De Top 10 van..3 februari 1997

1.I Finally Found... - Bryan en Barbara
2.Aicha - Khaled
3.Paparazzi - Xyzibit
4.Don't Cry For Me Argentina - Madonna
5.Little Wonder - David Bowie
6.Party - Charly Lownoise en Mental Theo
7.Freed From Desire - Gala
8.Questa Cosi - Zucherro
9.Mary Goes Wild! - Grooveyard
10.All I Want - Offspring

Megahit: De BNNers voor BNN - Hij Gaat Voor C
(volledige lijst in authentieke spelling)

Vorige week verscheen de lijst op 31 januari en dat was een vrijdag. Kennelijk vond ik toen ineens inspiratie om een nieuwe aflevering te maken. In het weekend daarop bedacht ik me waarschijnlijk dat de lijst tot dan altijd op een maandag was verschenen.. Dus 3 dagen later was er weer een nieuwe..!
Eels' Novocaine for the Soul is inderdaad verdwenen en vervangen door een ander alternatief liedje. The Offspring had in midden jaren '90 natuurlijk al een enorme hit gehad met Self-Esteem. Een nummer met "Lalala" refrein, dus goed. Ook de videoclip was cool, met dat eiersmijt gevecht.
All I Want is een meer standaard punkliedje. Kort en snel. Het werd grappig genoeg geschreven toen het label van the Offspring (Epitaph) een wedstrijdje onder haar bands hield, wie het beste een Bad Religion imitatie kon schrijven. Ik weet niet of onze helden gewonnen hebben, maar All I Want werd, na wat kleine aanpassingen, gewoon als een single van The Offspring uitgebracht. Ik weet ook niet of All I Want exemplarisch is voor de sfeer van het album waarvan het afkomstig is, maar Ixnay On The Hombre heeft (dus ook) een standaard punkhoesje, met doodskop.. En verkocht 6 keer zo weinig exemplaren als Smash. (Die van Self-Esteem) Waarschijnlijk daardoor veranderden Noodles & co. voor de opvolger nogmaals van stijl en gingen nu voor de humoristische deuntjes.
Freed, wat een lelijk woord. Gala Rizzatto is zeker geen standaard dance-diva. Als ik haar zo zie op d'r website met arty petje denk ik dat ze liever in de voetsporen van een duo als Everything But The Girl was getreden. Sophisticated. Cool. Gala schijnt in haar teksten onderwerpen te behandelen als materialisme, de rol van gender en de weg naar volwassenheid. Jaja. Gelukkig heeft ze in Freed From Desire ook nog tijd voor een "nanana" refreintje.
Het is wel jammer dat het nummer wat wordt ontsierd door erg afgezaagde disco-ritmeloops. (Die je ook wel in een Magix Musicmaker pakketje zou kunnen aantreffen) De langzame rave-pianootjes en electronische toetsen zijn echter wel helemaal raak. Misschien zou Mike Skinner van de The Streets een 2006 remix moeten maken, met wat van zijn melancholische raps.
Een paar jaar terug poogde Gala terug te keren in de spotlights, naar eigen zeggen nadat fans (inclusief ene Ludo, maar niet deze) haar in een petitie hierom hadden gevraagd. Dit keer is ze kennelijk wel van plan haar uiterlijk "uit te spelen". Kijk maar op haar MySpace pagina.
David Bowie raakte in de jaren '90 net als iedere oude rock-knakker geïnteresseerd in "de nieuwe geluiden". In een vreselijke poging om aansluiting te vinden bij het nieuwe agressieve Prodigy geluid werkt hij samen met ene Mark Plati en zijn eigen trouwe kompaan Reeves Gabrels, de gitarist. Het is maar goed dat die laatste erbij is, want juist de meer rockgeoriënteerde gitaargedeelten in Little Wonder zijn niet onaardig. Toch voelt het allemaal wat geforceerd aan, vooral de vocalen zijn echt matig. Ik vraag me af hoe ik aan deze single kom. Was dit niet ook een ruil met mijn rockistische vriend? Maar welke single zou hij dan van mij hebben gekregen? Ik weet 't niet meer. Misschien gaf hij 'm wel gewoon weg. Veel leuker dan a-kant Little Wonder is het b-kantje Telling Lies. Een rustiger nummer met een betere beat. Waarschijnlijk dankzij remixer Adam F. De beat bevat dit keer niet van die irritant afgezaagde drumbreaks, maar een fijne "vingerknip". Bowie houdt zijn vocalen ook wat rustiger (en lager) De synths en gesamplede strijkers zijn ook vol fijne suspense. Daardoor is het echt een geslaagd hypnose-deuntje. Telling Lies heeft de tijd heel wat beter doorstaan dan Little Wonder. Frappant is dat dit nummer óók op single verscheen. Het is inderdaad ook een verdacht goed b-kantje. Het origineel ging toen wederom vergezeld van deze Adam F remix, als mede een variatie van A Guy Called Gerald.
Nooit geweten dat Evita, de film met Madonna, een succes was. Ik dacht dat het de zoveelste flop in Madonna's filmcarrière was. De recensies waren echter positief. Ik moet vooral aan All By Myself denken als ik dit hoor. Dezelfde zoete melodieën vol grandeur. Het rustige intro dat het nummer langzaam opbouwt bevalt me wel, maar van het refrein krijg ik de kriebels. Too much! Too much!
(Cynische quizvraag: Wat is de overeenkomst tussen Generaal Peron en Dinand Woesthoff?) Denk aan het treurige einde van Evita..
Een duet van Bryan en Barbra (niet Barbara) op 1. Het moet niet gekker worden. Ook dit is een nummer uit een film. The Mirror Has 2 Faces, waarin Barbra niet alleen de hoofdrol speelde maar ook nog regisseerde. Wat een multi-talent.. Misschien moet ik de film eens kijken, toentertijd zeker weten niet gezien, want in de andere rollen zitten toch een paar goede acteurs. Jeff Bridges bijvoorbeeld.. En de 62-jarige Lauren Bacall, die voor haar rol zelfs een Golden Globe kreeg. Bij nader inzien, toch maar niet, want de commentaren en de score op IMDB zijn veelzeggend. Een matige chickflic, een 5.6.
Voor de titelsong zou ik er een heel punt bij doen. Liever dit dan Madonna's Evita. Het pianootje tinkelt fijn en de vocalen zijn aardig verweven. Op de dramatische momenten zie ik woeste handgebaren voor me, als Barbra de emotie uit haar tenen moet halen. Technisch gezien is ze misschien minder dan Céline, ze heeft tenminste wel wat karakter. Het kan bijna niets anders, als dit soort nummers op 1 staan, zal ik wel verliefd zijn geweest..
Klik.

De Week (van 25-07-06)

*Beirut - Gulag Orkestar
Leukste plaat van de week. En gepast ook. Het is een melancholisch feestje dat Beirut hier viert. Met Russische dranktinten. Alweer een zekere theatraliteit. The Decemberists hebben toch behoorlijk wat invloed gehad op allerlei artiesten. (Zie hieronder) Maar misschien hadden die het weer van Neutral Milk Hotel.
Beirut klinkt in elk geval behoorlijk eigen en dat voor een 20-jarige, met een amusante, maar waarschijnlijk verzonnen, biografie.. Prima plaat, al dreint het aan het end wat teveel in dezelfde stijl door. (Gelukkig is het slotnummer een glitchy ballade)
De stem van Beirut's Zach Condon, lijkt trouwens als 2 druppels water op DoublePlusGood, een andere eenmansband waarvoor ik wel 'ns wat remixwerk heb gedaan.

*Bellwether - The Stinging Nettles
Dit Americana-bandje schuift met deze release dichter naar de iets hippere indiekringen. Ik hoor wat The Shins.. En vooral The Decemberists. Nothing's Wrong is de klapper, met fijne belletjes.

*Thom Yorke - The Eraser
Ik hoorde Black Swan op de radio en dat was toch wel een erg fijn nummer. Volledig kapotte gitaar en een fijne beat. Jammer dat de rest van de plaat nergens in de buurt komt van dit nummer. Het heeft allemaal wel een zekere coole vaagheids-noise-factor. Maar het is misschien juist daardoor ook wat te schetsmatig.

*Bettie Serveert - Dust Bunnies
Herontdekking van de week.

*Machuca
*Wild Strawberries
*Kind Hearts and Coronets
*To Have and Have Not
*About Schmidt
*Paths of Glory
Machuca is Harry Potter in Chili. Zonder getover en met politiek. Het drama over 3 Chileense vrienden speelt zich af op een Engelse school, vandaar. Bovendien is "de pestkop" net zo blond als, hmm, Malfidus ofzo. Harry's kwelgeest. De makers van Machuca hebben wat teveel met slow-motions en kleurfilters geknoeid, gelukkig is er wel goede muziek. Bovendien is het verhaal erg lief en, zoals het hoort, dramatisch aan het eind. Salvador Allende is trouwens de Youp van 't Hek van de wereldpolitiek.
Wild Strawberries, eigenlijk Smultronstället, was mijn 2e Bergman film. De film heeft best een aardige magisch-realistische sfeer, met het oude hoofdpersonage dat door zijn herinneren loopt. Dat kennen we natuurlijk van Woody Allen's Deconstructing Harry, die met die film eer bewees aan Wild Strawberries. Daarom was het goed 'm eens gezien te hebben. Vergroot mijn waardering voor dat werkje. Wild Strawberries zelf is ook niet gek, vooral het komische trio lifters, is curieus en amusant. Zij reizen met de dokter mee, die op weg is naar Lund en ondertussen wat op zijn leven (en de verkeerde keuzes) reflecteert. (Zie About Schmidt, voor een variatie)
Kind Hearts and Coronets begon erg goed. Met die typische Engelse ironie die ook wel in The Life and Opinions of Tristram Shandy is te vinden. Hoe zou het eigen met Winterbottom's verfilming van dat boek staan? Hm, allang af zo te zien. Nooit meer iets van gehoord, zal wel compleet geflopt zijn dan. Eens kijken of ik 'm te pakken kan krijgen. (Dat gaat lukken)
Een voorbeeld van zo'n grapje in Kind Hearts is bijvoorbeeld als het hoofdpersonage verteld hoe zijn vader prompt stierf toen deze hem voor het eerst zag. "Dus je kunt je voorstellen dat ik weinig herinneringen aan (van) hem heb". Dennis Price speelt dit hoofdpersonage, een man die er alles aan doet om zijn (volgens hem) rechtmatige plek als "Duke" in te nemen. Alleen er zitten nog 8 mensen voor 'm in de lijn van opvolging. Dus begint hij aan een zware missie om ze allemaal uit te schakelen. Dit alles wordt verteld in eindeloze voice-overs. Die best grappig zijn, maar niet de volle 106 minuten. Wel het memoreren waard is de prestatie van Alec Guinnes. Die alle personages speelt die uitgeschakeld moeten worden. Vraag me af of dit de 1e komedie was waarin zo'n Eddie Murphy-achtige grap werd uitgevoerd.
To Have and Have Not had ook Martinique kunnen heten, want het is eigenlijk een remake van Casablanca, in een ander stukje koloniaal Frankrijk. De film is ook niet veel minder. Hooguit zijn er wat minder one-liners en, belangrijker, Bogart als kapitein van een visserbootje is heel wat minder geloofwaardig dan in de hoedanigheid van cafébaas. Valt mee dat hij na de hele film met kapiteinspet te hebben rondgelopen hij geen icoon van de homo-wereld is geworden. Nou ja, dat is misschien wat lastig als je op de set van dezelfde film een nieuwe vrouw opdoet. Lauren Bacall speelt een personage van 22, wat ik afdeed als een typisch Hollywood gewoonte om jongere personages door oudere actrices te laten spelen. Oeps.. Bacall was slechts 19. Dan zal haar relatie met de 2.5 keer zo oude Bogart toch wel stof hebben doen opwaaien.
About Schmidt, The Straight Story in een luxe camper, viel toch wat tegen. Met een film zo langzaam en subtiel is het altijd vervaarlijk balanceren op het koord van saaiheid. Wat mij betreft het laatste, al verdient de film lof voor haar sympathieke realistisch vervelende personages. Ook de continue ridiculisering van een organisatie als Plan International is leuk. (Nou ja, niet zozeer de organisatie zelf, maar meer het egoïsme dat de rijke Westerse mens zijn geld als het ware persoonlijk aan een arme sloeber wil geven)
Het had zeker geholpen als de film echt goede muziek had gehad, of, zoals the Straight Story, een fantastisch landschap.
Ah, eindelijk een eerste kennismaking met het werk van Kubrick. De man opereerde niet echt in mijn genres geloof ik.. Maar Paths of Glory is best een goede oorlogsfilm, misschien ook omdat het al snel in een rechtbankdrama verandert.

De Top 10 van..31 januari 1997

1.Paparazzi - Xyzibit
2.I Finally Found Someone - Barbara Streisand en Bryan Adams
3.Aï cha - Khaled
4.Don't Speak - No Doubt
5.All By Mijself - Celine Dion
6.2 Become 1 - Spice Girls
7.Don't Cry For Me Argentina - Madonna
8.Mary Goes Wild - Grooveyard
9.Questa Al Cosi - Zucherro Forniciari
10.Novocaine For The Soul - Eels

Megahit: Charly Lownoise, Mental Theo - Party
(volledige lijst in authentieke spelling)

Ziedaar, de nieuwe vorm. Het werd kerstvakantie en daarna had ik er kennelijk een paar weken genoeg van. Uiteindelijk valt de lengte van de pauze nog wel mee. "Daar zijn we weer!" staat er in koeienletters. Er wordt ook gesproken van 10 nieuwe binnenkomers, maar dat klopt natuurlijk niet. De nummers 4 en 6 waren er in de top 25 ook al.
Het is weer een amusant gevarieerd lijstje. Tussen de ruige hiphop en respectabele indierock staan eurodance nummers en pathetische ballades.
Een van de bewijzen dat oma mij teveel gouden vijfjes toestopte is het feit dat ik soms (misschien maar 1 keer) singles kocht op basis van het plaatje en een halve luisterbeurt in de winkel. "Dit klinkt wel geinig". Hop, meenemen.. En weer 10 gulden verdwenen. Achteraf gezien was dat zo slecht nog niet, maar toen had ik er eerst spijt van. Ik had in mijn favoriete blaadje, het hitlijstenfoldertje, een advertentie gezien voor "de nieuwe single van eels". Er stond een interessant plaatje bij van een creepy kat met hele grote ogen. Dus naar de winkel, even geluisterd, en meegenomen. Thuis ontdekte ik dat de versie die op de single stond de "lp version" was. Ja, inderdaad je hoort wat nostalgisch gekraak. Ik zou me er nu nooit aan kunnen ergeren, maar toen vond ik het echt afzetterij. Hoe durfden ze! Het duurde nog een paar weken (misschien maanden) tot mijn liefde voor eels echt ontbloeide.
Ik zou best iets over het nummer van Zuccherro willen zeggen, maar wat ik ook probeer.. Ik kan het niet vinden. De titel zal wel weer 5 spelfouten bevatten. En Wikipedia noemt het nummer ook niet in het rijtje officiële singles. Vreemd. Misschien dat het nummer eigenlijk Cosi Celeste heet, maar dat zou dan toch wel een hele rare kronkel zijn.
Dan maar 'n wat dansen in de Grooveyard op hun (eigenlijk zijn) nummer Mary Goes Wild. Titel en artiestennaam zeggen me niets, maar de melodie des te meer. Het is een van die klassieke trance (house?) melodieën die iedereen eigenlijk wel kent. Tadatititida, tadatamdadada.. Een ringtone-melodie. Achter Grooveyard gaat ene Jeroen Verheij schuil. Geen kleine naam in de wereld van de dance. Mary Goes Wild was zijn tweede grote succes, na een single getiteld Watch Me Now. Mary Go Wild stond ook op de soundtrack van dé Nederlandse film die zich door deze house/gabber periode liet inspireren: Alles Naar De Klote!
Misschien klinkt de melodie van het nummer me wel zo bekend in de oren omdat het recent nog opnieuw verscheen, in een remix van Ron van den Beuken. Die al eerder heel veel succes boekte met Clokx, inderdaad een remix van Coldplay.
All By Myself is, tsja, vreselijk. Celine Dion is echt geen slechte zangeres, maar in dit nummer probeert ze de ware souldiva's naar de kroon te steken. Dat is toch wel wat te ambitieus. Misschien is het allemaal vooringenomenheid, maar als Dion's stem kraakt klinkt het ineens nep. Het nummer heeft ook een erg vreemd arrangement, met compleet uit de toon vallende tussenstukken. Om maar niet te spreken van die jammerlijke fade-out van een halve minuut aan het eind.
Er ligt een eenvoudig bruggetje van Dion naar Khaled. Aicha werd, toch 'n beetje jammer, niet door Khaled geschreven, maar door Jean-Jaques Goldman. Ik had nooit van de man gehoord, maar hij schijnt een van de allerpopulairste Franse zangers te zijn. Bijna zo groot als Johnny Hallyday, zegt Wikipedia. Met wie hij ook samenwerkte. Hoe dan ook.. Terug naar de brug. Goldman schreef inderdaad ook nummers voor Celine Dion, in haar Franse tijd.
Hee, daar zingt Khaled "je n'existe pas". Dat heb ik Souad Massi ook wel 'ns op vergelijkbare wijze horen zingen. Misschien een klein eerbetoon aan haar landgenoot. Het is jammer dat de begeleiding, in de originele versie die ik hier heb opstaan wat teveel plastic is. Met een echt warme productie, die trilt van de hitte in de Maghreb zou het echt een wereldnummer wezen. Blijft overeind dat de vocalen van Cheb Khaled fenomenaal zijn.
Het duurde nog maar 'n ruim weekje voordat ik 12 zou worden en mijn rockistische vriend had uitgebreid aangekondigd dat hij voor mij een cd-single ging kopen. Misschien wel nog diezelfde dag (van aanschaf) zat ik met hem en zijn moeder op de gang te wachten tot keyboardles zou beginnen. Hij vroeg me welke liedjes ik op dat moment mooi vond, dus ik zei de halve lijst van deze week, waarop hij bij het noemen van Xzibit's Paparazzi zo'n enorme knipoog naar zijn moeder gaf dat mijn cadeautje in elk geval geen verrassing meer was. Dat zouden meer mensen moeten doen, want ik heb altijd de neiging om teleurgesteld te zijn met geschenken. Een van mijn slechte eigenschappen. Maar aangezien ik nu toch al wist wat ik zou krijgen, kon ik mooi blijdschap toneelspelen. En het is natuurlijk ook een goede single!
Paparazzi.. Hm, wanneer overleed Princess Di eigenlijk? Aha, in augustus van hetzelfde jaar. Daar kon Xzibit zich dus niet door laten hebben inspireren. (Maar wel een associatie die me bij dit nummer al snel te binnen schiet)
Xzibit heeft het zelf over 1996 als het begin van een nieuwe era. Echt veel hits, behalve deze, heeft de man hier in Nederland toch niet gehad. Toch worden zijn platen meestal wel goud (of meer) in Amerika. Xzibit is dus een goed voorbeeld van iemand die zijn eigen niche uitstekend bestrijkt, zonder de steun van radio of tv. Nou ja, op tv is hij natuurlijk wel als de presentator van Pimp My Ride, wat hem erg goed afgaat. Ik zou bijna zeggen verbazingwekkend goed, omdat veel rappers niet al te beste praters zijn.
Paparazzi is een eenvoudig nummer dat nog steeds prima klinkt. De melancholische sample was waarschijnlijk voor mij het "selling point". Omdat Xzibit's raps me eigenlijk wat een wat te harde, agressieve flow hebben. Niettemin heb ik 't nummer door de jaren heen zo vaak gehoord dat ik 't inmiddels wel mee kan rappen! De cleane versie dan.. Want dat was de vaker gedraaide a-kant. Op de b-side worden rappers niggaz. Grappig hoe de toevoeging van vele scheldwoorden ineens overbodig aanvoelt. Alsof het nummer geen punch had in de schone versie.
Klik.

De Week (van 18-07-06)

*Sufjan Stevens - The Avalanche
Een spannende release. Zou Sufjan hiermee, een verzameling b-kantjes, wegkomen? Ik had er weinig vertrouwen in. Eerste luisterbeurt voorspelde ook weinig goeds. Wat is dit? Een echo van een echo (Michigan > Illinois > Avalanche) ?
Maar dan is daar het 1 na laatste nummer: Pittsfield. Ja, hij kan het nog! En dan blijkt Pittsfield dus de sleutel te zijn. De 2e luisterbeurt vind ik het nummer niet eens zó verpletterend goed meer, maar de rest van de plaat blijkt ineens ook best goed te zijn. (Het helpt ook om dit interview te lezen)
De plaat maakt een iets vrolijkere indruk dan Illinois. Opvallend zijn de synthesizers, die af en toe opduiken. Geen onaardige toevoeging. Over Illinois schreef ik 3 a4'tjes vol.. Laat ik nu dan heel kort de hoogtepunten langslopen.
Adlai Stevenson is een goed voorbeeld van de vrolijkheid van deze plaat. En dat terwijl de mislukte presidentskandidaat gevormd werd door een tragische gebeurtenis in zijn jeugd. (Hij schoot per ongeluk een vriendje dood) Ik denk niet dat Sufjan trouwens aan dit incident refereert. Eerder aan een ander beroemde anekdote: Adlai, de presidentskandidaat, met een gat in zijn schoen.
Laat ik me toch weer meeslepen. Het nummer is gewoon goed dankzij de handclaps en algehele uitgelatenheid. Dit nummer wordt gevolgd door de beste instrumental van de plaat. The Vivian Girls Are Visited In the Night by Saint Dargarius and his Squadron of Benevolent Butterflies is geïnspireerd op de even omvangrijke (understatement) fantasiewereld van outsider Henry Darger. Electronische vogeltjes en tonen die klinken als een ambulance. Fascinerend.
En dan gebeurt er iets grappigs. De eerste versie van Chicago dient zich aan.. En ineens klinkt het nummer als John Wayne Gacy. En dat komt niet alleen door de ongeveer gelijke positie in de tracklist. Deze akoestisch versie is (ook) ijl, duister en vooral geweldig. Het origineel kan inpakken.
Net als op Illinois is de eerste helft van de plaat duidelijk beter. De Henney Buggy Band bijvoorbeeld volgt na Chicago. Wederom een opgetogen lied. Let the bugles play!
Plaatsen met "-field", halen kennelijk het beste in de man boven. Want Springfield is waarschijnlijk het beste nummer van de plaat. Komt het door het woord Springfield dat de gedachten naar Neil Young uitgaan? Of zijn het de vrouwelijke achtergrondvocalen? Een zeer positieve vergelijking in elk geval.
De goede eerste helft wordt afgesloten met de 2e versie van Chicago. "Adult Contemparory" zegt Sufjan. Ik zeg Nightdrivin'. Weer niet slecht.
Daarna begint het iets mindere gefröbel, er zijn nog wel goede liedjes maar vooral de tussenstukjes beginnen te storen. Jammerlijk is dat het in potentie beste liedje, The Pick-Up, wel uitstekend begint, maar dan om zeep wordt geholpen omdat Sufjan het toch weer nodig vindt om zijn gebruikelijke koor in een weelderig arrangement op te laten draven. Echt zonde. Pick-Up verdiende een Seven Swans behandeling.
Gelukkig is daar nog Pittsfield om het 2e gedeelte te redden en heeft ie 't toch weer voor elkaar.

*Lenine - In Cité
Een rijk gevulde live-cd met 20 nummers van deze mij verder onbekende Braziliaanse zanger/gitarist. In Cité sluit mooi aan op het weer.. En ook op Hable Con Ella trouwens, luister maar 'ns naar de lieve ballade Paciência. Er wordt links en rechts ook nog een beetje knauwend gerockt. Al met al een cd vol aangenaam gevarieerde zomerdeuntjes.

*Soulseek Galore!
Nou ja.. Niet echt, want Woven Hand en Tunng vielen uiteindelijk toch wat tegen. Woven Hand verrast nog het meest met de leuke instrumentaal Bible and Bird.
Van Tunng's debuut kreeg ik een beetje de kriebels. Maar het went wel. Hun album Comments Of The Inner Chorus begint super met het duo Hanged en Woodcat. Daarna experimenteert de band nog wat met hardere beats, maar de lieve folkliedjes als Jenny Again komen het best uit de verf.

*Touch Of Evil
*Hable Con Ella
*Sunset Boulevard
*The Big Sleep
*Trees Lounge
*Manhattan Murder Mystery
*Rope
Meteen maar een Orson Welles film gekeken. Een pittige kijkervaring. Touch Of Evil is nogal chaotisch. Het kostte me 3/4 film om eindelijk mijn wagonnetje in een plotlijn te rangeren. Toen had ik eindelijk de belangrijkste lijn te pakken, over de ondergang van Welles in een rol als corrupte (en corpulente) agent. Vooral interessant was de relatie tussen de hoofdagent en zijn trouwe (maar nu twijfelende) assistent. Charles Heston (bekend van Michael Moore) is in de gedaante van een Mexicaanse agent, ook nog aanwezig. Zijn gedeelte van het verhaal is echter nogal wazig. Al met dus toch een wat tegenvallende film, niet alleen qua verhaal.. Zelfs de sfeer in The Third Man was beklemmender. Maar goed. Citizen Kane zal vast beter zijn.. Die komt vanzelf nog wel 'ns langs.
Films op tv kijken is natuurlijk niet goed, al waren er dit keer dan geen reclame-onderbrekingen. Over Hable Con Ella kan ik kort zijn.. Als het hoogtepunt (en enige emotionele) moment van de film een live-uitvoering van een liedje is, dan is dat vrij pijnlijk. Wel een geweldig nummer natuurlijk. Caetano Veloso's Cucurrucucu Paloma. Hoendervleis. Ik heb 'm de hele week geluisterd en de film zelf snel vergeten. (Al zat de film, dat moet gezegd, vol leuke visuele Gondry grapjes)
Sunset Boulevard was dan eindelijk een echt leuke film. Wat een fantastisch spel met feit en fictie. Ik had wel grote moeite met het acteren van Gloria Swanson. Ik denk dat als zij de rol wat subtieler had neergezet de film echt geniaal was geweest. Nu heeft de film toch net wat teveel Addams family freakshow kantjes. Misschien kwam dit té theatrale acteren omdat Swanson werkelijk een ster in stille films was. Net zoals haar butler, vroeger echt haar regisseur was. Vroeg ik me de hele week af of Nancy Olson misschien uiteindelijk ook geen Hollywood carrière maakte omdat ze een wat vreemde neus heeft. (Dit klinkt bizar, maar in de film heeft haar personage er zelfs enige plastische chirurgie aan ondergaan)
The Big Sleep is zo mogelijk nog chaotischer dan Touch Of Evil. Dit was waarschijnlijk niet de ideale eerste film voor een kennismaking met Lauren Bacall. Zij wordt overschaduwd door de talloze vrouwelijke bijrollen, die hilarisch, maar wel een beetje gênant, en masse op "private dick" Humphrey Bogart vallen.
Trees Lounge brengt ons terug in de realiteit. Debuutfilm van de regisseur Buscemi en zijn meest subtiele. (Waarschijnlijk ook wel beste) Hij baseerde de film op zijn eigen ervaringen als ijscoman.. Hij lijkt me inderdaad niet de ideale man voor die baan trouwens.. Trees Lounge beschrijft het leven in smalltown America. Ons kent ons. Beklemming. Pijnlijk goed gedaan. De (daarna) vaste cast van Buscemis is aanwezig, met bijvoorbeeld een uitstekende Steve Randazzo als opgefokte vader.
M.M.M. werd mij door Alexis aangeraden als zijnde Woody's versie van Rear Window. Inderdaad, en het werkt heel behoorlijk. Allen heeft toch een bepaald basisniveau dat zorgt dat al zijn films heel aardig zijn. Het is altijd dezelfde combinatie van wise cracks en relatie-perikelen (liefst van meerdere koppels) en toch verveelt het (nog) niet.
Rope tot slot is een echte Hitchcock. Leuke (misschien niet het goede woord) variatie op het bekende thema van Dostojevski. James Stewart is prima als altijd. Ook geinig is de manier waarop er naar een nieuwe take wordt overschakeld: inzoomen op "het nette pak" van een personage. (Gebeurt een paar keer)
Aan het einde schaamt het personage van Stewart zich voor zijn eerdere Nietschziaanse ideeën: De sterken mogen de zwakken doden. Grappig genoeg verruilt hij deze stelling meteen voor een andere verkeerde: De staat moet deze moordenaars doden!

De Top 25 van..10 december 1996

1.Beyond Invisble - Enigma
2.No Woman No Cry - Fugees
3.Streetkids - Charly Lownoise en Mental Theo
4.One en One - Roberto Milo en Maria
5.Sing - Nakatomi
6.Gabbertje - Hakkûhbar
7.Don't Speak - No Doubt
8.Swingin on a Star - Charly L en M. Theo
9.Hyperballad (mix) - Björk
10.Simply Beutifal - Loïs Lane
11.Unity - DJ Paul
12.Possible Maybe (mix) - Björk
13.Good To Go - Flamman en Abraxas
14.De Waarheid - Marco Borsato
15.Unbreak My Heart - Tony Braxton
16.Children - Robert Miles
17.Isobel (mix) - Björk
18.Airbag Generation - Lolo Ferrari (******)
19.2 Become i - Spice Girls
20.Een Moment Zonder You - Nasty
21.Almost Full Moon - Enigma
22.Kiss It - Nance
23.To Be Contineud Mix 7 - Van Mij
24.Where Do You Go - No Mercy
25.1st Of Tha Month - Bone Thugs 'n Harmony

Tip van de week Allanis Morisette - Hand In My Pocket
(lijst bijna helemaal in authentieke spelling)

Dit is de laatste top 25, volgende week een nieuwe vorm. U ziet het vanzelf.
Vreemde zaken in deze lijst.. Achter de To Be Contineud mix staat ineens een 7. En erger, waarom staat er niet "Van Ons". DJ John is heel onsympathiek door de samensteller aan de kant geschoven.
En dan zag ik me genoodzaakt voor het eerst censuur toe te passen. Die prepuberale schuttingtaal verdient de arme Lolo niet.
De nieuwe muziek dan. De 2e single van de Spice Girls was duidelijk licht tegengevallen, dus kwam de volgende single vrij snel erna. Al zou het op 10 december nog een maand duren voordat de single (volgens Wikipedia althans) in de Nederlandse hitlijsten zou arriveren. Ook al vreemd. Zou de aardige, kunstzinnige videoclip zo ruim voor de single release op tv zijn verschenen? En was de sentimentele ballade niet bedoeld als Kerstsingle?
En dit is vast de enige top 10 hit die condoomgebruik propageert. (Wanna make love to ya baby /Set your spirit free, it's the only way to be /Be a little bit wiser baby, put it on, put it on /'cause tonight is the night when 2 become 1)
Toni Braxton verkoopt volgens mij nog steeds best wat platen, maar toch lijkt ze hier in Europa uit beeld verdwenen. Toevallig trad ze recent op tijdens het (een?) openingsfeest van het WK voetbal, waar ze haar eigen Janet Jackson incidentje had. (Haar jurk waaide op) Vast expres, want Braxton afficheert zich graag als stoeipoes. Eigenlijk jammer, want ze zingt veel beter dan Janet. Unbreak My Heart was Toni's grootste hit.. En 'r is 1 persoon die daar alle credits voor moet krijgen: Diane Warren. Een van de grootste (figuurlijk) vrouwen in de wereld van de muziek. Warren had ooit 7 hits door 7 verschillende artiesten in de hitparade. Ja, al die zevens.. Dat is geen toeval. Warren schreef ondere andere hits van Heart, LeAnn Rimes en.. Aerosmith. Ze schrijft ook vaak hits voor films, zo ook het nummer van Aerosmith (I Don't Want To Miss A Thing) dat bij Armageddon hoorde. Een nummer wat trouwens ook nog voor een Razzie werd genomineerd.
Denk aan wat je voelt.. Ah nog zo'n heerlijk winterse tranentrekker. Ik ontwijk je ogen.. Had De Waarheid niet een clip met Daphne Deckers? Heerlijk, wat een pathos. Hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is? Leo Driessen overtreft zichzelf weer 'ns. He jammer.. Het was Han Kooreneef, die, als ik het goed heb opgezocht, zowel tekst als muziek verzorgde.
Naast het feit dat Borsato best aardige singles heeft uitgebracht, Waarom Nou Jij is mijn favoriet, verdient hij ook respect voor het feit dat hij al 10 jaar aan de top staat. De biografie op NPI spreekt in '97 van een Borsato hype. Hij verkoopt honderdduizenden platen in slechts weken. Hij staat ontelbare keren in het Ahoy.. En dat was '97. Als ik goed heb opgelet staat de man binnenkort in het Gelredome. Als ie er al niet heeft gestaan. Er is eigenlijk slechts 1 probleem met de man. Hij is een ideale schoonzoon. Het wordt heel snel tijd voor een scherp randje. Laat de man aan alcohol verslaafd raken. Stel dat de man morgen tegen een boom rijdt.. Dan staan er waarschijnlijk geen 40.000 mensen in de ArenA naar zijn kist te staren. We zullen zien..
Het was weer even puzzelen waarom er zoveel Björk mixen in de lijst staan. Sowieso mixen?! Huh? Oh ja.. December is niet alleen de maand van Kerstmis, ook verjaart "my old man'. En de Björk remixplaat Telegram was zijn kado. (Zat ook wat Sint-geld in.. Hehe, who cares..)
Telegram. Een verwarrende plaat. Bijna nooit geluisterd. En vond 'm toen ook tegenvallen. Het vreemde is dat in recente jaren Björk remixen altijd fantastisch zijn geweest. Who Is It door Vitalic bijvoorbeeld en alle Funkstörung mixen. Het lijkt wel of het hele fenomeen remixen in 1997 nog niet echt uit de verf kwam. Vreemd ja.
Laten we de mixen in de lijst 'ns langslopen. Isobel, krijgt een nieuwe prominente basslijn en een batterij suffe Zuid-Amerikaanse percussie. Dit alles van de hand van ene Eumir Deodato. Een Braziliaan, die later de strijkers arrangeerde voor Homogenic. Dat ging 'm beter af.
Possible Maybe krijgt een nieuwe jas van LFO. Een mij onbekende act van Warp. Nou ja onbekend. Een van de leden is Mark Bell, een vaste kracht op de albums van Björk. Het origineel is, pluspunt, bijna niet meer te herkennen. Het kabbelt alleen allemaal wel wat vervelend. Misschien daardoor dat het neutrale Wikipedia dit een album vol uncharacteristic remixes noemt. Inderdaad. Geen pit.
Hyperballad was altijd al het beste nummer op Post en de uitvoering die het hier krijgt door het Brodsky Quartet is op zijn minst amusant te noemen. Het is misschien wat raar gedachtesprongetje, maar het doet me door al het intellectualisme van zo'n Quartet denken aan het Björkestra. Een jazzorkest dat precies doet wat de ontzettend flauwe naam zegt. De mp3's die ik ervan hoorde waren ook niet echt om je hoed voor af te doen.
Nee, het zou mooi zijn als Björk eens een echt goede remixplaat uit zou geven. Het zou echt wel moeten kunnen.
Wordt het toch tijd om 'ns wat te gaan Hakkûh! Het was nog geen carnaval, maar Gabbertje klinkt toch eigenlijk als een vroege poging tot een hit voor die periode. Het geeft de enorme piek in de populariteit van de Gabber-cultuur aan. Dat was wél een echte hype. Tot ontzetting van de serieuze gabbers liepen massa's basisschoolleerlingen in Australian trainingspakken. Dat ging me wat te ver maar vette Nike Air schoenen had ik ook wel gewild. (Kreeg ik niet..) Het nummer begint nog best geinig.. (Scheergeluiden) Tering 't kriebelt!.. En dan allemaal uw Swiebertje mondharmonica's tevoorschijn halen.
Ja ik heb een geflopte single van Enigma. De hele derde plaat van het Roemeens/Duitse echtpaar Cretu (de foto stamt uit 1990) flopte. Ik weet eigenlijk niet of ze zich daar nog van hersteld hebben. Waarschijnlijk slechts in beperkte mate. De hoogtijdagen waren echt begin jaren '90, toen heel de wereld aan de Enigma-muzak lag. Michael Cretu wist het zelf al toen de derde plaat eruit kwam. Hij zei: deze plaat komt voort uit de 1e en 2e.. Oftewel een herhalingsoefening. Weer die Gregoriaanse gezangen. Weer die Shakuhachi fluit. Volgens mij heeft Cretu er in zijn eentje voor gezorgd dat alle keyboards tegenwoordig met een Shakuhachi preset komen.
En toch.. Toch is Beyond The Invisible een nummer dat uitstekend in elkaar zit. Het intro met de fluit en gefluisterde zuchtvocalen van Sandra Cretu, is cheesy.. Maar daarna blijkt Michael Cretu een heel behoorlijk zanger te zijn. Ik zou zweren dat het Sting is. Een Sting die net iets teveel moet wringen, misschien. Net iets teveel geeft. Maar hij komt ermee weg. En dan die Gregoriaanse break.. Zo fout dat het goed wordt. En de triphopbeat is ook best acceptabel voor 1996.
Terzijde, ik weet even niet waar ik 't anders kwijt moet.. Sandra Cretu werkt op dit moment met de ons wel bekende DJ BoBo aan een nieuw album! Dat wordt me een succes.
Terug naar Beyond The Invisible.. Op de nostalgische achterkant van de single staan 2 Eiffeltorens en een oude groene Franse franc postzegel. Die ik ook nog wel ergens heb, uit de tijd dat ik postzegels verzamelde. En dan staat er ineens in dieprood: "On this record there are no remixes that violate the original song". Dat is een krachtig statement van een man waarvan elk single, behalve deze (!) een remix bevatte. Humor!
Klik.

De Week (van 11-07-06)

*Vetiver - To Find Me Gone
De nieuwe platen van Woven Hand en Tunng staan nog op de lijst van albums die een uitgebreidere check verdienen. Vooral Woven Hand klonk bij eerste beluistering heel aardig.
Verder deze week geluisterd naar aardige, maar eigenlijk ook saaie folkpop van Tim Easton.. De Wup, eh Weepies doen het iets beter en vooral liever. Vederlichte Hello Kitty pop..
Met afstand de leukste plaat van deze week was echter Vetiver's To Find Me Gone. Kindamuzik Joris heeft dat allemaal al prima verwoord hier. Dus leest daar maar. Voeg ik eraan toe dat mijn favoriet Double is. Een gitaartokkel als een roeibootje dat vaart op een bosmeer terwijl ijle tonen in de vroege ochtend door het mistige bos fluisteren.
(En, kennelijk kan ik er geen genoeg van krijgen, in Double zit ook een omgekeerde elektrische gitaar.. Als het geen Oosterse viool is, zo klinkt het wel)

*La Haine
*The Third Man
*Kids Return
*The White Diamond
*The Maltese Falcon
*Rear Window
Op de avond dat het Franse regenboogelftal zich naar de finale speelde keek ik La Haine. Dit zou wel eens de favoriete film van de intellectueel Lilian Thuram kunnen wezen. Een film van alweer 11 jaar oud, maar er is eigenlijk niks verandert. Nog steeds is het leven in de banlieus niet best en rellen hebben we recent ook nog gehad. Die relevantie maakt de film extra boeiend. La Haine draait om 1 dag in het leven van drie totaal verschillende banlieu-jongeren. Een Jood, een Marokkaan en un Africain Noir. (Als dat goed Frans is)
Er zijn rellen uitgebroken nadat een bekende van de jongens door de politie is toegetakeld. De Jood wil wraak, de Marokkaan wil maar het liefst aan andere dingen denken (vrouwen, geld) en de Afrikaan heeft het helemaal gehad met deze ellende en wil zo snel mogelijk weg uit het ghetto. (Maar hoe?) Het fijne aan de film zijn de kleine stukjes van bijna magisch-realistische schoonheid, vreemde ontmoetingen met mensen en zelfs een dier. Deze gedeelten worden heel slim afgewisseld met het ruwe optreden van de politie, zodat er een beklemmende sfeer ontstaat. Uitstekende film met een pijnlijk einde. Typisch trouwens dat de Fransen uiteindelijk ten onder gingen aan de slager, maar in deze context Le Flic, Materazzi.
The Third Man lijkt heeft qua sfeer wel wat van Casablanca. Al speelt het zich dan af in het donkere Wenen (tegenover het zonnige Casablanca) en dit alles pas na De Oorlog. Het gedoe rond paspoorten is er niet minder om. De grote kracht van The Third Man ligt in enkele scènes rond het einde. De (beroemde) achtervolging in het riool is bijna modern flitsend. Anders gezegd wordt film pas echt goed zodra de bolle slechterik Orson Welles opduikt. Alweer een klassiek figuur waar meer van gezien zal moeten worden.
Kids Return is een verbazingwekkend zwakke Takeshi Kitano film. Wie weet komt dit omdat de meester zelf niet meedoet. De film begint nog aardig met enkele komische verwikkelingen rond de 2 hoofdpersonages, die hun schoolcarrière versjteren.. Al snel gaat ieder van hen echter zijn eigen weg, eigenlijk onhandig voor de film. Kitano focust dan het grotendeel van de film op 1 van de 2 jongens. Die een bokscarrière nastreeft. En dan kijken we dus ruim een uur naar een vrij vervelende boksfilm. Stiekem was het verhaal rond de andere jongen, die Yakuza wordt, waarschijnlijk beter geschikt om door Takeshi gevolgd te worden. Alleen dat had hij natuurlijk al zo vaak verteld. Yakuza-verhalen. Begrijpelijk dat hij 'ns wat anders wilde. Maar 'n succes is het niet.
Het lijkt zo wel de week van mindere werkjes van goede regisseurs. The White Diamond is een docu van Herzog, dus qua sfeer is het goed. Alleen maakt de hele film een chaotische, ongeïnspireerde indruk. Alsof Herzorg baalde dat er zo goed als niks misging tijdens de hele missie. Die bestaat uit het rondvliegen door de jungle van Guyana met een lichtgewicht helium ballon. Herzog probeert dan zelf maar wat drama te genereren door met de leider van de missie (en het hoofdpersonage) te ruziën, en te focussen op een ramp die zich eerder in diens leven had voorgedaan. Al snel verveelt Herzog dat ook een focust hij zich maar op de Guyaanse hulptroepen. Dat zijn grappige en vriendelijke Rastafarians, die eigenlijk nog het leukst aan de hele documentaire zijn. (Zo praat er een vol genegenheid over zijn vriend "my rooster")
The Maltese Falcon was gelukkig wel een goede film. Misschien was The Third Man beter geweest als Humprey Bogart de hoofdrol had gespeeld. Wat een figuur. Zoals ook in The Maltese Falcon een paar keer wordt opgemerkt. Hoe meer ik van dit soort klassieke film noir films zie, hoe leuker het oeuvre van de Coen broeders wordt. Nice play! De secretaresse uit The Maltese Falcon is een geweldig type dat recht uit de Hudsucker Proxy is weggelopen. (Al is dat eerder een Screwball-element..)
Rear Window tenslotte is ook een erg aangename film. En dat voor een Hitchcock. Pluk en de Petteflat vanuit een rolstoel. Het eerste uur is heerlijk landerig, daarna is het misschien wat teveel detective. Maar het blijft leuk.

De Top 25 van..2 december 1996

1.One en One - Robert en Maria
2.Who Whants To Live Forever - Dune
3.Everebody Jam - Scatman John
4.Beyond Invisble - Enigma
5.Another One Bites To Dust - Captain Jack
6.Breathe - The Prodigy
7.Street Kids - Charly Lownoise en Mental Theo
8.No Woman No Cry - Fugees
9.Kiss It - Nance
10.Gabbertje - Hakkûhbar
11.Sing - Nakatomi
12.Een (a) Moment Zonder You - Nasty
13.Simply Beutifal - Loï s Lane
14.To Be Contineud Mix - Howie D en Yohn
15.Swingin On A Star - C. Lownoise M. Theo
16.Don't Speak - No Doubt
17.Unity - DJ Paul
18.Where Do You Go - No Mercy
19.Airbag Generation - Lolo Ferrari
20.Good To Go - Flamman en Abraxas
21.Say You Be There - Spice Girls
22.1st Of Tha Month - BTnH
23.Children - Robert Miles
24.Hardcore Feelings - Charly L. en M. Theo
25.Quit Playin Games - BSB

Tip van de week Marco Borsato - De Waarheid
(volledige lijst in authentieke spelling)

Deze week is Children doodleuk weer teruggekeerd in de wat matte lijst. Waarschijnlijk om te vieren dat Miles' laatste hit nu ook de nummer 1 positie heeft bereikt. Daar heeft het nummer 5 weken over gedaan, een record in traagheid dat het deelt met No Doubt's Just a Girl. En ziedaar, No Doubt is ook al terug. Zij wel met een nieuwe single. Don't Speak. Ik denk niet dat deze enorme hit in deze lijst echt hoog gaat komen. Daarvoor staat (en stond, natuurlijk) de stem van Stefani me teveel tegen. Het zeurderige toontje werkt wel grappig in de up-tempo punky nummers.. In een ballade wordt het toch echt wat teveel. Gelukkig rockt het refreintje nog een beetje, wat in de videoclip bijna overdreven (maar goed voor de coolheidsfactor) werd geïllustreerd door beelden van een zweterige live-performance, met Stefani in haar gebruikelijke kleine sporttopje. Het is al vaker gezegd, maar nogmaals de videoclip maakt verder op amusante gebruik van de gebroken liefdesrelatie in de band, alsmede het feit dat een frontvrouw alle aandacht naar zich toetrekt. (Of sowieso krijgt)
Iets lager vinden we Good To Go, een absolute klassieker, die ik helaas niet meer in de originele versie kon vinden. Er is wel een 2005 remix van ene DJ Maurice. Een figuur uit Après Skihut kringen. Als er tenminste niet meer DJ Maurice's zijn. Als ik moet raden zal hij de eenvoudige melodietjes wel hebben toegevoegd. En een update van de drumgeluiden. Is allemaal niet belangrijk, Good To Go draait slechts om 1 element: de sample of wie weet een lid van het duo zelf, die blèrt "Let me know if you good to go." Deze kreet wordt begeleidt door handclaps en een sirene. So what, zou je zeggen. Maar op een of andere manier vormen die 3 elementen een enorm ruige combinatie. Duister en opzwepend. De rest van het nummer kan dan alleen nog maar tegenvallen. Het begint als Atari Teenage Riot maar op het moment dat de stem "I said woohoo (ofzo)" roept begint het al meer op de Outhere Brothers te lijken.. Bijna te soft voor de gewekte verwachtingen.
Er komt dus een (historisch) moment dat je genoeg CL en MT gehoord hebt: Swinging On A Star. Ik hoor geen overeenkomsten met het Sinatra nummer van dezelfde naam. "Or would you rather be a fish?" zingt Sinatra, terwijl het zangeresje bij CL en MT maar weer eens zingt over een weg naar je hart vinden. Nou ja, mijn hart missen ze finaal in dit ongeïnspireerde nummer. De samples van alarmpjes en andere hiphop breaks en fratsen kennen we nu wel.
Gelukkig kunnen ze in de herkansing met Street Kids. Hehe, alweer "a way".. Dit keer geplaveid met raver beats. Er is wel een nieuwigheidje, gepikt (zo lijkt het in deze happy hardcore context) van de Ice MC. Een Jamaicaanse toaster. Lemme show you the way! Een vervreemdende ervaring in de wereld van het duo.
Lingo-Nance's grootste hit was Kiss It. De singles van Nance stonden vooral bekend om hun gewelddadige en erotisch getinte videoclips, al heb ik daar helaas geen bewijs van kunnen vinden. In de teksten bijt Nance in elk geval ook opvallend "grof" van zich af. "You can kiss it, I am not your bitch!" Het nummer valt te prijzen om de afwezigheid van een kansloze rapper. Het is Nance die het gewicht van het nummer op zich neemt. De beat is, zoals gebruikelijk, wat te snel. Maar de melodielijnen in de vocale stukken zijn vrij fris, anders dan anders. Een beetje scherper dan gebruikelijk. Het arrangement schakelt dan over op wat meer standaard vrolijkheid, maar dat geeft niks.
Tijd voor de Fugees, met hun sympathieke cover van de Bob Marley klassieker. Wyclef Jean mist natuurlijk de enorme charme en vocale kwaliteiten van de Tuff Gong. Toch slaat hij zich er doorheen. Geholpen door de even eenvoudige als zomerse hiphopbeat. Wat me toch weer aan de laidback sfeer van OMC moet denken. (Komt waarschijnlijk ook door de half gezongen rap) Alleen, waar is het trompetje? Jammer. De Fugees hadden natuurlijk een nog grotere hit met een andere cover. Het stomme is dat daar de rol van Wyclef nihil was.. En hier in No Woman No Cry is de rol van Lauryn echt te klein. Waarom zingt ze niet een stukje solo!? Echt een gemiste kans. Maar ach, het is wel feest want "Fugees come to the dance tonight".
Klik.

De Week (van 04-07-06)

*Soulseek Galore!
Weinig muzikale ontdekkingen/genoegens deze week. Hot Chip heeft weliswaar een amusant swingend nieuw album, ze overtreffen hun debuut met gemak, maar om nu te zeggen dat ik zin had om er vaak naar te luisteren..
Dabrye is een beatproducer die een hele aardige plaat uit heeft met daarop veel van de usual suspects in de alternatieve Stones Throw hiphopscene. MF Doom dus. En J Dilla, ditmaal on the mic. (Geen groot succes overigens)
Meest passende plaat bij het weer van deze week is het kabbelende, Spaanstalige Son. Met name door de subtiele electronische klankvelden en de eigenwijze percussie is het, bij vlagen, genieten. De stem van Molina is echter niet van dien aard dat de muziek een meerwaarde krijgt.

*12 Angry Men
*The Graduate
*The Grifters
*Crimes and Misdemeanors
*Harold and Maude
*A Bout De Souffle
Het was wél een goede filmweek. Met name dankzij 12 Angry Men. Wat een fijne film, haalt het maximale uit zijn mogelijkheden. Alles klopt: goede acteurs, stemmige zwart-wit beelden en zelfs redelijk subtiele muziek. En normaal ben ik niet zo van de ouderwetse orkestsoundtracks. Ook zoiets onbelangrijks als de typografie en de aftiteling zijn perfect. Dit is een film die zijn hoge positie op de IMDB lijst werkelijk verdient. Het verhaalgegeven is even simpel als verslavend. De burgerjury komt bijeen. Stemt over een verdachte. En natuurlijk is 1 eigenwijze man tegen (onschuldig). 11 nu chagrijnige mannen zijn voor. De rest laat zich eigenlijk raden. Zonder dat het een moment verveelt. Erg knap gedaan.
The Graduate viel me wat tegen. Was flauwer dan ik 'm me herinnerde. (Vele jaren geleden eens gezien) Wel leuk om Katharine Ross weer te zien. (Na een eerste bewuste kennismaking in BC & the Sundance Kid..)
The Grifters was de minste film van deze week. Het verhaal over een groepje oplichters wilde maar niet op gang komen. Wie weet dat de film net wat teveel hints geeft richting een ouderwetse "zie ons een oplichten" film. Vol plezier in misdrijven. Dat komt er echter niet van, de film buigt af naar diepere emoties. Althans een poging daartoe.
Crimes and Misdemeanors mocht er wel wezen. Nu wordt duidelijk hoezeer Match Point, inderdaad, een remake is van deze film. Crimes is zelfs nog iets beter, omdat het meer een film die recht uit Woody's eigen creatieve geest lijkt te komen. Er zijn raakvlakken met zowel zijn meer fantastische films en ook die typische relatiedrama's. Woody zou trouwens, als je deze film moet geloven, een fantastische vader moeten zijn.
Harold and Maude, een extremere versie van The Graduate, was bijna zo goed als 12 Angry Men. Meteen al in de geniale en verrassende openingsscène kan het niet meer misgaan. Alleen al om deze scène is de film niet te missen. Zoals vaker bij een goede film is ook de muziek raak. Cat Stevens is de man die daar voor zorgt.
Het draait allemaal om de vriendschap tussen een jongen ,die in de Addams Family zou passen en een oude dame, die vreemd genoeg wat van Jennifer Aniston weg heeft.. (Wie weet kwam dat door de warmte) Misschien dat ze in 2034, als Aniston 75 is, maar een remake moeten maken. Het zal echter knap lastig zijn om een vervanger te vinden voor Harold (Bud Cort) Een type Elijah Wood die het ene moment 12 lijkt en het andere moment 20. (Dat laatste is dichter bij de waarheid)
Het is zonde dat zowel de carrière van deze Cort als die van regisseur Ashby nooit echt meer van deze film herstelde. Ashby en ook scenarioschrijver Higgins stierven vrij jong. En Cort moet het tegenwoordig hebben van piepkleine bijrollen. (Zoals in Anderson's Zissou.. En ik zou de moderne Cort echt niet meer herkennen)
Ach, er zitten zoveel leuke dingen in deze film.. Zo doet Maude ergens een Daniel Johnston versie van een van de nummers van Stevens. Eigenlijk zou de VPRO de film maandelijks moeten tonen. Het is Loenatik-humor van de bovenste plank, inclusief een maffe soldaat met een heel bijzondere kunstarm..
A Bout De Souffle doet zeer modern aan voor een film uit het stenen tijdperk 1960. Leuke, maffe montage en passende jazzy muziek maken de film zeker onderhoudend.