Oma's Platenkast: Music For Orchestra And Voice

De allergrootste naam in deze hele reeks is toch wel Ennio Morricone. En dan bedoel ik met name voor de muziekpolitie. Zo tourt er deze maand nog een serieus (Australisch!) orkest langs dure theaters om zijn muziek uit te voeren.
Er liggen hier 2 lp's van de man.. De ene is een complete (!) dubbel-lp waarin het beste uit zijn soundtracks is verzamelt. Waarschijnlijk de beste keus om de nadruk op te leggen in deze aflevering. Dus kies ik voor de andere.. Music for Orchestra and Voice, al staat er op het zwarte rondje The Orchestra, The Voice.. Wat een leukere titel is.
Op de voorkant een stijlvolle foto van de man.. Zwarte bril, kalende, beetje blond haar, maar dat kan door de zon komen. Hij kijkt serieus, zoals dat moet.. In zijn handen een paar vellen bladmuziek. Hij heeft een degelijke coltrui aan, die een tikje te vaak in de wasmachine heeft gezeten. Op de achterkant een fascinerende foto.. Morricone dirigeert (hij heeft nu zwart haar) en out of focus zien we een hand en een stukje viool.. De hand is wazig wit en precies op de plek waar de arm begint is iets bloederigs, dieproods te zien.. Alsof de hand langzaam is losgeraakt tijdens het spelen en straks wegzweeft. Addams Family taferelen.
Daar gaan we..
Gitaaraanslagen.. Tikkeltje western.. Echoënde harpjes en piano's. Poésie d'Une Femme..Tinkel, tinkel.. Laa-lalalalaaa. Er begint een vrouw te zingen.. Het is Edda Dell'Orso. Zij zingt natuurlijk wél hoog.. Een echt zuchtmeisje. Veel techniek heeft ze (dus?) niet in huis. De drums hebben een eenvoudige shuffle ingezet.. Ik meen ook wat synthesizers te spotten. Een beetje spooky, op zijn Twin Peaks. Edda blijft maar lalalala zingen. (En dit is nog maar het begin!)
A Lidya brengt wat meer spanning. Woehoee zingt Edda als een spook.. Tot het komisch wordt. Laala kraakt ze ook nog af en toe. Ah! Ik veer op.. Dit begon heel slecht, nu zijn daar ineens goede piano akkoorden.. Het orkest begint een stukje strijk te spelen.. En belletjes, vele belletjes.. Tadattadada.. Sneller, sneller. Het is echt een werkje dat in gedeelten is gecomponeerd. Delen die nauwelijks samenhangen.. En af en toe wisselen ze elkaar af. Het piano/belletjes en snelle drums gedeelte doet me aan de werken van Jules Verne denken. Michael Stro.. nog wat, die met zijn paard door Rusland sjeest..
Maar hij was niet op weg naar Veruschka.. Why do you zucht Edda.. De tekst is amper te verstaan. De percussie rolt en ratelt als een modern subtiel elektronica nummer. Someway zingt Edda, ergens gaat een hersencel open die zegt: Barbra Steisand.. Somewaay, Somewhere. Zij kon tenminste een beetje zingen.. En dat voor een actrice. Had ik al wat gezegd over de echo? Morricone is liefhebber, alles echo-o-o-oot.. Klinkt afwisselend hip, zoals bij die ritmes), of hopeloos, zoals als het wat al te uitbundig op de vocalen is geplaatst.
Orchestration 77 de Il Etait Une Dans L'Ouest".. Dat is een film. '77 is het jaar van de plaatopname. Als ik de film had gezien kon ik vast genieten van deze melodie.. Nu zeg ik, Leen van Rooyen.. Statig en weemoedig. (Maar ook een teleurstelling, Ennio moet toch beter kunnen?) Oh hier is het spook Edda op haar best. Wooehooe. Laag en zwoel.. Maar dan moet ze weer een paar noten omhoog van Ennio, en ze kan het echt niet.. Of ze heeft op het minst aanloopproblemen. Tragisch. En haar timing is ook al niet best.. De strijkers, die mogen er wel wezen.
Une Voix Au Miroir.. Is verbazingwekkend vrolijk. Kan ik eindelijk weer 'ns Bacharach zeggen. Bacharach, Bacharach. Lekker, pling-ploing percussie.. Soepele swing.. U weet het nu wel. (En niet te vergeten een gitaar met enige Bossanova invloeden)
La Cousine brengt ons in de nacht.. Duistere electronische toetsen.. Een trompet die het moeilijk heeft als een jankend zeebeest. Ooink.
Laten we het dit keer wat anders aanpakken.. Aangezien Edda op kant 2 nog altijd lala's en tatata's blijft zingen begeleid door echoënde piano's e.d, concentreer ik me dit keer ook 'ns op de 2e lp. Eens kijken of daar wel de beroemde spaghetti-sound is te vinden. Ik kan het niet laten, Image du Passé van kant 2 (plaat 1) mag toch niet onvermeld blijven. Er lijkt niets bijzonders te gebeuren maar dan is daar ineens de sfeer uit Eternal Sunshine of The Spotless Mind, wanneer het jonge alter-ego van Jim Carrey een vogel kapot moet slaan.. Row Row Row Your Boat zingt een kinderstemmetje.. En Edda vervult die rol hier. (Met Lalala's) Een van de weinige keren dat ze niet overbodig of storend is.. (Sterker nog in dit geval een pluspunt)
Nu dan echt naar "Il Etait Une Fois...La Revolution" et 22 musiques de films de Ennio Morricone. We zien een filmheld, een beetje kenner van het genre had vast geweten wie.. Een man met asgrauw grijs haar, een bruine snor, erg witte tanden.. Hij houdt zijn jas open.. De zakken zitten vol dynamietstaven en andere wapens. Op de achterkant wordt Ennio in het Frans geïntroduceerd (Il Etait.. blijkt een film van Sergio Leone) maar hij deed niet alleen Westerns.. Ennio blijkt in alle genres thuis..
Binnenin is er een mooi uitklapvel met screenshots van de films die op deze compilatie zullen langskomen. Er valt van alles te zien.. Vliegtuigen in Force G, een dictator: Mussoline dernier acte.. Natuurlijk cowboys.. En mooie vrouwen: La Cosa Buffa, L'assoluto Naturale, La Femme Plus Belle en vooral Disons Un Soir A Diner.. Het plaatje daarbij suggereert een soft-pornografische film, maar ik weet niet of Ennio zich daartoe "verlaagde".
We openen met het thema uit L'Assoluto Naturale.. Op het plaatje een vrouw met een dure design-bril. Een hoorn speelt rustig, later bijgestaan door een fagot. Een ritje met het auto langs een strand. De palmbomen wiegen in de wind, de avond valt. Romantisch allemaal. Er leek geen vuiltje aan de lucht maar daar komen de strijkers, ijl en donker.. Allicht, er moet toch wat drama inzitten. Heeft de rijke vrouw haar man verloren? Misschien zit ze alleen in die auto. Nee, daar is het toch te ontspannend voor. Een akoestisch gitaar bromt rustig op de achtergrond. Het is of stilte voor of stilte na de storm.. De aftiteling. Perfect geluid, goed gebakken lucht.
Come Un Miracolo uit Force G.. Een oorlogsfilm denk ik.. Vliegtuigen tenslotte. Een klavecimbel tinkelt als vallende sterren. Misschien zijn het de brokstukken van een vliegtuig die in slow-motion naar beneden dwarrelen. (Koyaanisqatsi) Het orkest weent zoet als een koortje. Is een mirakel per definitie goed? Uiteindelijk krijg ik bij dit soort licht melancholische muziek altijd dezelfde soort beelden.. De eenzame hoofdpersoon op weg naar huis.. Of in dit geval naar de vliegtuigbasis waarschijnlijk. Het is bezinningsmuziek.
Ah de Revolutie.. Giu La Testa. Een cowboy begint te fluiten, iemand zingt/roept sjomsjom & zoem zoem.. En ik maar denken dat Morricone altijd van die gevaarlijk spannende deuntjes schreef. Iedereen lijkt hier wel gelukkig.
Oh die zwetende vrouw op het plaatje van Disons Un Soir A Diner lag in de Sauna.. Helemaal op d'r gemak leek ze niet. Nou, dat zal wel aan mij liggen want de soundtrack wekt met vrolijk klingelende belletjes (ja, alweer) geen verontrusting op. Echt erotisch wordt het ook niet overigens. Morricone gebruikt toch wel vaak erg simpele, ehm, melodieën die door een snaarinstrument bovenop een zijige begeleiding worden gespeeld. Met andere woorden, alhoewel het geluid van deze dubbel-lp echt mooi is, valt het me toch wat tegen.. Paul Mauriat en Leen van Royen worden bepaald niet gedeclasseerd door de Meester.
Misschien hoor ik gewoon liever van die heen en weer wiegende piano-akkoorden.. Zoals bij Yann Tiersen. Morricone kan dat ook wel, bewijst hij in Tema di Francesca uit La Femme La Plus Belle. Dit nummer lijkt wel te zweven, zo vederlicht is het. Schiet ineens een zinnetje/beeld door mijn hoofd.. Geesten zwevend over het water. Oh God natuurlijk. God zweeft over het water. Had Spinvis dat bedacht of de Bijbel? Ha.
Dat lijkt me 'n aardig einde van dit chaotische stukje. Morricone gaat nog wel even verder met voorzichtig muzikaal mompelen.

Oma's Platenkast: Woodhouse In Italië

Woodhouse In Italië, wat keek ik daar naar uit.. John Woodhouse heet waarschijnlijk gewoon Jan Blokhuis (Of misschien Houthuijsen) Ben ik meestal wel in staat om sympathie te voelen voor willekeurig welke figuur op 'n foto.. In dit geval lukt het me niet. Het is een opa'tje van 60, maar hij straalt me iets te uitbundig. Deze man is duidelijk in goede doen. Hij zit op een enorme houten versterker, wat achteraf gezien een slecht teken bleek.. De man speelt namelijk op een elektronisch versterkt accordeon.. En dat klinkt driewerf kut. Maar goed hij zit daar dus. Bij hem, een op Liesbeth List lijkende vrouw die uitgelaten in de handen klapt. Wijn op tafel. Ja, het goede Italiaanse leven. Overigens is deze hoes een mooi voorbeeldje van prehistorisch fotosjoppen. Volgens mij was geen enkel aanwezig ding/mensch (ook niet de bloemetjes en andere onnozele decorstukken) in een kamer tegelijk.
Achterop staat een waslijst van andere Woodhouse platen.. Deze man had een werktempo wat dat van Jandek overtreft.. Hij reisde voor de tv, vast de Tros, de wereld rond om muzikale programma's te maken. Nou, iedereen ziet dat voor zich.. Playbacken en lachen maar. (Playbacken op een accordeon?) Er is ook nog een briefje voor de lieve luisteraars afgedrukt..("Vrienden") Woodhouse hoopt het zonnige Italia bij ons thuis te brengen.. En vertelt ook nog dat werkelijk alles wat gezegd is over Italië waar is. Denk ik toch even aan de mafia, maar dat kan ook aan de foto van Willy Alberti liggen. Willy Alberti: Held. Dat is me een fijne Italiaan die is weggelopen uit de Sopranos. Hij doet inderdaad mee.. Net als 2 klassieke zangers ene Hubert Waber (Jiskefet-hoofd, Kees Prins-look-a-like) en Willly Caron (duidelijk faalangst) Het moet gezegd, het is een goed idee van Woodhouse om die zangers in te huren.. Enkel instrumentaal zou het echt niks zijn geweest. Vergeet ik bijna nog het Westlands Mannen en Meisjeskoor. Vreemd.. Geen jongens.. Die hebben toch juist de mooiste stemmen? Of zouden de vrouwen uit genegenheid als de meisjes worden aangeduid. Nou ja.
Zodra ik de plaat voor het eerst opzette merkte ik het meteen.. Zo'n magisch accordeon klinkt in de verste verte niet als een.. tsja, echte.. Op een echte hoor je hoe de bespeler moet werken om de tonen uit instrument te doen laten zuchten. Het element "Wind" zullen we maar zeggen. Dit pruts-ding, dit nep-ding klinkt als een Hammond orgel. Een slecht Hammond-orgel! Een blikkerige synthesizer met stomme bliep-noten. Zouden de eenvoudige drums ook uit dat ding komen? Zal ook wel. Gelukkig is er het koor om dit Funiculi, funicula tralala wat op te veraangenamen. Een ander puntje van respect verdient Sjon voor zijn puntigheid. De instrumentale werkjes duren gelukkig maar een minuutje of 2. En ach, het heeft ook wel wat.. Het lijkt wel muziek voor de 8 bit Nintendo. Vooral in O Mia bella Napoli, alsof er een mannetje door Napoli loopt die "coins" (bliep) verzamelt en af en toe een "Warp Zone" neemt. (3 nootjes naar boven) Woodhouse speelt retro-game-muziek voordat er spelcomputers waren.
Hubert Waber horen we voor 't eerst in 't gewijde Santa Lucia, de man is vanzelfsprekend geen groot zanger. Anders zou hij niet aan dit soort schnabbeltjes mee doen. Heino zingt nog beter. Nah, dat is niet aardig. Maar toch hij zingt alsof hij teveel wijn heeft en elk moment in slaap kan vallen. Gaap, gaap.
De andere "serieuze" zanger maakt zijn entree op La Mattinata. Caron, de tenor.. Normaal een stem die me wat beter zou moeten liggen. (Joshua Ellicott, die laatst een of ander concours won, geweldig) Onze Caron klinkt echter eerder als een Italiaanse mama die spaghetti aan het maken is. Hij gilt..
Maar goed er is one man to save the day, natuurlijk.. Willy! La Novia.. Dat is tenminste een zachte fluwelen stem.. Hij verdient 't niet om door zulke lelijk rommelmark-instrumenten begeleidt te worden. Aveeee Mariaa. Drums doen een crescendo, kerkbellen klinken.. Een koor sluit zich bij Willy aan. Ah, Kerstmis in Italia. Eindelijk wat echt Italiaans pathos. Meesterlijk.
Op kant 2 toont Woodhouse aan dat hij zijn accordeon zelfs als een kerkorgel kan laten klinken. En dat klinkt eigenlijk best goed. I Pescatori de Perle wordt door Waber en Caron gezongen.. Een compositie van Bizet. Was dat een Italiaan denk ik dan.. Een echte Italiaanse sfeer heb ik nog niet ontdekt.
In Carnaval de Venice kun je met veel fantasie in de snare-drums een centenbakje horen. Lijkt me onhandig, met zo'n groot draaiorgel op een bootje door Venetië varen en dan je geld verdienen.
Ik denk dat Woodhouse normaalgesproken beter thuis was in het Duitse werk.. Daarom is hier ook het Chiantilied aanwezig, Italianen en Duitsers, dat gaat ook prima samen om een afgezaagde cabaret-grap te maken. Auf die Sonne, Auf die Regen, Auf die Liebe, tralalalala. Jaaaa de Chiantiii. Caron bewijst hier dat hij toch wel kan zingen.
O Sole Mio, zat ook al bij Alice Pemen in een van haar medleys, meen ik.. Dat had zij ook wel gewild, op kosten van de baas Europa door. Alleen zo'n Hammond is wat zwaar. Ze had accordeon moeten spelen. Kon ze vast wel.
Willy Alberti duikt nog een keer op in Alla Fine Della Strade. Een grappig nummer omdat erg duidelijk te horen is waar Hazes zijn kunstjes leerde. Waarschijnlijk was dat nummer van Alberti op kant 1 a-typisch. Dit is een echte schlager.. Hij zingt iets over centi, centi, vieni, vienii, lalala.
Gelukkig is er ook nu weer een aardig slot met La Montanera.. Het Westlandse koor mocht de plaat openen.. En nu dus ook sluiten. Best indrukwekkend. Ze zingen zo luid dat het bijna a capella wordt. Ik wou dat ik zo kon zingen. Het moet ook mooi zijn om zo'n machtig koor te dirigeren. Het zijn overigens duidelijk meisjes. Het was geen eufemisme..
Nu ligt hier ook nog een Woodhouse lp waar hij een reisje langs de rijn maakt. De plaat is meer van hetzelfde (verrassend) maar net iets beter, al zijn de Willy's er dan niet bij.. De instrumentale werkjes hebben namelijk nu wel een fijne kermis-melancholie.
Nabeschouwing dan.. Woodhouse heette eigenlijk Holshuysen, zat ik niet ver naast. Hij verdient meer respect dan ik 'm hier gaf want hij won op zijn 7e het WK accordeonspelen! Hoe deed hij dat? Hij speelde de Turkse Mars van Mozart.. Met de accordeon op zijn rug! Ook schreef hij Koffie, Koffie, Lekker Bakkie Koffie..
Het is zonde dat de man net voor de aanslagen van 11 september stierf. Ik vermoed in hem een groot complot-denker.. Lees dit interview maar 'ns. Daarin suggereert hij dat alle nummers van de Beatles door Nederlanders zijn geschreven!

Oma's Platenkast: Halli, Hallo, Wir Fahren

Heino! Het deed mij zeer veel deugd een plaat van deze Duitse volksheld in de stapel aan te treffen. Tenslotte kreeg de man de laatste tijd in bepaalde kringen wat aandacht.. Al was het dan als een DJ-parodie.. Ofzo.
Werkelijk ál het niet-muzikale klopt aan deze plaat. Wat een geweldige voorkant. Heino de Thunderbird is me toch een figuur.. Er zijn eigenlijk geen woorden voor. Die kop van die man! En die bril. Superbril! Hij heeft een verfijnde zwarte coltrui aan en een bruin leren jekkie. En die intens melancholische blik, in die creepy grote, uitpuilende ogen.. Fantastisch. Op de achtergrond zien we, wat vaag, dat eiland waar de Thunderbirds plachten te verblijven. En dan die titel.. Halli, Hallo, Wir Fahren. Absurdisme van het hoogste niveau. Ik bedoel, dit is een plaat vol stokoude volksliedjes en Heino heeft 't over Fahren? Zelfs fietsen bestonden toen nog niet. Dacht ik.
Binnenin zien we de kop nog een keer van dichtbij, die ogen.. die ogen. Ook wordt er reclame gemaakt voor wat andere Heino releases.. Heino is zelfs zonder bril te zien. Daar klopt dus niks van.. Hij lijkt dan wel Russisch.. Vladimir Poetin. Ene Robert Stolz prijst Heino aan: Weil Heino nicht nur mit schoner Stimme, sondern auch mit viel Herz singt, ist er für mich der ideale Interpret volkstümlicher Lieder. Toen ik dat las kreeg ik dus door dat Heino geen Rex Gildo was. In elk geval niet op deze plaat. Heino is geen Elvis-imitator.. En hij heeft ook niks (muzikaals) van Roy Orbison..
Ook valt er te lezen dat Heino zal worden begeleid door Die Westfälischen Nachtigallen. (Een kinderkoor natuurlijk!) Toen kon ik echt niet meer wachten.. Jetzt geht's los, der Grosse Heino!
Ah, Middeleeuwse dwarsfluitjes, vrolijke gitaren. Heino was vast jarenlang opperman bij de Scouting. Allemaal een hoedje met veer op en marcheren door het bos. Wer Rrrrecht in Freuden wandern will! Woah, Heino zingt LAAG. Ik dacht dat de man een gevoelig koorknaap stemmetje zou hebben.. (Maar kennelijk waren hoge stemmen niet in de mode, zie de stukjes over de zangeresjes)
Nou ja hoge stemmetjes wel bij het koor natuurlijk. Piep piep! Hallo! Het lijkt wel een groep zingende muizen uit een tekenfilm. Die ganzen Welt ist wie ein Buch darriin ist aufgeschrieben.. Eh.. iets over Gott.. En Trouw. Heino zingt minder duidelijk Duits dan Vicky. Zijn teksten zijn misschien ook wat literairder, al is dat waarschijnlijk een heel gewaagde veronderstelling.
Ook Heino houdt wel van een paar klingelende mandolines. En hij houdt van de natuur (Of niet als je van de Partij voor de Dieren bent) Dreigende ratels.. Toeters.. Ich schiess den Hirsch! Im tiefen Wald.. Hmmmm gromt het koor dreigend. (Zover dat kan) Heino is de ware koning.
Der Wilde Falk is mein Gesell.. De wolf is er ook bij. Wat een stoere keerln in dit liedje uit 1850. Gezond jagersbloed! Dit is goed voor de mens. Het wachten is nog wel op een echt mooie melodie, dit soort liedjes hadden vast 25 coupletten die allemaal heel belangrijk waren.. Heinaert de Vos.
Muzikaal gebeurt er voor het eerst wat interessants in het nummer Auf Jedem Schiff Fahrt Das Heimweh Mit. Mooie titel.. Was er niet laatst ook al een mooie titel met schepen? Bij de Cats.. Nee, bij Jim Reeves. An der Reling steht ein Junge.. Er schaut weinend über das Meer. Ja afscheid van moeder viel 'm schwer. Een zeemansaccordeon speelt droef, terwijl de drums dan toch een kleine Elvis-shuffle inzetten.. Darum traüme die Matrrooose, dat de wind draait. Of ze terugbrengt. Hans Teeuwen stijl.. Nu allemaal: Auf jedem Schiff.. Sterk spul, die Fisherman's Friends..
Halli, Hallo, Wir Fahren blijft het beste voorbeeld van een goede plaat, zolang je 'm niet opzet. Wat dacht u van een titels als Schwarzbraun ist die Hasselnuss! Geniaal. Een banjo jodelt, Schwarzbraun bin auch ich, bin auch ich. Hahaha! Wat een vrolijkheid. Joebiedie ha, ha, ha zingen Heino en het koortje gezamenlijk.
Terug het bos in, wacht hazelnoten zijn ook, nou ja.. Waldeslust. Een echte deiner.. Pullen bier op tafel.. En ondertussen aan lieve kleine vogeltjes denken. Die zo zoet zingen. Een van de betere melodieën van de plaat en het nummer is ook rustiger/leger gehouden, zodat we makkelijk van de mooie samenzang kunnen genieten. Het werkt best goed zo'n koortje en de bariton (?) van Heino.
Er volgt nog wel een woudliedje waar Heino zelfs over Lebensraum zingt.. Nou ja het zal wel LebensTraum zijn. Maar dan komen we dan toch een kar tegen! Je kunt natuurlijk ook rijden met paard en, eh, wagen dus.. Even niet aan gedacht. Dus Hajo, spann den Wagen an. Een echte canon, zoals we vroeger nog wel op de basisschool zongen.. Ging altijd over tovenaars.. Tovenaar doe open piepten de leerlingen in groepjes om de beurt.. En nu zijn het de nachtegaaltjes. Gaan we met die wagen op oorlogspad? Het lijkt er wel op als ik de marcherende drums hoor. Erg mooi gearrangeerd allemaal, al die stemmen begeleidt door lekker rokerige drums en best toffe blazers. Altijd het beste voor 't laatst bewaren.
Eens kijken of er nog wat interessant op kant 2 gebeurd. Ik betwijfel het.. De stijl is toch wat beperkt.
Niet dat niet gezellig blijft, of er nou musketiers opduiken of niet. Weit ist der Weg zurück ins Heimatland. Der Mensch lebt nur einmal und dann nicht mehr.. Het heeft allemaal ook wel wat weg van de exotische onzin die in Duitsland populair was in de jaren '20. Ik hoorde ooit op de radio een programma over die Berlijnse operettes.. Daar zat ook veel strand, zee en andere Hawaii onzin in.. Aloha Heey. Mein Herz gehört den grossen weiten See. See? Dat is vreemd..
Kapitän dein Schiff ist gross und schön.. Und es hat die weiten Welt gesehen! Bombay, Shanghai.. You name it. Alohaaaa hey..
Duitsland had niet al teveel kolonies, maar Madagaskar zal er wel een geweest zijn.. Het eiland wordt een paar keer genoemd, onder andere in Wir Lagen Vor Madagaskar.. Geen pretje. De Pest was aan boord. Ahoy Kameraden! Hoe heetten die orkestjes ook alweer waar de pa & ma van Spinvis in speelden.. Mariachi..? Net als in de canon van kant 1, wordt het hier pas echt leuk als er een hoop jazzy blazers opduiken.. Geeft net dat beetje pit waar de rollende r'en van Heino uitstekend op gedijen.
Ik geloof het wel.. Er is nog 1 noemenswaardig nummer.. Guten Abend, gut' Nacht. Het is altijd vermakelijk om te ontdekken dat een afgesleten melodie van een groot componist was. Denk aan de kinderliedjes die gebaseerd zijn op melodieën van Mozart. Zo ook dit nummer.. Het blijkt van Brahms, maar ik ken het liedje het vooral als een plastic blauwe vogel waar je aan een touwtje kon trekken waarna er lieve belletjes klinken die een slaapliedje spelen.
Gute Abeeend.. Gut' Nacht. Mit Rosen bedacht.. Morgen früh, wenn Gott will, wirst du wieder geweckt. Och, dat koortje. Wat een engeltjes. Schlaf nun selig und süß. Ze zouden dit aan het eind van Met Het Oog Op Morgen moeten draaien.. Een keer op 1 April misschien.. In tegenstelling tot de zangeresjes uit vorige afleveringen is Heino trouwens wel prima in staat om een klassieke melodie als een ware opera-ster te zingen..

Oma's Platenkast: Vicky Leandros

Ah Vicky, die deed toch echt een keer mee aan het songfestival en trouwde met een rijke Duitser. Of ze zelf Duits was weet ik eigenlijk niet, Grieks lijkt logischer, maar net als Mireille Mathieu zal ze bijna alle hier aanwezige liedjes wel in die taal zingen. Op de voorkant staat het tutje Vicky met een Oostblok/Berlijn look tegenover een achtergrond van walgelijk roze bloemetjesbehang. Nog meer roze bloemen op d'r blouse.. Het glazuur springt van mijn tanden. Ze heeft een flink gouden kruis om haar nek. Een beetje een bizarre constatering, maar volgens mij had ze heur haar wel even kunnen wassen. Het lijkt wat vettig! Misschien is het juist dure haarlak die de styliste uitgebreid voor de foto heeft staan opspuiten. Erg makkelijk haar lijkt ze niet te hebben in elk geval.. Een enorme bos en dat voor zo'n smal gezichtje. Maar goed, dit is geen modeshow.. En als het dat al was zou Vicky al haar vrouwelijke collega's van deze reeks verslaan dankzij de binnenhoes. Tussen haakjes: "Mit Poster" zegt de voorkant, die is natuurlijk weer weg, helaas. De binnenhoes dus, bij Mireille Mathieu stonden daar ook al veel leukere foto's. Als de lp's in de winkel in plastic zaten en je de binnenkant pas thuis kon zien, zou dat een mooie geste zijn aan de koper. Maar ik geloof dat dit niet zo was. Vicky staat nu tegenover een effen bosgroenen achtergrond met een zeer lang gewaad aan. Met borduursels van kandelaren. D'r haar is nu ineens zwart als een ware Griekse en ze kijkt als de ietwat dubieuze ster uit een musical, als een echte filmster eigenlijk. In een woord fantastisch. Genoeg over randzaken, de muziek. Het openingsakkoord lijkt wel van JW Roy.. Vanaf de bank staart ze naar de volle maan. Oh nee, Alles was ich habe is meine Liebe und Mein Herz das ich dich schenke will. Meer heb ik niet te vergeven, maar jij mot 't niet. Gek! Een hoempa-basje zet een dans in terwijl Vicky de hemel op aarde beloofd. Een koortje en meerdere Vicky's zingen tegelijk. Haar stem is heel wat lager dan ik verwacht. Ik dacht wederom dat dit een iel hoog zuchtend meisje zou zijn, maar net als Mireille Mathieu is het eigenlijk een potige stem. Minder goed, dat wel. Het snarenwerk is wel aardig oriëntaals. Ook Vicky heeft een hippie-kant. Leb Dein Leben kwettert ze enthousiast.. Lass die Welt von Morgen doch vor allen schoner sein. Ik begin te patronen wel te ontdekken.. Op een milieubewuste hippie track horen duidelijk conga's (of weet ik veel wat voor percussie: trommeltjes) Een koortje met enige gospelinvloeden en veel mannen is ook standaard. In unsere Traume gibt es keine Einsamkat.. Zowaar een lange uithaal. Kan wel want haar stem is op dat moment toch vrij ver naar achter gemixt. Hey Joe McKenzie, zum Kuckuck mit dir! Haha. Wo bleibt unser Wein? Hij zit met Caecilia in de kelder te smoezelen en alle wijn te drinken. En zo blijft er niks voor ons over. We wachten al zo lang.. De meeste nummers op de plaat werden gepend door het duo Panas (Vicky's pa) en Munro, maar ook Lennon duikt op. (Voor het eerst sinds Mauriat, meen ik) Meteen na het hilarische dranknummer verkondigt Lennon nu via Vicky zijn gebruikelijke boodschap van vrede. In het Engels, of iets wat daar voor door moet gaan, want ik kan het slechter volgen dan haar Duits. Love is reaching, reaching.. iets. Love is "eskin" to be loved. Ik verlang ineens naar Beatlesque piano-akkkoorden, want dit alles wordt begeleidt door een lelijke Middeleeuwse gitaar. Love is free, free is love. Love is living, living love. Verdiende die Lennon geen Nobelprijs voor literatuur? Wat een genie was het toch.. Net als Mireille doet Vicky een liedje over "De Wind".. Ich Will Frei Sein Wie Der Wind.. Vicky wint van Mireille op de mooie naturelle opnamen van de (bas) gitaren. Maar haar melodieën zijn heel wat minder meezingbaar, geen instant pop hits, eerder matig tot redelijke folk-hitjes om op te dansen en dan weer snel te vergeten. Du träumst von einer Häuschen für uns beiden. Maar ja ze wil vrij zijn als de wind. Ga met mee en ik deel mijn vrijheid met je.. Maar in geen geval huisje boompje beestje. Toch het leukste nummer van kant 1, ook dankzij een snaterend percussie-instrument dat klinkt als een woedende eend. Dan toch nog een piano in Wie Konnt' Ich Wissen.. En een hint van een orkest. Voor het eerst. Was ze net nog dapper, nu kan ze toch niet meer leven zonder haar liefde Een zeldzaamheid in deze serie: Kant 2 is aanmerkelijk beter.. Het start al goed met mandolines die tremolo's spelen.. Kapitein Corelli! Een koor en Vicky zingen Ich hab' die Liebe Geseh'n, beim ersten Blick in deine Augen.. Veel tijd om te oefenen met het grote koor was er niet.. Het klinkt af en toe wat aarzelend.. Vicky's favoriete woord is zonder twijfel Traum. Hoe vaak we dat nog horen op kant 2. Ontelbaar. Oh, nu zelfs wat van die Oosterste stembuigingen. Es war ein zuu-u-u-ufall.. Vicky Kalthoum. Ik dacht daar gaat ze niet meer overheen, maar toen kwam Dann Kamst Du.. Ze is ineens heel goed gaan zingen. Ik snap er niks van. Nur ein Spiel, war für mich die Welt.. Uber all hat ich Freunde und doch war ich so Alleeeiin. Jaja, een galmrefrein.. Met der kam die Lieeeebe. Mexicaanse blazers, zoals altijd. En wederom die mandolines, een trademark. Pauken die slaan, een paar nadrukkelijke basnoten. Bem Beng. Wat een nummer! Das Lebe ist wirklich schon wenn man sich liebt. De prominente rol van het orkest komt de muziek echt ten goede. Echt zonde dat er kennelijk slechts budget voor 1 plaatkant was. De kwaliteit blijft hoog, met de Hair-pastiche Ich Lebe Heut'.. Leef nu! Onze dromen zijn nog jong. Het koor is hier in topvorm. Jesus Christ Superstar taferelen in gospel-jubel sfeer. Het Lailailai refrein met tamboerijn van Augen wie Feuer mag eigenlijk ook niet onvermeld blijven. Het is moeilijk om iets interessants te zeggen als de muziek beter wordt.. Zelfs het snarenwerk doet er een schepje bovenop in het barokke "outro". De zomer is voorbij, unser Traume sind zu Ende. Denkst auch du manchmal daran? Das der Abscheid vielliecht ein Abschied vor immer wird.. Met de zomer sterft ook de liefde. Kleng, duistere piano-aanslag. Soepele bas, redelijk swingende drums (daar was nog wel wat plaats voor verbetering geweest) een goede opbouw, Schau mich an! Gib mir die Hand! Want voor 2 mensen die sich Lieben gibt es ein Wiedersehen.. Tataaaa. Een complete stijlbreuk in het slotnummer Der Zahn Unserer Zeit. Cartoonesque.. Marlene Dietrich! (Zou ik zo denken) een kroeg vol zwetende soldaten.. Rinkelende percussie, een valse honky tonk piano.. Komische tekst over conservatieve mannetjes. Jaaa, meisjes dragen Hosen, Shock! (Het koor zucht hilarisch) Das war der Zahn unserer zeit Meeesjeu (Oh hoe ze dat toch uitspreekt). We leven in de 20e eeuw, tenslotte.. Oh, nog een keer Lailalai.. En handclaps! Topentertainment.

De Week (van 26-09-06)

*Fionn Regan - The End Of History
Rommelhok is vernieuwd en ook ik zal regelmatig bijdragen leveren aan dit muzieklog. Eens kijken of ik nu dan nog een andere draai kan geven aan mijn stukje over Fionn. Dat is lastig. Als ik op The Gone Wait nou 'ns wat aardiger ben, dan zeg ik dat dit toch wel een prima singer/songwriter plaat is.. Met hele aardige kabbelliedjes in de lijn van Damien Rice en I Am Kloot. De volgorde is ook uitstekend, met net genoeg variatie om saaiheid te voorkomen. Misschien dat wat meer vuur af en toe toch geen kwaad had gekund. Er is helaas ook geen echte uitschieter, een nummer waar je verliefd op zou kunnen worden. Fionn moet nog wel op zoek naar zijn eigen Lisa Hannigan, de geweldige zangeres die Rice begeleidt.

*DJ Shadow - The Outsider
Ik hoorde This Time een paar weken terug op de radio. Supergoede nieuwe Shadow-track, dus ik keek hier wel naar uit. Voordat ik 't album te pakken had, had ik echter al overal negatieve recensies gelezen en kon ik de muzikale koers van de plaat wel raden. Het blijft bij dat ene goede nummer en voor de rest wordt het machinaal dansen op crunky stampers. Niks voor mij. En eerlijk gezegd, zelfs pijnlijk slecht.. Vooral op het moment dat je van This Time in 3 Freaks valt. Au!

*The Passion Of Anna
*Thank You For Smoking
*The New World
*La Mariée Était En Noir
*Out Of The Past
*Bullets Over Broadway
*Trainspotting
The Passion Of Anna is een Bergman in kleur, goed voor Liv Ullmann natuurlijk, met haar onwerkelijk helderblauwe ogen. Bibi Andersson is ook weer van de partij, net als Max Von Sydow. Die laatste is de grote ster van deze film. Hij speelt een personage dat me sterk aan Jandek doet denken. Uiterlijk is hij al even rossig en tenger, maar belangrijker is dat hij een man speelt die een zeer teruggetrokken leven leidt, geteisterd door depressies. Bovendien blijkt halverwege dat hij enige tijd in de gevangenis zat, wat een berucht aspect van de Jandek mythe is. Tot slot is daar nog de rurale omgeving, de hoesjes van Worthless Recluse en What Else Does The Time Mean vertonen er wel enige gelijkenis mee. Een aanrader dus voor de Dekkies. Maar niet alleen voor hen.. Het is sowieso een zeer sfeervolle studie naar de verwerking van psychische tegenslagen. Magnifiek einde ook. Van Koyaanisqatsi-achtige grofkorrelige allure!
Wie een avondje licht satirisch vermaak wil kan naar Thank You For Smoking kijken, misschien komt de film zelfs nog wel in de Nederlandse bios.. In België draait ie in elk geval vanaf 27 september.. Het is een zelfverzekerd debuut van regisseur Jason Reitman, die vanaf de vrolijke openingstitels de film met veel flair verteld. We volgen een lobbyist van de tabaksfabrikanten, die zonder scrupules roken verdedigd. Hij koopt rustig de stervende Marlboro Man om. Best grappig, zonder vilein of echt gevaarlijk te worden.
Malick heeft toch wel een beruchte reputatie die wat met Herzog valt te vergelijken. Hij maakte alleen een stuk minder films, en eigenlijk ook mindere. Hoe dan ook.. Als The New World begint, gaan de gedachten al snel naar die knotsgekke kolonisatie film van Herzog, Aguirre, der Zorn Gottes. Zeker als John Smith met een paar mannen het binnenland van de Nieuwe Wereld moet verkennen. Met een bootje. Alleen Smith draait niet door, hij wordt gek op het welbekende Indiaanse prinsesje. Nou ja het verhaal moge bekend zijn. Malick schiet weer geweldige plaatjes en laat het verhaal versloffen. Hij houdt met teveel moeite de lijn vast, zodat er van het ene op het andere moment honger heerst in het kolonistenkamp, en het volgende moment is daar alweer de oplossing. Van een goed drama vertellen heeft de man nog nooit gehoord. De film heeft zeer zeker andere kwaliteiten.. Een enorm aantrekkelijke puls, die de toeschouwer letterlijk zeer kalm laat ademhalen.. Fascinerend. Dan is daar nog Q'Orianka Kilcher, een meisje met een geweldige kop. Jammer dat ze maar verwonderd blijft kijken, 1 uur is het nog wel ok, daarna geloof ik 't wel. Gelukkig wordt ze vanaf dat moment in het ene na het andere Engelse kostuum gestoken, zodat we nog wat afgeleid worden. Een kleine modeshow. Juist in dat gedeelte van de film zit het enige stukje emotionaliteit, als de prinses met een of andere Engelse kolonist is getrouwd, zonder dat ze haar eerste liefde John Smith kan vergeten. Jammer dat ook zulke mooie momenten vaak worden verknald door eindeloze voice-overs. Er wordt nauwelijks níet in voice-over gesproken. Doe dan radicaal denk ik en laat ze echt zwijgen. Met nog 3 minuten te gaan verwonderde ik me over het feit dat na Disney Malick kennelijk ook het treurige einde niet aandurfde. Mis! Ook al duurt de film dik 2 uur, dat gooien we er op de valreep gewoon nog even in. Toegegeven, dat is een van de weinige momenten waar de "korte flitsen" stijl werkt. Conclusie: Een behoorlijk interessante film, met talrijke (nee teveel) mankementen.. Zo was de film ook beter geweest als de soundtrack niet zo hopeloos was. Matige orkestwerkjes, die teveel spanning suggereren en muzak piano-nootjes. Als daar toch eens een geschikt persoon voor was ingehuurd.
Truffaut was een van Hitchcock's grootste bewonderaars. Hij interviewde 'm talloze malen en schreef een beroemd boek over deze gesprekken. Logisch dus dat de man ook wel 'n eigen werkje in de stijl van de meester wilde maken. Ik las ergens Hitchcock's reactie op deze film en tussen de regels was toch duidelijk te merken dat hij zich (ook) ergerde aan de talloze plotholes. De politie levert broddelwerk, en hoe weet de wraakengel (bruid) toch wie ze moet uitschakelen? Ik heb Kill Bill nooit gezien maar daar schijnt ook een moordende bruid op te duiken, dus de liefhebbers daarvan kunnen hier zien waar Tarantino zijn inspiratie vandaan haalde. Deze Truffaut is enkel de moeite waard om te zien hoe het onvermijdelijke gaat gebeuren. De spanning zit 'm in Hoe en niet in Wat. Er duiken gelukkig wel wat geinige personages op zoals de rechtse industrieel gespeeld door Michel Lonsdale, die ook in Baisers Volés neurotisch goed was, toen als schoenverkoper. Truffaut had het slot wel iets eerder moeten inlassen.. Er is nog 1 man op de dodenlijst over.. En terwijl de politie zich afvraagt waarom de bruid zich nu ineens zo makkelijk laat inrekenen, weet de kijker het antwoord al. (Oftewel waar zou die laatste man zich nou bevinden?)
Out Of The Past volgt het gebruikelijke procédé van een goede film noir.. Eerst de sfeer neerzetten.. Een landerig dorpje, een doofstomme jongen, een klein cafeetje.. En dan in no-time tientallen verwikkelingen, al dan niet in flashback, laten plaatsvinden. Ik was de draad zoals gebruikelijk weer helemaal kwijt.. Maar er bleef een grote grijns op mijn gezicht staan. Leuke one-liners, slechte vrouwen, de hele mikmak.
Bullets Over Broadway is een van de beste films van Woody Allen, en ongetwijfeld de beste waarin hij zelf niet meespeelt. Ja, zelfs beter dan Sweet and Lowdown, want dat had een veel minder coherent verhaal. John Cusack is de scenarioschrijver (denk aan Barton Fink!) David, die enkele vervelende concessies moet doen om zijn nieuwste werk op de planken te krijgen. Een van de rollen moet namelijk gespeeld worden door een gangsterliefje.. En die heeft een opdringerige maffia bodyguard genaamd Cheech bij, die zo zijn eigen ideeën over het stuk heeft. Dat pakt beter uit dan je zou denken. Ondertussen wordt David verliefd op de steractrice uit het stuk, gespeeld door Dianne Wiest. Zij overdrijft amusant en geeft een even pathetische vertolking als Gloria Swanson in Sunset Blvd. (Waar haar rol duidelijk op gebaseerd is) Uiteindelijk vliegen er wat kogels rond en realiseert Cusack zich wat zijn ware roeping is.
Zodra Allen zelf niet meespeelt lijken zijn films wat duisterder te worden en de grapjes subtieler. Dat is fijn. Een klein voorbeeldje: Cheech verteld dat hij op Abraham Lincoln Day zijn lagere school in de fik stak.. Aan het slot van de film wordt het toneelstuk opgevoerd, in een duur theater met loges.. Cheech, die om bepaalde redenen zwaar in de problemen zit, is erbij. Wat zou er dan toch gebeuren?
Het boek Trainspotting was zeker de klassieker.. De film is ok, amusant, niks drugsverheerlijking. Bonuspunten voor de muzikale aanwezigheid van Ice Mc, bekend van de Top 25! Bomdigidigibom!

Oma's Platenkast: An Evening With John Denver

Is die John Denver even 10x beter dan ik ooit zou hebben durven denken! Ik dacht, die maffe vogel met de belachelijke bril zal wel pathetische softpop deuntjes maken, waar vooral oma's van houden. Nou ja, misschien doet ie dat ook wel. An Evening With John Denver had een dubbel LP moeten zijn, maar helaas zat alleen de 2e plaat er nog in. Zonde. Extra vreemd is dat er nog een andere Denver plaat bij de enorme stapel zat, die ook al leeg was!
Als je de man breed ziet grijnzen op de voorkant zou je zweren dat hij een paar verkeerde genen of chromosomen heeft. Misschien komt het door de bril.. Hij staat wel mooi in een fantastische zaal, valt op de achterkant te zien. Het Universal Amphit theater in Universal City. Staat me vaag bij dat dat een filmstadje was (half pretpark?) dat, vanzelfsprekend, door Universal uit de grond was gestampt. Fantastische zaal zei ik dus.. Het lijkt wel een UFO. Een magistraal rond plafofond.. Duizenden lichtjes. Kan zo in Disneyland qua magie.
Tijd om kant 3 'ns op te zetten..
Een gitaartje tokkelt als het beste van Simon & Garfunkel.. Lady are you crying? Het publiek begint voorzichtig te klappen. Do the tears belooong to me? Denver zingt vriendelijk met een aangenaam vibrato. Hij staat op een klein verhoginkje, achter hem worden mooie beelden geprojecteerd. Lady you've been dreaming, I'm as close as I can be. Hij heeft een enorm orkest bij, maar dat stelt zich bescheiden op. Voorlopig horen we alleen wat percussie rinkelen. De contrabas begint te spelen. De plaat kraakt, het lijkt wel regen dat op het dak van het theater valt. I wish you could now how much I looove you. Beetje falset zang hoort er ook in. Sentimenteel, maar mooi. Lady are you happy? Do you feel the way I do? Lady, My Sweet Lady. I swear to you our time has just begin. Pling, een mooie slot-flageolet.
John Denver is vooral meer hippie, meer Alice's Restaurant dan ik dacht. Hij strumt zijn gitaar enthousiast in Annie's Other Song. Lalalalala! De conga's zorgen voor een authentieke dag in 't park sfeer. In de binnenhoes is ook goed te zien hoe aangenaam rommelig de backing band om hem heen is opgesteld.
Met afstand het hoogtepunt van de hele tweede plaat is Boy From The Country. John Denver pende het merendeel van de aanwezige nummers zelf, maar dit is een goedgekozen cover. Als je de simpele ziel Denver ziet weet je ook dat een nummer als dit op zijn lijf is geschreven. Eenvoudige plattelandsjongen. They drove him out, into the rain. Some people even said, that the boy from the country was insane. Sorry John! Muzikaal vergelijkbaar met de opener, maar nu komt het orkest wel in actie met zachtjes aanrollende orkestnoten. De drummer tikt op zijn stokjes.. He tried to tell us that the animals could speak. Who knooows? Perhaps they do. How dou ya know they don't..? En dan dat refrein.. Boy from the country, left his home when he was youuuung. Al die lang aangehouden trillende noten, gewoon perfect. Boy from the country he loves the sun. Yes he does, yes he does. Denver zingt het allemaal weer in zijn uppie, op de top van zijn bereik, geen achtergrondzangeres, heeft ie niet nodig. De falsetnoten aan het end zijn ook waanzinnig. Het publiek is terecht uitzinnig. (Rita Hovink rijm)
Diepe zucht, nu hoeft het al niet meer voor mij. Maar Denver is nog lang niet klaar natuurlijk.. Hij begint een meer verhalend nummer Rhymes & Reasons. It's here we must begin to seek the wisdom of the children. Kinderen, bloemetjes, al mijn broeders en zusters, verenigt u. Like the music of the mountains! Het wordt wel erg pastoraal nu met dwarsfluiten, hoorns en God weet wat nog meer. Teach us to be free! This song is a prayer to non-believers.. Oh, oh.
Forest Lawn is een voorproefje van de slotkant.. De vrolijke hillbilly country kant. I wanna go simply when I go.. They'll give me a simple funeral, I know. Op naar Forest Lawn.. Een vrolijke begrafenis, met een military band. I'll find my comfort there.
Een banjo danst op slotkant.. Yiihaaa. Pickin' The Sun Down. Ik zie rijen en rijen van bomen. En dan maar plukken, vrolijk fluitend. John Denver houdt wijselijk zijn mond tijdens dit volksdansje.
Daarna gaat hij verder met de thematiek waar hij gebleven was.. Clap your hands! Thank God I am a country boy. Viooltje, dat nog van zijn pa was, en een gitaar erbij. Fijn. Neem je vrouw bij de hand.. Maar de kids slapen "so I keep it kinda low". Life ain't nothing but a funny, funny riddle. Woohoo. Het lijkt het geluksdorp wel uit Burton's Big Fish. Gezellig. Denver's stem slaat over van enthousiasme terwijl hij in lachen uitbarst.
Ik hoop dat er ook nog wat serieuzer folky werk langskomt, maar het publiek heeft liever dit. De applausmeter slaat hier het verst uit.
West Virginia.. Blue Ridge Mountains. Life is old there. Country roads, take me home to the place I belong. Was dit een grote hit? Of is de melodie gebaseerd op een traditional, dit klinkt wel heel bekend. Hier klinkt Denver een beetje zoals ik 'm verwachtte.. Een massale samenzang op het goede leven in Amerikanen. Net iets te overdreven.
Het orkest krijgt weer wat te doen in Poems, Prayers and Promises, een aardige contemplatie op het leven. What about our dreams? And all the memories we share?
Though my life's been good to me.. There's still so much to do. Denver's eigen Testament na de eerste x aantal jaar van zijn leven. Denk aan Boudewijn de Groot. Hoe lang zou het nog duren voordat Denver een vliegtuigongeluk kreeg? Misschien was dat pas in de jaren '90, toen zijn grote roem al was afgenomen..
Na de contemplatie is het tijd voor een wedergeboorte. Op zijn 27e.. Colarado Rocky Mountain High. Een nieuw begin. Een eenzame wandeltocht door de bergen om de demonen te vedrijven. Zen zonder motorfiets. He knew he'd be a poor man if he never saw an eagle fly.
Tot slot richt Denver zich eindelijk uitgebreid tot het publiek. This Old Guitar is een gepaste toegift. Denver verteld hoe hij een gitaar van oma kreeg.. Een paar meisjes in het publiek, die vooraf door Denver zijn ingehuurd, roepen. YAY Grandma..! Denver lacht overdreven en zegt droogjes.. Far out.
Denver verteld hoe hij die gitaar verloor.. En 'm een paar jaar later terugvond. So I told him everything that'd happened to me since the last time I last saw him.. And it told me a few stories. So I wrote this song! Gelukkig nog een keer S&G stijl.. This old guitar taught me to sing a love song. Art had eigenlijk wel mee mogen zingen, die zangharmonieën mis ik nu aan het slot van de plaat voor het eerst. I love to sing my song for you, Yes I do.. Jammer dat het publiek niet tijdens het liedje uit verrukking begint te klappen, dat zou een kippenvel momentje hebben kunnen zijn. Maar het zit braaf op stoeltjes, theatervolk.. Maakt Denver niks uit. I love you people, thank you very much.
Prima plaat.

Oma's Platenkast: Een Rondje Van Rita

Rita Ver.. Eh.. Hovink.. De Pippi Langkous van het Nederlandse levenslied. Daar zit ze dan. Een vriendelijk mens in een knaloranje gele gloed. Echt jong is ze niet meer. Laat Me Alleen staat er op de hoes, die ik handen heb. Dat is een stevige titel, denk maar 'ns terug aan het Duo Onbekend dat zulke dappere statements nooit zou maken. Maar wacht, dat kwam ook omdat de personages in die nummers al alleen waren en snikkend wachten op de terugkeer van hun geliefde.
Eens horen of Rita in hetzelfde genre opereert.
We beginnen met een Tango D'Amor, geschreven door (onder andere) ene L. Leandros, zou dat de vader van Vicky zijn?
De laatste avond.. Neem mij weer in je armen. Jahoor! Het afscheid komt gaaauuw. Dans weer met mij onze tangooo d'amor. Ik ben verliefd als nooit eerder hiervoor. Dat laatste lijkt me dubbelop. Rita heeft een interessante stem. Ik denk dat ze wel een Marlborootje lustte. Het kraakt allemaal nog net niet, maar het is ook niet meer zo jofel als toen ze nog jong was. (Zie plaatje) Een flinke vrouw, ze moet moeite doen om de tonen te halen, dat is altijd goed om te horen.. Het refreintje is prima, de simpele en effectieve tango-accentjes doen het hoofd deinen.. De accordeon speelt onze laatste dans. Ik kan kennelijk weer een koortje horen, want nu vallen de drums weg en horen we slechts een heel eenvoudig accordeonnetje met dat koor. En Rita die nanana zingt.
Veel van de songs hebben een extra titel tussen haakjes, met daarin, neem ik aan, de originele titel. Parkovitch zou dus eigenlijk Parkovi moeten heten. Weg uit Argentinië, op naar het Oostblok voor wat zigeuner-romantiek.
Ik zag hem in Sofolt, in Warschau kwam hij weer. Hij leek niet verlegen, dat viel dan ook niet tegen.. Hij wou mee naar Holland! Dus nam ze hem maar mee.. Want zo'n onstuimige kerel, daar zeg je geen nee tegen.. Ook al is hij dan een zigeuner. (Maar wel een fantastisch violist) Niemand kan hem remmen.. En ik wil hem niet temmen! Drinkt Wodka als een biertje. Parkovitch Parkovitch! Jammer dat ik de helft van het refrein niet kan verstaan.
Mijn favoriete nummer is 'n Rondje Van Mij. Misschien verdien je meer als ik, maar de fiscus pakt zijn deel.. Neem 'r eens een van mij. Ik zei het toch, dit is 'n vrouw die stevig in haar schoenen staat. Ik vind je best aardig zegt ze cynisch. Je bent meer waard dan je giro. Al ben ik vrouw, neem 'r een van mij. Deze amusante en stoere tekst wordt begeleidt door een eenvoudig bossanova'tje.. Klink net te goed om uit een keyboard te komen, maar 't had gekund. Rita levert hier ook vocaal haar beste prestatie met een paar mooie blue notes. Ho, een rondje van mij, een kusje van mij, de toekomst met mij.. Het levenslange rondje met mij. Heel zwoel hoor. Het origineel heette trouwens Buttons and Bows.
Er Staat Een Man Bij De Rotonde is een nummer van Rita's hand. Muziek & Tekst! Respect hoor. Jammer dat het nou net na het beste nummer komt.. En de vocale melodie lijkt ook ter plekke verzonnen, zonder talent. Dat is het grote nadeel aan onze Rita, ze denkt dat ze heel goed kan zingen en overschat zichzelf af en toe. Daarom houd ik mijn mond hierover. Ach, een mooi stukje als "de regen spettert op het asfalt stuk" mag niet onvermeld blijven.
We zien heel de wereld, want nu zijn we van het regenachtige Holland weer in een Spaanstalig land belandt. In de zwoele zomernacht hoor ik de gitaren.. Zie je handen sterk en zacht.. Glijden langs de.. snaren. Don Juan knappe man, toch ben jij een charlatan, elke vrouw is van jou, maar jij bleef niet trouw.. Ho, dit gaat snel.. Dit is Drs. P.-achtige eh polka, een echt Russisch dansje.. Niks Spaans. Was het slechts je snarenspel dat me zo bekoorde? Nee. Er is meer natuurlijk. Oh die ogen! Supernummer. Wat een geniaal refrein.. Snel, sneller, Snelst.. Carnaval in september.Waar is het bier? Het hele studentencorps zouden hierop kunnen hossen en luidkeels meezingen. En die Rita had wel een aardig budget gekregen van Polydor om dit plaatje te maken. Violen, orkestje, goede drums. Fijn! Hiephoi!
Dit is het verhaal van 2 oude vrienden.. Robbie was een geweldig muzikant.. En Alex een dichter . Rita heeft het praten bij Jack Jersey geleerd. Dan durft ze zelfs wat te scatten. Oh yeah.. Sinatra zong alle liedjes van Robbie.. Net als Bacall.. En Liesbeth Liszt! Alex werd door Carmiggelt en Wolkers een fenomeen genoemd. Maar ja ze waren allebei alleen.. En dan is er Sylvia. Die moest kiezen. Net als de gravin in die opera van Strauss. (Of Wagner?) Sylvia heeft een slimme oplossing. Ze kiest gewoon voor Bert!
Kant 2 opent met de titeltrack (of niet, blijkt later), eigenlijk Pazza Idea geheten. Niemand, niemand, niemand die me troosten kan. Dit zou wel 'ns een echte klassieker kunnen zijn. Een glimlach dat wordt pure parodie.
Apart hoe Rita die chansontracks als de vorige afwisselt met carnavalskrakers. Met beiden kan ze goed overweg. Trompetgeschal.. Met 10 Amigo's lag ik aan het Spaanse strand.. Zo kwam Sofie los, van bloedworst en Nederland? Wat?! 10 Amigo's verstond ik eerst als dynamiek.. En Sofie los.. Dat klinkt eerder als Syfilis. Toeval? Vast niet. Sofietje het slagersmeisje had de tijd van haar leven.. Want ja, die Spanjaarden. Allemaal Don Juans, die je rug lekker insmeren. Maar nu willen de vrouwelijke klanten dus ook (mee) naar de Torremolinos.. Alleen dat vinden ze thuis maar niks. We gaan gewoon weer naar Ameland, basta! Zet de polonaise nog maar 'n keer in. Terwijl Rita steeds luider begint te zingen. Ze heeft er aanstekelijke lol in.
Een van de vreemdste "tussen haakjes" titels is de volgende.. Elke Dag Maakt Zijn Eigen Verhaal, en dan: (Elke Dag Heeft Zijn Verhaal) Uitleg voor minderbegaafden? Wederom een paar gouden regels.. Elke dag maakt zijn eigen verhaal.. En de buren hun eigen journaal. Klassieker. Het is volmaakt maar toch nooit ideaal. Rita is zo geëmotioneerd dat ze behoorlijk vals zingt, het orkest schrikt er van. Precies zoals ik het graag heb. Misschien was ze nog moe van dat vorige nummer, toch te hard geschreeuwd. Helaas, de tekst op internet spreekt over "de uren hun eigen journaal". Ik geloof er niks van.
Na elke serieuze noot volgt er een hosser. Dat is duidelijk. Een vrouw moet zich van tijd tot tijd eens fijn kunnen ontspannen.. In mijn geval doe ik dat dan het liefst met mannen. (Tenslotte is een man toch wel iets anders dan een boek) En ze is erg kieskeurig wat betreft nationaliteit.. Ik heb geen zin in een Noor of een F.. Bij een Engelsman slaapt ze zelfs in.. Nee, een man uit de Belgique! Zo joviaal. Haar ideaal.. is friet, meer niet. Ik geloof mijn oren niet. De liefde van de vrouw gaat ook door de maag. Ze begint er jazzy jodeltjes van de slaken, toebedooeee, wrrrr. Gillende keukenmeid taferelen.
Nou ja ik kan de hele plaat wel citeren.. Enkel nog een rijmpje uit het slot.. Dolores.. Wil enkel Torreadores (Olé!).. Maar je weet toch dat je familie daar niet.. voor is.. Vandaag of morgen zit je in de.. sores!
In zijn genre en uitstekende plaat dus.. Perfecte ballades (misschien had ik de Tijden van Weleer toch ook moeten noemen: geld en alles is te koop, maar niet de valse hoop) en ook veel lof voor al die hilarische carnavalskrakers. Rita is geen groot zangeres, maar ze heeft een goed gevoel voor theater met lachen en snikken.. Bovendien durft ze! Ze gaat ervoor! Geweldig.
Helaas mocht ze niet oud worden. Overigens blijkt de plaat dan toch Een Rondje Van Rita te heten.. En niet Laat Me Alleen. Misschien zijn er wat LP's in verkeerde hoezen belandt..
Weinig plaatjes van Rita op internet.. Behalve dat voorkantje van een heel andere LP dus: Verwarring compleet. Via een Japanse site!

Oma's Platenkast: Gulliver, La Luna E Altri Disegni

Wat zou dit nu weer worden? De hoes ziet er nog gloednieuw uit, het karton stijlvol ruw als perkament. Angelo Branduardi.. Klinkt als een Italiaanse schlagerzanger. Maar dan de titel, die doet dan weer eerder denken aan een New Age muzak plaat met pseudoklassieke pianogetingel. Het meest fascinerend is de tekening.. Met wascokrijt is een modern uitziende fiets getekend.. Althans een gedeelte. De trapper, met oranje reflector, de euh.. tsja, as, een stukje ketting en frame.. Verenig die tekening maar 'ns met een in Middeleeuwse kalligrafie schrift gestelde titel, die gaat over Gulliver. Vreemd.
Omdraaien die hoes en we kijken in 't gezicht van de man. Absoluut kanshebber voor de meest stijlvolle artiestenfoto. Zie boven. Op de hoes in zwart wit, maar minder korzelig als die foto van Lark.. Angelo heeft een enorme bos krullen, het lijkt wel een Afro.. Hij houdt een gitaar vast, en met dat haar denk ik toch aan Hendrix. Dat zou wat zijn.. Een Hendrix-imitator! Een andere optie zou een melancholische Jaco Pastorius-achtige jazz plaat zijn, want erg vrolijk kijkt hij niet.. Het is een dure lp, met uitvouwhoes.. Binnenin vinden we opnieuw het gedeelte van de fiets.. Nu met stukje wiel.. Ter linkerzijde is de tekening half afgemaakt, ter rechterzijde helemaal.. Daar zit een mini-Angelo met akoestische gitaar en cowboylaarzen op de trapper. De fiets lijkt op weg naar het dorpje op de achtergrond. Best hilarisch.. En psychedelisch. De verwachtingen worden zo wel hoog opgeklopt..
Aan met die muziek.
Lato A begint met La Luna.. Woah dit gaat wat worden! Een middeleeuwse fluit, een dreunende dreigende bas.. Gitaartjes die als gekken echoën en tokkelen. Wat een sfeer. Angelo begint te zingen.. Haha, hij klinkt verdomme als de Paus! Ai ai! Eh, ik bedoel zoals ik me zou voorstellen dat de entiteit Paus zou zingen.. Hoog, trillend, voorzichtig maar toch dramatisch, heilig. Ik weet het niet. De stem echoot trouwens ook behoorlijk, duidelijk zijn favoriete effect. Affrontare il mondo a piedi nudin on si può e dall'alto a spiarlo lei restò. Que wa-a-a-a-a.. Dit is far out.
Het nummer is zo voorbij, we belanden in echte Renaissance sferen met Confessioni Un Malandrino. Oei, de stem van deze jongen begint me nu al vreselijk op de zenuwen te werken. Hij zingt ook een beetje theatraal, doet me in de verte denken aan Van Dyke Parks op diens Song Cycle (ook geen echt lekker gezongen plaat) Als Angelo de hoogte in vertrekt heeft hij wel wat weg van koning Julio, met teruggaande blik respect voor die man, die wist me in 4 plaatkanten minder te ergeren.. En dan dit.. Angelo zingt als Nederlandstalige troubadours die te gemaakt hun ijverig geschaafde teksten voordragen. Waar is het rauwe randje? Grappig genoeg zou Branduardi me waarschijnlijk beter bevallen als hij vals zong als Syd. Dat zou dan tenminste nog fascineren.
De Bekentenissen van een Malandrino (een vagebond?) is helaas een veel veiliger nummer. Geen maffe geluidjes.. Gitaarspelen kan hij wel hoor, daarover geen misverstand.. Zijn handen razen over de hals en spelen het na het andere versierinkje. Magnifico dei versi.. Piww, tatada pliing ploink. Past best bij die nieuwe folk beweging..
Hey, dat is vreemd, nu heeft hij het pas over de maan.. Doorlopend thema zeker.
Tijd voor wat drums dacht ik de eerste luisterbeurt en die worden meteen geleverd in het poppy Tanti Annia Fa. Och, och had de man maar een andere zanger genomen voor zijn teksten.. Wat een heerlijk intro, gitaartokkeltje, de stokjes van de drums die tikken, hi-hats die huppelen, tava-a-a-aa.. Het is met geen pen te beschrijven wat voor zijige stem die vent heeft. Tanti Anti Faaa.. ed io ora te lo cantooooo.. Prima baslijn, er zijn geen andere credits dus ik vermoed dat hij het allemaal zelf heeft ingespeeld. Wie weet was de man een veelgevraagd studio-muzikant en is dit zijn enige solo-werkje.. Toch een keer proberen al die ideeën neer te zetten. Nu komt er een fijn orgeltje in, al wordt de mix wel heel druk. Ik begin sympathie te voelen voor onze vriend. Wat maakt het eigenlijk uit dat zijn stem niet te verdragen is, er zijn wel ergere zangers.. Als Harry Merry toon zou houden, Italiaans zou zingen en zijn keyboard zou hebben verruild voor een hoop dure instrumenten, dan zou hij zo klinken. Haha. Dezelfde matrozennaïviteit. Angelo is in de jaren '60 blijven steken..
Gli Alberi Sono Alti brengt een kermismondharmonica, 10 bonuspunten daarvoor. De gitaar is zoekende naar de juiste noten.. Het ruikt naar wiet en paddenstoelen thee hier. Ah nu heeft de gitaar zijn gangetje gevonden.. Er komt een schone dame met een mandoline binnen, die driftig een riffje speelt. De stonede Angelo begint over Amore te zingen. De harmonica gaat nu Morricone achterna.. Paaadre o Paadre jammert Angelo. Ik zei toch dat het een katholieke knakker was.. Filiaa o Filiaaa. Weeeeeh jengelt de harmonica..Hey daar is de mandoline weer. Het snarenwerk is echt ongeëvenaard, af en toe best gewaagd met dissonanten en vele laagjes. Aan liedjes doet de man overigens niet.. Het zijn schetsjes..
Het wordt Notturno.. Er rinkelen belletjes. Een saxofoon speelt free jazz nootjes (het is niet te geloven) En dan gaat de rock modus aan.. De gitaar wordt niet meer bestreken, maar gegeseld. Angelo begint te schreeuwen (nou ja..) dat gaat 'm beter af. Emozione! Kom op.. Tamboerijn.. Waar blijven die drums.. Tadadada.. Nee een viool.. Snare roll. Juist dit zijn de jams die we moeten hebben. Angelo houdt zijn mond en nu maar trippen. Oh daar is ie alweer.. Costruisci una nave. Ja, dat klinkt toch best lekker.
Lato B dan..
Conga's.. Tikkend bestek. Klap, klap.. Zelfs een synthesizer. Gulliver is in aantocht. Hij doet meteen een dansje. Dit gaat weer mis, dit lijkt eerder op de volksdeuntjes die door Gigi D'Agostini werden verkracht. Straks gaat Angelo nog tapdansen als een Lord of the Dance. Nee, ook nog synthesizer die een doedelzak imiteert.
Gelukkig terug naar de subtiele deuntjes met Rifluisce Il Fiume, Angelo zingt weer vertrouwd door echo.. Non racconta poesie ma sa.. Iets van Cat Stevens' gitaarstijl heeft hij ook wel meegenomen. (Naar begin jaren '80) Hola wat krijgen we nou? Op hol geslagen paarden..Tsjktetsjktesjkts..
Een piano was nog niet langsgekomen en als multi-instrumentalist moet je natuurlijk wel tonen dat je ook dat ding meester bent. Donna Mia. Beatlesque.. Gelukkig wat zwoele Springsteen synthesizers om dat op te heffen. Bij zo'n pianoballade wreekt het nog het meest dat Branduardi weinig echte pophooks in huis heeft.
Primavera begint als de aftitelingsdeuntje van een hele slechte talkshow op RTL. Saxofoontje erbij..
Liedjes die met La beginnen blijken het beste te werken, al vergeet ik dan het even lullige als leuke popliedje Tanti Anni Fa. De La's zijn juist het meest "random", schijnbaar achteloos getokkel. Dit geldt dus ook voor slotstuk La Danza.. Zeer rustig spelen 2 gitaren.. En dan ineens KLENG, een sitar.. Scheurend. De gitaren zijn onverstoorbaar. De sitar doet er jankend nog een schepje bovenop.. Een koor van Angelo's begint zachtjes te neuriën, aahaaaahaahaa,, Dat klinkt beter dan zijn woorden. Steeds luider. Dit is freak folk. Pwieenzzz.. Haahaammmmm, E gira e va e balli la danza..

Oma's Platenkast: Tumbleweeds

Door ervaring wijs geworden verbaasde het me niets dat het in een zeer Amerikaans landschap staande bandje op deze plaat, gewoon uit Waalwijk bleek te komen.
Zou er op ILX al een draad zijn waar album covers worden verzameld, waarop de artiest in kwestie een wapen vasthoudt? Misschien zijn er meer van zulke voorkantjes dan ik in eerste instantie dacht, al die hiphoppers, of metalbands met bijlen. Bij zo'n lief bandje als de Tumbleweeds voelt het echter wat vreemd aan, ook al is jagen natuurlijk erg country. Tumbleweeds bestaat uit de familie Masseurs aangevuld met Ruud Hermans op vocalen en Mickey de Boer op bass. Zangeres Ine zit middenin de prairie op een oude stoel. Ze lijkt een beetje op foto's van vroeger van mijn moeder.. Zelfde bruine haren, zelfde frêle gezicht. Ze wordt geflankeerd door haar broers, die als ze enigszins op elkaar lijken allemaal zwart haar hebben. Dan zal de enige belangrijke "niet-Masseurs" wel de man achter haar zijn, die zijn hand vreemd genoeg niet op haar (schouder) heeft gelegd, maar op de rug van (ik denk) Mickey, die vrij ver van 'm weg staat. Het ziet er onhandig uit. Mickey heeft zijn jachtgeweer gevaarlijk losjes in handen, de loop recht op Ine's hoofd gericht. Helemaal links staat de coolste snuiter. Hij mag het paard vasthouden (naast het geweer dan) en hij kijkt erbij alsof hij het een hele eer vindt. Ik vermoedde eerst dat de plaat het wel niet zou doen.. De rand van de lp is helemaal kapot. Het ding draait rondjes als een lekke autoband. De muziek lijdt er echter niet onder
Eels bracht een paar jaar terug Souljacker uit, een album waarop hilarische liner notes afgedrukt stonden. Dat zouden meer bands moeten doen. Tegenwoordig zijn liner notes juist een teken van klasse, als je een dure oeuvre-box uitbrengt, maar Eels persifleerde heel duidelijk de "begin" dagen van de lp, toen er nog op klungelige wijze introducties werden gegeven tot nieuwe bands. Ja, we treffen op deze hoes wederom liner notes aan. En ze zijn uitstekend, met name omdat ene Manfred J. Vogel weet wat er bijhoort: fouten! (Vraag me af of Eels wat foutjes in hun liner notes verstopte..) Alleen door de foutjes kun je merken dat die knakker ook maar betaald is om wat nonsens op te schrijven. Manfred is bovendien eerlijk, hij vermeldt zonder omwegen dat de Tumbleweeds heel goed naar hun Amerikaanse voorbeelden hebben gekeken. En voor elke boud statement zegt hij "met alle respect".. (Dit is het beste country album ooit in Europa)
Ondertussen noemt hij Ton Masseurs consequent Tom.. Nog grappiger wordt het als hij de 2 slotnummers aanprijst als zijnde superieure duetten (de beste in Europa, met alle respect) Terwijl de laatste 2 nummers helemaal geen duetten zijn. Toegegeven, ze zullen de tracklist wel omgegooid hebben.. Er staan wel wat duetten op.. Maar hij noemt natuurlijk niet veel titels.. Beter algemeen blijven als je enkel kant A hebt gedraaid terwijl je met je vrouw belde. Promissing act trouwens die Tumbleweeds.
Dit alles gezegd is het tijd om 'ns te luisteren wat deze kopieerkatten ervan bakken.
Logischerwijs doen ze voornamelijk aan covers. Ze openen met het aardige I Believe In Music, met heerlijke teksten als: Music is a universal language and love is the key! Ine zal de meeste liedjes vocaal voor haar rekening nemen en ze heeft een aardige stem. Misschien iets te laag, alsof je buurmeisje staat te karaoken, maar ze zingt 't allemaal overtuigend genoeg. Opvallend zijn ook de handclaps, die kraken als een electrische storing. Wie weet dan toch een mankementje.
Het nummer is trouwens geschreven door ene M. Davis, dat zal Miles toch niet geweest zijn?
Ruud Hermans zingt ook wat nummers en hij blijkt een grillig zanger, hij houdt wel toon, maar af en toe zet hij een te gemaakt Amerikaans accentje op. Dat doet Ine beter zij klinkt gewoon braaf Nederlands, wat beter werkt dan je anders voordoen. De Cats kunnen wel inpakken.. Hun country deuntjes waren echt nep vergeleken met dit werk. Ook kunnen ze nog wat leren van de fabelachtige a cappella samenzang break in Somewhere Between.. (Me and youuuu)
Random nutteloos feitje uit de liner notes: Tumbleweeds waren de eerste country band die doorRoemenië tourde, in 1972.
Manfred is danig onder de indruk van Tom's pedal steel guitar kwaliteiten, welnu ik ben een groot liefhebber van het instrument, maar onze vriend overdrijft.. Hij speelt aardig, maar er valt me weinig bijzonders op. Juist als hij andere snaarinstrumenten in handen neemt, excelleert hij.. Van de 3 zelfgepende tracks (Dat is 25% van de plaat) zijn er 2 instrumentaaltjes door, nou ja, Ton dus.. De eerste heet Mojave en is volgens Manfred een fingerpickin' deuntje in Chet Atkins stijl. Ik weet niet wie dat is, mij klinkt het als een deuntje dat in Sweet and Lowdown kan. Jazzy en een tikkie belegen. Jammer dat ze de opname niet nóg wat ouder hebben laten klinken. Dat zou M. Ward wel gedaan hebben met zo'n deuntje.. Hey M. Ward, inderdaad ook zo'n grasduiner in het Amerikaanse muziek erfgoed. De Tumbleweeds zijn in goed gezelschap.
Het nummer dat de meeste verwachtingen opriep was Bobby McGee, Me and Bobby McGee volgens Manfred, van de beroemde bard Kris Kristofferson.. In welke film kwam die laatst voorbij.. Eentje van Scorsese dacht ik. Hoe dan ook.. De drums kabbelen weer, pedal steel guitar blijft voor mij een oceaan-instrument, feeling nearly faded as my jeans. Took us all the way to New Orleans. Holding Bobby's hand in mine.. Freedom's just another word for nothing left to lose. In dit liedje zit alweer een korte modulatie van de pedal steel. (Je kunt waarschijnlijk ook gewoon akkoordwisseling zeggen) Het ergert me de hele tijd.. Als je dan een ander akkoordje pakt hoor ik liever iets anders dan dit doelloos stijgende geval. (Zeker als ze daarna gewoon weer terugschakelen naar de basistoon)
Met andere woorden, ik had iets beters verwacht.. Nanananana, Ine lijkt wat onzeker in het outro waar ze à l'improviste nog wat teksten moet zingen. Het zal mijn verbeelding wel zijn.
We blijven in New Orleans met de Southern Queen. De akoestische gitaar opent pingpongend door de speakers, ah, ik krijg een déjà vu.. Een man zingt en het lijkt ineens een betere plaat te worden. (Net als bij Abba laatst) In stijl geen verwantschap overigens. Ina zingt dan toch fijn mee in 't refrein... Leuk tik-takkend gitaartje ook. De tamboerijn rammelt, Southern Queeen it must be New Orleans, the lights are here.. The lights are burnin'.
Kant 2 opent met een Everybody has his own dogs, een eigen nummer van Ruud Hermans en ene T. Van Campen, die verder nergens genoemd wordt. Interessant.. Wie weet wel Tonnie van Campen, de vrouw van Ruud. Ruud zingt zelf, en heeft een gedaanteverwisseling ondergaan.. Klonk hij net in Southern Queen nog best geloofwaardig, nu knauwt hij met een nep-accent, wat ik eerder al aankondigde.. Alsof hij zijn Nederengelse tekst wilden compenseren. Niet om aan te horen. Een verrassende uitschieter naar beneden eigenlijk, want de plaat is verder een en al saaie degelijkheid.
The horses are comin' they soon will be runnin', Reno will quickly be gone.. Misschien is dat dan wel het beste nummer, een up-tempo dansdeuntje.
Het laatste eigen werkje is Tumbleweeds Polka, de knetterende handclaps van de opener keren terug. Als in die beroemde Samson & Gert video waar ze in 't Wilde Westen zijn aanbelandt en een rondedans uitvoeren. De paarden stampen vrolijk hun hoeven in de maat, terwijl Gertje door de salondeuren naar buiten wordt gegooid.(Maar hij zal 't er niet bij laten zitten!) Klap, klap. Het slotnummer brengt nog een keer de toch wel aanwezige kwaliteiten van Ine naar voren. Country Girl is een prima gezongen, smaakvol gearrangeerde ballade, met een mooie harmonica en zelfs wat strijkers.
I was booorn a country girl.. I will die a country girl, my world is made of blue skies and sunshine.

Oma's Platenkast: Collage

Hè, alweer geen "echt" album.. Er zitten teveel platen in deze kast die "maar" een compilatie zijn.. Een low-budget releaseje uit een serie. Zo ook dit werkje van Laurens van Rooyen.. De titel Collage zegt ook niks, want alle andere platen uit de serie heten ook zo. Ik had liever de Collage van Rita Reys gehad denk ik. Verder de usual suspects uit de Nederlandse scène die zich met lite classic & jazz bezighield (of nog steeds houdt).. Rogier van Otterloo, Thijs van Leers en de onvermijdelijke Louis van Dijk.
Deze serie verscheen op het CBS label, wat wel een zekere mate van kwaliteit met zich meedraagt. Het artwork door ene Frank de Brouwer ziet er "arty" uit.. Met een getekend portret van de jonge artiest, omgeven door allerlei krabbeltjes en tierelantijntjes. Zo zien we een tijger met boven 'm de tekst: I simply don't like Pink Panthers. Kunstacademie-humor waarschijnlijk. Ander voorbeeldje op de achterkant.. Een portret van een oude man en in minuscule letters de tekst: Of is ons heimelijk bewust dat wij het essentiële dat wij begeren nooit zullen zien? Op het vertrek komt het aan, op de steeds hernieuwde poging het opbreken, het zich niet gewonnen geven. En dan flauw tussen haakjes: zonder bronvermelding heeft Terborgh niet nodig. Wie? (Een vergeten dichter) Naast de oude man is Remember 1984 gekalkt (dat jaar kwam 4 jaar na deze release) en It's an illusion.
Genoeg over het kaftje op naar de muzak.
Laurens van Rooyen blijkt een pianist te zijn. Hij opent met Love Theme (From Mysteries) Zou Mysteries een werkelijke film zijn geweest? Of slechts imaginair? Het is allicht een zoet deuntje, met ijle strijkers.. De piano klinkt wat blikkerig in de hogere regionen. Van Rooyen speelt zijn loopjes van boven naar beneden zonder dat het naar de keel grijpt. Het stuk zit wel ok in elkaar, met kleine dynamiek verschillen, korte pauzes van de piano en de strijker die bij zijn terugkomst aanzwellen.
En we eindigen natuurlijk met een uitgebreid loopje naar boven.. En een hoge pling.
Martha.. Was het maar een piano/orkest bewerking van het beroemde Tom Waits nummer.. Het is echter weer eigen werk.. De strijkers zingen als een koortje. Er is iets mis met Martha, er dreigt iets. Misschien staat ze wel eenzaam op een brug (zo'n hoge Amerikaanse) te huilen, naast haar een doorgaande weg waar auto's voorbij razen. Beng, beng, Laurens slaat driftig op de toetsen.. Hoorns zwellen aan. Ze staat op de reling.. Het beeld gaat op zwart.
Dan zijn we ineens in een balzaal.. Cavatina van ene S. Meyers.. Dartelende harpjes, het is lente. Een romantische dans in 6/8. Prima stukje solo piano-muziek aan het slot, maar veel valt er niet over te zeggen.
Van Rooyen heeft een voorliefde voor ouderwetse Nederlandse namen.. Memory of Jacoba.. Zou wederom goed in een historische film passen. Waaiende bomen in statige lanen. Het is dure muziek, een zekere irriterende klasse. Villa Klassiek. Ik hoop maar dat het allemaal werk was, wat op soundtracks van Verhoeven of een andere grote naam stond, dan heeft 't tenminste nog werkelijk waarde gehad. Ik hoor liever een orkest zonder dat er continu een pianist doorheen jengelt.
From Me To You brengt een likje jazz in de piano partij. Waar is Reys om er wat bij te zingen? De held van het verhaal zit in een café ergens aan de andere kant van de wereld, het regent buiten, de avond valt.. Hij is alleen maar voelt zich tevreden. Hij pakt pen en papier en begint te schrijven. Tijd voor een voice-over.. Dear Audrey, I know it's been awhile but I have to tell you..I'm hopelessly in love. (Een nummer wat van Rooyen dan maar begint te spelen)
Kant 2 opent met Emmanuel, inderdaad zonder een extra "Le".. Dat zou wel erg melancholische erotiek worden.
Daarna slaat de plaat gelukkig een andere weg in en begint het pure klassieke gedeelte. TROS-klassiek, dat wel. Van Rooyen begint met een eigen prelude, die eigenlijk nog het meest geschikt is voor een goede soundtrack met een fijn akoestisch gitaartje. Vervolgens speelt hij werk van Saint-Saëns, Satie, Scarlatti en Rachmaninov.
Zeker het stukje Adagio uit een symfonie van S-S sluit mooi aan op zijn eigen romantische werkjes. Het orkest kan eindelijk een mooie gezamenlijke melodie spelen, van Rooyen zet zich eventjes achter het orgel om daarna toch maar weer met zijn typerende korte piano-nootjes te strooien.
Een werkje van Satie kan natuurlijk niet ontbreken, glijdt er altijd aangenaam in. Van Rooyen koos voor Gymnopédie en speelt het vakkundig. Ik blijf Satie beter vinden wanneer zijn (origineel voor piano bedoelde?) werken door enkel een orkest worden uitgevoerd.
De 2 werkjes van Scarlatti zijn interessant omdat Van Rooyen zijn piano daar als een klavecimbel behandelt. Erg knap gedaan, vol trillers en dergelijke.
In het stuk van Saint-Saëns meende ik al een koor te ontwaren, maar dat wordt nergens in de credits bevestigd, in het slotstuk Vocalise is er wel een eh vocalist, hoe kan het ook anders met die titel. Ene Wanda Stellaard jammert als een spook. Geen tekst.. Oehoeee.. Ze lijkt wel een zingende zaag. De piano-partij lijkt wel mee te vallen qua moeilijkheid, de echt lastige Rachmaninov's liet onze vriend zeker op de plank liggen.
Ik heb te vaak "Van Rooyen" gezegd in dit stukje, maar goed, in de nabeschouwing blijkt de man een typische broodpianist te zijn.. Hij begon in het theater met Herman van Veen (de groep Harlekijn) maar ontwikkelde zich al snel als duizendpoot. Hij heeft inderdaad wat soundtracsk gedaan, bijvoorbeeld die van Eline Vere en inderdaad Mysteries, een film met Rutger Hauer. Tegenwoordig luistert hij bedrijfsuitjes op. (En ik kon geen helaas geen oude foto van 'm vinden)

Oma's Platenkast: O Piston Quente De Ronaldo Lark

Als er één jazzplaat bij de hele stapel zat moest het deze zijn. Ronaldo Lark, wat een vreemde naam, vast een pseudoniem van een Nederlandse wannabe hipster. Het is toch niet voor niets dat we op de voorkant de trompettist zien afgebeeld met op de achtergrond het rood wit blauw? Mijn gedachten gaan meteen uit naar Chet Baker als ik dit junkhoofd zie, een hoofd wat overigens een hoop grafische bewerkingen heeft ondergaan, het is nu meer een zwart-wit negatief. (Er is vast een fijne term voor) Draai ik de plaat om en verbaas me over van allerlei zaken. Ten eerste zien we wederom de trompettist. Nu een normale foto.. En daar is het een broekie van nauwelijks 20.. Keurig in het pak gestoken, een mooie vlinderstrik, haar netjes in een scheiding, de handen verlegen voor zich gekruist, de trompet tegen zich aangedrukt en een enorme Woody Allen bril. (Het is "jazz" dus dat voelt logisch) Jammer dat er geen poster bij zit. Wat een held. Vergelijk 'm met Elijah Wood in Everything Is Illuminated.
Ook blijkt nu dat dit een Braziliaanse release is, O Piston Quente De Ronaldo Lark. (The Hot "Piston" of..) De titel was voorop nergens te bekennen.. Braziliaans! Hoe kan het ook anders met een naam als Ronaldo! Het is wel een bijzonder wit Braziliaantje dan..Alle produção credits zijn ook in het Portugees, dus hoe dit vreemde import gevalletje in de kast van mijn oma is belandt?! De muziek dan..
Die valt tegen & mee, zoals eigenlijk alles in deze reeks.. Barbarella opent meteen met suspense tonen, dit is zeker geen hardcore jazz, helaas. Het lijkt eigenlijk meer op de muzak die Paul Mauriat ons eerder voorschotelde. Maar deze Braziliaanse jongens doen het een stuk beter.. Wat een heerlijke productie. Bacharach is een terugkerende naam en ook hier moet ik 'm wel noemen. Dit zou wel eens de oudste plaat uit de serie kunnen zijn.. 1969. En hij klinkt als een klok. Misschien helpt dat de opnames mono zijn. Zo hoort het. Lekker oldskool.
De percussie ritselt in Hang 'Em High terwijl de vibrafoon de lucht doet trillen.. Lark begint een aanvalsdeuntje te blazen terwijl de snares aan het roffelen slaan. Oude westernhelden razen op hun paarden voorbij.. Dat geboefte zal hangen.
Misschien wel mijn favoriete nummer uit de hele reeks is het instrumentale soul-deuntje Soulful Strut. Oh yeah, het swingt als de neten. De trompettonen zijn diep, de electrische gitaar plaatst fijne accentjes, de diepe sax buldert bronstig en de drums. Perfect. Gewoon perfect. Dit is muziek voor coole mensen met coole hoeden. En Lark weet het ook kort te houden, gewoon stukjes van nog geen 2 minuten.. Kort en krachtig.
Alegria De Você Voltar klinkt daarna wat lullig.. Hier trekt juist Inspector Clouseau eropuit.. Dit zijn de openingstitels.. Op de tonen van de xylofoon wandelt de roze panter door het beeld. De gedempte trompet is allicht droevig. Wah-wah-wah-waaaaaah.. Game over, nog voor de film begonnen is. Merde!
In het 5e nummer is de nieuwigheid er wel wat af en denk ik maar weer 'ns aan Arling & Cameron en de jongens van Black Market Audio, connaisseurs van dit soort tropicalia. Ik hoop dat die Ronaldo Lark een interessant, liefst tragisch, leven had, zodat dat de muziek straks nog een fijn rafelrandje kan geven. Sowieso wel benieuwd of hij bekend was..
Hoe kundig deze plaat in elkaar zit bewijst het ritmische accent in Ce Grand Bataeu waar snare/tamboerijn en coole gitaarriff samenvallen. Erg hip. Ze doen zelfs een Big John Shaftje. (kleine versnelling met snare die overschakelt op het dubbel tempo) Al had dat nog wel wat overtuigender gekund. Ook aardig zijn de atonale blazers die de boot imiteren in het slot.
Dat was "lado" 1 alweer, Lark verliest geen tijd. (12 minuutjes slechts)
Baby Baby is een veelbelovende titel.. Ah tempo! Ta-ta-ta spelen de blazers gezamenlijk in dat zo kenmerkende swing-geluid.. Hoppa, roffels.. Burt! Burt! De conga's dansen.. Dit is het ware Rio, Mireille Mathieu.. Lol op het strand. Het bandje speelt.. De avond is op zijn hoogtepunt. Baby Baby, snelle danspasjes zijn vereist.
Alle meisjes liepen vast met Ronaldo weg. En hun moeders ook. Zo'n beschaafde jongen. Hij speelde als een tierelier, maar zweette deed ie niet. Wonderboy.
Grazing in the Grass (jaja marihuana) is alweer zo'n soulkraker.. De percussie klettert, geen idee wat daar geschud wordt. Het lijkt wel bestek.
Eigen werk staat hier niet op natuurlijk, maar ik kende geen van de componisten. Tot we bij Scarborough Fair komen. Nou ja, ik ken de bekendste uitvoerders en Lark ook, want hij geeft het gouden duo de credits, terwijl het in werkelijkheid een traditional is. Nou, van de melancholie is weinig meer over.. Alles wordt suspense wat Ronaldo hier voorschotelt. En cool. Vooral cool. Ik zou nog trek krijgen in een dure sigaar. Het bekende slot van de Fair melodie, wat naar beneden daalt, krijgt hier iets van een femme fatale. Die met dalende stem je helemaal onder controle heeft als in die goeie film noirs.
Nu zit je met haar in de auto. Moment to Moment.. Het ene moment is het andere niet. Haast is geboden.. Misschien zijn we wel in Parijs, Belmondo probeert een gangster te zijn terwijl hij in razende vaart langs een draaimolen scheurt (even horen we de klanken van de kermis) Maar daar duikt alweer die vermaledijde agent op..
Lark heeft pech dat hij in de laatste 2 (nee 3) nummers een Hammond orgel introduceert. Daar heb ik even genoeg van. En weg is de concentratie.
Daar verandert zelfs een prachtige titel Tema De Minha Solidão (Subject of my Solitude, zegt Babelfish) niets aan. Wat maakt het uit, dit was toch al de beste plaat van de reeks dankzij lado 1. Sublieme orkestrale orkest-swing.
Ik dacht het al.. Die man is niet bekend. Geen plaatjes via Google Afbeeldingen, geen artikelen op Wikipedia. Wel wat platen van 'm op Ebay en enkele credits op IMDB. Hier (onderaan) kun je de voorkant van de LP bekijken, maar daar kon ik 't plaatje helaas niet van stelen.

De Week (van 19-09-06)

*Belle & Sebastian - The Life Pursuit
Uit "completist" overwegingen dan toch uit de bieb meegenomen. De verpakking is zoals altijd fantastisch. Stijlvolle foto's van leuke meisjes en een grappig boekje waarin de leden van B&S op droge toon vragen van fans beantwoorden. (En raad geven bij allerlei problemen op het gebied van eten en relaties)
Het lijkt wel of B &S op deze plaat meer richting Britpop zijn opgeschoven, weg van hun eigen unieke pastorale stijl. Misschien was dat proces al op Dear Catastrophe Waitress ingezet. De productie is nu, in vergelijking met die plaat, beter en warmer. Toch blijf ik gemengde gevoelens houden, er hangt een soort lulligheid over de plaat heen..

*The Hidden Cameras - Awoo
Ik had Hidden Cameras nog nooit beluisterd en ik geef de schuld aan de media. Die schetsten een beeld van een perverse band die liedje na liedje doorgingen over allerlei homoseksuele uitspattingen. Een beetje preuts van mij natuurlijk.. Bovendien zullen de recensies ook wel hebben opgemerkt dat de muziek goed was, wat reden genoeg moet zijn om eens te luisteren.
Nu is het er dan toch van gekomen.. En ik heb er geen spijt van. Wat een leuke plaat! (Tegelijkertijd moet ik gniffelen, omdat de meeste recensies ditmaal niet extreem enthousiast waren. Een voorbeeldje van wat je al kent is niet zo bijzonder meer) Daarom hop ik ook altijd van band naar band. (Zie Chad Vangaalen die me vorige week toch alweer verveelde)
Voorlopig is dit het snoepje van de week.. We knallen erin met Death Of A Tune, verreweg het beste nummer. Silence from you is liiiiiike the death of a tune, zanger en bandleider Joel Gibb snerpt als John Darnielle is zijn gouwe ouwe periode. De drums & de bass hebben er een goede vaart inzitten, ooohooh. Wat een fijn dansplaatje. Ik moet eigenlijk al het oude werk van R.E.M. beluisteren.. Die band wordt door mij ook al onterecht genegeerd. The Long Winters en Hidden Cameras hebben toch echt wel wat van ze weg.
De titeltrack mag er ook wezen, vooral met openingsregels als From the moment I was taught to resist the education.. Awoo. (Wat er dan verder nog gezegd wordt interesseert me al niet meer) Eigenlijk is Awoo wel een echo van het openingsdeuntje.. Gelukkig kan het ook nog anders, hoor She's Gone een tikkeltje melancholischer.
De tweelingtracks Follow These Eyes en Heji zijn ook het vermelden waard. Een droge electrische gitaar brengt wat funk, afgewisseld met droevige strijkers.. In Heji hoor ik 't dan ineens: Ze hebben de riff van Cody Chestnutt's The Seed gejat. Prima idee. Hey! Tatatata, Hey! Joel Gibb heeft ook nog een Jens Lekman kant, te horen in Heavens Turns To en Wandering.
Het is zeker geen diepzinnig plaatje en muzikaal lijkt het ook niet extreem lang houdbaar, maar voorlopig.. Awooo! (Al schijnt dat een kreet van afkeuring te zijn..)

*Prozac Nation
*The Big Chill
*Wild Things
*Iris
*Casualties Of War
*Delicatessen
*A Midnight's Summer Sex Comedy
Prozac Nation lag jarenlang (een stuk of 4, geloof ik) op de plank totdat het vorig jaar dan toch maar werd uitgebracht. Niet zo vreemd dat de studio niet tevreden was, want het is een onevenwichtig werkje. Christina Ricci, die de film ook mee-produceerde, speelt een jonge studente die langzaam volledig gegrepen wordt door depressies. Met behulp van Prozac komt ze er weer bovenop en schrijft een beroemd geworden boek. Zo lijkt de film net een reclame-spot, maar ze realiseert zich wel dat ze met/door de Prozac niet meer haar eigen ik is. Dat is althans wat de film probeert te tonen, maar het wil niet echt lukken. Er zijn naast Ricci een hoop bekende acteurs zoals Michelle Williams, Jonathan Rhys-Mayers en Jason Biggs, maar ook zij kunnen de film niet redden. Een tekenende fout is het feit dat het personage van Ricci fan is van de LP Tunnel Of Love van The Boss, die pas 2 jaar nadat de film speelt uitkwam.. Het lukt (dan) ook niet om de jaren '80 goed op te roepen, de personages dansen op de hippe muziek zonder die echt te voelen.. Bovendien racet de film in anderhalf uur van het ene naar het andere drama, met eindeloze huilbuien van Ricci, van wie ik me langzaam ging afvragen of ze eigenlijk wel echt acteren kan.
The Big Chill schijnt dé film te zijn over de babyboom generatie, die 'm ook massaal omarmde. Interessant want na het zien van de film kan ik niet bedenken wat nou eigen was aan deze generatie. Het zal de muziek wel geweest zijn, die de mensen al bij voorbaat emotioneerden. (En die is ook wel goed ja, Rolling Stones You Can't Always Get What You Want op een begrafenis, bijvoorbeeld) De beste rollen zijn van Jeff Goldblum en William Hurt. Die eerste is de laatste tijd helaas wat out the picture, toch een markant figuur, die vaker te zien zou moeten zijn. In deze films heeft hij wel pech dat hij continu in (te) grappige one-liners moet praten.
Zodra een film lesbische liefde of een aanzienlijke portie naakt, met name van cliché Playboy-sterretje Denise Richards, die met uitzondering van haar boezem wel erg mager is, bevat, is ie ineens makkelijk op illegale wijze via internet te vinden. Dus kon ik 't ook niet laten eens naar Wild Things te kijken. Voor Bill Murray zullen we maar zeggen, die helaas een te kleine rol heeft als de maffe advocaat van Matt Dillon. Diens personage wordt beschuldigd van verkrachting.. Maar de zaken blijken heel anders in elkaar te zitten. En weer anders. En weer anders.. En weer anders. 1 keer op het verkeerde been gezet worden is leuk. Daarna wordt het een flauwe en vermoeiende grap.
BBC staat voor degelijkheid, zo ook in Iris. Het portret van de schrijfster Iris Murdoch, die gedurende haar laatste jaren aan Alzheimer leed. Eigenlijk is niet zij de belangrijkste figuur in het verhaal, maar haar lieve, stuntelende en stotterende echtgenoot John Bailey.. Die deze aparte en soms nukkige vrouw altijd trouw bleef. Het is moeilijk voor een film om werkelijk de teloorgang van een Alzheimer patiënt te laten zien.. De film springt er nu vrij snel doorheen, van nog redelijk functionerend naar een hopeloos geval. In werkelijkheid zal het wel een bijna onmerkbare (maar zeer pijnlijk) glijdende schaal zijn..
In de Vrij Nederland stond een ontzettend lang en slaapverwekkend artikel over Sean Penn. De man houdt zich ook wat met politiek en journalistiek bezig, maar 't kon me niet echt boeien. Ik pikte nog wel een paar Penn films eruit op, zoals dit Casualties Of War. Ik ben geen liefhebber van oorlogsfilms, maar dit is gelukkig eerder een drama. Een groep soldaten onder leiding van sergeant Penn moeten in Vietnam een of andere missie uitvoeren.. De sergeant heeft echter het onzalige plan opgevat om een willekeurig lokaal meisje te ontvoeren, wat ook gebeurt. De ware hoofdrolspeler is Michael J. Fo,x die het meteen al niet zitten en de druk van de andere soldaten weerstaat om het meisje te verkrachten. Het eerste uur van de film handelt over deze gebeurtenissen rond groepsdruk, en is sterk en pijnlijk. Daarna begint het gerechtigheidsgedeelte waarin Fox in een held verandert die koste wat kost de mannen gestraft wil zien. Terecht natuurlijk, maar hij staat er wel erg genoegzaam bij te lachen.
Wat is het toch jammer dat er in Nederland eigenlijk zelden zulke overdadige films worden gemaakt als Delicatessen. Dit duistere toekomstsprookje is een feest voor het oog, het budget moet aanzienlijk geweest zijn. Eten is schaars in de post-apocalyptische wereld die hier wordt opgeroepen en de huisbaas (tevens slager) heeft zo zijn eigen oplossing. In eerste instantie is de sfeer nog enigszins vriendelijk en magisch met de clown Pinon die nietsvermoedend een kamer betrekt in de flat.. Hij blaast grote bellen met de kinderen en knapt allerlei maffe klusjes op. Elke scène is een klein visueel kunstwerkje. (En de vriendin van de slager, Karin Vriand, zelf ook) Al snel komt de clown erachter wat voor duisters hier loos is en volgt een knotsgekke chaos vol bizarre personages, zoals de vrouw die op de meest ingenieuze manieren zelfmoord probeert te plegen en een ondergrondse rioolbende. Een erg leuk spektakelstuk, met de juiste aftiteling waarin alle personages nog even worden voorgesteld. Dan blijkt dat Marc Caro zelf ook meespeelde, wat een leuk probleempje voor de tv-gids zou opleveren.. Het komt wel 'ns voor dat er staat "van en met..".. Maar wat nu? Van Jeunet en Van en met Caro? Nou ja, zijn rol was wel erg klein..
Verrassend goeie Woody Allen tot slot, die zijn gebruikelijke relatie-perikelen 100 jaar terug verplaatst. Een snufje fantasy helpt ook altijd. Woody die rondvliegt in/met zo'n trapvliegtuigje, geweldig.

Oma's Platenkast: Welcome To My World

Eindelijk! Hier is dan de ware crooner waar ik al zolang op wachtte. Jim Reeves, zit met zijn dikke kont in een leunstoel bij de open haard.. Er staat een theepotje op, dat nog van zijn oma's oma was.. Naast het haardvuur steken een paar vreemde houten tentakels uit een gat in de muur, het lijkt wel een rad om aan te draaien. Wat zou daarmee moeten gebeuren? Het haardvuur harder? Hehe.. De liner notes op de achterkant babbelen over de oude tijden toen de stem van een dode zanger voor altijd moest zwijgen. Gelukkig is dat niet meer en kunnen we ook nu nog genieten van die geweldige stem. Reeves was een ster in Scandinavië en Zuid-Afrika, maar met name in Engeland en Duitsland. (Naast Amerika) Hij bracht country muziek naar de massa. Laat maar horen dan.
Ah, deinende strijkers, en alweer een koortje.. Welcome to my world, country gitaar likje, Won't you come on in? Heerlijk. Miracles, I guess, still happen now and then. Step into my heart. (aaaah doen de strijkers) Knock (ta ta ta ta) and the door will open. Zoals ik al zei, eindelijk, hier is een zanger die foutloos zingt.. Diep en zacht, Waiting just for youuu.. Een verademing na het gejammer van Julio.
Na deze glorieuze opening valt meteen op dat er wel erg veel I's op deze plaat staan.. Ik, ik ik.. 6 van de 12 nummers beginnen met "I".. En 2 andere nummers hebben het over Me & My..
De liner notes verklapten al dat we op deze introductie verschillende kanten van de man zouden gaan zien.. I've Lived A Lot in My Time is echt country.. I fought the grim reaper down in the dark valley.. Een gladde versie van de deuntjes die Lomax opnam. I've been a soldier and I've been a rambler. De drums zijn wel identiek aan het vorige nummer, zoals ze in bijna alle nummers een rustig deinende puls aangeven met hele voorzichte snares. De bas is eigenlijk nog belangrijker voor het ritme. You want me to act like we've never kissed. Mijn koortjes die "ooh zingen" verzadigingspunt is wel bereikt.. I fall to pieeces galmen ze, met samenzang waarin duidelijk de invloed van de zwarte gospel doorklinkt.
I fall to pieces deed Jim Reeves later werkelijk zoals de liner notes bij zijn kerstplaat vertellen. Daarover straks.
I'm waiting for ships that never come in, wat een fijne titel.. Alle I's leken een beetje hetzelfde, tot Reeves hier ineens begint te praten.. Life is a game of poker.. You were born without even a pair.. Pick up your cards and begin to figure and plan and puzzle, while fate looks with a grin.. Oooh zwijmelt het koor weer, terwijl Reeves zijn flauwe metaforen op ons afvuurt. The most of us play straight poker.. Vast geen grappen over strip poker. Now I've always been a loser.. I'm just a dreamer, that's waiting for ships that never come in. I wonder where they can be. Heerlijk einde. Geweldige sentimenten!
Holaa.. Yiihaa! We eindigen kant A met wat echte country, het ritme is snel.. Neeeever take no for an answer. Steel guitar, poem pi doem.. If you wanna snoggle closer and all she says no sir, Never take no for an answer.. Wat krijgen we nou!? Een staaltje mannelijk doorzettingsvermogen. Gewoon dwingen dat kreng, this may be your big romance.
Kerst begint al een beetje met de harp in I Love You Because... Dit kan zo in It's A Wonderful Life, de film van Capra met James Stewart, die heel in de verte wel wat van Reeves wegheeft. I love you most of all because you're.. you. Nog een staaltje egocentrisme. I love you for the way you never doubt.. me. Me, me, me.
Don't ask me why I love her still zingt Reeves in een omkering van de Duo Onbekend thematiek. Nu is het de man die braaf wacht to answer if she calls. Dat is dan wel weer lief van 'm, toch?
Old Tige is andere koek, want meer spoken word. Dit is vast een van de ballades die door Reeves in de Grand Ole Opry werden gesprechsangt, beluisterd door miljoenen Amerikanen. Tige you were faithful zingt het koortje. En Reeves begint te vertellen over zijn oude hond.. Zijn eigen Arrow. 3 years of army service done.. And I was headin' home at last.. I got thinkin' 'bout my dog.. De hond verrichte talrijke goede daden. Hij redde 'm van de dood door een stier, die zijn pa wel greep. En hij komt thuis.. En wie is daar Tige! (What!? Hoe oud is die hond) Nee, nee.. Dit is een staaltje magisch-realisme, wat u natuurlijk al doorhad. Reeves komt thuis bij zijn ouwe mama. En Tige is ineens verdwenen. En moeke zegt, Jim jongen, je hond is dood.. Al 3 jaar, zijn hart brak toen jij je vaderland ging dienen. Zakdoeken! Koortje: You were my beeeest friend!
De oudste opname zou wel 'ns I Could Cry kunnen zijn. Jim Reeves zingt ineens luid door een goedkope microfoon, de steel guitar kraakt. Het lijkt wel live in een bar opgenomen. I could cry my very heart out for something just like you. (But what good would it do?)
Het slotnummer What Would You Do geeft nog wat geinige tips wat te doen bij overspel.. You called me a cheater, but what would you do if you hold heaven? En dan venijnig, she offered me true love, that I never knew! You say it's wrong but it sure seems right to me! Zo die kun je krijgen.
Het regent inmiddels en het is donker. Tijd voor de kerstplaat! Tenslotte opende Harrods haar kerst-afdeling ook al eind augustus. De liner notes op deze plaat zijn wat uitgebreider. Ik grapte al cynisch dat hij werkelijk tot pieces zou vallen.. Wat in 1964 gebeurde toen hij omkwam bij een vliegtuig ongeluk. (Hij was zelf de piloot) Eigenlijk een vrij korte carrière..Reeves rolde in '53 de muziek in toen hij wegens een blessure niet meer kon honkballen. Hij was eerst DJ, wat prima geld opleverde, maar koos voor de moeilijke weg van het zingen. Hij had in zijn jeugd al eens wat peren geruild voor een gitaar.. In Lousiana waren ze al snel onder de indruk van de Texaan. In '55 begon het echt grote succes in Nashville bij de Grand Ole Opry. De hits zouden blijven komen tot aan zijn dood.
Jingle-e-ling.. Ach, dit klinkt precies zoals je zou verwachten. Guess I'm always sentimental around this time. De man heeft een ideale winter-stem. Hij waagt zich ook zonder problemen aan White Christmas.
Schiet me te binnen dat er zover ik weet nooit Nederlandse artiesten van enige naam zijn, die zich waagden aan Sinterklaas-liedjes.. Dat is toch nog net een graadje kinderachtiger. Misschien zou er iemand een christelijke tint aan de goedheilig(!)man kunnen geven.. (In plaats van de koloniale trekjes)
Ik was nog wel even benieuwd naar het slotnummer: Silent Night.. Door ondergetekende en Nathan Fake zo geweldig gecoverd. (Niet in een samenwerking, helaas..)
Ah, belletjes. All is calm, all is bright. Wat valt er eigenlijk over te zeggen.. Niets natuurlijk. Smaakvolle kerstplaat, het koortje is hier ook beter op d'r plek.
Voor wie Welcome To My World eens wil horen.. Er is een uitgebreide Nederlandse Reeves-pagina, waar het nummer automatisch begint te spelen. En wat voor nummer. Reeves is een genie.

Oma's Platenkast: Manuela

Ik had even nog de ijdele hoop dat deze dubbel-lp van Julio Iglesias een ambitieuze poging zou zijn tot het maken van een klassieker. Onzin natuurlijk. Iglesias deed waarschijnlijk niet aan psychedelica, en ik vraag me af of de man klassieke albums op zijn naam heeft staan. Hij zal toch eerder bekend zijn van bepaalde liedjes. (Al ken ik er geen)
Op de voorkant van deze compilatie, want dat is het natuurlijk, zien we de man zitten in een flamboyante stoel. Het lijkt wel een troon, Koning Julio de eerste.
Binnenin zien we de gebruikelijke reclame voor andere releases. Allemaal dubbel lp's met vele grote namen.. Neil Diamond, Ray Charles, Django Reinhardt etc. Ook worden er nog wat streken voorgesteld, Vlaanderen bijvoorbeeld. Benieuwd wat daar op zou zijn te horen. Middeleeuwse volksdeuntjes à la Laïs? Het artwork van de serie is trouwens prima verzorgd, allemaal mooi consistent, met bovenaan de releases een mooie geschilderde krul en onderin een foto van de artiest. Slechts 1x staat er geen artiestenfoto, dat is bij Jerry Lee Lewis, want wat zien we daar? Natuurlijk een jong model, schaars gekleed.
Tijd om deze plaat op te zetten..
Ja, het wordt lastig teksten quoten deze keer. Mijn Spaans is niets waard. A Flor de Piel.. Las Cosas.. Eh.. Ik moet alweer denken aan La Paloma uit Habla Con Ella. Dat nummer heeft goeie dingen gedaan voor mijn perceptie van de Spaanse muziek. Julio zingt een beetje zuchtend, hij heeft een hogere stem dan ik had gedacht. Culpa Mea zingt ie..Hij heeft 't liedje trouwens zelfs gepend, zoals 14 van de 22 hier aanwezige nummers. Dat bevalt me wel. (En dat voor een voetballer van Real Madrid..) Het orkestje deint vrolijk, de drums hebben er een behoorlijk gangetje inzetten, het leukste is zoals vaker een koortje dat Hmmm zingt.
Het geluid van de drums is heel aardig op deze plaat.. Zo ook in Vivir, een lekker eenvoudige snare. Julio heeft prima stembuiginkjes in huis, die zijn muziek dat authentiek zuidelijke tintje geven. De zangmelodie kan er vaak wel mee door, maar op de een of andere manier vallen de meeste nummers nauwelijks op. Het is bijna lounge, de blazers doen af en toe best wild, maar toch.. Het glijdt allemaal wat teveel. En ook altijd maar weer die fade-out..
Gelukkig duikt af en doe het koortje weer op, zoals in het intro van Dicen, waar het een Bacharach oohooetje zingt. Een gitaar speelt zelfs wat funky riffs, voor het eerst dat er een solo instrument zo duidelijk boven de brei uitsteekt..
Ik was benieuwd naar Manuela, die titel klonk op een of andere manier bekend.. Bovendien stond de naam ook op de ronde sticker in het midden van de 1e lp.. En dat terwijl de hoes geen titel vermeldt. Dit zou wel 'ns een echt grote Julio hit kunnen zijn.
Ah een lieve melodie.. Manueeela zucht het koortje. De zoetste strijkers ooit.. son los ojos negros mi amor, Manuela.. (of liever Manuela-a-aaa-a-a, tril, tril)
Hhet begint te wennen, deze rustige passiezanger. Ik zou bijna zeggen dat het iets onderkoelds heeft, zodra Julio wat emotioneler wordt en begint te snikken gaat het richting de man zo gewoon is gebleven. Zou Fransje zich wel 'ns aan het Spaans hebben gewaagd?
Julio heeft in elk geval betere muzikanten (geen keyboards) en een echt orkest ingehuurd.
Ha, een piano en een lang aangehouden orkestnoot zoals Harry Nilsson die ook graag hoort. Un Adios A Media Voz.. Julio zou de hulp moeten inroepen van een zangeresje (in plaats van een koortje) nu hoor ik een bubbelend electrisch gitaartje, dat Air ook graag gebruikt. Nogmaals, hij mag dan op een troon zitten, hij is een lounge koning. Dit nummer heeft ook een echt slot-akkoord, logisch dus dat het goed is.
Don McLean wie was dat ook alweer? Oh een paar Franse hoorns. Weemoedige 2e plaatkant. Het Spaans is mooi, maar opeens realiseer ik me hoe dit soort zwijmel galm muziek erop vooruitgaat als de teksten eenvoudig verstaanbaar zijn.. Ik vermoed wel dat de stem niet nog 2,5 plaatkant gaat boeien.
Gelukkig zijn er wel nog wat meer Bacharach blazertjes en behoorlijk botte xylofoon klanken.
Mooie titel: Por El Amor De Una Mujer, klinkt leuker dan For The Love Of A Girl. Nog meer Air geluiden, een druk pianootje en wederom zo'n funky gitaar. Die jongens hebben het hele oeuvre van Julio in de kast staan. Ik zou willen dat hij zo'n mond hield, dit zou een uitstekend instrumentaaltje zijn. Toodo me parese (zijn stem breekt bijna, quelle drama!) Me siento Trrrriste.
Misschien dat doktoren deze plaat als Prozac voor kunnen schrijven. (of ik had ik dat grapje al eerder deze reeks gemaakt?) Hoe dan ook.. Welk een degelijke muzak.. Mooie geluiden en de stem van Julio die er zachtjes overheen jammert. Zonder ergernis op te wekken, maar toch balen dat de man niet zwaar aan de drank raakte, om dan eens echt ware emoties te kunnen tonen.. Hij wekt nu de indruk van een rijkeluiszoontje die alles is komen aanwaaien, en toch maar liefdespijn hebben.. Had Julio zelf niet een pa die ook zanger was? (Nee, gynaecoloog, wel rijk, ooit ontvoerd door de ETA)
In Aun Me Queda La Esperanza zingt dan toch voorzichtig een zangeresje mee, Julio's ego was zeker te groot om het meisje een wat grotere rol te geven. Lalalailaidadada zingen ze samen.
Op kant 3 zijn alle nummers van Julio's hand.. Eens zien of dat veranderingen met zich meebrengt. Ja, een gitaar zit voorin de mix en heeft met wat fantasie zelfs wat flamenco in zich.. Het instrument wordt echt bespeeld in plaats van omgevormd tot een anonieme entiteit. We zijn dan ook in Galicia belandt, waar het leven hard is.. Denk ik. Un Canto A Galicia..Wow, handclaps en zang zonder begeleiding. Tamboerijntje erbij, niet gek. Jammer dat er een lelijke gitaar helemaal verkeerd in de mix zit en door merg en been gaat.
Er is ook nog een nummer dat Bla Bla Bla heet. Dat zal toch wel een up-tempo deuntje zijn met vrolijk klepperende latin percussie en een hos-refreintje waarin de titel ontelbaar vaak herhaald wordt? Neen, een orgeltje en flauwe pauzes, bla bla bla mompelt Julio ongeïnteresseerd terwijl een zware cello en saxofoon accentjes plaatsen. De bla bla bla's klinken eerder als minder vrolijke la la la's..
Gelukkig is er nog een lichtpuntje op kant 3: No Llores Mi Amor.. Iets is helemaal misgelopen met de mix, of aan het einde van de plaat begeeft het ding het bijna.. De bass is loeihard, Julio zit verstopt in een pashokje, het koor kraakt als een goeie J Dilla sample.. En de drums zijn fantastisch.. Zwaaiende tamboerijntjes, leuke accentjes en knotsgekke breaks.
Op kan 4 vinden we een nummer van Neil Diamond, Sweet Caroline. Het geluid is in eerste instantie leger dan normaal voor Julio, slechts wat drums en een bas met kleine gitaaraccentjes. Klinkt apart, maar dan gaat zoals altijd de grootse gebaren mode aan.
Op deze laatste plaatkant blijven de melodieën steeds minder goed hangen. Om nog even terug te komen op Mireille Mathieu, Wie Das Land und Das Meer zit al dagen in mijn hoofd.. Daar kan Iglesias nog wat van leren.
Yo Canto is gelukkig nog 'n fijn up-tempo nummer met een rollende zware bass en swingende drums. You cantooo la vida.. Nou dat schudt ons weer wakker na die oersaaie ballades. Het koortje doet zelfs Toe te toe doe op zijn Philip Glass'. Best een leuk nummer, een van de betere van de plaat, en dat zegt genoeg, aangezien ik normaal toch een ballade liefhebber ben..
Julio's orkest klinkt best ok, en de wat hippere gitaarkant die hij op kant 3 af en toe liet horen is ook wel aardig, maar al met al is het vooral veel te veel. Veel te vaak dat koortje, veel te vaak die opbouw van zacht haar hard, veel te vaak pas de titel op 3/4 van het nummer zingen, veel te vaak een fade-out. Het leukst waren nog de Air momentjes. En dat ene stukje J Dilla magie.