trekt nog meer dan een zanger alle aandacht naar zich toe. Een van de leukste aspecten van No Doubt is dat ze met dat soort beslommeringen ook gewoon en public "dealden". Nu is dat natuurlijk altijd handig qua aandacht, zodat de kassa rinkelt. Relaties binnen een band zijn ook altijd goed voor vuurwerk. No Doubt's enige muzikale prestatie van formaat kan worden toegeschreven aan een split-up. Toen haar relatie met bassist Tony Kanal eraan was maakte de band ineens een goede plaat: Tragic Kingdom. Overigens had de band voor die split-up al een zelfmoord van de toenmalige leadzanger overleefd.. Een ander aardig feitje is dat Gwen's broer Eric ooit ook deel uit maakte van de band, maar opstapte om aan een cartooncarrière te werken! Hij werkte mee aan de The Simpsons.
Dat is allemaal leuk en aardig maar what about the music? Nou.. Just a Girl is een leuk nummer, zeker, al ben ik niet helemaal overtuigd van de om een zuurstok zeurende vocalen van Gwen. De muziek is wel onverwoestbaar. Heerlijk intro. De ska van de eerste platen is dan al zo goed als helemaal overboord gehoord. Misschien juist in het intro nog het minst. Just a Girl is dan wel zeer aanstekelijk en goed nummer, het is uiteindelijk toch Gwen Stefani die de band maakt. Ze mag dan een Madonna look-a-like zijn, ze heeft toch duidelijk een guitig vrolijkmakend kiss my ass star-appeal. Daarom.. Klik.

De Week (van 02-05-06)

*Calexico - Garden Ruin
Ik was natuurlijk ook deze week weer van plan om veel nieuwe albumpjes te verteren. Helaas, uit pure luiheid min of meer bij Calexico blijven steken. Tsja.. Ik heb niet eens echt veel met Calexico. The Crystal Frontier was een van de "legendarische" mp3's in mijn collectie, toen het binnenhalen van een mp3 nog een half uur duurde. (Zoals ook het al vaak genoemde Burt Skins a Rabbit van Club Diana) Later verloor ik Calexico wat uit het oog, totdat ze hun vorige album Feast of Wire uitbrachten. Erg charmante, rommelige plaat. Mijn favoriete nummer van die plaat, en van Calexico sowieso, is Not Even Stevie Nicks. Garden Ruin ligt daarom zeker in mijn straatje, als "band"-plaat. Minder mariachi, meer gitaren. Vooral het slotdrieluik van Garden Ruin is prima, met het agressieve dynamische All Systems Red, de aardige pianoballade Landing Field en het hoogtepunt, gitaarballade Cast Your Coat. Een nummer dat kan wedijveren met Not Even Stevie Nicks. Nou ja, bijna dan.

*The Church - Uninvited, Like the Clouds
19 platen maken en nu pas mijn oren bereiken. Niet dat ik sta te springen om de andere 18 te beluisteren, maar toch.. Het plaatje maakte in elk geval zijn rondjes. Lekker uitgesponnen dreinende spacerock, met amusante tekstregels als "thank you to my manager for letting me live" en even later: "thank you to the Lord who created all this".

*Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town
Niks nieuwe platen, de Bruce Springsteen fase gaat gewoon door. Tussen de hoogtepunten Badlands en de afsluitende titeltrack is dit een zeer aangename plaat, behoort vast wel tot de top 5 van zijn reguliere albums.

*Hukkle
*Jalla! Jalla!
*The Usual Suspects
*Ed Wood
*The Motorcycle Diaries
*Miller's Crossing
*Plan 9 From Outer Space
Poeh, Hukkle dat is alweer zowat een week geleden. Eens denken. Oh ja, tot driekwart van de film dacht ik te maken te hebben met een aangename meditatieve trip door ruraal Hongarije. Er wordt in de film niet gesproken, dus de nadruk ligt al snel op de beelden en vooral het sublieme geluid. Echt een film voor geluidsfetisjisten. Zoals ik. Fijn. Tot ik dus na 3/4e film me begon af te vragen waarom IMDB deze film in godsnaam als "Crime" had omschreven. Hmm.. Er gingen wel erg veel mensen dood. Maar ik was inmiddels in een dermate aangename staat van lome trance gesukkeld dat ik de film eerst maar afkeek om vervolgens in de nabeschouwing op internet te lezen hoe de vork in de steel zat. Gelukkig waren er ook genoeg mede-kijkers die de film vooral een meditatie op "leven en dood" vonden en dan pas een maf crime verhaaltje..
Ooit had ik een paar minuten Jalla! Jalla! op tv gezien, het leek een amusante buddy-komedie. En dat is het ook wel. Alleen is de film toch een stuk flauwer dan ik uit dat fragmentje verwachtte. Erg veel slechte grappen rond gemene honden en erectieproblemen. Wel een lieve en heerlijk postivieve kijk op de multi-culti samenleving. De Zweden weten hoe het moet.
Memo aan mezelf: kijk geen films meer op de commerciële tv. The Usual Suspects werd minstens 3 keer onderbroken door reclame. 5 keer zou ook goed kunnen. Wat een drama. En de film was ook al hopeloos. Het is altijd afgezaagd om met het vingertje te gaan zwaaien bij een kennelijke klassieker als deze (in de top 20 van Imdb) Maar toch in hetzelfde genre is Primal Fear echt een veel betere mindgame.
Biopics zijn altijd tricky. Waarschijnlijk is het een voordeel als de kijker helemaal niets van het onderwerp afweet. Zoals in mijn geval over Ed Wood. Stijlvolle film over de matige regisseur en zijn clan van weirdo's. Een film vol sfeer en een leuke cast, met zeer veel liefde door Burton gemaakt. Zoveel liefde dat hij Wood op het eind nog een succesje gunde, wat de man nooit had.
Een mindere biopic kon niet uitblijven met The Motorcycle Diaries. Alleen al omdat ik wel iets over Che Guevara weet, genoeg om de man maar een loser te vinden. Het 1e uur van de film is wel uitstekend, want dan is het tenminste nog een roadmovie door een fantastisch continent. Net toen ik dacht dat er geen politiek in de film zou zitten begon de 2e helft en dat is het mindere gedeelte. Het lukt de film helaas niet om echt duidelijk te maken waarom Che ineens radicaliseerde. Zoveel ellende zien de mannen op de motor nou ook weer niet.. Che had waarschijnlijk meer voor de wereld kunnen betekenen als hij gewoon een goede dokter was geworden.
Miller's Crossing is een film vol fantastische decors, die een stad en haar maffiosi in 1929 tijdens de drooglegging uitbeelden. Net als in Fargo is het al snel een grote bloederige bende, maar waar ik me bij die film eraan begon te ergeren, ben ik nu er kennelijk aan gewend, en zat ik de hele film op het puntje van mijn stoel om de gecompliceerde verwikkelingen te volgen.
Tot slot van de filmweek maar een echte Ed Wood gekeken. Tsja.. Vergroot de waardering voor Burton's biopic alleen maar.