De Week (van 30-08-05)

*Admiral Freebee - Songs
*Ben Folds - Song For Silverman
*Gorki - Eindelijk Vakantie!
*Kanye West - Late Registration
*Mocky - Are + Be
*The Orange Peels - Circling The Sun
*Whitey - The Light At The End Of The Tunnel Is A Train
Een hele hoop, maar vrolijk werd ik er niet van. Misschien moet ik ook wel een blogpauze houden. (Meeloper!) Een halve pauze dan maar deze week, want we razen er even doorheen.
Admiral Freebee en Ben Folds luisterde ik alleen omdat ze nu eenmaal op mijn "nog-te-luisteren-lijstje" stonden. Snel vergeten.
Voor Gorki was ik kennelijk niet in de stemming deze week. De productie (te wave-rig) en instrumentatie (te electronisch, hangt met het voorgaande samen) van Eindelijk Vakantie! bevielen me niet. Dan liever de laatste 2 rockende platen of het akoestische Boterhammen. Kanye lijkt wat van zijn melancholie verloren te hebben. Logisch misschien, na 10 Grammy's. Die diamantensingle is uitstekend, dat wel.
Mocky heeft 2 goede singles, die allebei een geweldige beat hebben. Knispergave audio. Ook heeft hij een hoop hippe vriendjes als Jamie Lidell en Feist, maar het overgrote deel van de nummers op Are + Be is helaas een rommeltje.
The Orange Peels hadden de (the) Thrills van dit jaar kunnen zijn, maar het is nu wat aan de late kant.
Whitey maakt rockende dance, echter niet zo goed als Tom Vek, wiens debuutplaat ik af en toe met plezier opzet.
(Misschien moet ik een NTI schrijverscursus volgen om die eeuwige maar/echter vergelijkingen eens kwijt te raken..)

*The White Stripes - Get Behind Me Satan
Het enige lichtpuntje deze week is de nieuwe clip van the White Stripes. Wat is Meg White verrassend mooi! Clip van het jaar. Wel exemplarisch, komt die clip toevallig langs terwijl ik met zusje naar de tv kijk.. Wil ik over het bovenstaande een opmerking maken, is mijn zusje me voor. Dat is toch een mooi aspect van vrouw zijn, omgekeerd zie ik het niet snel gebeuren. Patriarchale samenlevingen..

Jandekdag: #0766

Ik ben vanzelfsprekend altijd geneigd het album van deze week te vergelijken met de plaat van vorige week. Dit keer komen we dan in een wat rare vergelijking terecht, New Town (vorige week dus) heeft slechts 1 goed nummer en The Beginning (van deze week) heeft er 3.
Maar die 3 nummers van deze week zijn dan weer lang niet zo goed als dat ene nummer van vorige week. En in het oeuvre van Jandek neig ik er dan naar de vorige plaat te prefereren. Neig ernaar? Ik weet het eigenlijk wel zeker.
The Beginning begint (..) met It's February. Een beetje de New Town van deze plaat, om het nog wat lastiger te maken.

Hello
It’s February
Ohhhhhhhh
I hope the lord is with me today
Its February
Hello
Hello

Het daaropvolgende You Standing There is behoorlijk agressief en uptempo en klinkt daardoor behoorlijk fris. Na deze fijne start is het kennelijk weer tijd om die bekende plieng-ploing te gaan spelen. Dus daar skippen we snel doorheen. Dan komen we al snel het 3e hoogtepunt(je) tegen: Falling Down Deep. Gesoleer op de hoge snaren wordt gelukkig begeleid door interessante lage tonen.

The journey is over, I’m falling down deep
I have no more promises to keep
This the feeling that won’t go away
This is the last time of the day
Excitement is canceled
Passion is far from here
And nothing is written in beer

Verder nog het memoreren waard is een soort kleine reprise van de tekst uit Nancy Sings in A Dozen Drops. Jammer dat het interessante extreem lo-fi "Nancy-gedeelte" halverwege overgaat in, jawel, Pling-Ploing.
The Beginning eindigt met een noviteit getiteld: The Beginning. Een 15 minuten durend nummer waarin enkel een piano figureert. Nog nooit was er zo'n lang nummer, nooit eerder was er een piano. Het eerste record zal de volgende plaat al vallen, zag ik stiekem, maar de 2e noviteit is geloof ik nog steeds een noviteit gebleven.
Niet zo gek en maar goed ook want, God, waar heeft Jandek die piano vandaan!? Compleet vals. Misschien heeft het ding al 40 jaar in zijn garage gestaan. Als je het mij vraag is het voor een leek iets makkelijker om iets moois te spelen op een piano, dan op een gitaar. Jandek bewijs wederom dat geen enkele wetmatigheid voor hem geldt. Woest ramt hij op de toetsen. Nee echt, er zijn wel wat momenten van schoonheid en voor een muzikale analfabeet, als hij dat al is, is het opvallend en amusant hoe geconcentreerd J met zijn voet de maat stampt.

De Week (van 23-08-05)

*Stars - Set Yourself On Fire
Ik blijf 'm opzetten. Maar het is geen plaat waar ik over uit kan wijden, kennelijk. Ik weet niks anders te zeggen dan "heel fijn!"

*Kammerflimmer Kollektief - Absencen
Heel langzaam groeide mijn waardering voor deze plaat die al maanden op de harde schijf slingert. Zeer fascinerend. Het is soms warm, soms eerie. Echt muziek om woorden op te plakken als Ambachtelijk of Betoverend. Het is (of lijkt) allemaal minitieus en weloverwogen in elkaar gezet. Terwijl het toch best eens zou kunnen dat er veel improvisatie bij aan de pas is gekomen. Dat zegt genoeg over de klasse.

Jandekdag: #0765

New Town heet de plaat deze week. Zo heet ook het nummer waarmee de plaat begint, wat meteen het beste Jandek nummer is in misschien wel weken.
Het nummer bevat lekker veel ruis, altijd goed wat mij betreft. Ook hangt er een prettig soort warme melancholie omheen. Het meeste akoestische werk van Jandek is erg scherp en dat is nog te zacht uitgedrukt. Het pijnigt de luisteraar. Als die harde atonale bitterheid dan eens achterwege blijft, heeft dat een dubbel zo hard aankomend effect.

I thought I would send you
The last song I wrote
I thought I’d recommend you
With six words that I wrote
The last time I saw you
Was I don’t know when
That’s when I knew you

Het is jammer dat er geen zustertracks van New Town volgen. Meestal is het toch wel zo dat Jandek een aantal nummers doorsuddert in exact dezelfde stijl. Nu krijgen we echter het gebruikelijke werk, inclusief een pijnlijke harmonica in Street Walk.
Het eerstvolgende en laatste interessante nummer is The Real One, een tekst met vreemde vergelijkingen en gitaarspel met interessante overtonen, die lijken te bibberen.

When I was nine I wanted a real gun
They gave me an air gun
When I was 25 I wanted you
You gave me a stone
Who are they — and who are you?

Time Will Come is een goed voorbeeld van het kleuterachtige enthousiasme waarmee Jandek muziek maakt. Het klinkt als een liedje wat een kleuter in een of ander eenzaam spelletje zou kunnen zingen, terwijl hij zichzelf begeleidt op mondharmonica, het ritme rammend op een emmer.
Al met al typisch zo'n Jandek plaat waar 1 nummer op te vinden is dat op Jandek's greatest hits thuishoort en waarvan je de rest kunt en zult vergeten.

De Week (van 16-08-05)

*Caitlin Cary & Thad Cockrell - Begonias
Met Ryan Adams heb ik het helemaal gehad, maar als iemand anders zijn soort muziek uitvoert kan ik er kennelijk toch nog van genieten, blijkt als ik deze release beluister. Misschien raakte ik goed gestemd door het mooie handgetekende pastel & bloemetjes-artwork. Ik bedacht deze week een vergelijking in de trant die de mensen van Oor (of File Under) graag maken, die mooi op deze release van toepassing is. Ik eet graag boterhammen met stroop. Nu hebben we 2 soorten stroop in de kast staan. Eentje is gewoon een goedkoop b-merk in een kartonnen doosje, wel lekker om goed door te eten. De ander zit in een dure glazen pot, is niet altijd te verkrijgen en er zitten HELE rozijnen doorheen. Wat een luxe. Welnu, deze cd is meer van de gewone appelstroop. Zoet en zacht, maar zonder uitschieters.
Toch blijft dit soort country een fijne lulligheid houden, waar ik erg van houd. Jammer dat de cd anderhalf nummer te lang doorgaat. Waiting On June kent een prachtige "doededoe" passage, maar kent daarna nog een vreselijke modulatie. Het volgende nummer Big House kent precies dezelfde modulatie en lijkt sowieso al teveel op dingen die we eerder op deze plaat hebben gehoord. Een teleurstellend einde.

*Maher Shalal Hash Baz - From A Summer To Another Summer (An Egypt To Another Egypt)
*Maher Shalal Hash Baz - Blues Du Jour
En toen bleek de Soulseek-user van wie ik altijd mijn Jandek platen betrek geen verknipte Arabier te zijn die Maher Shalal heet. Neen, de mens gaat door het leven als Leo. Misschien kent u hem van noiseband The Julie Mittens, geliefd tot op de burelen van de Wire. Aangezien ik nog een van die Jandek-compilaties had liggen bedachten we al snel een mooie ruil.
Daardoor ben ik nu in het bezit van 2 cd's van de mij compleet onbekende Japanse groep Maher Shalal Hash Baz. Supernaam natuurlijk. Ik verwachtte eigenlijk extreme noise, maar het is heel lief en gemoedelijk. Het doet sterk aan de soundtrack van Lost In Translation denken, of het zou daar kunnen oppassen. Die uitspraak geldt met name voor de compilatie From A Summer.. Hierop wordt in heel wat nummers in het Japans gezongen en ook valt er die typische shoegaze-melancholie te bespeuren. Het is echt zeldzaam goed. Misschien komt het door die ruil maar ik meende zelfs wat overeenkomsten met Jandek te horen. Zo begint de plaat met 2 bijna identieke nummers, wat eigenlijk typisch Jandek is. Bovendien is de zang behoorlijk onvast, of beter het lijkt eigenlijk constant of de zanger op het punt staat te breken. Heel fragiel. Het bijzondere aan deze band, een feit wat ik dus al veel eerder had moeten vermelden, is het gebruik van de eufonium, een soort tuba. Veel nummers bestaan uit een sentimentele melodie, op dit instrument gespeeld. Ik weet niet of het inherent is aan een eufonium, misschien is de muzikant gewoon te slecht, maar het klinkt als een dronken carnavalsorkest, treurig gestemd. (Het is aswoensdag)
De eerste 8 nummers van de compilatie klinken het beste, daarna gaan ze freejazzen, piepknorren en komen er live-opnames. Die overigens de charmante rommeligheid van deze muziek nog maar eens benadrukken. Met name de live-versie van Summer is bijzonder.

Blues Du Jour is een recent werk van de groep, het is net als de compilatie uitgekomen op Geographic, wat dan weer een imprint is van Domino is. Blues Du Jour brengt ons 41(!) nummers in 48(!) minuten. Grindcore-tactieken. De productie is vooruit gegaan, maar de muziek niet. Ze gaan gewoon op dezelfde voet verder. Wel is er een typisch Japans zangeresje bij de groep gehaald. Misschien komt het door al die korte nummers of doordat de plaat af en toe wat meer rockt, in elk geval gingen mijn gedachten af en toe uit naar Guided By Voices' Alien Lanes. Op een gegeven moment heb ik het echt wel gehad met tuba-oefeningen van een half minuutje. Daarvoor nog staan niettemin 2 nummers, die mogelijk nog beter zijn dan alles op de eerdergenoemde compilatie. What's Your Business Here Elijah en Peter Says zijn bijna schattige nummers, in klungelig Engels gezongen. "When I became afraid, I rose up and went for my soul and went into the wilderness."

*The Station Agent
Geslaagde feel good movie, die precies in de categorie valt van de soort films waar ik van houd. Dus niet al te Hollywood, wel mooi geschoten, een goede soundtrack en een hoop treurige vrolijkheid. De dwerg Finn erft, van zijn enige vriend, een huisje naast het spoor. Dat komt hem goed uit want hij had het toch helemaal gehad met de stad. Hij heeft tijd nodig om alleen te zijn, om rustig zijn enige hobby uit te kunnen voeren: naar treinen kijken. Alleen blijkt dat ook in het midden van nergens niet zo makkelijk te zijn. Al snel heeft hij een Cubaanse hotdogverkoper annex babbelkous en een depressieve schilderes op zijn pad. De boot afhouden heeft geen zin en al snel ontstaat er een vriendschap, waarbij de Cubaanse hotdogverkoper als katalysator dient voor 2 mensen die misschien liever alleen zouden worden gelaten en diep van binnen ook weer niet.
Een mooi detail in de film is de harde eerlijkheid die erin zit. Finn is door een meisje in de buurt overgehaald om op school wat te komen vertellen. (Ik stel me voor dat iedere leerling in de klas iemand moest vinden die hun kennis over een onderwerp willen delen) Dus Finn gaat en.. Het mislukt. Natuurlijk grinniken de kinderen en terwijl Finn saaie kaartjes over treinen voorleest vraagt de brutaalste: hoe lang ben je eigenlijk? De juf kwaad etc. In een andere film was deze spreekbeurt waarschijnlijk gegarandeerd een groot succes geworden, maar in deze film is het enige meer subtiele succes dat Finn er zelf ook nog een beetje om kan lachen als iemand zegt: "Zeppelins zijn veel cooler dan treinen!" "Yep", zegt Finn. "They're both cool.. Blimps and trains." Aanrader.

*El Perro Del Mar - Look! It's El Perro Del Mar
Via Stereo's nieuwste DIY mp3 cd. Op ElPerroDelMar.com zijn 2 nummers te downloaden. Dog en It's All Good. Die laatste stond dus ook op die Stereo cd. Het zijn vrolijke handklapliedjes, een beetje Belle & Sebastian en een beetje Jens Lekman. It's All Good is het meest up-tempo, lijkt daarom ook inderdaad de hit, maar Dog nestelde zich langzaam maar zeker als betere in mijn hersenpan. De 2 op El Perro's homepage aangeboden mp3's blijken later de beste nummers van het album te zijn. De zangeres, Sarah heet ze geloof ik, heeft namelijk wel een beetje een zeurderig klagende manier van zingen, die zich waarschijnlijk beter leent voor een 7"-singletje. Dat lichtelijk depressieve brengt wel een erg tof contrast mee met de Shalala & Diebabeloela-koortjes.

*Stars - Set Yourself On Fire
Deze had ik dus als Pitchfork-lezer vorig jaar al moeten horen. Op een of andere manier door de mazen van het net geglipt. Kan misschien door het artwork komen. Het Amerikaanse artwork was niet bepaald uitdagend, deed me aan Explosions in the Sky denken. Voor de Europese release hebben ze een nieuw voorkantje geknutseld, maar dat is misschien wel nog afstotelijker. En dat terwijl het een fijne release is. Te lang, dat wel. Maar de eerste paar nummers zijn zeer ok.

Jandekdag: pauze

Een onvoorziene pauze. Gisteren wel aan het stukje begonnen, maar vergeten af te maken. Schuiven we 'm gewoon helemaal door naar volgende week.

De Week (van 09-08-05)

*JW Roy - Laagstraat 443
JW Roy houdt van Brabant, net als Gouverneur Van Agt en ik (Brabant onafhankelijk! was ooit een popquizteam van ondergetekende) Het is een vreemd soort verlangen, dat houden van Brabant. Het is waarschijnlijk eerder een soort nostalgie naar de jeugd. Naar zorgeloze tijden.
Omdat ook rootszanger Roy een romanticus is, besloot hij een album in het Brabants op te nemen. Het mooie is dat hij deze vreemde liefde in het boekje, waarin een verhaal vol herinneringen is opgenomen, ook meteen relativeert. Dat siert hem.
De plaat begint ijzersterk. De eerste 4 nummers zijn meteen ook de beste nummers van de plaat. Saam is een eenvoudige ballade met perfect passende electrische gitaar. Het hoogtepunt is echter een nummer met de vreemde titel Rabobankblues. In een couplet zit zelfs de tekst: "lange, lange rij [..] als klant van de Rabobank scheelt het een stuk.. met een pas van de bank de toeristen voorbij" . Ik vraag me af of dat JW geen airplay zal kosten. Dat zou zonde zijn want het refrein is briljant. Al doe ik 2 truien en een vest aan, ik krijg nog steeds kippenvel. "Mens, grote mens, van Zundert tot Bangkok daor kunde 'm zien, van hier tot an doar, van New York tot Nuenen, gaan kijken, gaan zien." Muzikaal is het vergelijkbaar met Josh Rouse. Het laatste echte hoogtepunt is Kortsten dag, wat een beetje aan Rowwen Hèze en dus aan Okkervil River doet denken.
De 8 nummers die nog volgen zijn helaas van minder kaliber. Her en der gebeurt nog wel wat interessants. Cis Verdonk is bijvoorbeeld een murder ballad, zonder moord maar met een dode en een leuke clou. In Tijd Um Te Verdoen mijmert Roy op een benkske als Van Morrison over zijn Hyndford street. In As Ge Ooit duikt Gerard van Maasakkers op, wiens fluwelen stem een aangename variatie brengt.
De mindere songs doen me aan Frederique Spigt denken (Dood) of zijn te cabaretesk (Naar Zeeland en Marionneke Sanders, dat over een jeugdliefde handelt, die inmiddels vertegenwoordigster in herenondergoed is)
Al met al toch 21 minuten bijzonder goede muziek. Dialectpop doet het altijd goed, ik hoop dat JW Roy daar ook wat graantjes van meepikt, het zou volkomen terecht zijn met deze plaat.

De Halfbroer

Ik moet nog even wennen aan het idee dat ik iets over een boek ga zeggen. Het lijkt een stuk makkelijker om over muziek te oordelen, ach, oordelen is ook niet het juiste woord. Terwijl ik waarschijnlijk langer "lezen" dan "muziek luisteren" als hobby heb. Zou het helpen dat ik zelf muziek maak? Dat klinkt een beetje arrogant.
Vroeger wilde ik schrijver worden. Schrijverstalent! Schreef de juf op de Montessori-school zelfs op mijn rapport. In mijn basisschool-oeuvre zit onder andere een vervolg op de GVR, (de reuzen ontsnappen) een eigen versie van het boek Stormboy van Colin Thiele, een verhaal over Cyprus en een fictionalisatie van het computerspel Theme Park vol bizarre pre-puberale fantasieseks. De meeste van deze verhalen werden overigens samen met vrienden geschreven.
Misschien lijkt de kunstvorm die je níet beoefend altijd lastiger. Een roman schrijven, het lijkt me een hels werk. Een liedje van een paar minuten schrijven is er echt niks bij.
Maar goed, De Halfbroer dus. Het beste boek wat ik dit jaar heb gelezen. Alleen daarom al een post waard. Echt een aanrader, ik ben blij dat Gerard op zijn Dronken Schip over de signeersessie van Lars Saabye Christensen postte en zo impliciet het boek aanraadde.
Ik leende De Halfbroer uit de bieb. Het is een dik boek. Dat belooft wat. Ik wil niet de belachelijke generalisatie maken dat dikke boeken altijd beter zijn. Maar zodra je een dik boek in handen hebt weet je dat je (waarschijnlijk) te maken hebt met een ambitieus werk. Dit is een epos, een familiesaga. Het is een genre dat me wel bevalt. Kijk naar Steinbeck's East of Eden, ook een meesterwerk.
Het mooie aan een dik boek is ook dat je er lang over doet. Simpel. Het pluspunt van elk boek an sich is dat je er weken mee kan doen. Ik heb bijna 2 maanden in dit boek gelezen. 2 maanden met Barnum, Vivian, Peder, Boletta, Vera en natuurlijk Fred.
Hoe kan ik een samenvatting geven van de gebeurtenissen, het boek is zo vol, het bruist zo. Alleen om het geven van een aantrekkelijke samenvatting zou ik al geen boekrecensent willen zijn.
Barnum is de, in lengte kleine, held van het verhaal. Aan het begin van het verhaal is hij in Berlijn op een filmfestival. Hij is een niet al te succesvolle screenwriter, bovendien is hij een zuipschuit. Hij krijgt bericht dat zijn halfbroer, die 20 of meer jaar geleden weggelopen is, terug thuis is. Deze gebeurtenis laat hem zijn familiegeschiedenis vertellen. Het vertellen van deze geschiedenis lijkt een laatste poging van Barnum om zijn leven op een rijtje te krijgen en zijn plek te vinden. Wat me erg beviel aan dit begin, en het is eigenlijk maar een detail, is dat ik tijdens het het lezen van dit eerste hoofdstuk het gevoel kreeg dat Barnum op dat moment een oude man is. Als we helemaal rond zijn en het eind het begin en het begin het eind is geworden, merken we dat Barnum zeker niet oud is. Zijn carriere is eigenlijk pas net begonnen. Hij is waarschijnlijk nog geen 40. Dus cijfermatig is hij zeker niet oud, wat ook niet alles zegt over oud zijn, natuurlijk.
Maar ik moet van dit zijpaadje af. Dit verhaal draait, denk ik, om het feit dat Barnum zijn verhaal móet schrijven. Hij heeft ideeën en scripts liggen, maar eigenlijk kan hij maar 1 ding gaan doen, hij moet zijn familiegeschiedenis vertellen. In het boek worstelt hij om hiertoe te komen. Tot 2 keer toe suggereert iemand (een ober en een hoge filmpief) dat hij het verhaal van Fred moet vertellen. Fred, de verdwenen broer, is de spil van de hele familiegeschiedenis. En niet alleen de familiegeschiedenis, ook de vriendengeschiedenis, als je dat zo kunt zeggen. De wereld van Barnum en de wereld rond Barnum draaien om Fred. Als deze eindelijk terugkeert zijn we in het verhaal rond en is Barnum weer heel. (Een ietwat optimistische lezing, van mijn kant, overigens, want echt op de rails staat zijn leven aan het einde echt nog niet.)
Het boek is een bonte verzameling van geweldige personages die Noorwegen bevolken. Het boek spant zich vanzelfsprekend uit over de hele 20e eeuw.
De mooiste hoofdstukken zitten wat mij betreft in het midden van het boek. Barnum vertrekt op vakantie met Peder en Vivian (zijn beste vrienden, "ben ik alleen maar beste vriend", zou Vivian zeggen) en de ouders van Peder. Op dit eiland zien we het begin van Barnum's drankzucht en ook van het simpele feit dat hij niet echt gelukkig kán zijn.
Een hoofdstuk later begint de duistere relatie van Vivian en Barnum. Ze vrijen in het park. Dat klinkt goed, maar het is in feite Vivian die Barnum plotseling berijdt en Barnum in verwarring en gene achterlaat. De 3 vrienden hebben een vreemde verhouding. Peder en Barnum zijn beiden verliefd op Vivian. Vivian denkt eigenlijk dat Peder en Barnum een stel gaan worden en Barnum, Barnum denkt natuurlijk aan Fred, zou Vivian iets met Fred willen? Of hebben? Fred, altijd maar Fred.
Ik knal maar weer een andere kant op. Dit boek zou een film kunnen zijn. Het is erg filmisch geschreven. Een voorbeeldje, ergens verloopt de tijd als volgt: "... en [ik] liep naar buiten en voordat ik bij de Marienbrug kwam, was de zomer al voorbij". Ik zie het voor me. Zou iemand de rechten hebben gekocht? Zou het een goed idee zijn? Waarom wil ik hier een film van zien? Omdat het makkelijker is geëmotioneerd te raken om een film? East of Eden met James Dean stelde ook niet veel voor. Eigenlijk is een ambitieus en gelaagd boek als dit niet te verfilmen. En toch zou ik willen dat iemand het probeerde. Ook omdat het boek zélf ook om films maken draait.
Ik wil nu niet eindigen met een loze kreet als "ga dit lezen!" of iets dergelijks. Maar die oproep uitvoeren lijkt me toch een goed idee.

Jandekdag: #0764

I Woke Up is een "goofy" grap. Af en toe neemt Jandek je ook met plezier in de maling. Ik weet niet of "af en toe" wel de juiste uitdrukking is. (Terzijde: aanhalingstekens zijn onlosmakelijk met Jandek verbonden)
Jandek heeft een nieuwe "zanger" ingehuurd, die de hele (?) plaat redelijk goede imitaties van hemzelf doet. Ook is het drumkit weer afgestoft. Dat is eigenlijk wel logisch, want zodra iemand anders achter de microfoon gaat staan besluit Jandek te gaan drummen.
Zodra je de teksten van een Jandek plaat onder ogen krijgt kun je raden wat voor plaat het wordt. Als er veel vraagtekens -oftewel onverstaanbare gaten- zijn, zoals nu, krijgen we een pak herrie en/of komedie te horen. Gerommel en gekweel en die echo box moet ook eens uitgeschakeld worden..
Op een bizarre plaat horen bizarre lichtpuntjes. Get Back Inside is een mooie harmonica (of toch accordeon? Allebei natuurlijk!) instrumental. Heel kinderlijk, maar ook heel aandoenlijk. Een ander lichtpuntje is Sleepness Night. De tekst is niet te volgen. Wederom veel accordeon, maar het klinkt als Jandek die Stille Nacht doet. Kerst met Jandek. En bij Kerst hoort God en dus horen we in het slotnummer:

God is upon us,
God is alive,
God is alive in the room today!

Gelukkig is het geen winter..

Want ik zou me met mijn prachtige Dynamo Kyiv sjaal even niet meer buiten kunnen vertonen. Gisteren hebben ze in de 2e ronde klop gekregen van Fc Thun 1898.. Van wie!? Een 2e voorronde spelen is trouwens ook ver beneden hun stand.
Snel maar een Anorthosis Famagusta FC sjaal kopen dan..
(http://www.inhostage.com/index2.html, maar misschien zijn er meer Famagusta's op Cyprus)

De Week (van 02-08-05)

*Lambchop - Nixon
*Lambchop - Is A Woman
Tsja.. Lambchop. Vreemde band. Tijdje niet meer naar geluisterd. Is A Woman is een en al gezapigheid en toch zeer aangenaam. Nixon, met geweldig artwork, beviel me deze week meer. (tot nu toe was dat altijd andersom geweest) Kurt Wagner zingt met een hulpeloze falsetto soulliedjes. Alles wringt en toch is het fijn. Croonen kan hij eigenlijk ook al niet trouwens!

*In Good Company (film & OST)
In Good Company draait op dit moment in de bios, maar het is geen echte aanrader. Ik zat 'm lekker thuis te kijken, terwijl ieder half uur een tekst over mijn beeldscherm schoof die me vertelde dat dit exemplaar van de film enkel bedoeld was voor "awards inclusion". Nou ja, moet ik aan het eind van het jaar maar een The Gone Wait film van het jaar award uitreiken.. De film was niet echt slecht, hoor. Het is niet echt een komedie, maar bij vlagen toch erg grappig. We hebben te maken met 2 verhaallijnen. In het ene verhaal zien we hoe Dennis Quaid, die wat mij betreft een beetje overacteert, worstelt met zijn nieuwe piepjonge baas: Topher Grace. Topher Grace speelt uitstekend en draagt de film. De 2e verhaallijn handelt over de relatie die ontstaat tussen Grace en Scarlett Johansson, die -complicatie- de dochter van Quaid speelt. Deze 2e verhaallijn doet eigenlijk aan Garden State denken. Grace en Johannson spelen beiden karakters die hun plek in het leven zoeken. Bovendien doet ook de soundtrack mijn gedachten naar Garden State uitgaan. (The Shins en Iron & Wine)
De minpunten uit de film komen er op neer dat de 2e verhaallijn erg mager is uitgewerkt, ook al lijkt het me terecht dat de film op verhaallijn 1 focust. Niettemin doen juist de ontwikkelingen in verhaallijn 2 wat geforceerd aan. Ook is de film wat aan de trage kant, het kabbelt allemaal. Ik las ergens kritiek op het einde, onterecht dunkt mij. Het einde is juist niet helemaal happy, wat toch alleszins redelijk is voor een typisch Hollywoodproduct.

*Air - The Virgin Suicides (en ook de film)
*Todd Rundgren - Something/Anything?
Ik had de soundtrack van The Virgin Suicides al jaren in huis. De film had ik echter nog nooit gezien. Nu was het dan zover. Het is een fascinerend werk. Hoewel de film al direct met een zelfmoordpoging begint, zat ik de eerste tien, twintig minuten toch met een glimlach te kijken. Warme beelden, kleine grapjes en absurde personages. Al snel daarna wordt het echter een stuk grimmiger, beklemmend zelfs. Ik ben nu ook wel erg benieuwd geworden naar het boek waarop de film gebaseerd is. De film laat vele vragen open staan en ik ben benieuwd of en hoe het boek daarmee omgaat. Misschien zijn juist die vragen en onzekerheden de bedoeling van dit verhaal.
De soundtrack van Air vond ik "los" altijd wat onopvallend en ook in de film vallen de deuntjes niet echt op. Het niveau van Alone in Kyoto halen ze nergens. Het leukst zijn -pech voor Air - de jaren '70 liedjes die de film bevolken. Een goede reden om weer eens naar Something/Anything te luisteren, waarvan Hello It's Me op een ingenieuze manier door de hoofdpersonages wordt gebruikt. De groep jongens die de tragische meisjes observeren bellen de meisjes op en zetten Todd's Hello It's Me op. Geweldige keuze! Heerlijk sentimenteel. Het singletje wat ze in de film draaien is wel een beetje omhoog gepitcht, in vergelijking met het origineel dat ik op mp3 heb. Zou dat komen door het oude pick-upje?
"Mooie jongen" Trip lijkt trouwens wel een kruising tussen Nick Drake en de hedendaagse (!) Michael Jackson.