De Week (van 31-10-06)

*M. Ward - Post-War
Tsja, dit wordt dan de 3e keer zijn dat ik hier iets over ga zeggen. Het blijven ook op cd kwaliteits-pastiches.. De snellere "surf"-pastiches boeien nog het minst. In vergelijking met de vorige luisterbeurten is de titeltrack Post-War wat in mijn achting gedaald. (Beetje saai) Chinese Translation blijft goed, misschien wel zeer goed.. De eer daarvoor gaat ook gedeeltelijk naar My Morning Jacket's Jim James die er zijn fraaie ijle stem laat horen.

*Lou Reed - NYC Man
Een dubbel-cd met zijn grootste hits, die ik vorig jaar in de hoedanigheid als Goedheiligman mijzelf had geschonken. Toen eigenlijk niet eens zo vaak geluisterd, maar af en toe is het wel weer goed om de man (en met name The Velvet Underground) opnieuw te ontdekken. Heerlijk! Grootste verrassing deze keer is een solo-werk van Lou getiteld Street Hassle. Er schijnt ook een album met die titel te zijn, maar hier heb ik 't dus over het lied van 11 minuten.. Een doorjengelende viool, een geweldige gitaarpartij, die eindeloos opnieuw begint.. En dan verschillende spoken word gedeelten. Precies zoals het hoort. De tekst interesseert me niet eens zozeer. De melancholie is genoeg. Hey, wat hoor ik daar "tramps like us we were born..".. Lou geeft een knikje aan de Boss? Nee, in de liner notes beweert Lou dat het werkelijk Springsteen is.. Zou kunnen. Oh, vergat ik nog een ander belangrijk muzikaal element in dit nummer te noemen.. Het koortje. Ik had Street Hassle trouwens al eerder moeten ontdekken want het nummer wordt gebruikt in het uitstekende The Squid and The Whale. (Een film met, zie hieronder, Jeff Daniels)

*The Whitest Boy Alive - Dreams
Die arme Erlend Øye, eigenlijk kan ik geen project van de man te horen zonder vrijwel meteen te denken: "Wat de f**k voert zijn KOC-kompaan Eirik uit?" Die man heeft nog steeds geen solo-werk uitgebracht, terwijl hìj het toch is die het gros van materiaal voor de Kings schrijft.. Zou de man zo langzaam schrijven? De 2e plaat van het duo was tenslotte ook al gevuld met restjes.. Ondertussen blijft Erlend een zeer bezig baasje. En het gaat steeds beter. Dit is zijn meest succesvolle werk "op zijn eigen" tot nu toe. Hij heeft een bandje uit de grond gestampt in Berlijn, en samen spelen ze heerlijk droge, eh, new wave schijnt dat dan te heten. Lekker (zelfs lieflijk) krassende gitaartjes en een warme Rhodes. Zit prima elkaar. Het hoogtepunt is opener Burnin' (stiekem het enige écht goede nummer) Maar wat voor een! Alleen die bandnaam.. Vind ik wat ongelukkig gekozen. Die doet toch denken aan een solo-project van Erlend. (Tenslotte de witte nerd) Maar de andere gasten in de band zijn dit keer toch ook van belang?

*Guillemots - Through The Window Pane
Weer een plaat met een geniale opener. Little Bear. Sterker nog in dit geval ben ik niet verder gekomen.. De Guillemots had ik ten tijde van die ep van eerder dit jaar vluchtig beluisterd. (En toen onder het kopje nieuwe Engelse bandjes die me niet boeien geschaard) Onterecht.. Want de Guillemots zijn bepaald niet saai, of volgers van een hype. Ze zijn juist onduidelijk en vreemd en schieten alle kanten op. (Wacht ik zei net nog dat ik bij Little Bear was blijven steken, nou ja zo ongeveer dan)
Snel terug dan.. De plaat opent daar totaal verrassend met een sentimenteel orkest (kan zo in Eternal Sunshine) en dan croont de zanger als.. als wie? Ik kan er mijn vinger niet op leggen. David Sylvian misschien.. (Diens On The Waterfront moet wel een van mijn favoriete blauwdrukken zijn, ik hoor het overal terug) Hoe dan ook een erg goed begin, van een plaat die ik meer aandacht ga geven.

*Thomas Dybdahl - One Day You'll Dance For Me, New York City
Hier.

*The Door In The Floor
*Factotum
*Serpico
*Vertigo
*Bananas
*River's Edge
*Repo Man
De eerste film van de week stond al heel lang op mijn lijstje. Zonder te weten dat het om een John Irving verfilming ging. (Dan had ik 'm misschien nog hoger op 't lijstje gezet) Wat de film slim doet is op slechts 1 gedeelte van een boek van Irving focussen. De boeken van die man zijn tenslotte vaak te ambitieus/dik/gelaagd om helemaal te behandelen.. Gaat Weduwe Voor Een Jaar eigenlijk over een vrouw, in deel 1 van het boek (en de hele film) is ze nog een klein meisje en eigenlijk een bijfiguur. Jeff Bridges, die ik vaak verwar met Jeff Daniels, speelt een prima rol als een hoogleraar en kinderboekenschrijver en vooral, een klootzak. De relatie met zijn vrouw Kim Basinger is niet veel meer waard. Zij worstelt met het verwerken van de dood van hun 2 zoons bij een auto-ongeluk. Het nieuwe kind (het meisje) bracht daar geen verbetering in. Het is zomer en de hoogleraar huurt een leerling die hem naar zijn schildermodellen/dates moet rijden. (Zijn rijbewijs is ingenomen) Deze jongen lijkt erg veel op een van de zoons.. En dat weet de hoogleraar. In een typisch staaltje Irving-cynisme wordt de jongen verliefd op de vrouw, die dat kennelijk aangenaam vind en 'm verleid. (Verwachtte de hoogleraar dat dit zou gebeuren?) Oh, nu ben ik het hele plot aan het navertellen.. Laat ik het erop houden dat de zaken vanaf dan op scherp komen te staan, die nog hinderlijk worden verstoord door wat pogingen tot flauwe komedie rond een naaktmodel.. Ander minpuntje is de muziek, die is te romantisch/massaal orkestraal voor deze vrij subtiele film, die verder prima in elkaar zit. Het einde is werkelijk geniaal. (Heeft te maken met het "verhaal in het verhaal", een kinderboek getiteld Door in the Floor, allemaal symbolisme, dat begrijpt u..)
Factotum verschilt nauwelijks van Barfly. Ik houd echt van die jaren '80 kleuren die in Barfly zaten.. Factotum heeft moderne lichte beelden. Geeft de film een killer uiterlijk. Dat past misschien wel beter. Faye Dunaway wordt wel gemist en er wordt teveel in voice-over behandelt, gedachten en gevoelens die in Barfly werden getoond door het samenspel van Rourke en Dunaway. Ik maakte vorige week een bruggetje met Drugsstore Cowboy zonder te weten dat diezelfde Matt Dillon hier Bukowski speelt. Gaat 'm redelijk af.. De stoere versie zeg maar. Factotum heeft aardige scènes (bijvoorbeeld op een boot met een getikte Fransman) maar is weinig coherent.
Ah, Lumet terug op zijn vertrouwde niveau. Dankzij Pacino, die de klokkenluider Serpico speelt. Een agent die weigerde mee te doen aan de grootschalige corruptie in de NYC cops.. De echte Serpico leeft trouwens nog en heeft een weblog waar mensen 'm complimentjes geven.. (Kennelijk was het niet nodig voor eeuwig undercover in Zwitserland te wonen) De film Serpico lijkt eerst te lijden onder het aloude biopic probleem dat we slechts momenten uit een leven zien, flitsen.. Het verband lijkt eerst wat lastig te volgen.. Maar na een tijdje kreeg ik door waar het hier om ging en het wordt het allemaal nog best spannend. De film heeft trouwens ook een werkelijk geniale running gag.. Aangezien Serpico een undercover agent is, loopt hij steeds in andere vermommingen rond.. Een jood, een hippie, een slager.. Zijn eigen piratenlook is trouwens ook best stoer.
Vertigo wordt vaak genoemd als Hitchcock's meesterwerk, ik houd het liever op Rear Window. Vertigo heeft wat teveel weg van een paranormale X-files aflevering. Toch heeft de film ook allerlei uitstekende elementen.. Ik heb ooit wat onaardigs gezegd over de soundtrack van Taxi Driver.. Bernard Herrmann kon echt beter, want Vertigo heeft een geweldige score, nerveus en dan weer zwelgend. De film heeft ook goede vrouwenrollen.. Kim Novak heeft wel wat weg van Scarlett Johansson, dus we klagen niet. Nog beter is Barbara Bel Geddes als Midge.. Wat mij betreft het engste karakter in de film. Wat een raar mens! Brrr. James Stewart is terug, maar hij speelt een beetje onopvallend. Hitchcock zelf weet het initiële falen van de film aan Stewart. (Wat erg hardvochtig is)
Woody's pure komedies zijn niet echt mijn kop thee.. Bananas is een vroeg werk, dat eigenlijk een verzameling flauwe tot aardige sketches is over hoe Woody's alter-ego in een bananenrepubliek belandt en daar El Presidente wordt. Leukste moment is de filosofische break-up discussie tussen Woody en zijn meisje. Maybe I just can't give.. Why don't you receive, I'll give. I can't receive!
Hey, een jaren '80 jongerenfilm met een lijk dat ergens ligt te rotten (Nou ja ergens, bij de rivier..) Komt me bekend voor. Al was het lijk in Stand By Me niet zo belangrijk. Deze film heeft een geniale (bijna absurdistische) opener, zonder dialoog, maar met een leuk gitaar-synthesizer muziekje. Vervolgens leren we de verschillende personages kennen, met (ook vaste prik) een irritant kindsterretje, een jongetje dat op Connie Palmen lijkt! (In een andere film zag ik La Palmen ook al.. Weet helaas niet meer welke) Verder is daar de gebruikelijke stonede surfer dude, Crispin Glover in een rol die echt vele malen beter is als de vergelijkbare van Sean Penn in Ridgemont High. Sterker nog eigenlijk is deze dude het hoofdpersonage.. Hij is de enige die enige emotie voelt als hij hoort dat een van zijn vrienden een meisje heeft vermoord. (Hij wil 'm uit de handen van de politie houden) De rest van de groep is kennelijk zo afgestompt (waardoor? slechte jeugd, depressieve jaren '80?) dat ze het bijna schouderophalend accepteren.. In eerste instantie althans, want vervolgens beginnen sommigen te piekeren of de politie dit toch niet moet weten. Dennis Hopper doet ook nog mee als een verlopen oude motorbiker, die ook geen zuiver verleden heeft. Helemaal geen slechte film, het script mijdt de grootste clichés, bevat zeker sfeer en "open plekken" die de kijker zelf mag invullen. Jammer dat ook hier de acteurs af en toe hun rol wat te vet aanzetten. De enige die dat niet doet is Keanu Reeves, maar die moet dan ook een wat saai "normaal" personage spelen.
Meer jaren '80 met de Repo Man, wat wel in de NY Times top 1000 moet zijn belandt als curiositeit. Sci-fi op zijn Ed Wood's.. Mannen in witte pakken, CIA agent à la Men in Black, aliens en Emilio Estevez (The Breakfast Club) als "Repo Man" die auto's van wanbetalers terugsteelt. Complete chaos en niet eens zo vermakelijk.

De Week (van 24-10-06)

*The Streets - The Hardest Way To Make An Easy Living
Ja, die is alweer maanden uit.. Toen 1 keer op mp3 geluisterd en daarna nooit meer gedraaid. Wat was dat verbijsterend slecht.
Deze week dan een herkansing op cd. Het blijft een pijnlijke affaire. Wie weet was die vorige Streets plaat ook veel minder goed dan ik dacht. Ok, het overkoepelende verhaal was geniaal en hilarisch en de "ballades" zorgden voor emotionele momenten.. Maar ook daar stonden al teveel flauwe "bounce"-tracks op.
En dat aantal is alleen maar gestegen. Ik noem het gemakzucht. Een simpel huppelende samba-dancehall-whatever beat en een heel lelijk gezongen refreintje. Brr. Niet alle kwaliteiten zijn verloren gegaan.. Skinner heeft nog altijd humor/zelfspot. De sentimentele piano-akkoorden die her en der opduiken werken nog steeds geweldig, vooral in combinatie met de oi-oi raps van Skinner. Ook probeert de man zowaar op 1 moment iets nieuws.. In Two Nations duikt een gefilterde gitaar op en waagt onze man zich met hulp van een vocal coach aan een stukje zang. Het wringt op een leuke manier.
Jammer dat een tekstueel hilarisch nummer als Fake Streets Hats weer om zeep worden geholpen door een stukje non-muziek.

*Bob Dylan - Modern Times
Nooit echt into Dylan geweest. Wie weet gaat dat gebeuren als Oma's Platenkast hervat wordt. (Ja, een nieuwe lading, weet nog niet wanneer ik weer ga beginnen)
Tot die Dylan plaat bevalt Modern Times me eigenlijk ook al wel. De plaat heeft de sfeer van het debuut van Tom Waits. Hoe slechter Dylan gaat zingen, hoe leuker het wordt. Ik luisterde toevallig op zo'n "best of" van Lou Reed wat van diens recente werk en dan hoor ik qua stem toch liever de huidige Dylan. Modern Times is stiekem pure muzak, de plaat is ook veel te lang.. Maar al die knullige gitaarsolo's zijn best lekker. Een krant merkte op dat het leek alsof de band de indruk wekte de liedjes op te nemen, terwijl ze die instudeerden.. Niks mis mee lijkt me. Zoeken als Jandek's Eddy. Toevallig een goede noot raken en er heel tevreden mee zijn. Vooral het slepende Spirit On The Water, waarin Dylan met zijn neus dicht lijkt te zingen, is favoriet. You think I'm over the hill? You think I'm past my prime? Let me see what you got, We can have a whoppin' good time.

*Lindsey Buckingham - Under The Skin
Nog zo'n geest uit het verleden. Hij probeert zuchtend en steunend zijn vocale beperkingen hardnekkig te verbergen, wat de zaak alleen maar erger maakt. Muzikaal zijn de liedjes echter wel heel aardig. De man kan nog steeds fantastisch gitaarspelen. (Al is het geluid wat blikkerig)

*Beirut - Gulag Orkestar
Hier.

*Cobra Verde
*The Match Factory Girl
*Network
*La Vita E Bella
*Barfly
*Dirty Harry
*Rabbit-Proof Fence
Ha, daar hebben we die gekke Klaus "Leo Beenhakker" Kinski weer. Hij kijkt weer extreem vermoeid/gepijnigd alsof hij de hartaanval die 'm een paar jaar later zou vellen al aan voelde komen. Cobra Verde, de bandiet en slavenhandelaar maakt samen met de kijker een fascinerende wereldreis, maar achteraf bleef er toch weinig van het verhaal hangen. Veel leuke coleur locale en zoals iemand op IMDB zei: the hottest nun choir ever.
The Match Factory Girl is helemaal een minimale film, qua plot. Misschien moest ik weer wat aan Kaurismaki wennen, want ik vond het de minste film uit zijn Kallio trilogie. Dit keer moet Kaurismaki's favoriete vrouw Kati Outinen de hele film in haar eentje dragen, terwijl zijn films juist leuker worden door de interactie van deze muze met andere personages. Dan komt ook de droge zwarte humor op de proppen, die in deze wel heel cynische film ontbreekt. Hier wordt nog meer dan anders gezwegen en ondergaan. Het meisje uit de fabriek droomt van betere tijden, denkt dat die zijn gekomen en wordt dan teleurgesteld. Tijd voor wraak als een echte femme fatale. Erg origineel is het allemaal niet.
Het moest vroeg of laat een keer misgaan met Lumet.. Network speelt zich niet af op één bloedhete dag. De tijdspanne is langer en het weer speelt geen rol. Net als in The King Of Comedy wordt de krankzinnige tv-wereld gepersifleerd. Network doet dat van binnenuit en voorspelt de troep die men uit zou gaan zenden om maar kijkers te trekken. Het duurt lang voordat de film op gang komt, en zelfs dan blijkt het een schijnbeweging. Na een uur begint de doorgedraaide journaal-presentator gespeeld door Peter Finch manische redevoeringen te houden. Eindelijk lijkt de film wat schwung te krijgen.. Helaas doorsnijdt Lumet deze laag met de gedoemde relatie tussen de fantastische "alles voor de tv" producer Faye Dunaway en een oude vriend/producer van de nieuws-afdeling. Deed me niet zoveel. Waar het einde van The King of Comedy hilarisch met een bittere ondertoon is, rest hier slechts de bitterheid.
Een absolute 4/5 mei klassieker, waarvan ook ik wel 'ns een stukje had gezien is het magnum opus La Vita E Bella van Roberto Benigni. Ik vermoed dat de man een one hit wonder blijkt te zijn. Vooral de eerste helft van de film verraste me, dat gedeelte had ik (dan ook) altijd gemist.. Heel anders dan ik dacht: een romantisch/clownesk vrolijk verhaal dat precies in 't midden veranderd in de hel van een concentratiekamp. Nou ja hel, de echte gruwelen blijven buiten beeld. Wel een mooi moment om in de bios de pauze in te lassen: "Benigni" en zijn nieuwe vlam verdwijnen in het huis en komen eruit met kinderen. (Die beeldgrap is al 100 keer eerder gedaan, maar als gezegd, hij zit hier erg mooi in het midden)
Ze kwam me al bekend voor.. Het vriendinnetje van Henry Chenasky (= Charles Bukowski) in Barfly. Faye Dunaway natuurlijk. Weer een sterke rol. De 2 drinken.. Proberen een baantje te vinden.. En drinken. Erg veel problemen lijkt het drankmisbruik niet op te leveren. Wat dat betreft zou je kunnen spreken van een gevaarlijke verheerlijking! Nou ja, Mickey Rourke, die Bukowski heel irritant, dus waarschijnlijk waarheidsgetrouw, speelt, sleept wel met zijn been en praat als een leipe idioot. En altijd maar knokken. Als hij de kans heeft in een fijne villa te wonen deinst hij terug. Weg uit de Gouden Kooi, leve de onderklasse! Om dit stukje opnieuw te beginnen.. Barfly is Drugsstore Cowboy, maar dan dus met alcohol. Had in de film van Van Sant Burroughs een cameo, nu is daar Bukowski. Verder gebeurd er in beide films weinig.. Drugsstore Cowboy heeft meer sfeer, Barfly de betere acteurs (en leuke one-liners: "so you hired a (private) dick to find an asshole"). Niet gek, later nog 'ns kijken of de recente Bukowksi film Factotum hier tegenop kan.
Ik had jarenlang een Dirty Harry pyjama! Althans een XXL t-shirt dat ik misschien wel gewonnen had op diezelfde braderie als waar ik het wijnrek te pakken kreeg. Harry keek op het t-shirt om een muurtje.. Een stoere blaffer in de hand. Wat een ontzettend foute film is dit eigenlijk.. Bush en consorten hebben teveel van dit soort "neem het recht in eigen hand" films gezien. Verdachten worden veel te zacht aangepakt! Is het nou werkelijk geen plot hole dat de overdreven lachende Federer-look-a-like-serial killer nergens op "gepakt" kan worden als ze 'm eindelijk hebben? Wat me wel aangenaam verraste was de meesterlijke soundtrack! Soort Ronaldo Lark, wat zuchtvocalen, maar vooral superhippe funky drum-breaks. Geweldig gedaan door ene Lalo Schifrin.
Rabbit-Proof Fence is een film die Verdonk zou moeten zien. De schande van gedwongen assimilatie. De film is aardig, maar eigenlijk is het feit dat de Australische regering tot 1970 half-Aboriginals van hun moeders weghaalde, om ze op te voeden in de "witte" cultuur en door ze (door) te "fokken"(!) de Aboriginal-elementen uit de samenleving te verwijderen, al aangrijpend genoeg. Wat is de koloniale geschiedenis van de blanke toch een groot gedrocht.

De Week (van 17-10-06)

*Loose Fur - Born Again In The USA
Nieuwe rondjes, nu op cd. Het blijft een steengoede plaat van 3 uitstekende muzikanten. De plaat combineert de "iced wave" coolheid van Malkmus' Pig Lib met de warmte van (en dat is logisch) Wilco en O'Rourke's soundtracks. Ook drummer Kotchke verdient een grote pluim, roboswing! Luchtdrums spelen is niet zo boeiend, maar bij de dubbele gitaarsolo's betrapte ik mezelf erop de air guitar tevoorschijn te halen.

*El Pino & The Volunteers - Molten City
Ik had er op die andere site wel een half sterretje bij kunnen doen. Een omgerekende 7 verdienen ze zeker. Vergeleek ik de band daar met Daryll-Ann en de barokke pop van Elliott Smith, later schoot me de naam Travis te binnen. Die hebben ook af en toe wel een licht country-gevoel met een vrolijke banjo, luister maar naar Impatienly, Heads or Tails of het intro van Moody Street. El Pino klinkt meestal wel een stuk, hmm, pretentieuzer. Belgisch.. Meer kunst, minder pop. En dat geeft niks. Als ze werkelijk uit Vlaanderen kwamen, waren ze nu allang de lieveling van Studio Brussel. Misschien dat het nummer Antwerp kan helpen, al is de tekstuele verwijzing aldaar naar Love Is Hell van Ryan Adams wat flauw, maar de opbouw is meesterlijk. (Ook vereweg het liedje met de meest geslaagde vocalen)
Origineel is het nergens, maar ze zijn wel alle 12 goed. Nou bijna dan! Tijd voor een groot artikel in de Volkskrant, denk ik dan..

*Badly Drawn Boy - Born In The U.K
Dat is dan alweer de 2e plaat deze week die verwijst naar de klassieker van The Boss. Helaas is dit nogal een futloos werkje. BDB lijkt er geen zin meer in te hebben. Zelfs op de soundtrack voor About A Boy klonk hij nog geïnspireerder. Hij moet maar met vrouw en kids in een fijne rurale omgeving gaan wonen..

*Ramblin' Jack Elliott - I Stand Alone
Hier.

*Subtle - For Hero: For Fool
Hier.

*Stroszek
*Bull Durham
*Dog Day Afternoon
*Nacho Libre
*The Conversation
*Heavenly Creatures
*Murder My Sweet
Werner Herzog heeft een goed oog voor gekke, maar toch wel sympathieke idioten. Enter "Der Bruno S." die min of meer zichzelf speelt in Stroszek. Wie weet was de hoerenzoon in het echt nog wel wat gekker. Hoe de man constant in 3e persoon over zichzelf praat, echt geweldig. Oh ja, Stroszek is natuurlijk vooral de film die Ian Curtis keek voordat ie zich ophing. In eerste instantie leek me dat onlogisch, want de film bevat in 't begin nog wel hoop. Der Bruno mag de gevangenis verlaten, drinkt nog 1x een biertje en maakt dan een nieuwe start. Samen met de prostituee Eva (ze lijkt op Eva Wiessing van de NOS) en een zijn oude getikte buurman worden er plannen gemaakt om naar de USA te vertrekken. Dat gebeurt ook en alles lijkt koek en ei. Het is een veeg teken dat Bruno tot zijn grote verdriet zijn vogel bij de douane moet afgeven. Uiteindelijk belanden ze in een mobile home en begint Eva zich lamlendig vol te vreten.. De oude buurman draait nu volledig door en Bruno raakt teleurgesteld aan de drank. De slotscène schijnt beroemd te zijn en heeft (zoals de hele film) veel poëzie in zich.. Een auto die zonder bestuurder rondjes rijdt, een Indianenreservaat met vreemde "speelkasten" en Bruno in een kabelbaan. Vergat ik nog de muziek van Chet Atkins te memoreren, kon helaas de gebruikte nummers nergens vinden.. Maar ze passen prima bij de wat meer hoopvolle momenten. "Leuke" film dus, al verliest de film na een uurtje wel wat richting. (Doelloos als de karakters)
Ach, Bull Durham, vraag me niet hoe die op mijn "te zien" lijst kwam, want ik weet 't niet meer. Schijnt een van de beste sportfilms ooit te zijn, dus ik kan wel concluderen dat het mijn genre niet is. Tim Robbins, Susan Sarandon en Kevin Costner in een driehoeksverhouding. (Susan en de 10 jaar jongere Tim zouden ook na de film bij elkaar blijven) Costner speelt een honkballer op de weg terug, die de rookie Robbins wat wijze lessen leert. Het beste aspect van de film is dat het zich op de eerste (of misschien nog lager) divisie van het honkbal richt: De Minor League(s?) (Die door deze film een boost kregen) Dat is wel leuk. Het lukt ook nog om enigszins melancholisch te worden van de deprimerende regen op de velden en Costner die er verslagen overheen sjokt. (Wat vast wat met de liefde te maken had, want dat is natuurlijk het andere belangrijke bestandsdeel)
Bizar dat ik na het zien van 12 Angry Men niet bewust heb opgezocht en onthouden wie dat kleine meestwerkje regisseerde.. Sidney Lumet dus. Zie ik nu per toeval een 2e film van de man.. Weer goed! En weer speelt de plot zich af op een bloedhete dag. Vanaf de opener Amoreena van een verrassende Elton John (klinkt als de jonge Van Morrison) kan het al niet meer misgaan. Wel jammer dat ik die documentaire laatst heb gemist over de "echte" bankovervaller, die hier gespeeld wordt door Al Pacino, deze moest tijdens de opnamen nog in het ziekenhuis worden opgenomen wegens oververmoeidheid, maar daar is niks van te merken. Hij speelt energiek en steengoed. Misschien komt het doordat de film in Brooklyn speelt, of door Pacino's (New Yorkse?) accent.. Hoe dan ook ik dacht aan Woody Allen! En aangezien we hier te maken hebben met de meest klunzige bankoverval, gepleegd door een vriendelijke overvaller, zitten er zeker Woodiaanse komedie-elementen in de film. Geweldig hoe de vrouwelijke bank-beambten hem piepelen. Maar dit verhaal is niet alleen komedie, uiteindelijk is het vooral tragisch.. Met name dan het suïcidale personage van John Cazale (wiens lot net zo treurig was als zijn personage) In eerste instantie dacht ik dat de bankoverval ook voor hem (zijn transgender-operatie) werd gepleegd. De film blijft scherp tot het end, waarna ik peinsde over de overtrokken reactie van de politie en of de operatie van de FBI nu wel of niet acceptabel genoemd kon worden.
Tsja, toen keek ik nog maar een sportfilm.. Met Jack Black! Slim. De reden was dan ook anders, Nacho Libre is het 2e project van de makers van Napoleon Dynamite. Helaas is het absurdisme verdwenen. Nacho Libre is vooral veel afgezaagde kinderhumor, met veel cartoonesk geweld. Kan ook niet anders in een voorspelbare film over een worstelaar. Een absoluut verspilling van talent.. Gelukkig zijn de overdreven fleurige/kleurige beelden nog wel aangenaam en is de soundtrack in orde, met Mexicaanse pastiches van Danny Elfman en.. Beck!
Cazale speelde (bij leven) in 5 films. Nu dus al bijna de helft gezien. Zijn rol in The Conversation is lang niet zo groot en indrukwekkend helaas.. Nee, dit is een Coppola film die om Hackman draait. Hij speelt een afluister-expert die (onvermijdelijk) zelf helemaal doordraait. Gene ziet eruit als een leraar geschiedenis. (Of electro-techniek) Brave kerel eigenlijk. Heel wat minder cool dan in The French Connection. (Maar wel hetzelfde verf-bloed) Coppola brengt een ode aan Hitchcock, nee niet de douche dit keer! The Conversation had het wat mij betreft toch net niet.. Misschien had het hoofdpersonage nog wat meer uitgediept kunnen worden. Zijn relatie met de vrouwen in de film, bijvoorbeeld.
Zou Peter Jackson beïnvloed zijn door Kubrick? Hij lijkt qua uiterlijk op de oude meester en voelt zich ook thuis in meerdere genres. Heavenly Creatures lijdt het eerste half uur onder een vreemd soort overdreven toneelmatig acteren van werkelijk elk personage.. Daarna verdwijnt het. (Of went het?) Jackson combineert de sprookjesachtige fantasiewereld elementen op slimme wijze met het bloederige drama dat zich gaat voltrekken. Het blijft een fascinerende moordzaak en als film is het een andere pikzwarte draai aan My Summer Of Love. Obsessieve meisjes, bloedlink!
Dacht ik eindelijk alle patronen van de film noir nu te herkennen, raakte ik tegen het einde toch weer het spoor bijster in Murder My Sweet. Dick Powell is een beetje een oenige detective Marlowe en het is in zijn geheel niet de meest inspirerende aflevering, maar ach.. Wel een grappig einde. (En dan vergeet ik nog de idiote droomsequenties die zo fijn door de Coens werden gebruikt in The Big Lebowski)

De Week (van 10-10-06)

*Annuals - Be He Me
Ik merk dat ik op Rommelhok geneigd ben hogere scores te geven aan muziekstijlen die in principe niet tot mijn favorieten behoren. De site lijkt me sowieso wat vriendelijker te stemmen.. (Al heb ik nog geen 4 sterren gegeven) De Annuals bijvoorbeeld, een typisch bandje van deze tijd, ergens tussen Arcade Fire en Broken Social Scene. Geen uitschieters maar wel een fijne plaat.

*iLiKETRAiNS - Progress - Reform
Misschien gelden mijn bespiegelingen van hierboven ook wel voor iLiKETRAiNS.. Ik bedoel, Joy Division meets postrock begeleiding. Je zou me er normaalgesproken niet voor wakker hoeven maken. Toch is dit het leukste album van de week. Heeft alles te maken met de geweldige vocalen van de nieuwe Ian Curtis, ene David Martin. Bovendien is het openingsdrieluik heerlijk. Ik voorspel dat iLiKETRAiNS snel het postrock pad zal verlaten, want ze zijn eigenlijk beter in die wat kortere popliedjes, aan het begin van de plaat. Zodra ze een waar postrock-crescendo proberen ontbreekt de echte passie.. (Of het genre blijkt dan toch nog steeds vrij belegen)
Progress - Reform is een plaat die vreemde en onverwachte asssociaties oproept.. Hoorde ik eerst de tederheid van The Beautiful South.. Hoor ik vandaag ineens in het slotkoor De Kift!

*Rhymefest - Blue Collar
The Strokes in de sampler voor een van de leukste hiphopliedjes van het jaar.: Devil's Pie. Rumsfeld step up, and get you a slice. Condi Rice step up, and get you a slice!

*Alphaville
*Ivan's Childhood
*A Good Woman
*What's Eating Gilbert Grape?
*El Angel Exterminador
*Brick
*The Sweet Hereafter
Te lang nam ik Alphaville serieus. Een science-fiction film van Godard.. Dat moest iets bijzonders worden.. Ook cool hoe Godard helemaal geen moeite doet om de film een toekomst-uiterlijk te geven. Het is gewoon een stad in de jaren '60. Een of andere buitenlandse agent komt aan en wandelt rond in vreemde hotels en cafés. Het begin mag er dus zeker wezen. Maar na een half uur realiseerde ik me ineens.. Is dit een grap? (Of om te huilen zo slecht?) Minutenlang naar een reutelende dictatoriale machine luisteren, die pseudo-filosofische praatjes houdt. Echt genieten! Zeker omdat de machine klinkt als Wien van den Brink, het LPF-kamerlid zonder stembanden. Aargh. Er zal wel weer een hoop geniale symboliek in de film zitten (nummer-tattoos, gewaagd) Maar ik verveelde me vooral. Enkel de surrealistische executiescène in een zwembad (vast beroemd) had wel wat Asimov-magie.
Tarkovsky is een andere klassieke regisseur en hij is (hier althans) heel wat conventioneler. Ivan's Childhood draait om een jonge Russische spion wiens ouders door de nazi's zijn vermoord. Hij is op zoek naar wraak en heeft zich aangesloten bij het Rode Leger. Daar bekommeren verschillende soldaten zich om hem, in een setting die aan de (altijd fascinerende) Winter Oorlog tussen Rusland en Finland doet denken. Het is sowieso wel interessant om een film over de 2e Wereldoorlog eens vanuit Russisch standpunt te zien. Uiteindelijk is het meest boeiende aan de film echter niet het verhaal, of de oorlog, maar de mooie shots.. Soldaten die in een roeibootje over een meertje varen, terwijl allerlei bommen (of weet ik veel, raketten) als vuurwerk door de licht schieten. En het tragische lot van Ivan, die droomt van zijn gelukkige jeugd. Het einde lijkt trouwens even wel wat op dat van The Taste Of Cherry.. Ineens zijn er "ware" beelden te zien. (In dit geval uit de geschiedenis, van de dooie Goebbels) maar dan schakelt de film weer over op de fictieve laag.. En volgt er een beklemmend einde.
A Good Woman lijkt zo'n typisch BBC-filmpje.. Al is de BBC er dan dit keer niet bij betrokken. (Als ik het goed heb opgezocht) Een degelijk historisch verhaal, met kundige acteurs. Het scenario is gebaseerd op een toneelstuk van Oscar Wilde, wiens beroemde tegeltjes verder nog links en rechts geciteerd worden. Scarlett Johansson speelt een jonge Amerikaanse die met haar Engelse man in Italië verblijft. (Als zomervakantie ofzo) Het upper-class milieu en de setting doen aan The Talented Mr. Ripley denken, terwijl haar mannelijke tegenspeler Mark Umbers eerder uit Match Point lijkt weggelopen. (Ook hoge milieus tenslotte) Dan arriveert er een wat oudere "scandaleuze" vrouw (Helen Hunt) die een geheim heeft. Daar begint het gedonder, als in een Victoriaans damesromannetje (Al is dat wat respectloos gesteld) In een subplot zien we ook nog Tom Wilkinson in een geinige rol als de oudere rijk heer. (Rijkdom is zijn enige selling point, zoals hij zelf zegt) Aan het einde komt alles op zijn pootjes terecht, en aangezien al die (soms verrassende) verwikkelingen maar 90 minuten duurden verveelden wij ons niet.
Maar uiteindelijk is What's Eating Gilbert Grape? natuurlijk pas écht een goede film. (Gelukkig vaak op tv) Het is een moderne klassieker dus het verhaaltje moge bekend zijn. Johnny "Marc-Marie Huijbregts" Depp speelt de oudste broer in een disfunctioneel gezin (vader zelfmoord, moeder verandert in een walvis, broertje gehandicapt) Hij houdt zich met name met dat broertje bezig, inderdaad, de beste rol die DiCaprio ooit zal spelen. Zeer knap hoe hij in het uitbeelden van de handicap nauwelijks overdrijft. De sfeer van de film houdt het midden tussen Tim Burton en John Irving. Misschien dat Burton er iets meer surrealisme en magie in had gestopt. (Zou de film dan nog beter zijn geweest?) Ik vind de titel al heel Irvingiaans.. En de personages eigenlijk ook.. Niet gek dat regisseur Lasse Hallström zich later aan Cider House Rules waagde. (Geen onverdeeld succes) Meestal begin ik bij een goede film eerst over de geniale soundtrack.. En dat is een van de minpuntjes.. De soundtrack is te synthetisch jazzy, jaren '80 nep.. Meteen na afloop van de film had ik ook wat bedenkingen bij het einde.. Maar ik ben ze vergeten. Misschien dat alles wat te netjes werd afgerond.
Luis Buñuel is nog zo'n grote Europese naam. El Àngel Exterminador deed me vooral aan Saramago denken. Zozeer zelfs dat Saramago prompt in mijn achting daalde. In zijn boek Blindness komt tenslotte ook een groep mensen vast te zitten, althans, daar worden ze vastgezet door de overheid, nadat er een mysterieuze ziekte rondwaart die mensen blind maakt.. In die groep is ook een wijze dokter en verder krijg je het aloude thema dat mensen tijdens zo'n, euh, op leven en dood fase, zich als beesten gaan gedragen. Nou ja met uitzondering van de waardige dokter vallen de overeenkomsten eigenlijk reuze mee.. Het is gewoon hetzelfde genre. El Àngel Exterminador zou een remake verdienen.. Ik ben meestal voor korte films maar deze blijft wat schetsmatig.. Een nieuwe versie zou veel meer tijd moeten nemen om de psyche van de verschillende personen in de groep te schetsen. (Alsmede de onderlinge verhoudingen) Nu is het allemaal wat te subtiel voor mij. Geef ons meer drama. (En alweer een verwarrend einde met soldaten)
Tijdens Brick dacht ik ineens "het lijkt wel of ze een toneelstukje opvoeren". En die gedachte kwam me bekend voor. Ik had ergens wat gelezen over de film.. Natuurlijk. Vido bij de Subs.. Die het woord toneelstukje niet gebruikte, dus dat kwam in elk geval uit mijn eigen brein. Verder blijft het een wat neppe, geforceerde film.. Film Noir op een high school.. Het werkt niet echt. Al is het wel grappig. (En dat is dan weer niet de bedoeling) En waarom lijkt de slechterik The Pin zoveel op Mr. Bean!? Wel leuk dat regisseur Rian Johnson een uitgebreide site heeft, waar hij het hele script (eerst geschreven in verhaalvorm) voor niets weggeeft. Dat zegt wat over de liefde die hij voor zijn project voelt. Hij werkte er dan ook jaren aan.. En dat is te merken. Een film met een unieke stijl.
Genoeg drama in The Sweet Hereafter.. Een film zonder mij bekende namen. De film combineert elementen uit die typische "waargebeurd verhaal tv drama's" met de structuur van een literaire roman. Een gefrustreerde advocaat komt naar een afgelegen dorpje om daar voor de slachtoffers van een schoolbusongeluk wat geld uit het vuur te slepen. Daar zijn ze niet allemaal van gediend. De sfeer in het dorp verandert. Mensen veranderen. Uiteindelijk lijkt de film te pleiten voor ouderwetsche gemeenschapzin, help elkander! Licht pathetisch, maar niettemin een degelijke film met genoeg sociale spanning.

De Week (van 03-10-06)

*The Long Winters - Putting The Days To Bed
Ik luisterde zondagavond Studio Brussel's Duyster en hoorde een prima Long Winters song.. Dus ik denk, wat de.. Die stond niet op mijn mp3 versie van dit album, was dat ding incompleet?! Neen, het goede nummer The Commander Thinks Aloud bleek een b-kantje op de nieuwe single Ultimatum. Dat zegt alles. Putting The Days To Bed stelt wat teleur.. Het is nog steeds leuke, vrolijke, heerlijk gezongen powerpop, maar er blijft dit keer (te) weinig hangen. Ook zetten ze iets te vaak de hardere rock-modus aan, met als dieptepunt (It's) A Departure.

*M. Ward - Post-War
M. Ward doet het wat beter. Post-War is weliswaar een afgezaagd rondje om de kerk, hij weet gelukkig nog wél wat uitschieters te produceren. Zo is daar de titeltrack, die meer seventies MOR-pop klinkt dan Ward ooit hiervoor deed. Folky liedjes lukken ook nog, luister maar naar Eyes On The Prize. Het is wel zo dat het beruchte ouderwetse effect op zijn stem eigenlijk maar 1 plaat werkt. (Is het eigenlijk wel een effect en niet gewoon zijn stem die kraakt?) Hoe dan ook.. Dat wordt een beetje flauw.

*The Doobie Brothers - Best Of The Doobies
Hè jammer, hier staat het fantastische What A Fool Believes niet op. Kan ook niet, want dat nummer verscheen pas een jaar (of 2) later. Wat een superieure "Hall & Oates" hit is dat.. Deze eerste compilatie is niet meer dan aardig. Het is ook nog niet echt de Yacht Rock die ze later maakten. (Leerde ik op Wikipedia)
Misschien toch 'ns wat meer Steely Dan beluisteren dan..

*The Taste Of Cherry
*Stand By Me
*La Cité Des Enfants Perdus
*North By Northwest
*The Perfect Score
*Art School Confidential
*Interiors
De beste film van deze week zat aan het begin. The Taste Of Cherry is weliswaar erg pretentieus en "arty" en balanceert vervaarlijk op het koord van saaiheid, toch pakt het allemaal nipt "goed" uit. Een Iraanse man rijdt door de buitenwijken van, ik meen, Teheran, op zoek naar iemand die 'm kan helpen. Hij vraagt 't zo omslachtig dat het al snel duidelijk wordt dat dit geen gewone vraag is.. Hij zoekt namelijk naar iemand die 'm kan helpen om (min of meer) eerbiedwaardig zelfmoord te plegen. Een heel simpel gegeven en zodra dat duidelijk wordt bestaat de film nog maar uit 1 simpele spanningsboog.. Zal hij iemand vinden? Opvallend (en vast geen toeval) is dat hij enkel "allochtonen" om hulp vraagt. Een Koerdische jongen die in het Iraanse leger dient.. 2 Afghanen, waarvan er 1 geestelijke is.. En uiteindelijk een oude vriendelijke Turk. De meest Europese van 't stel. De afloop is, zoals dat hoort, enigszins onduidelijk en de laatste shots in de film zijn wonderlijk. (Deconstructionistisch op zijn Bergmans) Een aangename filosofische film, met lange beschouwingen en nauwelijks muziek (1 of 2 flarden uit een radio)
Rob Reiner was een grote en succesvolle regisseur in de jaren '80. Dat was toch echt niet te danken aan Stand By Me, hoop ik.. Want wat een gedrocht is dit. Het aardigste wat erover valt te zeggen is dat het een acceptabele film zou zijn geweest, als er beter geacteerd werd. De 4 jongens die de hoofdrollen spelen, bouwden later een behoorlijke naam op, maar van hun talent is hier nog weinig te merken. Wie weet ligt dat ook (meer nog) aan het script wat een aaneenschakeling van clichés is. Het hoofdpersonage, gespeeld door Wil Wheaton, worstelt met de dood van zijn broer. De geweldige broer/atleet die zo geliefd was bij zijn ouders. Enter: de slechte vader die liever hem (het jongere broertje, de creatieveling) dood had gehad. Dan is daar zijn stoere vriendje, gespeeld door River Phoenix, een klein crimineeltje maar oh zo wijs. Tenenkrommend wijs. De 4 vrienden gaan op zoek naar een lijk, het verhaal is van Stephen King tenslotte. Een vermist jongetje moet ergens langs de kant van de spoorweg liggen. Ze lopen een hele dag over het spoor (spanning!) en overnachten in een donker bos. Deze tocht is natuurlijk een symbool voor het volwassen worden. Dat is prima, maar dit is een film waarin zulke wijze lessen dan ook nog worden uitgesproken. ("toen we terugkwamen voelden het dorp veel kleiner blabla) De leukste gedachte die door mijn hoofd schoot, was tijdens een van de vele kleffe momenten tussen de 2 belangrijkste vrienden, wat nou als ze zouden kussen! (En soms lijkt het daar echt op uit te draaien, zeker door het meisjesachtige gezicht van Wheaton) Dan zou de film echt geen 8 gemiddeld meer hebben op IMDB, en zou de helft van de Amerikaanse kijkers niet eens meer hebben ingeschakeld. Wel amusant om even bij stil te staan. Ook leuk is de jaren '50/60 muziek.. De titelsong van Ben. E. King, The Chordettes, Buddy Holly.. Onverwoestbaar.
Lang, lang geleden kocht ik met een vriend 3 computerspelletjes.. Hij had net een pc thuis, dus het was nog echt bijzonder. Ik was een fervent lezer van de Power Unlimited en raadde hem een paar spelletjes aan. Waaronder La Cité Des Enfants Perdus, wat een 9 kreeg. Inderdaad, een spel gebaseerd op de film van Jeunet/Caro. Geen idee of we dat toen wisten.. Terwijl ik de film keek, kwam langzaam terug waar dat spelletje dan uit bestond.. Eerst herkende ik alleen het art-design. Vele steegjes, bruggen en donker water in een post-apocalyptische stad.. En dan verschijnt Miette, het meisje in de rood/witte jurk. Oh ja! Je liep met dat meisje door de stad, kleine puzzels oplossend.. En dat was ongeveer hoe ver we kwamen. Pittig spel.. Kan me niet herinneren dat we ooit ook maar in de buurt van een van de andere filmkarakters kwamen. Zoals One, de spierbundel die een vrij intieme relatie met dit meisje krijgt. (Gewaagd! R rating!) Perlman (One) en Vittet (Miette) zorgen voor de leukste momenten in deze te groteske film.. Overdaad schaadt.. Er zat 100 keer meer magie in Delicatessen. Wat betreft Vittet verraste het me trouwens dat dit zo ongeveer de enige film in haar carrière is, waarschijnlijk alleen te verklaren doordat ze geen zin had in een filmcarrière.. (Een gokje)
Ik heb het niet zo op Cary Grant. James Stewart had Hitchcock gesmeekt om de hoofdrol in N by NW, maar Hitchcock zag liever Grant.. Zonde want Grant is niet de juiste man voor die arrogante, vrouw-onvriendelijke, immer coole one-liners.. Daar is ie te netjes voor. De chemie tussen hem en Eva Marie Saint is ook niet je van het. (Dat ging wat betreft Eva beter met Brando) Eigenlijk zijn de slechteriken nog het leukst in deze film en dan vooral Martin Landau. Het gewetenloze brein van de FBI: The Professor is ook een fantastische rol. Hoe Leo Hutchinson door de film sjokt ("I am too old for this") met zijn hoed als een Baantjer. Geweldig. De beroemde finale op Mount Rushmore is eigenlijk net zo bizar als de hele vorige film.. En ik maar denken aan die lp van Deep Purple..
Scarlett Johansson heeft een zeer grillig film-oeuvre. (Iets wat bij acteurs ook lang niet zo funest hoeft te zijn als bij muzikanten) The Perfect Score bijvoorbeeld.. Een film uit 2004. Toen had ze al een hoop goede films gemaakt. Waarom dan in dit soort matige zooi spelen? Ik snap er niks van. Geld? Niks beters te doen? The Perfect Score werd een rip-off van de Breakfast Club genoemd.. Maar hoe kun je een rip-off zijn als je in heel wat shots en ook tekstregels eer betuigt aan de film? Het lijkt me eerder een mislukte ode. Een paar high school studenten willen de antwoorden op een of andere belangrijke test jatten.. Deelnemers aan het team zijn onder andere een stonede Aziaat, het slimste meisje van de klas, dat onder de druk van haar ouders gebukt gaat en een Afro basketballer. Uiteindelijk leren ze allemaal een wijze les, een degelijke conservatieve les zelfs, zoals een recensent schreef.. Voorbeeld: De Aziaat ziet natuurlijk in dat het roken van wiet he-le-maal verkeerd is. (En ze gebruiken de antwoorden toch maar niet..)
Met een goede testscore kun je naar de kunstacademie, al is een 0.0 misschien ook goed genoeg, gezien de weirdo's die daar rond lopen.. Art School Confidential neemt ze met plezier op de hak en is daarmee een satire die in het begin wel vergelijkbaar is met Thank You For Smoking. De film heeft betere acteurs (of liever grotere namen) zoals John Malkovich als homoseksuele docent die zijn leerlingen het bed in probeert te krijgen. (En driehoeken schildert) Angelica Huston en Steve Buscemi duiken ook nog op. Waar Thank You For Smoking een onsympathiek karakter introduceerde dat gaandeweg wel cool werd, volgt deze film de omgekeerde route. Het jonge hoofdpersonage gespeeld door Max Minghella (een nieuwe Ruffalo) wil een groot kunstenaar worden, maar gaandeweg de film raakt hij als het ware gecorrumpeerd door de academie en het kunstwereldje. Hielenlikken met veel pretentieus gelul in de ruimte over "diepe" broddelwerkjes! Uiteindelijk vergaart hij op een wel heel cynische manier zijn roem. Daarmee is de satire eigenlijk té scherp.. Het Pickpocket einde met naast dit hoofdpersonage nog een ander onsympathiek figuur (een narcistische art groupie, naaktmodel en muze van de hoofdfiguur) is dus niet bepaald "happy". Dat past wel in de donkere wereld van tekenaar Clowes die zijn eigen strip voor de film bewerkte, maar vergeleken met Ghost World is dit een ongeïnspireerde flop. De film sprankelt niet. (Vergelijk het met La Cité tegenover Delicatessen)
De film is heus de moeite waard, want er zijn wel goede rollen van Joel Moore als de ongeïnteresseerde "whatever" student met een zekere Napoleon Dynamite unflair.. Nog beter is Jeanette Brox in een rol als licht gefrustreerde rood aangelopen studente.. Het is moeilijk te omschrijven wat haar kleine rol zo echt maakt, maar deze is in elk geval recht uit het leven gegrepen.
Interiors is niet mijn favoriete Bergman-ode. (Van de hand van Woody Allen) Maar op een bepaalde manier is 't wel de meest geslaagde. Misschien áls Bergman-film. Hmm. Zodoende, ongetwijfeld de donkerste film in het oeuvre van Woody. Zeer stijlvol gedaan, met een verwoestende stilte aan het eind.

Oma's Platenkast: Wonderaccordeon

Zo. De 25e en laatste aflevering. Ik zou ook nog enkele compilaties kunnen bespreken met romantische klassieke muziek en artiesten uit de stal van Johnny Hoes, maar heb me hier beperkt tot de "echte" albums, van steeds 1 artiest. Oh ja, Andre van Duin is natuurlijk ook 1 artiest, maar diens carnavalsplaten heb ik ook maar meteen apart gelegd. Misschien onterecht, daarom hier een songtitel: Stoont Als Een Garnaal. Dan kunt u 'r zelf het liedje bij verzinnen. Sjalalala.
U zag het al aan de titel, we hebben hier weer te maken met een accordeonist. Deze heet.. John Huisman! Dat geloof je toch niet? Eerst John Woodhouse en nu John Huisman.. En het is niet dezelfde! Onze vriend op de hoes van deze aflevering lijkt eerder een Belg.. Hij speelt vast accordeon in zijn vrije tijd, als job runt hij een snackbar. Een bol gezicht, ietwat pukkelig (teveel vette frieten?) en een fijne dikke snor. Hij is aanmerkelijk jonger dan opa Woodhouse.. Ik schat 'm tussen de 30 en 40. Zou deze Huisman in de slipstream van Woodhouse succes hebben gehad? Ik heb altijd sympathie voor de underdog, dus ik zal m'n best doen deze lp goed te vinden. Er is 1 goed voorteken.. Zijn accordeon wordt versterkt door een "box" van Hohner. (Dan zal de accordeon zelf ook wel van dit geniale merk zijn, bekend van de melodica)
Oh vergeet ik nog bijna te vermelden dat de voorkant is opgetuigd met een groot STEREO logo. Het beroemde Stereo logo, met letters die wooosh doen van groot naar klein naar groot.. Een soort diabolo-effect.
Ja, het is echt tijd deze reeks te stoppen want John opent met Waldelust. Inderdaad, dat hadden we bij Heino al gehoord. Nou ja, ik herken het liedje natuurlijk allang niet meer. Al die melodieën zijn hetzelfde. John's accordeon klinkt nog steeds niet zoals ik het instrument graag hoor, maar het ding klinkt iets minder synthesizer als die van Woodhouse. Een van de patronen in deze reeks is mijn voorliefde voor de drums.. Met regelmaat het best klinkende aspect. Zo ook nu weer. De hoesinformatie is weer nul komma nul, maar deze fantastische fanfare-drums komen toch echt niet uit zijn accordeon. Heerlijk gortdroog opgenomen, zoals de hele plaat eigenlijk. Goed werk. Zonde dat er geen drumsolo inzit!
Greensleeves is een afgesleten gitaar oefening. Zoals ik het ken althans.. En dat blijkt te kloppen want Huisman introduceert een echte akoestische gitaar. Klinkt weer fantastisch, deze plaat is nu al beter dan alle reisjes over de Rijn die Woodhouse ooit zou kunnen maken. (Zie je het gaat lukken met dat positivisme)
Ah, Huisman legt over de heerlijk emotionele gitaarlijntjes een spookachtige melodie. Horror in een oude kerk. (Nou ja, daar klinkt het wel weer wat te vriendelijk voor)
Oh, ik was even met mijn gedachten elders en we zijn muzikaal in Tirol aangekomen. De gitaar is terug, misschien dat ik daardoor weer wakker schrok. Nu in een subtiele begeleidingsrol op de achtergrond. Er mag wel wat meer actie in.. Waar is Willy Alberti?
Nee daar was echt geen budget voor.. Mooier dan de muziek is de heerlijk simpele lay-out op de achterkant.. Wonderaccordeon in vette letters, met schaduw.. De tracklist en de eenvoudige mededeling: Alle Sunderlandplaten zijn van een voortreffelijke stereo kwaliteit. Alle platen zijn tevens Mono afspeelbaar. Over het Sunderland logo is ook geen minuut te lang nagedacht.. Een zonnestraaltje, of toverstokje, met daarin het woord Sunderland. Het stelt allemaal niks voor, maar het minimalisme heeft wel iets vertederends. Zeker als John Les Patineurs begint te spelen een kleine polonaise, de bas klinkt als een springende kangaroe.. Ploink, ploink.. En we deinen rustig heen en weer. En dommelen bijna in. Het wordt toch echt wat saai nu.
Oh even de plaat omdraaien.. La Golondrina, zomers, te zomers voor dit koude weer. Zul je zien dat Golondrina sneeuwpop betekend.. Ik heb geen idee.
Hot of Space is nog een opvallende titel. Wat ie daarmee bedoelt? Een triangel klingelt, het lijkt een ritje op de tram. Huisman schuwt de dissonanten niet. Zijn accordeon rinkelt als een tijdmachine die bezig is met een teleportatie. (Space tenslotte)
Kant 2 gaat nog wel een tijdje verder. De plaat heeft een geweldig geluid, een bizar kalmerende ambient sfeer.. Maar is daarmee ook erg saai.
John Huisman blijkt een enigma.. Ik kan geen biografische info vinden. Een mysterieus einde, zullen we maar zeggen.

Tot slot.. De 5 leukste platen uit de reeks:
(op volgorde van aflevering)
*Pussycat
*Jim Reeves
*Ronaldo Lark
*John Denver
*Vicky Leandros

Oma's Platenkast: The Music And Feelings Of Brian Sharp

Ik ben blij dat het einde van deze serie in zicht is.. Zeker nu ik merk dat Brian Sharp geen hippie singer/songwriter is. Daar had ik wel op gerekend, de hoes & geinige titel inschattend. Sharp zit melancholisch in het gras. Sigaretje in de hand. ("100 platenhoezen met rokende artiesten?) De man lijkt op Marc Lotz, de wielrenner die een tijdje terug epo-gebruik toegaf, terwijl de politie, die zijn huis had doorzocht, dat nog niet eens doorhad.. Kortom, een man die te aardig is voor deze harde (wieler)wereld.. Zou ook wel 'ns kunnen gelden voor Sharp.. Humberto Tan zou in elk geval tevreden zijn, hij heeft zijn sokken hoog opgetrokken. Zoals dat hoort!
Nietsvermoedend keer ik de hoes voor het eerst om.. En zie onze vriend achter 2 orgels zitten. Mijn hoofd zakt op het toetsenbord.. Inderdaad weer een fijne instrumentale plaat! Er zijn liner notes in 4 talen. Toe maar! Nou ja liner notes, het is een woordje vooraf van Sharp zelf. Die uit Engeland blijkt te komen en misschien dus wel werkelijk zo heet. Hij vertelt: My kind of music is here on this album. (Ja dat mag ik hopen!) In recording sessions I can use all the recording techniques to bring to life the music I hear when I play. (Huh? Doordenkertje..) Hij vertelt dat hij wat hits en standaardwerk heeft bewerkt en hoopt dat zijn vrienden het leuk vinden. Hij bedoelt het vast anders, maar ik vind het wel een goeie.. Hij maakt muziek voor z'n vrienden. (En niemand anders) De fijnste mededeling is de introductie van de band.. Heel serieus het Brian Sharp Quartet genoemd. Schlagzeug, Bassguitarre, Schlaggguitarre.. Een originele set-up dus! Vervolgens introduceert Sharp zijn lievelingetjes.. De orgels. We naderen met deze plaat de synthesizer.. De orgels heten RIHA syntone en RIHA Jupiter, wat me verdraaid MOOG-ish in de oren klinkt.. We zullen 't horen. Vervolgens vertelt Sharp dat dit zijn eerste release op het Continent is. Dus ik denk.. Continent records.. Maar nee, niet te snel lezen.. Dit is zijn eerste release die uitkomt op hét Continent. Vandaar die uitgebreide introductie in al die talen, natuurlijk. Interessant is de slotzin: I hope it will be enjoyed by a wide audience and bring more music lovers to be fans of Brian Sharp and the RIHA sound. Zou het bedrijf RIHA hem ingehuurd hebben?
Oh ja, Sharp verklapte ook nog dat hij ook nog af en toe de vleugel bespeelde.. Waar de plaat meteen mee opent in Laughter In The Rain.. Daar is ook het orgel.. Een warm geluid, beetje plastic ook wel (Gaat dat samen?) De zanglijn speelt de man dus op zijn "Jupiter" en dat ding klinkt meer Morricone dan de Italiaan op 3 lp's klonk.. Inderdaad een soort mondharmonica dus. Ah, wat lekkere Air-bubbels en voor het eerst een hoofdrol voor gitarist Alan Wilkes (kan niet misgaan met zo'n naam) Hij speelt de hele plaat funky riffs.. Het blijft muziek voor in de lounge, maar dit heeft zeker kwaliteit.
Eens horen of er iets verandert in Look To The Sky.. Nee. Ik krijg visioenen van foute Duitse eenlingen op camping disco's die met 3 Casio's toll staan te doen.. En te vaak naar de microfoon grijpen. Waarom willen mensen van soundshows toch altijd zoveel aandacht? Nou ja, je wilt je wel een rockster voelen. Gave spacey echo's trouwens.. Passend bij de songtitel.
De drummer begint maar eens wat harder op zijn snare te roffelen in Goin Out Of My Head.. Een teken van de aanwezige muzikaliteit hier is dat Sharp zijn composities netjes laat ademen. Hij neemt gas terug, de dynamiek verandert. De bas mag af en toe op de voorgrond treden.. Soms pingelt ie zelf een stukkie op zijn vleugel.. Alleen had ie maar wat meer vuur. Passie. Het blijft (voorlopig) een kantoorbediende die als hobby toevallig goed orgel speelt en een plaatje opneemt.
Ik herken al die oude songbook nummers nog steeds niet, ook na pakweg 5 van zulke platen.. Maar Fernando is niet te missen natuurlijk. Abba.. Sharp bewijst even dat het inderdaad een goed idee is als die zangeresjes hun mond houden. Nu dringen we echt door tot de ware kern van deze muziek. Oftewel.. Het is gewoon draaimolenmuziek.
Het allerbeste nummer heet simpelweg Music. Ik wilde eerst mijn respect aan Sharp betuigen voor zo'n geniale titel.. Maar dat is niet het juiste adres.. Het i seen nummer geschreven door het duo Miles/Marshall.. En het was ooit een hit.. Maar van wie? Ik kan het niet thuisbrengen. Lastig googelen ook..
Het begint meteen al met ene heerlijk gezwollen piano-melodie.. En ineens klinkt dat orgel ook magnifiek.. Ta-ti-da-ta-dada.. Oh baby.. Pure Goede Tijden Slechte Tijden Romantiek. Zou het uit een Musical komen..? Billy Joel? De gitarist zet zowaar een distortion solo in.. De drums marcheren.. Beng, beng.. Progrock.. Is het Queen? Ta-Ta-Ta.. Yeah! Kleng. Een eenzame piano blijft over. Voor even.. We gaan door allerlei fasen (waaronder een Hazes-gedeelte) om uiteindelijk weer bij een musical-achtig crescendo aan te komen. Beng, beng, beng. Een ware progrock reis door space.. Het zou toch niet van ELO zijn? Nee, het origineel moet haast wel door een vrouw zijn gezongen.
Het is wel treurig om (ook) weer op kant 2 te constateren dat de echt leuke moment vaak met de piano van doen hebben. Zo opent Cherokee met een leuke jazzy lick, die door Sharp zelf al een paar keer als een loop wordt gespeeld, ideaal voor Madlib.. Daarna zet het orgel weer een portie kermismuziek in.
In wat voor sfeer zouden ze zo'n plaat hebben opgenomen? Was iedereen hartstikke zenuwachtig, want dit zou de grote doorbraak worden? Of dronken de muzikanten rustig een kopje Engelse thee terwijl ze deze muziek fluitend in enkele minuten op band kwakten. De begeleidingsband glimlachte meewarig om die gekke Brian die droomde van een grote wereldtournee.. Zij wisten dat ze waarschijnlijk nooit een gig buiten Birmingham zouden doen. Op die ene keer na dat ze in een muziekinstrumentenwinkel de RIHA mochten demonstreren. Zo'n soort groep is het wel. Zelfs in de jaren '90 zag je daar nog wel 'ns folders van. Dat er een groep of persoon een keyboard kwam showen.
Nu ligt er hier nog een andere Sharp plaat, zonder hoes. Die sluit mooi aan bij mijn laatste regels over Sharp.. Wij leven met muziek ervaar hoe fijn het is, staat er op kant a.. De eerste mono-lp trouwens! De prachtige titel blijkt de lijfspreuk van Mossel en Versteeg.. Een winkel. Een man babbelt over de geweldige hobby die muziek is. ..Jarenlang plezier van hebt. Waarvan? Van een goed orgel. (Overigens niet persé duur!) Nu hoort u een melodie met 1 vinger waarbij we 1 toonregister ingeschakeld hebben.. Etc. Hoort u de volle warme klank van de fluiten? Hoort u deze klarinet? Haha, daar heb je toch wel heel veel fantasie voor nodig. Nu een cello.. Identiek! De Hawaii-gitaar is wel geslaagd..
Van Venetië naar Schotland is een kwestie van registratiekeuze op uw RIHA Largo!
En dan is kant 2 dus inderdaad voor Sharp om te laten horen wat er allemaal kan als je echt goed bent. De oude Brian (zie foto) speelt nog steeds.. De tickets zijn vrij prijzig.
En nu allemaal naar de winkel om een RIHA aan te schaffen! (Of op Marktplaats)