De Week (van 30-11-04)

Ik zou willen dat er een chip bestond die je in je hersenen kon laten implanteren en die chip zou dan je gedachtenstromen opslaan en vervolgens via die een wireless network als een tekstbestandje op je pc opslaan. Ik denk de hele week aan muziek maar als ik zo'n weekoverzichtje wil maken ben ik de meeste gedachten weer vergeten. Misschien eens met een notitieblokje gaan rondlopen. Aan de andere kant is dat wel een beetje pretentieus.
Het was de week van de Jazz, de Bieb Ramsj en Unschooled.

*!!! - Louden Up Now
Maar eerst Blablabla. Ik was alweer vergeten dat Me & Giuliani Down By the School Yard een nummer van hun was, maar goed. Om die kraker is de cd wel redelijk de moeite waard. Hij is wel een beetje ondergesneeuwd deze week.

*Miles Davis - Kind Of Blue
De bieb cd bleek een hoop krassen te bevatten, zo erg dat de cd zelfs op tilt sloeg. Jammer want het klonk goed. Vooral Evans en Coltrane stelen de show.

*Andrew Hill - Passing Ships
*Charlie Parker - Bird Of Paradise
*John Coltrane - Giant Steps
Vooral de eerste maakte veel rondjes. Parker beviel me niet zo. Giant Steps is geen A Love Supreme (de plaat die me een draad op het Subsforum deed starten over Jazzklassiekers), maar bevat wel het fantastische Naima.

*The Frames - Set List
De nieuwe cd van The Frames zit eraan te komen en die zal wel bitter tegenvallen. Alle voorsmaakjes (copyright op die term: Ayco Duyster) vielen tegen. Set List valt niet tegen. Het is een live cd die me eerst op mp3 en nu op cd veel kippenvel heeft bezorgd. Als een goed geoliede machine rollen de Ieren over het enthousiast meezingende publiek heen. Enig nadeeltje is dat ze af en toe wat te ruig proberen te zijn. Het manco van live natuurlijk. Het moet allemaal harder.

*Pinback - Summer In Abaddon
Op mp3 langzaam gegroeid, maar nu de cd eindelijk in het echt is gearriveerd, op de deurmat is de glans er een tikkeltje af. Een typisch onderste regionen van de 2004 top 10 plaat. (Daarvan zijn er dit jaar teveel kandidaten, let wel voor de onderste regionen.)

En dan de Bieb ramsj. De bieb schreef een hoop cd's af, waarvan ik de krenten (hoop ik) voor een prikkie bemachtigde.

*Herbie Hancock - Monster
Man's slechtste plaat volgens Allmusic. En het is inderdaad heel fout. Wel lekker fout. Herbiedisco. (featuring Santana!)
Making Love bezorgt me een soort Sonic The Hedgehog Starlight Zone nerd melancholie.(Zonder op de tekst te letten..)

*Hefner - Residue
Ik dacht een Engels indierockbandje te kopen. Het blijkt een broken beats cd te zijn uit de eerste divisie. De man schijnt Joni Mitchell, Nick Drake en Photek als invloeden te hebben dus dat zit wel goed. Lekker kabbelend en beter dan verwacht.

*The Fall - Shift-Work
Niet bepaalt een essential in The Fall's oeuvre denk ik. Sprong wel een paar keer enthousiast op maar ben vergeten de titels te noteren.

*Sugarcubes - Here Today, Tomorrow Next Week!
*Sugarcubes - Stick Around For You
*Sugarcubes - It's It
Ik dacht de hele discografie van de band te kopen (reguliere albums althans) blijkt It's It een remixplaatje te zijn. Die heb ik nog niet geluisterd maar ongehoord denk ik wel te kunnen stellen dat ik die had moeten laten liggen. De andere 2 cd's zijn bizar en de teksten zorgen voor een grote grijns of een luide lach. Het is wel wat eenvormig allemaal. Vreemd trouwens dat ik altijd dacht dat de irritante vocale interjecties (volgens de OOR encyclopedie) van die maffe zanger GRUNTS zouden zijn. Niks is minder waar, maar ze zijn wel irritant.

*Mr. Oizo - Analog Worms Attack
Superknaller natuurlijk. Ik had deze cd in een grijs verleden van de bieb geleend, maar nu kon ik mijn gekopieerde exemplaar dan vervangen door het origineel. Ik was waarschijnlijk de enige lener in al die jaren. Onterecht want het is een klein meesterwerkje. RUIG. Dit behoort op vol volume afgespeeld te worden.

*22 Pistepirko - Big Lupus
Gaandeweg gaan waarderen dit. Eerst dacht ik slechtse plaat van de Ramsjstapel.. Maar nee. Bovendien bevat deze het beste liedje van al die 8 cd's. Birdy. Fenomenaal. De rest is allemaal wat minder. Even op Allmusic kijken of dit een slechte plaat uit hun oeuvre is.. Nou toch 4 sterren.. Dat is wat veel eer voor dit rammelend lo-fi bluesy geheel.
Jimi Tenor doet ook nog even mee in een blazersexplosie die later overgedaan werd door Radiohead op Kid A.

*Unschooled tot slot..
De hele catalogus van mijn label ligt op cdbaby.com in de aanbieding. Profiteer ervan.
Doofgoblin's manische beats, Decomposure's concrete muziek en uw Laptop Folk dienaar. Hoewel mijn plaat is op Cdbaby.com alweer uitverkocht.. Dankzij... eh ja.

De Week (van 23-11-04)

*A Tribe Called Quest - Low End Theory
Volgens een of ander blad, Entertainment Weekly zie ik nu, is dit een van de 25 beste hiphopplaten aller tijden. Wrong! Zeg ik dan. Midnight Marauders is vele malen beter. Daarop is veel meer variatie te horen en dus verveelt het niet. Low End Theory daarentegen heeft geen echte uitschieters. Het heeft allemaal wel kwaliteit en Q-Tip is een superieure rapper, maar toch.

*Arthur Russell - Calling Out Of Context
Vermakelijk, maar niet meer dan dat. Ik zie nog geen reden om deze man aan de vergetelheid te onttrekken.

*Jandek - Chair Beside A Window
Niet alleen deze, vele andere Jandek platen hebben ook een draaibeurt gehad. Dit is wel een van zijn beste werkjes. Nancy sings is als een paradijselijk plekje in deze huiskamerhel. Jammer dat Jandek op dat nummer niet met Nancy meezingt, zou ook wel eens verrassend goed kunnen uitpakken.
Deze week ook mijn 1e soulseek ban te pakken. Ik vond iemand die het HELE oeuvre van Jandek in zijn bezit had. Ik klik enthousiast 20 platen aan die ik nog niet heb.. Oeps!

*Obi - Diceman Lopez
Een, eh, groeiplaatje. Jawel! Als je me gister had gevraagd wat ik ervan vond had ik 'm gekraakt, maar na wat luisterbeurten vandaag ben ik Diceman Lopez wat meer gaan waarderen. Vooral de 2e helft en dan met name Sleep Well Dear Friend.

VPRO

Even een postje uit de losse pols over VPRO's song van het jaar. Altijd een geweldig leuke radio-uitzending en als elke muziekliefhebber ben ik gek op lijstjes. Dit jaar heb ik helaas wel erg veel pech met de voorselectie. Om dat aan te tonen wat voorbeelden. (En dit werkt tegelijkertijd als een mooi brainstormpje over het albumeindlijstje enzo)
Kortom ik babbel gewoon wat..

Air: Surfing on a Rocket
Hmm. Dat is toch niet dat vreselijke meefluitliedje? Alone In Kyoto dat was het enige wat die plaat met die stomme titel de moeite waard maakte.
Annie: Chewing Gum
Het popexcuustruusje van dit jaar. Maar niet voor mij.
At The Close Of Everyday: Blackout
Een top 5 mogen we dit jaar van de VPRO maken. Deze heeft wel wat kans. The Silja Symphony is een bijna foutloze plaat. De zang blijft het mindere punt, maar toch een verzameling uitstekende liedjes met een mooi thema. (Estland! Ja!)
Badly Drawn Boy: One Plus One is One
Een van de meest teleurstellende platen dit jaar, dat album van BDB. Het blijft een 1 album wonder voorlopig.
Bauer: Thin White Line
Baueresk.. Zelden geluisterd. In eerste instantie was ik er wel redelijk enthousiast over maar al snel begon ik de plaat te vergeten. Can't Stop Singing was een zeer fijn uitgebalanceerd werkje en Berend's debuutplaat heeft in mijn hoofd al heel lang mythische proporties aangenomen. (Nooit gehoord en niet meer te bestellen maar met toppers als "I'm starting a war with dolphins", "Showalbum" & T,J&S" (Allemaal live gehoord)
Overigens een juiste keuze van de VPRO hier, Thin White Line is 1 van de betere nummers. Ook een nummer dat wel op mijn subscirkel He Said/She Said had gekund.
Beastie Boys: Ch-Check it Out
Eerst vond ik dit een schandalig slecht nummer. Later de lol er wel van ingezien maar het album is GAAP.
Bettie Serveert: Don't Touch That Dial!
Tsja.. Bettie. Een van mijn all time favourites. Maar het enige nummer op hun nieuwste album waar ik het een beetje warm van krijg is Dreamaniacs.. Helaas.
Björk: Oceania
Waarom niet het geweldig opgefokte "Where Is The Line"? (Toch ook een single) Absolute favoriet op Medulla was trouwens Desired Constellation. BIJNA net zo goed als A Fire In the Forrest van Sylvian/Fennesz op Sylvian's geweldige Blemish. Ik verwacht trouwens niet dat Medulla in mijn eindlijstje zal geraken. Toch een van Björk's mindere platen.
Broken Social Scene: Almost Crimes
Waar-o-waarom niet Anthems for a Seventeen Year-Old Girl? Een absolute subsforum klassieker.
Daryll-Ann: We Love Danger
Blij dat ze gestopt zijn. De koek was op. De beste Nederlandse band allertijden dat wel.
De La Soul: Shopping Bags (She Got From You)
Dit wel en geen Madvillain.. Jammer. Madvillain's Accordions is misschien wel het beste nummer van dit jaar.
Devendra Banhart: Little Yellow Spider
Hier hadden ze beter een nummer van Rejoicing In The Hands kunnen kiezen. Of was die plaat alweer uit 2003?
Flip Kowlier: In de Fik
Die eerste plaat van Flip was zo goed. Maar dit. *Schudt het hoofd moedeloos.
The Gift Of Gab: Rat Race
Na Accordions was Way Of The Light van The Gift Of Gab het beste hiphopnummer van dit jaar. Helaas.
Kings Of Convenience: I'd Rather Dance With You
Had graag Homesick hier gezien. Misread was ook een betere keuze geweest.
Modest Mouse: Float on
World At Large! World At Large! Float On is toegegeven wel het enige andere goede nummer op Good News For People Who Love Bad News.
Múm: Weeping Rock, Rock
.... :( Múm...
Nick Cave & the Bad Seeds: Nature Boy
Hoorde dit nummer voor het eerst op de radio. Verwarde het met the Tindersticks, "ha ze zijn terug op niveau" Het bleek Cave en het nummer is te lang en verveelt snel, bij nader inzien.
Phoenix: Everything is Everything
Ja! De ultieme singlesband bij uitstek.
The Shins: So Says I
The Shins op z'n irritantst. Geweldige nummers hebben ze wel hoor, bijvoorbeeld: Kissing The Lipless & Pink Bullets
*Solex: Honkey Donkey
A Round Figure zou mijn keuze zijn geweest, maar hiermee valt te leven. Er zit nog steeds rek in Solex...
*The Streets: Dry Your Eyes
Gelukkig geen Fit But You Know It. Heerlijke tranentrekker dit. Absolute topper op het album is de ontknoping Empty Cans. De emoties!
*Sufjan Stevens: Seven Swans
De plaat die ik altijd als DE nummer 1 van dit jaar heb gezien. Maar de laatste tijd twijfel ik. Is het niet als excuus omdat zijn Michigan album zo schandelijk door mij werd onderschat? Favoriet is in elk geval helaas niet Seven Swans. (Eerder Sister)
*Timesbold: Sometimes the Water
Van het album dat ik wat meer kansen had moeten gegeven. Het kan nog! Het kan nog!
*Twista featuring Kanye West & Jamie Foxx: Slow Jamz
De beste pophit van dit jaar.

Band die ik het meest mis in de qua artiesten goede voorselectie zijn Iron & Wine en The Divine Comedy.

Uiteindelijke 5..

1.The Streets: Dry Your
.Phoenix: Everything is Everything
3.Kings Of Convenience: I'd Rather Dance With You
4.Twista featuring Kanye West & Jamie Foxx: Slow Jamz
5.Sufjan Stevens: Seven Swans

Ludo goes pop!


Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
ah. remember this is based on a preselection
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
no divine comedy!
.Ross - If we were trees zegt:
Aaaaaaaah, I see.
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
in the preselection
.Ross - If we were trees zegt:
That's a shite list, no doubt.
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
hehe
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
not really
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
i have shite taste!
.Ross - If we were trees zegt:
The only one I like on yours is The Streets.
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
hmm
Ludo > Alone in the Field @ Cdbaby.com, 5 $! zegt:
i could've gone for graham coxon
.Ross - If we were trees zegt:
Oh, that's good.

De Week (van 16-11-04)

*Will Johnson - Vultures Await
De voorman van Centro-Matic heeft een fantastische stem, met een dikke emotionele, melancholische laag. Vele platen brengt hij uit, maar ze zijn niet allemaal goed. Zoals deze. Het is precies 2 nummers leuk en dan begint het al te vervelen. Er valt niet echt meer over te zeggen. Hij kan het best, maar wel alleen, beluister daarvoor alle Centro-Matic platen, maar zodra het langzamer gaat zoals op South San Gabriel of deze solo-plaat wordt het allemaal wat minder.

*Sanctum - Opper-Rationeel
De duurste cd die ik ooit gekocht heb. 24,5 euro.. Dat was wat teveel van het goede, maar dat zat zo: ik bestelde 'm via een mailorder, denkend dat wordt 16,5.. Maar toen vroegen ze om 1 euro meer voor de verzendkosten, ok. Vervolgens diende het geld via een mooie internationale overschrijvingskaart te worden overgemaakt. No problemos. Ik kruis braaf "alle kosten voor de koper" of iets dergelijks aan, waarop de vriendelijke Postbank mij nog eens 7,5 euro vraagt, nee, int, voor deze transactie. Terwijl als ik "kosten delen" had gekozen ze dezelfde handelingen gratis hadden gedaan. Mooie boel.
De cd dan. Natuurlijk valt die een beetje tegen. Ik kende Sanctum dankzij een GEWELDIG nummer wat ik op mp3 bezit. Dat nummer heet Alleen en het blijkt DE absolute voltreffer van deze cd te zijn. De Vlaamse Sanctum is de Raskolnikow van de hiphop. Raaskallend doet hij verslag van zijn negativisme en er is zelfs een nummer wat Schuld & Boete heet. De sfeer is afwisselend dramatisch, melancholisch dan wel gewelddadig (Wat wel een lekkere uitlaatklep is "hey niecht houdt je bek diecht voor je hoofd naast je nek liegt". De beats zijn simpel, de achsten hi-hats tikken braaf in elk nummer de maat. Sanctum flowt zichzelf af en toe voorbij en de beatmaker samplet af en toe wel erg simpel. (Hij is duidelijk toe aan een cursus Colleen voor beginners) In elk nummer hoor je Sanctum declareren "Wa!" "Sanctum", maar goed, dat is normaal voor rappers dus ik zal het door de vingers zien. Toch, talent is overduidelijk aanwezig en misschien zal ik de plaat wel rippen en met de rest van de wereld delen.

*Karate - Pockets
De leukste plaat van deze week. Ik dacht dat ik alleen maar negatieve recensies had gelezen maar het is smullen geblazen. Dit is wel mijn eerste kennismaking met de band dus wie weet zijn ze nog wel veel beter op de andere platen. Dit is weer een kandidaat voor de onderste regionen van mijn eindlijstje. Heerlijk jazzy gepiel en een zanger met een stem zo melancholisch dat ik in tranen zou kunnen uitbarsten. (Nog beter dan Will Johnson eigenlijk)

*Earlimart - Treble And Tremble
Ik denk steeds dat de plaat Tremble And Fall heet.. Het kabbelt allemaal lekker, doch anoniem, voort maar ik wordt pas geraakt op de 2 laatste nummers: 808 crickets (een kort instrumentaaltje) en It's Ok To Think About Ending. De titel alleen al natuurlijk. Duidelijk het hoogtepunt van een dozijnplaatje.

*Marz - Wir Sind Hier
Ha fijn! De gebruikelijk fijne indietronica. Misschien wel de leukste plaat in dat genre van dit jaar. Heb me er zeker mee vermaakt. Wat Duitstalige zang is ook altijd goed voor bonuspunten.

*Yann Tiersen & Shannon Wright - "
Eigenlijk meer een plaat van vorige week. Vaak geprobeerd maar Shannon.. Neen.

Jandek

I See the Open Door
I want to go back
To that lost place
Waiting, waiting, waiting
For that lost place I see the open door
Just step in
Close it back
But wait, wait, wait
Resolve the present
How’d it get like this
But it did
Complexity, I know your name
Dignified and congratulations
Here you are and there you’ll be
Stop, turn around
The other side is on the ground
You don’t own anything
Guess I’ll walk to the mailbox
I can’t ever be there
It all comes true in those dreams
When I open that door
There’ll never be a going back

(uit het album The Gone Wait, 2003)

Er is niemand die zo erg de blues heeft als Jandek. Volgens mij heeft hij daar eigenlijk helemaal geen reden toe. Hij woont, naar het schijnt, in een aardige wijk met veel groen en een honkbalveldje in de buurt. Toch heeft hij de blues en niet zo'n beetje ook. Al tientallen jaren, al tientallen platen. Jandek is onveranderlijk hetzelfde in veranderlijke tijden. Lezen over Jandek en KIJKEN naar zijn platen is heel wat meer aan te raden dan luisteren naar zijn platen. "Jankdek" is de ultieme tenenkrommer. Een grindcore plaat is een heerlijk verteerbaar eitje in vergelijking met Jandek. Op The Gone Wait "speelt" Jandek een basgitaar. Hij maakt er zowaar wat Tom Waits ritmes mee. Hij zingt over koning zijn toen hij 12 was. Maar hij is het nog steeds. En niemand kan hem raken.

I’m standing firm at the front room
You can’t take me away
I might just go now
In my own time
I will come out of my body
And make you run away

Cat Stevens

Een paar dagen geleden speelde een nieuw cassettebandje tijdens de afwas. Het was ergens opgedoken en er stond op: Melis. Moeders muziek dus. Ook was er nog Top 30 te lezen, maar dat leek doorgestreept te zijn. Dus hop spelen maar. Na een paar Kate Bush nummers begon een man te zingen. Er waren gitaarakkoorden begeleid door een vals geworden keyboard, dankzij de ouderdom van de tape natuurlijk. Ik dacht eerst dat het Al Stewart moest zijn, maar navraag leerde dat we hier te maken met de door mij altijd genegeerde Cat Stevens. Cat Stevens, behalve Morning Has Broken kon ik me geen werk van hem herinneren. Dit was toch wel verrekte goed. Hebben we daar een LP van? Jazeker. Dus die plaat op, hieronder de bevindingen..
Where Do The Children Play wordt helaas nergens meer overtroffen. De interessante stemversieringen van Cat bevallen het best in dat nummer, de baslijn (of is het een lage gitaarsnaar?) is vreselijk goed en ook het urgente gegrom van Cat vlak voor het refrein zweept fijn op. Hard Headed Woman is als een mindere kopie van het openingsnummer. Het heeft een intro alsof Franz Ferdinand zometeen met een staccato riff zal komen aanzetten, maar veranderd dan totaal. Het interessantste gedeelte in het nummer is nog het gedeelte waarin Cat zichzelf verwevend zingt: What d'you come here for, I don't knoWhy?. Wild World had ik misschien toch al eens gehoord. Of was het in de uitvoering van iemand anders? Dit is volgens mij net zo'n fijne meebruller als een van vader's favourites Rockin' In A Free World, of hoe dat nummer van Neil ook precies moge heten. Cat gromt zich weer fijn een weg naar het refrein. Sad Lisa is het eerste mindere nummer. Beetje klungelig rijmende teksten, maar wel een hele foute, maar gave, zigeunertraanvioolsolo. Op Miles From Nowhere gaat Cat gospel. Maar het begint wel op te vallen dat de meeste nummers eenzelfde opbouw hebben. Een rustig lief intro, dan urgenter wordend gezang en dan drums en ontlading.
Kant B dan. Ik denk dat een van de grootste voordelen van een LP is dat je de afzonderlijke kanten rustig allebei een kans geeft. Je luistert kant A, doet wat anders en dan kant B. Als ik van deze plaat alles achterelkaar draai vind ik Kant A veel beter dan B en Kant B eigenlijk saai. Draai ik ze apart met pauzes dan bevallen ze ongeveer evenveel. Kant B begint met het wat anonieme But I Might Die Tonight. Het is kort en het is snel vergeten. Maar daarna wordt de luisteraar wakker met de totale stijlbreuk Longer Boats. Wat is dit!? Het doet me denken aan die man die zong over een gat in zijn emmer en Daaaay-oh, het nummer wat lang geleden tot de badkamerfavorieten van pa behoorde. Wat Beach Boys samenzang had wel gepast in dit nummer. Een Brian Wilson basslijn is al aanwezig. Helaas komt het net niet lekker op gang allemaal. Into White is het 3e vrij kleurloze nummer.
On The Road To Find Out heeft de mooiste titel, alles met road vind ik goed. Het nummer heeft ook de beste gitaarpartij, maar het duurt allemaal te lang. Daarna tovert Cat weer een hit uit zijn hoed: Father and Son. Net als met Wild World bekruipt me het gevoel dat ik dit in een andere versie ken, dit keer zelfs van een boyband. Het heeft wel een boybandachtige sentimentaliteit, dat is zeker. Het slotnummer zou een van de mooiste hebben kunnen zijn. De titeltrack begint met fijne piano-akkoorden die ooit nog eens een Multi-Panel glitch melancholica behandeling dienen te krijgen. Zang en tekst zijn ook geweldig maar het wordt allemaal verpest door het hippie-achtige Happy Day, wat massaal wordt gezongen. Nog erger zijn de piano-akkoorden die weer daarop volgen en die volstrekt overbodig en dus doodzonde zijn..

De Week (van 9-11-04)

*Mory Kanté - Sabou
Het voelt vreselijk om een enorme lap tekst opnieuw te gaan zitten typen. Net hield Microsoft Works ermee op. Niet gedacht dat tekstverwerkers konden crashen. Maar natuurlijk.
Van tevoren had ik gedacht dat de nieuwe Mory Kanté , de Salif Keita van 2 jaar terug zou worden. De recensies wezen erop, dus dat moest wel goed zitten. Helaas. Mory Kanté , mij enkel vaag bekend is niet zo'n goede zanger als Keita. Dat is echter niet het grootste probleem met Sabou. Sabou dendert in 1 tempo door. Op Moffou het meesterwerk van Keita worden vrolijke dansplaatjes afgewisseld met melancholische klaagliederen waarin Keita solo gaat. Dat soort nummers ontbreken helaas op Sabou.

*De La Soul - The Grind Date
Tot mijn verbazing zijn de hoogtepunten NIET de tracks waarop de mannen van Madvillain meedoen. Het zijn de tracks waarin wat soul zit geïnjecteerd die me op doen veren. Helaas is niet het hele album daarmee gevuld, alhoewel wat variatie eigenlijk ook geen kwaad zou moeten kunnen natuurlijk.

*Efterklang - Tripper
Mij aangeraden door de kapitein van het Dronken Schip. Ja, het ligt wel in mijn muzikale straatje maar natuurlijk heb ik wat te mekkeren. Deze week was niet bepaald de week van de goede platen, wel van de nieuwe en dat alleen (al) maakt me een tevreden mens. Terugkomend op Efterklang, het probleem is dat ze in elke track een vervelende stotterglitch op de achtergrond hebben zitten. Bij track 2 dacht ik al, hè weer! Maar het gaat maar door. Die stotterglitch, de skippende cdspeler zeg maar, verbloemt de kwaliteiten van Efterklang. De zang is prachtig, de melodieën sturen de nieuwe Múm het heksenbos in. Misschien nog wat meer luisterbeurten dan maar.

*Graham Coxon - Happiness in Magazines & The Dears - No Cities Left
Of het nu door Blur-rippende Canadezen wordt gedaan of door Blur-afvalligen het boeit allemaal voor geen meter.

*Leonard Cohen - Dear Heather
Dit is waanzinnig! Bizar slechte instrumentatie en een oude zanger die verworden is tot spoken word kunstenaar. 2 engeltjes die hem met moeite op de rails weten te houden. Fascinerend.

*Solo - Songs 'n' Sounds
Ik baal vreselijk van die 'n'. Mijn hele mapnaamgevingregels op de pc raken ervan in de war. 'N' staat namelijk voor geen meter en normaal krijgt elk woord in een albumtitel een hoofdletter. De plaat zou ik uit mezelf nooit een beluistering waard hebben gegund ware het niet dat de laatste OORgasm mij met de neus op de feiten drukte. Solo wist daarop als Merry Pierce te klinken. Daar moest ik meer van horen. Helaas hoor ik dat enkel in die eerder genoemde track terug (When She Hit Me With a Kiss)

Losse opmerking: Pinback's Loro heeft de beste baslijn die ik dit jaar gehoord hebt. (Hoewel het nummer al van hun debuutalbum komt)

David Kitt

Zaterdagavond.
De psycholinguistiek heeft het allemaal haarfijn uit de doeken gedaan, het puntje van de tong gevoel. Toch blijft het irritant. Verwoed probeer ik me de naam van een singer/songwriter te herinneren die een liedje opnam met zijn kleine broertje. Dat liedje inspireerde me nog tot het schrijven van een eigen liedje en het geluidsfiletje droeg eerst lang zijn naam. Alleen nu niet meer. Wacht.. Kittgitaar.wav! Juist. David Kitt. Google leert de naam van het broertje: Robbie en de naam van het liedje: Another Love Song. Dus snel naar Davidkitt.com en http://www.davidkitt.com/_etc/dk_small_04_56k.ram aan. Ja, nog net zo hartverscheurend mooi als een jaar of wat terug. En het jaar daar weer voor. Herontdekkingen, meer verwachtingen maar ook meer kans op bevrediging want al eerder goed genoeg bevonden.